Tekst
przewodni: Ps 20,7.8
„Teraz
wiem, że Pan wybawił pomazańca swego. Wysłucha go z nieba swego
świętego Przez potężną pomoc prawicy swojej. Jedni chlubią się
wozami, drudzy końmi, Lecz my chlubimy się imieniem Pana, Boga
naszego.” (Ps 20,7.8 BW);
„A
ja pewien jestem, że Pan wybawi pomazańca swego, wysłucha go z
niebieskiego przybytku i wspomoże siłą swojej prawicy. Jedni są
silni mocą rydwanów, inni - rumaków, nasza zaś siła w imieniu
Pana, Boga naszego.” (Ps 20,7.8 BR);
„Teraz
wiem, że Jahwe użyczy zwycięstwa swemu pomazańcowi, że go
wysłucha z nieba, świętej swej siedziby, wspierając mocą swej
zbawczej prawicy. Jedni siłę w wozach bojowych [upatrują], inni w
rumakach, my zaś silni jesteśmy Imieniem Jahwe, Boga naszego.”
(Ps 20,7.8 BP).
1.
Jakie doświadczenia miały miejsce w czasie, gdy Ewangelia
była skutecznie głoszona za pośrednictwem
apostołów?
DzAp
11,27-30; 12,1
„W
tym czasie przybyli prorocy z Jerozolimy do Antiochii. Jeden z nich
imieniem Agabus pod natchnieniem Ducha Świętego przepowiedział
wielki głód, który dotknie całą ziemię, co rzeczywiście miało
miejsce za Klaudiusza. W związku z tym uczniowie postanowili, że
każdy w miarę możności przyjdzie z pomocą braciom mieszkającym
w Judei. Uczynili to, posyłając jałmużnę do starszych w
Jerozolimie przez Barnabę i Szawła.” (DzAp 11,27-30 BP);
„A
w owym czasie targnął się król Herod na niektórych członków
zboru i począł ich gnębić.” (DzAp 12,1 BW);
„W
tym czasie król Herod zaczął prześladować niektórych członków
Kościoła.” (DzAp 12,1 BP);
„W
owym czasie król Herod kazał uwięzić niektórych członków
gminy, by wywrzeć na nich swą złość.” (DzAp 12,1 Kow).
2.
Kto stał się kolejnymi ofiarami prześladowań?
DzAp
12,2-4
„Jakuba,
brata Janowego, kazał ściąć. Gdy zaś widział, że się to
podoba Żydom, kazał pojmać i Piotra; a były to dni Przaśników.
A gdy go ujął, wtrącił do więzienia i przekazał czterem
czwórkom żołnierzy, aby go strzegli, zamierzając po święcie
Paschy stawić go przed ludem.” (DzAp 12,2-4 BW);
„Kazał
ściąć mieczem Jakuba, brata Jana, a kiedy spostrzegł, że było
to po myśli Żydów, wydał także rozkaz aresztowania Piotra. Było
to w okresie święta Przaśników. Gdy go pojmano i osadzono w
więzieniu, postawiono straż złożoną z czterech oddziałów, po
czterech żołnierzy w każdym. Po święcie Paschy miał być wydany
w ręce ludu.” (DzAp 12,2-4 BR).
3.
Jak w obliczu zagrożenia zachował się Zbór?
DzAp
12,5
„Strzeżono
więc Piotra w więzieniu; kościół natomiast trwał w usilnych
modlitwach za nim do Boga.” (DzAp 12,5 BPD);
„Zatem
Piotr był strzeżony w więzieniu; ale była także za niego gorliwa
modlitwa do Boga, rodząca się pośród zboru.” (DzAp 12,5 NBG);
„Gdy
Piotr był strzeżony w więzieniu, Kościół zanosił za niego do
Boga nieustanne modły.” (DzAp 12,5 BP).
4.
Jakie niezwykłe wydarzenie miało miejsce w nocy tuż przed
egzekucją?
DzAp
12,6-11
„W
nocy, po której Herod miał go wydać, Piotr, skuty podwójnym
łańcuchem, spał między dwoma żołnierzami, a strażnicy przed
bramą strzegli więzienia. Wtem zjawił się anioł Pański i
światłość zajaśniała w celi. Trąciwszy Piotra w bok, obudził
go i powiedział: Wstań szybko! Równocześnie z rąk [Piotra]
opadły kajdany. Przepasz się i włóż sandały! – powiedział mu
anioł. A gdy to zrobił, rzekł do niego: Narzuć płaszcz i chodź
za mną! Wyszedł więc i szedł za nim, ale nie wiedział, czy to,
co czyni anioł, jest rzeczywistością; zdawało mu się, że to
widzenie. Minęli pierwszą i drugą straż i doszli do żelaznej
bramy prowadzącej do miasta. Ta otwarła się sama przed nimi.
Wyszli więc, przeszli jedną ulicę i natychmiast anioł odstąpił
od niego. Kiedy Piotr przyszedł do siebie, powiedział: Teraz wiem
na pewno, że Pan posłał swego anioła i wyrwał mnie z rąk Heroda
i z tego wszystkiego, czego oczekiwali Żydzi.” (DzAp 12,6-11 BT);
„Tej
nocy, po której Herod chciał go wydać ludowi, Piotr spał między
dwoma żołnierzami skuty dwoma łańcuchami, a straże strzegły
bramy więzienia. Wtedy to zjawił się anioł Pański i światło
zalało celę. Trąciwszy Piotra w bok, zbudził go i powiedział:
„Wstań szybko”, a łańcuchy opadły mu z rąk. Wtedy powiedział
do niego anioł: „Przepasz się i włóż sandały”. Zrobił to.
A on do niego: „Narzuć na siebie płaszcz i chodź za mną!”
Kiedy już po wyjściu szli razem, nie wiedział, czy to, co anioł
czyni, dzieje się naprawdę, bo zdawało mu się, że to tylko
przywidzenie. Przeszli obok pierwszej straży, potem drugiej, a gdy
zbliżyli się do żelaznej bramy prowadzącej do miasta - sama im
się otworzyła; wyszli więc, przeszli jeszcze jedną ulicę i anioł
nagle zniknął. Wówczas Piotr uświadomił sobie: „Teraz wiem na
pewno, że to Pan posłał anioła swego i uwolnił mnie z ręki
Heroda i od tego wszystkiego, czego oczekiwał naród izraelski”.”
(DzAp 12,6-11 BP).
5.
Gdzie Piotr udał się po swoim ocaleniu?
DzAp
12,12-14
„Gdy
sobie to uświadomił, udał się do domu Marii, matki Jana, którego
nazywano Markiem, gdzie było wielu zgromadzonych na modlitwie. A gdy
zakołatał do drzwi bramy, wyszła dziewczyna, imieniem Rode, aby
nasłuchiwać, i poznawszy głos Piotra, z radości nie otworzyła
bramy, lecz pobiegła do domu i oznajmiła, że Piotr stoi przed
bramą.” (DzAp 12,12-14 BW);
„Po
chwili zastanowienia udał się do domu Marii, matki Jana zwanego
także Markiem, gdzie zastał wielu zebranych na modlitwie. Gdy
zakołatał do bramy wejściowej, wyszła służąca Rode i
nasłuchiwała. Poznała Piotra po głosie i z radości zamiast
otworzyć bramę wbiegła do domu, by donieść, że przed bramą
stoi Piotr.” (DzAp 12,12-14 BP).
6.
Jak zareagowali zborownicy na wiadomość, ze Piotr jest wolny?
DzAp
12,15.16
„Oni
zaś powiedzieli do niej: Oszalałaś! Ona jednak zapewniała, że
tak jest istotnie. A oni na to: To jego anioł. Piotr zaś kołatał
nadal. A gdy otworzyli, ujrzeli go i zdumieli się.” (DzAp 12,15.16
BW);
„A
oni rzekli do niej: Szalejesz. Ale ona twierdziła,
że
tak się
rzecz
ma. Oni zaś
mówili:
To jego anioł.
Lecz Piotr nie przestawał kołatać. A gdy
otworzyli, ujrzeli go, i zdumieli się.” (DzAp 12,15.16 JW).
7.
Pod czyją opieką byli apostołowie i jaki był los tych, którzy
chcieli walczyć z Bogiem i Jego sługami?
DzAp
12,18-23
„Z
nastaniem dnia doszło do niemałego popłochu wśród żołnierzy o
to, co się stało z Piotrem. Herod poszukiwał go, a ponieważ nie
znalazł, przesłuchał strażników i kazał ich wyprowadzić na
stracenie. Potem odszedł z Judei do Cezarei i tam przebywał. Toczył
on zacięty spór z Tyryjczykami i Sydończykami. Oni zaś
jednomyślnie przybyli do niego i po przekonaniu Blasta, podkomorzego
królewskiego, prosili o pokój, ponieważ ich kraj pobierał żywność
z (ziem) królewskich. W oznaczonym dniu Herod, ubrany w szatę
królewską, zasiadł na tronie i publicznie przemawiał do nich; lud
zaś wołał: Głos to boga nie człowieka. W tej samej chwili
uderzył go anioł Pana, ponieważ nie oddał chwały Bogu; potem
stoczony przez robactwo, oddał ostatnie tchnienie.” (DzAp 12,18-23
BPD);
„Z
nastaniem dnia wielki niepokój powstał wśród żołnierzy o to, co
stało się z Piotrem. Herod kazał go poszukać, a gdy go nie
znaleziono, sam przesłuchał strażników i skazał ich na śmierć.
Następnie opuścił Judeę i zatrzymał się w Cezarei. [Herod]
oburzony był bardzo na mieszkańców Tyru i Sydonu. Oni zaś wysłali
do niego wspólne poselstwo, które zyskało dla siebie przychylność
Blasta, zarządcy skarbca królewskiego. Prosili o pokój, gdyż byli
zależni gospodarczo od króla. W wyznaczonym dniu Herod przywdział
szaty królewskie, zasiadł na tronie i przemówił do nich. Lud zaś
zaczął wołać: „Tak przemawia bóg, a nie człowiek”.
Natychmiast poraził go anioł Pański, ponieważ nie oddał chwały
Bogu. Wyzionął ducha i stoczyło go robactwo.” (DzAp 12,18-23
BP).
8.
Czego uczy nas ta historia?