Owoce Ducha Świętego cz.IV

Lekcja 52 ------- 30.12.2017 r.

Tekst przewodni: 1 Ptr 3,3.4

„Ozdobą waszą niech nie będzie to, co zewnętrzne, trefienie włosów, złote klejnoty lub strojne szaty, lecz ukryty wewnętrzny człowiek z niezniszczalnym klejnotem łagodnego i cichego ducha, który jedynie ma wartość przed Bogiem.” (1 Ptr 3,3.4 BW).

1. Jakie dwa ostatnie „owoce” Ducha Świętego wymienia w Liście do Galacjan ap. Paweł?
    Gal 5,23

„Łagodność, wstrzemięźliwość. Przeciwko takim nie ma zakonu.” (Gal 5,23 BW).

Uwaga: Słowo łagodność (gr. praotes), posiada kilka znaczeń: a0 poddanie się woli Bożej (por. Mt 5,5; 11,29); b) podatność na przyjmowanie nauki (Jk 1,21); najczęściej jednak oznacza zdolność znoszenia innych i pomagania im (1 Kor 4,21; 2 Kor 10,1). Z kolei greckie słowo, używane na określenie wstrzemięźliwości, brzmi egkrateia, i odnosi się do samoopanowania. Jest to cnota umożliwiająca człowiekowi takie panowanie nad sobą, że nadaje się do służenia innym.

2. Jakie cechy ceni Bóg i poszukuje ich u Swoich dzieci?
    1 Ptr 3,3.4; por. Ef 4,31.32

„Niech ozdobą ich nie będzie to, co zewnętrzne: piękne uczesanie, obwieszanie się złotem ani też wyszukany krój sukni. Niech będzie nią niezniszczalne wnętrze człowieka, w którym kryje się łagodne serce i duch spokojny, tak wysoko ceniony przez Boga.” (1 Ptr 3,3.4 BP);

„W trosce o wasze piękno nie ograniczajcie się jedynie do tego, co zewnętrzne, jak na przykład wyszukane fryzury, złote pierścienie i kosztowne suknie. Zabiegajcie raczej o wasze wewnętrzne piękno, o spokój i łagodność ducha - rzeczy tak bardzo cenne w oczach Boga.” (1 Ptr 3,3.4 BR);

„Niech zniknie spośród was wszelka gorycz, uniesienie, gniew, wrzaskliwość, znieważenie - wraz z wszelką złością. Bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy i miłosierni! Przebaczajcie sobie, tak jak i Bóg nam przebaczył w Chrystusie.” (Ef 4,31.32 BT4);

„Wszelka gorycz i zapalczywość, i gniew, i krzyk, i złorzeczenie niech będą usunięte spośród was wraz z wszelką złością. Bądźcie jedni dla drugich uprzejmi, serdeczni, odpuszczając sobie wzajemnie, jak i wam Bóg odpuścił w Chrystusie.” (Ef 4,31.32 BW). 

3. Jaką rolę spełnia łagodność w mowie?
    PrzSal 15,1; 25,15; por. 1 Kor 15,33

„Łagodna odpowiedź uśmierza gniew, lecz przykre słowo wywołuje złość.” (PrzSal 15,1 BW);

„Cierpliwością sędzia da się przekonać, a język łagodny miażdży kości.” (PrzSal 25,15 BP);

„Cierpliwość skłania do ustępstw zwierzchnika, a język łagodny kruszy nawet kości.” (PrzSal 25,15 BR);

„Książę daje się ugiąć cierpliwością; a łagodny język kruszy kości.” (PrzSal 25,15 UBG);

„Nie błądźcie: Złe rozmowy psują dobre obyczaje.” (1 Kor 15,33 BW);

„Nie łudźcie się: Złe kontakty towarzyskie psują dobre obyczaje.” (1 Kor 15,33 BPD);

„Nie dajcie się zwieść! Nieprzyzwoite rozmowy naruszają zasady moralne.” (1 Kor 15,33 WSP).

4. Jaka „łagodna mowa” pochodzi ze złego serca, i nie ma dobrego skutku?
    Rz 16,17.18

„A proszę was, bracia, abyście się strzegli tych, którzy wzniecają spory i zgorszenia wbrew nauce, którą przyjęliście; unikajcie ich. Tacy bowiem nie służą Panu naszemu, Chrystusowi, ale własnemu brzuchowi, i przez piękne a pochlebne słowa zwodzą serca prostaczków.” (Rz 16,17.18 BW);

„Przestrzegam was, bracia, miejcie się na baczności przed tymi wszystkimi, którzy wprowadzają rozlamy i gorszą wiernych przeciwstawiając się przyjętej przez was nauce. Strońcie od nich. Ludzie ci służą nie Chrystusowi Panu, ale własnemu brzuchowi. Pięknymi słówkami, schlebianiem uwodzą umysły łatwowiernych.” (Rz 16,17.18 BR).

5. W jakich sytuacjach potrzeba szczególnie wiele cierpliwości i łagodności?
    Gal 6,1

„Bracia, jeśli człowiek zostanie przyłapany na jakimś upadku, wy, którzy macie Ducha, poprawiajcie takiego w duchu łagodności, bacząc każdy na siebie samego, abyś i ty nie był kuszony.” (Gal 6,1 BW);

„Bracia, gdy przydarzy się komuś jakiś upadek, to wy, którzy pozostajecie pod działaniem Ducha [Świętego], w duchu łagodności zechciejcie sprowadzić takiego na właściwą drogę. Niech każdy jednak uważa, żeby i sam nie uległ pokusie.” (Gal 6,1 BR).         

6. Co ap. Piotr pisze o potrzebie prowadzenia wstrzemięźliwego, bogobojnego życia?
    1 Ptr 2,11-17

„Umiłowani, napominam was, abyście jako pielgrzymi i wychodźcy wstrzymywali się od cielesnych pożądliwości, które walczą przeciwko duszy; prowadźcie wśród pogan życie nienaganne, aby ci, którzy was obmawiają jako złoczyńców, przypatrując się bliżej dobrym uczynkom, wysławiali Boga w dzień nawiedzenia. Bądźcie poddani wszelkiemu ludzkiemu porządkowi ze względu na Pana, czy to królowi jako najwyższemu władcy, czy to namiestnikom, jako przezeń wysyłanym dla karania złoczyńców, a udzielania pochwały tym, którzy dobrze czynią. Albowiem taka jest wola Boża, abyście dobrze czyniąc, zamykali usta niewiedzy ludzi głupich, jako wolni, a nie jako ci, którzy wolności używają za osłonę zła, lecz jako słudzy Boga. Wszystkich szanujcie, braci miłujcie, Boga się bójcie, króla czcijcie.” (1 Ptr 2,11-17 BW).

7. Jak ujarzmiał swe złe skłonności ap. Paweł?
    1 Kor 9,24-27

„Czy nie wiecie, że zawodnicy na stadionie wszyscy biegną, a tylko jeden zdobywa nagrodę? Tak biegnijcie, abyście nagrodę zdobyli. A każdy zawodnik od wszystkiego się wstrzymuje, tamci wprawdzie, aby znikomy zdobyć wieniec, my zaś nieznikomy. Ja tedy tak biegnę, nie jakby na oślep, tak walczę na pięści, nie jakbym w próżnię uderzał; ale umartwiam ciało moje i ujarzmiam, bym przypadkiem, będąc zwiastunem dla innych, sam nie był odrzucony.” (1Kor 9,24-27 BW);

„Czy nie wiecie, że chociaż na stadionie biegną wszyscy zawodnicy, to jednak tylko jeden otrzymuje nagrodę. Dlatego tak biegnijcie, abyście ją osiągnęli! Każdy, kto bierze udział w zawodach sportowych, odmawia sobie wszystkiego. Oni walczą, aby otrzymać w nagrodę wieniec, który przemija, a my walczymy o nagrodę nie przemijającą. Ja więc nie biegnę na oślep, a kiedy uderzam, nie trafiam w próżnię, lecz poskramiam i ujarzmiam moje ciało, abym nauczając innych sam nie odpadł [w zawodach].” (1 Kor 9,24-27 BP);

„Czyż nie wiecie, że gdy zawodnicy biegną na stadionie, wszyscy wprawdzie biegną, lecz jeden tylko otrzymuje nagrodę? Przeto tak biegnijcie, abyście ją otrzymali. Każdy, który staje do zapasów, wszystkiego sobie odmawia; oni, aby zdobyć przemijającą nagrodę, my zaś nieprzemijającą. Ja przeto biegnę nie jakby na oślep; walczę nie tak, jakbym zadawał ciosy w próżnię, lecz poskramiam moje ciało i biorę je w niewolę, abym innym głosząc naukę, sam przypadkiem nie został uznany za niezdatnego.” (1 Kor 9.24-27 BT4). 

Owoce Ducha Świętego cz.III

Lekcja 51 ------- 23.12.2017 r.

Tekst przewodni: Rz 15,14

„Ja sam zaś, bracia moi, mam pewność co do was, że i wy jesteście pełni dobroci, napełnieni umiejętnością wszelkiego rodzaju i możecie jedni drugich pouczać.” (Rz 15,14 BW). 

1. Jakie dwa kolejne „owoce Ducha” wymienia ap. Paweł w Liście do Galacjan 5,22?
 
„Owocem zaś Ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność.” (Gal 5,22 BT2).

Uwaga: Uprzejmość i dobroć są słowami bliskoznacznymi. Grecki wyraz „chrestotetes” (uprzejmość), często zastępuje się w tekstach wyrazem dobroć. Jest to bardzo przyjemne słowo, zbliżone do słowa słodycz. Istotą znaczenia tego słowa jest dobroć połączona z uprzejmością, grzecznością. Z kolei na określenie dobroci w Gal 5,22 ap. Paweł używa greckiego słowa „agatosune”, które według słownikowej definicji oznacza: „cnotę uzbrojoną w każdym calu”. - Na czym polega różnica między tymi wyrażeniami? Agatosune oznacza dobroć, ale dobroć stojącą na straży słuszności i sprawiedliwości, a zatem może ona i powinna upominać i karać, natomiast chrestotetes może tylko wspierać i pomagać.

2. Kto jest źródłem dobra i w czym jego dobroć się objawia?
    Mt 19,17; Jak 1,17

„A On mu odrzekł: Czemu pytasz mnie o to, co dobre? Jeden jest tylko dobry, Bóg. A jeśli chcesz wejść do żywota, przestrzegaj przykazań." (Mt 19,17 BW);

„Ale on mu rzekł: Dlaczego nazywasz mnie dobrym ? Nikt nie jest dobry, tylko Jeden, Bóg. A jeśli chcesz objąć władzę co do życia, to strzeż przykazań.” (Mt 19,17 NBG);

„Wszelkie dobro, przez nas otrzymywane, każdy dar cenny pochodzą z góry od Ojca światłości, u którego nie ma żadnych zmian lub cienia niestałości.” (Jak 1,17 BR);

„Każde otrzymane dobro i dary doskonałe pochodzą z góry, od Ojca światłości, w którym nie dochodzi do żadnych zmian ani zaćmień.” (Jak 1,17 Pau).

3. Czego Bóg chce dokonać w nas i przez nas?
    Rz 15,13.14

„A Bóg, źródło nadziei, niech was napełni wszelką radością i pokojem dzięki wyznawaniu wiary, aby rosła wasza nadzieja dzięki mocy Ducha Świętego. A ja sam, moi bracia, jestem przekonany o was, że jesteście pełni dobroci i bogaci we wszelką wiedzę, że możecie jedni drugich upominać.” (Rz 15,13.14 BP);

„A Bóg nadziei niech was wypełni wszelką radością i pokojem w ufaniu po to, byście obfitowali w nadziei, w mocy Ducha Świętego. Ja sam natomiast, bracia moi, jestem przekonany co do was, że i wy pełni jesteście dobroci, napełnieni wszelkim poznaniem, zdolni jedni drugich pouczać.” (Rz 15,13.14 BPD).

4. Co stanowi istotne zagrożenie dla dobrego postępowania?
    1 Kor 15,33; Jak 3,2.8

„Nie dajcie się zwieść: "Złe rozmowy psują dobre obyczaje".” (1 Kor 15,33 BP);

„Nie łudźcie się: Złe kontakty towarzyskie psują dobre obyczaje.” (1 Kor 15,33 BPD);

„Nie dajcie się zwieść! Nieprzyzwoite rozmowy naruszają zasady moralne.” (1 Kor 15,33 WSP);

„Wszyscy bowiem często upadamy. Jeśli kto nie grzeszy mową, jest mężem doskonałym, zdolnym utrzymać w ryzach także całe ciało. (…) Języka natomiast nikt z ludzi nie potrafi okiełznać, to zło niestateczne, pełne zabójczego jadu.” (Jak 3,2.8 BT4);

„Dopuszczamy się bowiem wszyscy wielu uchybień; jeśli kto w mowie nie uchybia, ten jest mężem doskonałym, który i całe ciało może utrzymać na wodzy. (…) Natomiast nikt z ludzi nie może ujarzmić języka, tego krnąbrnego zła, pełnego śmiercionośnego jadu.” (Jak 3,2.8 BW).

5. Na jaką przestrogę winniśmy ustawicznie zważać?
    Jak 4,17; por. 3 Jan 11

„Kto więc umie dobrze czynić, a nie czyni, dopuszcza się grzechu.” (Jak 4,17 BW);

„Kto więc, wie jak szlachetnie czynić, a nie czyni, jest mu to poczytane za winę.” (Jak 4,17 NBG);

„Umiłowany, nie naśladuj tego, co złe, lecz to, co dobre. Kto czyni dobrze, jest z Boga, kto zaś czyni źle, nie widział Boga.” (3 Jan 11 UBG);

„Najmilszy, nie bierz przykładu ze złych, lecz z dobrych. Kto bowiem czyni dobrze, z Boga jest; kto zaś źle czyni, nigdy nie widział Boga.” (3 Jan 11 BR).

6. Jak Bóg ocenia kolejny „owoc Ducha” z Gal 5,22 – WIERNOŚĆ?
    Łk 16,10; por. Tyt 2,9.10

„Kto w drobnej rzeczy jest wierny, ten i w wielkiej będzie wierny; a kto w drobnej rzeczy jest nieuczciwy, ten i w wielkiej nieuczciwy będzie.” (Łk 16,10 BT4);

„Wierny w pomniejszej rzeczy i w wielkiej jest wierny, a kto w pomniejszej niesprawiedliwy i w wielkiej jest niesprawiedliwy.” (Łk 16,10 BPD);

„Słudzy niech będą ulegli swoim panom we wszystkim, niech będą chętni, nie przeciwstawiają się, niech sobie niczego nie przywłaszczają, ale niech im dochowują całkowitej, niezawodnej wierności, aby we wszystkim byli ozdobą nauki Zbawiciela naszego, Boga.” (Tyt 2,9.10 BW);

„Niewolnicy niech zawsze z ochotą i bez sprzeciwu okazują posłuszeństwo swoim panom; niech nie zagarniają niczego dla siebie, lecz w pełni dochowują im wierności. W ten sposób całą swoją postawą poświadczą chlubnie to, co mówi Bóg, nasz Zbawca.” (Tyt 2,9.10 WSP).

Uwaga: Wierność (gr. pistis) jest słowem występującym powszechnie w grece świeckiej na określenie człowieka godnego zaufania. Jest to cecha człowieka, na którym można polegać.

7. Jakie ostrzeżenie zawiera jedna z przypowieści Jezusa Chrystusa?
    Mt 24,45-51; por. 1 Kor 4,1.2

„Któż jest tym sługą wiernym i roztropnym, którego pan ustanowił nad swoją służbą, żeby na czas rozdawał jej żywność? Szczęśliwy ów sługa, którego pan, gdy wróci, zastanie przy tej czynności. Zaprawdę powiadam wam: Postawi go nad całym swoim mieniem. Lecz jeśli taki zły sługa powie sobie w duszy: Mój pan się ociąga, i zacznie bić swoje współsługi, i będzie jadł i pił z pijakami, to nadejdzie pan tego sługi w dniu, kiedy się nie spodziewa, i o godzinie, której nie zna. Każe go ćwiartować i z obłudnikami wyznaczy mu miejsce. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.” (Mt 24,45-51 BT2);

„Niech więc uważają nas ludzie za sługi Chrystusa i za szafarzy tajemnic Bożych. A od szafarzy już tutaj się żąda, aby każdy z nich był wierny.” (1 Kor 4,1.2 BT2);

„Niechaj zatem ludzie widzą w nas skromne sługi Chrystusa i szafarzy tajemnic Bożych. Otóż wszystkim, czego żąda się od szafarza, jest to, aby okazał się wiernym.” (1 Kor 4,1.2 Kow).

Owoce Ducha Świętego cz.II

Lekcja 50 ------- 16.12.2017 r.

Tekst przewodni: Łk 24,36

„Kiedy o tym rozmawiali, On sam stanął wśród nich. I mówi im: Pokój wam!” (Łk 24,36 BP). 

1. Jak  wysoko  ocenia Bóg ludzi,  którzy posiadają dwa kolejne  „owoce  Ducha”  -  POKÓJ i CIERPLIWOŚĆ (Gal. 5,22)?
    1 Ptr 3,4; por. Przyp. Sal. 16,32

(„Owocem zaś Ducha są: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność.” - Gal 5,22)

„Lecz ukryty wewnętrzny człowiek z niezniszczalnym klejnotem łagodnego i cichego ducha, który jedynie ma wartość przed Bogiem.” (1 Ptr 3,4 BW);

„ale wnętrze serca człowieka o nienaruszalnym spokoju i łagodności ducha, który jest tak cenny wobec Boga.” (1 Ptr 3,4 BT4);

„Zabiegajcie raczej o wasze wewnętrzne piękno, o spokój i łagodność ducha - rzeczy tak bardzo cenne w oczach Boga.” (1 Ptr 3,4 BR);

„Więcej wart jest cierpliwy niż bohater, a ten, kto opanowuje siebie samego, więcej znaczy niż zdobywca miasta.” (Przyp. Sal. 16,32 BW);

„Więcej wart cierpliwy niż siłacz, ten, kto panuje nad sobą, wart więcej niż zdobywca miasta.’ (Przyp. Sal 16,32 Pau).   

2. Na czym  opiera się pokój dzieci Bożych,  żyjących niejednokrotnie w trudnych warunkach, a często wystawianych także na rozliczne niebezpieczeństwa?
    Ps 112,5-7; por. Łk 21,9.25-28

„Szczęśliwy mąż, który się lituje i pożycza, Prowadzi swe sprawy zgodnie z prawem, Bo nigdy się nie zachwieje: Sprawiedliwy nigdy nie będzie zapomniany. Nie boi się złej wieści, Serce jego jest mocne, ufa Panu.” (Ps 112,5-7 BW);

„Gdy zaś usłyszycie o wojnach i rozruchach, nie lękajcie się; to bowiem musi stać się najpierw, lecz nie zaraz potem będzie koniec. (…) I będą znaki na słońcu, księżycu i na gwiazdach, a na ziemi lęk bezradnych narodów, gdy zahuczy morze i fale. Ludzie omdlewać będą z trwogi w oczekiwaniu tych rzeczy, które przyjdą na świat, bo moce niebios poruszą się. I wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłoku z mocą i wielką chwałą. A gdy się to zacznie dziać, wyprostujcie się i podnieście głowy swoje, gdyż zbliża się odkupienie wasze.” (Łk 21,9.25-28 BW);

„I nie trwóżcie się, gdy posłyszycie o wojnach i przewrotach. To najpierw musi się stać, ale nie zaraz nastąpi koniec. (…) Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec szumu morza i jego nawałnicy. Ludzie mdleć będą ze strachu, w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte. Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, nadchodzącego w obłoku z wielką mocą i chwałą. A gdy się to dziać zacznie, nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie.” (Łk 21,9.25-28 BT2).

3. Co Pan Jezus obiecał wszystkim swoim naśladowcom?
    Jan 14,27

„Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka!” (Jan 14,27 BT4).

4. Jakie Boże obietnice są podstawą naszego spokojnego i ufnego oczekiwania?
    Jan 14,1-3; 16,33; Mt 28,20

„Niech nie trwoży się wasze serce. Wierzycie w Boga - i we Mnie wierzcie! W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, powiedziałbym wam o tym, bo idę przygotować wam miejsce. A kiedy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę znowu i zabiorę was do siebie, abyście i wy tam byli, gdzie Ja jestem.” (Jan 14,1-3 BP);

„Niech się nie trwoży wasze serce; wierzcie w Boga i we Mnie wierzcie! W domu mojego Ojca jest wiele mieszkań; gdyby tak nie było, byłbym wam powiedział — bo przecież idę przygotować wam miejsce. A gdy pójdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę znowu i wezmę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem.” (Jan 14,1-3 BPD);

„To powiedziałem wam, abyście we mnie pokój mieli. Na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie, Ja zwyciężyłem świat.” (Jan 16,33 BW);

„Nauczajcie ich, aby zachowywali wszystko, co wam nakazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do końca świata” (Mt 28,20 Pau). 

5. Od czego w znacznej mierze zależy pokój naszych serc?
    Rz 12,17-21; DzAp 24,16

„Nikomu złem za złe nie oddawajcie, starajcie się o to, co jest dobre w oczach wszystkich ludzi. Jeśli można, o ile to od was zależy, ze wszystkimi ludźmi pokój miejcie. Najmilsi! Nie mścijcie się sami, ale pozostawcie to gniewowi Bożemu, albowiem napisano: Pomsta do mnie należy, Ja odpłacę, mówi Pan. Jeśli tedy łaknie nieprzyjaciel twój, nakarm go; jeśli pragnie, napój go; bo czyniąc to, węgle rozżarzone zgarniesz na jego głowę. Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj.” (Rz 12,17-21 BW);

„Dlatego staram się usilnie o to, abym zawsze miał czyste sumienie wobec Boga i ludzi.” (DzAp 24,16 BP).

6. Jak ważną cechą jest „siostra” cierpliwości – WYTRWAŁOŚĆ?
    Obj 14,12; por. Hbr 10,35-39

„Tu się okazuje wytrwałość świętych, tych, którzy strzegą przykazań Boga i wiary Jezusa.” (Obj 14,12 BT4);

„Tuć jest cierpliwość świętych, tuć są ci, którzy chowają przykazania Boże i wiarę Jezusową.” (Obj 14,12 BG);

„Nie porzucajcie więc ufności waszej, która ma wielką zapłatę. Albowiem wytrwałości wam potrzeba, abyście, gdy wypełnicie wolę Bożą, dostąpili tego, co obiecał. Bo jeszcze tylko mała chwila, a przyjdzie Ten, który ma przyjść, i nie będzie zwlekał; a sprawiedliwy mój z wiary żyć będzie; lecz jeśli się cofnie, nie będzie dusza moja miała w nim upodobania. Lecz my nie jesteśmy z tych, którzy się cofają i giną, lecz z tych, którzy wierzą i zachowują duszę.” (Hbr 10,35-39 BW). 

Uwaga: Greckie słowo, makrotimia (cierpliwość) z tekstu Gal 5,22 oznacza cierpliwość i konsekwencję; jest to rodzaj zwycięskiej cierpliwości. Nowy Testament używa tego słowa na określenie postępowania Boga wobec ludzi (por. Rz 2,4; 9,22; 1 Tym 1,16). Gdyby Bóg postępował tak, jak czasami postępują ludzie, nasz świat już dawno przestałby istnieć. W swoim postępowaniu wobec bliźnich, powinniśmy naśladować tę miłującą, przebaczającą i cierpliwą postawę Boga wobec nas samych. Z kolei greckie słowo hypomene (wytrwałość) użyte m.in. w Obj 14,12 oznacza wytrwałość – uparte, niepokonane mimo porażek i zawodów – dążenie do wytyczonego celu.

Do uwagi:
„Albo może lekceważysz bogactwo jego dobroci i cierpliwości, i pobłażliwości, nie zważając na to, że dobroć Boża do upamiętania cię prowadzi?” (Rz 2,4 BW);
„A cóż, jeśli Bóg, chcąc okazać gniew i objawić moc swoją, znosił w wielkiej cierpliwości naczynia gniewu przeznaczone na zagładę.” (Rz 9,22 BW);
„Ale dlatego miłosierdzia dostąpiłem, aby na mnie pierwszym Jezus Chrystus okazał wszelką cierpliwość dla przykładu tym, którzy mają weń uwierzyć ku żywotowi wiecznemu.” (1 Tym 1,16 BW). 

7. Czym charakteryzuje się  końcowy czas istnienia świata i o co w związku z tym powinniśmy się starać?
    Mt 24,12.13

„A ponieważ bezprawie się rozmnoży, przeto miłość wielu oziębnie. A kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony.” (Mt 24,12.13 BW).

Owoce Ducha Świętego cz. I

Lekcja 49 - 09.12.2017 r.

Tekst przewodni: 1 Tes 5,16

„Zawsze się radujcie.” (1 Tes 5,16 BW);

„Bądźcie zawsze radosnego usposobienia.” (1 Tes 5,16 Kow).

1. Co jest pierwszym z „owoców Ducha”?
    Gal 5,22

„Owocem zaś Ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność.” (Gal 5,22).

UWAGA: Język grecki posiada cztery wyrażenia na określenie miłości: a. „eros” - to miłość mężczyzny do kobiety, oparta na pożądaniu. Słowo to nie występuje w Nowym Testamencie; b. „filia” - to ciepłe uczucie wobec najbliższych, będące wyrażeniem naszego serca; c. „storge” - oznacza serdeczność i jest używane na określenie miłości rodziców do dzieci; d. „agape” - to określenie niezwyciężonej życzliwości. Gdy w sercu będziemy mieli tę miłość, to bez względu na to, jaką krzywdę nam ktoś wyrządzi, i jak bardzo nas upokorzy, zawsze będziemy dla niego pragnęli najwyższego dobra. To jest właśnie to o czym pisze autor Listu.

2. Jak ważną cechą jest miłość, czego ona jest dowodem i świadectwem?
    Jan 13,34.35; 15,9-13

„Daję wam nowe przykazanie: Miłujcie się wzajemnie; miłujcie jedni drugich tak, jak was umiłowałem. Po tym wszyscy poznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli jedni drugich darzyć będziecie miłością.” (Jan 13,34.35 BPD);

„Jak Ojciec Mnie umiłował, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w mojej miłości! Jeżeli będziecie przestrzegali moich przykazań, wytrwacie w mojej miłości, tak jak Ja przestrzegałem przykazań mego Ojca i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, abyście dzielili ze Mną moją radość i aby wasza radość była pełna. A to jest moje przykazanie: Miłujcie się wzajemnie, jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tego, kto oddaje życie za przyjaciół." (Jan 15,9-13 BP).

3. Czego należy się wystrzegać, gdy chodzi o manifestowanie (okazywanie) miłości?
    Rz 12,9.10; por. 1 Jana 3,18

„Miłość niech będzie bez obłudy! Miejcie wstręt do złego, podążajcie za dobrem! W miłości braterskiej nawzajem bądźcie życzliwi! W okazywaniu czci jedni drugich wyprzedzajcie!” (Rz 12,9.10 BT4);

„Miłość wasza niech będzie szczera, bez obłudy. Brzydząc się złem, wybierajcie dobro. Kochajcie się wzajemnie jak bracia. Prześcigajcie się w okazywaniu sobie szacunku.” (Rz 12,9.10 WSP);

„Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, lecz czynem i prawdą.” (1 Jana 3,18). 

4. Do jakiego duchowego poziomu powinien dorastać naśladowca Jezusa Chrystusa?
    Mt 5,43-48

„Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował swego bliźniego, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski.” (Mt 5,43-48).

5. Do czego zachęca nas ap. Paweł, wskazując na drugi „owoc Ducha” - RADOŚĆ (Gal 5,22)?
    Flp 4,4-7

„Weselcie się zawsze w Panu, po wtóre mówię, weselcie się. Skromność wasza niech będzie znana wszystkim ludziom: Pan blisko jest. O nic się nie troszczcie, lecz w każdej modlitwie i błaganiu z podzięką niech prośby wasze będą Bogu wiadome. A pokój boży, który przewyższa wszelki umysł, niechaj strzeże serc waszych i myśli waszych w Chrystusie Jezusie.” (Flp 4,4-7 JW);

„Cieszcie się zawsze w Panu. Jeszcze raz powiem: Cieszcie się. Wasza uczciwość niech się da poznać wszystkim ludziom. Pan jest blisko. Ani jeden niech się nie troszczy, ale w każdej modlitwie i prośbie z dziękczynieniem, niechaj wasze żądania będą poznane w obecności Boga. A pokój Boga, który przewyższa każdy sposób myślenia, będzie stał na straży waszych serc oraz waszych zamiarów w Jezusie Chrystusie.” (Flp 4,4-7 NBG);

„Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się! Niech będzie znana wszystkim ludziom wasza wyrozumiała łagodność: Pan jest blisko! O nic się już zbytnio nie troskajcie, ale w każdej sprawie wasze prośby przedstawiajcie Bogu w modlitwie i błaganiu z dziękczynieniem! A pokój Boży, który przewyższa wszelki umysł, będzie strzegł waszych serc i myśli w Chrystusie Jezusie.” (Flp 4,4-7 BT4).

6. Co jest podstawowym powodem naszej radości?
    1 Jan 3,1.2; por. Ps 149,2

„Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy. Świat zaś dlatego nas nie zna, że nie poznał Jego. Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest.” (1 Jan 3,1.2 BT2);

„Patrzcie, jaką wielką miłość okazał nam Ojciec, dzięki której nazywamy się dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy. Świat nie uznaje nas, bo nie poznał go jako Ojca. Kochani, teraz jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze nie okazało się w pełni, czym będziemy; wiemy jednak, że gdy Chrystus znów się objawi, staniemy się podobni do niego, bo ujrzymy go, jakim jest w istocie.” (1 Jan 3,1.2 WSP);

„Niech weseli się Izrael ze Stwórcy swego, Dzieci Syjonu niech się radują z króla swego!” (Ps 149,2 BW);

„Niech Izrael się cieszy swym Stwórcą, niech synowie Syjonu radują się swym Królem.” (Ps 149,2 BT4).

7. W jakim miejscu wzrasta i umacnia się radość ludu Bożego?
    Ps 122,1.2; por. Hbr 10,24.25

„Pieśń stopni. Dawidowa. Uradowałem się, gdy mi powiedziano: Pójdziemy do domu Jahwe! Już stoją nasze nogi w twych bramach, o Jeruzalem.” (Ps 122,1.2 BT2);

„Pieśń pielgrzymia Dawida .Radowałem się tymi, którzy mi mówili: Pójdziemy do domu WIEKUISTEGO. Nasze nogi stanęły w twoich bramach, Jeruszalaim.” (Ps 122,1.2 NBG);

„Troszczmy się o siebie wzajemnie, by się zachęcać do miłości i do dobrych uczynków. Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak się to stało zwyczajem niektórych, ale zachęcajmy się nawzajem, i to tym bardziej, im wyraźniej widzicie, że zbliża się dzień.” (Hbr 10,24.25 BT4);

„Bądźmy wzajemnie za siebie odpowiedzialni, dążąc do gorliwej miłości i dobrych uczynków. Nie zaniedbujmy wspólnych zgromadzeń, jak się to stało zwyczajem niektórych. Natomiast zachęcajmy się wzajemnie, im bardziej widzimy, że zbliża się Dzień Pana.” (Hbr 10,24.25 Pau);

„Okazujmy staranie jedni o drugich, zachęcajmy się do wzajemnej miłości i do spełniania dobrych uczynków. Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak to już niektórzy zwykli czynić, ale zachęcajmy się wzajemnie [do udziału w nich], i to tym bardziej, im bardziej jesteśmy przekonani, że zbliża się dzień [Pański].” (Hbr 10,24.25 BR).

SZABAT – Święty Dzień Świętego Boga

Lekcja 48 ------- 02.12.2017 r.

Tekst przewodni: Mk 2,28

„Tak więc Syn Człowieczy jest Panem również i sabatu.” (Mk 2,28 BW). 

1. Jakim    dniem   zamknął    Pan    Bóg   Tydzień   Stworzenia   i   po   czym   poznajemy,    że siedmiodniowy tygodniowy cykl określał życie ludzkie od najdawniejszych czasów?
    1 Mjż 2,1-3; 7,4.10; 8,10.12

„Tak zostały ukończone niebo i ziemia oraz cały ich zastęp. I ukończył Bóg w siódmym dniu dzieło swoje, które uczynił, i odpoczął dnia siódmego od wszelkiego dzieła, które uczynił. I pobłogosławił Bóg dzień siódmy, i poświęcił go, bo w nim odpoczął od wszelkiego dzieła swego, którego Bóg dokonał w stworzeniu.” (1 Mjż 2,1-3 BW);

„I spełnione były niebo i ziemia i wszystek zastęp ich. I skończył Bóg dnia siódmego dzieło Swoje, które uczynił, i odpoczął dnia siódmego, po całém dziele Swojém, które uczynił. I pobłogosławił Bóg dzień siódmy i poświęcił go; albowiem w nim zaprzestał Bóg czynić wszystkie dzieła Swoje, które stworzył.” „(1 Mjż 2,1-3 Tora I. Cylkowa);

„Albowiem za siedem dni sprawię, że będzie padał na ziemię deszcz przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy. W ten sposób zgładzę z powierzchni ziemi wszelką istotę, jaką powołałem do bytu. (…) Po upływie siedmiu dni wody potopu spadły na ziemię.” (1 Mjż 7,4.10 BP);

„Gdyż po dodatkowo siedmiu dniach, przez czterdzieści dni i czterdzieści nocy, spuszczę na ziemię deszcz oraz zgładzę z oblicza ziemi wszelki byt, który utworzyłem. (…) A po siedmiu dniach stało się, że na ziemi nastały wody potopu.” (1 Mjż 7,4.10 NBG);

„Po kolejnych siedmiu dniach znów wypuścił gołębicę z arki. (…) Odczekał kolejne siedem dni i znów wypuścił gołębicę. Tym razem już nie powróciła." (1 Mjż 8,10.12 BR).

2. Poprzez  jakie  wydarzenia  potwierdzona  została świętość  Sabatu,  zanim na Synaju został ogłoszony Dekalog, i co się stało, gdy niektórzy Izraelici zlekceważyli dzień święty?
    2 Mjż 16,14-30

„Gdy się warstwa rosy uniosła ku górze, wówczas na pustyni leżało coś drobnego, ziarnistego, niby szron na ziemi. a widok tego synowie Izraela pytali się wzajemnie: Co to jest? - gdyż nie wiedzieli, co to było. Wtedy powiedział do nich Mojżesz: To jest chleb, który daje wam Jahwe na pokarm. o zaś nakazał wam Jahwe: Każdy z was zbierze dla siebie według swej potrzeby, omer na głowę. Każdy z was przyniesie według liczby osób, które należą do jego namiotu. Synowie Izraela uczynili tak i zebrali jedni dużo, drudzy mało. Gdy mierzyli swój zbiór omerem, to ten, który zebrał wiele, nie miał nic zbywającego, kto zaś za mało zebrał, nie miał żadnego braku. [Okazało się, że] każdy zebrał według swych potrzeb. Następnie Mojżesz powiedział do nich: Niechaj nikt nie pozostawia nic z tego do następnego rana. Niektórzy nie posłuchali Mojżesza i pozostawili trochę na następne rano. Jednak tworzyły się robaki i nastąpiło gnicie. I rozgniewał się na nich Mojżesz. Zbierali to każdego rana, każdy według swych potrzeb. Lecz gdy słońce goręcej przygrzewało, topniało. W szóstym zaś dniu zbierali podwójną ilość pożywienia, dwa omery na każdego. I przybyli wszyscy przełożeni zgromadzenia, i donieśli to Mojżeszowi. A on rzekł do nich: Oto, co Jahwe chciał wam powiedzieć: Dniem świętym spoczynku, szabatem poświęconym dla Jahwe, jest dzień jutrzejszy. Upieczcie, co chcecie upiec, i ugotujcie, co chcecie ugotować. Wszystko zaś, co wam zbywa, odłóżcie na dzień następny. I odłożyli na następny dzień według nakazu Mojżesza. I nie nastąpiło gnicie, ani też nie tworzyły się tam robaki. Mojżesz powiedział: Jedzcie to dzisiaj, albowiem dzisiaj jest szabat ku czci Jahwe! Dzisiaj nie znajdziecie tego na polu. Przez sześć dni możecie zbierać, jednak w dniu siódmym jest szabat i nie będzie nic tego dnia. Niektórzy z ludu wyszli siódmego dnia, aby zbierać, ale nie znaleźli nic. Wówczas Jahwe powiedział do Mojżesza: Jakże długo jeszcze będziecie się wzbraniali zachowywać moje nakazy i moje prawa? Patrzcie! Jahwe nakazał wam szabat i dlatego w szóstym dniu dał wam pokarm na dwa dni. Każdy przeto z was pozostanie w domu! W dniu siódmym żaden z was niech nie opuszcza swego miejsca zamieszkania. I stosownie do tego lud obchodził dnia siódmego szabat.” (2 Mjż 16,14-30 BT2).

Uwaga:  Świętość Sabatu została potwierdzona poprzez potrójny cud. Cud pierwszy – manny nie można było zostawiać z dnia na dzień, gdyż się psuła, jednak pozostawiona na Sabat, zachowywała świeżość; cud drugi – w szóstym dniu padała podwójna ilość manny; cud trzeci – w Sabat manna nie padała.

3. Jak brzmi czwarte Przykazanie Dekalogu, i jak Bóg uzasadnił świętość Sabatu?
    2 Mjż 20,8-11

„Pamiętaj, abyś święcił dzień szabatu. (Sześć dni masz pracować i wykonywać wszelkie twoje zajęcia, lecz dzień siódmy jest szabatem na cześć Jahwe, twego Boga. Nie wolno [wtedy] wykonywać żadnego zajęcia ani tobie, ani twemu synowi czy córce, ani słudze czy służebnicy, ani bydlęciu, ani obcemu, który przebywa w obrębie twoich bram. Jahwe bowiem uczynił w sześciu dniach niebo i ziemię, morze i to wszystko, co jest w nich, a odpoczął w siódmym dniu. Dlatego pobłogosławił Jahwe dzień szabatu i uczynił go świętym).” (2 Mjż 20,8-11 BT2);

„Pamiętaj na dzień Sabbatu, abyś go święcił. Sześć dni pracuj, i wykonywaj wszelką robotę twoję; ale dzień siódmy Sabbat Wiekuistemu, Bogu twojemu: nie czyń żadnej roboty, ani ty, ani syn, ani córka, ani sługa, ani służebnica twoja, ani bydło twoje, ani przychodzień, który w bramach twoich. Gdyż w sześciu dniach stworzył Wiekuisty niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich, a odpoczął dnia siódmego. Przeto pobłogosławił Wiekuisty dzień siódmy i poświęcił go.” (2 Mjż 20,8-11 Tora I. Cylkowa);

„Pamiętaj, abyś dzień sobotni święcił. Sześć dni robić będziesz i będziesz wykonywał wszystkie roboty twoje; ale dnia siódmego sabat Pana, Boga twego, jest: nie będziesz wykonywał weń żadnej roboty, ty i syn twój, i córka twoja, sługa twój i służebnica twoja, bydlę twoje i gość, który jest między bramami twymi. Przez sześć dni bowiem czynił Pan niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich jest, a odpoczął dnia siódmego; i dlatego pobłogosławił Pan dniowi sobotniemu i po święcił go.” (2 Mjż 20,8-11 JW).

4. Jaką szczególną rolę odgrywa Sabat w relacjach między Bogiem a Jego ludem?
    Ezech 20,20; por. Iz 56,6.7; 58,13.14

„Sabaty też moje święćcie, i będą znakiem między mną i między wami, abyście wiedzieli żem Ja Pan, Bóg wasz.” (Ezech 20,20 BG);

„Święćcie moje szabaty, niech będą one znakiem między mną a wami, aby wiedziano, że Ja jestem Jahwe, wasz Bóg.” (Ezech 20,20 BP);

„A cudzoziemców, którzy przyłączyli się do PANA, aby mu służyć, miłować imię PANA i być jego sługami, wszystkich przestrzegających szabatu, by go nie bezcześcić, i trzymających się mojego przymierza; Tych przyprowadzę na swoją świętą górę i rozraduję ich w swoim domu modlitwy. Ich całopalenia i ofiary będą przyjęte na moim ołtarzu, bo mój dom będzie nazywany domem modlitwy dla wszystkich narodów.” (Iz 56,6.7 UBG);

„Cudzoziemców zaś, którzy się przyłączyli do Jahwe, ażeby Mu służyć i ażeby miłować imię Jahwe i zostać Jego sługami - wszystkich zachowujących szabat bez pogwałcenia go i trzymających się mocno mojego przymierza, przyprowadzę na moją Świętą Górę i rozweselę w moim domu modlitwy. Całopalenia ich oraz ofiary będą przyjęte na moim ołtarzu, bo dom mój będzie nazwany domem modlitwy dla wszystkich narodów.”  (Iz 56,6.7 BT2);

„Jeżeli powstrzymasz swoją nogę od bezczeszczenia sabatu, aby załatwić swoje sprawy w moim świętym dniu, i będziesz nazywał sabat rozkoszą, a dzień poświęcony Panu godnym czci, i uczcisz go nie odbywając w nim podróży, nie załatwiając swoich spraw i nie prowadząc pustej rozmowy, wtedy będziesz się rozkoszował Panem, a Ja sprawię, że wzniesiesz się ponad wyżyny ziemi, i nakarmię cię dziedzictwem twojego ojca, Jakuba, bo usta Pana to przyrzekły.” (Iz 58,13.14 BW);

„Jeśli powściągniesz twe nogi od przekraczania szabatu, żeby w dzień mój święty spraw swych nie załatwiać, jeśli nazwiesz szabat rozkoszą, a dzień święty Jahwe - czcigodnym, jeśli go uszanujesz przez unikanie podróży, tak by nie przeprowadzać swej woli ani nie omawiać spraw swoich, wtedy znajdziesz twą rozkosz w Jahwe. Ja cię powiodę w triumfie przez wyżyny kraju, karmić cię będę dziedzictwem Jakuba, twojego ojca. Albowiem usta Jahwe to wyrzekły.” (Iz 58,13.14 BT2).

5. Jakie ważne oświadczenie złożył przy pewnej okazji Pan Jezus? Co to oznacza?
    Mk 2,23-28 

„I stało się, że w szabat przechodził pośród zbóż. Po drodze Jego uczniowie zaczęli zrywać kłosy. Wtedy faryzeusze zwrócili Mu uwagę: Spójrz! Dlaczego w szabat robią to, czego nie wolno? Odpowiedział im: Czy nigdy nie czytaliście, co zrobił Dawid, gdy był w potrzebie i był głodny, on i ci, którzy byli z nim? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, arcykapłana, i jadł chleby ofiarne, które wolno jeść tylko kapłanom, i dał również tym, którzy byli z nim? Powiedział im też: Szabat został pomyślany dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Tak więc Syn Człowieczy jest Panem także i szabatu.” (Mk 2,23-28 BPD).

6. Z  jakich  słów  Zbawiciela  wynika,  że  tak,  jak dla ludu Bożego Sabat był dniem świętym, pozostał nim dla chrześcijan wiele lat po Jego śmierci?
    Mt 24,15-21

„Gdy więc ujrzycie na miejscu świętym ohydę spustoszenia, którą przepowiedział prorok Daniel - kto czyta, niech uważa - wtedy ci, co są w Judei, niech uciekają w góry; kto jest na dachu, niech nie schodzi, aby co wziąć z domu swego; a kto jest na roli, niech nie wraca, by zabrać swój płaszcz. Biada też kobietom brzemiennym i karmiącym w owych dniach. Módlcie się tylko, aby ucieczka wasza nie wypadła zimą albo w sabat. Wtedy bowiem nastanie wielki ucisk, jakiego nie było od początku świata aż dotąd, i nie będzie.” (Mt 24,15-21 BW).

7. Czy wydarzenia,  o jakich  sprawozdaje Łukasz w  13.  rozdziale księgi Dziejów,  świadczą o tym, że Kościół Apostolski za dzień święty uznawał niedzielę?
    DzAp 13,14-16.42-46

„Następnie opuścili Perge, przybyli do Antiochii Pizydyjskiej, gdzie w dzień szabatu udali się do synagogi i usiedli. Kiedy przeczytano urywek z Prawa i Proroków, przełożeni synagogi zwrócili się do nich: "Bracia! Jeśli chcecie przekazać jakieś słowo pociechy ludowi – mówcie". Na to wstał Paweł, dał znak ręką i przemówił: "Izraelici i bojący się Boga, słuchajcie! (…) Rozchodzący się prosili, by w następny szabat przemawiali do nich na ten sam temat. Po rozejściu się zebranych wielu Żydów i pobożnych prozelitów towarzyszyło dalej Pawłowi i Barnabie, którzy rozmawiając z nimi, starali się ich zachęcać do wytrwania w łasce Bożej. W następny zaś szabat zebrało się już prawie całe miasto, aby słuchać słowa Bożego.Na widok tłumów zazdrość ogarnęła Żydów, którzy rzucając bluźnierstwa, sprzeciwiali się słowom Pawła. Na to Paweł i Barnaba otwarcie odpowiedzieli: "To wam najpierw powinno być głoszone słowo Boże, skoro jednak je odrzucacie, sami uważacie się za niegodnych życia wiecznego, dlatego zwracamy się do pogan.” (DzAp 13,14-16.42-46 BP);

„Ale oni przeszedłszy Pergę, przyszli do Antiochii Pizydyjskiej; a wszedłszy do synagogi w dzień Sobotni, usiedli. Po odczytaniu zaś Zakonu i Proroków, posłali do nich przełożeni synagogi, mówiąc: Mężowie bracia, jeśli macie jakie słowo zachęty do ludu, to mówcie. A Paweł powstawszy, i ręką milczenie nakazawszy, rzekł: Mężowie izraelscy, i którzy boicie się Boga, słuchajcie: (…) Gdy zaś oni wychodzili, proszono, aby w następny szabat mówili też do nich słowa. A gdy rozeszło się zgromadzenie, poszło wielu z Żydów i z nabożnych prozelitów za Pawłem i Barnabą, którzy mówiąc, zachęcali ich, aby trwali w łasce Bożej. W następny znów szabat prawie całe miasto zebrało się dla słuchania słowa Bożego. Lecz Żydzi widząc rzesze, napełnieni zazdrością, i bluźniąc sprzeciwiali się temu, co Paweł powiadał.  Wtedy Paweł i Barnaba śmiało rzekli: Wam trzeba było najpierw opowiadać słowo Boże; ale ponieważ je odrzucacie, i osądzacie się sami za niegodnych wiecznego życia, oto zwracamy się do pogan.” (DzAp 13,14-16.42-46 JW). 

Trwanie w Chrystusie

Lekcja 47 ------- 25.11.2017 r.

Tekst przewodni: Jan 15,5

„Ja jestem krzewem winnym, wy jesteście latoroślami. Kto trwa we mnie, a Ja w nim, ten wydaje wiele owocu; bo beze mnie nic uczynić nie możecie.” (Jan 15,5 BW). 

1. Jakie, pełne ufności przekonanie wyraził ap. Paweł pisząc List do wierzących w Filippi?
    Flp 1,3-6; por. Flp 2,13

„Dziękuję Bogu mojemu, ilekroć was wspominam - zawsze w każdej modlitwie, zanosząc ją z radością za was wszystkich - z powodu waszego udziału w [szerzeniu] Ewangelii od pierwszego dnia aż do chwili obecnej. Mam właśnie ufność, że Ten, który zapoczątkował w was dobre dzieło, dokończy go do dnia Chrystusa Jezusa." (Flp 1,3-6 BT4);

„Bóg bowiem jest sprawcą waszych pragnień i czynów wedle [swego] upodobania.” (Flp 2,13 BP);

„Albowiem Bóg to według upodobania sprawia w was i chcenie i wykonanie.” (Flp 2,13 BW).

2. Co Bóg czyni dla tych, którzy przy Nim trwają?
    Iz 58,11 (czyt Iz 58,6-14).

„Jahwe stale prowadzić cię będzie, nasyci cię nawet w pustynnych stronach i kości twoje umocni. Staniesz się niby nawodniony ogród i jak źródło wód, które nigdy nie wyschnie.” (Iz 58,11 BP);

[„Czy wy nie wiecie, w jakim to poście mam upodobanie? Oto, co Pan i Bóg zawyrokował: zerwijcie pęta niesprawiedliwości, odwiążcie sznury mocujące brzemię, wypuśćcie na wolność uwięzionych i wszystkie jarzma połamcie. Chlebem swoim podzielcie się z głodnymi, udzielcie schronienia ubogim, bez dachu nad głową, przyodziejcie nagiego, gdy go zobaczycie, i nie odwracajcie się od kogoś, w kim wasza krew płynie. Wtedy twoja światłość zabłyśnie jak jutrznia, a twoje rany zabliźnią się szybko. Twoja sprawiedliwość będzie szła przed tobą a chwała Pana iść będzie za tobą. Gdy zaczniesz wtedy wołać, Pan ci odpowie, i na głos twój rzeknie: Oto jestem. Jeśli zdejmiesz z innych twe jarzmo i gróźb zaprzestaniesz, i odejdziesz od twoich wszystkich złych zamiarów, jeśli podzielisz się twoim chlebem z głodnymi, jeśli nakarmisz do syta wszystkich uciskanych, twoja światłość ukaże się w ciemnościach, a mrok, w którym trwałeś, rozjaśni się światłem południa. Pan będzie ci nieustannie przewodził i karmił cię do syta nawet na pustyni. On ci przywróci siły i staniesz się jak świeżo podlany ogród albo jak źródło wody nie dającej się nigdy wyczerpać. I zaczniesz wznosić budowle na dawnych ruinach, budował będziesz śmiało na starych fundamentach. Będą cię nazywać odnowicielem wyłomów i budowniczym domów niedawno zburzonych. Jeśli się powstrzymasz od deptania szabatu i oddawania się w dni święte swoim zwykłym sprawom; jeśli znów szabat nazywać będziesz Rozkoszą, a dniem czcigodnym święto na cześć Pana; jeśli je uszanujesz nie udając się w podróż i nie załatwiając spraw zwykłych, i rozmów nie prowadząc żadnych, to znajdziesz samą słodycz w Panu, a Ja cię poprowadzę zwycięsko po wyżynach kraju i karmił cię będę dziedzictwem twego ojca, Jakuba, bo tak zawyrokował Pan własnymi ustami.” (Iz 58,6-14 BR)].

3. Co jest nieodzowne, aby naprawdę trwać w Chrystusie?
    Jan 15,1-5

„Ja jestem prawdziwą winoroślą, a mój Ojciec jest ogrodnikiem. Usuwa (On) ze Mnie każdy pęd, który nie przynosi owocu, a każdy, który owoc przynosi, oczyszcza, aby przynosił owoc obfitszy. Wy już jesteście czyści ze względu na Słowo, które wam przekazałem. Przede wszystkim trwajcie we Mnie, a Ja w was. Podobnie jak pęd nie może przynosić owocu sam z siebie, jeśli nie wyrasta z winorośli, tak i wy, jeśli nie będziecie trwali we Mnie. Ja jestem winoroślą — wy pędami. Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten wydaje wiele owocu; bo beze Mnie nie możecie nic uczynić.” (Jan 15,1-5 BPD).

4. Jak to rozumiał ap. Paweł i co czynił dla swego osobistego zbawienia?
    1 Kor 9,24-27

„Czy nie wiecie, że na stadionie biegną wszyscy zawodnicy, ale tylko jeden z nich otrzymuje nagrodę? Tak biegnijcie, abyście ją zdobyli. Każdy zawodnik podejmuje wiele wyrzeczeń. Tamci, by zdobyć wieniec zniszczalny, my – niezniszczalny. I ja biegnę, ale nie tak, jakbym nie znał mety, i nie wymachuję bezładnie pięściami, ale biorę w karby i opanowuję swoje ciało, abym głosząc innym naukę, sam nie został odrzucony.” (1 Kor 9,24-27 Pau);

„Czyż nie wiecie, że gdy zawodnicy biegną na stadionie, wszyscy wprawdzie biegną, lecz jeden tylko otrzymuje nagrodę? Przeto tak biegnijcie, abyście ją otrzymali. Każdy, który staje do zapasów, wszystkiego sobie odmawia; oni, aby zdobyć przemijającą nagrodę, my zaś nieprzemijającą. Ja przeto biegnę nie jakby na oślep; walczę nie tak, jakbym zadawał ciosy w próżnię, lecz poskramiam moje ciało i biorę je w niewolę, abym innym głosząc naukę, sam przypadkiem nie został uznany za niezdatnego.” (1 Kor 9,24-27 BT2).

Uwaga: Ap. Paweł był świadomy jednej równie wielkiej, co gorzkiej prawdy, a mianowicie, że największe niebezpieczeństwo zagrażające naszemu zbawieniu znajduje się nie poza nami, lecz w nas!

5. Jak długo trwali przy Jezusie niektórzy ludzie i w jaki sposób Pan ich wynagrodził?
    Mt 15,29-38

„Jezus odszedł stamtąd i przybył nad Jezioro Galilejskie. Wszedł na górę i tam usiadł. I podeszło do Niego mnóstwo ludzi. Mieli oni ze sobą sparaliżowanych, niewidomych, kalekich, głuchoniemych oraz wielu innych. Położyli ich u Jego stóp, a On ich uzdrowił. Tłumy zdumiewały się, widząc, że niemi mówią, ułomni wracają do zdrowia, sparaliżowani chodzą, a niewidomi widzą. I chwalili Boga Izraela. Tymczasem Jezus przywołał do siebie uczniów i powiedział: „Żal Mi tego ludu. Przecież już trzy dni nie odstępują Mnie, a nie mają co jeść. Nie chcę, aby odeszli głodni, gdyż mogliby zasłabnąć w drodze”. Wtedy uczniowie zapytali: „Skąd tu, na tym pustkowiu, weźmiemy tyle chleba, żeby nakarmić całą tę rzeszę?”. Jezus ich zapytał: „Ile macie chlebów?”. Odpowiedzieli: „Siedem i kilka rybek”. I kazał ludowi usiąść na ziemi. Wziął siedem chlebów i ryby, odmówił modlitwę dziękczynną, połamał je i dawał uczniom, a oni tłumom. Najedli się wszyscy do syta, a zebranymi resztkami napełniono siedem koszy. Tych zaś, którzy jedli, było około czterech tysięcy mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci.” (Mt 15,29-38 Pau). 

6. Jak długo mamy być wierni, mimo wszelkich trudności i rozczarowań?
    Mt 24,12.13

„A ponieważ bezprawie się rozmnoży, przeto miłość wielu oziębnie. A kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony." (Mt 24,12.13 BW);

„A ponieważ spotęguje się nieprawość, u wielu osłabnie miłość Lecz kto wytrwa aż do końca, będzie zbawiony.” (Mt 24,12.13 BR).

7. Co o swych duchowych walkach i ich wyniku pisali apostołowie?
    2 Kor 4,5-14

„Nie głosimy bowiem siebie samych, lecz Chrystusa Jezusa jako Pana, a nas - jako sługi wasze przez Jezusa. Albowiem Bóg, Ten, który rozkazał ciemnościom, by zajaśniały światłem, zabłysnął w naszych sercach, by olśnić nas jasnością poznania chwały Bożej na obliczu Chrystusa. Przechowujemy zaś ten skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas. Zewsząd znosimy cierpienia, lecz nie poddajemy się zwątpieniu; żyjemy w niedostatku, lecz nie rozpaczamy; znosimy prześladowania, lecz nie czujemy się osamotnieni, obalają nas na ziemię, lecz nie giniemy. Nosimy nieustannie w ciele naszym konanie Jezusa, aby życie Jezusa objawiło się w naszym ciele. Ciągle bowiem jesteśmy wydawani na śmierć z powodu Jezusa, aby życie Jezusa objawiło się w naszym śmiertelnym ciele. Tak więc działa w nas śmierć, podczas gdy w was – życie. Cieszę się przeto owym duchem wiary, według którego napisano: Uwierzyłem, dlatego przemówiłem; my także wierzymy i dlatego mówimy, przekonani, że Ten, który wskrzesił Jezusa, z Jezusem przywróci życie także nam i stawi nas przed sobą razem z wami.” (2 Kor 4,5-14 BT4).

Chodzenie w Chrystusie cz.II

Lekcja 46 ------- 18.11.2017 r.

Tekst przewodni: Flp 3,10

„Żeby poznać go i doznać mocy zmartwychwstania jego, i uczestniczyć w cierpieniach jego, stając się podobnym do niego w jego śmierci.” (Flp 3,10 BW);

„Moim celem jest poznanie Chrystusa, zarówno przez doświadczenie mocy Jego zmartwychwstania, jak i przez udział w Jego cierpieniach. A stając się podobnym do Niego w Jego śmierci.” (Flp 3,10 Pau).

1. O jakim przywileju pisze ap. Paweł?
    Ef 2,1.4-6; por. Hbr 6,17-20

„I wy byliście umarłymi na skutek waszych występków i grzechów, (…) A Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował, i to nas, umarłych na skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia. Łaską bowiem jesteście zbawieni. Razem też wskrzesił i razem posadził na wyżynach niebieskich - w Chrystusie Jezusie.” (Ef 2,1.4-6 BT4);

„Kiedy więc Bóg chciał okazać dziedzicom obietnicy, że Jego postanowienie jest trwałe, sam stał się poręczycielem przysięgi, abyśmy dzięki tym dwom niezmiennym wydarzeniom, w których Bóg nie może kłamać, uciekając się do Niego mieli niezachwianą pewność, że umocnimy się w danej nam nadziei. Jest ona dla nas jakby duchową kotwicą niezawodną i pewną, a sięgającą do wnętrza, "poza zasłonę", dokąd, poprzedzając nas, wszedł Jezus, który stał się "na podobieństwo Melchizedecha" arcykapłanem "na wieki" (Hbr4 6,17-20 BP);

„również Bóg, chcąc wyraźniej dowieść dziedzicom obietnicy niewzruszoności swego postanowienia, poręczył je przysięgą, abyśmy przez dwa niewzruszone wydarzenia, co do których niemożliwą jest rzeczą, by Bóg zawiódł, my, którzy ocaleliśmy, mieli mocną zachętę do pochwycenia leżącej przed nami nadziei. Jej to trzymamy się jako kotwicy duszy, pewnej i mocnej, sięgającej aż poza zasłonę, gdzie jako poprzednik wszedł za nas Jezus, stawszy się arcykapłanem według porządku Melchisedeka na wieki.” (Hbr 6,17-20 BW).

2. Jak dalece zostaliśmy utożsamieni z Chrystusem?
    Łk 10,16; Mt 10,40

„Kto was słucha, Mnie słucha, a kto wami gardzi, Mną gardzi; lecz kto Mną gardzi, gardzi Tym, który Mnie posłał.” (Łk 10,16 Bt2);

„Kto was słucha mnie słucha, a kto was odrzuca mnie odrzuca; zaś kto mnie odrzuca odrzuca Tego, który mnie wysłał.” (Łk 10,16 NBG);

„Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje, a kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał.” (Mt 10,40 BR).

3. W czym, mamy być podobni do Zbawiciela?
    Mr 1,21.22; Mt 28,20 cz. I; por. 1 Kor 2,1-5; Tyt 2,7

„Przyszli do Kafarnaum. Zaraz w szabat wszedł do synagogi i nauczał. Zdumiewali się Jego nauką: uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie.” (Mr 1,21.22 BT4);

„Ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem.” (Mt 28,20 cz. I. UBG);

„Nauczajcie ich, aby zachowywali wszystko, co wam nakazałem.” (Mt 28,20 cz. I. Pau);

„Tak też i ja przyszedłszy do was, bracia, nie przybyłem, aby błyszcząc słowem i mądrością głosić wam świadectwo Boże. Postanowiłem bowiem, będąc wśród was, nie znać niczego więcej, jak tylko Jezusa Chrystusa, i to ukrzyżowanego I stanąłem przed wami w słabości i w bojaźni, i z wielkim drżeniem. A mowa moja i moje głoszenie nauki nie miały nic z uwodzących przekonywaniem słów mądrości, lecz były ukazywaniem ducha i mocy, aby wiara wasza opierała się nie na mądrości ludzkiej, lecz na mocy Bożej.”  (1 Kor 2,1-5 BT4);

„Przede wszystkim ty sam bądź wzorem dobrych czynów. Twoje nauczanie niech okaże się nieskażone i godne szacunku.” (Tyt 2,7 Pau);

„We wszystkim stawiaj siebie za wzór dobrego sprawowania przez niesfałszowane nauczanie i prawość.” (Tyt 2,7 BW).

4. W jaki  sposób przemawiały  do  ludzi czyny Pana Jezusa,  a jakim  świadectwem  jest nasze działanie?
    Mt 11,2-6; 1 Kor 3,1-3

„A Jan, usłyszawszy w więzieniu o czynach Chrystusa, wysłał uczniów swoich i kazał mu powiedzieć: Czy Ty jesteś tym, który ma przyjść, czy też mamy oczekiwać innego? A Jezus im odpowiedział: Idźcie i oznajmijcie Janowi, co słyszycie i widzicie: Ślepi odzyskują wzrok i chromi chodzą, trędowaci zostają oczyszczeni i głusi słyszą, umarli są wskrzeszani, a ubogim zwiastowana jest ewangelia; a błogosławiony jest ten, kto się mną nie zgorszy.” (Mt 11,2-6 BW);

„Tymczasem Jan, skoro usłyszał w więzieniu o czynach Chrystusa, posłał swoich uczniów z zapytaniem: Czy Ty jesteś Tym, który ma przyjść, czy też innego mamy oczekiwać? Jezus im odpowiedział: Idźcie i oznajmijcie Janowi to, co słyszycie i na co patrzycie: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię. A błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi.” (Mt 11,2-6 BT4);

„A ja nie mogłem, bracia, przemawiać do was jako do ludzi duchowych, lecz jako do cielesnych, jak do niemowląt w Chrystusie. Mleko wam dałem, a nie pokarm stały, boście byli niemocni; zresztą i nadal nie jesteście mocni. Ciągle przecież jeszcze jesteście cieleśni. Jeżeli bowiem jest między wami zawiść i niezgoda, to czyż nie jesteście cieleśni i nie postępujecie tylko po ludzku?” (1 Kor 3,1-3 BT2).

5. W czym również należy utożsamić się z Chrystusem?
    1 Ptr 4,12-16; por. Mt 10,24.25

„Umiłowani, nie dziwcie się, gdy znajdziecie się w ogniu próby, bo to nic nadzwyczajnego! Ale cieszcie się, uczestnicząc w cierpieniach Chrystusa, abyście mogli mieć tym większą radość, gdy się objawi Jego chwała. Bądźcie szczęśliwi, gdy was znieważają z powodu imienia Chrystusa, bo spoczywa na was pełen chwały Duch Boży! Niech jednak nikt nie cierpi jako morderca, złodziej, przestępca czy mąciciel! Jeżeli zaś cierpi jako chrześcijanin, niech się nie wstydzi, ale chwali Boga za to, że nim jest!” (1 Ptr 4,12-16 Pau);

„Najmilsi! Nie dziwcie się, jakby was coś niezwykłego spotkało, gdy was pali ogień, który służy doświadczeniu waszemu, ale w tej mierze, jak jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, radujcie się, abyście i podczas objawienia chwały jego radowali się i weselili. Błogosławieni jesteście, jeśli was znieważają dla imienia Chrystusowego, gdyż Duch chwały, Duch Boży, spoczywa na was. A niech nikt z was nie cierpi jako zabójca albo złodziej, albo złoczyńca, albo jako człowiek, który się wtrąca do cudzych spraw. Wszakże jeśli cierpi jako chrześcijanin, niech tego nie uważa za hańbę, niech raczej tym imieniem wielbi Boga.” (1 Ptr 4,12-16 BW);

„Uczeń nie przewyższa nauczyciela ani sługa swego pana. Wystarczy, jeśli uczeń będzie jak jego nauczyciel, a sługa jak pan jego. Jeśli pana domu przezwali Belzebubem, o ileż bardziej jego domowników tak nazwą.” (Mt 10,24.25 BT4).

6. Jakie  przykrości  musiał znosić Pan Jezus?  Jak powinniśmy je potraktować,  gdy dotykają również i nas?
    Mr 3,20.21; Jan 7,5; por. Mt 10,21

„Pewnego razu wszedł do domu, a zbiegł się taki tłum, że nie mieli chwili na zjedzenie chleba. Gdy Jego krewni usłyszeli o wszystkim, przyszli, aby Go powstrzymać. Mówiono bowiem, że odszedł od zmysłów.” (Mr 3,20.21 Pau);

„Potem poszedł do domu. I znowu zebrał się tłum ludzi, tak, że nawet nie mieli kiedy zjeść kawałka chleba. Gdy o tym wszystkim dowiedzieli się jego najbliżsi, przyszli go zabrać ze sobą, bo myśleli, że stracił rozum.” (Mr 3,20.21 WSP);

„Bo nawet Jego bracia nie wierzyli w Niego.” (Jan 7,5 BT2);

„Brat wyda na śmierć brata, a ojciec syna, dzieci powstaną przeciw rodzicom swoim i na śmierć ich wydadzą.” (Mt 10,21 Kow);

„Brat wyda na śmierć brata, a ojciec syna; dzieci wystąpią przeciwko rodzicom i będą ich zabijały.” (Mt 10,21 BP).

7. Co dla Jezusa jest nagrodą za wszelki trud i poświęcenie?
    Iz 53,11; por. 2 Kor 3,1-3; Flp 4,1

„Po udrękach swej duszy, ujrzy światło i nim się nasyci. Zacny mój Sługa usprawiedliwi wielu, ich nieprawości On sam dźwigać będzie.” (Iz 53,11 BT4);

„Za mękę swojej duszy ujrzy światło i jego poznaniem się nasyci. Sprawiedliwy mój sługa wielu usprawiedliwi i sam ich winy poniesie.” (Iz 53,11 BW);

„Czy znowu zaczynamy polecać samych siebie? Alboż to potrzebujemy, jak niektórzy, listów polecających do was albo od was? Wy jesteście listem naszym, napisanym w sercach naszych, znanym i czytanym przez wszystkich ludzi; wiadomo przecież, że jesteście listem Chrystusowym sporządzonym przez nasze usługiwanie, napisanym nie atramentem, ale Duchem Boga żywego, nie tablicach kamiennych, lecz na tablicach serc ludzkich.” (2 Kor 3,1-3 BW);

„Przeto, bracia moi umiłowani i utęsknieni, radości moja i chwało, trwajcie niewzruszenie w Panu, ukochani.” (Flp 4,1 BP);

„Przeto, umiłowani bracia moi, których tak bardzo chciałbym znów zobaczyć i którzy jesteście dla mnie źródłem radości i chwały, trwajcie niezachwianie w jedności z Panem.” (Flp 4,1 BR).     
 

Chodzenie w Chrystusie cz.I

Lekcja 45 ------- 11.11.2017 r.

Tekst przewodni: Kol 2,6

„Jak więc przyjęliście Chrystusa Jezusa, Pana, tak w Nim chodźcie.” (Kol 2,6 BW). 

Chrześcijaństwo posługuje się wzniosłymi hasłami, które dla jednych stały się pustymi sloganami, ale dla innych mają głęboką i autentyczną treść i moc. Należy do nich m.in. „nowonarodzenie”, „narodzenie z wody i z Ducha”, „postępowanie w Duchu”, „chodzenie w Chrystusie”, „trwanie w Nim”…

1. Co  jest  cechą  prawdziwego  ucznia   i  naśladowcy  ukrzyżowanego  i  zmartwychwstałego Pana?
    Ef 4,1; Flp 1,27; Kol 1,10

„Ja, więzień w Panu, zachęcam was przeto, abyście postępowali w sposób godny powołania, do którego zostaliście wezwani.” (Ef 4,1 BP);

„Napominam was tedy ja, więzień w Panu, abyście postępowali, jak przystoi na powołanie wasze.” (Ef 4,1 BW);

„Tylko sprawujcie się w sposób godny Ewangelii Chrystusowej, abym ja - czy to gdy przybędę i ujrzę was, czy też będąc z daleka - mógł usłyszeć o was, że trwacie mocno w jednym duchu, jednym sercem walcząc wspólnie o wiarę w Ewangelię.” (Flp 1,27 BT2);

„Prowadźcie życie godne Pana, podobając Mu się we wszystkim, przynosząc owoce we wszelkim dobrym dziele i wzrastając w poznawaniu Boga.” (Kol 1,10 Pau);

„Abyście się zachowywali w sposób godny Pana, w celu wszelkiego przypodobania się; przynosząc owoce w każdym szlachetnym uczynku oraz wzrastając pod względem znajomości Boga.” (Kol 1,10 NBG).   

2. Jaka współzależność istnieje między życiem Jezusa Chrystusa a naszym?
    Kol 3,3; 2 Kor 4,11

„Umarliście bowiem, a życie wasze jest ukryte wraz z Chrystusem w Bogu.” (Kol 3,3 BW);

„Stale bowiem my, którzy żyjemy, wydawani jesteśmy na śmierć z powodu Jezusa, aby i życie Jezusa zostało objawione w naszym śmiertelnym ciele. ” (2 Kor 4,11 BPD).

3. W jakich  słowach  ap. Paweł  przekonuje  nas o potrzebie  prowadzenia  życia dokładnie na wzór Jezusa Chrystusa?
    Rz 8,29; 1 Ptr 2,21.22; por. 2 Kor 12,18

„Bo tych, których wcześniej poznał, przeznaczył, by posiedli kształt odpowiadający obrazowi Jego Syna, aby On był pierworodnym pośród wielu braci.” (Rz 8,29 BPD);

„Albowiem tych, których od wieków poznał, tych też przeznaczył na to, by się stali na wzór obrazu Jego Syna, aby On był pierworodnym między wielu braćmi.” (Rz 8,29 BT4);

„Do tego bowiem jesteście powołani, gdyż i Chrystus cierpiał za was, pozostawiając wam wzór, abyście postępowali Jego śladami! On, "który nie dopuścił się grzechu, ani fałsz nie znalazł się w Jego ustach" (1 Ptr 2,21.22 BP);

„Do tego bowiem jesteście powołani, bo i Chrystus cierpiał za nas, zostawiając nam przykład, abyście szli w jego ślady; Który grzechu nie popełnił, a w jego ustach nie znaleziono podstępu.” (1 Ptr 2,21.22 UBG); 

„Poprosiłem Tytusa i wraz z nim posłałem brata; czy Tytus was wykorzystał? Czy nie kroczyliśmy w tym samym duchu? Czy nie tymi samymi śladami?” (2 Kor 12,18 BPD);

„Prosiłem Tytusa i wysłałem z nim brata. Czy Tytus was oszukał? Czyż nie postępowaliśmy w tym samym duchu? Czy nie tymi samymi śladami?” (2 Kor 12,18 BT4).

4. Kiedy będziemy mogli prowadzić takie życie?
    Ef 3,14-21; Kol 2,6.7

„Dlatego zginam kolana moje przed Ojcem, od którego wszelkie ojcostwo na niebie i na ziemi bierze swoje imię, by sprawił według bogactwa chwały swojej, żebyście byli przez Ducha jego mocą utwierdzeni w wewnętrznym człowieku, żeby Chrystus przez wiarę zamieszkał w sercach waszych, a wy, wkorzenieni i ugruntowani w miłości, zdołali pojąć ze wszystkimi świętymi, jaka jest szerokość i długość, i wysokość, i głębokość, i mogli poznać miłość Chrystusową, która przewyższa wszelkie poznanie, abyście zostali wypełnieni całkowicie pełnią Bożą. Temu zaś, który według mocy działającej w nas potrafi daleko więcej uczynić ponad to wszystko, o co prosimy albo o czym myślimy, temu niech będzie chwała w Kościele i w Chrystusie Jezusie po wszystkie pokolenia na wieki wieków. Amen.” (Ef 3,14-21 BW);

„Jak więc przejęliście naukę o Chrystusie Jezusie jako Panu, tak w Nim postępujcie: zapuśćcie w Niego korzenie i na Nim dalej się budujcie, i umacniajcie się w wierze, jak was nauczono, pełni wdzięczności.” (Kol 2,6.7 BT2).

5. Jakiej mocy udziela nam Bóg, abyśmy dzięki niej zwyciężali?
    Ef 6,10; Łk 24,49

„W końcu umacniajcie się w Panu siłą Jego wielkiej potęgi." (Ef 6,10 BP);

„W końcu, bracia moi, umacniajcie się w Panu i w potężnej mocy jego.” (Ef 6,10 BW);

„A oto Ja zsyłam na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż zostaniecie przyobleczeni mocą z wysokości.” (Łk 24,49 BW);

„Oto zsyłam na was dar obiecany przez Ojca mego. Pozostańcie więc w mieście, dopóki nie będziecie wyposażeni w moc z wysoka.” (Łk 24,49 Kow);

„Oto Ja zsyłam na was obietnicę mojego Ojca. Pozostańcie w mieście, dopóki nie zostaniecie napełnieni mocą z wysoka” (Łk 24,49 Pau). 

Uwaga: W Ew. Jana 1,12.13 czytamy: „Lecz tym, którzy go przyjęli dał tę moc, aby się stali synami Bożymi, to jest tymi, którzy wierzą w imię jego. Którzy nie z krwi, ani z woli ciała, ani z woli męża, ale z Boga narodzeni są.” (BG). Trwanie w Chrystusie, czerpanie z mocy Ducha sprawia, ze jesteśmy „mocni w Panu – siłą Jego potęgi” - przeciwko grzechowi. Mamy też wspaniałą świadomość, że grzech nad nami nie panuje, gdyż znajdujemy się pod panowaniem łaski. I nawet jeśli w naszym życiu pojawi się upadek, korzystamy z ŁASKI, aby odnowić nasze relacje z Bogiem (1 Jana 1,7-10; 2,1.2). „Wszystko mogę w tym, który mnie posila – Chrystusie!” (Flp 4,13).

Do uwagi:
„Jeśli zaś chodzimy w światłości, jak On sam jest w światłości, społeczność mamy z sobą, i krew Jezusa Chrystusa, Syna jego, oczyszcza nas od wszelkiego grzechu. Jeśli mówimy, że grzechu nie mamy, sami siebie zwodzimy, i prawdy w nas nie ma. Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości. Jeśli mówimy, że nie zgrzeszyliśmy, kłamcę z niego robimy i nie ma w nas Słowa jego. Dzieci moje, to wam piszę, abyście nie grzeszyli. A jeśliby kto zgrzeszył, mamy orędownika u Ojca, Jezusa Chrystusa, który jest sprawiedliwy. On ci jest ubłaganiem za grzechy nasze, a nie tylko za nasze, lecz i za grzechy całego świata. ” (1 Jana 1,7-10 - 2.1.2) BW).

6. W czyjej mocy zwyciężył Jezus Chrystus, i w czyjej mocy zwyciężali Boży ludzie?
    2 Kor 13,4; 12,9.10

„Choć bowiem ukrzyżowany został w słabości, lecz żyje z mocy Bożej. Bo i my jesteśmy słabi w nim, lecz będziemy żyć z nim z mocy Bożej wśród was.” (2 Kor 13,4 BW);

„Bo aczkolwiek ukrzyżowany jest jako słaby, ale żyje z mocy Bożej, a tak i my jesteśmy z nim słabymi, ale żyć będziemy z nim z mocy Bożej przeciwko wam.” (2 Kor 13,4 BG);

„Pan jednak mi odpowiedział: „Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem doskonali się w słabości”. Wolę więc chlubić się raczej moimi słabościami, aby zstąpiła na mnie moc Chrystusa. Dlatego ze względu na Chrystusa raduję się z moich słabości, zniewag, niedostatków, prześladowań i ucisków. Kiedy bowiem jestem słaby, wtedy jestem mocny.” (2 Kor 12,9.10 Pau). 

7. Jak możemy się ustrzec upadków i grzechów?
    2 Kor 13,5; Hbr 2,1-3; 12,12-15

„Siebie samych badajcie, czy trwacie w wierze, siebie samych doświadczajcie. Czyż nie wiecie o samych sobie, że Jezus Chrystus jest w was? Chyba żeście odrzuceni.” (2 Kor 13,5 BT2);

„Poddawajcie samych siebie próbie, czy trwacie w wierze, doświadczajcie siebie; czy nie wiecie o sobie, że Jezus Chrystus jest w was? Chyba żeście próby nie przeszli.” (2 Kor 13,5 BW);

„Dlatego jest konieczne, abyśmy z jak największą pilnością zwracali uwagę na to, cośmy słyszeli, abyśmy przypadkiem nie zeszli na bezdroża. Jeśli bowiem objawiona przez aniołów mowa była mocna, a wszelkie przekroczenie i nieposłuszeństwo otrzymało słuszną zapłatę, jakże my unikniemy [kary], jeśli nie będziemy się troszczyć o tak wielkie zbawienie? Było ono głoszone na początku przez Pana, a umocnione u nas przez tych, którzy je słyszeli.” (Hbr 2,1-3 BT4);

„Musimy więc pilnie rozważać to, co usłyszeliśmy, jeśli nie chcemy minąć się z celem. Skoro bowiem słowo ogłoszone przez aniołów okazało się tak wiążące, a wszelkie przekroczenie i nieposłuszeństwo otrzymało słuszną odpłatę, to jakże my jej unikniemy, jeśli zlekceważymy tak wielkie zbawienie! Zaczął je głosić Pan, a Jego słuchacze je nam potwierdzili.” (Hbr 2,1-3 Pau);

„Dlatego opadłe ręce i omdlałe kolana znowu wyprostujcie, i prostujcie ścieżki dla nóg swoich, aby to, co chrome, nie zboczyło, ale raczej uzdrowione zostało. Dążcie do pokoju ze wszystkimi i do uświęcenia, bez którego nikt nie ujrzy Pana, bacząc, żeby nikt nie pozostał z dala od łaski Bożej, żeby jakiś gorzki korzeń rosnący w górę, nie wyrządził szkody i żeby przezeń nie pokalało się wielu.” (Hbr 12,12-15 BW);

„Dlatego wyprostujcie opadłe ręce i osłabłe kolana. Proste czyńcie ślady nogami, aby kto chromy nie zbłądził, ale był raczej uzdrowiony. Starajcie się o pokój ze wszystkimi i o uświęcenie, bez którego nikt nie zobaczy Pana. Baczcie, aby nikt nie pozbawił się łaski Bożej, aby jakiś korzeń gorzki, który rośnie w górę, nie spowodował zamieszania a przez to nie skalali się inni.” (Hbr 12,12-15 BT2). 

Przykazania Bożego Dekalogu cz.2

Lekcja 44 ------- 04.11.2017 r.

Tekst przewodni: Mt 5,17

„Nie mniemajcie, że przyszedłem rozwiązać zakon albo proroków; nie przyszedłem rozwiązać, lecz wypełnić.” (Mt 5,17 BW). 

1. Co Jezus Chrystus „przybił do krzyża” - Prawo Boże, czy nasze grzechy?
    Kol 2,12-14; 2 Kor 5,21; 1 Ptr 2,24

„Wraz z nim zostaliście pogrzebani w chrzcie, w którym też zostaliście wespół wzbudzeni przez wiarę w moc Boga, który go wzbudził z martwych. I was, którzy umarliście w grzechach i w nieobrzezanym ciele waszym, wespół z nim ożywił, odpuściwszy nam wszystkie grzechy; wymazał obciążający nas list dłużny, który się zwracał przeciwko nam ze swoimi wymaganiami, i usunął go, przybiwszy go do krzyża.” (Kol 2,12-14 BW);

„Przyjmując chrzest, zostaliście bowiem razem z Nim współpogrzebani. Równocześnie jednak zostaliście z Nim współwskrzeszeni, dzięki wierze waszej w moc Boga, który zmartwychwskrzesił Chrystusa. On też i was, umarłych na skutek występków i 'nieobrzezania' waszego ciała - jako że byliście poganami - razem z Nim przywrócił do życia. Wszystkim nam darował nasze grzechy i zniszczył zapis naszych długów, zaciągniętych wskutek przekraczania różnych nakazów, i to, co było naszym przeciwnikiem, usunął z drogi przybiwszy do krzyża." (Kol 2,12-14 BR);

„(On) Tego, który nie poznał grzechu, zamiast nas uczynił grzechem, abyśmy my w Nim stali się sprawiedliwością Boga.” (2 Kor 5,21 BPD);

„On dla nas zrzucił winę na Tego, który nie popełnił żadnego grzechu, abyśmy w Nim osiągnęli sprawiedliwość Bożą.” (2 Kor 5,21 BP);

„W swoim ciele poniósł nasze grzechy na drzewo krzyża, abyśmy zerwali z grzechem i żyli sprawiedliwie. Zostaliście bowiem uzdrowieni przez Jego rany!” (1 Ptr 2,24 Pau);

„Grzechy nasze zaniósł na własnym ciele na drzewo krzyża, abyśmy umarli dla grzechów, a żyli dla sprawiedliwości. Jesteście uzdrowieni przez jego rany.” (1 Ptr 2,24 WSP).   

2. Jaki był stosunek Jezusa Chrystusa do Prawa Bożego?
    Mt 5,17-20; Ps 40,8.9

„Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim. Bo powiadam wam: Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego.” (Mt 5,17-20 BT2);

„Nie myślcie, że przyszedłem unieważnić Prawo lub proroctwa. Nie! Przyszedłem je spełnić. Zapewniam was: Dopóki niebo i ziemia będą istnieć, najmniejsza litera ani znak w Prawie Mojżesza nie utracą ważności. Kto unieważni choćby najmniejsze przykazanie i tak będzie nauczał ludzi, ten zostanie uznany za ostatniego w Królestwie Niebios; a kto będzie postępował zgodnie z przykazaniami i tak też nauczał, będzie się cieszył uznaniem w Królestwie Niebios. Ostrzegam was jednak: Jeśli nie będziecie przewyższać w spełnianiu woli Boga znawców Prawa i faryzeuszy, nie wejdziecie do Królestwa Niebios.” (Mt 5,17-20 WSP);

„Wtedy powiedziałem: Oto przychodzę; w zwoju księgi o mnie napisano: Jest moją radością, mój Boże, czynić Twoją wolę, a Prawo Twoje mieszka w moim wnętrzu.” (Ps 40,8.9 BT4);

„Rzekłem więc: "Oto przychodzę; w zwoju Księgi zawarte są dla mnie wskazania. Pełnić Twą wolę, Boże mój, to moje pragnienie, a prawo Twoje noszę głęboko w sercu". (Ps 40,8.9 BP).

3. Czy  mówiąc:  „Powiedziano przodkom,  […]  A ja wam powiadam...”,  Pan Jezus zlekceważył lub  odsunął  na  bok  któreś  z  Bożych  przykazań,  czy  raczej  każde  z  nich  potwierdził i pogłębił?
    Mt 5,21.22.27.28.33-37

„Słyszeliście, że powiedziano praojcom: "Nie będziesz zabijał", a kto by zabił winien będzie sądu. A Ja wam powiadam: Każdy, kto gniewa się na swego brata, będzie winien sądu. A kto powie swemu bratu: głupcze, będzie winien Najwyższej Rady. A kto powie: bezbożniku, będzie winien piekła ognistego. (…) Słyszeliście, że powiedziano praojcom: "Nie będziesz cudzołożył". A Ja wam powiadam: Każdy, kto z pożądaniem patrzy na kobietę, już popełnił cudzołóstwo w sercu. (…) Słyszeliście także, że powiedziano praojcom: "Nie będziesz fałszywie przysięgał, bądź wierny przysięgom danym Panu". A Ja wam powiadam: Nie przysięgajcie wcale. Ani na niebo, bo to tron Boga. Ani na ziemię, bo to podnóżek Jego stóp. Ani na Jerozolimę, bo to miasto wielkiego Króla. Ani na swoją głowę nie przysięgaj, bo nawet jednego włosa nie możesz uczynić białym albo czarnym. Niech wasza mowa będzie: Tak - tak, nie - nie, a co ponadto - pochodzi od złego. Nie odpłacać złem za złe.”. (Mt 5,21.22.27.28.33-37 BP);

„Słyszeliście, że kiedyś powiedziano: Nie popełnisz morderstwa, a kto by dopuścił się morderstwa, stanie przed sądem. A Ja wam mówię, że każdy, kto się gniewa na swego brata, będzie osądzony. A kto powie bratu: «Głupcze», stanie przed Wysoką Radą. A jeśli mu powie: «Durniu», skazany zostanie na ogień potępienia. (…) Słyszeliście, że powiedziano: Nie dopuścisz się cudzołóstwa. A Ja wam mówię: Każdy, kto pożądliwie przygląda się kobiecie, już w swoim sercu popełnił cudzołóstwo. (…) Słyszeliście, że kiedyś powiedziano: Nie przysięgaj fałszywie, ale bądź wierny przysięgom złożonym PANU. A Ja wam mówię: Wcale nie przysięgajcie. Ani na niebo, ponieważ jest tronem Boga; ani na ziemię, bo jest podnóżkiem Jego stóp; ani na Jerozolimę, gdyż jest miastem wielkiego Króla. Nie przysięgaj też na swoją głowę, bo nawet jednego włosa nie możesz uczynić białym lub czarnym. Niech wasza mowa będzie: tak - tak, nie - nie, a wszystko ponad to - pochodzi od Złego.” (Mt 5,21.22.27.28.33-37).

4. Przy jakiej okazji  Zbawiciel  podkreślił,  że ten,  kto chce  być zbawiony,  powinien  wiernie przestrzegać przykazań Dekalogu?
    Mk 10,17-22

„A gdy się wybierał w drogę, przybiegł ktoś, upadł przed nim na kolana i zapytał go: Nauczycielu dobry! Co mam czynić, aby odziedziczyć żywot wieczny? A Jezus odrzekł: Czemu mię nazywasz dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko jeden Bóg. Znasz przykazania: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie mów fałszywego świadectwa, nie oszukuj, czcij ojca swego i matkę. A on mu odpowiedział: Nauczycielu, tego wszystkiego przestrzegałem od młodości mojej. Wtedy Jezus spojrzał nań z miłością i rzekł mu: Jednego ci brak; idź, sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie, po czym przyjdź i naśladuj mnie. A ten na to słowo sposępniał i odszedł zasmucony, albowiem miał wiele majętności.” (Mk 10,17-22 BW).

5. Czy Boże przykazania można przestrzegać wybiórczo?
    Mk 12,28-34; por. Jak 2,10-12

„Zbliżył się także jeden z uczonych w Piśmie, który im się przysłuchiwał, gdy rozprawiali ze sobą. Widząc, że Jezus dobrze im odpowiedział, zapytał Go: Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań? Jezus odpowiedział: Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą. Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych. Rzekł Mu uczony w Piśmie: Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary. Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: Niedaleko jesteś od królestwa Bożego. I nikt już nie odważył się więcej Go pytać.” (Mk 12,28-34 BT4);

„Kto przyjmuje całe Prawo, a nie przestrzega tylko jednego przykazania, wykracza przeciwko wszystkim. Ten bowiem, który powiedział: Nie dopuścisz się cudzołóstwa, powiedział także: Nie popełnisz morderstwa. Chociaż nie cudzołożysz, ale zabiłeś kogoś, przekroczyłeś całe Prawo. Tak więc mówcie i czyńcie jak ci, którzy będą sądzeni według prawa wolności.” (Jak 2,10-12 Pau);

„Bo jeżeli ktoś stara się zachowywać całe Prawo, lecz łamie z całą świadomością jedno przykazanie, to ponosi odpowiedzialność za sprzeniewierzanie się całemu Prawu. Ten bowiem, który powiedział: Nie cudzołóż, powiedział również: Nie zabijaj. Choćbyś więc nawet nie popełniał cudzołóstwa, to jeśli dopuszczasz się zabójstwa, jesteś przestępcą Prawa. Powinniście mówić i czynić tak jak ludzie, którzy będą sądzeni na podstawie prawa gwarantującego nam wolność.” (Jak 2,10-12 BR).

6. Przy   jakiej   kolejnej  okazji   Pan  Jezus   upomniał  się  o  wierne   przestrzeganie  Bożych przykazań?
    Mt 15,1-9

„Wtedy przyszli do Jezusa faryzeusze i uczeni w Piśmie z Jerozolimy z zapytaniem: Dlaczego Twoi uczniowie postępują wbrew tradycji starszych? Bo nie myją sobie rąk przed jedzeniem. On im odpowiedział: Dlaczego i wy przestępujecie przykazanie Boże dla waszej tradycji? Bóg przecież powiedział: Czcij ojca i matkę oraz: Kto złorzeczy ojcu lub matce, niech śmierć poniesie. Wy zaś mówicie: "Kto by oświadczył ojcu lub matce: Darem [złożonym w ofierze] jest to, co dla ciebie miało być wsparciem ode mnie, ten nie potrzebuje czcić swego ojca ni matki". I tak ze względu na waszą tradycję znieśliście przykazanie Boże. Obłudnicy, dobrze powiedział o was prorok Izajasz: Ten lud czci Mnie wargami, lecz sercem swym daleko jest ode Mnie. Ale czci mnie na próżno, ucząc zasad podanych przez ludzi.” (Mt 15,1-9 BT4);

„Wtedy przystąpili do Jezusa faryzeusze oraz uczeni w Piśmie z Jerozolimy, mówiąc: Dlaczego uczniowie twoi przestępują naukę starszych? Nie myją bowiem rąk, gdy chleb jedzą. On zaś, odpowiadając, rzekł im: A dlaczego to wy przestępujecie przykazanie Boże dla nauki waszej? Wszak Bóg powiedział: Czcij ojca i matkę, oraz: Kto złorzeczy ojcu lub matce, niech poniesie śmierć. A wy powiadacie: Ktokolwiek by rzekł ojcu lub matce: To, co się ode mnie jako pomoc należy, jest darem na ofiarę, nie musi czcić ani ojca swego, ani matki swojej; tak to unieważniliście słowo Boże przez naukę swoją. Obłudnicy! Dobrze prorokował o was Izajasz w słowach: Lud ten czci mnie wargami, ale serce ich daleko jest ode mnie. Daremnie mi jednak cześć oddają, głosząc nauki, które są nakazami ludzkimi.” (Mt 15,1-9 BW).

7. Z  jakim  szacunkiem  o  przykazaniach  Dekalogu  i  potrzebie   ich  przestrzegania  mówili apostołowie?
    Rz 7,7.12; 1 Jan 5,2.3; por. Obj 14,12

„Cóż więc powiemy? Że zakon to grzech? Przenigdy! Przecież nie poznałbym grzechu, gdyby nie zakon; wszak i o pożądliwości nie wiedziałbym, gdyby zakon nie mówił: Nie pożądaj! (…) Tak więc zakon jest święty i przykazanie jest święte i sprawiedliwe, i dobre.” (Rz 7,7.12 BW);

„Cóż tedy rzeczemy? Iż zakon jest grzechem? Nie daj tego Boże! I owszemem grzechu nie poznał, tylko przez zakon; bo i o pożądliwości bym był nie wiedział, by był zakon nie rzekł: Nie będziesz pożądał. (…) A tak zakon jest święty i przykazanie święte, i sprawiedliwe, i dobre.” (Rz 7,7.12 BG);

„Po tym poznajemy, że miłujemy dzieci Boże, gdy miłujemy Boga i wypełniamy Jego przykazania, albowiem miłość względem Boga polega na spełnianiu Jego przykazań, a przykazania Jego nie są ciężkie." (1 Jana 5,2.3 BT2);

„W tym poznajemy, że miłujemy dzieci Boga, kiedy miłujemy Boga oraz strzeżemy Jego przykazania. Gdyż to jest miłość Boga, aby strzec Jego przykazań; a Jego przykazania nie są ciężkie.” (1 Jana 5,2.3 NBG);

„Tu się okazuje wytrwałość świętych, którzy strzegą przykazań Bożych i wiary Jezusowej.” (Obj 14,12 BP);

„Przez to potwierdzi się wytrwałość ludu Bożego, który był posłuszny nakazom Boga i dochowa wierności Jezusowi.” (Obj 14,12 WSP).

Bóg z nami!

Lekcja 43 ------- 28.10.2017 r.

Tekst przewodni: 2 Tes 2,16.17

„A sam Pan nasz Jezus Chrystus i Bóg, Ojciec nasz, który nas umiłował i dał pocieszenie wieczne, i dobrą nadzieję z łaski, niech pocieszy serca wasze i utwierdzi was we wszelkim dobrym uczynku i w dobrym słowie.” (2 Tes 2,16.17 BW);

„Sam zaś Pan nasz Jezus Chrystus i Bóg nasz Ojciec - Ten, który nas umiłował i przez łaskę udzielił nam niewymownego pocieszenia i rzeczywistej nadziei - niech pokrzepi wasze serca, niech was utwierdzi w chęci zarówno czynienia, jak i mówienia dobrze.” (2 Tes 2,16.17 BR).

1. Co jest podstawą działania Bożego względem nas?
    Jan 3,16; 1 Jana 4,8-10

„Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny.” (Jan 3,16 BW);

„Kto nie miłuje, nie zna Boga, bo Bóg jest miłością. W tym objawiła się miłość Boga ku nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu. W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy.” (1Jana 4,8-10).

2. Kiedy Bóg wybrał nas jako Swoje dzieci?
    Ef 1,3-6; Rz 8,29.30

„Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który nas ubłogosławił w Chrystusie wszelkim duchowym błogosławieństwem niebios; w nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nienaganni przed obliczem jego; w miłości przeznaczył nas dla siebie do synostwa przez Jezusa Chrystusa według upodobania woli swojej, ku uwielbieniu chwalebnej łaski swojej, którą nas obdarzył w Umiłowanym.” (Ef 1,3-6 BW);

„Bóg bowiem tych, których przed wiekami poznał, tych też wyznaczył, by byli ukształtowani na obraz Jego Syna - aby On był pierworodnym pośród wielu braci. A których wyznaczył, tych także powołał. Których zaś powołał, tych też obdarzył sprawiedliwością. A których obdarzył sprawiedliwością, tych także opromienił chwałą.” (Rz 8,29.30 BP);

„Albowiem, które on przejrzał, te też przenaznaczył, aby byli przypodobani obrazowi Syna jego, żeby on był pierworodnym między wieloma braćmi, A które przenaznaczył, te też powołał; a które powołał, te też usprawiedliwił; a które usprawiedliwił, te też uwielbił.” (Rz 8,29.30 BG).

3. Jakimi byliśmy gdy Bóg zaakceptował nas, mimo że nie akceptował naszych grzechów?
    Rz 5,6-8; por. Obj 1,5

„Chrystus bowiem umarł za nas, jako za grzeszników, w oznaczonym czasie, gdyśmy [jeszcze] byli bezsilni. A [nawet] za człowieka sprawiedliwego podejmuje się ktoś umrzeć tylko z największą trudnością. Chociaż może jeszcze za człowieka życzliwego odważyłby się ktoś ponieść śmierć. Bóg zaś okazuje nam swoją miłość [właśnie] przez to, że Chrystus umarł za nas, gdyśmy byli jeszcze grzesznikami.” (Rz 5,6-8 BT4);

„Byliśmy jeszcze bezsilni, gdy Chrystus w wyznaczonym czasie poniósł śmierć za ludzi, którzy oddalili się od Boga. Mało kto byłby gotów oddać życie nawet za uczciwego człowieka, no, może za kogoś bardzo dobrego odważyłby się umrzeć. Jakże więc wielką miłość okazuje nam Bóg! Chrystus oddał życie za nas, gdy byliśmy grzesznikami.” (Rz 5,6-8 WSP);

„I od Jezusa Chrystusa, wiernego świadka, Pierworodnego spośród umarłych i Władcy królów ziemi. Temu, który nas miłuje i który swoją krwią uwolnił nas od naszych grzechów.” (Obj 1,5 Pau).

Uwaga: Z licznych tekstów Słowa Bożego wynika, że Bóg umiłował nas i ofiarował za nas Jezusa Chrystusa, gdy jeszcze trwaliśmy w grzechach, będąc Jego nieprzyjaciółmi. Podobnie mówi tekst Obj 1,5 stwierdzając, że Jezus Chrystus najpierw nas umiłował, a potem obmył z grzechów Swoja świętą krwią. Jego miłość była większa niż nasze grzechy!

4. Czym napełnia Bóg tych, których usprawiedliwia?
    Rz 5,1-5

„Usprawiedliwieni tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa, dzięki któremu też mamy dostęp przez wiarę do tej łaski, w której stoimy, i chlubimy się nadzieją chwały Bożej. A nie tylko to, chlubimy się też z ucisków, wiedząc, że ucisk wywołuje cierpliwość, a cierpliwość doświadczenie, doświadczenie zaś nadzieję; a nadzieja nie zawodzi, bo miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który nam jest dany.” (Rz 5,1-5 BW).

5. Do jakiego celu powołał nas Bóg w Chrystusie?
    Ef 1,4; por. Mt 5,43-48; 1 Ptr 1,13-16

„On wybrał nas w Nim przed stworzeniem świata, abyśmy byli przed Nim święci i nieskalani w miłości.” (Ef 1,4 Pau);

„W Nim to jeszcze przed stworzeniem świata wybrał nas, abyśmy należeli do Niego abyśmy byli święci i bez skazy w Jego oczach. W swej miłości.” (Ef 1,4 BR);

„Słyszeliście, że powiedziano: Będziesz miłował swego bliźniego, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski.” (Mt 5,43-48 BT2);

„Dlatego przepasawszy biodra waszego umysłu, [bądźcie] trzeźwi, miejcie doskonałą nadzieję na łaskę, która wam przypadnie przy objawieniu Jezusa Chrystusa. [Bądźcie] jak posłuszne dzieci. Nie stosujcie się do waszych dawniejszych żądz, gdy byliście nieświadomi, ale w całym postępowaniu stańcie się wy również świętymi na wzór Świętego, który was powołał, gdyż jest napisane: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty.” (1 Ptr 1,13-16 BT4);

„Dlatego umysł wasz niech będzie gotowy i trzeźwy i całą nadzieję pokładajcie w łasce, która będzie waszym udziałem w dniu objawienia Jezusa Chrystusa. Bądźcie posłuszni jak dzieci i nie ulegajcie, jak kiedyś, pożądliwościom, które były skutkiem waszej nieświadomości. ale jak ten, który was powołał, jest święty, tak i wy bądźcie świętymi w swoim postępowaniu. Pismo Święte bowiem mówi: Bądźcie świętymi, bo ja jestem święty.” (1 Ptr 1,13-16 WSP).   

6. W jaki sposób jesteśmy wychowywani przez naszego Niebieskiego Ojca?
    Hbr 12,4-13; por. Jan 15,1.2

„Jeszcze bowiem nie stawiliście oporu grzechowi, walcząc aż do krwi! Nie zapominajcie o zachęcie, jaką Bóg kieruje do was jako synów: Nie gardź, mój synu, karceniem Pana i nie zniechęcaj się Jego upomnieniem, bo kogo Pan miłuje, tego karci, wymierza karę każdemu, kogo uznaje za syna! Jeśli cierpicie, to dla waszego wychowania! Bóg traktuje was jak synów. Cóż to byłby za syn, którego ojciec by nie wychowywał? Jeśliby was omijało karcenie, będące udziałem wszystkich, znaczyłoby to, że nie jesteście Jego prawdziwymi dziećmi, nie jesteście synami! Jeśli bowiem szanowaliśmy naszych ziemskich rodziców za to, że nas karcili, to tym bardziej bądźmy ulegli Ojcu duchów, aby osiągnąć życie! Tamci tylko przez krótki czas wychowywali nas, jak umieli. Ten zaś czyni to dla naszego dobra, dając nam udział we własnej świętości. Żadne karcenie początkowo nie wydaje się przyjemne, lecz jest bolesne. Później jednak pięknie owocuje w wychowankach pokojem i sprawiedliwością. Dlatego: Wyprostujcie omdlałe ręce i osłabione kolana! Wyrównajcie ścieżki, po których kroczycie! Oby potykający się nie zbłądził, lecz odzyskał zdrowie!” (Hbr 12,4-13 Pau);

„Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest winogrodnikiem. Każdą latorośl, która we mnie nie wydaje owocu, odcina, a każdą, która wydaje owoc, oczyszcza, aby wydawała obfitszy owoc.” (Jan 15,1.2 BW).

7. Jaką wspaniałą gwarancję daje Bóg Swemu ludowi w każdym czasie?
    5 Mjż 31,6.8; Jan 10,27-29;  Mt 28,20

Bądź mężny i mocny, nie lękaj się, nie bój się ich, gdyż Bóg twój, Jahwe, idzie z tobą, nie opuści cię i nie porzuci. (…) Sam Jahwe, który pójdzie przed tobą, On będzie z tobą, nie opuści cię i nie porzuci. Nie lękaj się i nie drżyj!” (5 Mjż 31,6.8 BT2);

„Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną i Ja daję im życie wieczne. Nie zginą one na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca.” (Jan 10,27-29 BT4);

„Nauczajcie ich, aby zachowywali wszystko, co wam nakazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do końca świata” (Mt 28,20 Pau).

Uwaga: Paweł, mimo wielu doświadczeń i wyczerpującej pracy, wołał z radością: „Jeśli Bóg z nami, któż przeciwko nam?!
    (Rz 8,31; por. 4 Mjż 14,9)

Do uwagi:

„Cóż więc na to powiemy? Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam?” (Rz 8,31 BT2);

„Tylko nie buntujcie się przeciwko Jahwe. Nie bójcie się też ludu tego kraju, gdyż ich pochłoniemy. Obrona od niego odstąpi, a z nami jest przecież Jahwe. Zatem nie bójcie się ich!"  (4 Mjż 14,9 BT2).