Potrzeba miłości

Lekcja 53 ------- 31.12.2016 r.

Tekst przewodni: Rz 12,10

„Miłością braterską jedni drugich miłujcie, wyprzedzajcie się wzajemnie w okazywaniu szacunku.” (Rz 12,10 BW). 

1. O   jakiej  ważnej   zasadzie  pisze   w  swoich   listach  ap.  Paweł, wskazując  na  potrzebę głębokiego zaangażowania serca i umysłu w sprawy duchowe?
    Rz 7,6; 2 Kor 3,6

„Lecz teraz zostaliśmy uwolnieni od zakonu, gdy umarliśmy temu, przez co byliśmy opanowani, tak iż służymy w nowości ducha, a nie według przestarzałej litery.” (Rz 7,6);

„Teraz zaś straciło moc nad nami Prawo, gdy umarliśmy temu, co trzymało nas w jarzmie, tak, że możemy pełnić służbę w nowym duchu, a nie według przestarzałej litery.” (Rz 7,6 BT4);

„Teraz, umarli dla Prawa, które nas wiązało, wolni jesteśmy od niego, tak że jesteśmy sługami, którzy cieszą się nowym duchem a nie starą literą.” (Rz 7,6 BP);

„On też sprawił, żeśmy mogli stać się sługami Nowego Przymierza, przymierza nie litery, lecz Ducha; litera bowiem zabija, Duch zaś ożywia.” (2 Kor  3,6 BT2);

„A on uzdolnił nas, abyśmy byli sługami nowego Zakonu, nie litery, lecz ducha. Bo litera zabija, a duch ożywia.” (2 Kor 3,6 Kow);

„Który też uczynił nas godnymi sługami nowego Testamentu, nie literą ale Duchem. Bo litera zabija: a Duch ożywia.” (2 Kor 3,6 JW).

2. Przy jakiej okazji Jezus Chrystus mówił o Prawie Bożym jako Prawie Miłości?
    Mt 22,34-40; por. Rz 13,10

„Gdy faryzeusze dowiedzieli się, że zamknął usta saduceuszom, zgromadzili się wokół Niego. A jeden z nich, znawca Prawa, zapytał Go podchwytliwie: „Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?”. On odpowiedział: „Będziesz miłował Pana, swego Boga, całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie jest podobne do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy”. (Mt 22,34-40 Pau);

„Zaś kiedy faryzeusze usłyszeli, że zamknął usta sadyceuszom, zostali zebrani razem. I spytał go jeden z nich, znawca Prawa, kusząc go i mówiąc: Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest doniosłe? A Jezus mu powiedział: Będziesz miłował Pana, Boga twego, z całego twego serca i z całej twojej duszy, i z całej myśli twojej; to jest pierwsze oraz doniosłe przykazanie. A drugie mu podobne: Będziesz miłował twego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach zawieszone jest całe Prawo i Prorocy.” (Mt 22,34-40 NBG);

„Miłość nie wyrządza zła bliźniemu. Przeto miłość jest doskonałym wypełnieniem Prawa. ” (Rz 13,10 BT2);

„Kto miłuje, nie uczyni żadnej krzywdy bliźniemu. Tak więc praktykując miłość, wypełnia się wszystko, co nakazuje Prawo.” (Rz 13,10 BR).

3. Gdzie znajduje się źródło miłości, i w jaki sposób została nam ona okazana?   
    1 Jan 4,7-10; Jan 3,16

„Umiłowani, miłujmy się wzajemnie, ponieważ miłość pochodzi od Boga, a każdy, kto miłuje, z Boga się narodził i zna Boga. Kto nie miłuje, nie poznał Boga, ponieważ Bóg jest miłością. W tym objawiła się miłość Boga do nas, że Syna swego Jednorodzonego posłał na świat, abyśmy żyli przez Niego. Na tym zaś polega miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, lecz że On nas umiłował i posłał swego Syna jako przebłagalną ofiarę za grzechy nasze.” (1 Jan 4,7-10 BP);

„Ukochani, kochajmy się nawzajem, gdyż miłość jest z Boga, i każdy, kto kocha, został zrodzony z Boga i zna Boga. Kto nie kocha, nie zna Boga, gdyż Bóg jest miłością. W tym uwidoczniła się miłość Boga do nas, że Bóg posłał na świat swojego jedynego Syna, abyśmy przez Niego mogli zyskać życie. W tym jest miłość, nie że my pokochaliśmy Boga, lecz że On ukochał nas i posłał swojego Syna jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy.” (1 Jan 4,7-10 BPD);

„Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny.” (Jan 3,16 BG);

„Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna jednorodzonego wydał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, lecz miał życie wieczne.” (Jan 3,16 BPD).

4. O czym wielokrotnie pisał i o co apelował ap. Paweł?
    Gal 5,6; Ef 5,2; 1 Kor 16,14

„Bo w Chrystusie Jezusie ani obrzezanie nic nie znaczy, ani nieobrzezanie, ale wiara wyrażająca się w miłości.” (Gal 5,6 BP);

„Jeżeli bowiem stanowimy jedno z Jezusem Chrystusem, to ani obrzezanie, ani jego brak nie mają żadnego znaczenia. Liczy się jedynie wiara, owocująca czynami miłości.” (Gal 5,6 BR);

„Bo w Chrystusie Jezusie nie ma znaczenia ani obrzezanie, ani nieobrzezanie, a jedynie wiara, która przez miłość w czyn się obraca.” (Gal 5,6 Kow);

„I postępujcie drogą miłości, bo i Chrystus was umiłował i samego siebie wydał za nas w ofierze i dani na wdzięczną wonność Bogu.” (Ef 5,2 BT2);

„I żyjcie w miłości na wzór Chrystusa, który nas umiłował i samego siebie wydał za nas jako dar i ofiarę dla Boga, jako miłą woń.” (Ef 5,2 Pau);

„Wszystkie wasze sprawy niech się dokonują w miłości." (1 Kor 16,14 BT2);

„Wszystko niech się dzieje u was w miłości.” (1 Kor 16,14 BW);

„Wszystko, co czynicie, niech [się dzieje] w miłości.” (1 Kor 16,14 BUG).

5. Z jakich słów Pisma widzimy potrzebę dbania o miłość i jej stały wzrost w naszym życiu?
    Flp 1,9; 1 Tes 4,9.10; 2 Tes 1,3

„I o to modlę się, aby miłość wasza coraz bardziej obfitowała w poznanie i wszelkie doznanie.” (Flp 1,9 BW);

„Modlę się zaś o to, aby miłość wasza była coraz większa, żeby jej towarzyszyła prawdziwa mądrość i zrozumienie.” (Flp 1,9 BR);

„I o to modlę się, aby wasza miłość coraz bardziej i bardziej obfitowała w (pełnym) poznaniu i wszelkim postrzeganiu.” (Flp 1,9 BPD);

„Nie musimy natomiast pisać wam o braterskiej miłości, gdyż sam Bóg was pouczył, abyście się wzajemnie miłowali. Czynicie to przecież względem wszystkich braci w całej Macedonii. Zachęcamy was jedynie, bracia: czyńcie to coraz doskonalej!” (1 Tes 4,9.10 Pau);

„Zaś odnośnie kochania braci, nie ma potrzeby, by wam pisać; bowiem wy sami jesteście nauczeni przez Boga co do miłowania jedni drugich. I to też czynicie względem wszystkich braci w całej Macedonii. Ale zachęcamy was, bracia, byście bardziej obfitowali.” (1 Tes 4,9.10 NBG);

„Powinniśmy Bogu zawsze dziękować za was, bracia! tak jako się godzi, iż bardzo rośnie wiara wasza i pomnaża się miłość każdego z was, jednych przeciwko drugim.” (2 Tes 1,3 BG);

„Bracia, zawsze winniśmy za was Bogu dziękować, co jest rzeczą słuszną, bo wiara wasza bardzo wzrasta, a miłość wzajemna u każdego z was obfituje.” (2 Tes 1,3 BT4);

„Słuszną jest rzeczą, bracia, abyśmy nieustannie składali Bogu dzięki za was, gdyż wiara wasza bardzo wzrasta i pogłębia się miłość wzajemna.” (2 Tes 1,3 BP).

6. Jaką funkcję spełnia miłość?
    Kol 3,14

„Na to zaś wszystko [przyobleczcie] miłość, która jest więzią doskonałości.” (Kol 3,14 BT4);

„A ponad to wszystko przyobleczcie się w miłość, która jest spójnią doskonałości.” (Kol 3,14 BW);

„Przede wszystkim zaś starajcie się o miłość, która zapewni wam zdobycie pełnej doskonałości.” (Kol 3,14 BR).

7. Jak należy wyrażać swoją miłość?
    1 Jan 3,18; por. Jak 2,15.16

„Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą.” (1 Jan 3,18 BT2);

„Synaczkowie moi, nie miłujmy słowem ani języ­kiem: ale uczynkiem i prawdą.” (1 Jan 3,18 JW);

„Gdyby więc twój brat lub siostra byli nadzy lub głodni, a ty byś im powiedział: „Idźcie w pokoju, ogrzejcie się i posilcie”, lecz nie dałbyś im tego, czego potrzebuje ciało, jakąż będą mieli z tego korzyść?” (Jak 2,15.16 Pau);

„Jeśli na przykład jakiś brat lub siostra nie mają w co się ubrać lub co jeść, a wy im powiecie: Idźcie sobie w pokoju, ogrzejcie się i najedzcie [gdzie indziej ] do syta - lecz sami nie dacie im nic z tego, co konieczne do życia - to na cóż wszystkie wasze słowa?” (Jak 2,15.16 BR).  

Potrzeba Słowa

Lekcja 52 - 24.12.2016 r.

Tekst przewodni: Rz 15,4

„Cokolwiek bowiem przedtem napisano, dla naszego pouczenia napisano, abyśmy przez cierpliwość i przez pociechę z Pism nadzieję mieli.” (Rz 15,4 BW);

„To, co niegdyś napisano, dla naszego pouczenia napisano, abyśmy - dzięki cierpliwości i pociesze, jaką dają Pisma - mieli nadzieję.” (Rz 15,4 BP).

1. Dlaczego codzienna lektura Biblii jest tak bardzo ważna i potrzebna chrześcijaninowi?
    Mt 4,4; Rz 10,17; Jan 17,17

„Lecz On mu odparł: Napisane jest: Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.” (Mt 4,4 BT2);

„Który odpowiadając, rzekł: Napisano jest, Nie sa­mym chlebem żywie człowiek: ale wszelkiem słowem, któ­re pochodzi z ust Bożych.” (Mt 4,4 JW);

„Wiara tedy jest z słuchania, a słuchanie przez słowo Boże.” (Rz 10,17 BG);

„Przeto wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa.” (Rz 10,17 BT4);

„Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą.” (Jan 17,17 BT2);

„Poświęć ich w prawdzie twojej; słowo twoje jest prawdą.” (Jan 17,17 BW).

2. Jak pewne i niezawodne jest Słowo Boże?
    Mt 24,35; Iz 55,8-11; por. Mt 5,18  

„Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą.” (Mt 24,35 BB);

„Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nie przeminą.” (Mt 24,35 BPD);

„Albowiem moje myśli nie są myślami waszymi, a wasze drogi nie są moimi drogami - stwierdza uroczyście Jahwe. Bo jak wysoko niebo góruje nad ziemią, tak drogi moje są wyższe od waszych, a myśli moje - przewyższają wasze! Bo jak deszcz czy śnieg spada z niebios i już tam nie wraca, lecz ziemię napawa i sprawia, że rodzi i płody wydaje, że nasion dostarcza pod zasiew a chleba na pokarm - tak jest i z moim słowem, które z ust moich pochodzi: nie wraca do mnie bez skutku, ale wypełnia mą wolę i wykonuje to, z czym je posłałem.” (Iz 55,8-11 BP);

„Bo myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami - wyrocznia Pana. Bo jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje - nad waszymi drogami i myśli moje - nad myślami waszymi. Zaiste, podobnie jak ulewa i śnieg spadają z nieba i tam nie powracają, dopóki nie nawodnią ziemi, nie użyźnią jej i nie zapewnią urodzaju, tak iż wydaje nasienie dla siewcy i chleb dla jedzącego, tak słowo, które wychodzi z ust moich, nie wraca do Mnie bezowocne, zanim wpierw nie dokona tego, co chciałem, i nie spełni pomyślnie swego posłannictwa.” (Iz 55,8-11 BT4);

„Bo zaprawdę powiadam wam: Dopóki nie przeminie niebo i ziemia, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z zakonu, aż wszystko to się stanie.” (Mt 5,18 BW);

„Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni.” (Mt 5,18 BT2).

3. Przed czym chroni osobista, głęboka znajomość Pisma?
    DzAp 17,11; 2 Ptr 2,1-3; Ef 4,14 

„Ci szlachetnością przewyższali mieszkańców Tesaloniki, z całą gotowością przyjęli naukę i codziennie zastanawiali się na podstawie Pisma, czy to tak istotnie jest.” (DzAp 17,11 BP);

„Ci byli szlachetniejsi od tych w Tesalonice, gdyż przyjęli słowo [Boże] z całą gotowością i codziennie badali Pisma, czy tak się sprawy mają.” (DzAp 17,11 BUG);

„A cić byli zacniejsi nad one, co byli w Tesalonice, którzy przyjęli słowo Boże ze wszystką ochotą, na każdy dzień rozsądzając Pisma, jeźliby się tak miało.” (DzAp 17,11 BG);

„Znaleźli się jednak fałszywi prorocy wśród ludu tak samo, jak wśród was będą fałszywi nauczyciele, którzy wprowadzą wśród was zgubne herezje. Wyprą się oni Władcy, który ich nabył, a sprowadzą na siebie rychłą zgubę. A wielu pójdzie za ich rozpustą, przez nich zaś droga prawdy będzie obrzucona bluźnierstwami; dla zaspokojenia swej chciwości obłudnymi słowami was sprzedadzą ci, na których wyrok potępienia od dawna jest w mocy, a zguba ich nie śpi.” (2 Ptr 2,1-3 Bt2);

„Jak kiedyś znaleźli się wśród ludu fałszywi prorocy, tak i wśród was pojawią się kłamliwi nauczyciele, którzy wprowadzą zgubne rozłamy. Wyprą się swego Władcy, który ich odkupił, i szybko ściągną na siebie zagładę. Wielu pójdzie za ich rozpustą i drogę prawdy narazi na zniewagi. Będą was mamić wymyślnymi słowami i wykorzystają dla zaspokojenia swej zachłanności. Wyrok na nich dawno już zapadł i czeka ich zguba.” (2 Ptr 2,1-3 Pau);

„Abyśmy już nie byli niemowlętami, rzucanymi przez fale każdym wiatrem nauki i poprzez oszustwo ludzi, na skutek przebiegłości błędu w nikczemności prowadzonymi tam i z powrotem.” (Ef 4,14 NBG);

„W ten sposób przestaniemy już być dziećmi, unoszonymi przez różne fale i rzucanymi to tu, to tam byle podmuchem pseudopouczeń, wygłaszanych przez ludzi nieuczciwych i przebiegłych w sprowadzaniu innych na manowce fałszu.” (Ef 4,14 BR).

4. Co powinno być poddane ocenie, osądowi i wpływowi Pisma?
    2 Tym 3,15-17; Hbr 4,12; por. 1 Kor 14,3.24.25

„Również dlatego, że od dziecka znasz Pisma święte, które mogą ci dać mądrość, prowadzącą do zbawienia przez wiarę, jaką mamy w Chrystusie Jezusie. Każde Pismo jest natchnione przez Boga i przydatne do nauczania i przekonywania, do poprawiania i do wychowywania w sprawiedliwości, aby człowiek Bogu oddany był doskonały, przygotowany do wszelkich dobrych uczynków.” (2 Tym 3,15-17 BP);

„I ponieważ od maleńkości znasz Pisma święte, które mogą cię obdarzyć mądrością dla zbawienia przez wiarę w Chrystusa Jezusa. Każde Pismo natchnione (jest) przez Boga i pożyteczne do nauki, do wykazania błędu, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości, aby człowiek Boży był w pełni gotowy, wyposażony do wszelkiego dobrego dzieła.” (2 Tym 3,15-17 BPD);

„Żywe bowiem jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca.” (Hbr 4,12 BT4);

„Przecież słowo Boże jest żywe, skuteczne i ostrzejsze niż obosieczny miecz i tak przenikliwe, że aż rozdziela spojenia i rdzenie duszy i ducha, a zdolne jest rozsądzać myśli i zamiary serca.” (Hbr 4,12 BP);

„A kto prorokuje, mówi do ludzi ku zbudowaniu i napomnieniu, i pocieszeniu. (…) Lecz jeśli wszyscy prorokują, a wejdzie jakiś niewierzący albo zwykły wierny, wszyscy go badają, wszyscy go osądzają, skrytości serca jego wychodzą na jaw i wtedy upadłszy na twarz, odda pokłon Bogu i wyzna: Prawdziwie Bóg jest pośród was.” (1 Kor 14,3.24.25 BW);

„Natomiast mówiący z natchnienia Bożego przemawia do ludzi, aby ich zbudować, pocieszyć i zachęcić. (…)  Natomiast gdyby wszyscy przemawiali z natchnienia Bożego, a wszedłby człowiek niewierzący lub obcy, wasze słowa zmuszą go do zastanowienia i przekonają go. Wtedy on odsłoni swe serce, upadnie na twarz, odda pokłon Bogu i wyzna, że Bóg rzeczywiście jest wśród was.” (1 Kor 14,3.24.25 BP);

„Ten zaś, kto prorokuje, mówi po to, aby ludzi zbudować, zachęcić i pocieszyć. (…) Jeśli natomiast wszyscy będą prorokowali, a przyjdzie jakiś niewierzący albo niewtajemniczony, to zostanie przez wszystkich pouczony i oceniony i zostanie ujawnione to, co skrywa jego serce. Wtedy upadnie na twarz, odda cześć Bogu i wyzna: „Naprawdę pośród was jest Bóg”.” (1 Kor 14,3.24.25 Pau).

5. Jacy ludzie znajdują uznanie w oczach Bożych?
    Iz 66,1.2; por. Flp 2,12

„Tak mówi Jahwe: Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich! Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła i do Mnie należy to wszystko! - wyrocznia Jahwe. Ale Ja patrzę na tego, który jest biedny i zgnębiony na duchu, i który z drżeniem czci moje słowo.” (Iz 66,1.2 BT2);

„Tak mówi PAN: „Niebo jest moim tronem, a ziemia podnóżkiem stóp moich. Jaki dom możecie Mi zbudować i gdzie jest miejsce, w którym miałbym odpocząć? Przecież to wszystko uczyniła moja ręka i wszystko to jest moje! - wyrocznia PANA. Lecz Ja patrzę na ubogiego i skruszonego, który z czcią przyjmuje moje słowa.” (Iz 66,1.2 Pau);

„Tak mówi WIEKUISTY: Niebiosa są Moim tronem, a ziemia podnóżkiem Moich stóp; gdzie stanie dom, który Mi zbudujecie i gdzie jest dla Mnie miejsce odpoczynku? Przecież to wszystko zdziałała Moja moc oraz wszystko się stało na skutek słów WIEKUISTEGO. Dlatego spoglądam tylko na pokornego i skruszonego na duchu, który gorliwie spełnia Moje słowo.” (Iz 66,1.2 NBG);

„Umiłowani moi, ponieważ zawsze byliście posłuszni, nie tylko wtedy, kiedy byłem z wami, ale jeszcze bardziej teraz pod moją nieobecność, zabiegajcie usilnie z lękiem i drżeniem o własne zbawienie.” (Flp 2,12 BP);

„Przeto, umiłowani moi, jak zawsze, nie tylko w mojej obecności, ale jeszcze bardziej teraz pod moją nieobecność byliście posłuszni; z bojaźnią i ze drżeniem zbawienie swoje sprawujcie.” (Flp 2,12 BW).

6. Co było główną troską i zajęciem Apostołów?
    DzAp 6,2.4; por. Mt 28,19.20; Mr 16,15.16; DzAp 1,8 

„Wtedy dwunastu, zwoławszy wszystkich uczniów, rzekło: Nie jest rzeczą słuszną, żebyśmy zaniedbali słowo Boże, a usługiwali przy stołach. (…) my zaś pilnować będziemy modlitwy i służby Słowa.” (DzAp 6,2.4 BW);

„W związku z tym Dwunastu zwołało wszystkich uczniów i oświadczyło: "Niesłuszne jest, byśmy zostawili głoszenie słowa Bożego na rzecz obsługiwania stołów. (…) My zaś oddawać się będziemy nieustannie modlitwie i posłudze słowa" (DzAp 6,2.4 BP);

„A tak oni dwunastu zwoławszy mnóstwo uczniów, rzekli: Nie jest słuszna, żebyśmy my opuściwszy słowo Boże, służyli stołom. (…) A my modlitwy i usługi słowa pilnować będziemy.” (DzAp 6,2.4 BG);

„Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.” (Mt 28,19.10 BT2);

„Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego; Ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do końca świata. Amen.” (Mt 28,19.20 BUG);

„I mówił im: Idąc na wszystek świat, opowiadaj­cie Ewangelię wszemu stworzeniu. Kto uwierzy i ochrzci się, zbawion będzie: a kto nie uwierzy, będzie potępion.” (Mr 16,15.16 JW);

„I rzekł do nich: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony.” (Mr 16,15.16 BT4);

„I im powiedział: Wyruszcie na cały świat i ogłoście Dobrą Nowinę całemu stworzeniu. Kto uwierzył i zostanie ochrzczony będzie zbawiony; zaś ten, co nie uwierzył będzie skazany.” (Mr 16,15.16 NBG);

„Ale weźmiecie moc Ducha Świętego, kiedy zstąpi na was, i będziecie mi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi.” (DzAp 1,8 BW);

„Otrzymacie moc Ducha Świętego, który na was zstąpi, i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie, w całej Judei, w Samarii i na całym świecie"  (DzAp 1,8 BP).  

7. Co musi czynić ten, kto pragnie ostać się w pokusach i wejść do wieczności jako zwycięzca?
    Mt 7,24-27; Jan 7,37-39; 8,31.32

„Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki.” (Mt 7,24-27 BT4);

„Każdy więc, kto słucha tych słów moich i wykonuje je, będzie przyrównany do męża mądrego, który zbudował dom swój na opoce. I spadł deszcz ulewny, i wezbrały rzeki, i powiały wiatry, i uderzyły na ów dom, ale on nie runął, gdyż był zbudowany na opoce. A każdy, kto słucha tych słów moich, lecz nie wykonuje ich, przyrównany będzie do męża głupiego, który zbudował swój dom na piasku. I spadł ulewny deszcz, i wezbrały rzeki, i powiały wiatry, i uderzyły na ów dom, i runął, a upadek jego był wielki.” (Mt 7,24-27 BW);

„W ostatnim zaś, najbardziej uroczystym dniu święta, Jezus stojąc zawołał donośnym głosem: Jeśli ktoś jest spragniony, a wierzy we Mnie - niech przyjdzie do Mnie i pije! Jak rzekło Pismo: Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza. A powiedział to o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w Niego; Duch bowiem jeszcze nie był dany, ponieważ Jezus nie został jeszcze uwielbiony.” (Jan 7,37-39 BT2);

„W ostatnim natomiast, wielkim dniu święta Jezus stanął i głośno zawołał: Jeśli ktoś pragnie, niech przyjdzie do Mnie i pije. Kto wierzy we Mnie, jak głosi Pismo, z wnętrza jego popłyną rzeki wody żywej. To zaś powiedział o Duchu, którego mieli wziąć ci, którzy w Niego uwierzyli; jeszcze bowiem nie było Ducha, gdyż Jezus nie został jeszcze uwielbiony.” (Jan 7,37-39 BPD);

„A do Judejczyków, którzy Mu uwierzyli, Jezus mówił: Jeżeli trwacie przy mojej nauce, jesteście naprawdę moimi uczniami. I poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli.” (Jan 8,31.32 BP);

„Mówił więc Jezus do Żydów, którzy uwierzyli w Niego: Jeżeli wytrwacie w słowie moim, prawdziwie uczniami moimi będziecie i poznacie prawdę, a prawda was wyswobodzi.” (Jan 8,31.32 BW);

„Tym Żydom, którzy Mu uwierzyli, Jezus oświadczył: „Jeśli pozostaniecie wierni mojej nauce, będziecie rzeczywiście moimi uczniami i poznacie prawdę, a prawda uczyni was wolnymi”.” (Jan 8,31.32 Pau).          

Potrzeba modlitwy

Lekcja 51 ------- 17.12.2016 r.

Tekst przewodni: Rz 12,12

„W nadziei radośni, w ucisku cierpliwi, w modlitwie wytrwali.” (Rz 12,12 BW);

„Weselcie się nadzieją! W ucisku bądźcie cierpliwi, w modlitwie – wytrwali!” (Rz 12,12 BT4);

„Weselcie się w nadziei, w przykrościach bądźcie cierpliwi, a w modlitwie nie ustawajcie.” (Rz 12,12 Kow).

1. Co było częstą praktyką Jezusa i jaki wpływ miało to na Jego uczniów? 
    Mr 1,35; Łk 6,12; 11,1 

„Nad ranem, jeszcze przed świtem, wstał i wyszedł na miejsce odludne, i tam się modlił.” (Mr 1,35 Pau);

„A wczesnym rankiem, przed świtem, wstał, wyszedł i udał się na puste miejsce, i tam się modlił.” (Mr 1,35 BW);

„W tym czasie Jezus wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc spędził na modlitwie do Boga.” (Łk 6,12 BT2);

„Zdarzyło się, że w tych dniach wyszedł na górę, aby się modlić, i spędził noc na modlitwie do Boga.” (Łk 6,12 BPD);

„Jezus modlił się na pewnym miejscu. A kiedy skończył, jeden z Jego uczniów rzekł do Niego: Panie, naucz nas się modlić, jak Jan nauczył swoich uczniów.” (Łk 11,1 BP);

„A gdy on był w pewnym miejscu, modląc się, i gdy przestał, wydarzyło się, że któryś z jego uczniów powiedział do niego: Panie, naucz nas się modlić, jak i Jan nauczył swoich uczniów.” (Łk 11,1 NBG).  

2. Jakie zapewnienie otrzymaliśmy odnośnie naszych modlitw?
    Mt 21,22; Jan 14,13.14; por. Jak 1,5-7

„I wszystko o cobyście prosili w modlitwie wierząc, weźmiecie.”  (Mt 21,22 JW);

„Jeżeli wierzycie, otrzymacie wszystko, o co poprosicie w modlitwie”.” (Mt 21,22 Pau);

„I otrzymacie wszystko, o co na modlitwie z wiarą prosić będziecie.” (Mt 21,22 BT4);

„I o cokolwiek poprosicie w moje imię, spełnię, aby Ojciec został uwielbiony w Synu. O cokolwiek Mnie poprosicie w moje imię, Ja to spełnię.” (Jan 14,13.14 BP);

„A Ja uczynię wszystko, o co tylko prosić będziecie w imię moje, aby się przez to objawiła w Synu chwała Ojca. Uczynię wam wszystko, o co tylko poprosicie w moje imię.” (Jan 14,13.14 BR);

„A jeśli komu z was brak mądrości, niech prosi Boga, który wszystkich obdarza chętnie i bez wypominania, a będzie mu dana. Ale niech prosi z wiarą, bez powątpiewania; kto bowiem wątpi, podobny jest do fali morskiej, przez wiatr tu i tam miotanej. Przeto niechaj nie mniema taki człowiek, że coś od Pana otrzyma.” (Jak 1,5-7 BW);

„Jeżeli zaś komuś z was brakuje mądrości, niech modli się o nią do Boga, a na pewno będzie wysłuchany, gdyż Bóg wszystkim chętnie i bez wymówek udziela swych darów. Trzeba jednak zawsze modlić się z wiarą, bez cienia wątpliwości. Kto bowiem poddaje się zwątpieniu, podobny jest do morskiej fali, miotanej wiatrem i przerzucanej z miejsca na miejsce. Człowiekowi takiemu niech się nawet nie wydaje, że uzyska coś od Pana.” (Jak 1,5-7 BR).

3. O czym nie wolno zapominać, prosząc o coś Boga?
    Łk 11,3 cz. I; 22,41.42; 2 Kor 12,7-9

„Bądź wola twoja, jak w niebie tak i na ziemi” (Łk 11,3 cz. I BW);

„Wtedy sam oddalił się od nich mniej więcej na odległość rzutu kamieniem, upadł na kolana i modlił się: „Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ten kielich ode Mnie. Ale nie moja wola, lecz Twoja niech się dzieje”. (Łk 22,41.42 Pau);

„A sam oddalił się od nich na odległość około rzutu kamieniem, padł na kolana i modlił się tymi słowami: Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich. Wszakże nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie!”. (Łk 22,41.42 BT5);

„Bym się więc z nadzwyczajności objawień zbytnio nie wynosił, wbity został cierń w ciało moje, jakby posłaniec szatana, by mnie policzkował, abym się zbytnio nie wynosił. W tej sprawie trzy razy prosiłem Pana, by on odstąpił ode mnie. Lecz powiedział do mnie: Dosyć masz, gdy masz łaskę moją, albowiem pełnia mej mocy okazuje się w słabości. Najchętniej więc chlubić się będę słabościami, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusowa.” (2 Kor 12,7-9 BW);

„Aby zaś nie wynosił mnie zbytnio ogrom objawień, dany mi został oścień dla ciała, wysłannik szatana, aby mnie policzkował. Dlatego trzykrotnie prosiłem Pana, aby odszedł ode mnie, lecz [Pan] mi powiedział: Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali. Najchętniej więc będę się chlubił z moich słabości, aby zamieszkała we mnie moc Chrystusa.” (2 Kor 12,7-9 BT2).

4. Czym ma się cechować nasza modlitwa?
    1 Tes 5,17; Łk 18,1

„Módlcie się nieustannie!” (1 Tes 5,17 Pau);

„Bez przestanku się módlcie.” (1 Tes 5,17 BG);

„Nieustannie się módlcie.” (1 Tes 5,17 BP);

„Powiedział im też przypowieść o tym, że zawsze powinni się modlić i nie zniechęcać się.” (Łk 18,1 Pau);

„Powiedział im też podobieństwo o tym, że powinni zawsze się modlić i nie ustawać.” (Łk 18,1 BW).

5. W jaki sposób praktykowali to pierwsi chrześcijanie?
    DzAp 1,14; 2,42; 4,23.24; 10,9; 12,5.12 

„Ci wszyscy trwali jednomyślnie w modlitwie wraz z niewiastami i z Marią, matką Jezusa, i z braćmi jego.” (DzAp 1,14 BW);

„Cić wszyscy trwali zgodnie na modlitwie i prośbach z żonami i z matką Jezusową i z bracią jego.” (DzAp 1,14 BB);

„Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwie.” (DzAp 2,42 BT2);

„I trwali w nauce apostolskiej i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach.” (DzAp 2,42 BW);

„Uwolnieni poszli do swoich i opowiedzieli o tym, co usłyszeli od wyższych kapłanów i starszych. Po wysłuchaniu ich, jednogłośnie modlili się do Boga: „Panie! Stwórco nieba, ziemi, morza i wszystkiego, co w nich istnieje.”.” (DzAp 4,23.24 Pau);

„A gdy zostali zwolnieni, przyszli do swoich i opowiedzieli wszystko, co do nich mówili arcykapłani i starsi. Ci zaś, gdy to usłyszeli, podnieśli jednomyślnie głos do Boga i rzekli: Panie, Ty, któryś stworzył niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich jest.” (DzAp 4,23.24 BW);

„Następnego dnia, gdy oni byli w drodze i zbliżali się do miasta, wszedł Piotr na dach, aby się pomodlić. Była mniej więcej szósta godzina.” (DzAp 10,9 BT2);

„Tymczasem następnego dnia, gdy oni byli w drodze i zbliżali się do miasta, Piotr około godziny szóstej wszedł (na taras) na dachu, aby się modlić.” (DzAp 10,9 BPD);

„Strzeżono tedy Piotra w więzieniu; zbór zaś modlił się nieustannie za niego do Boga. (…) Gdy sobie to uświadomił, udał się do domu Marii, matki Jana, którego nazywano Markiem, gdzie było wielu zgromadzonych na modlitwie.” 9DzAp 12,5.12 BW);

„Strzeżono więc Piotra w więzieniu; kościół natomiast trwał w usilnych modlitwach za nim do Boga. (…) Gdy sobie to uświadomił, udał się do domu Marii, matki Jana, którego nazywano Markiem, gdzie była zgromadzona znaczna (liczba) i modlili się.” (DzAp 12,5.12 BPD).

6. Za kim także powinniśmy się modlić?  
    1 Tym 2,1-3 

„Zachęcam przede wszystkim, aby zanoszono modlitwy, błagania, prośby i dziękczynienia za wszystkich ludzi: za królów i za wszystkich sprawujących władzę, abyśmy mogli prowadzić życie ciche i spokojne, w wielkiej pobożności i z godnością. Jest to dobre i miłe w oczach Boga, naszego Zbawiciela.” (1 Tym 2,1-3 Pau);

„Zalecam więc przede wszystkim, by prośby, modlitwy, wspólne błagania, dziękczynienia odprawiane były za wszystkich ludzi: za królów i za wszystkich sprawujących władzę, abyśmy mogli prowadzić życie ciche i spokojne z całą pobożnością i godnością. Jest to bowiem rzecz dobra i miła w oczach Zbawiciela naszego, Boga.” (1 Tym 2,1-3 BT2);

„Przede wszystkim zalecam, aby odprawiono modły, prośby, błagania i dziękczynienia za wszystkich ludzi: za królów i za wszelkie władze, abyśmy mogli wieść życie ciche i spokojne we wszelkiej pobożności i uczciwości. To jest dobre i miłe w oczach Boga, Zbawcy naszego.” (1 Tym 2,1-3 Kow).

7. Jak wielką moc ma modlitwa?
    Jak 5,13-18

„Cierpi kto między wami? Niech się modli. Weseli się kto? Niech śpiewa pieśni. Choruje kto między wami? Niech przywoła starszych zboru i niech się modlą nad nim, namaściwszy go oliwą w imieniu Pańskim. A modlitwa płynąca z wiary uzdrowi chorego i Pan go podźwignie; jeżeli zaś dopuścił się grzechów, będą mu odpuszczone. Wyznawajcie tedy grzechy jedni drugim i módlcie się jedni za drugich, abyście byli uzdrowieni. Wiele może usilna modlitwa sprawiedliwego. Eliasz był człowiekiem podobnym do nas i modlił się usilnie, żeby nie było deszczu i nie było deszczu na ziemi przez trzy lata i sześć miesięcy. Potem znowu modlił się i niebo spuściło deszcz, i ziemia wydała swój plon.” (Jak 5,13-18 BW);

„Spotkało kogoś z was nieszczęście? Niech się modli! Jest ktoś radośnie usposobiony? Niech śpiewa hymny! Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone. Wyznawajcie zatem sobie nawzajem grzechy, módlcie się jeden za drugiego, byście odzyskali zdrowie. Wielką moc posiada wytrwała modlitwa sprawiedliwego. Eliasz był człowiekiem podobnym do nas i modlił się usilnie, by deszcz nie padał, i nie padał deszcz na ziemię przez trzy lata i sześć miesięcy. I znów błagał, i niebiosa spuściły deszcz, a ziemia wydała swój plon.” (Jak 5,13-18 BT4).

Potrzeba Społeczności

Tekst przewodni: 1 Kor 12,20

„A tak członków jest wiele, ale ciało jedno.” (1 Kor 12,20 BW);

Lekcja 50 ------- 10.12.2016 r.

„Tymczasem zaś wprawdzie liczne są członki, ale jedno ciało.” (1 Kor 12,20 BT4);

„Tymczasem ciało jest jedno, mimo że składa się z licznych części.” 91 Kor 12,20 Pau).

1. Jakie praktyczne znaczenie posiada fakt,  że Jezus Chrystus zbudował Kościół,  którego jest Fundamentem i Głową? 
    Mt 16,18; Jan 2,19-21; 1 Kor 12,12.13; Ef 5,23-27.30

„A ja ci powiadam, że ty jesteś Piotr, i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go.” (Mt 16,18 BW);

„A ja ci także powiadam, że ty jesteś Piotr, a na owej opoce zbuduję moje zgromadzenie wybranych i bramy Krainy Umarłych go nie przemogą.” (Mt 16,18 NBG);

„A ja ci mówię: ty jesteś Kamieniem, a na tej opoce zbuduję mój Kościół i bramy Hadesu nie przemogą go.” (Mt 16,18 BPD);

„Dlatego mówię ci: Ty jesteś Piotr – skała – i na tej skale zbuduję mój Kościół. A bramy piekła go nie powstrzymają.” (Mt 16,18 BUG);

„A Jezus im odpowiedział: Zburzcie tę świątynię, a w trzy dni zbuduję ją na nowo. A Judejczycy powiedzieli: Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją w trzy dni zbudujesz? Lecz On mówił o świątyni swego ciała.” (Jan 2,19-21 BP);

„A Jezus odpowiedział, mówiąc: Zniszczcie tą Świątynię, a w trzy dni ją wzniosę. Więc Żydzi powiedzieli: Ta Świątynia była budowana czterdzieści sześć lat, a ty ją wzniesiesz w trzy dni? Ale on mówił o Świątyni swojego ciała.” (Jan 2,19-21 BR);

„Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, [aby stanowić] jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem.” (1 Kor 12,12.13 BT2);

„Ciało jest jedną całością, a składa się z wielu członków. Poszczególne zaś członki, chociaż jest ich wiele, tworzą to jedno ciało. Podobnie jest z Chrystusem. My wszyscy tworzymy jedno ciało, ponieważ zostaliśmy ochrzczeni w jednym Duchu: zarówno Żydzi, jak i Grecy, niewolnicy, jak i wolni. Wszyscy zostaliśmy też napojeni jednym Duchem.” (1 Kor 12,12.13 BP);

„Bo mąż jest głową żony, jak Chrystus Głową Kościoła, ciała, którego jest Zbawicielem. Ale jak Kościół podlega Chrystusowi, tak i żony mężom swoim we wszystkim. Mężowie, miłujcie żony swoje, jak i Chrystus umiłował Kościół i wydał zań samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy go kąpielą wodną przez Słowo, aby sam sobie przysposobić Kościół pełen chwały, bez zmazy lub skazy lub czegoś w tym rodzaju, ale żeby był święty i niepokalany. (…) gdyż członkami ciała jego jesteśmy.” (Ef 5,23-27.30 BW);

„Gdyż mąż jest dla żony głową, jak Chrystus jest Głową dla Kościoła, On, Zbawiciel Ciała. Jak Kościół podległy Chrystusowi, tak niech żony będą podległe we wszystkim mężom. Mężowie, miłujcie [wasze] żony, jak Chrystus umiłował Kościół i wydał zań samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy przez obmycie wodą, połączone ze słowem, aby przygotować sobie Kościół chwalebny, bez skazy, bez jakichkolwiek uchybień, lecz święty i nieskalany. (…) My zaś jesteśmy członkami Jego Ciała.” (Ef 5,23-27.30 BP).

2. Do jakiej społeczności zostaliśmy także powołani?
    1 Kor 1,9; 1 Jana 1,3; por. Mt 18,20 

„Wierny jest Bóg, który powołał was do wspólnoty ze swoim Synem Jezusem Chrystusem, Panem naszym.” (1 Kor 1,9 BP);

„Wierny jest Bóg, który was powołał do społeczności Syna swego Jezusa Chrystusa, Pana naszego.” (1 Kor 1,9 BW);

„Co widzieliśmy i słyszeliśmy, to i wam zwiastujemy, abyście i wy społeczność z nami mieli. A społeczność nasza jest społecznością z Ojcem i z Synem jego, Jezusem Chrystusem.” (1 Jana 1,3 BW);

„Głosimy wam więc to, cośmy sami ujrzeli i usłyszeli, abyście byli jedno z nami. A być jedno z nami znaczy to być jedno z Ojcem i z Jego Synem Jezusem Chrystusem.” (1 Jana 1,3 BR);

„A gdzie dwóch albo trzech zbierze się w imię moje, tam Ja jestem pośród nich.” (1 Jana 1,3 BP);

„Bo jeśli dwóch lub trzech zbierze się w imię moje, to i Ja tam będę wśród nich.” (1 Jana 1,3 BR).

3. W jakiej społeczności trwał Zbór jerozolimski za dni apostołów?
    DzAp 2,42-47

„Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwie. Bojaźń ogarniała każdego, gdyż Apostołowie czynili wiele znaków i cudów. Ci wszyscy, co uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby. Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca. Wielbili Boga, a cały lud odnosił się do nich życzliwie. Pan zaś przymnażał im codziennie tych, którzy dostępowali zbawienia.” (DzAp 2,42-47 BT4);

„Potem trwali przy apostolskim nauczaniu, wspólnocie, łamaniu chleba oraz modlitwach. Ale pojawiła się bojaźń w każdej duszy, a przez apostołów działy się liczne cuda i znaki. Zatem wszyscy wierzący byli blisko siebie oraz mieli wszystko wspólne. Także sprzedawali posiadłości i majątki oraz rozdzielali je wszystkim, według tego jak ktoś miał potrzebę. Co dnia zgodnie trwając w Świątyni oraz łamiąc chleb w domu, przyjmowali pokarm w radości oraz prostocie serca, chwaląc Boga i mając przychylność u całego ludu. A Pan codziennie przyłączał zgromadzeniu wybranych tych, co byli zbawionymi.” (DzAp 2,42-47 NBG).

4. Co było stałym i głównym elementem wspólnych spotkań wierzących.
    DzAp 2,42; 4,23.24; 12,5.12

„Wszyscy postępowali zgodnie z nauką apostołów, żyli we wspólnocie braterskiej, łamali chleb i modlili się.” (DzAp 2,42 Pau);

„W postępowaniu kierowali się nauką apostołów, żyli we wspólnocie, łamali chleb i modlili się.” (DzAp 2,42 BP);

„I trwali w nauce Apostolskiej, i w uczestnictwie łamania chleba, i w modlitwach.” (DzAp 2,42 JW);

„Uwolnieni przybyli do swoich i opowiedzieli, co do nich mówili arcykapłani i starsi. Wysłuchawszy tego podnieśli jednomyślnie głos do Boga i mówili: Wszechwładny Stwórco nieba i ziemi, i morza, i wszystkiego, co w nich istnieje.” (DzAp 4,23.24 BT2);

„A gdy zostali zwolnieni, przyszli do swoich i opowiedzieli wszystko, co do nich mówili arcykapłani i starsi. Ci zaś, gdy to usłyszeli, podnieśli jednomyślnie głos do Boga i rzekli: Panie, Ty, któryś stworzył niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich jest.” (DzAp 4,23.24 BW);

„Pilnowano więc Piotra w więzieniu, a Kościół nieustannie modlił się za niego do Boga. (…) Po chwili zastanowienia poszedł do domu Marii, matki Jana, zwanego Markiem. A zebrało się tam wielu ludzi na modlitwę.” (DzAp 12,5.12 Pau);

„Zatem Piotr był strzeżony w więzieniu; ale była także za niego gorliwa modlitwa do Boga, rodząca się pośród zboru. (…) Lecz także się zastanowił, po czym wyruszył do domu Marii, matki Jana, zwanego Markiem, gdzie było wielu zebranych oraz się modlili.” (DzAp 12,5.12 NBG);

„Strzeżono tedy Piotra w więzieniu; zbór zaś modlił się nieustannie za niego do Boga. (…) Gdy sobie to uświadomił, udał się do domu Marii, matki Jana, którego nazywano Markiem, gdzie było wielu zgromadzonych na modlitwie.” (DzAp 12,5.12 BW).

5. Co także ma miejsce w społeczności uczniów Chrystusa?   
    Kol 3,16; por. Ps 22,23; 35,18; 149,1  

„Słowo Chrystusowe niechaj mieszka w was obficie ze wszelką mądrością, nauczając i napominając samych siebie przez psalmy i hymny, i pieśni duchowne, wdzięcznie śpiewając w sercach waszych Panu.” (Kol 3,16 BG);

„Słowo Chrystusowe niech mieszka w was obficie; we wszelkiej mądrości nauczajcie i napominajcie jedni drugich przez psalmy, hymny, pieśni duchowne, wdzięcznie śpiewając Bogu w sercach waszych.” (Kol 3,16 BW);

„Niech was przepełnia Słowo Chrystusa: z całą mądrością nauczajcie i napominajcie jedni drugich przez psalmy, hymny, natchnione pieśni, z wdzięcznością nucąc w waszych sercach Bogu.” (Kol 3,16 BPD);

„Będę głosił imię Twoje swym braciom i chwalić Cię będę pośród zgromadzenia.” (Ps 22,23 BT4);

„Będę głosił Twe Imię pośród braci moich, będę Cię sławił wobec zgromadzenia.” (Ps 22,23 BP);

„Będę Cię wysławiał w wielkim zgromadzeniu, będę Cię wychwalał wśród licznego ludu.” (Ps 35,18 Pau);

„Będę Cię sławił w wielkim zgromadzeniu, oddam Ci chwałę pośród mnogiego ludu.” (Ps 35,18 BP);

„Alleluja. Śpiewajcie pieśń nową dla Jahwe; chwała Jego [niech zabrzmi] w zgromadzeniu świętych.” (Ps 149,1 BT2);

„Alleluja. Śpiewajcie Panu pieśń nową, Na chwałę jego w zgromadzeniu wiernych!” (Ps 149,1 BW).

6. Przed czym przestrzega, a do czego zachęca nas ap. Paweł?
    Flp 2,1-4; Rz 14,19

„Jeśli więc w Chrystusie jest jakaś zachęta, jakaś pociecha miłości, jakaś wspólnota Ducha, jakieś współczucie i zmiłowanie, dopełnijcie radości mojej i bądźcie jednej myśli, mając tę samą miłość, zgodni, ożywieni jednomyślnością. I nie czyńcie nic z kłótliwości ani przez wzgląd na próżną chwałę, lecz w pokorze uważajcie jedni drugich za wyższych od siebie. Niechaj każdy baczy nie tylko na to, co jego, lecz i na to, co cudze.” (Flp 2,1-4 BW);

„Jeżeli tedy mogę was o coś prosić przez wzgląd na jedność z Chrystusem, jeżeli [Jego] miłość posiada jakąś moc przekonywającą, jeżeli jest jakaś wspólnota w Duchu [Świętym], jeżeli istnieje jakieś współczucie jednych dla drugich, to [proszę was:] zechciejcie być dla mnie powodem do radości! Niech zaistnieje wśród was jedność dążeń, tożsamość miłości, wspólnota ducha i zbieżność pragnień. Nie poszukujcie niczego w celu wynoszenia się jedni ponad drugich, nie gońcie za próżną chwałą, lecz z całą pokorą uważajcie innych za lepszych od was samych. Niech nikt nie szuka tylko własnego dobra, lecz niech myśli o sprawach innych.” (Flp 2,1-4 BR);

„Jeśli więc jest jakieś napomnienie w Chrystusie, jeśli - jakaś moc przekonująca Miłości, jeśli jakiś udział w Duchu, jeśli jakieś serdeczne współczucie - dopełnijcie mojej radości przez to, że będziecie mieli te same dążenia: tę samą miłość i wspólnego ducha, pragnąc tylko jednego, a niczego nie pragnąc dla niewłaściwego współzawodnictwa ani dla próżnej chwały, lecz w pokorze oceniając jedni drugich za wyżej stojących od siebie. Niech każdy ma na oku nie tylko swoje własne sprawy, ale też i drugich!” (Flp 2,1-4 BT4);

„Starajmy się więc o to, co przynosi pokój i co służy wzajemnemu zbudowaniu.” (Rz 14,19 Pau);

„Dążmy więc do tego, co służy ku pokojowi i ku wzajemnemu zbudowaniu.” (Rz 14,19 BW).

7. Jaką przestrogę znajdziemy w Liście do Hebrajczyków?
    Hbr 10,24.25; por. Hbr 3,12-14  

„Troszczmy się o siebie wzajemnie, by się zachęcać do miłości i do dobrych uczynków. Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak się to stało zwyczajem niektórych, ale zachęcajmy się nawzajem, i to tym bardziej, im wyraźniej widzicie, że zbliża się dzień.” (Hbr 10,24.25 BT4);

„Okazujmy staranie jedni o drugich, zachęcajmy się do wzajemnej miłości i do spełniania dobrych uczynków. Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak to już niektórzy zwykli czynić, ale zachęcajmy się wzajemnie [do udziału w nich], i to tym bardziej, im bardziej jesteśmy przekonani, że zbliża się dzień [Pański].” (Hbr 10,24.25 BR);

„Bądźmy wzajemnie za siebie odpowiedzialni, dążąc do gorliwej miłości i dobrych uczynków. Nie zaniedbujmy wspólnych zgromadzeń, jak się to stało zwyczajem niektórych. Natomiast zachęcajmy się wzajemnie, im bardziej widzimy, że zbliża się Dzień Pana.” (Hbr 10,24.25 Pau);

„Uważajcie, bracia, żeby wśród was nie było jakiegoś zepsutego przez niewiarę serca, które by odeszło od Boga żywego, ale zachęcajcie się co dzień wzajemnie, dopóki trwa owo "dzisiaj", ażeby ktoś z was zwiedziony przez grzech nie stał się nieczuły [na Boga]. Jesteśmy bowiem współtowarzyszami Chrystusa, jeśli tylko zachowamy aż do końca niewzruszoną nadzieję, jaką mieliśmy od początku.” (Hbr 3,12-14 BP);

„Uważajcie, bracia, by wasze serca nie były wypełnione przewrotną niewiarą, która prowadzi do odstępstwa od Boga żywego. Każdego dnia udzielajcie sobie napomnień jedni drugim, jak długo trwa dziś waszego życia, aby żaden z was nie dal się uwieść przez grzech i nie popadł w zatwardziałość serca. Będziemy bowiem uczestniczyli w dobrach Chrystusa, jeśli wytrwamy do końca w tej samej, zawsze niezachwianej nadziei.” (Hbr 3,12-14 BR).

Potrzeba Wiary

Lekcja 49 ------- 03.12.2016 r.

Tekst przewodni: 2 Kor 5,7

„Gdyż w wierze, a nie w oglądaniu pielgrzymujemy.” (2 Kor 5,7 BW);

„Albowiem według wiary, a nie dzięki widzeniu postępujemy.” (2 Kor 5,7 BT4);

„W postępowaniu kierujemy się wiarą, a nie widzeniem.” (2 Kor 5,7 BP);

„Przez wiarę bowiem postępujemy, a nie przez to, co się widzi.” (2 Kor 5,7 BPD).

1. Czym jest wiara?
    Hbr 11,1.6

„Wiara zaś jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy. (…) Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu. Przystępujący bowiem do Boga musi wierzyć, że [Bóg] jest i że wynagradza tych, którzy Go szukają.” (Hbr 11,1.6 BT2);

„A wiara jest pewnością tego, czego się spodziewamy, przeświadczeniem o tym, czego nie widzimy. (…) Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu; kto bowiem przystępuje do Boga, musi uwierzyć, że On istnieje i że nagradza tych, którzy go szukają.” (Hbr 11,1.6 BW);

„Wierzyć zaś - to znaczy być pewnym, że się otrzyma to, czego się oczekuje; to znaczy być przekonanym o rzeczywistym istnieniu tego, czego się nie widzi. (…) A bez wiary nie można podobać się Bogu. Kto bowiem pragnie dojść do Boga, musi najpierw uwierzyć, że Bóg istnieje i że nagradza tych, którzy Go szukają.” (Hbr 11,1.6 BR).

2. Na jakich faktach opiera się chrześcijańska wiara?
    Jan 3,16; 1 Jana 4,8-10; por. 1 Kor 15,1-4

„Tak bardzo bowiem Bóg umiłował świat, że dał swojego jednorodzonego Syna, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, lecz miał życie wieczne.” (Jan 3,16 Pau);

„Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny.” (Jan 3,16 BW);

„Kto nie miłuje, nie zna Boga, bo Bóg jest miłością. W tym objawiła się miłość Boga ku nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu. W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy.” (1 Jana 4,8-10 BT2);

„Kto nie kocha, nie zna Boga, gdyż Bóg jest miłością. W tym uwidoczniła się miłość Boga do nas, że Bóg posłał na świat swojego jedynego Syna, abyśmy przez Niego mogli zyskać życie. W tym jest miłość, nie że my pokochaliśmy Boga, lecz że On ukochał nas i posłał swojego Syna jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy.” (1 Jana 4,8-10 BPD);

„Przypominam, bracia, Ewangelię, którą wam głosiłem, którąście przyjęli i w której też trwacie. Przez nią również będziecie zbawieni, jeżeli ją zachowacie tak, jak wam rozkazałem... Chyba żebyście uwierzyli na próżno. Przekazałem wam na początku to, co przejąłem: że Chrystus umarł - zgodnie z Pismem - za nasze grzechy, że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem.” (1 Kor 15,1-4 BT4);

„A przypominam wam, bracia, ewangelię, którą wam zwiastowałem, którą też przyjęliście i w której trwacie, i przez którą zbawieni jesteście, jeśli ją tylko zachowujecie tak, jak wam ją zwiastowałem, chyba że nadaremnie uwierzyliście. Najpierw bowiem podałem wam to, co i ja przejąłem, że Chrystus umarł za grzechy nasze według Pism i że został pogrzebany, i że dnia trzeciego został z martwych wzbudzony według Pism.” (1 Kor 15,1-4 BW).

3. W jaki sposób „zbawienie darmo z łaski przez wiarę” Ef. 2,8.9 staje się naszą własnością?
    Rz 10,8-10; por. DzAp 16,30.31

„Ale cóż mówi: Słowo to jest blisko ciebie, na twoich ustach i w sercu twoim. A jest to słowo wiary, którą głosimy. Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że JEZUS JEST PANEM i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych - osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami - do zbawienia.” (Rz 10,8-10 BT2);

„Ale co powiada Pismo? Blisko ciebie jest słowo, w ustach twoich i w sercu twoim; to znaczy, słowo wiary, które głosimy. Bo jeśli ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i uwierzysz w sercu swoim, że Bóg wzbudził go z martwych, zbawiony będziesz. Albowiem sercem wierzy się ku usprawiedliwieniu, a ustami wyznaje się ku zbawieniu.” (Rz 10,8-10 BW);

„Ale (Mojżesz) cóż mówi: Blisko ciebie jest słowo w ustach twoich i w sercu twojem. Toć jest słowo wiary, które opowiadamy: Że jeźlibyś usty wyznał Pana Jezusa i uwierzyłbyś w sercu twojem, że go Bóg z martwych wzbudził, zbawiony będziesz. Albowiem sercem wierzono bywa ku sprawiedliwości, ale się usty wyznanie dzieje ku zbawieniu.” (Rz,10,8-10 BG);

„A wywiódszy je z więzienia, rzekł: Panowie, cóż mam czynić, abych był zbawion? A oni rzekli: Wierz w Pana Jezusa, a będziesz zbawion ty i dom twój.” (DzAp 16,30.31 JW);

„Potem wyprowadziwszy ich na zewnątrz zapytał: „Panowie, co winienem uczynić, aby się zbawić?” Oni zaś odpowiedzieli mu: „Uwierz w Pana Jezusa, a dostąpisz zbawienia wraz z domem swym!”.” (DzAp 16,30.31 Kow).

4. Czy można posiąść pewność zbawienia?
    1 Jana 5,11-13; 3,14; por. Jan 5,24      

„A świadectwo to jest takie, że Bóg dał nam życie wieczne, które jest życiem w Jego Synu. Kto przyjmuje Syna, ma życie. Kto nie przyjmuje Syna Bożego, nie ma życia. Napisałem to wam, wierzącym w imię Syna Bożego, abyście wiedzieli, że macie życie wieczne.” (1 Jana 5,11-13 Pau);

„A takie jest to świadectwo. że żywot wieczny dał nam Bóg, a żywot ten jest w Synu jego. Kto ma Syna, ma żywot; kto nie ma Syna Bożego, nie ma żywota. To napisałem wam, którzy wierzycie w imię Syna Bożego, abyście wiedzieli, że macie żywot wieczny.” 91 Jana 5,11-13 BW);

„My wiemy, że przeszliśmy ze śmierci do życia, bo miłujemy braci, kto zaś nie miłuje, trwa w śmierci.” 91 Jana 3,14 BT4);

„Wiemy przecież, że przeszliśmy ze śmierci do życia właśnie dlatego, że miłujemy braci. Ten zaś, kto nie miłuje, nadal trwa w śmierci.” (1 Jana 3,14 BR);

„Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto słucha mojej nauki i wierzy Temu, kto Mnie posłał, ma życie wieczne i nie będzie potępiony, ale już przeszedł ze śmierci do życia.” (Jan 5,24 BP);

„Ręczę i zapewniam was, kto słucha mego Słowa i wierzy Temu, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie idzie na sąd, ale przeszedł ze śmierci do życia.” (Jan 5,24 BPD);

„Uroczyście zapewniam was: Kto jest posłuszny mojej nauce i kto wierzy w Tego, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie będzie sądzony, lecz przeszedł ze śmierci do życia.” (Jan 5,24 Pau).

5. W jaki sposób zdobywamy pewność zbawienia?
    Rz 10,17; por. 2 Tym 1,6-12 

„Wiara tedy jest ze słuchania, a słuchanie przez Słowo Chrystusowe.” (Rz 10,7 BW);

„Przeto wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa.” (Rz 10,17 BT2);

„Wiara więc rodzi się z przyjęcia słowa, a przyjęcie to następuje dzięki słowu samego Chrystusa.” (Rz 10,17  BP);

„Dlatego właśnie przypominam ci, żebyś na nowo rozpalił dar Boży, który otrzymałeś przez włożenie moich rąk. Bóg bowiem nie dał nam ducha lęku, ale mocy, miłości i karności. Więc nie wstydź się świadectwa o Panu naszym ani mnie - Jego więźnia, ale wraz ze mną znoś przeciwności dla ewangelii, licząc na moc Boga. On nas zbawił i powołał swoim świętym wezwaniem nie ze względu na nasze czyny, ale ze względu na swoje własne postanowienie i łaskę, darowaną nam przed wiekami w Chrystusie Jezusie, a objawioną właśnie teraz przez przyjście Zbawiciela naszego, Chrystusa Jezusa. On to zniszczył śmierć, a przez ewangelię ukazał światło życia i nieśmiertelność, ja zaś zostałem powołany na głosiciela, apostoła i nauczyciela tej dobrej nowiny. Dlatego też znoszę obecne cierpienia: ale nie wstydzę się tego, bo wiem, komu zawierzyłem, i jestem przekonany, że ma On moc przechować powierzone mi dobro aż do owego Dnia.” (2 Tym 1,6-12 BP);

„Z tego powodu przypominam ci, abyś rozniecił na nowo dar łaski Bożej, którego udzieliłem ci przez włożenie rąk moich. Albowiem nie dał nam Bóg ducha bojaźni, lecz mocy i miłości, i powściągliwości. Nie wstydź się więc świadectwa o Panu naszym, ani mnie, więźnia jego, ale cierp wespół ze mną dla ewangelii, wsparty mocą Boga, który nas wybawił i powołał powołaniem świętym, nie na podstawie uczynków naszych, lecz według postanowienia swojego i łaski, danej nam w Chrystusie Jezusie przed dawnymi wiekami, a teraz objawionej przez przyjście Zbawiciela naszego, Chrystusa Jezusa, który śmierć zniszczył, a żywot i nieśmiertelność na jaśnię wywiódł przez ewangelię, dla której jestem ustanowiony zwiastunem i apostołem, i nauczycielem; z tego też powodu znoszę te cierpienia, ale nie wstydzę się, gdyż wiem, komu zawierzyłem, i pewien jestem tego, że On mocen jest zachować to, co mi powierzono, do owego dnia.” (2 Tym 1,6-12 BW).

6. Jaką funkcję w życiu wiary spełniają napotkane doświadczenia?
    1 Ptr 1,3-7; Jak 1,2-4  

„Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa. On w swoim wielkim miłosierdziu przez powstanie z martwych Jezusa Chrystusa na nowo zrodził nas do żywej nadziei: do dziedzictwa niezniszczalnego i niepokalanego, i niewiędnącego, które jest zachowane dla was w niebie. Wy bowiem jesteście przez wiarę strzeżeni mocą Bożą dla zbawienia, gotowego objawić się w czasie ostatecznym. Dlatego radujecie się, choć teraz musicie doznać trochę smutku z powodu różnorodnych doświadczeń. Przez to wartość waszej wiary okaże się wiele cenniejsza od zniszczalnego złota, które przecież próbuje się w ogniu, na sławę, chwałę i cześć przy objawieniu Jezusa Chrystusa.” (1 Ptr 1,3-7 BT2);

„Uwielbiony Bóg i Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa; Ten, co według wielkiej Jego litości z powodu powstania z martwych Jezusa Chrystusa zrodził nas ponownie do żywej nadziei, dla wiecznego, czystego oraz trwałego dziedzictwa, zachowanego dla nas w niebiosach. Także was, którzy jesteście strzeżeni pośród mocy Boga z powodu wiary co do zbawienia; tak przygotowanego, aby zostało objawione w ostatecznym czasie. W Nim się radujcie, ilekroć jest słuszne teraz trochę, jeżeli zostaliście zasmuceni pośród różnych doświadczeń, by próba waszej wiary była znacznie cenniejsza od niszczącego się złota. Ale kiedy jest próbowane pośród ognia, zostanie znalezione dla pochwały, nagrody oraz dobrego imienia w czasie objawienia Jezusa Chrystusa.” (1 Ptr 1,3-7 NBG);

„Bracia moi, przyjmujcie z pełną radością rozmaite doświadczenia, przez które przechodzicie, świadomi, że próba wiary waszej rodzi wytrwałość! Wytrwałość zaś niech przejawia się w doskonałym czynie, abyście [sami] byli doskonali, nienaganni, w niczym nie uchybiając.” (Jak 1,2-4 BP);

„Za pełną radość poczytujcie to sobie, bracia moi, ilekroć spadają na was różne doświadczenia. Wiedzcie, że to, co wystawia waszą wiarę na próbę, rodzi wytrwałość. Wytrwałość zaś winna być dziełem doskonałym, abyście byli doskonali, nienaganni, w niczym nie wykazując braków.” (Jak  1,2-4 BT2);

„Poczytujcie to sobie za najwyższą radość, bracia moi, gdy rozmaite próby przechodzicie, wiedząc, że doświadczenie wiary waszej sprawia wytrwałość, wytrwałość zaś niech prowadzi do dzieła doskonałego, abyście byli doskonali i nienaganni, nie mający żadnych braków.” (Jak 1,2-4 BW).

7. Do czego zostaliśmy wezwani?
    2 Kor 13,5 

„Poddawajcie samych siebie próbie, czy trwacie w wierze, doświadczajcie siebie; czy nie wiecie o sobie, że Jezus Chrystus jest w was? Chyba żeście próby nie przeszli.” (2 Kor 13,5 BW);

„Badajcie samych siebie, czy jesteście w wierze, doświadczajcie siebie: czy nie rozpoznajecie samych siebie, że Jezus Chrystus jest w was? Chyba że rzeczywiście jesteście nie wypróbowani.” (2 Kor 13,5 BPD);

„Siebie samych badajcie, czy trwacie w wierze, siebie samych doświadczajcie. Czyż nie wiecie o samych sobie, że Jezus Chrystus jest w was? Chyba żeście odrzuceni?” (2 Kor 13,5 BR);

„Wypróbujcie samych siebie, czy trwacie w wierze. Rozeznajcie samych siebie. Czy nie wiecie o sobie, że Chrystus jest w was? Chyba że rzeczywiście odpadliście podczas próby.” (2 Kor 13,5 Pau);

„Sprawdzajcie więc samych siebie, czy wasza wiara jest autentyczna. Czy nie stwierdzacie, że sam Jezus Chrystus w was jest? No chyba że tylko pozornie wierzyliście.” (2 Kor 13,5 PSZ).  
     

Potrzeba ciszy

Lekcja 48 ------- 26.11.2016 r.

Tekst przewodni: Abakuk 2,20

„Natomiast Jahwe mieszka w swym świętym Przybytku; niech umilknie wobec Niego ziemia cała.” (Abakuk 2,20 BP);

„Lecz Jahwe mieszka w świętym domu swoim, niechaj zamilknie przed Nim cała ziemia.” (Abakuk 2,20 BT2).

1. W jaki sposób praca i codzienne kłopoty zakłócają nasz kontakt z Bogiem?
    Łk 14,18-20

„I poczęli się wszyscy jeden po drugim wymawiać. Pierwszy mu rzekł: Kupiłem pole i muszę pójść je zobaczyć; proszę cię, miej mię za wytłumaczonego. A drugi rzekł: Kupiłem pięć par wołów i idę je wypróbować; proszę cię, miej mię za wytłumaczonego. A inny rzekł: Żonę pojąłem i dlatego nie mogę przyjść.” (Łk 14,18-20 BW);

„A wszyscy zaczęli się jednakowo wymawiać. Pierwszy mu powiedział: Kupiłem pole i mam utrapienie, wyszedłem aby je zobaczyć; proszę cię, uważaj mnie za odmówionego. A drugi powiedział: Kupiłem pięć par byków i idę je wypróbować; proszę cię, uważaj mnie za odmówionego. A inny powiedział: Poślubiłem żonę i dlatego nie mogę przyjść.” (Łk 14,18-20 NBG).

2. Czym należy się kierować rozsądzając między sprawami cielesnymi a duchowymi?
    Mt 6,33

„Szukajcie najpierw królestwa Bożego i jego sprawiedliwości, a wszystko inne będzie wam dodane.” (Mt 6,33 Pau);

„Szukajcie naprzód królestwa Bożego i sprawiedliwości Bożej, a wszystko to będzie wam przydane.” (Mt 6,33 Kow.).

3. Co się stało,  gdy pewnego dnia uczniowie utracili społeczność z Jezusem?  Czym jest burza, a czym jej uciszenie w naszym życiu?
    Łk 8,22-25

„Pewnego dnia [Jezus] wszedł do łodzi razem z uczniami. I powiedział do nich: Przeprawmy się na drugą stronę jeziora. I odbili od brzegu. A kiedy płynęli, zasnął. Wtem spadł na jezioro gwałtowny wiatr. Fale ich zalewały i znaleźli się w niebezpieczeństwie. I zbudzili Go, mówiąc: Nauczycielu, Nauczycielu, giniemy! On zaś powstawszy rozkazał wiatrowi i wzburzonym falom. I uspokoiły się, i nastała cisza. Powiedział im: Gdzie wasza wiara? Oni zaś przestraszeni zdumiewali się, mówiąc między sobą: Kimże On jest, że rozkazuje wiatrom i wodzie, a one są Mu posłuszne?” (Łk 8,22-25 BP);

„I stało się pewnego dnia, że wstąpił do łodzi On i uczniowie jego i rzekł do nich: Przeprawmy się na drugi brzeg jeziora. I odbili od brzegu. A gdy płynęli, On zasnął. I zerwał się gwałtowny wicher na jeziorze i fale ich zalewały, i byli w niebezpieczeństwie. Tedy przystąpili do niego i zbudzili go, mówiąc: Mistrzu, Mistrzu, giniemy. A On obudziwszy się, zgromił wiatr i wzburzone fale, a one uspokoiły się i nastała cisza. I rzekł do nich: Gdzież jest wiara wasza? Oni zaś, przestraszywszy się, zdumiewali się i mówili jedni do drugich: Któż to jest ten, że nawet wiatrom i wodzie rozkazuje i słuchają go?” (Łk 8,22-25 BW).

4. Czym dla Jezusa były chwile odosobnienia i ciszy?
    Łk 6,12; Mt 14,22.23 

„W tym też czasie wyszedł Jezus na górę, żeby się modlić, i spędził całą noc na modlitwie.” (Łk 6,12 BR);

„I stało się w one dni, odszedł na górę modlić się: i nocował na modlitwie Bożej.” (Łk 6,12 JW);

„Zraz też przynaglił uczniów, żeby wsiedli do łodzi i wyprzedzili Go na drugi brzeg, zanim odprawi tłumy. Gdy to uczynił, wyszedł sam jeden na górę, aby się modlić. Wieczór zapadł, a On sam tam przebywał.” (Mt 14,22.23 BT4);

„A wnetże przymusił Jezus uczniów swoich, aby wstąpili w łódź, i uprzedzili go na drugą stronę, ażby rozpuścił lud. A rozpuściwszy lud, wstąpił na górę z osobna, aby się modlił; a gdy był wieczór, sam tam był.” (Mt 14,22.23 BG).

5. Czego może się od Jezusa nauczyć każdy chrześcijanin?
    Mr 1,35; por. Mr 6,30-32  

„Nad ranem, gdy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne, i tam się modlił.” (Mr 1,35 BT2);

„Wstawszy wczesnym rankiem, gdy było jeszcze całkiem ciemno, wyszedł z domu i udawszy się na samotne miejsce modlił się tam.” (Mr 1,35 Kow);

„Uczniowie powrócili do Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zrobili i czego nauczali. I mówi im: Pójdźcie osobno na miejsce ustronne i trochę odpocznijcie. Bo wielu [ludzi] przychodziło i odchodziło, tak że nie mieli nawet czasu, aby [coś] zjeść. I odpłynęli łodzią na miejsce ustronne.” (Mk 6,30-32 BP);

„I zeszli się apostołowie u Jezusa, i opowiedzieli mu wszystko, co uczynili i czego nauczali. I rzekł im: Wy sami idźcie na osobność, na miejsce ustronne i odpocznijcie nieco. Albowiem tych, co przychodzili i odchodzili, było wielu, tak iż nie mieli nawet czasu, żeby się posilić. Odjechali więc w łodzi na ustronne miejsce, na osobność.” (Mk 6,30-32 BW).

6. W jaki sposób Dawid pielęgnował społeczność z Bogiem?
    Ps 4,5; 63,7; 143,5;

„Drżyjcie i nie grzeszcie! Rozmyślajcie w sercu swym na łożu i milczcie! Sela.” (Ps 4,5 BW);

„Zatrwóżcie się i nie grzeszcie! Rozważcie to w swych sercach na waszych łożach i zamilknijcie! Pauza.” (Ps 4,5 BP);

„Otrząśnijcie się więc i przestańcie grzeszyć, pomyślcie o tym na waszych łożach i zamilczcie wreszcie! Pauza .” (Ps 4,5 BR);

„Wspominam Ciebie na moim posłaniu, podczas nocnych czuwań rozmyślam o Tobie.” (Ps 63,7 Pau);

„Gdy wspominam Cię na moim posłaniu i myślę o Tobie podczas moich czuwań.” (Ps 63,7 BT4);

„Wspominam dawne dni, rozważam wszystkie Twoje dzieła, rozmyślam nad czynami rąk Twoich.” (Ps 143,5  BP);

„Wspominam dni minione, rozmyślam o wszystkim, czego dokonałeś, podziwiam dzieło rąk Twoich.” (Ps 143,5 BR).

7. Jak współcześnie można poszukiwać ciszy? Jakie sposoby praktykujesz?    

Łatwiej w Rzymie niż w Jerozolimie

Lekcja 47 ------- 19.11.2016 r.

Tekst przewodni: DzAp 28,30.31

„I pozostał przez całe dwa lata w wynajętym przez siebie mieszkaniu i przyjmował wszystkich, którzy do niego przychodzili, głosząc Królestwo Boże i nauczając o Panu Jezusie Chrystusie śmiało, bez przeszkód.” (DzAp 28.30.31 BW).

1. W jaki sposób Paweł dotarł do Rzymu i kogo tam spotkał.

DzAp 28,11-16

„Zimę spędziliśmy na wyspie i po trzech miesiącach pobytu odpłynęliśmy statkiem aleksandryjskim, oznaczonym godłem Dioskurów. Przybyliśmy do Syrakuz i zatrzymaliśmy się tam trzy dni. Stąd wzdłuż wybrzeża dotarliśmy do Regium, gdzie pozostaliśmy jeden dzień. Nazajutrz dzięki południowemu wiatrowi dopłynęliśmy do Puteoli. Tam spotkaliśmy braci. Na ich prośbę spędziliśmy u nich cały tydzień. Wreszcie udaliśmy się do Rzymu. Dowiedzieli się o nas tamtejsi bracia i wyszli nam na spotkanie aż do Forum Appiusza i Trzech Gospód. Kiedy Paweł ich zobaczył, podziękował Bogu i nabrał otuchy. W Rzymie pozwolono mu zamieszkać w domu prywatnym, ale pod strażą żołnierza.” (DzAp 28,11-16 Pau).

2. Co uczynił Paweł, gdy dotarł do Rzymu?

DzAp 28,17-20

„Po trzech dniach poprosił do siebie najznakomitszych Żydów. A kiedy się zeszli, mówił do nich: Nie uczyniłem, bracia, nic przeciwko narodowi lub zwyczajom ojczystym, a jednak wydany zostałem jako więzień w ręce Rzymian,którzy po rozpatrzeniu sprawy chcieli mnie wypuścić, dlatego że nie popełniłem nic zasługującego na śmierć. Ponieważ jednak Żydzi sprzeciwiali się temu, musiałem odwołać się do Cezara - bynajmniej nie w zamiarze oskarżenia w czymkolwiek mojego narodu. Dlatego też zaprosiłem was, aby się z wami zobaczyć i rozmówić, bo dla nadziei Izraela dźwigam te kajdany.” (DzAp 28,17-20 BT4);

„I stało się po trzech dniach, że zwołał Paweł przedniejszych z Żydów; a gdy się zeszli, rzekł do nich: Mężowie bracia! ja nic nie uczyniwszy przeciwko ludowi i zwyczajom ojczystym, będąc związany w Jeruzalemie, podanym jest w ręce Rzymian; Którzy wysłuchawszy mię, chcieli mię wypuścić dlatego, że we mnie żadnej winy godnej śmierci nie było. Lecz gdy się temu sprzeciwiali Żydowie, musiałem apelować do cesarza; nie żebym miał naród mój w czem oskarżać. Dla tej tedy przyczyny zwołałem was, abym się z wami ujrzał i rozmówił; albowiem dla nadziei ludu Izraelskiego tym łańcuchem jestem opasany.” (DzAp 28,17-20 BG).

3. Jak zareagowali Żydzi na słowa Pawła?

DzAp 28,21-23

„A oni odpowiedzieli: „Nie otrzymaliśmy z Judei żadnego pisma w twojej sprawie. Nie przybył też stamtąd żaden z naszych rodaków, który by doniósł na ciebie lub coś złego o tobie powiedział. Chcemy się od ciebie dowiedzieć, co sądzisz o tym, że twoje stronnictwo - jak nam wiadomo - wszędzie spotyka się ze sprzeciwem”. W ustalonym dniu jeszcze więcej osób przyszło do jego mieszkania, a on mówił im o królestwie Bożym. Od rana do wieczora przekonywał ich też do wiary w Jezusa. Powoływał się przy tym na Prawo Mojżesza i na Proroków.” (DzAp 28,21-23 Pau);

„A oni odpowiedzieli: Nie otrzymaliśmy o tobie żadnych wiadomości z Judei, nie był też nikt z braci i nic w ogóle, a zwłaszcza nic złego o tobie nie mówił. Chcielibyśmy jednak z twoich własnych ust usłyszeć, jakie są twoje przekonania, gdyż o sekcie, do której należysz, wiadomo, że spotyka się z powszechnym sprzeciwem. Na wyznaczony uprzednio dzień zgromadzili się jeszcze liczniej w jego mieszkaniu, a on przytaczał im wiele wypowiedzi na temat królestwa Bożego i od rana aż do wieczora mówił im z największym przekonaniem o Jezusie, posługując się tym, co jest napisane w Prawie Mojżeszowym i u Proroków.” (DzAp 28,21-23 BR).

4. Czy słowa Ewangelii przekonały słuchaczy Pawła?

DzAp 28,24-25

„I niektórzy uwierzyli temu, co mówił, a inni nie uwierzyli. Poróżnieni ze sobą rozeszli się, gdy Paweł powiedział [to] jedno: Słusznie Duch Święty powiedział przez proroka Izajasza do naszych ojców:” (DzAp 28,24-25 BUG);

„A jedni wierzyli temu, co było mówione, drudzy zaś nie wierzyli. I gdy nie mogli się zgodzić między sobą, odchodzili, a Paweł mówił jedno słowo: Że dobrze Duch Święty powiedział przez Izajasza proroka do ojców naszych.” (DzAp 28,24-25 JW).

5. Jak ocenił Paweł postawę swoich rodaków z Rzymu?

DzAp 28,26-29

„Mówiąc: Idź do ludu tego i mów: Będziecie stale słuchać, a nie będziecie rozumieli;Będziecie ustawicznie patrzeć, a nie ujrzycie. Albowiem otępiało serce tego ludu, Uszy ich dotknęła głuchota, Oczy swe przymrużyli, Żeby oczami nie widzieliI uszami nie słyszeli,I sercem nie rozumieli, i nie nawrócili się,A ja żebym ich nie uleczył. Niechże wam więc będzie wiadome, że do pogan posłane zostaje to zbawienie Boże, oni też słuchać będą. A gdy to powiedział, odeszli Żydzi, wiodąc z sobą zacięty spór.” (DzAp 28,26-29 BW);

„mówiąc: [Przyjdź do tego ludu i powiedz: Będziecie słuchać uszami i nie zrozumiecie; Widząc będziecie patrzeć i nie zobaczycie]. [Utyło bowiem serce tego ludu i uszami ciężko słuchali, i swoje oczy zamknęli, aby nie zobaczyć oczami i nie usłyszeć uszami, I nie rozumieć sercem, i nie nawrócić się, A ja bym ich nie uleczył]. Niechże wam zatem będzie wiadome, że poganom zostało posłane to zbawienie Boże, oni też będą słuchać. A gdy to powiedział, Żydzi odeszli, wiodąc z sobą zacięty spór.” (DzAp 28,26-29 BPD).

6. W jakich warunkach Paweł działał w Rzymie? Porównaj to z jego poprzednimi doświadczeniami.

DzAp 28,30.31

„Spędził tam całe dwa lata w wynajętym przez siebie mieszkaniu i przyjmował wszystkich, którzy do niego przychodzili. Głosił królestwo Boże i naukę o Panu Jezusie Chrystusie z całą odwagą i bez żadnych przeszkód.” (DzAp 28,30.31 BP);

„Paweł zaś mieszkał przez całe dwa lata w najętym przez siebie domu, i przyjmował wszystkich, którzy doń przychodzili, opowiadając królestwo Boże, i nauczając tego, co dotyczy Pana Jezusa Chrystusa z wszelkim bezpieczeństwem i bez przeszkody.” (DzAp 28,30.31 JW).

7. Dlaczego Paweł z taką łatwością mógł działać w Rzymie?

Niezwykłe doświadczenia apostoła pogan

Lekcja 46 ------- 12.11.2016 r.

Tekst przewodni: DzAp 9,15.16

„Lecz Pan rzekł do niego: Idź, albowiem mąż ten jest moim narzędziem wybranym, aby zaniósł imię moje przed pogan i królów, i synów Izraela; Ja sam bowiem pokażę mu, ile musi wycierpieć dla imienia mego.” (DzAp 9,15.16 BW). 

1. W jakich okolicznościach Paweł podróżował do Rzymu?
    DzAp 27,1-3

„Gdy już postanowiono, że mamy odpłynąć do Italii, Pawła i innych więźniów przekazano Juliuszowi, setnikowi kohorty cesarskiej. Wsiedliśmy na okręt adramyteński, który miał płynąć do portów azjatyckich. Był też z nami Arystarch, Macedończyk z Tesaloniki. Następnego dnia przybyliśmy do Sydonu. Juliusz zaś, odnosząc się życzliwie do Pawła, pozwolił mu udać się do przyjaciół, by się o niego zatroszczyli.” (DzAp 27,1-3 BP);

„A gdy postanowiono, że Paweł ma odpłynąć do Italii, i być oddany wraz z innymi więźniami setnikowi cesarskiej kohorty, imieniem Juliusz, wsiadłszy na okręt adrumetyński, mający płynąć wzdłuż miejscowości Azji, puściliśmy się w drogę; a był z nami Arystarch Macedończyk, z Tesalonlki. I przypłynęliśmy drugiego dnia do Sydonu. A Juliusz po ludzku obchodząc się z Pawłem, pozwolił mu iść do przyjaciół i zaopatrzyć się.” (DzAp 27,1-3 JW).

2. Jakie, dramatyczne zmagania przeżył na statku?
    DzAp 27,9.10.14-20

„Upłynęło już wiele czasu i żegluga stała się niebezpieczna, dlatego że minął już post. Paweł przestrzegał: Ludzie - mówił do nich - widzę, że żegluga zagraża niebezpieczeństwem i wielką szkodą nie tylko ładunkowi i okrętowi, ale i naszemu życiu (…) Niedługo jednak potem spadł od jej strony gwałtowny wiatr, zwany euraquilo. Gdy okręt został porwany i nie mógł stawić czoła wiatrowi, zdaliśmy się na jego łaskę i poniosły nas fale. Podpłynąwszy pod pewną wyspę, zwaną Kauda, z trudem zdołaliśmy uchwycić łódź ratunkową, a po wciągnięciu jej zabezpieczono okręt, opasując go linami. Z obawy, aby nie wpaść na Syrtę, zrzucili ruchomą kotwicę i tak się zdali na fale. Ponieważ miotała nami gwałtowna burza, [żeglarze] zaczęli nazajutrz pozbywać się ładunku, a trzeciego dnia wyrzucili własnoręcznie sprzęt okrętowy. Kiedy przez wiele dni ani słońce się nie pokazało, ani gwiazdy, a niesłabnąca nawałnica szalała, znikała już wszelka nadzieja naszego ocalenia.” (DzAp 9.10.14-20 BT2).

3. Co wydarzyło się w krytycznej chwili?
    DzAp 27,21-26

„Od dłuższego czasu nic już nie jedliśmy. Wtedy Paweł wystąpił i powiedział: „Ludzie! Trzeba było mnie posłuchać i nie odbijać od brzegów Krety. W ten sposób można było uniknąć nieszczęścia i szkód. Ale teraz wzywam was, abyście się nie załamywali, bo nikt z was nie zginie. Zatonie jedynie statek. Zeszłej nocy ukazał mi się anioł Boga, do którego należę i któremu służę. Powiedział mi: „Nie bój się, Pawle! Staniesz przed cesarzem. Ze względu na ciebie Bóg ocali życie wszystkim, którzy z tobą płyną”. Ludzie! Bądźcie więc dobrej myśli. Ufam Bogu, że stanie się tak, jak mi powiedziano. Na pewno dopłyniemy do jakiejś wyspy” (DzAp 27,21-26 Pau);

„Gdy [ludzie] już długo nic nie jedli, Paweł stanął pośród nich i powiedział: Panowie, trzeba było mnie posłuchać i nie odpływać od Krety, a [tak] uniknęlibyście straty i szkody. Lecz teraz zachęcam was, abyście byli dobrej myśli, bo nikt z was nie zginie, tylko statek. Tej nocy bowiem stanął przy mnie anioł Boga, do którego należę i któremu służę; I powiedział: Nie bój się, Pawle, musisz stanąć przed cesarzem, a oto Bóg darował ci wszystkich, którzy z tobą płyną. Dlatego bądźcie dobrej myśli, panowie, bo wierzę Bogu, że będzie tak, jak mi powiedziano. Musimy jednak być wyrzuceni na jakąś wyspę." (DzAp 27,21-26 BUG).

4. Jak potoczyły się losy Pawła i ludzi ze statku?
    DzAp 27,27.33-37.40-44

„A gdy nas unosiło po Adriatyku już czternastą noc, około północy zdawało się żeglarzom, że się ku nim zbliża jakiś ląd. (…) A gdy miało już świtać, nalegał Paweł na wszystkich, aby się posilili, mówiąc: Dziś mija czternasty dzień, jak czekacie i pozostajecie bez posiłku nic nie jedząc. Dlatego wzywam was, abyście się posilili, bo to przyczyni się do waszego ocalenia; nikomu bowiem z was nawet włos z głowy nie spadnie. A gdy to powiedział, wziął chleb, podziękował Bogu wobec wszystkich, łamał i zaczął jeść. A wszyscy oni, nabrawszy otuchy, również się posilili. A było nas wszystkich na statku dwieście siedemdziesiąt sześć dusz. (…) Odcięli kotwice i pozwolili im spaść do morza, a równocześnie, rozluźniwszy wiązania sterowe i nastawiwszy przedni żagiel pod wiatr, zmierzali w kierunku wybrzeża. Lecz wpadłszy między dwoma prądami na mieliznę, osiedli ze statkiem; dziób statku, zarywszy się, pozostał nieruchomy, a rufa ulegała rozbiciu przez bałwany. Wtedy żołnierze powzięli zamiar pozabijać więźniów, aby żaden z nich, przedostawszy się wpław, nie uciekł. Lecz setnik, chcąc ocalić Pawła, przeszkodził ich zamiarowi i rozkazał, żeby ci, którzy umieją pływać, pierwsi rzucili się do morza i wyszli na ląd. Pozostali zaś mieli to uczynić, jedni na deskach, drudzy na czymkolwiek ze statku. W ten sposób ocaleli wszyscy i przedostali się na ląd.” (DzAp 27,27.33-37.40-44 BW).

5. Jakie doświadczenie spotkało Pawła na Malcie?
     DzAp 28,1-10

„Po ocaleniu dowiedzieli się, że ta wyspa nazywa się Melita. A barbarzyńcy okazali nam niezwykłą życzliwość. Rozpalili bowiem ognisko i przyjęli nas, bo padał deszcz i było zimno. A gdy Paweł nazbierał naręcze chrustu i nałożył na ogień, na skutek gorąca wypełzła żmija i uczepiła się jego ręki. Kiedy barbarzyńcy zobaczyli gada wiszącego u jego ręki, mówili między sobą: Ten człowiek na pewno jest mordercą, bo choć wyszedł cało z morza, zemsta nie pozwala mu żyć. Lecz on strząsnął gada w ogień i nie doznał nic złego. A oni oczekiwali, że spuchnie albo nagle padnie martwy. Lecz gdy długo czekali i widzieli, że nic złego mu się nie stało, zmienili zdanie i mówili, że jest bogiem. W pobliżu tego miejsca znajdowały się posiadłości naczelnika wyspy, imieniem Publiusz, który nas przyjął i przez trzy dni po przyjacielsku gościł. A ojciec Publiusza leżał, bo miał gorączkę i czerwonkę. Paweł poszedł do niego i modlił się, a położywszy na nim ręce, uzdrowił go. Po tym wydarzeniu przychodzili również inni chorzy z wyspy i byli uzdrawiani. Okazali nam oni wielki szacunek, a gdy mieliśmy odpływać, dali wszystko, co [nam] było potrzebne. ” (DzAp 28,1-10 BUG)

„Po ocaleniu dowiedzieliśmy się, że wyspa nazywa się Malta. Jej mieszkańcy okazywali nam niezwykłą życzliwość. Rozpalili ognisko i zajęli się nami, gdyż zaczął padać deszcz i zrobiło się zimno. Gdy Paweł uzbierał naręcze chrustu i wrzucił je do ognia, z powodu gorąca wypełzła żmija i uczepiła się jego ręki. Mieszkańcy wyspy, widząc gada przyczepionego do jego ręki, mówili między sobą: „Ten człowiek jest z pewnością mordercą. Wyszedł wprawdzie cało z burzy morskiej, ale bogini sprawiedliwości nie pozwala mu żyć”. Tymczasem on strząsnął żmiję w ogień i nic złego mu się nie stało. Oni oczekiwali, że ręka zacznie mu puchnąć albo że nagle padnie martwy. Czekali dosyć długo i widzieli, że nic złego mu się nie stało. Dlatego zmienili zdanie i mówili, że jest bogiem. W pobliżu tego miejsca znajdowała się posiadłość zarządcy wyspy, Publiusza. Przyjął on nas bardzo życzliwie i trzy dni przebywaliśmy u niego. Wtedy właśnie zachorował ojciec Publiusza i miał gorączkę z powodu biegunki. Paweł poszedł do niego, pomodlił się, nałożył na niego ręce, a on wyzdrowiał. Po tym wydarzeniu przychodzili do niego także inni chorzy mieszkańcy wyspy. I byli uzdrawiani. Z tego powodu darzyli nas wszystkich wielkim szacunkiem. Gdy mieliśmy odpłynąć, dali nam wszystko, czego potrzebowaliśmy do drogi.” (DzAp 28,1-10 Pau).

6. Jak  myślisz,  dlaczego Paweł  i  inni  apostołowie  musieli  doświadczać tak wielu  trudów w służbie dla Boga?

7. Co może być dla nas źródłem siły i odwagi w służbie dla Pana?