Nowe wyzwania wśród pogan

Tekst przewodni: DzAp 17,30

„Bóg wprawdzie puszczał płazem czasy niewiedzy, teraz jednak wzywa wszędzie wszystkich ludzi, aby się upamiętali.” (DzAp 17,30 BW);

„Nie biorąc pod uwagę czasów nieświadomości, wzywa Bóg teraz wszędzie i wszystkich ludzi do nawrócenia.” (DzAp 17,30 BT);

„Bóg jednak patrząc z pobłażaniem na czasy tej niewiadomości, teraz oznajmia ludziom, aby wszyscy wszędzie pokutę czynili.” (DzAp 17,30 JW);

„Rzeczywiście, Bóg nie zwracając uwagi na czasy niewiedzy, teraz przekazuje wszystkim ludziom, by wszędzie okazywać skruchę.” (DzAp 17,30 NBG).

1. Co wydarzyło się podczas zwiastowania Słowa Bożego w Listrze?

DzAp 14,8-10

„W Listrze mieszkał pewien człowiek o bezwładnych nogach, kaleka od urodzenia, który nigdy nie chodził. Słuchał on przemówienia Pawła; ten spojrzał na niego uważnie i widząc, że ma wiarę potrzebną do uzdrowienia, zawołał głośno: Stań prosto na nogach! A on zerwał się i zaczął chodzić.” (DzAp 14,8-10 BT);

„W Lystrze żył człowiek o bezwładnych nogach. Będąc chromym od urodzenia, nigdy jeszcze nie zrobił kroku. Słyszał on Pawła głoszącego kazanie. Ten spojrzał badawczo na niego i stwierdziwszy, że ma wiarę, iż dostąpi uzdrowienia, odezwał się doniosłym głosem: „Stań prosto na nogach!” A on zerwał się i zaczął chodzić.” (DzAp 14,8-10 Kow);

„A mieszkał w Listrze pewien człowiek o bezwładnych stopach, chromy od łona swojej matki, który nigdy nie chodził. Ten usłyszał przemawiającego Pawła, który gdy mu się przypatrzył i dostrzegł, że ma wiarę, by być zbawiony, powiedział donośnym głosem: Stań prosto na swoich nogach! Wówczas zerwał się — i zaczął chodzić.” (DzAp 14,8-10 BPD).

2. Jak zareagowali zebrani na widok uzdrowienia?

DzAp 14,11-13

„Tłumy zaś widząc, czego Paweł dokonał, mówiły w swoim likaońskim języku: „Bogowie w ludzkiej postaci zstąpili do nas”, nazywając Barnabę Zeusem, a Pawła Hermesem, ponieważ Paweł wtedy przemawiał. Kapłan Zeusa z podmiejskiej świątyni przyprowadził woły i przyniósł wieńce przed bramę, i razem z tłumem chciał złożyć ofiarę.” (DzAp 14,11-13 BP).

3. Jak bardzo zaskoczeni byli Paweł i Barnaba i co starali się zrobić?

DzAp 14,14.15

„Słysząc to apostołowie Paweł i Barnaba rozdarli szaty i wpadli w tłum z krzykiem: „Ludzie, co wy czynicie, przecież my, podobnie jak wy, jesteśmy tylko ludźmi, podlegającymi cierpieniom. Głosimy wam dobrą nowinę, abyście odstąpili od rzeczy próżnych do Boga żywego, który stworzył niebo i ziemię, morza i wszystko, co się w nich znajduje”.” (DzAp 14,14.15 BP);

„Gdy apostołowie, Barnaba i Paweł, dowiedzieli się o tym, rozdarli szaty i rzucili się w środek tłumu krzycząc: Ludzie, co wy robicie? Przecież my jesteśmy podobnymi do was śmiertelnikami i tak jak wy podlegamy cierpieniom. My was właśnie nawołujemy, żebyście porzucili te marności i zwrócili się do Boga żywego, który stworzył niebo i ziemię, i wszystko, co się w nich znajduje.” (DzAp 14,14.15 BR).

4. Jakich argumentów użył Paweł? Jaki skutek odniosła jego interwencja?

DzAp 14,16-18

„Za czasów minionych pokoleń pozwalał On wszystkim poganom chodzić własnymi drogami; jednakże nie omieszkał dawać o sobie świadectwa przez dobrodziejstwa, dając wam z nieba deszcz i czasy urodzajne, napełniając pokarmem i radością serca wasze. A to mówiąc, z trudem powstrzymali lud od złożenia im ofiary.” (DzAp 14,16-18 BW);

„W ubiegłych wiekach dozwolił on wszystkim narodom iść własną drogą. A jednak nie zaprzestał dawać świadectwa o sobie udzielając dobrodziejstw: zsyłał wam przecież deszcz z nieba w czasy urodzaju; karmił was i weselem napełniał serca wasze”. Tym dowodzeniem zdołali, choć tylko z trudem, odwieść rzeszę od złożenia im ofiary.” (DzAp 14,16-18 Kow).

5. Jak skończyła się posługa Pawła w Listrze?

DzAp 14,19.20

„Tymczasem nadeszli Żydzi z Antiochii i z Ikonium. Podburzyli tłum, ukamienowali Pawła i wywlekli go za miasto, sądząc, że nie żyje. Kiedy go jednak otoczyli uczniowie, podniósł się i wszedł do miasta, a następnego dnia udał się razem z Barnabą do Derbe.” (DzAp 14,19.20 BT);

„Tymczasem nadeszli z Antiochii i z Ikonium Żydzi i namówiwszy tłum, ukamienowali Pawła i wywlekli go za miasto, sądząc, że umarł. Kiedy go jednak uczniowie obstąpili, wstał i wszedł do miasta; nazajutrz zaś odszedł z Barnabą do Derbe.” (DzAp 14,19.20 BW).

6. Jakie wnioski nasuwają się po analizie tego fragmentu Dziejów Apostolskich?

DzAp 14,26.27

„Stamtąd zaś odpłynęli do Antiochii, gdzie zostali powierzeni łasce Boga do tego dzieła, które wykonali. Po przybyciu zaś i zgromadzeniu kościoła, opowiedzieli, jak wiele Bóg przez nich dokonał i że otworzył poganom drzwi wiary.” (DzAp 14,26.27 BPD);

„A stąd odpłynęli do Antiochii, gdzie właśnie za łaską Bożą zostali powołani [przedtem] do dzieła, które dopiero co wypełnili. Kiedy po ich powrocie zebrała się cała tamtejsza gmina, opowiedzieli, ile to Bóg przez nich zdziałał i jak otworzył również dla pogan dostęp do wiary.” (DzAp 14,26.27 BR).

Moce przeciwne Ewangelii

Tekst przewodni: Rz 8,38.39

„Albowiem jestem tego pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani potęgi niebieskie, ani teraźniejszość, ani przyszłość, ani moce, ani wysokość, ani głębokość, ani żadne inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Bożej, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.” (Rz 8,38.39 BW).

1. Gdzie udali się Barnaba i Saul i gdzie zwiastowali Dobrą Nowinę?

DzAp 13,2-5

„A gdy oni odprawiali służbę Pańską i pościli, rzekł Duch Święty: Odłączcie mi Barnabę i Saula do tego dzieła, do którego ich powołałem. Wtedy, po odprawieniu postów i modlitwy, nałożyli na nich ręce i wyprawili ich. A oni, wysłani przez Ducha Świętego, udali się do Seleucji, stamtąd zaś odpłynęli na Cypr, a gdy przybyli do Salaminy, zwiastowali Słowo Boże w synagogach żydowskich; mieli też z sobą i Jana jako pomocnika.” (DzAp 13,2-5 BW);

„Gdy odprawiali publiczne nabożeństwo i pościli, rzekł Duch Święty: Wyznaczcie Mi już Barnabę i Szawła do dzieła, do którego ich powołałem. Wtedy odprawiwszy post i modlitwę oraz położywszy na nich ręce, wyprawili ich. A oni wysłani przez Ducha Świętego zeszli do Seleucji, a stamtąd odpłynęli na Cypr. Gdy przybyli do Salaminy, głosili słowo Boże w synagogach żydowskich; mieli też Jana do pomocy.” (DzAp 13,25 BT).

2. Kto stanął na drodze apostołów i jakie miał zamiary?

DzAp 13,6-8

„Przeszedłszy całą wyspę aż do Pafos, spotkali pewnego czarnoksiężnika, fałszywego proroka Żyda, imieniem Bar-Jezus, który należał do otoczenia prokonsula Sergiusza Pawła, człowieka rozumnego. Ten, przywoławszy Barnabę i Saula, pragnął posłuchać Słowa Bożego. Lecz wystąpił przeciwko nim czarnoksiężnik Elymas, tak bowiem brzmi w tłumaczeniu jego imię, starając się odwrócić prokonsula od wiary.” (DzAp 13,6-8 BW);

„Zaś kiedy przeszli całą wyspę aż do Pafos, znaleźli pewnego szarlatana, fałszywego proroka, Żyda, który miał na imię Barjezus. A był on razem z rozumnym mężem prokonsulem Sergiuszem Pawłem. Ten przywołał Barnabasza i Saula oraz pragnął usłyszeć słowo Boga. Ale przeciwstawił im się Elimas, mag (bo tak jest tłumaczone jego imię), pragnąc odwieźć prokonsula od wiary.” (DzAp 13,6-8 NBG).

3. Co zrobił Saul i jak Bóg ukarał czarnoksiężnika?

DzAp 13,9-12

„A Saul, zwany też Pawłem, napełniony Duchem Świętym, utkwił w nim wzrok i rzekł: O, pełny wszelkiego oszukaństwa i wszelkiej przewrotności, synu diabelski, nieprzyjacielu wszelkiej sprawiedliwości! Nie zaprzestaniesz ty wykrzywiać prostych dróg Pańskich? Oto teraz ręka Pańska na tobie, i będziesz ślepy, i do pewnego czasu nie ujrzysz słońca. I natychmiast ogarnęły go mrok i ciemność, a chodząc wokoło, szukał, kto by go prowadził za rękę. Wtedy prokonsul, ujrzawszy, co się stało, uwierzył, będąc pod wrażeniem nauki Pańskiej.” (DzAp 13,9-12 BW);

„Szaweł zaś, zwany Pawłem, pełen Ducha Świętego, przenikliwie spojrzał na niego i powiedział: „Ty synu diabelski, pełen podstępu i wszelkiej podłości, wrogu wszystkiego, co prawe, czyż nie przestaniesz wykrzywiać „prostych dróg Pańskich”? Dotknie cię teraz ręka Pańska: na jakiś czas zostaniesz ślepy i słońca nie ujrzysz”. Wtem nagle ogarnął go mrok i ciemności, chodził w koło i szukał kogoś, kto by go za rękę prowadził. Patrząc na to prokonsul uwierzył i był głęboko przejęty nauką Pańską.” (DzAp 13,9-12 BP).

4. Jak myślisz, dlaczego Bóg mimo wszystko łagodnie potraktował Elymasa?

5. Gdzie udali się Paweł i jego towarzysze po opuszczeniu Pafos? Co było praktyką uczniów

Jezusa?

DzAp 13,13-15

„Po odpłynięciu z Pafos ci, którzy byli przy Pawle, przybyli do Perge w Pamfilii; Jan natomiast odłączył się od nich i wrócił do Jerozolimy. Oni tymczasem z Perge dotarli do Antiochii Pizydyjskiej, w dzień szabatu weszli do synagogi i usiedli. A po odczytaniu fragmentów Prawa i Proroków, przełożeni synagogi posłali do nich i powiedzieli: Mężowie bracia, skoro jest w was jakieś słowo zachęty do ludu — mówcie.” (DzAp 13,13-15 BPD);

„A odpłynąwszy z Pafu Paweł i a; co z nim byli, przybyli do Perge w Pamfilii. A Jan odszedłszy od nich, wrócił się do Jerozolimy. Ale oni przeszedłszy Pergę, przyszli do Antiochii Pizydyjskiej; a wszedłszy do synagogi w dzień sobotni, usiedli. Po odczytaniu zaś Zakonu i Proroków, posłali do nich przełożeni synagogi, mówiąc: Mężowie bracia, jeśli macie jakie słowo zachęty do ludu, to mówcie.” (DzAp 13,13-15 JW);

„A puściwszy się z Pafu Paweł i ci, którzy z nim byli, przyszli do Pergi Pamfiliejskiej. A Jan odszedłszy od nich, wrócił się do Jeruzalemu. A oni odszedłszy z Pergi, przyszli do Antyjochii Pisydejskiej, a wszedłszy do bóżnicy w dzień sobotni, usiedli. A po przeczytaniu zakonu i proroków, posłali do nich przełożeni bóżnicy, mówiąc: Mężowie bracia! macieli wolę jakie napominanie uczynić do ludu, mówcie.” (DzAp 13,13-15 BG).

6. Jaki był skutek zwiastowania Pawła o Jezusie?

DzAp 13,42-44

„A gdy opuszczali synagogę, prosili ich, aby w następny sabat opowiedzieli im znowu o tych sprawach. Kiedy zaś zgromadzeni w synagodze się rozeszli, poszło wielu Żydów i nabożnych prozelitów za Pawłem i Barnabą, którzy z nimi rozmawiali i nakłaniali ich, aby trwali w łasce Bożej. A w następny sabat zebrało się prawie całe miasto, aby słuchać Słowa Bożego.” (DzAp 13,42-44 BW);

„Gdy zaś oni wychodzili, proszono, aby w następny szabat mówili też do nich słowa. A gdy rozeszło się zgromadzenie, poszło wielu z żydów i z nabożnych prozelitów za Pawłem i Barnabą, którzy mówiąc, zachęcali ich, aby trwali w łasce Bożej. W następny znów szabat prawie całe miasto zebrało się dla słuchania słowa Bożego.” (DzAp 13,42-44 JW);

„A gdy oni wychodzili z bóżnicy żydowskiej, prosili ich poganie, aby i w drugi sabat mówili do nich też słowa. A po rozpuszczeniu zgromadzenia, poszło wiele Żydów i nabożnych nowowierników za Pawłem i Barnabaszem, którzy mówiąc do nich, radzili im, aby trwali w łasce Bożej. A w drugi sabat niemal wszystko miasto się zgromadziło na słuchanie słowa Bożego.” (DzAp 13,42-44 BG).

7. Z jaką reakcją Żydów spotkali się Paweł i Barnaba, gdy zobaczyli tłumy słuchające uczniów Jezusa?

DzAp 13,45.50.51; 14,2.4.5

„Na widok tłumów zazdrość ogarnęła Żydów, którzy rzucając bluźnierstwa, sprzeciwiali się słowom Pawła. (…) Tymczasem Żydzi podburzyli pobożne a wpływowe kobiety oraz wybitne osobistości w mieście, zaczęli prześladować Pawła i Barnabę, wyrzucając ich poza swoje granice. Wtedy, strząsając na nich proch ze swoich nóg, udali się do Ikonium.” (DzAp 13,45.50.51 BP);

„Kiedy Żydzi zobaczyli owe wielkie tłumy ludzi, zapłonęli zazdrością i bluźniąc poczęli występować przeciwko temu, co mówił Paweł. (…) Lecz Żydzi, podburzając pobożne i cieszące się dużymi wpływami niewiasty oraz znaczniejszych obywateli, rozpętali nienawiść przeciwko Pawłowi i Barnabie i w końcu wyrzucili ich ze swoich okolic. Otrząsnąwszy tedy pył z nóg przyszli do Ikonium.” (DzAp 13,45.50.51 BR);

„Lecz Żydzi, którzy nie uwierzyli, podjudzili i rozjątrzyli pogan przeciwko braciom. (…) A ludność miasta była podzielona, jedni byli za Żydami, drudzy zaś za apostołami. Kiedy jednak wszczął się rozruch wśród pogan i Żydów wraz z ich przełożonymi i chciano ich znieważyć i kamienować.” (DezAp 14,2.4.5 BW);

„Lecz żydzi, którzy trwali w niewierze, podburzali serca pogan do nienawiści przeciw braciom (…) W końcu wśród mieszkańców miasta nastąpiło rozdwojenie: jedni stali po stronie żydów, drudzy po stronie apostołów. Kiedy zaś poganie i żydzi, w porozumieniu ze swymi zwierzchnikami, zabierali się do tego, aby ich sponiewierać i ukamienować.” (DzAp 14,2.4.5 Kow).

8. Czy zniechęcało to uczniów do dalszej pracy?

DzAp 13,46.51.52; 14,6.7

„Na to Paweł i Barnaba otwarcie odpowiedzieli: „To wam najpierw powinno być głoszone słowo Boże, skoro jednak je odrzucacie, sami uważacie się za niegodnych życia wiecznego, dlatego zwracamy się do pogan. (…) Wtedy, strząsając na nich proch ze swoich nóg, udali się do Ikonium, a uczniowie pozostali pełni radości i Ducha Świętego.” (DzAp 13,46.51.52 BP);

„Wtedy Paweł i Barnaba odpowiedzieli odważnie i rzekli: Wam to najpierw miało być opowiadane Słowo Boże, skoro jednak je odrzucacie i uważacie się za niegodnych życia wiecznego, przeto zwracamy się do pogan. (…) A oni, otrząsnąwszy na nich proch z nóg swoich, poszli do Ikonium. Uczniowie zaś byli pełni radości i Ducha Świętego.” (DzAp 13,46.51.52 BW);

„A Paweł i Barnaba powiedzieli odważnie: Wam najpierw miało być zwiastowane słowo Boże. Skoro jednak je odrzucacie i uważacie się za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan. (…) A oni, strząsnąwszy na nich pył ze swoich nóg, przyszli do Ikonium. Uczniowie zaś byli pełni radości i Ducha Świętego.” (DzAp 13,46.51.52 BUG);

„Dowiedziawszy się o tym, uszli do miast likaońskich, Listry i Derbe, i okolicy i tam zwiastowali dobrą nowinę.” (DzAp 14,6.7 BW);

„oni, dowiedziawszy się o tym, uciekli do miast lykaońskich Lystry i Derbe oraz w ich okolice i tam głosili Ewangelię.” (DzAp 14,6.7 Kow);

„Zrozumiawszy to, uciekli do miast Likaońskich, do Listry i do Derby, i do okolicznej krainy, A tam kazali Ewangieliję.” (DzAp 14,6.7 BG). 

Doświadczenia i próby

Tekst przewodni: Ps 20,7.8

„Teraz wiem, że Pan wybawił pomazańca swego. Wysłucha go z nieba swego świętego Przez potężną pomoc prawicy swojej. Jedni chlubią się wozami, drudzy końmi, Lecz my chlubimy się imieniem Pana, Boga naszego.” (Ps 20,7.8 BW);

„A ja pewien jestem, że Pan wybawi pomazańca swego, wysłucha go z niebieskiego przybytku i wspomoże siłą swojej prawicy. Jedni są silni mocą rydwanów, inni - rumaków, nasza zaś siła w imieniu Pana, Boga naszego.” (Ps 20,7.8 BR);

„Teraz wiem, że Jahwe użyczy zwycięstwa swemu pomazańcowi, że go wysłucha z nieba, świętej swej siedziby, wspierając mocą swej zbawczej prawicy. Jedni siłę w wozach bojowych [upatrują], inni w rumakach, my zaś silni jesteśmy Imieniem Jahwe, Boga naszego.” (Ps 20,7.8 BP).

1. Jakie doświadczenia miały miejsce w czasie, gdy Ewangelia była skutecznie głoszona za pośrednictwem apostołów?

DzAp 11,27-30; 12,1

„W tym czasie przybyli prorocy z Jerozolimy do Antiochii. Jeden z nich imieniem Agabus pod natchnieniem Ducha Świętego przepowiedział wielki głód, który dotknie całą ziemię, co rzeczywiście miało miejsce za Klaudiusza. W związku z tym uczniowie postanowili, że każdy w miarę możności przyjdzie z pomocą braciom mieszkającym w Judei. Uczynili to, posyłając jałmużnę do starszych w Jerozolimie przez Barnabę i Szawła.” (DzAp 11,27-30 BP);

„A w owym czasie targnął się król Herod na niektórych członków zboru i począł ich gnębić.” (DzAp 12,1 BW);

„W tym czasie król Herod zaczął prześladować niektórych członków Kościoła.” (DzAp 12,1 BP);

„W owym czasie król Herod kazał uwięzić niektórych członków gminy, by wywrzeć na nich swą złość.” (DzAp 12,1 Kow).

2. Kto stał się kolejnymi ofiarami prześladowań?

DzAp 12,2-4

„Jakuba, brata Janowego, kazał ściąć. Gdy zaś widział, że się to podoba Żydom, kazał pojmać i Piotra; a były to dni Przaśników. A gdy go ujął, wtrącił do więzienia i przekazał czterem czwórkom żołnierzy, aby go strzegli, zamierzając po święcie Paschy stawić go przed ludem.” (DzAp 12,2-4 BW);

„Kazał ściąć mieczem Jakuba, brata Jana, a kiedy spostrzegł, że było to po myśli Żydów, wydał także rozkaz aresztowania Piotra. Było to w okresie święta Przaśników. Gdy go pojmano i osadzono w więzieniu, postawiono straż złożoną z czterech oddziałów, po czterech żołnierzy w każdym. Po święcie Paschy miał być wydany w ręce ludu.” (DzAp 12,2-4 BR).

3. Jak w obliczu zagrożenia zachował się Zbór?

DzAp 12,5

„Strzeżono więc Piotra w więzieniu; kościół natomiast trwał w usilnych modlitwach za nim do Boga.” (DzAp 12,5 BPD);

„Zatem Piotr był strzeżony w więzieniu; ale była także za niego gorliwa modlitwa do Boga, rodząca się pośród zboru.” (DzAp 12,5 NBG);

„Gdy Piotr był strzeżony w więzieniu, Kościół zanosił za niego do Boga nieustanne modły.” (DzAp 12,5 BP).

4. Jakie niezwykłe wydarzenie miało miejsce w nocy tuż przed egzekucją?

DzAp 12,6-11

„W nocy, po której Herod miał go wydać, Piotr, skuty podwójnym łańcuchem, spał między dwoma żołnierzami, a strażnicy przed bramą strzegli więzienia. Wtem zjawił się anioł Pański i światłość zajaśniała w celi. Trąciwszy Piotra w bok, obudził go i powiedział: Wstań szybko! Równocześnie z rąk [Piotra] opadły kajdany. Przepasz się i włóż sandały! – powiedział mu anioł. A gdy to zrobił, rzekł do niego: Narzuć płaszcz i chodź za mną! Wyszedł więc i szedł za nim, ale nie wiedział, czy to, co czyni anioł, jest rzeczywistością; zdawało mu się, że to widzenie. Minęli pierwszą i drugą straż i doszli do żelaznej bramy prowadzącej do miasta. Ta otwarła się sama przed nimi. Wyszli więc, przeszli jedną ulicę i natychmiast anioł odstąpił od niego. Kiedy Piotr przyszedł do siebie, powiedział: Teraz wiem na pewno, że Pan posłał swego anioła i wyrwał mnie z rąk Heroda i z tego wszystkiego, czego oczekiwali Żydzi.” (DzAp 12,6-11 BT);

„Tej nocy, po której Herod chciał go wydać ludowi, Piotr spał między dwoma żołnierzami skuty dwoma łańcuchami, a straże strzegły bramy więzienia. Wtedy to zjawił się anioł Pański i światło zalało celę. Trąciwszy Piotra w bok, zbudził go i powiedział: „Wstań szybko”, a łańcuchy opadły mu z rąk. Wtedy powiedział do niego anioł: „Przepasz się i włóż sandały”. Zrobił to. A on do niego: „Narzuć na siebie płaszcz i chodź za mną!” Kiedy już po wyjściu szli razem, nie wiedział, czy to, co anioł czyni, dzieje się naprawdę, bo zdawało mu się, że to tylko przywidzenie. Przeszli obok pierwszej straży, potem drugiej, a gdy zbliżyli się do żelaznej bramy prowadzącej do miasta - sama im się otworzyła; wyszli więc, przeszli jeszcze jedną ulicę i anioł nagle zniknął. Wówczas Piotr uświadomił sobie: „Teraz wiem na pewno, że to Pan posłał anioła swego i uwolnił mnie z ręki Heroda i od tego wszystkiego, czego oczekiwał naród izraelski”.” (DzAp 12,6-11 BP).

5. Gdzie Piotr udał się po swoim ocaleniu?

DzAp 12,12-14

„Gdy sobie to uświadomił, udał się do domu Marii, matki Jana, którego nazywano Markiem, gdzie było wielu zgromadzonych na modlitwie. A gdy zakołatał do drzwi bramy, wyszła dziewczyna, imieniem Rode, aby nasłuchiwać, i poznawszy głos Piotra, z radości nie otworzyła bramy, lecz pobiegła do domu i oznajmiła, że Piotr stoi przed bramą.” (DzAp 12,12-14 BW);

„Po chwili zastanowienia udał się do domu Marii, matki Jana zwanego także Markiem, gdzie zastał wielu zebranych na modlitwie. Gdy zakołatał do bramy wejściowej, wyszła służąca Rode i nasłuchiwała. Poznała Piotra po głosie i z radości zamiast otworzyć bramę wbiegła do domu, by donieść, że przed bramą stoi Piotr.” (DzAp 12,12-14 BP).

6. Jak zareagowali zborownicy na wiadomość, ze Piotr jest wolny?

DzAp 12,15.16

„Oni zaś powiedzieli do niej: Oszalałaś! Ona jednak zapewniała, że tak jest istotnie. A oni na to: To jego anioł. Piotr zaś kołatał nadal. A gdy otworzyli, ujrzeli go i zdumieli się.” (DzAp 12,15.16 BW);

„A oni rzekli do niej: Szalejesz. Ale ona twierdziła, że tak się rzecz ma. Oni zaś mówili: To jego anioł. Lecz Piotr nie przestawał kołatać. A gdy otworzyli, ujrzeli go, i zdumieli się.” (DzAp 12,15.16 JW).

7. Pod czyją opieką byli apostołowie i jaki był los tych, którzy chcieli walczyć z Bogiem i Jego sługami?

DzAp 12,18-23

„Z nastaniem dnia doszło do niemałego popłochu wśród żołnierzy o to, co się stało z Piotrem. Herod poszukiwał go, a ponieważ nie znalazł, przesłuchał strażników i kazał ich wyprowadzić na stracenie. Potem odszedł z Judei do Cezarei i tam przebywał. Toczył on zacięty spór z Tyryjczykami i Sydończykami. Oni zaś jednomyślnie przybyli do niego i po przekonaniu Blasta, podkomorzego królewskiego, prosili o pokój, ponieważ ich kraj pobierał żywność z (ziem) królewskich. W oznaczonym dniu Herod, ubrany w szatę królewską, zasiadł na tronie i publicznie przemawiał do nich; lud zaś wołał: Głos to boga nie człowieka. W tej samej chwili uderzył go anioł Pana, ponieważ nie oddał chwały Bogu; potem stoczony przez robactwo, oddał ostatnie tchnienie.” (DzAp 12,18-23 BPD);

„Z nastaniem dnia wielki niepokój powstał wśród żołnierzy o to, co stało się z Piotrem. Herod kazał go poszukać, a gdy go nie znaleziono, sam przesłuchał strażników i skazał ich na śmierć. Następnie opuścił Judeę i zatrzymał się w Cezarei. [Herod] oburzony był bardzo na mieszkańców Tyru i Sydonu. Oni zaś wysłali do niego wspólne poselstwo, które zyskało dla siebie przychylność Blasta, zarządcy skarbca królewskiego. Prosili o pokój, gdyż byli zależni gospodarczo od króla. W wyznaczonym dniu Herod przywdział szaty królewskie, zasiadł na tronie i przemówił do nich. Lud zaś zaczął wołać: „Tak przemawia bóg, a nie człowiek”. Natychmiast poraził go anioł Pański, ponieważ nie oddał chwały Bogu. Wyzionął ducha i stoczyło go robactwo.” (DzAp 12,18-23 BP).

8. Czego uczy nas ta historia?

Wątpliwości i nowe wyzwania

Tekst przewodni: DzAp 11,18

„A gdy to usłyszeli, uspokoili się i wielbili Boga, mówiąc: Tak więc i poganom dał Bóg upamiętanie ku żywotowi.” (DzAp 11,18 BW).

1. Jak zareagowali chrześcijanie pochodzenia żydowskiego po powrocie Piotra do Jerozolimy?

DzAp 11,1-3

„Apostołowie i bracia przebywający w Judei dowiedzieli się, że i poganie przyjęli słowo Boże. Gdy więc Piotr przybył do Jerozolimy, ci, którzy byli pochodzenia żydowskiego, robili mu wymówki: „Poszedłeś do ludzi nie obrzezanych i jadłeś z nimi” (DzAp 11,1-3 BP);

„Apostołowie i bracia, którzy byli w Judei, usłyszeli, że również poganie przyjęli słowo Boże. A gdy Piotr przybył do Jerozolimy, spierali się z nim ci, którzy pochodzili z obrzezania; Mówiąc: Wszedłeś do ludzi nieobrzezanych i jadłeś z nimi.” (DzAp 11,1-3 BUG);

„I usłyszeli apostołowie i bracia, którzy byli w Judei, że i poganie przyjęli słowo Boże. Gdy zaś Piotr przyszedł do Jeruzalem spierali się z nim ci, co byli z obrzezania, mówiąc: Czemu wszedłeś do ludzi nieobrzezanych, i jadłeś z nimi?” (Dzap 11,1-3 JW).

2. Jakiej odpowiedzi udzielił Piotr?

DzAp 11,4.5.12-18

„Zaś Piotr zaczął i wyjaśniał im po kolei, mówiąc: Ja byłem w mieście Joppie i się modliłem. Potem w uniesieniu zobaczyłem widzenie jakieś schodzące naczynie, jak wielkie płótno, czterema rogami spuszczane z Nieba; i dotarło aż do mnie. (…) Zaś Duch mi powiedział, by nic się nie wahając, iść razem z nimi. Przyszło też ze mną sześciu braci i weszliśmy do domu tego męża. A on nam oznajmił, jak zobaczył w swoim domu stojącego anioła, który mu powiedział: Poślij mężczyzn do Joppy oraz wezwij Szymona, zwanego Piotrem, on ci powie słowa, wśród których zostaniesz zbawiony, ty i cały twój dom. Ale w czasie, gdy ja zacząłem mówić, spadł na nich Duch Święty, jak i na początku na nas. Zaś ja przypomniałem sobie słowo Pana, jak mówił: Jan chrzcił wodą, ale wy zostaniecie ochrzczeni w Duchu Świętym. Jeśli więc Bóg dał im równy dar, jak i nam, którzy uwierzyliśmy względem Pana Jezusa Chrystusa, jakże ja byłbym władny zabronić Bogu? Więc kiedy to usłyszeli, uspokoili się oraz chwalili Boga, mówiąc: Zatem i poganom Bóg dał skruchę ku życiu.” (DzAp 11,4.5.12-18 NBG);

„Piotr więc zaczął im po kolei wyjaśniać: „Modliłem się w mieście Joppa i w zachwyceniu zobaczyłem jakiś przedmiot, podobny do wielkiego płótna, które spuszczając się czterema końcami z nieba opadało aż do mnie.” (…) Duch zaś powiedział do mnie, abym bez wahania z nimi poszedł. Wybrało się więc ze mną również sześciu braci i przybyliśmy do domu tego człowieka. On zaś opowiedział nam, jak w swoim domu ujrzał anioła, jak stanął przed nim i powiedział: „Poślij do Joppy po Szymona Piotra, który przekaże ci naukę, dzięki której sam się zbawisz i cały twój dom”. Gdy zacząłem przemawiać, Duch Święty zstąpił na nich, tak jak na nas na początku. Przypomniałem sobie słowa Pana: „Jan chrzcił wodą, wy zaś zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym”. Jeżeli więc Bóg dał im ten sam dar, co i nam wierzącym w Pana Jezusa Chrystusa, czyż mogłem się Bogu przeciwstawić?” Kiedy to usłyszeli, zamilkli, a wielbiąc Boga mówili: „To już i poganom dał Bóg łaskę nawrócenia, która zapewnia życie” (DzAp 11,4.5.12-18 BP).

3. Co w tym czasie działo się w innych miejscach, gdzie zwiastowano Ewangelię?

DzAp 11,19-21

„Ci więc, którzy się rozproszyli na skutek prześladowania, jakie wybuchło z powodu Szczepana, dotarli aż do Fenicji, Cypru i Antiochii, głosząc naukę jedynie Żydom. Wśród nich znajdowali się Cypryjczycy i Cyrenejczycy, którzy po przybyciu do Antiochii przemawiali także do Greków, głosząc dobrą nowinę o Panu Jezusie. A ręka Pańska była z nimi, wielka bowiem liczba uwierzyła i nawróciła się do Pana.” (DzAp 11,19-21 BP);

„Ci mianowicie, co się rozproszyli podczas prześladowania, które nastało za Szczepana, doszli aż do Fenicji i Cypru i Antiochii, nikomu nie głosząc nauki, tylko samym żydom. A byli wśród nich niektórzy mężowie z Cypru i Cyrenaiki, którzy, przyszedłszy do Antiochii, mówili i do Greków, opowiadając Pana Jezusa. I była z nimi ręka Pańska; wielka też liczba tych, co uwierzyli, nawróciła się do Pana.” (DzAp 11,19-21 JW).

4. Jak zareagowali chrześcijanie z Jerozolimy, gdy dowiedzieli się o zwiastowaniu w innych częściach? Jak myślisz, dlaczego wysłano Barnabę?

DzAp 11,22.23

„Wieść o tym doszła do uszu Kościoła w Jeruzalem. Wysłano do Antiochii Barnabę. Gdy on przybył i zobaczył działanie łaski Bożej, ucieszył się i zachęcał wszystkich, aby całym sercem wytrwali przy Panu.” (DzAp 11,22.23 BT);

„Zaś relacja o nich dotarła do uszu zboru, który był w Jerozolimie; zatem wysłali Barnabasza, by poszedł do Antiochii. Ten kiedy przybył oraz zobaczył łaskę Boga, uradował się oraz zachęcał wszystkich, aby postanowieniem serca pozostawać przy Panu.” (DzAp 11,22.23 NBG);

„Wieść o tym doszła także do uszu członków gminy w Jerozolimie. Wtedy wysłano do Antiochii Barnabę. Gdy przybył na miejsce i ujrzał działanie łaski Bożej, radował się i upominał wszystkich, żeby z całego serca dochowali wierności Panu.” (DzAp 11,22.23 Kow).

5. Kim był Barnaba i jaki cel sobie postawił?

DzAp 11,24; 4,36.37

„Był to bowiem mąż dobry i pełen Ducha Świętego i wiary. Sporo też ludzi zostało pozyskanych dla Pana.” (DzAp 11,24 BW);

„Był to bowiem mąż zacny, pełen Ducha Świętego i wiary. Tak więc pozyskano dla Pana jeszcze wielką rzeszę ludu.” (DzAp 11,24 Kow);

„Bowiem był mężem odpowiednim, pełnym Ducha Świętego i wiary. Tak został przypisany Panu liczny tłum.” (DzAp 11,24 NBG);

„Józef zaś, nazwany przez apostołów Barnabą, co można przetłumaczyć jako Syn Zachęty, lewita rodem z Cypru, po sprzedaniu posiadanej przez siebie roli, przyniósł pieniądze i położył u stop apostołów.” (DzAp 4,36.37 BPD);

„A Józef, nazwany przez Apostołów Barnaba, to znaczy Syn Pocieszenia, lewita rodem z Cypru, sprzedał ziemię, którą posiadał, a pieniądze przyniósł i złożył u stóp Apostołów.” (DzAp 4,36.37 BT).

6. Jak myślisz, do jakich ludzi i środowisk Bóg posyła Ciebie?

Piotr i Korneliusz

Tekst przewodni: DzAp 10,34.35

„Piotr zaś otworzył usta i rzekł: Teraz pojmuję naprawdę, że Bóg nie ma względu na osobę, lecz w każdym narodzie miły mu jest ten, kto się go boi i sprawiedliwie postępuje.” (DzAp 10,34.35 BW).

1. Co Słowo Boże mówi na temat setnika Korneliusza?

DzAp 10,1.2

„W Cezarei mieszkał setnik kohorty italskiej – Korneliusz. Był to człowiek pobożny, z całym swoim domem żył w bojaźni Bożej, hojnie rozdawał ubogim jałmużnę i nieustannie modlił się do Boga.” (DzAp 10,1.2 BP);

„Był zaś w Cezarei pewien mąż, imieniem Korneliusz, setnik roty, którą nazywają italską, pobożny i bojący się Boga z całym domem swoim, dający wielkie jałmużny ludowi, a zawsze modlący się do Boga.” (DzAp 10,1.2 JW).

2. Jaka była Boża odpowiedź, na postawę Korneliusza?

DzAp 10,3-6

„Ujrzał wyraźnie w widzeniu za dnia około dziewiątej godziny anioła Bożego, który przystąpił do niego i rzekł mu: Korneliuszu! Ten zaś, strachem zdjęty, utkwił w nim wzrok i rzekł: Co jest, Panie? I rzekł mu: Modlitwy twoje i jałmużny twoje jako ofiara dotarły przed oblicze Boże. Przeto poślij teraz mężów do Joppy i sprowadź niejakiego Szymona, którego nazywają Piotrem; przebywa on w gościnie u niejakiego Szymona, garbarza, który ma dom nad morzem.” (DzAp 10,3-6 BW);

„A ten się zawsze Bogu modląc, widział jawnie w widzeniu, jakoby o dziewiątej godzinie na dzień, Anioła Bożego, że wszedł do niego i rzekł mu: Kornelijuszu! A on pilnie nań patrząc, a przestraszony będąc, rzekł: Cóż jest, Panie? I rzekł mu: Modlitwy twoje i jałmużny twoje wstąpiły na pamięć przed obliczność Bożą. Przetoż teraz poślij męże do Joppy, a przyzwij Szymona, którego zowią Piotrem. Ten ma gospodę u niektórego Szymona, garbarza, który ma dom nad morzem; ten ci powie, co byś miał czynić.” (DzAp 10,3-6 BG).

3. W jaki sposób Korneliusz odpowiedział na wezwanie posłańca?

DzAp 10,7.8

„Gdy odszedł anioł, który do niego mówił, przywołał dwóch domowników oraz pobożnego żołnierza spośród tych, którzy mu osobiście posługiwali i po wyjaśnieniu im wszystkiego posłał ich do Joppy.” (DzAp 10,7.8 BPD);

„Kiedy znikł anioł, który z nim mówił, [Korneliusz] zawołał dwóch domowników i pobożnego żołnierza spośród swoich podwładnych. Opowiedział im wszystko i posłał ich do Jafy.” (DzAp 10,7.8 BT).

4. Co w tym czasie wydarzyło się u Piotra?

DzAp 10,9-16

„Następnego dnia, gdy oni byli w drodze i zbliżali się do miasta, wszedł Piotr na dach, aby się pomodlić. Była mniej więcej szósta godzina. Poczuł głód i chciał [coś] zjeść. Kiedy przygotowywano mu posiłek, wpadł w zachwycenie: Widzi niebo otwarte i jakiś spuszczający się przedmiot, podobny do wielkiego płótna czterema końcami opadającego ku ziemi. Były w nim wszelkie zwierzęta czworonożne, płazy naziemne i ptaki podniebne. Zabijaj, Piotrze, i jedz! – odezwał się do niego głos. O nie, Panie! Bo nigdy nie jadłem nic skażonego i nieczystego – odpowiedział Piotr. A głos znowu po raz drugi do niego: Nie nazywaj nieczystym tego, co Bóg oczyścił. Powtórzyło się to trzy razy i natychmiast wzięty został ten przedmiot do nieba.” (DzAp 10,9-16 BT);

„A nazajutrz, kiedy tamci byli w drodze i przybliżali się do miasta, około szóstej godziny Piotr wyszedł na dach, aby się pomodlić.Ale stał się głodny i chciał zjeść. Zaś gdy oni przygotowywali jedzenie, ogarnęło go uniesienie. Więc widzi otwarte Niebo oraz schodzące do niego jakieś naczynie, jak wielka tkanina, związana czterema rogami oraz spuszczana na ziemię. Mieściły się w niej wszystkie czworonożne i dzikie zwierzęta ziemi oraz ptaki nieba. Także pojawił się głos do niego: Wstań Piotrze, zabij i zjedz. Zaś Piotr powiedział: Wcale nie, Panie, gdyż nigdy nie zjadłem niczego powszechnego i nieczystego. Zatem głos znowu do niego, po raz drugi: Te, które Bóg oczyścił, ty nie poniżaj. A stało się to po trzykroć i zaraz owo naczynie zostało wzięte do Nieba.” (DzAp 10,9-16 BGN).

5. Jak zareagował Piotr, dlaczego zaniepokoiło go widzenie?

DzAp 10,17 1cz.

„I gdy Piotr wciąż nie miał pewności, co by mogło oznaczać widzenie, które oglądał...” (DzAp 10,17 1cz. BPD);

„Kiedy Piotr zastanawiał się nad znaczeniem tego widzenia...” (DzAp 10,17 1cz. BP);

„A gdy Piotr sam w sobie wątpił, co by to było za widzenie, które widział...” (DzAp 10,17 1cz BG).

6. Co wydarzyło się później?

DzAp 10,17 2cz. 18-23

„... ludzie wysłani przez Korneliusza dowiedzieli się już, gdzie mieszka Szymon, stanęli u bramy i głośno pytali, czy jest tu w gościnie Szymon Piotr. A gdy Piotr jeszcze nadal zastanawiał się nad widzeniem, wtedy powiedział do niego Duch: „Właśnie szuka cię dwóch mężczyzn. Wstań więc, zejdź na dół i idź z nimi bez wahania, bo to Ja ich przysłałem”. Zszedł do nich Piotr i powiedział: „To ja właśnie jestem tym, kogo szukacie. Co was tu sprowadza?” Odpowiedzieli: „Setnik Koreneliusz, człowiek sprawiedliwy i bogobojny, cieszący się uznaniem całej ludności żydowskiej, otrzymał polecenie od świętego anioła, aby cię sprowadził do swego domu i wysłuchał, co mu powiesz”. Zaprosił ich więc w gościnę. Na drugi dzień wstał i wyruszył z nimi. Poszli z nim także niektórzy bracia z Joppy.” (DzAp 10,17 2cz. 18-23 BP);

„... oto mężczyźni wysłani przez Korneliusza, dopytawszy się o dom Szymona, stanęli przed bramą; I zawołali, pytając, czy tam przebywa Szymon, zwany Piotrem. A gdy Piotr rozmyślał o tym widzeniu, powiedział do niego Duch: Szukają cię trzej mężczyźni. Dlatego wstań, zejdź i idź z nimi bez wahania, bo ja ich posłałem. Wtedy Piotr zszedł do mężczyzn, którzy zostali do niego posłani przez Korneliusza, i powiedział: Ja jestem tym, którego szukacie. Z jakiego powodu przyszliście? A oni odpowiedzieli: Setnik Korneliusz, człowiek sprawiedliwy i bojący się Boga, mający dobre świadectwo od całego narodu żydowskiego, w widzeniu otrzymał przez świętego anioła polecenie, aby cię wezwał do swego domu i wysłuchał twoich słów. Wtedy zawołał ich do domu i udzielił gościny. A następnego dnia Piotr wyruszył z nimi i niektórzy bracia z Jafy towarzyszyli mu.” (DzAp 10,17 2cz. 18-23 BUG).

7. Jak Korneliusz zareagował na widok Piotra?

DzAp 10,24-27

„Następnego dnia przybył do Cezarei. Korneliusz czekał na nich sprosiwszy swych krewnych i najbliższych przyjaciół. Kiedy więc Piotr wchodził do domu, Korneliusz wyszedł na jego spotkanie, upadł mu do nóg i oddał pokłon. Piotr zaś podniósł go mówiąc: „Wstań. Ja jestem również tylko człowiekiem”. Rozmawiając z nim wszedł i znalazł liczne zgromadzenie.” (DzAp 10,24-27 Kow);

„Następnego dnia przybyli do Cezarei, gdzie oczekiwał na nich Korneliusz, zwoławszy także swych krewnych i najbliższych przyjaciół. Gdy Piotr miał już wchodzić do domu, wyszedł mu na spotkanie Korneliusz, upadł do nóg i oddał mu pokłon. Lecz Piotr podniósł go natychmiast, mówiąc: Wstań, ja przecież też jestem tylko człowiekiem. Rozmawiając z nim wszedł do wnętrza, gdzie zastał licznie zgromadzonych.” (DzAp 10,24-27 BR).

8. W jaki sposób Piotr odczytał wcześniejsze widzenie i czym podzielił się ze zgromadzonymi?

DzAp 10,28.29.34.35

„I rzekł do nich: Wy wiecie, że dla Żyda przestawanie z ludźmi innego plemienia lub odwiedzanie ich jest niezgodne z prawem; lecz Bóg dał mi znak, żebym żadnego człowieka nie nazywał skalanym lub nieczystym; dlatego też wezwany, przyszedłem bez sprzeciwu. Zapytuję więc, dlaczego wezwaliście mnie? (...) Piotr zaś otworzył usta i rzekł: Teraz pojmuję naprawdę, że Bóg nie ma względu na osobę, lecz w każdym narodzie miły mu jest ten, kto się go boi i sprawiedliwie postępuje.” (DzAp 10,28.29.34.35 BW);

„I przemówił do nich: Wy wiecie jak bardzo niezgodne z Prawem jest dla człowieka (należącego do) Żydów przestawanie i odwiedzanie ludzi innego plemienia; mnie jednak Bóg pokazał, abym żadnego człowieka nie nazywał skalanym lub nieczystym; dlatego też wezwany, przyszedłem bez sprzeciwu. Zapytuję więc, w jakiej sprawie posłaliście po mnie? (…) Piotr zaś otworzył usta i przemówił: Naprawdę, zaczynam rozumieć, że Bóg nie jest kimś, kto jednych traktuje lepiej niż innych, lecz w każdym narodzie miły mu jest ten, kto się Go boi i czyni sprawiedliwość.” (DzAp 10,28.29.34.35 BPD);

„Odezwał się więc do nich: „Wiecie, że nie wolno Żydowi przebywać i przestawać z cudzoziemcem. Bóg jednak pouczył mnie, abym żadnego człowieka nie nazywał skażonym lub nieczystym. Dlatego wezwany przybyłem bez ociągania. Pytam więc, dlaczego mnie wezwaliście?” (…) Piotr zabrał głos: „Teraz z całą pewnością rozumiem, że Bóg nie gardzi żadnym człowiekiem, ale w każdym narodzie miły Mu jest ten, kto jest bogobojny i prawy.” (DzAp 10,28.29.34.35 BP).

9. Co wydarzyło się podczas zwiastowania Piotra?

DzAp 10,44-48; por. 4 Mjż 11,25-29

„Kiedy Piotr jeszcze mówił o tym, Duch Święty zstąpił na wszystkich, którzy słuchali nauki. I zdumieli się wierni pochodzenia żydowskiego, którzy przybyli z Piotrem, że dar Ducha Świętego wylany został także na pogan. Słyszeli bowiem, że mówią językami i wielbią Boga. Wtedy odezwał się Piotr: Któż może odmówić chrztu tym, którzy otrzymali Ducha Świętego tak samo jak my? I rozkazał ochrzcić ich w imię Jezusa Chrystusa. Potem uprosili go, aby pozostał u nich jeszcze kilka dni.” (DzAp 10,44-48 BT);

„A gdy jeszcze Piotr mówił te słowa, Duch Święty zstąpił na wszystkich słuchających tej mowy. I zdziwili się ci wierzący pochodzący z obrzezania, którzy przyszli z Piotrem, że dar Ducha Świętego został wylany także na pogan. Słyszeli ich bowiem mówiących językami i wielbiących Boga. Wtedy Piotr się odezwał: Czy ktoś może odmówić wody, żeby byli ochrzczeni ci, którzy otrzymali Ducha Świętego jak i my? I nakazał ochrzcić ich w imię Pana. I prosili go, aby [u nich] został kilka dni.” (DzAp 10,44-48 BUG);

„Wtedy Jahwe zstąpił w obłoku i rozmawiał z nim. Potem [Jahwe] wziął część ducha, którego posiadał Mojżesz, i dał go siedemdziesięciu starcom. A skoro tylko ten duch spoczął na nich, zaczęli prorokować. Później już im się to nigdy nie zdarzało. Lecz w obozie pozostało dwóch mężów; jednemu było na imię Eldad, a drugiemu Medad. Na nich również spoczął ten duch, bo oni także należeli do wyznaczonych, choć nie udali się do Namiotu. Prorokowali więc w obozie. Wtedy pewien chłopiec pobiegł, donosząc Mojżeszowi: Eldad i Medad prorokują w obozie! A Jozue, syn Nuna, który służył Mojżeszowi od wczesnej młodości, odezwał się w te słowa: Mojżeszu, panie mój, powstrzymaj ich! Lecz Mojżesz odpowiedział mu: Czy jesteś zazdrosny ze względu na mnie? Któżby to dał, aby cały lud Jahwe składał się z proroków, skoro Jahwe udzielił im swego ducha!” (4 Mjż 11,25-29 BP);

„I zstąpił Pan w obłoku, i przemówił do niego. Wziął też nieco z ducha, który był w nim, i złożył na siedemdziesięciu starszych mężach. A gdy duch spoczął na nich, prorokowali, co im się potem już nie zdarzyło. Lecz w obozie pozostali dwaj mężowie; jeden nazywał się Eldad, a drugi Medad; na nich także spoczął duch, gdyż i oni byli wśród wyznaczonych, ale nie wyszli ku namiotowi. Oni też prorokowali, lecz w obozie. I przybiegło pacholę, i oznajmiło Mojżeszowi: Eldad i Medad prorokują w obozie. Na to odezwał się Jozue, syn Nuna, usługujący Mojżeszowi od swojej młodości, i rzekł Panie mój, Mojżeszu, zabroń im tego. Odpowiedział mu Mojżesz: Czyż byłbyś zazdrosny o mnie? Oby cały lud zamienił się w proroków Pana, aby Pan złożył na nich swojego ducha!” (4 Mjż 10,44-48 BW).