„Pieśń pouczająca. Asafowy. Słuchaj, ludu mój, nauki mojej, Nakłońcie uszu na słowa ust moich! Do przypowieści otworzę usta moje, Opowiem zagadkowe dzieje starodawne.” (Psalm 78,1.2 BW);
„Pieśń pouczająca Asafa Przyjmij, o ludu, moje pouczenia, nakłoń swoje ucho ku słowom, które wypowiadam. Otwieram moje usta by przemówić, by objawić tajemnice przed wiekami zakryte.” (Psalm 78,1.2 BR);
„Dumanie Asafa. Słuchaj, Mój ludu, Mego Prawa; nakłoń swe ucho do słów Mych ust. W przypowieści otworzę moje usta i będę opowiadał starodawne podania.” (Psalm 78,1.2 NBG).
1. W jakim otoczeniu przemawiał i nauczał Pan Jezus Chrystus?
Mt 13,1.2; por. Mt 5,1.2; Mr 4,1.2
„Owego dnia wyszedłszy Jezus z domu, siedział nad morzem. I zebrały się przy nim rzesze wielkie tak, że wstąpiwszy do łodzi, siedział, a cała rzesza stała na brzegu.” (Mt 13,1.2 JW);
„Tego dnia wyszedł Jezus z domu i usiadł nad morzem. I zebrało się wokół niego mnóstwo ludu; dlatego wstąpił do łodzi i usiadł, a cały lud stał na brzegu.” (Mt 13,1.2 BW);
„Tymczasem (Jezus) widząc te tłumy, wstąpił na górę, a gdy usiadł, przystąpili do Niego Jego uczniowie. Wówczas otworzył swoje usta i zaczął ich nauczać tymi słowy:” (Mt 5,1.2 BPD);
„I znowu zaczął nauczać nad morzem, i zgromadził się przy Nim tak wielki tłum, że wszedł do łodzi i usiadł w niej na morzu, a cały tłum stał na brzegu. I nauczał ich wiele w przypowieściach. Dawał im taką naukę:” (Mr 4,1.2 BP);
„Potem znowu zaczął nauczać na wybrzeżu morskim. A zbiegło się do niego wiele ludzi, tak że musiał wejść do łodzi. Usiadł w niej na morzu, podczas gdy cała rzesza stała na wybrzeżu, na lądzie. Nauczał ich o wielu rzeczach posługując się przypowieściami. I tak mówił do nich w swej nauce:” (Mr 4,1.2 Kow).
2. Czym posługiwał się Pan Jezus w Swoim nauczaniu?
Mt 13,3; Łk 8,4; Ps 78,1-3
„I mówił do nich wiele w podobieństwach. I rzekł: Oto wyszedł siewca, aby siać.” (Mt 13,3 BW);
„I powiedział im wiele w przypowieściach, mówiąc: Oto wyszedł siewca, aby siać.” (Mt 13,3 BPD);
„A kiedy z miast schodził się wielki tłum i przychodzili do niego, powiedział przez podobieństwo:” (Łk 8,4 NBG);
„Gdy zebrał się wielki tłum i z poszczególnych miast przychodzili do Niego, opowiedział im przypowieść:” (Łk 8,4 BT);
„Pieśń pouczająca Asafa. Słuchaj, ludu mój, nauki mojej, nakłońcie ucha ku słowom moich ust! Otworzę usta moje dla przypowieści, ukażę tajemnice zamierzchłych czasów. Tego, cośmy słyszeli i poznali, co nam ojcowie nasi przekazali.” (Ps 78,1-3 BP);
„Pieśń wyuczająca podana Asafowi. Słuchaj, ludu mój! zakonu mego; nakłońcież uszów swych do słów ust moich. Otworzę w podobieństwie usta moje, a będę opowiadał przypowiastki starodawne. Cośmy słyszeli, i poznali, i co nam ojcowie nasi opowiadali.” (Ps 78,1-3 BG).
3. Z jakim pytaniem zwrócili się do Pana uczniowie, i jak brzmiała Jego odpowiedź?
Mt 13,10-15
„Przystąpili do Niego uczniowie i zapytali: Dlaczego mówisz do nich w przypowieściach? On im odpowiedział: Wam dano poznać tajemnice królestwa niebieskiego, im zaś nie dano. Bo kto ma, temu będzie dodane, i w nadmiarze mieć będzie; kto zaś nie ma, temu zabiorą nawet to, co ma. Dlatego mówię do nich w przypowieściach, że patrząc, nie widzą, i słuchając, nie słyszą ani nie rozumieją. Tak spełnia się na nich przepowiednia Izajasza: Słuchać będziecie, a nie zrozumiecie, patrzeć będziecie, a nie zobaczycie. Bo stwardniało serce tego ludu, ich uszy stępiały i oczy swe zamknęli, żeby oczami nie widzieli ani uszami nie słyszeli, ani swym sercem nie rozumieli, i nie nawrócili się, abym ich uzdrowił.” (Mt 13,10-15 BT);
„I przystąpiwszy uczniowie, rzekli mu: Dlaczego mówisz do nich w podobieństwach? A On, odpowiadając, rzekł: Wam dane jest znać tajemnice Królestwa Niebios, ale tamtym nie jest dane. Albowiem temu, kto ma, będzie dane i obfitować będzie; a temu kto nie ma, i to, co ma, będzie odjęte. Dlatego w podobieństwach do nich mówię, bo, patrząc, nie widzą, i słuchając, nie słyszą ani nie rozumieją. I spełnia się na nich proroctwo Izajasza, które powiada: Będziecie stale słuchać, a nie będziecie rozumieli; będziecie ustawicznie patrzeć, a nie ujrzycie. Albowiem otępiało serce tego ludu, uszy ich dotknęła głuchota, oczy swe przymrużyli, żeby oczami nie widzieli ani uszami nie słyszeli, i sercem nie rozumieli, i nie nawrócili się, a Ja żebym ich nie uleczył.” (Mt 13,10-15 BW).
4. Jaki jest warunek znalezienia Boga i korzystania z darów potrzebnych w duchowej walce?
Jer 29,13; por. Mt 22,34-38
„A gdy mnie będziecie szukać, znajdziecie mnie. Gdy mnie będziecie szukać całym swoim sercem.” (Jer 29,13 BW);
„A szukając mię, znajdziecie; gdy mię szukać będziecie ze wszystkiego serca swego.” (Jer 29,13 BG);
„Faryzeusze zaś usłyszawszy, że zamknął usta saduceuszom, zeszli się razem. I zapytał go jeden z nich, zakonny doktor, kusząc go: Nauczycielu, które jest wielkie przykazanie w Zakonie? Rzekł mu Jezus: .Będziesz miłował Pana Boga twego, ze wszystkiego serca twego i ze wszystkiej duszy twojej i ze wszystkiej myśli twojej.. To jest największe i pierwsze przykazanie.” (Mt 22,34-38 JW);
„Faryzeusze zaś dowiedziawszy się, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się przy Nim, a jeden z nich, biegły w Prawie, zapytał Go podstępnie: Nauczycielu, jakie przykazanie jest największe w Prawie? On zaś odrzekł: „Będziesz miłował Pana Boga swego z całego serca i z całej duszy” i wszystkich myśli. To jest największe i pierwsze przykazanie.” (Mt 22,34-38 BP).
5. Jakim przywilejem Bóg obdarował ludzi żyjących 2000 lat temu?
Mt 13,16.17; por. 1 Ptr 1,10-12
„Lecz wasze oczy błogosławione są, ze widzą, i uszy wasze, że słyszą. Bo zaprawdę powiadam wam: Wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło widzieć to, co wy widzicie, a nie widzieli; i słyszeć to, co wy słyszycie, a nie słyszeli.” (Mt 13,16.17 Kow);
„Lecz szczęśliwe wasze oczy, że widzą, i wasze uszy, że słyszą, bo zapewniam was, że wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło zobaczyć to, co wy widzicie, a nie zobaczyli, i usłyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszeli.” (Mt 13,16.17 BPD);
„Tego zbawienia poszukiwali i wypatrywali prorocy, którzy zapowiedzieli mającą się wam okazać łaskę, chcąc dociec, na który albo na jaki to czas wskazywał obecny w nich Duch Chrystusa, przepowiadający mające dotknąć Chrystusa cierpienia, i następującą po nich chwałę. Im to zostało objawione, że nie im samym, lecz wam służyły te sprawy, które teraz zostały wam ogłoszone przez ludzi ewangelizujących was w Duchu Świętym posłanym z nieba; (sprawy) w które pragną wejrzeć aniołowie.” (1 Ptr 1,10-12 BPD);
„Zbawienie to było przedmiotem rozważań i dociekań proroków, którzy mówili z natchnienia Bożego o łasce dla was [przewidzianej], badając, na kogo i na jaki czas wskazywał działający w nich Duch Chrystusa, naprzód świadcząc o cierpieniach Chrystusa i o uwielbieniach, jakie po nich nastąpią. Zostało im objawione, że nie im, lecz raczej wam służyło to, co teraz zwiastowali wam głosiciele ewangelii za sprawą Ducha Świętego zesłanego z nieba, a w co wgłębić się pragną [nawet] aniołowie.” (1 Ptr 1,10-12 BP);
„O tym zbawieniu wywiadywali się i dociekali prorocy, mówiący o przyszłej dla was łasce, dociekający, który, albo jaki czas wskazywał w nich Duch Chrystusa, gdy zapowiadał cierpienia Chrystusowe i następujące po nich uwielbienia. Objawiono im, że nie samym sobie, ale wam przez to posługiwali, co teraz wam oznajmili ci, którzy wam ewangelię opowiadali przez Ducha Świętego, zesłanego z nieba, na którego pragną patrzeć aniołowie.” (1 Ptr 1,10-12 JW).
6. Jakie świadectwo dzięki temu składali apostołowie?
2 Ptr 1,16-18; 1 Jana 1,1-4; por. DzAp 10,34-43
„Gdyż oznajmiliśmy wam moc i powtórne przyjście Pana naszego, Jezusa Chrystusa, nie opierając się na zręcznie zmyślonych baśniach, lecz jako naoczni świadkowie jego wielkości. Wziął On bowiem od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy taki go doszedł głos od Majestatu chwały: Ten jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem. A my, będąc z nim na świętej górze, usłyszeliśmy ten głos, który pochodził z nieba.” (2 Ptr 1,16-18 BW);
„Nie opieraliśmy się bowiem na niedorzecznych domysłach, kiedyśmy wam opowiadali o dziełach potęgi i o ponownym przyjściu Pana naszego, Jezusa Chrystusa, lecz występowaliśmy jako naoczni świadkowie Jego wielkości. Jego sam Bóg Ojciec obdarzył czcią i chwałą, kiedy to dał się słyszeć głos pochodzący od Majestatu Bożego: Oto Syn mój miły, w którym znalazłem upodobanie. To myśmy słyszeli ten głos z nieba, będąc razem z Nim na górze świętej.” (2 Ptr 1,16-18 BR);
„Albowiem nie zmyślonymi baśniami uwiedzeni oznajmiliśmy wam moc i przyjście Pana naszego Jezusa Chrystusa; lecz naocznie oglądaliśmy wielkość jego. Otrzymał bowiem od Boga Ojca cześć i chwałę, gdy do niego doszedł taki głos od przedziwnej chwały: „Ten jest Syn mój miły, w którym sobie upodobałem, jego słuchajcie.” I głos ten z nieba dochodzący, myśmy słyszeli, będąc z nim na górze świętej.” (2 Ptr 1,16-18 JW);
„Co było od początku, cośmy słyszeli o Słowie życia, cośmy oczyma naszymi widzieli, cośmy oglądali i czego ręce nasze dotykały; - i życie jawnie się okazało i widzieliśmy i świadczymy i opowiadamy wam życie wieczne, które było u Ojca i zjawiło się nam; co widzieliśmy i słyszeliśmy, opowiadamy wam, abyście i wy społeczność mieli z nami, a społeczność nasza była z Ojcem i z Synem jego Jezusem. I to wam piszemy, żebyście się radowali i radość wasza była pełna.” (1 Jana 1,1-4 JW);
„Co było od początku odnośnie Słowa Życia, co usłyszeliśmy, co naszymi oczami zobaczyliśmy i nasze ręce dotykały, (a życie zostało ukazane; więc zobaczyliśmy, zaświadczamy i oznajmiamy wam życie wieczne, które było od Ojca i zostało nam objawione). Co zobaczyliśmy i usłyszeliśmy, to wam oznajmiamy, byście wy także mieli z nami wspólnotę, ale też, aby nasza wspólnota była z Ojcem i z Jego Synem, Jezusem Chrystusem. Nadto po to piszemy, by nasza radość była urzeczywistniona.” (1 Jana 1,1-4 NBG);
„Piotr zaś otworzył usta i rzekł: Teraz pojmuję naprawdę, że Bóg nie ma względu na osobę, lecz w każdym narodzie miły mu jest ten, kto się go boi i sprawiedliwie postępuje. Posłał On synom izraelskim Słowo, zwiastując dobrą nowinę o pokoju przez Jezusa Chrystusa; On to jest Panem wszystkich. Wy wiecie, co się działo po całej Judei, począwszy od Galilei, po chrzcie, który głosił Jan - o Jezusie z Nazaretu, jak Bóg namaścił go Duchem Świętym i mocą, jak chodził, czyniąc dobrze i uzdrawiając wszystkich opętanych przez diabła, bo Bóg był z nim. A my jesteśmy świadkami tego wszystkiego, co uczynił w ziemi żydowskiej i w Jerozolimie; jego to zabili, zawiesiwszy na drzewie. Ale Bóg wzbudził go trzeciego dnia i dozwolił mu się objawić. Nie całemu ludowi, lecz świadkom uprzednio wybranym przez Boga, nam, którzy z nim jedliśmy i piliśmy po jego zmartwychwstaniu. Przykazał nam też, abyśmy ludowi głosili i składali świadectwo, że On jest ustanowionym przez Boga sędzią żywych i umarłych. O nim to świadczą wszyscy prorocy, iż każdy, kto w niego wierzy, dostąpi odpuszczenia grzechów przez imię jego.” (DzAp 10,34-43 BW);
„Piotr zabrał głos: „Teraz z całą pewnością rozumiem, że Bóg nie gardzi żadnym człowiekiem, ale w każdym narodzie miły Mu jest ten, kto jest bogobojny i prawy. Posłał więc Bóg słowo synom Izraela, głosząc dobrą nowinę pokoju przez Jezusa Chrystusa - On jest Panem wszystkich. Wiecie przecież, co się wydarzyło w całej Judei, jak to poczynając od Galilei, po chrzcie, który głosił Jan, Jezus z Nazaretu został przez Boga namaszczony Duchem Świętym i mocą, przeszedł dobrze czyniąc, uzdrawiał opętanych przez diabła, bo Bóg był z Nim. A my jesteśmy świadkami tego wszystkiego, czego dokonał w całej ziemi żydowskiej i w Jerozolimie; Jego to zabili, zawiesiwszy na drzewie. Ale Bóg wskrzesił Go trzeciego dnia i pozwolił Mu się ukazać w widzialnej postaci, nie wszystkim jednak ludziom, ale nam, wybranym uprzednio przez Boga świadkom, którzyśmy razem z Nim jedli i pili po zmartwychwstaniu. Polecił nam głosić i świadczyć przed ludźmi, że Bóg ustanowił Go sędzią żywych i umarłych. To o Nim właśnie dają świadectwo wszyscy prorocy głosząc, że każdy, kto wierzy w Niego, przez Jego imię otrzymuje odpuszczenie grzechów.” (DzAp 10,34-43 BPD).