Tekst
przewodni: 2 Ptr 1,10
„Dlatego,
bracia, tym bardziej dołóżcie starań, aby swoje powołanie i
wybranie umocnić; czyniąc to bowiem, nigdy się nie potkniecie.”
(2 Ptr 1,10 BW);
„Dlatego,
bracia, tym bardziej postarajcie się uczynić swoje powołanie i
wybranie pewnym; te bowiem czyniąc, nigdy się nie potkniecie,”
(2 Ptr 1,10 BPD);
„Dlatego,
bracia, tym więcej starajcie się umocnić wasze powołanie i
wybranie! To bowiem czyniąc, nigdy nie upadniecie.” (2 Ptr 1,10
BP);
„Dlatego,
bracia, tym bardziej się
starajcie,
żebyście
przez dobre uczynki pewnym uczynili wezwanie i wybranie wasze,
albowiem to czyniąc,
nigdy nie zgrzeszycie.” (2 Ptr 1,10 JW).
1.
Kto jest autorem, a kto adresatem Dziejów Apostolskich?
DzAp 1,1; Łk
1,1-4
„Pierwszą
Księgę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus czynił i czego
nauczał od początku.” (DzAp 1,1 BT);
„Pierwszy
traktat, Teofilu, napisałem w rzeczy samej o wszystkim, co Jezus
zaczął czynić i (czego rozpoczął) uczyć.” (DzAp 1,1 BPD);
„Ponieważ
wielu już starało się ułożyć opowiadanie o wydarzeniach, które
wśród nas się dokonały, tak jak przekazali nam ci, którzy od
początku byli naocznymi świadkami i sługami Słowa, uznałem i ja
za stosowne, po zbadaniu wszystkiego od początku, opisać ci to po
kolei, dostojny Teofilu, abyś przekonał się o prawdziwości tego,
czego cię ustnie nauczono.” (Łk 1,1-4 BP);
„Ponieważ
naprawdę wielu przyłożyło już rękę do ułożenia opowiadania o
dziełach dopełnionych wśród nas, tak jak nam to przekazali ci,
którzy od początku byli ich naocznymi świadkami oraz którzy
poświęcili się służbie Słowa, także ja — po uprzednim
uważnym zbadaniu wszystkich od początku — pomyślałem, żeby ci
to, dostojny Teofilu, po kolei, opisać, tak byś mógł się
przekonać o wiarygodności wyłożonych ci słów.” (Łk 1,1-4
BPD);
„Ponieważ
wielu
starało
się
ułożyć
opowiadanie
o rzeczach, które się
wśród
nas dokonały,
jak
nam podali ci, którzy się
im od
początku
sami przypatrywali, i byli sługami
słowa;
postanowiłem
i ja, zbadawszy wszystko dokładnie
od początku,
spisać
ci po
kolei, dostojny Teofilu, abyś
poznał
prawdę
tych
słów,
których cię
nauczono.”
(Łk 1,1-4 JW);
„Wielu
podjęło się snuć nić wspomnień o tych rzeczach, które się
wśród nas dokonały. Przy tym przedsięwzięciu trzymali się oni
podania tych, którzy byli pierwszymi naocznymi świadkami oraz
sługami Ewangelii. To jest powodem, dla którego ja także
postanowiłem teraz odszukać starannie od samego początku ślady
wszystkich wydarzeń i w należytym porządku spisać je dla ciebie,
szlachetny Teofilu. Bo tym sposobem będziesz mógł przekonać się,
jak godna wiary jest nauka, którą odebrałeś.” (Łk 1,1-4 Kow).
Teofil
jest znany jedynie z dedykacji trzeciej Ewangelii i Dziejów
Apostolskich. Niektórzy przypuszczają, że jest to jedynie imię
symboliczne, wyrażające myśl, że
Łukasz
dedykował swoje księgi każdemu, kto chce poznać Dobrą Nowinę
o Jezusie. Możliwe jednak również, że Teofil jest postacią
historyczną, choć nic więcej o niej nie wiemy.
2.
W jakich okolicznościach Pan Jezus po zmartwychwstaniu udzielił
Apostołom ostatnich wskazówek?
DzAp
1,1-5; por. Łk 22,14-18
„Pierwszą
księgę, Teofilu, napisałem o tym wszystkim, co Jezus czynił i
czego nauczał od początku aż do dnia, gdy udzieliwszy przez Ducha
Świętego poleceń apostołom, których wybrał, wzięty został w
górę; im też po swojej męce objawił się jako żyjący i dał
liczne tego dowody, ukazując się im przez czterdzieści dni i
mówiąc o Królestwie Bożym. A spożywając z nimi posiłek,
nakazał im: Nie oddalajcie się z Jerozolimy, lecz oczekujcie
obietnicy Ojca, o której słyszeliście ode mnie; Jan bowiem chrzcił
wodą, ale wy po niewielu dniach będziecie ochrzczeni Duchem
Świętym.” (DzAp 1,1-5 BW);
„Pierwszą
Księgę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus czynił i czego
nauczał od początku aż do dnia, w którym dał polecenia
Apostołom, których sobie wybrał przez Ducha Świętego, a potem
został wzięty do nieba. Im też po swojej męce dał wiele dowodów,
że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o
królestwie Bożym. A podczas wspólnego posiłku przykazał im nie
odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca: Słyszeliście
o niej ode Mnie – [mówił] – Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce
zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym.” (DzAp 1,1-5 BT);
„Pierwszy
traktat, Teofilu, napisałem w rzeczy samej o wszystkim, co Jezus
zaczął czynić i (czego rozpoczął) uczyć aż do dnia, gdy po
wydaniu — przez Ducha Świętego — poleceń apostołom, których
sobie wybrał, został wzięty w górę; im także po swojej męce, w
wielu przekonywających dowodach przedstawił się jako żyjący:
ukazywał im się przez czterdzieści dni i mówił o Królestwie
Bożym. A w czasie wspólnego spotkania, przykazał im: Nie
oddalajcie się od Jerozolimy, ale oczekujcie obietnicy Ojca, o
której słyszeliście ode Mnie, że Jan wprawdzie chrzcił w wodzie,
wy jednak po niewielu tych dniach będziecie ochrzczeni w Duchu
Świętym.” (DzAp 1,1-5 BPD);
„A
gdy nadeszła pora, zajął miejsce przy stole i apostołowie z Nim.
I rzekł do nich: Bardzo pragnąłem spożyć razem z wami tę
właśnie paschę, zanim będą cierpiał. Bo powiadam wam: Nie będę
jej więcej spożywał, aż wypełni się w królestwie Bożym. A
kiedy wziął kielich i dzięki czynił, powiedział: Weźcie to i
rozdzielcie między siebie. Powiadam wam bowiem: Odtąd nie będę
pił z owocu winnego krzewu, aż nie nadejdzie królestwo Boże.”
(Łk 22,14-18 BP);
„A
gdy nastała godzina, zajął miejsce przy stole, a z Nim
apostołowie. Wtedy powiedział do nich: Gorąco pragnąłem spożyć
tę Paschę z wami, zanim będę cierpiał; mówię wam bowiem, że
na pewno nie będę jej spożywał, aż zostanie ona dopełniona w
Królestwie Bożym. Następnie wziął kielich, podziękował i
polecił: Weźcie go i rozdzielcie między sobą; mówię wam bowiem,
że już odtąd na pewno nie wypiję z owocu winorośli, aż
przyjdzie Królestwo Boże.” (Łk 22,14-18 BPD).
3.
Co było pragnieniem uczniów i z jakim pytaniem zwrócili się oni
do Jezusa?
DzAp
1,6
„Gdy
oni tedy się zeszli, pytali go, mówiąc: Panie, czy w tym czasie
odbudujesz królestwo Izraelowi?” (DzAp 1,6 BW);
„Gdy
więc byli zgromadzeni, dopytywali Go: Panie, czy w tym okresie
przywrócisz Izraelowi królestwo do dawnej (świetności)?” (DzAp
1,6 BPD).
4.
Jakiej odpowiedzi udzielił im Pan Jezus i co wydarzyło się
później?
DzAp
1,7-11
„Rzekł
do nich: Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec w
mocy swojej ustanowił, ale weźmiecie moc Ducha Świętego, kiedy
zstąpi na was, i będziecie mi świadkami w Jerozolimie i w całej
Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi. I gdy to powiedział, a
oni patrzyli, został uniesiony w górę i obłok wziął go sprzed
ich oczu. I gdy tak patrzyli uważnie, jak On się oddalał ku niebu,
oto dwaj mężowie w białych szatach stanęli przy nich i rzekli:
Mężowie galilejscy, czemu stoicie, patrząc w niebo? Ten Jezus,
który od was został wzięty w górę do nieba, tak przyjdzie, jak
go widzieliście idącego do nieba.” (DzAp 1,7-11 BW);
„Odpowiedział
im: „Nie wasza to rzecz znać czas i godzinę, którą Ojciec
ustanowił powagą swej najwyższej władzy. Ale kiedy zstąpi na was
Duch Święty, otrzymacie jego moc i świadczyć będziecie o mnie w
Jerozolimie, w całej Judei oraz Samarii, a nawet aż po krańce
świata”. Po tych słowach został w ich oczach uniesiony i obłok
zasłonił go przed ich wzrokiem. Kiedy z uwagą spoglądali w niebo,
a on odchodził, oto dwaj mężowie w lśniących szatach stanęli
przy nich i tak się odezwali: „Mężowie galilejscy, po cóż
stoicie spoglądając w niebo? Ten Jezus, który został spośród
was wzięty do nieba, powróci tak samo, jak widzieliście go
wstępującego do nieba”.” (DzAp 1,7-11 Kow);
„Odpowiedział
im: „Nie potrzebujecie znać czasu, a zwłaszcza tej chwili, którą
Ojciec zastrzegł dla siebie. Otrzymacie moc Ducha Świętego, który
na was zstąpi, i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie, w całej
Judei, w Samarii i na całym świecie”. Po tych słowach na ich
oczach uniósł się do góry i widzieli Go, dopóki obłok im Go nie
zakrył. A gdy za odchodzącym uporczywie patrzyli w niebo, wtedy
stanęło przy nich dwóch ludzi na biało ubranych, którzy
powiedzieli: „Galilejczycy, czemu stoicie patrząc w niebo? Ten
Jezus wzięty spośród was do nieba przyjdzie w taki sam sposób,
jak Go widzieliście odchodzącego”.” (DzAp 1,7-11 BP).
5.
Co uczynili uczniowie po wniebowstąpieniu Pana Jezusa? Jak sądzisz,
o czym myśleli i o co się
modlili?
DzAp
1,12-14
„Wtedy
powrócili do Jerozolimy z Góry, zwanej Oliwną, która leży w
pobliżu Jerozolimy w odległości drogi na jeden sabat. A gdy tam
przybyli, udali się na piętro, gdzie się zatrzymali Piotr i Jan, i
Jakub, i Andrzej, Filip i Tomasz, Bartłomiej i Mateusz, Jakub
Alfeuszowy i Szymon Zelota, i Juda Jakubowy. Ci wszyscy trwali
jednomyślnie w modlitwie wraz z niewiastami i z Marią, matką
Jezusa, i z braćmi jego.” (DzAp 1,12-14 BW);
„Wtedy
powrócili do Jerozolimy z Góry, zwanej Oliwną, która leży w
pobliżu Jerozolimy, w odległości drogi szabatniej. Gdy weszli do
(miasta), udali się do sali na piętrze, w której zatrzymali się:
Piotr i Jan, i Jakub, i Andrzej, Filip i Tomasz, Bartłomiej i
Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Szymon Zelota, i Juda, syn Jakuba. Ci
wszyscy trwali jednomyślnie w modlitwie wraz z kobietami i z Marią,
Matką Jezusa oraz z Jego braćmi.” (DzAp 1,12-14 BPD).
6.
Co wydarzyło się wkrótce i kto był tego inicjatorem?
DzAp
1,15-26
„Wtedy
Piotr w obecności braci, a zebrało się razem około stu dwudziestu
osób, tak przemówił: Bracia, musiało wypełnić się słowo
Pisma, które Duch Święty zapowiedział przez usta Dawida o
Judaszu. On to wskazał drogę tym, którzy pojmali Jezusa, bo on
zaliczał się do nas i miał udział w naszym posługiwaniu. Za
pieniądze, niegodziwie zdobyte, nabył ziemię i spadłszy głową
na dół, pękł na pół, i wypłynęły wszystkie jego wnętrzności.
Rozniosło się to wśród wszystkich mieszkańców Jeruzalem, tak że
nazwano ową rolę w ich języku Hakeldamach, to znaczy: Pole Krwi.
Napisano bowiem w Księdze Psalmów: Niech opustoszeje dom jego i
niech nikt w nim nie mieszka! A urząd jego niech inny obejmie!
Trzeba więc, aby jeden z tych, którzy towarzyszyli nam przez cały
czas, kiedy Pan Jezus przebywał z nami, począwszy od chrztu
Janowego aż do dnia, w którym został wzięty od nas do nieba, stał
się razem z nami świadkiem Jego zmartwychwstania. Postawiono dwóch:
Józefa, zwanego Barsabą, z przydomkiem Justus, i Macieja. I taką
odmówili modlitwę: Ty, Panie, znasz serca wszystkich, wskaż z tych
dwóch jednego, którego sobie wybrałeś, by zajął miejsce w tym
posługiwaniu i w apostolstwie, któremu sprzeniewierzył się
Judasz, aby pójść swoją drogą. I dali im losy, a los padł na
Macieja. I został dołączony do jedenastu Apostołów.” (DzAp
1,15-26 BT);
„W
tych też dniach Piotr powstał pośród braci — a był tam razem
tłum (liczący) około stu dwudziestu imion — i powiedział:
Mężowie bracia! Musiało zostać spełnione Pismo, w którym Duch
Święty ustami Dawida, przepowiedział Judasza, który stał się
przewodnikiem tych, którzy schwytali Jezusa — gdyż został
zaliczony do nas i otrzymał udział w tym posługiwaniu. On to za
zapłatę niesprawiedliwości nabył pole, a gdy padł na twarz, pękł
przez środek i wypłynęły wszystkie jego wnętrzności. I stało
się to wiadome wszystkim mieszkańcom Jerozolimy, tak że nazwano to
pole w ich własnym dialekcie Akeldamah, to jest Pole Krwi. Napisane
jest bowiem w zwoju Psalmów: [Niech jego mieszkanie stanie się
puste I niech nie będzie, kto by w nim mieszkał]. oraz: [Niech inny
weźmie jego pasterski urząd]. rzeba więc, aby spośród mężczyzn,
którzy schodzili się z nami przez cały czas, gdy do nas przyszedł
i odszedł Pan Jezus, począwszy od chrztu Jana, aż do dnia, w
którym został od nas wzięty w gorę, aby jeden z tych stał się
wraz z nami świadkiem Jego zmartwychwstania. I postawili dwóch:
Józefa, zwanego Barsabbą, którego też nazywano Justusem, oraz
Mattiasza. I pomodlili się tymi słowy: Ty, Panie, który znasz
serca wszystkich, wskaż z tych dwóch jednego, którego wybrałeś,
aby zajął miejsce w tej posłudze i apostolstwie, od którego
odwrócił się Judasz, aby pójść na swe własne miejsce. I dali
im losy; a los padł na Mattiasza; on też został zaliczony wraz z
jedenastoma apostołami.” (Dzap 1,15-26 BPD).
7.
Czego Cię uczy i do czego zachęca postawa Piotra i apostołów?