Tekst
pamięciowy: 2 Tym 3,12
„Tak
jest, wszyscy, którzy chcą żyć pobożnie w Chrystusie Jezusie,
prześladowanie znosić będą.” (2 Tym 3,12);
„Zresztą
prześladowania przyjdą na każdego, kto zechce żyć zgodnie z wolą
Bożą, w zjednoczeniu z Jezusem Chrystusem.” (2 Tym 3,12 BR).
1.
Dzięki czemu zostaliśmy zbawieni i jakie wnioski wypływają z tego
faktu?
Jan
3,16; 1 Jana 3,16
„Albowiem
Bóg tak umiłował świat, że wydał swego Syna Jednorodzonego, aby
każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne.”
(Jan 3,16 BP);
„Po
tym poznaliśmy miłość, że On za nas oddał życie swoje; i my
winniśmy życie oddawać za braci.” (1 Jana 3,16 BW);
„Przez
tośmy poznali miłość Bożą, iż on duszę swoję za nas położył;
i myśmy powinni kłaść duszę za braci.” (1 Jana 3,16 BG).
2. Na
co powinien być gotowy każdy, kto poszedł w ślady Jezusa?
2
Tym 2,16
„A
pospolitej, pustej mowy unikaj, bo ci, którzy się nią posługują,
będą się pogrążali w coraz większą bezbożność.” (2 Tym
2,16 BW);
„Unikaj
zaś zawsze bezsensownej gadaniny, bo ci, którzy się jej oddają,
oddalają się coraz bardziej od Boga.” (2 Tym 2,16 BR).
3.
Co zapowiedział Pan Jezus Swoim naśladowcom?
Mt 24,9; Mt 10,17.18
„Wtedy
wydawać was będą na udrękę i będą was zabijać, i będziecie
znienawidzeni przez wszystkie narody z powodu mojego imienia.” (Mt
24,9 BPD);
„Strzeżcie
się natomiast ludzi, gdyż będą was wydawać sądom i biczować w
swoich synagogach. Ze względu na Mnie zostanie też zaprowadzeni
przed namiestników i królów, na świadectwo im i poganom.” (Mt
10,17.18 BPD);
„I
strzeżcie się ludzi, albowiem będą was wydawać sądom i biczować
w swoich synagogach. (18) I z mego powodu zawiodą was przed
namiestników i królów, abyście złożyli świadectwo przed nimi i
poganami.” (Mt 10,17.18 BW).
4.
W jaki sposób wypełniło się to w czasach apostolskich?
DzAp 4,1-3; 12,1-5;
16,19-24
„Kiedy
przemawiali do ludu, zbliżyli się do nich kapłani, dowódca straży
świątynnej i saduceusze oburzeni, że nauczają lud, głosząc
zmartwychwstanie umarłych w Jezusie. Schwycili ich i wtrącili do
więzienia, zatrzymując do następnego dnia, bo był już wieczór.”
(DzAp 4,1-3 BP);
„W
tym także czasie król Herod zaczął prześladować niektórych
członków Kościoła. Ściął mieczem Jakuba, brata Jana, a gdy
spostrzegł, że to spodobało się Żydom, uwięził nadto Piotra. A
były to dni Przaśników. Pojmawszy go, osadził w więzieniu i
oddał pod straż czterech oddziałów, po czterech żołnierzy
każdy, zamierzając po Święcie Paschy wydać go ludowi. Strzeżono
więc Piotra w więzieniu, a Kościół modlił się za niego
nieustannie do Boga.” (DzAp 12,1-5 BT);
„W
tym również czasie król Herod rozpoczął surowe prześladowanie
niektórych spośród tamtejszych wiernych. Kazał ściąć mieczem
Jakuba, brata Jana, a kiedy spostrzegł, że było to po myśli
Żydów, wydał także rozkaz aresztowania Piotra. Było to w okresie
święta Przaśników. Gdy go pojmano i osadzono w więzieniu,
postawiono straż złożoną z czterech oddziałów, po czterech
żołnierzy w każdym. Po święcie Paschy miał być wydany w ręce
ludu. I gdy tak trzymano Piotra w więzieniu, Kościół modlił się
za niego nieustannie do Boga.” (DzAp 12,1-5 BR);
„Kiedy
jej właściciele zorientowali się, że przepadły zyski, na które
liczyli, pochwycili Pawła i Sylasa, zawlekli na rynek i postawili
przed władzą. Gdy ich stawili przed strategów, powiedzieli: "Ci
ludzie są Żydami i wywołują zamieszanie w naszym mieście. Głoszą
bowiem obyczaje, których my, Rzymianie, nie możemy przyjmować, a
tym bardziej zachowywać". A gdy przeciw nim wystąpił także
tłum, strategowie zdarli z nich szaty i kazali wychłostać. Po
surowej chłoście wrzucili ich do więzienia, polecając
strażnikowi, aby ich dobrze pilnował. Na ten rozkaz wtrącił ich
do lochu, a nogi ich zakuł w kajdany.” (DzAp 16,19-24 BP);
„Lecz
ci, do których należała niewolnica, spostrzegłszy, że oto
utracili źródło dochodów, pochwycili Pawła i Sylasa, zawlekli
ich na rynek przed władzę i stawiwszy przed pretorami, powiedzieli:
Ludzie ci sieją niepokój w naszym mieście. Są Żydami i głoszą
obyczaje, których my, Rzymianie, ani sami nie możemy przyjąć, ani
tolerować wśród nas. Zaraz też zbiegł się tłum wyraźnie im
nieżyczliwy, a pretorzy kazali zedrzeć z nich szaty i wychłostać
ich rózgami. Po wielu uderzeniach wtrącono ich do więzienia,
nakazując strażnikowi, żeby ich dobrze pilnował. Otrzymawszy taki
rozkaz [strażnik] wtrącił ich do lochu w samym środku więzienia,
a nadto, dla większego bezpieczeństwa, zakuł ich w dyby.” (DzAp
16,19-24 BR).
5.
Jak uczniowie przyjmowali spotykające ich prześladowania?
DzAp 5,40-42; 16,25
„I
usłuchali go, i przywoławszy apostołów, kazali ich wychłostać,
zabronili im mówić w imieniu Jezusa i zwolnili ich. A oni
odchodzili sprzed oblicza Rady Najwyższej, radując się, że
zostali uznani za godnych znosić zniewagę dla imienia jego. Nie
przestawali też codziennie w świątyni i po domach nauczać i
zwiastować dobrą nowinę o Chrystusie Jezusie.” (DzAp 5,40-42
BW);
„A
przywoławszy Apostołów, kazali ich ubiczować i zabronili im
przemawiać w imię Jezusa, a potem zwolnili. A oni odchodzili sprzed
Sanhedrynu i cieszyli się, że stali się godni cierpieć dla
Imienia Jezusa. Nie przestawali też co dzień nauczać w świątyni
i po domach i głosić Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie.” (DzAp
5,40-42 BT);
„A
około północy Paweł i Sylas modlili się i śpiewem wielbili
Boga, więźniowie zaś przysłuchiwali się im.” (DzAp 16,25 BW);
„Około
północy, gdy Paweł i Sylas modlili się i śpiewali Bogu na
chwałę, a wszyscy więźniowie słuchali ich pilnie.” (DzAp 16,25
BR).
6.
Co często ich spotykało podczas służby?
1 Kor 4,9-13
„Wydaje
mi się, że Bóg wyznaczył nam, apostołom, ostatnie miejsce, jak
ludziom skazanym na śmierć. Staliśmy się bowiem widowiskiem dla
świata, aniołów i ludzi. My jesteśmy głupi z powodu Chrystusa,
wy mądrzy w Chrystusie, my słabi, wy silni, wy cieszycie się
uznaniem, my jesteśmy pozbawieni czci. Aż do tego czasu ciągle
jeszcze odczuwamy głód i pragnienie, jesteśmy nadzy i
policzkowani, tułamy się i trudzimy pracą rąk własnych. Rzucają
na nas obelgi, a my błogosławimy, prześladują nas, a my to
cierpliwie znosimy. Zniesławiają nas, a my odwzajemniamy się
uprzejmością. Staliśmy się jakby odpadami świata oraz brudem z
wszystkiego zeskrobanym i jesteśmy nim aż dotąd.” (1 Kor 4,9-13
BP);
„Wydaje
mi się bowiem, że Bóg nas, apostołów, wyznaczył jako ostatnich,
jakby na śmierć skazanych. Staliśmy się bowiem widowiskiem dla
świata, aniołów i ludzi; my głupi dla Chrystusa, wy mądrzy w
Chrystusie, my niemocni, wy mocni; wy doznajecie szacunku, a my
wzgardy. Aż do tej chwili łakniemy i cierpimy pragnienie, brak nam
odzieży, jesteśmy policzkowani i skazani na tułaczkę, i utrudzeni
pracą rąk własnych. Błogosławimy, gdy nam złorzeczą, znosimy,
gdy nas prześladują; dobrym słowem odpowiadamy, gdy nas
spotwarzają. Staliśmy się jakby śmieciem tego świata i wzbudzamy
odrazę we wszystkich aż do tej chwili.” (1 Kor 4,9-13 BT).
7.
O co prosił apostoł Paweł współwierzących, a o co zawsze dbał
w swej służbie?
Rz 15,30.31; DzAp
20,24
„Proszę
was, bracia, przez naszego Pana Jezusa Chrystusa i przez miłość
Ducha, wspierajcie mnie w walce modlitwami zanoszonymi za mnie do
Boga, abym się wyrwał z rąk niewierzących w Judei i aby moja
posługa, sprawowana w Jerozolimie, stała się miła świętym.”
(Rz 15,30.31 BP);
„Proszę
was tedy, bracia, przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa, i przez
miłość Ducha, abyście wespół ze mną walczyli w modlitwach,
zanoszonych za mnie do Boga, bym został wyrwany z rąk niewierzących
w Judei i by posługa moja dla Jerozolimy została dobrze przyjęta
przez świętych .” (Rz 15,30.31 BW);
„Lecz
o życiu moim mówić nie warto i nie przywiązuję do niego wagi,
bylebym tylko dokonał biegu mego i służby, którą przyjąłem od
Pana Jezusa, żeby składać świadectwo o ewangelii łaski Bożej.”
(DzAp 20,24 BW);
„Nie
chodzi mi przy tym o moje życie, zależy mi jedynie na dokończeniu
mojego biegu i posługiwania, do którego zostałem powołany przez
Pana Jezusa, i na tym, bym mógł dać świadectwo o Ewangelii
zwiastującej łaskę Bożą.” (DzAp 20,24 BR).