Tekst
pamięciowy 2 Mjż 14,31
„Izrael
ujrzał wielką moc, jaką okazał Pan na Egipcjanach, a lud bał się
Pana i uwierzyli w Pana i w sługę jego Mojżesza.” (2 Mjż 14,31
BW);
„Gdy
więc Izrael ujrzał tę wielką moc, którą Jahwe dotknął
Egipcjan, lud poczuł bojaźń wobec Jahwe i uwierzył Jahwe oraz
Jego słudze Mojżeszowi.” (2 Mjż 14,31 BP).
1.
Przy jakiej okazji po raz pierwszy Mojżesz spotkał się z Bogiem?
2
Mjż 3,1-6
„A
Mojżesz był pasterzem trzody swego teścia Jetro, kapłana
midianickiego. Pewnego razu pędząc trzodę przez pustkowie dotarł
do Góry Bożej, do Chorebu. I ukazał mu się anioł Jahwe w
płomieniu ognia, [buchającego] z krzaka. Widział, że krzak płonie
ogniem, a nie niszczeje. Wtedy Mojżesz powiedział [sobie]: „Muszę
się przybliżyć i obejrzeć to dziwne zjawisko, dlaczego ten krzak
się nie spala!” Gdy Jahwe zobaczył, że zbliża się, aby się
przyglądnąć, zawołał Bóg do niego z krzaka: Mojżeszu!
Mojżeszu! On odparł: Oto jestem! A [Bóg] mówił: Nie zbliżaj się
tutaj! Zdejmij sandały z nóg, bo miejsce, na którym stoisz, jest
ziemią świętą. I dodał: Jam jest Bóg ojca twego, Bóg Abrahama,
Bóg Izaaka i Bóg Jakuba. Wtedy Mojżesz zakrył sobie twarz, gdyż
lękał się spoglądać na Boga.” (2 Mjż 3,1-6 BP).
2.
Jakie polecenie otrzymał od Boga?
2
Mjż 3,7.8.10
„Pan
mówił: Dosyć napatrzyłem się na udrękę ludu mego w Egipcie i
nasłuchałem się narzekań jego na ciemięzców, znam więc jego
uciemiężenie. Zstąpiłem, aby go wyrwać z rąk Egiptu i
wyprowadzić z tej ziemi do ziemi żyznej i przestronnej, do ziemi,
która opływa w mleko i miód, na miejsce Kananejczyka, Chittyty,
Amoryty, Peryzzyty, Chiwwity i Jebusyty. (...) Idź przeto teraz, oto
posyłam cię do faraona, i wyprowadź mój lud, Izraelitów, z
Egiptu.” (2 Mjż 3,7.8.10 BT);
„A
Jahwe rzekł: Przyjrzałem się dobrze udręce mego ludu, który jest
w Egipcie, usłyszałem jęki [wydawane] przy nadzorcach, znam więc
dobrze jego cierpienia. Dlatego zstąpiłem, aby go ocalić z ręki
Egipcjan i wyprowadzić z tej ziemi do ziemi pięknej i rozległej,
do ziemi mlekiem i miodem płynącej, do kraju Kanaanitów,
Chittytów, Amorytów, Peryzzytów, Chiwwitów i Jebuzytów. (...)
Ruszaj więc teraz! Wyślę cię do faraona, a ty wyprowadź z Egiptu
mój lud, synów Izraela.” (2 Mjż 3,7.8.10 BP).
3.
Jaka była pierwsza reakcja Mojżesza?
2
Mjż 3,11; 4,1.10.13
„Ale
Mojżesz odpowiedział: A kimże ja jestem, że miałbym iść do
faraona i wyprowadzić z Egiptu Izraelitów?” (2 Mjż 3,11 BR);
„Mojżesz
odpowiedział: Lecz co będzie, jeśli oni mi nie uwierzą i nie
usłuchają mnie, tylko powiedzą: Jahwe wcale ci się nie objawił?”
(2 Mjż 4,1 BR);
„Na
to powiedział Mojżesz: A jeśli nie uwierzą i nie usłuchają słów
moich, lecz powiedzą, że Pan nie ukazał mi się wcale?” (2 Mjż
4,1 BT);
„A
Mojżesz rzekł do Jahwe: Proszę Cię, o Panie, nie jestem ja
wymowny: ani [nie byłem] w przeszłości, ani też [nie stałem się
nim] nawet odkąd przemawiasz do Twego sługi. Mam trudną wymowę i
nieporadny język. (...) Ale [Mojżesz] rzekł: Proszę cię, Panie,
poślij raczej [innego], którego posłać zechcesz.” (2 Mjż
4,10.13 BP);
„A
Mojżesz rzekł do Pana: Proszę, Panie, nie jestem ja mężem
wymownym, nie byłem nim dawniej, nie jestem nim teraz, odkąd mówisz
do sługi swego, jestem ciężkiej mowy i ciężkiego języka. (...)
Ale on rzekł: Proszę, Panie, poślij kogo innego!” (2 Mjż
4,10.13 BW).
4.
Jaką wyjątkową cechę posiadał ten sługa Boży?
4
Mjż 12,3
„Mojżesz
zaś był człowiekiem bardzo skromnym, najskromniejszym ze
wszystkich ludzi, jacy żyli na ziemi.” (4 Mjż 12,3 BT);
„A
Mojżesz był człowiekiem skromniejszym niż ktokolwiek inny na
świecie.” (4 Mjż 12,3 BP).
5. W
jaki sposób Bóg wyróżnił Mojżesza?
2
Mjż 33,11; 5 Mjż 34,10-12
„A
Jahwe rozmawiał z Mojżeszem twarzą w twarz, tak jak człowiek
rozmawia ze swoim przyjacielem. Potem wracał Mojżesz do obozowiska.
Tylko jego sługa Jozue, syn Nuna, młody człowiek, nie wychodził z
namiotu.” (2 Mjż 33,11 BR);
„A
WIEKUISTY rozmawiał z Mojżeszem twarzą wtwarz, jakby ktoś
rozmawiał ze swoim towarzyszem, ipotem wracał do obozu. Zaś jego
sługa Jezus, młodzieniec, syn Nuna, nieodstępował od Przybytku.”
(2 Mjż 33,11 NBG);
„Nie
powstał już nigdy w Izraelu prorok równy Mojżeszowi, który
obcował z Jahwe twarzą w twarz; posłał go Jahwe, by [zdziałał]
te wszystkie znaki i cuda, wypełniając je w ziemi egipskiej wobec
faraona, wszystkich jego sług i całego jego kraju. Bo rzeczywiście
ręką możną i z niesłychaną mocą działał Mojżesz na oczach
całego Izraela.” (5 Mjż 34,1-12 BP);
„I
nie powstał już w Izraelu prorok taki jak Mojżesz, z którym by
Pan obcował tak bezpośrednio, przez wszystkie znaki i cuda, dla
których posłał go Pan, aby je czynił w ziemi egipskiej nad
faraonem i wszystkimi jego sługami, i całą jego ziemią, i przez
wszystkie przejawy mocy, i wszystkie wspaniałe i wielkie czyny,
jakich Mojżesz dokonał na oczach całego Izraela.” (5 Mjż
34,10-12 BW);
„Nie
było już potem nigdy w Izraelu proroka tak wielkiego jak Mojżesz,
zarówno dlatego, że Jahwe patrzył na niego twarzą w twarz, jak i
dlatego, że Bóg dokonał przez niego wielu znaków i cudów,
posyłając go do ziemi egipskiej, aby pokonał faraona, wszystkich
jego poddanych i cały jego kraj. Jego też obdarzył potężną
prawicą i sprawił, że dokonał Mojżesz tylu rzeczy, tak ogromnych
i strasznych, na oczach całego Izraela.” (5 Mjż 34,1-12 BR).
6.
Jakie wyzwania czekały na tego męża Bożego?
2
Mjż 17,1-4; 4 Mjż 14,2; 16,1.2
„Cała
rzesza Izraelitów wyruszyła następnie etapami - według rozkazu
Jahwe - z pustyni Sin. Rozłożyli się potem obozem w Refidim, gdzie
nie było dla ludu wody do picia. Lud zatem spierał się z
Mojżeszem. Bo mówili: Daj że nam wody, byśmy mogli się napić! A
Mojżesz mówił do nich: Czemu się ze mną spieracie? Czemu
gniewacie Jahwe? Lud zaś odczuwał tam pragnienie wody; szedł więc
lud do Mojżesza i mówił: Dlaczego wywiodłeś nas z Egiptu i
każesz umierać z pragnienia nam, naszym dzieciom i naszej trzodzie?
Wtedy Mojżesz wołał do Jahwe: Co mam uczynić dla tego ludu?
Niewiele brakuje, a ukamienują mnie!” (2 Mjż 17,1-4 BP);
„Całe
zgromadzenie Izraelitów ruszyło z pustyni Sin w dalszą drogę, od
jednego miejsca odpoczynku do drugiego, które za każdym razem
wskazywał Jahwe. Wreszcie rozbili namioty w Refidim. Gdy całkiem
już nie było wody, podnieśli głosy i zaczęli gwałtownie domagać
się od Mojżesza wody do picia. Mojżesz jednak odpowiedział:
Dlaczego przychodzicie ze skargą do mnie? Dlaczego wystawiacie Jahwe
na próbę? Ale lud był spragniony i dlatego szemrali wszyscy
przeciw Mojżeszowi, mówiąc: Po coś nas w ogóle wyprowadził z
Egiptu? Żebyśmy tu, na pustyni, wyginęli z pragnienia - my sami,
nasi synowie i cały nasz dobytek? Wtedy Mojżesz zwrócił się do
Jahwe, pytając: Co mam zrobić z tym ludem? Niewiele brakuje, żeby
mnie ukamienowali!” (2 Mjż 17,1-4 BR);
„I
szemrali wszyscy synowie izraelscy przeciwko Mojżeszowi i Aaronowi.
I mówił cały zbór do nich: Obyśmy byli pomarli w Egipcie albo na
tej pustyni obyśmy pomarli!” (4 Mjż 14,2 BW);
„Wszyscy
Izraelici poczęli wysuwać zarzuty przeciw Mojżeszowi i Aaronowi.
Całe zgromadzenie odezwało się do nich: Bodaj byśmy byli pomarli
w ziemi egipskiej albo też powymierali na tej pustyni!” (4 Mjż
14,2 BP);
„Korach,
syn Jishara, syna Kehata, syna Lewiego, oraz Datan i Abiram, synowie
Eliaba, i On, syn Peleta, syna Rubena, powstali przeciw Mojżeszowi,
a wraz z nimi dwustu pięćdziesięciu mężów spośród Izraelitów,
książąt społeczności, przedstawicieli ludu, ludzi szanowanych.”
(4 Mjż 16,1.2 BT);
„Korach,
syn Jishara, syna Kehata, syna Lewiego, zawarł przymierze z Datanem
i Abiramem, synami Eliaba, oraz z Onem, synem Peleta, syna Rubena.
Razem powstali przeciw Mojżeszowi, mając po swojej stronie dwustu
pięćdziesięciu ludzi spośród synów Izraela, przywódców
zgromadzenia, członków rady i ludzi powszechnie szanowanych.” (4
Mjż 16,1.2 BR).
7. Czy
Mojżesz wykonał wyznaczone mu zadanie?
2
Mjż 12,41.42; 4 Mjż 20,12; 5 Mjż 31,7.8
„I
oto tego samego dnia, po upływie czterystu trzydziestu lat, wyszły
wszystkie zastępy Pana z ziemi egipskiej. Tej nocy czuwał Pan nad
wyjściem synów Izraela z ziemi egipskiej. Dlatego noc ta winna być
czuwaniem na cześć Pana dla wszystkich Izraelitów po wszystkie
pokolenia.” (2 Mjż 12,41.42 BT);
„Po
upływie czterystu trzydziestu lat, dokładnie w dniu, kiedy ten czas
mijał, wyruszyły wszystkie zastępy Jahwe z Egiptu. Sam Jahwe
czuwał tej nocy, kiedy ich wyprowadzał z Egiptu. Dlatego noc tę
winni synowie Izraela, dla uczczenia Jahwe, po wszystkie pokolenia
spędzać na czuwaniu.” (2 Mjż 12,41.42 BR);
„Rzekł
znowu Pan do Mojżesza i Aarona: Ponieważ Mi nie uwierzyliście i
nie objawiliście mojej świętości wobec Izraelitów, dlatego wy
nie wprowadzicie tego ludu do kraju, który im daję.” (4 Mjż
20,12 BT);
„Lecz
Jahwe tak przemówił do Mojżesza i Aarona: Ponieważ nie
zaufaliście mi tak, aby uwielbić mnie w oczach synów Izraela,
dlatego wy nie wprowadzicie tej społeczności do ziemi, którą wam
daję.” (4 Mjż 20,12 BP);
„Mojżesz
przywołał Jozuego i tak przemówił do niego wobec całego Izraela:
Bądź mężny i odważny, albowiem ty masz wprowadzić ten lud do
kraju, który Jahwe poprzysiągł dać twoim ojcom; ty masz go im
przydzielić jako dziedzictwo. Sam Jahwe będzie szedł przed tobą i
będzie cię wspierał. On nie pozwoli ci osłabnąć i nie opuści
cię. Nie lękaj się i nie upadaj na duchu!” (5 Mjż 31,7.8 BP);
„Potem
przywołał Mojżesz Jozuego i rzekł do niego na oczach całego
Izraela: Bądź mocny, bądź odważny, gdyż ty wejdziesz z tym
ludem do ziemi, którą Pan przysiągł dać ich ojcom, i ty im ją
oddasz w dziedziczne posiadanie. Pan sam pójdzie przed tobą i
będzie z tobą. Nie zawiedzie i nie opuści cię; nie bój się więc
i nie trwóż się!” (5 Mjż 31,7.8 BW).