Lekcja 52 ------- 30.12.2017 r.
„Ozdobą waszą niech nie będzie to, co zewnętrzne, trefienie włosów, złote klejnoty lub strojne szaty, lecz ukryty wewnętrzny człowiek z niezniszczalnym klejnotem łagodnego i cichego ducha, który jedynie ma wartość przed Bogiem.” (1 Ptr 3,3.4 BW).
1. Jakie dwa ostatnie „owoce” Ducha Świętego wymienia w Liście do Galacjan ap. Paweł?
Gal 5,23
„Łagodność, wstrzemięźliwość. Przeciwko takim nie ma zakonu.” (Gal 5,23 BW).
Uwaga: Słowo łagodność (gr. praotes), posiada kilka znaczeń: a0 poddanie się woli Bożej (por. Mt 5,5; 11,29); b) podatność na przyjmowanie nauki (Jk 1,21); najczęściej jednak oznacza zdolność znoszenia innych i pomagania im (1 Kor 4,21; 2 Kor 10,1). Z kolei greckie słowo, używane na określenie wstrzemięźliwości, brzmi egkrateia, i odnosi się do samoopanowania. Jest to cnota umożliwiająca człowiekowi takie panowanie nad sobą, że nadaje się do służenia innym.
2. Jakie cechy ceni Bóg i poszukuje ich u Swoich dzieci?
1 Ptr 3,3.4; por. Ef 4,31.32
„Niech ozdobą ich nie będzie to, co zewnętrzne: piękne uczesanie, obwieszanie się złotem ani też wyszukany krój sukni. Niech będzie nią niezniszczalne wnętrze człowieka, w którym kryje się łagodne serce i duch spokojny, tak wysoko ceniony przez Boga.” (1 Ptr 3,3.4 BP);
„W trosce o wasze piękno nie ograniczajcie się jedynie do tego, co zewnętrzne, jak na przykład wyszukane fryzury, złote pierścienie i kosztowne suknie. Zabiegajcie raczej o wasze wewnętrzne piękno, o spokój i łagodność ducha - rzeczy tak bardzo cenne w oczach Boga.” (1 Ptr 3,3.4 BR);
„Niech zniknie spośród was wszelka gorycz, uniesienie, gniew, wrzaskliwość, znieważenie - wraz z wszelką złością. Bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy i miłosierni! Przebaczajcie sobie, tak jak i Bóg nam przebaczył w Chrystusie.” (Ef 4,31.32 BT4);
„Wszelka gorycz i zapalczywość, i gniew, i krzyk, i złorzeczenie niech będą usunięte spośród was wraz z wszelką złością. Bądźcie jedni dla drugich uprzejmi, serdeczni, odpuszczając sobie wzajemnie, jak i wam Bóg odpuścił w Chrystusie.” (Ef 4,31.32 BW).
3. Jaką rolę spełnia łagodność w mowie?
PrzSal 15,1; 25,15; por. 1 Kor 15,33
„Łagodna odpowiedź uśmierza gniew, lecz przykre słowo wywołuje złość.” (PrzSal 15,1 BW);
„Cierpliwością sędzia da się przekonać, a język łagodny miażdży kości.” (PrzSal 25,15 BP);
„Cierpliwość skłania do ustępstw zwierzchnika, a język łagodny kruszy nawet kości.” (PrzSal 25,15 BR);
„Książę daje się ugiąć cierpliwością; a łagodny język kruszy kości.” (PrzSal 25,15 UBG);
„Nie błądźcie: Złe rozmowy psują dobre obyczaje.” (1 Kor 15,33 BW);
„Nie łudźcie się: Złe kontakty towarzyskie psują dobre obyczaje.” (1 Kor 15,33 BPD);
„Nie dajcie się zwieść! Nieprzyzwoite rozmowy naruszają zasady moralne.” (1 Kor 15,33 WSP).
4. Jaka „łagodna mowa” pochodzi ze złego serca, i nie ma dobrego skutku?
Rz 16,17.18
„A proszę was, bracia, abyście się strzegli tych, którzy wzniecają spory i zgorszenia wbrew nauce, którą przyjęliście; unikajcie ich. Tacy bowiem nie służą Panu naszemu, Chrystusowi, ale własnemu brzuchowi, i przez piękne a pochlebne słowa zwodzą serca prostaczków.” (Rz 16,17.18 BW);
„Przestrzegam was, bracia, miejcie się na baczności przed tymi wszystkimi, którzy wprowadzają rozlamy i gorszą wiernych przeciwstawiając się przyjętej przez was nauce. Strońcie od nich. Ludzie ci służą nie Chrystusowi Panu, ale własnemu brzuchowi. Pięknymi słówkami, schlebianiem uwodzą umysły łatwowiernych.” (Rz 16,17.18 BR).
5. W jakich sytuacjach potrzeba szczególnie wiele cierpliwości i łagodności?
Gal 6,1
„Bracia, jeśli człowiek zostanie przyłapany na jakimś upadku, wy, którzy macie Ducha, poprawiajcie takiego w duchu łagodności, bacząc każdy na siebie samego, abyś i ty nie był kuszony.” (Gal 6,1 BW);
„Bracia, gdy przydarzy się komuś jakiś upadek, to wy, którzy pozostajecie pod działaniem Ducha [Świętego], w duchu łagodności zechciejcie sprowadzić takiego na właściwą drogę. Niech każdy jednak uważa, żeby i sam nie uległ pokusie.” (Gal 6,1 BR).
6. Co ap. Piotr pisze o potrzebie prowadzenia wstrzemięźliwego, bogobojnego życia?
1 Ptr 2,11-17
„Umiłowani, napominam was, abyście jako pielgrzymi i wychodźcy wstrzymywali się od cielesnych pożądliwości, które walczą przeciwko duszy; prowadźcie wśród pogan życie nienaganne, aby ci, którzy was obmawiają jako złoczyńców, przypatrując się bliżej dobrym uczynkom, wysławiali Boga w dzień nawiedzenia. Bądźcie poddani wszelkiemu ludzkiemu porządkowi ze względu na Pana, czy to królowi jako najwyższemu władcy, czy to namiestnikom, jako przezeń wysyłanym dla karania złoczyńców, a udzielania pochwały tym, którzy dobrze czynią. Albowiem taka jest wola Boża, abyście dobrze czyniąc, zamykali usta niewiedzy ludzi głupich, jako wolni, a nie jako ci, którzy wolności używają za osłonę zła, lecz jako słudzy Boga. Wszystkich szanujcie, braci miłujcie, Boga się bójcie, króla czcijcie.” (1 Ptr 2,11-17 BW).
7. Jak ujarzmiał swe złe skłonności ap. Paweł?
1 Kor 9,24-27
„Czy nie wiecie, że zawodnicy na stadionie wszyscy biegną, a tylko jeden zdobywa nagrodę? Tak biegnijcie, abyście nagrodę zdobyli. A każdy zawodnik od wszystkiego się wstrzymuje, tamci wprawdzie, aby znikomy zdobyć wieniec, my zaś nieznikomy. Ja tedy tak biegnę, nie jakby na oślep, tak walczę na pięści, nie jakbym w próżnię uderzał; ale umartwiam ciało moje i ujarzmiam, bym przypadkiem, będąc zwiastunem dla innych, sam nie był odrzucony.” (1Kor 9,24-27 BW);
„Czy nie wiecie, że chociaż na stadionie biegną wszyscy zawodnicy, to jednak tylko jeden otrzymuje nagrodę. Dlatego tak biegnijcie, abyście ją osiągnęli! Każdy, kto bierze udział w zawodach sportowych, odmawia sobie wszystkiego. Oni walczą, aby otrzymać w nagrodę wieniec, który przemija, a my walczymy o nagrodę nie przemijającą. Ja więc nie biegnę na oślep, a kiedy uderzam, nie trafiam w próżnię, lecz poskramiam i ujarzmiam moje ciało, abym nauczając innych sam nie odpadł [w zawodach].” (1 Kor 9,24-27 BP);
„Czyż nie wiecie, że gdy zawodnicy biegną na stadionie, wszyscy wprawdzie biegną, lecz jeden tylko otrzymuje nagrodę? Przeto tak biegnijcie, abyście ją otrzymali. Każdy, który staje do zapasów, wszystkiego sobie odmawia; oni, aby zdobyć przemijającą nagrodę, my zaś nieprzemijającą. Ja przeto biegnę nie jakby na oślep; walczę nie tak, jakbym zadawał ciosy w próżnię, lecz poskramiam moje ciało i biorę je w niewolę, abym innym głosząc naukę, sam przypadkiem nie został uznany za niezdatnego.” (1 Kor 9.24-27 BT4).