Tekst
pamięciowy: Ef 4,15-16
„Lecz
abyśmy, będąc szczerymi w miłości, wzrastali pod każdym
względem w niego, który jest Głową, w Chrystusa, z którego całe
ciało spojone i związane przez wszystkie wzajemnie się zasilające
stawy, według zgodnego z przeznaczeniem działania każdego
poszczególnego członka, rośnie i buduje siebie samo w miłości.”
(Ef 4,15-16 BW);
„Ale
żyjąc według zasad miłości, będziemy dorastali pod każdym
względem do Niego, czyli Chrystusa, który jest Głową. W Nim całe
Ciało zespala się i wiąże dzięki spełnianiu przez poszczególne
członki wyznaczonych funkcji. Tak dokonuje się wzrost Ciała, które
buduje się samo w sobie przez miłość.” (Ef 4,15-16 BP).
1. Do
czego przyrównany został Kościół?
1
Kor 12,12-14
„Podobnie
jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a
wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno
ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscy bowiem w jednym Duchu
zostaliśmy ochrzczeni, aby stanowić jedno Ciało: czy to Żydzi,
czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscy też zostaliśmy
napojeni jednym Duchem. Ciało bowiem to nie jeden członek, lecz
liczne [członki].” (1 Kor 12,12-14 BT);
„Dokładnie
bowiem tak jak ciało jest jedno, a członków ma wiele, wszystkie
zaś członki ciała, których jest wiele, są jednym ciałem — tak
i Chrystus; w jednym też bowiem Duchu my wszyscy zostaliśmy
zanurzeni w jedno ciało — czy to Żydzi, czy Grecy, czy
niewolnicy, czy wolni — i wszyscy zostaliśmy napojeni jednym
Duchem. Bo też ciało nie jest jednym członkiem, ale wieloma.” (1
Kor 12,12-14 BPD).
2. Kim
jest każdy z nas, wierzących?
1
Kor 12,18-27
„Lecz
Bóg, tak jak chciał, stworzył [różne członki umieszczając
każdy z nich w ciele. Gdyby całość była jednym członkiem gdzież
byłoby ciało? Tymczasem są wprawdzie liczne członki ale jedno
ciało. Nie może więc oko powiedzieć ręce: Nie jesteś mi,
potrzebna, albo głowa nogom: Nie potrzebuję was. Owszem, niezbędne
dla ciała bywają te właśnie członki, które uchodzą za słabsze;
a te, które uważamy za mało godne szacunku, tym większym
obdarzamy poszanowaniem. Tak przeto szczególnie się troszczymy o
przyzwoitość wstydliwych członków ciała, gdyż wobec tych, co
nie należą do wstydliwych, nie istnieje taka potrzeba. Lecz Bóg
tak ukształtował nasze ciało, że zyskały więcej szacunku
członki z natury mało godne czci, aby nie powstało rozdwojenie w
ciele, lecz żeby poszczególne członki troszczyły się o siebie
nawzajem. Tak więc, gdy cierpi jeden członek, współcierpią
wszystkie inne członki; podobnie gdy jednemu członkowi okazywane
jest poszanowanie, współradują się wszystkie członki. Wy przeto
jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi jego członkami.” (1
Kor 12,18-27 BR);
„Lecz
Bóg, tak jak chciał, stworzył [różne] członki, rozmieszczając
każdy z nich w ciele. Gdyby całość była jednym członkiem,
gdzież byłoby ciało? Tymczasem są wprawdzie liczne członki, ale
jedno ciało. Nie może więc oko powiedzieć ręce: Nie jesteś mi
potrzebna, albo głowa nogom: Nie potrzebuję was. Raczej nawet
niezbędne bywają dla ciała te członki, które uchodzą za
słabsze; a te, które uważamy za mało godne szacunku, tym większym
obdarzamy poszanowaniem. Tak przeto szczególnie się troszczymy o
przyzwoitość wstydliwych członków ciała, gdyż wobec tych, które
nie należą do wstydliwych, nie istnieje taka potrzeba. Lecz Bóg
tak ukształtował nasze ciało, że zyskały więcej szacunku
członki z natury mało godne czci, by nie powstało rozdwojenie w
ciele, lecz żeby poszczególne członki troszczyły się o siebie
nawzajem. Tak więc, gdy cierpi jeden członek, współcierpią
wszystkie inne członki; podobnie gdy jednemu członkowi okazywane
jest poszanowanie, współradują się wszystkie członki. Wy przeto
jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi [Jego] członkami.”
(1 Kor 18-27 BT).
3. Co
na ten temat napisał ap. Piotr?
1
Ptr 4,10.11
„Jako
dobrzy szafarze różnorakiej łaski Bożej służcie sobie nawzajem
takim darem, jaki każdy otrzymał. Jeżeli ktoś ma [dar]
przemawiania, niech to będą jakby słowa Boże! Jeżeli ktoś pełni
posługę, niech to czyni mocą, której Bóg udziela, aby we
wszystkim był uwielbiony Bóg przez Jezusa Chrystusa. Jemu chwała i
moc na wieki wieków! Amen.” (1 Ptr 4,10.11 BT);
„Jedni
drugim niech śpieszą z pomocą, każdy według otrzymanych od Boga
darów, abyście wszyscy mogli się okazać dobrymi szafarzami
różnorakich łask Bożych. Jeżeli ktoś posiada dar słowa, niech
wypowiada słowa prawdziwie Boże. Jeśli ktoś sprawuje jakiś
urząd, niech czyni to według mocy, której mu Bóg udzielił, tak
aby we wszystkim był uwielbiony Bóg przez Jezusa Chrystusa. Jemu
chwała i moc na wieki wieków. Amen.” (1 Ptr 4,10.11 BR).
4.
Czego uczy nas historia Mojżesza?
2
Mjż 18,13-26
„Następnego
dnia Mojżesz zasiadł, aby sprawować sądy nad ludem. A lud stał
przed Mojżeszem od rana do wieczora. Gdy zaś teść Mojżesza
zobaczył, jak wiele pracy poświęca on ludowi, powiedział: Cóż
to za praca, jaką ty wykonujesz dla tego ludu! Dlaczego to sam jeden
zasiadasz, a cały lud musi stać przed tobą od rana do wieczora?
Mojżesz odpowiedział teściowi: Lud przychodzi do mnie, aby się
radzić Boga. Gdy mają jakąś sprawę, przychodzą do mnie, a ja
rozsądzam między jedną i drugą stroną, daję poznać prawa Boga
i Jego pouczenia. Ale teść Mojżesza rzekł do niego: Niedobrze
wykonujesz tę pracę! Zbyt wyczerpujesz i siebie, i ten lud, który
[jest] przy tobie. Za ciężka to praca na ciebie, sam jeden jej nie
podołasz. Posłuchaj mnie! Chcę ci doradzić, a Bóg niech ci
pomoże. Ty bądź dla ludu [przedstawicielem] przed Bogiem, ty
przedkładaj sprawy Bogu. Wyjaśnij im więc prawa i pouczenia i
wskazuj im, co mają czynić oraz jak wykonywać [nakazane]
polecenia. Ale sam upatrz sobie spośród całego ludu dzielnych
mężów, bogobojnych, godnych zaufania, nienawidzących przekupstwa,
i ustanów ich zwierzchnikami: nad tysiącem [ludzi], nad setką, nad
pięćdziesiątką i nad dziesiątką. Niech oni stale wykonują sąd
nad ludem. Jeżeli zajdzie coś ważnego, niech to odniosą do
ciebie, ale wszystkie mniejsze sprawy mają sami rozstrzygać. Ulżyj
więc sobie ciężaru, niech oni go niosą wraz z tobą! Jeśli zaś
tak załatwisz tę sprawę, a Bóg to potwierdzi, wówczas będziesz
mógł podołać zadaniu i cały ten lud będzie wracał do siebie
zadowolony. Mojżesz usłuchał swojego teścia i uczynił tak, jak
mu radził. Wybrał więc Mojżesz z całego Izraela dzielnych mężów
i ustanowił ich przełożonymi nad ludem, zwierzchnikami nad
tysiącem ludzi, nad setką, nad pięćdziesiątką i nad dziesiątką.
Oni stale wykonywali sądy nad ludem, ale [każdą] trudną sprawę
mieli odsyłać do Mojżesza; wszystkie zaś mniejsze sprawy
rozstrzygali sami.” (2 Mjż 18,13-26 BP);
„Następnego
dnia zasiadł Mojżesz, aby sądzić lud. I stała wielka rzesza
przed Mojżeszem od rana aż do wieczora. Gdy teść Mojżesza
zobaczył, jak Mojżesz poświęca się dla ludu, powiedział: Co ma
znaczyć to wszystko, co czynisz dla tego ludu? Czemu siedzisz tu sam
jeden, a takie rzesze muszą wyczekiwać od rana do wieczora? A
Mojżesz odpowiedział swojemu teściowi: Ludzie przychodzą do mnie,
aby znaleźć wolę Bożą. Gdy zdarza się wśród nich jakiś spór,
przychodzą do mnie. Ja rozsądzam ich spory i przekazuję im prawa i
pouczenia Boże. A teść Mojżesza na to: Źle postępujesz!
Zamęczasz i siebie samego, i cały lud, który wokół ciebie stoi.
To zbyt uciążliwe dla ciebie. Sam jeden nie możesz temu podołać.
Posłuchaj! Chcę ci dać pewną radę, a Bóg też będzie z tobą.
Ty sam przedstawiaj Bogu sprawy całego ludu i przekazuj ludziom
prawa i pouczenia Boże. Mów im, jak mają żyć i co robić. Ale
wyszukaj sobie wśród ludu mężów rozumnych, bogobojnych, a nie
przekupnych, gardzących nieuczciwym zyskiem, i postaw ich na czele
grup złożonych z tysiąca, stu, pięćdziesięciu czy dziesięciu
ludzi! Oni to właśnie powinni być sędziami ludu na każde
zawołanie. Tylko ze sprawami bardzo ważnymi powinni przychodzić do
ciebie, wszystkie zaś błahsze niech rozsądzają sami. Zdejmij z
siebie jakąś odpowiedzialność! Jeśli tak postąpisz, jeśli
uznasz, że taka jest wola Boża, to i obowiązkom twoim podołasz, i
wszyscy ludzie będą wracać do siebie zadowoleni. Posłuchał
Mojżesz swojego teścia i zaczął postępować według jego rady.
Wybrał sobie spośród Izraela mężów roztropnych i postawił ich
na czele grup złożonych z tysiąca, stu, pięćdziesięciu albo
dziesięciu osób. Oni też byli gotowi w każdej chwili rozstrzygać
sprawy ludu. Sprawy większej wagi przedstawiali Mojżeszowi,
mniejszej zaś - rozsądzali sami.” (2 Mjż 18,13-26 BR).
5. Jak
wielkie jest dzieło, które Jezus przekazał Swoim następcom?
Mt
9,36-38; por. Mt 24,14
„Kiedy
ujrzał tłumy, ulitował się nad nimi, bo były utrudzone i
porzucone jak owce bez pasterza. Wtedy mówi swoim uczniom: Żniwo
wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa,
ażeby wysłał robotników na swoje żniwo.” (Mt 9,36-38 BP);
„Gdy
spoglądał na rzesze ludu, ogarniała go litość nad nimi, bo były
znękane i sponiewierane, jak owce bez pasterza. Wtedy powiedział
uczniom swoim te słowa: „Żniwo jest wielkie, lecz robotników
mało Proście zatem Pana żniw, żeby posłał robotników na żniwo
swoje”. (Mt 9,36-38 Kow);
„A
ta Ewangelia o królestwie będzie głoszona po całej ziemi na
świadectwo wszystkim narodom. I wtedy nadejdzie koniec.” (Mt 24,14
BT);
„Także
będzie głoszona ta Dobra Nowina Królestwa po całej zamieszkałej
ziemi, na świadectwo wszystkim narodom; i wtedy przyjdzie koniec.”
(Mt 24,14 NBG).
6.
Jakie polecenie otrzymał Tymoteusz?
2
Tym 2,1-7.15
„Niech
łaska Chrystusa umacnia cię, moje dziecko, a to, co usłyszałeś
ode mnie - wobec wielu świadków - przekazuj ludziom godnym
zaufania, którzy będą zdolni nauczać także innych. Znoś razem
ze mną trudy jak dobry żołnierz Chrystusa Jezusa. Nikt, zaciągając
się do wojska, nie zajmuje się swymi zwykłymi sprawami, jeśli
chce zadowolić tego, kto go do wojska zaciągnął. I jeśli ktoś
staje do zawodów, nie zdobywa wieńca, jeżeli nie walczył zgodnie
z przepisami. Rolnik, który się trudzi, powinien pierwszy korzystać
z plonów. Pomyśl nad tym, co mówię. A Pan ci pozwoli wszystko
zrozumieć.” (2 Tym 2,1-7 BP);
„Ty
więc, synu mój, wzmacniaj się w łasce, która jest w Chrystusie
Jezusie, a co słyszałeś ode mnie wobec wielu świadków, to
przekaż ludziom godnym zaufania, którzy będą zdolni i innych
nauczać. Cierp wespół ze mną jako dobry żołnierz Chrystusa
Jezusa. Żaden żołnierz nie daje się wplątać w sprawy doczesnego
życia, aby się podobać temu, który go do wojska powołał. Bo
nawet jeśli ktoś staje do zapasów, nie otrzymuje wieńca, jeżeli
nie walczy prawidłowo. Rolnik, który pracuje, powinien najpierw
korzystać z plonów. Rozważ, co mówię, a Pan da ci właściwe
zrozumienie wszystkiego.” (2 Tym 2,1-7 BW);
„Staraj
się stanąć przed Bogiem jak wypróbowany pracownik, nie
przynoszący wstydu, przestrzegający wiernie prawdziwej nauki.” (2
Tym 2,15 BP);
„Postaraj
się stanąć przed Bogiem jako wypróbowany, jako pracownik, którego
nie trzeba się wstydzić, prawidłowo wyjaśniający Słowo prawdy.”
(2 Tym 2,15 BPD).
7.
Jaki jest twój udział w budowaniu Kościoła, co jeszcze chciałbyś
uczynić?