Tekst
pamięciowy: Ef 4,8
„Dlatego
powiedziano: Wstąpiwszy na wysokość, Powiódł za sobą jeńców I
ludzi darami obdarzył.” (Ef 4,8 BW);
„Zgodnie
z tym, co mówi Pismo: Kiedy wstąpił na wysokości, zabrał ze sobą
więźniów i rozdał ludziom swe dary.” (Ef 4,8 BR).
1. Kto
jest „człowiekiem”, który udał się w „daleką drogę”?
Mt
25,14; Ef 4,8
„[Z
królestwem niebieskim jest] tak jak z człowiekiem, który udając
się w podróż, wezwał swoich służących i powierzył im całą
swoją majętność.” (Mt 25,14 BR);
„Dlatego
mówi Pismo: Wstąpiwszy na wysokości, wziął do niewoli jeńców,
rozdał ludziom dary.” (Ef 4,8 BT);
„Dlatego
Pismo mówi: Wstąpiwszy na wysokość, wiódł pojmanych więźni i
dał dary ludziom.” (Ef 4,8 BG).
2.
Kogo przedstawiają trzej słudzy?
Mt
25,15; Ef 4,7
„I dał
jednemu pięć talentów, a drugiemu dwa, a trzeciemu jeden, każdemu
według jego zdolności, i odjechał.” (Mt 25,15 BW);
„Każdemu
z nas została dana łaska według miary daru Chrystusowego.” (Ef
4,7 BP);
„Każdy
zaś z nas otrzymał jakąś szczególną łaskę jako dar udzielony
mu przez Chrystusa.” (Ef 4,7 BR).
3. Jak
zachowali się poszczególni słudzy?
Mt
25,16-18
„Ten,
który otrzymał pięć talentów, zaraz puścił je w obieg i
uzyskał drugie pięć. Podobnie ten, który otrzymał dwa talenty,
uzyskał drugie dwa. A ten, który otrzymał jeden talent, wykopał w
ziemi dół i schował pieniądze swego pana.” (Mt 25,16-18 BP);
„Ten,
który otrzymał pięć talentów, poszedł natychmiast, zarabiał
nimi i zyskał dalsze pięć. Podobnie ten z dwoma talentami dorobił
jeszcze dwa talenty. Natomiast ten, który tylko jeden talent
otrzymał, poszedł i wykopawszy w ziemi dół skrył w nim pieniądze
swego pana.” (Mt 25,16-18 Kow.).
4.
Jaką nagrodę otrzymali dwaj pierwsi słudzy?
Mt
25,20-23
„Wówczas
podszedł ten, który wziął pięć talentów, przyniósł dalsze
pięć talentów i powiedział: Panie! Powierzyłeś mi pięć
talentów; oto zyskałem dalsze pięć talentów. A jego Pan na to:
Dobrze, sługo dobry i wierny, byłeś wierny w małych, ustanowię
cię nad wieloma; wejdź do radości swego pana. Podszedł też ten,
który (wziął) dwa talenty, i powiedział: Panie, powierzyłeś mi
dwa talenty, oto zyskałem dalsze dwa talenty. Pan mu odpowiedział:
Dobrze, sługo dobry i wierny, byłeś wierny w małych, ustanowię
cię nad wieloma; wejdź do radości swego pana.” (Mt 25,20-23
BPD);
„I
przystąpiwszy ten, który wziął pięć talentów, przyniósł
dalsze pięć talentów i rzekł: Panie! Pięć talentów mi
powierzyłeś. Oto dalsze pięć talentów zyskałem. Rzekł mu pan
jego: Dobrze, sługo dobry i wierny! Nad tym, co małe, byłeś
wierny, wiele ci powierzę; wejdź do radości pana swego. Potem
przystąpił ten, który wziął dwa talenty, i rzekł: Panie! Dwa
talenty mi powierzyłeś, oto dalsze dwa talenty zyskałem. Rzekł mu
pan jego: Dobrze, sługo dobry i wierny! Nad tym, co małe, byłeś
wierny, wiele ci powierzę; wejdź do radości pana swego.” (Mt
25,20-23 BW).
5. Co
spotkało trzeciego sługę?
Mt
25,24-27.30
„Wreszcie
przystąpił i ten, który wziął jeden talent, i rzekł: Panie!
Wiedziałem o tobie, żeś człowiek twardy, że żniesz, gdzieś nie
siał, i zbierasz, gdzieś nie rozsypywał. Bojąc się tedy,
odszedłem i ukryłem talent twój w ziemi; oto masz, co twoje. A
odpowiadając, rzekł mu pan jego: Sługo zły i leniwy! Wiedziałeś,
że żnę, gdzie nie siałem, i zbieram, gdzie nie rozsypywałem.
Powinieneś był więc dać pieniądze moje bankierom, a ja po
powrocie odebrałbym, co moje, z zyskiem. (...) A nieużytecznego
sługę wrzućcie w ciemności zewnętrzne; tam będzie płacz i
zgrzytanie zębów.” (Mt 25,24-27.30 BW);
„Wreszcie
przyszedł ten, który otrzymał jeden talent. Rzekł: Panie, znam
cię; jesteś człowiekiem surowym: żniwujesz, gdzie nie posiałeś,
i zbierasz, gdzieś nie sypał. Dlatego ogarnęła mnie trwoga:
poszedłem więc i zakopałem twój talent w ziemi; oto masz swą
własność. Wtedy odrzekł mu pan jego: Sługo zły i leniwy!
Wiedziałeś o tym, że żniwuję, gdzie nie posiałem, i że
zbieram, gdzie nie sypałem. Należało zatem zanieść moje
pieniądze do bankierów, a byłbym po powrocie odebrał własność
mą wraz z zyskiem. (...) A sługę niepożytecznego wyrzućcie precz
w ciemności: tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.” (Mt
25,24-27.30 Kow).
6.
Czego musi być świadomy każdy członek Kościoła?
Rz
12,3-8; Rz 8,12
„Powiadam
bowiem każdemu spośród was, mocą danej mi łaski, by nie rozumiał
o sobie więcej, niż należy rozumieć, lecz by rozumiał z umiarem
stosownie do wiary, jakiej Bóg każdemu udzielił. Jak bowiem w
jednym ciele wiele mamy członków, a nie wszystkie członki tę samą
czynność wykonują, tak my wszyscy jesteśmy jednym ciałem w
Chrystusie, a z osobna jesteśmy członkami jedni drugich. A mamy
różne dary według udzielonej nam łaski; jeśli dar prorokowania,
to niech będzie używany stosownie do wiary; jeśli posługiwanie,
to w usługiwaniu; jeśli kto naucza, to w nauczaniu; jeśli kto
napomina, to w napominaniu; jeśli kto obdarowuje, to w szczerości;
kto jest przełożony, niech okaże gorliwość; kto okazuje
miłosierdzie, niech to czyni z radością.” (Rz 12,3-8 BW);
„Powiadam
bowiem - zgodnie z udzielonym mi darem - każdemu przebywającemu
wśród was, aby nie mniemał o sobie więcej niż należy. Niech
każdy mądrze myśli o sobie. Bóg każdemu przydzielił wiarę
według wyznaczonej mu miary. Jak bowiem w jednym ciele posiadamy
wiele członków, a wszystkie one spełniają różne czynności, tak
również my, choć jest nas wielu, stanowimy jedno ciało w
Chrystusie, a każdy z nas jest cząstką drugiego. Mamy zaś różne
dary według udzielonej nam łaski; czy to dar proroctwa, którego
należy używać zgodnie z zasadami wiary, czy to dar usługiwania,
który okazujemy w usługiwaniu, czy to dar nauczania, którym cieszy
się nauczający, czy to wreszcie dar zachęcania, którym cieszy się
zachęcający. Kto daje jałmużnę, niech czyni to wspaniałomyślnie.
Kto przewodniczy społeczności, niech będzie gorliwy. Kto pełni
dzieło miłosierdzia, niech czyni to ochoczo.” (Rz 12,3-8 BP);
„Tak
więc, bracia, jesteśmy dłużnikami nie ciała, aby żyć według
ciała.” (Rz 8,12 BW);
„Tak
więc, bracia, nie powinniśmy żyć dla ciała, ulegając jego
pragnieniom.” (Rz 8,12 BP);
„Zatem,
bracia, nie jesteśmy dłużnikami ciała wewnętrznego, aby żyć
według cielesnej natury;.” (Rz 8,12 NBG).
7. W
jaki sposób możemy stwierdzić, jakimi jesteśmy sługami?
Gal
6,4.5; 2 Kor 13,5
„Każdy
zaś niech bada własne postępowanie, a wtedy będzie miał
uzasadnienie chluby wyłącznie w sobie samym, a nie w porównaniu z
drugim. Albowiem każdy własny ciężar poniesie.” (Gal 6,4.5 BW);
„Niech
każdy poddaje próbie własne postępowanie, a wówczas będzie miał
chlubę tylko w odniesieniu do siebie, a nie w odniesieniu do
drugiego. Gdyż każdy poniesie własny ciężar.” (Gal 6,4.5 BPD);
„Ale
każdy niechaj własnego swego uczynku doświadcza, a tedy sam w
sobie chwałę mieć będzie, a nie w drugim. (5) Albowiem każdy
swoje własne brzemię poniesie.” (Gal 6,4.5 BG);
„Siebie
samych badajcie, czy trwacie w wierze; siebie samych doświadczajcie.
Czyż nie wiecie o samych sobie, że Jezus Chrystus jest w was? Chyba
żeście odrzuceni.” (2 Kor 13,5 BT);
„Badajcie
samych siebie, czy jesteście w wierze, doświadczajcie siebie: czy
nie rozpoznajecie samych siebie, że Jezus Chrystus jest w was? Chyba
że rzeczywiście jesteście nie wypróbowani .” (2 Kor 13,5 BPD);
„Wypróbujcie
samych siebie, czy trwacie w wierze, i doświadczajcie siebie samych.
Czy nie znacie siebie i nie wiecie, że Jezus Chrystus jest wśród
was? Chyba że nie wytrzymujecie próby.” (2 Kor 13,5 BP).