Tekst
pamięciowy: Jan 2,17
„Wtedy
uczniowie jego przypomnieli sobie, że napisano: Żarliwość o dom
twój pożera mnie.” (Jan 2,17 BW).
1.
Jaki był stosunek Pana Jezusa do tych, którzy Go słuchali?
Mt
15,32
„Jezus
zaś przywołał swoich uczniów i powiedział: Żal mi tego tłumu,
gdyż już trzy dni przebywają ze Mną i nie mają co jeść i nie
chcę odprawić ich głodnych, aby czasem nie zasłabli w drodze.”
(Mt 15,32 BPD).
2.
W jaki sposób troszczył się On o uczniów?
Jan
17,9.12.20.24
„Ja
za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi
dałeś, ponieważ są Twoimi. (…) Dopóki z nimi byłem,
zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem
ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia, aby się
wypełniło Pismo.” ( Jan 17,9.12 BT);
„Proszę
nie tylko za nimi, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu uwierzą
we Mnie. (...) Ojcze, pragnę, aby ci, których Mi powierzyłeś,
byli ze Mną zawsze tam, gdzie Ja jestem; aby mogli oglądać moją
chwałę, którą Ty Mnie otaczasz, gdyż umiłowałeś Mnie, nim
jeszcze świat zaczął istnieć.” (Jan 17,20.24);
„Nie
tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą
wierzyć we Mnie; (...) Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi
dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę
moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem
świata.” (Jan 17,20.24 BT).
3.
W czym okazał On swoją miłość do ludzi?
Jan
10,11; Flp 2,6-8
„Ja
jestem Dobrym Pasterzem. Dobry Pasterz oddaje swoje życie za owce.”
(Jan 10,11 BR);
„On
to, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby
na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy
postać sługi, stając się podobnym do ludzi. A w zewnętrznej
postaci uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stając się
posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej.” (Flp
2,6-8 BT);
„On
to, istniejąc w naturze Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby
być na równi z Bogiem, lecz sam siebie poniżył, przyjąwszy
naturę sługi. Stał się podobny do ludzi i w zewnętrznej postaci
uznany za człowieka. Uniżył samego siebie, stał się posłuszny
aż do śmierci i to śmierci krzyżowej.” (Flp 2,6-8 BP).
4.
Jak bardzo apostołowie byli oddani tym, których nauczali?
1
Tes 2,7.8
„Chociaż
jako apostołowie Chrystusa mogliśmy być w wielkim poważaniu;
przeciwnie, byliśmy pośród was łagodni jak żywicielka,
otaczająca troskliwą opieką swoje dzieci. Żywiliśmy dla was taką
życzliwość, iż gotowi byliśmy nie tylko użyczyć wam ewangelii
Bożej, ale i dusze swoje oddać, ponieważ was umiłowaliśmy.” (1
Tes 2,7.8 BW);
„Jako
prawdziwi apostołowie mieliśmy prawo okazać wam całą naszą
władzę, tymczasem występowaliśmy wśród was pełni skromności
[i dobroci], jak matka zatroskana o swe dzieci. Powodowani taką
miłością byliśmy gotowi dać wam nie tylko naukę Bożą, lecz
także nasze życie. Tak bowiem staliście się nam drogimi.” (1
Tes 2,7.8 BR);
„A
jako apostołowie Chrystusa mogliśmy być dla was ciężarem, my
jednak stanęliśmy pośród was pełni skromności, jak matka
troskliwie opiekująca się swoimi dziećmi. Będąc tak pełni
życzliwości dla was, chcieliśmy wam dać nie tylko Bożą
Ewangelię, lecz nadto dusze nasze, tak bowiem staliście się nam
drodzy.” (1 Tes 2,7.8 BT).
5.
Jakie więzi powinny rodzić się między wyznawcami Jezusa, który
oddał za nas Swoje życie?
Rz
1,9-12
„Bóg
bowiem, któremu składam hołd duchem moim, głosząc ewangelię o
Jego Synu, jest mi świadkiem, jak nieustannie o was pamiętam.
Pamiętam zawsze w moich modlitwach, prosząc Boga, bym wreszcie
kiedyś, kiedy On zechce, przybył do was. Bardzo bowiem pragnę
ujrzeć was, aby wam przekazać stosowny dla waszego umocnienia dar
duchowy. Oznacza to, że chciałbym doznać pociechy wśród was
dzięki wzajemnej wierze - waszej i mojej.” (Rz 1,9-12 BP);
„Bóg
bowiem, któremu służę w [głębi] mego ducha, głosząc Ewangelię
Jego Syna, jest mi świadkiem, jak nieustannie was wspominam, prosząc
we wszystkich modlitwach moich, by kiedyś wreszcie za wolą Bożą
nadarzyła mi się dogodna sposobność przybycia do was. Gorąco
bowiem pragnę was zobaczyć, aby użyczyć wam nieco daru duchowego
dla waszego umocnienia, to jest abyśmy się u was nawzajem
pokrzepili wspólną wiarą – waszą i moją.” (Rz 1,9-12 BT);
„Świadkiem
bowiem jest mi Bóg, któremu służę w duchu moim, w Ewangelii Jego
Syna, że wspominam was bez przerwy w moich modlitwach, błagając o
to, by za wolą Bożą była mi wreszcie dana sposobność przybycia
do was. Pragnę bowiem bardzo zobaczyć was, abym mógł wam udzielić
nieco łaski duchowej ku umocnieniu was, to jest, abyśmy się
wzajemnie podnieśli na duchu poprzez wspólną wiarę, waszą i
moją.” (Rz 1,9-12 BR).
6.
Jakie uczucia apostoł Paweł żywił do swoich braci w innych
zborach?
Flp
1,8; 1 Tes 2,13
„Albowiem
Bóg mi świadkiem, jak tęsknię do was wszystkich serdeczną
miłością Chrystusa Jezusa.” (Flp 1,8 BW);
„Bóg
mi świadkiem, że miłość Chrystusa Jezusa wyzwala we mnie
serdeczne uczucia dla was wszystkich.” (Flp 1,8 BP);
„Dlatego
też nieustannie dziękujemy Bogu, że usłyszawszy słowo Boże,
przez nas głoszone, przyjęliście je nie jak słowo ludzkie, lecz -
jak jest w rzeczywistości - jak słowo Boże. Ono też działa w
was, którzyście uwierzyli.” (1 Tes 2,13 BP);
„Dziękujemy
Bogu także i za to, że gdy przyjmowaliście głoszone przez nas
słowo Boże, traktowaliście je nie jak słowo ludzkie lecz - i to
jest jedynie słuszne - jak rzeczywiste słowo Boga, który dokonuje
swego dzieła w was, wierzących.” (1 Tes 2,13 BR);
„Dlatego
też i my dziękujemy Bogu nieustannie, że przyjęliście od nas
Słowo Bożego poselstwa, nie jako słowo ludzkie, ale, jak jest
naprawdę, jako Słowo Boga, które też w was wierzących skutecznie
działa.” (1 Tes 2,13 BPD).