Tekst
przewodni: Rz 12,11-13
„W
gorliwości nie ustawając, płomienni duchem, Panu służcie, w
nadziei radośni, w ucisku cierpliwi, w modlitwie wytrwali;
wspierajcie świętych w potrzebach, okazujcie gościnność.” (Rz
12,11-13 BW);
„Nie
opuszczajcie się w gorliwości. Bądźcie płomiennego ducha.
Pełnijcie służbę Panu. Weselcie się nadzieją. W ucisku bądźcie
cierpliwi, w modlitwie wytrwali. Zaradzajcie potrzebom świętych.
Przestrzegajcie gościnności.” (Rz 12,11-13 BT);
„W
pracy nie leniwi, duchem pałający, Panu służący; W nadziei się
weselący, w ucisku cierpliwi, w modlitwie ustawiczni; Potrzebom
świętych udzielający, gościnności naśladujący.” (Rz 12,11-13
BG).
1.
Co było efektem wzrostu kościoła apostolskiego i obciążenia
apostołów?
DzAp
6,1-13
„A
w owym czasie, gdy liczba uczniów wzrastała, wszczęło się
szemranie hellenistów przeciwko Żydom, że zaniedbywano ich wdowy
przy codziennym usługiwaniu. Wtedy dwunastu, zwoławszy wszystkich
uczniów, rzekło: Nie jest rzeczą słuszną, żebyśmy zaniedbali
słowo Boże, a usługiwali przy stołach. Upatrzcie tedy, bracia,
spośród siebie siedmiu mężów, cieszących się zaufaniem,
pełnych Ducha Świętego i mądrości, a ustanowimy ich, aby się
zajęli tą sprawą; my zaś pilnować będziemy modlitwy i służby
Słowa. I podobał się ten wniosek całemu zgromadzeniu, i wybrali
Szczepana, męża pełnego wiary i Ducha Świętego, i Filipa, i
Prochora, i Nikanora, i Tymona, i Parmena, i Mikołaja, prozelitę z
Antiochii; tych stawili przed apostołami, którzy pomodlili się i
włożyli na nich ręce. A Słowo Boże rosło i poczet uczniów w
Jerozolimie bardzo się pomnażał, także znaczna liczba kapłanów
przyjmowała wiarę. A Szczepan, pełen łaski i mocy, czynił cuda i
znaki wielkie wśród ludu. Niektórzy zaś z synagogi, zwanej
libertyńską, oraz z synagog Cyrenejczyków i Aleksandryjczyków, a
również z Cylicji i Azji, wystąpili, rozprawiając ze Szczepanem.
Lecz nie mogli sprostać mądrości i Duchowi, z którego natchnienia
przemawiał. Wtedy podstawili mężów, którzy utrzymywali:
Słyszeliśmy, jak mówił bluźniercze słowa przeciwko Mojżeszowi
i Bogu; tak podburzyli lud oraz starszych i uczonych w Piśmie, a
powstawszy, porwali go i przywiedli przed Radę Najwyższą.
Podstawili też fałszywych świadków, którzy mówili: Ten człowiek
nie przestaje mówić bluźnierstw przeciwko temu miejscu świętemu
i zakonowi.” (DzAp 6,1-13 BW);
2.
Jakie decyzje zapadły po zwołaniu uczniów?
Dzap 6,2-4; 2 Mjż 18,13-26
„Nie
jest rzeczą słuszną, abyśmy zaniedbali słowo Boże, a
obsługiwali stoły powiedziało Dwunastu, zwoławszy wszystkich
uczniów. Upatrzcie zatem, bracia, siedmiu mężów spośród siebie,
cieszących się dobrą sławą, pełnych Ducha i mądrości. Im
zlecimy to zadanie. My zaś oddamy się wyłącznie modlitwie i
posłudze słowa.” (DzAp 6,2-4 BT);
„Wówczas
Dwunastu zwołało rzeszę uczniów i powiedziało: Nie byłoby
przyjemnie, gdybyśmy porzucili Słowo Boga, aby usługiwać przy
stołach. Znajdźcie sobie natomiast, bracia, siedmiu sprawdzonych
mężczyzn, pełnych Ducha i mądrości, którym zlecimy tę
potrzebę, a my oddamy się modlitwie i posłudze Słowa.” (DzAp
6,2-4 BPD);
„Nazajutrz
zasiadł Mojżesz, aby sądzić lud. I stał tłum przed Mojżeszem
od rana do wieczora. Gdy teść Mojżesza widział to wszystko, co
czynił on dla ludu, powiedział do niego: Czemu ty sam się
zajmujesz sprawami ludu? Dlaczego sam zasiadasz, a cały lud musi
stać przed tobą od rana do wieczora? Mojżesz odpowiedział swemu
teściowi: Lud przychodzi do mnie, aby się poradzić Boga. Jeśli
mają spór, to przychodzą do mnie i ja rozstrzygam pomiędzy
stronami, oznajmiam prawa i przepisy Boże. Wtedy teść Mojżesza
powiedział do niego: Nie jest dobre to, co czynisz. Zamęczysz
siebie i lud, który przy tobie stoi, gdyż taka praca jest dla
ciebie za ciężka, i sam jej nie możesz podołać. Teraz posłuchaj
mnie, dam ci radę, a Bóg niechaj będzie z tobą: Sam bądź
przedstawicielem swego ludu przed Bogiem i przedkładaj Bogu jego
sprawy. Pouczaj lud dokładnie o przepisach i prawach i wskazuj mu
drogę, jaką winien chodzić, i uczynki, jakie winien spełniać. A
wyszukaj sobie z całego ludu dzielnych, bogobojnych i nieprzekupnych
mężów, którzy się brzydzą niesprawiedliwym zyskiem, i ustanów
ich przełożonymi już to nad tysiącem, już to nad setką, już to
nad pięćdziesiątką i nad dziesiątką, aby mogli sądzić lud w
każdym czasie. Ważniejsze sprawy winni tobie przedkładać, sprawy
jednak mniejszej wagi sami winni załatwiać. Będziesz w ten sposób
odciążony, gdyż z tobą poniosą ciężar. Jeśli tak uczynisz, a
Bóg ci to nakaże, podołasz, a także lud ten zadowolony powróci
do siebie. Mojżesz usłuchał rady swego teścia i uczynił
wszystko, co mu powiedział. Wybrał sobie Mojżesz z całego Izraela
mężów dzielnych i ustanowił ich zwierzchnikami ludu, przełożonymi
nad tysiącem, nad stoma, nad pięćdziesięcioma i nad dziesięcioma,
aby wyroki wydawali ludowi w każdym czasie, a tylko ważniejsze
sprawy przedkładali Mojżeszowi, wszystkie lżejsze natomiast sami
rozstrzygali.” (2 Mjż 18,13-26 BT).
3.
Kto został ustanowiony diakonem i w jaki sposób został powołany?
DzAp
6,5.6
„Słowa
te spodobały się całej gminie. Wybrano Szczepana, człowieka
pełnego wiary i Ducha Świętego, Filipa, Prochora, Nikanora,
Tymona, Parmenasa i Mikołaja, prozelitę z Antiochii. Zaprowadzono
ich do apostołów, którzy w czasie modlitwy włożyli na nich
ręce.” (DzAp 6,5.6 BP);
„I
spodobała
się
ta
mowa całemu
zgromadzeniu. I obrali Szczepana, męża
pełnego
wiary i Ducha Świętego
i Filipa
i Prochora, i Nikanora i Tymona, i Parmenasa i Mikołaja,
prozelitę
z
Antiochii. Tych stawili przed oczyma apostołów,
a oni pomodliwszy się,
włożyli
na nich ręce.”
(DzAp 6,5.6 JW).
4. Czy diakoni
wyróżniali się tylko w służbie przy stołach? Co
apostoł Paweł mówił o powoływaniu
diakonów?
DzAp 6,8-10; 1 Tym
3,8-10.12
„A
Szczepan, pełen łaski i mocy, czynił cuda i wielkie znaki wśród
ludu. Powstali zaś niektórzy z tak zwanej synagogi wyzwoleńców,
Cyrenejczyków, Aleksandryjczyków oraz tych z Cylicji i Azji, i
rozprawiali ze Szczepanem. Lecz nie mogli sprostać mądrości i
Duchowi, w którym przemawiał.” (DzAp 6,8-10 BPD);
„A
Szczepan, pełen łaski i mocy, czynił cuda i znaki wielkie wśród
ludu. Niektórzy zaś z synagogi, zwanej libertyńską, oraz z
synagog Cyrenejczyków i Aleksandryjczyków, a również z Cylicji i
Azji, wystąpili, rozprawiając ze Szczepanem. Lecz nie mogli
sprostać mądrości i Duchowi, z którego natchnienia przemawiał.”
(DzAp 6,8-10 BW);
„Diakonami
tak samo winni być ludzie godni, nieobłudni w mowie, nie
nadużywający wina, niechciwi brudnego zysku, [lecz] utrzymujący
tajemnicę wiary w czystym sumieniu. I oni niech będą najpierw
poddawani próbie, i dopiero wtedy niech spełniają posługę, jeśli
są bez zarzutu. (…) Diakoni niech będą mężami jednej żony,
rządzący dobrze dziećmi i własnymi domami.” (1 Tym 3,8-10.12
BT);
„Również
diakoni mają być uczciwi, nie dwulicowi, nie nałogowi pijacy, nie
chciwi brudnego zysku, zachowujący tajemnicę wiary wraz z czystym
sumieniem. Niech oni najpierw odbędą próbę, a potem, jeśli się
okaże, że są nienaganni, niech przystąpią do pełnienia służby.
(…) Diakoni niech będą mężami jednej żony, mężami, którzy
potrafią dobrze kierować dziećmi i domami swoimi.” (1 Tym
3,8-10.12 BW);
„Diakonami
również mogą być ludzie tylko powszechnie szanowani prawdomówni,
nie nadużywający wina, nie goniący za brudnym zyskiem, lecz
ceniący sobie wysoko tajemnice wiary i czystość sumienia. Ludzi
takich należy naprzód poddać pewnej próbie i dopiero, kiedy się
okaże, że są bez zarzutu, wtedy niech spełniają swoją posługę.
(…) Diakon może być mężem tylko jednej żony, powinien się też
wykazać tym, że umie pokierować własnymi dziećmi i całą
rodziną.” (1 Tym 3,8-10.12 BR).
5. W jaki sposób
przeciwnicy chrześcijan postanowili pokonać Szczepana?
DzAp 6,11-14
„Podstawili
więc ludzi, którzy zeznali: Słyszeliśmy, jak on wypowiadał
bluźnierstwa przeciwko Mojżeszowi i Bogu. W ten sposób podburzyli
lud, starszych i uczonych w Piśmie. Przybiegli, porwali go i
zaprowadzili przed Sanhedryn. Tam postawili fałszywych świadków,
którzy zeznali: Ten człowiek nie przestaje mówić przeciwko temu
świętemu miejscu i przeciwko Prawu. Bo słyszeliśmy, jak mówił,
że Jezus Nazarejczyk zburzy to miejsce i pozmienia zwyczaje, które
nam Mojżesz przekazał.” (DzAp 6,11-14 BT);
„Wtedy
podstawili mężów,
którzy by mówili, że
słyszeli
go mówiącego
słowa
bluźniercze
przeciw Mojżeszowi
i
Bogu. Tak więc
poruszyli lud i starszyznę
i
doktorów, którzy zbiegłszy
się,
porwali go, i przyprowadzili do Rady. I postawili fałszywych
świadków,
którzy mówili: Ten człowiek
nie przestaje mówić
słów
przeciwko miejscu świętemu
i Zakonowi. Albowiem słyszeliśmy
go mówiącego,
że
ten Jezus Nazareński
zburzy to miejsce, i odmieni zwyczaje, które nam podał
Mojżesz.”
(DzAp 6,11-14 JW).
6. Co stało się ze
Szczepanem, który wcześniej został powołany na diakona?
DzAp 7,54-60
„Gdy
go słuchali, zawrzało w ich sercach i zgrzytali zębami. Szczepan
napełniony Duchem Świętym patrzył w niebo i widział chwałę
Bożą oraz Jezusa po prawicy Bożej. Powiedział wtedy: „Oto widzę
niebo otwarte i Syna Człowieczego po prawicy Bożej”. Zaczęli
przeraźliwie krzyczeć, pozatykali sobie uszy, rzucili się na
niego, wyprowadzili za miasto i kamienowali. Świadkowie złożyli
swoje szaty u stóp młodzieńca zwanego Szawłem. I kamienowali
Szczepana, on zaś modlił się tymi słowami: „Panie Jezu,
przyjmij ducha mego!” W końcu upadł na kolana i zawołał
donośnym głosem: „Panie, nie poczytaj im tego za grzech!” Po
tych słowach skonał.” (DzAp 7,54-60 BP);
„A
słuchając tego, wpadli we wściekłość i zgrzytali na niego
zębami. On zaś, będąc pełen Ducha Świętego, utkwiwszy wzrok w
niebo, ujrzał chwałę Bożą i Jezusa stojącego po prawicy Bożej
i rzekł: Oto widzę niebiosa otwarte i Syna Człowieczego stojącego
po prawicy Bożej. Oni zaś podnieśli wielki krzyk, zatkali uszy
swoje i razem rzucili się na niego. A wypchnąwszy go poza miasto,
kamienowali. Świadkowie zaś złożyli szaty swoje u stóp
młodzieńca, zwanego Saulem. I kamienowali Szczepana, który się
modlił tymi słowy: Panie Jezu, przyjmij ducha mego. A padłszy na
kolana, zawołał donośnym głosem: Panie, nie policz im grzechu
tego. A gdy to powiedział, skonał.” (DzAp 7,54-60 BW).
7. Jakie cechy
musieli posiadać pierwsi chrześcijanie? Czy współcześni
chrześcijanie
wykazują się
również tymi cechami?