Tekst
pamięciowy: 1 Kor 12,4-6
„A różne są dary łaski, lecz Duch ten sam. I różne są posługi, lecz Pan ten sam. I różne są sposoby działania, lecz ten sam Bóg, który sprawia wszystko we wszystkich.” (1 Kor 12,4-6 BW);
„Istnieje
różnorodność darów łaski, lecz jeden i ten sam Duch;
różnorodność urzędów, lecz jeden Pan; istnieją różne sposoby
działania, lecz Bóg, który wszystko w wszystkich sprawia, jest ten
sam. Duch objawia się każdemu ku ogólnemu pożytkowi.” (1 Kor
12,4-6 Kow).
1.
Jakie dary otrzymał na początku Kościół Jezusa Chrystusa?
1
Kor 12,7-11
„A
w każdym różnie przejawia się Duch ku wspólnemu pożytkowi.
Jeden bowiem otrzymuje przez Ducha mowę mądrości, drugi przez tego
samego Ducha mowę wiedzy, inny wiarę w tym samym Duchu, inny dar
uzdrawiania w tym samym Duchu. Jeszcze inny dar czynienia cudów,
inny dar proroctwa, inny dar rozróżniania duchów, inny różne
rodzaje języków, inny wreszcie dar wykładania języków. Wszystko
to zaś sprawia jeden i ten sam Duch, rozdzielając każdemu
poszczególnie, jak chce.” (1 Kor 12,7-11 BW);
„Wszystkim
zaś objawia się Duch dla [wspólnego] dobra. Jednemu dany jest
przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania
według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu,
innemu łaska uzdrawiania przez tego samego Ducha, innemu dar
czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów,
innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków.
Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak,
jak chce.” (1 Kor 12,7-11 BT).
2.
Jakie służby powoływano w tamtym czasie?
1
Kor 12,28; Ef 4,11
„I
tak ustanowił Bóg w Kościele naprzód apostołów, po wtóre
proroków, po trzecie nauczycieli, a następnie tych, którzy mają
moc czynienia cudów, potem tych, którzy uzdrawiają, którzy
wspierają pomocą, którzy rządzą, którzy przemawiają różnymi
językami.” (1 Kor 12,28 BR);
„Ale
w zgromadzeniu wybranych Bóg sobie ustanowił : Najpierw apostołów,
po drugie proroków, po trzecie nauczycieli, następnie dysponujących
przejawami mocy Boga, następnie darami uzdrawiania, pomocy,
kierowania, gatunków języków.” (1 Kor 12,28 NBG);
„On
sam też ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych
ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami. (Ef 4,11 BPD).
3.
Jak wyglądała posługa w zgromadzeniach i jaki był jej efekt?
1
Kor 14,26; Ef 4,12-16
„Cóż
więc pozostaje, bracia? Kiedy się razem zbieracie, ma każdy z was
już to dar śpiewania hymnów, już to łaskę nauczania albo
objawiania rzeczy skrytych, lub dar języków, albo wyjaśniania:
wszystko niech służy zbudowaniu.” (1 Kor 14,26 BT);
„Jak
wobec tego postępować, bracia? Otóż każdy z was posiada jakiś
dar, jak: łaskę śpiewania hymnów, umiejętność nauczania i
objawiania nieznanych spraw, dar modlenia się obcymi językami i
tłumaczenia ich. Kiedy zbieracie się razem, korzystajcie z tych
darów dla ogólnego zbudowania.” (1 Kor 14,26 BP);
„Aby
przysposobili świętych do wykonywania posługi dla budowania Ciała
Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i
pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary
wielkości według Pełni Chrystusa. [Chodzi o to], abyśmy już nie
byli dziećmi, którymi miotają fale i porusza każdy powiew nauki,
na skutek oszustwa ze strony ludzi i przebiegłości w sprowadzaniu
na manowce fałszu. Natomiast, żyjąc prawdziwie w miłości,
sprawmy, by wszystko wzrastało ku Temu, który jest Głową – ku
Chrystusowi. Od Niego [poczynając] całe Ciało – zespalane i
utrzymywane w łączności więzią umacniającą każdy z członków
stosownie do jego miary – przyczynia sobie wzrostu dla budowania
siebie w miłości.” (EF 4,12-16 BT);
„Zadaniem
ich jest zaprawiać „świętych” do wykonywania urzędu
posługiwania, aby budowali ciało Chrystusowe - dopóki nie
dojdziemy wszyscy do jedności w wierze i do doskonałego poznania
Syna Bożego; póki nie rozwiniemy się w męża dojrzałego; aż
dojdziemy do wieku, mogącego objąć pełność Chrystusową.
Wówczas nie będziemy już małymi dziećmi, które unosi fala tam i
sam, a wiatr błędnej nauki przerzuca na wszystkie strony, tak że
stają się igraszką oszukańczej gry fałszerzy lub ofiarą
chytrości, którą przebiegle stosują błędne doktryny. A raczej,
kierując się szczerą miłością, wrośniemy całkowicie w tego,
który jest głową: w Chrystusa. Z niego bierze wszystko ciało swe
scalenie i powiązanie, dzięki poszczególnym członkom, które
wypełniają swe zadanie, stosownie do sprawności danej każdemu z
osobna. Tak to dokonuje się wzrost ciała, które wznosi się w
miłości.” (Ef 4,12-16 Kow).
4.
Kto stał na czele każdego zboru?
DzAp
14,23; 1 Tym 3,1; Tyt, 1,5
„Przez
wkładanie rąk w czasie postów i modlitw powoływali w każdym
Kościele prezbiterów, powierzając ich Panu, w którego uwierzyli.”
(DzAp 14,23 BP);
„A
wybrawszy im przez głosowanie starszych w zborach oraz pomodliwszy
się pośród postów - powierzyli ich Panu w którego uwierzyli.”
(DzAp 14,23 BGN);
„Nauka
to godna wiary: jeśli ktoś dąży do biskupstwa, pragnie dobrego
zadania.” (1 Tym 3,1 BT);
„Słuszne
jest zdanie: kto pragnie objąć urząd przełożonego, zaszczytnej
służby pożąda.” (1 Tym 3,1 Kow);
„Godna
to wiary nauka: ten, kto ubiega się o biskupstwo, pragnie podjąć
się pięknego zadania.” (1 Tym 3,1 BP);
„Pozostawiłem
cię na Krecie w tym celu, abyś uporządkował to, co pozostało do
zrobienia, i ustanowił po miastach starszych, jak ci nakazałem.”
(Tyt 1,5 BW);
„Pozostawiłem
cię na Krecie w tym celu, żebyś zaprowadził ład wszędzie, gdzie
było jeszcze tego trzeba, a mianowicie, żebyś ustanowił po
miastach prezbiterów stosownie do mego polecenia.” (Tyt 1,5 Kow).
5.
Jakie przypadki służby miłosierdzia wymienia księga Dziejów
Apostolskich oraz List do Rzymian?
DzAp
11,27-30; Rz 15,25-27
„W
tym czasie właśnie przybyli z Jerozolimy do Antiochii prorocy.
Jeden z nich, imieniem Agabos, przepowiedział z natchnienia Ducha,
że na całej ziemi nastanie wielki głód. Nastał on za Klaudiusza.
Uczniowie postanowili więc, że każdy według [swej] zamożności
pośpieszy z pomocą braciom mieszkającym w Judei. Tak też zrobili,
wysyłając [jałmużnę] starszym przez Barnabę i Szawła.” (DzAp
11,27-30 BT);
„A
teraz idę do Jerozolimy z posługą dla świętych. Macedonia bowiem
i Achaja postanowiły urządzić składkę na ubogich spośród
świętych w Jerozolimie. Tak jest, postanowiły, bo też w samej
rzeczy są ich dłużnikami, gdyż jeżeli poganie stali się
uczestnikami ich dóbr duchowych, to powinni usłużyć im dobrami
doczesnymi.” (Rz 15,25-27 BW);
„Teraz
zaś idę do Jerozolimy, aby usłużyć świętym. Macedonia bowiem i
Achaja uznały za słuszne zebrać pewną składkę na ubogich
spośród świętych w Jerozolimie. Uznały za słuszne natomiast, bo
rzeczywiście są ich dłużnikami, gdyż skoro poganie dostąpili
udziału w ich (dobrach) duchowych, powinni usłużyć im
cielesnymi.” (Rz 15,25-27
BPD).
6.
Jak Bóg zabezpiecza materialne potrzeby swoich sług?
1
Kor 9,7-14; 2 Kor 9,6-13
„Któż
pełni kiedykolwiek służbę żołnierską na własny koszt? Kto
uprawia winnicę, a nie kosztuje jej owocu? Albo kto pasie trzodę i
nie kosztuje mleka, które trzoda daje? Czy mówię tylko o tym
według ludzkiego sposobu myślenia? Czy nie wspomina o tym również
Prawo? Otóż w Prawie Mojżesza jest napisane: „Nie zawiążesz
pyska młócącemu wołowi”. Czy Bóg, który to powiedział,
troszczy się o woły? Czy też wypowiedział to ze względu na nas?
Przecież nas ma na uwadze [Pismo Święte], kiedy pisze, że z
nadzieją zysku ma rolnik orać, a młócący młócić. Jeżeli
zasialiśmy wśród was dobra duchowe, to cóż w tym wielkiego, że
mamy udział w plonach waszych dóbr materialnych? Jeżeli innym
wolno domagać się, abyście ich utrzymywali, to tym bardziej to nam
przysługuje. Nie skorzystaliśmy jednak z tej możliwości, lecz
sami ponosimy cały ciężar utrzymywania, aby nie stwarzać żadnej
przeszkody dobrej nowinie Chrystusa. Czy nie wiecie, że ci, którzy
sprawują święte obrzędy, żywią się na koszt świątyni, a ci,
którzy służą ołtarzowi, mają udział w ofiarach składanych na
ołtarzu? Tak samo i Pan postanowił, aby ci, którzy głoszą dobrą
nowinę, żyli z głoszenia dobrej nowiny.” (1 Kor 9,7-14 BP);
„A
powiadam: Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje
obficie, obficie też żąć będzie. Każdy, tak jak sobie
postanowił w sercu, nie z żalem albo z przymusu; gdyż ochotnego
dawcę Bóg miłuje. A władny jest Bóg udzielić wam obficie
wszelkiej łaski, abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem,
mogli hojnie łożyć na wszelką dobrą sprawę, jak napisano:
Szczodrze rozdaje, udziela ubogim, Sprawiedliwość jego trwa na
wieki. A ten, który daje ziarno siewcy i chleb na pokarm, da i
pomnoży zasiew wasz, i przysporzy owoców sprawiedliwości waszej; a
tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką
szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do
dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie tej służby nie tylko wypełnia
braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych
dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej
służby, chwalić będą Boga za to, że podporządkowujecie się
wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą
wspólnotę z nimi i ze wszystkimi.” (2 Kor 9,6-13 BW);
„Pamiętajcie
o tym, że kto skąpo sieje, ten będzie zbierał skąpe plony, a kto
hojnie sieje, ten zbierze bogate plony. Każdy niech tak postąpi,
jak postanowił, nie z żalem lub z konieczności, ponieważ
„chętnego dawcę Bóg” miłuje. Bóg może was obdarzyć
obfitymi łaskami, abyście mając zawsze wszystkiego tyle, ile wam
potrzeba, spełniali jak najczęściej wszelkie dobre uczynki,
zgodnie z tym, co zostało napisane: „Rozdzielił i dał ubogim,
sprawiedliwość Jego trwa na wieki”. A ten, który wydziela siewcy
ziarno oraz chleba na pokarm dostarcza, pomnoży wasze ziarno i
zwiększy owoce waszej sprawiedliwości. Wzbogaceni we wszystko
okażecie wszelaką hojność, która sprawia, że za naszym
pośrednictwem składane jest Bogu dziękczynienie. Posługa bowiem
związana z tą społeczną potrzebą nie tylko zaradzi niedostatkom
świętych, lecz również obficie zwiększy dziękczynienia, które
wielu będzie składać Bogu. Przekonani dowodami, jakich
dostarczycie im przez tę posługę, będą chwalić Boga za wasze
posłuszeństwo w wyznawaniu ewangelii o Chrystusie i za hojność, z
jaką dzielicie się swoimi dobrami, zarówno z nimi, jak i ze
wszystkimi.” (2 Kor 9,6-13 BP).