„A tak członków jest wiele, ale ciało jedno.” (1 Kor 12,20 BW);
Lekcja 50 ------- 10.12.2016 r.
„Tymczasem ciało jest jedno, mimo że składa się z licznych części.” 91 Kor 12,20 Pau).
1. Jakie praktyczne znaczenie posiada fakt, że Jezus Chrystus zbudował Kościół, którego jest Fundamentem i Głową?
Mt 16,18; Jan 2,19-21; 1 Kor 12,12.13; Ef 5,23-27.30
„A ja ci powiadam, że ty jesteś Piotr, i na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go.” (Mt 16,18 BW);
„A ja ci także powiadam, że ty jesteś Piotr, a na owej opoce zbuduję moje zgromadzenie wybranych i bramy Krainy Umarłych go nie przemogą.” (Mt 16,18 NBG);
„A ja ci mówię: ty jesteś Kamieniem, a na tej opoce zbuduję mój Kościół i bramy Hadesu nie przemogą go.” (Mt 16,18 BPD);
„Dlatego mówię ci: Ty jesteś Piotr – skała – i na tej skale zbuduję mój Kościół. A bramy piekła go nie powstrzymają.” (Mt 16,18 BUG);
„A Jezus im odpowiedział: Zburzcie tę świątynię, a w trzy dni zbuduję ją na nowo. A Judejczycy powiedzieli: Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją w trzy dni zbudujesz? Lecz On mówił o świątyni swego ciała.” (Jan 2,19-21 BP);
„A Jezus odpowiedział, mówiąc: Zniszczcie tą Świątynię, a w trzy dni ją wzniosę. Więc Żydzi powiedzieli: Ta Świątynia była budowana czterdzieści sześć lat, a ty ją wzniesiesz w trzy dni? Ale on mówił o Świątyni swojego ciała.” (Jan 2,19-21 BR);
„Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, [aby stanowić] jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem.” (1 Kor 12,12.13 BT2);
„Ciało jest jedną całością, a składa się z wielu członków. Poszczególne zaś członki, chociaż jest ich wiele, tworzą to jedno ciało. Podobnie jest z Chrystusem. My wszyscy tworzymy jedno ciało, ponieważ zostaliśmy ochrzczeni w jednym Duchu: zarówno Żydzi, jak i Grecy, niewolnicy, jak i wolni. Wszyscy zostaliśmy też napojeni jednym Duchem.” (1 Kor 12,12.13 BP);
„Bo mąż jest głową żony, jak Chrystus Głową Kościoła, ciała, którego jest Zbawicielem. Ale jak Kościół podlega Chrystusowi, tak i żony mężom swoim we wszystkim. Mężowie, miłujcie żony swoje, jak i Chrystus umiłował Kościół i wydał zań samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy go kąpielą wodną przez Słowo, aby sam sobie przysposobić Kościół pełen chwały, bez zmazy lub skazy lub czegoś w tym rodzaju, ale żeby był święty i niepokalany. (…) gdyż członkami ciała jego jesteśmy.” (Ef 5,23-27.30 BW);
„Gdyż mąż jest dla żony głową, jak Chrystus jest Głową dla Kościoła, On, Zbawiciel Ciała. Jak Kościół podległy Chrystusowi, tak niech żony będą podległe we wszystkim mężom. Mężowie, miłujcie [wasze] żony, jak Chrystus umiłował Kościół i wydał zań samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy przez obmycie wodą, połączone ze słowem, aby przygotować sobie Kościół chwalebny, bez skazy, bez jakichkolwiek uchybień, lecz święty i nieskalany. (…) My zaś jesteśmy członkami Jego Ciała.” (Ef 5,23-27.30 BP).
2. Do jakiej społeczności zostaliśmy także powołani?
1 Kor 1,9; 1 Jana 1,3; por. Mt 18,20
„Wierny jest Bóg, który powołał was do wspólnoty ze swoim Synem Jezusem Chrystusem, Panem naszym.” (1 Kor 1,9 BP);
„Wierny jest Bóg, który was powołał do społeczności Syna swego Jezusa Chrystusa, Pana naszego.” (1 Kor 1,9 BW);
„Co widzieliśmy i słyszeliśmy, to i wam zwiastujemy, abyście i wy społeczność z nami mieli. A społeczność nasza jest społecznością z Ojcem i z Synem jego, Jezusem Chrystusem.” (1 Jana 1,3 BW);
„Głosimy wam więc to, cośmy sami ujrzeli i usłyszeli, abyście byli jedno z nami. A być jedno z nami znaczy to być jedno z Ojcem i z Jego Synem Jezusem Chrystusem.” (1 Jana 1,3 BR);
„A gdzie dwóch albo trzech zbierze się w imię moje, tam Ja jestem pośród nich.” (1 Jana 1,3 BP);
„Bo jeśli dwóch lub trzech zbierze się w imię moje, to i Ja tam będę wśród nich.” (1 Jana 1,3 BR).
3. W jakiej społeczności trwał Zbór jerozolimski za dni apostołów?
DzAp 2,42-47
„Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwie. Bojaźń ogarniała każdego, gdyż Apostołowie czynili wiele znaków i cudów. Ci wszyscy, co uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby. Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca. Wielbili Boga, a cały lud odnosił się do nich życzliwie. Pan zaś przymnażał im codziennie tych, którzy dostępowali zbawienia.” (DzAp 2,42-47 BT4);
„Potem trwali przy apostolskim nauczaniu, wspólnocie, łamaniu chleba oraz modlitwach. Ale pojawiła się bojaźń w każdej duszy, a przez apostołów działy się liczne cuda i znaki. Zatem wszyscy wierzący byli blisko siebie oraz mieli wszystko wspólne. Także sprzedawali posiadłości i majątki oraz rozdzielali je wszystkim, według tego jak ktoś miał potrzebę. Co dnia zgodnie trwając w Świątyni oraz łamiąc chleb w domu, przyjmowali pokarm w radości oraz prostocie serca, chwaląc Boga i mając przychylność u całego ludu. A Pan codziennie przyłączał zgromadzeniu wybranych tych, co byli zbawionymi.” (DzAp 2,42-47 NBG).
4. Co było stałym i głównym elementem wspólnych spotkań wierzących.
DzAp 2,42; 4,23.24; 12,5.12
„Wszyscy postępowali zgodnie z nauką apostołów, żyli we wspólnocie braterskiej, łamali chleb i modlili się.” (DzAp 2,42 Pau);
„W postępowaniu kierowali się nauką apostołów, żyli we wspólnocie, łamali chleb i modlili się.” (DzAp 2,42 BP);
„I trwali w nauce Apostolskiej, i w uczestnictwie łamania chleba, i w modlitwach.” (DzAp 2,42 JW);
„Uwolnieni przybyli do swoich i opowiedzieli, co do nich mówili arcykapłani i starsi. Wysłuchawszy tego podnieśli jednomyślnie głos do Boga i mówili: Wszechwładny Stwórco nieba i ziemi, i morza, i wszystkiego, co w nich istnieje.” (DzAp 4,23.24 BT2);
„A gdy zostali zwolnieni, przyszli do swoich i opowiedzieli wszystko, co do nich mówili arcykapłani i starsi. Ci zaś, gdy to usłyszeli, podnieśli jednomyślnie głos do Boga i rzekli: Panie, Ty, któryś stworzył niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich jest.” (DzAp 4,23.24 BW);
„Pilnowano więc Piotra w więzieniu, a Kościół nieustannie modlił się za niego do Boga. (…) Po chwili zastanowienia poszedł do domu Marii, matki Jana, zwanego Markiem. A zebrało się tam wielu ludzi na modlitwę.” (DzAp 12,5.12 Pau);
„Zatem Piotr był strzeżony w więzieniu; ale była także za niego gorliwa modlitwa do Boga, rodząca się pośród zboru. (…) Lecz także się zastanowił, po czym wyruszył do domu Marii, matki Jana, zwanego Markiem, gdzie było wielu zebranych oraz się modlili.” (DzAp 12,5.12 NBG);
„Strzeżono tedy Piotra w więzieniu; zbór zaś modlił się nieustannie za niego do Boga. (…) Gdy sobie to uświadomił, udał się do domu Marii, matki Jana, którego nazywano Markiem, gdzie było wielu zgromadzonych na modlitwie.” (DzAp 12,5.12 BW).
5. Co także ma miejsce w społeczności uczniów Chrystusa?
Kol 3,16; por. Ps 22,23; 35,18; 149,1
„Słowo Chrystusowe niechaj mieszka w was obficie ze wszelką mądrością, nauczając i napominając samych siebie przez psalmy i hymny, i pieśni duchowne, wdzięcznie śpiewając w sercach waszych Panu.” (Kol 3,16 BG);
„Słowo Chrystusowe niech mieszka w was obficie; we wszelkiej mądrości nauczajcie i napominajcie jedni drugich przez psalmy, hymny, pieśni duchowne, wdzięcznie śpiewając Bogu w sercach waszych.” (Kol 3,16 BW);
„Niech was przepełnia Słowo Chrystusa: z całą mądrością nauczajcie i napominajcie jedni drugich przez psalmy, hymny, natchnione pieśni, z wdzięcznością nucąc w waszych sercach Bogu.” (Kol 3,16 BPD);
„Będę głosił imię Twoje swym braciom i chwalić Cię będę pośród zgromadzenia.” (Ps 22,23 BT4);
„Będę głosił Twe Imię pośród braci moich, będę Cię sławił wobec zgromadzenia.” (Ps 22,23 BP);
„Będę Cię wysławiał w wielkim zgromadzeniu, będę Cię wychwalał wśród licznego ludu.” (Ps 35,18 Pau);
„Będę Cię sławił w wielkim zgromadzeniu, oddam Ci chwałę pośród mnogiego ludu.” (Ps 35,18 BP);
„Alleluja. Śpiewajcie pieśń nową dla Jahwe; chwała Jego [niech zabrzmi] w zgromadzeniu świętych.” (Ps 149,1 BT2);
„Alleluja. Śpiewajcie Panu pieśń nową, Na chwałę jego w zgromadzeniu wiernych!” (Ps 149,1 BW).
6. Przed czym przestrzega, a do czego zachęca nas ap. Paweł?
Flp 2,1-4; Rz 14,19
„Jeśli więc w Chrystusie jest jakaś zachęta, jakaś pociecha miłości, jakaś wspólnota Ducha, jakieś współczucie i zmiłowanie, dopełnijcie radości mojej i bądźcie jednej myśli, mając tę samą miłość, zgodni, ożywieni jednomyślnością. I nie czyńcie nic z kłótliwości ani przez wzgląd na próżną chwałę, lecz w pokorze uważajcie jedni drugich za wyższych od siebie. Niechaj każdy baczy nie tylko na to, co jego, lecz i na to, co cudze.” (Flp 2,1-4 BW);
„Jeżeli tedy mogę was o coś prosić przez wzgląd na jedność z Chrystusem, jeżeli [Jego] miłość posiada jakąś moc przekonywającą, jeżeli jest jakaś wspólnota w Duchu [Świętym], jeżeli istnieje jakieś współczucie jednych dla drugich, to [proszę was:] zechciejcie być dla mnie powodem do radości! Niech zaistnieje wśród was jedność dążeń, tożsamość miłości, wspólnota ducha i zbieżność pragnień. Nie poszukujcie niczego w celu wynoszenia się jedni ponad drugich, nie gońcie za próżną chwałą, lecz z całą pokorą uważajcie innych za lepszych od was samych. Niech nikt nie szuka tylko własnego dobra, lecz niech myśli o sprawach innych.” (Flp 2,1-4 BR);
„Jeśli więc jest jakieś napomnienie w Chrystusie, jeśli - jakaś moc przekonująca Miłości, jeśli jakiś udział w Duchu, jeśli jakieś serdeczne współczucie - dopełnijcie mojej radości przez to, że będziecie mieli te same dążenia: tę samą miłość i wspólnego ducha, pragnąc tylko jednego, a niczego nie pragnąc dla niewłaściwego współzawodnictwa ani dla próżnej chwały, lecz w pokorze oceniając jedni drugich za wyżej stojących od siebie. Niech każdy ma na oku nie tylko swoje własne sprawy, ale też i drugich!” (Flp 2,1-4 BT4);
„Starajmy się więc o to, co przynosi pokój i co służy wzajemnemu zbudowaniu.” (Rz 14,19 Pau);
„Dążmy więc do tego, co służy ku pokojowi i ku wzajemnemu zbudowaniu.” (Rz 14,19 BW).
7. Jaką przestrogę znajdziemy w Liście do Hebrajczyków?
Hbr 10,24.25; por. Hbr 3,12-14
„Troszczmy się o siebie wzajemnie, by się zachęcać do miłości i do dobrych uczynków. Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak się to stało zwyczajem niektórych, ale zachęcajmy się nawzajem, i to tym bardziej, im wyraźniej widzicie, że zbliża się dzień.” (Hbr 10,24.25 BT4);
„Okazujmy staranie jedni o drugich, zachęcajmy się do wzajemnej miłości i do spełniania dobrych uczynków. Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak to już niektórzy zwykli czynić, ale zachęcajmy się wzajemnie [do udziału w nich], i to tym bardziej, im bardziej jesteśmy przekonani, że zbliża się dzień [Pański].” (Hbr 10,24.25 BR);
„Bądźmy wzajemnie za siebie odpowiedzialni, dążąc do gorliwej miłości i dobrych uczynków. Nie zaniedbujmy wspólnych zgromadzeń, jak się to stało zwyczajem niektórych. Natomiast zachęcajmy się wzajemnie, im bardziej widzimy, że zbliża się Dzień Pana.” (Hbr 10,24.25 Pau);
„Uważajcie, bracia, żeby wśród was nie było jakiegoś zepsutego przez niewiarę serca, które by odeszło od Boga żywego, ale zachęcajcie się co dzień wzajemnie, dopóki trwa owo "dzisiaj", ażeby ktoś z was zwiedziony przez grzech nie stał się nieczuły [na Boga]. Jesteśmy bowiem współtowarzyszami Chrystusa, jeśli tylko zachowamy aż do końca niewzruszoną nadzieję, jaką mieliśmy od początku.” (Hbr 3,12-14 BP);
„Uważajcie, bracia, by wasze serca nie były wypełnione przewrotną niewiarą, która prowadzi do odstępstwa od Boga żywego. Każdego dnia udzielajcie sobie napomnień jedni drugim, jak długo trwa dziś waszego życia, aby żaden z was nie dal się uwieść przez grzech i nie popadł w zatwardziałość serca. Będziemy bowiem uczestniczyli w dobrach Chrystusa, jeśli wytrwamy do końca w tej samej, zawsze niezachwianej nadziei.” (Hbr 3,12-14 BR).