Tekst
pamięciowy: 2 Ptr 1,3
„Boska
jego moc obdarowała nas wszystkim, co jest potrzebne do życia i
pobożności, przez poznanie tego, który nas powołał przez własną
chwałę i cnotę.” (2 Ptr 1,3 BW);
„Boska
wszechmoc sprawiła, że posiadamy wszystko, co niezbędne do
[prawdziwego] życia i pobożności, i że mogliśmy poznać Tego,
który nas powołał do uczestnictwa w swojej chwale i mocy.” (2
Ptr 1,3 BR).
1.
W co wyposażył nas Bóg, abyśmy mogli być Jego sługami?
Łk
24,49; por. DzAp 2,17.18
„Oto Ja
ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w
mieście, aż będziecie przyobleczeni w moc z wysoka.” (Łk 24,49
BT);
„Oto
zsyłam na was dar obiecany przez Ojca mego. Pozostańcie więc w
mieście, dopóki nie będziecie wyposażeni w moc z wysoka.” (Łk
24,49 Kow);
„Tak
będzie, mówi Bóg. W ostatnich dniach ześlę Ducha mego na każdego
człowieka, synowie i córki wasze mówić będą z natchnienia
Bożego, młodzież wasza mieć będzie widzenia, a starsi sny mieć
będą. W tym też czasie ześlę Ducha mego na niewolników i
niewolnice, którzy będą również mówić z natchnienia Bożego.”
(DzAp 2,17.18 BP);
„W
czasach ostatecznych, mówi Pan, wyleję Ducha mego na wszelkie
ciało. Wtedy prorokować będą synowie wasi i córki wasze,
młodzieńcy wasi widzenia mieć będą, a starcy wasi sny śnić
będą; nawet na sługi i służebnice moje wyleję w owych czasach
Ducha mego - i prorokować będą.” (DzAp 2,17.18 Kow).
2.
Co jest nieodłączną częścią służby, a zarazem źródłem siły
duchowej posłańców Ewangelii?
DzAp
4,23-31; Jak 5,16
„Uwolnieni
przybyli do swoich i opowiedzieli, co do nich mówili arcykapłani i
starsi. A ci, wysłuchawszy tego, wznieśli jednomyślnie głos do
Boga i mówili: Wszechwładny Stwórco nieba i ziemi, i morza, i
wszystkiego, co w nich istnieje, Ty przez Ducha Świętego
powiedziałeś ustami sługi Twego, Dawida: Dlaczego burzą się
narody i ludy knują daremne spiski? Powstali królowie ziemi i
książęta zeszli się razem przeciw Panu i przeciw Jego
Pomazańcowi. Zeszli się bowiem rzeczywiście w tym mieście przeciw
świętemu Słudze Twemu, Jezusowi, którego namaściłeś, Herod i
Poncjusz Piłat z poganami i pokoleniami Izraela, aby uczynić to, co
ręka Twoja i myśl zamierzyły. A teraz spójrz, Panie, na ich
groźby i daj sługom Twoim głosić słowo Twoje z całą odwagą,
gdy Ty wyciągać będziesz swą rękę, aby uzdrawiać i dokonywać
znaków i cudów przez imię świętego Sługi Twego, Jezusa. Po tej
ich modlitwie zadrżało miejsce, na którym byli zebrani; a wszyscy
zostali napełnieni Duchem Świętym i głosili odważnie słowo
Boże.” (DzAp 4,23-31 BT);
„A gdy
zostali zwolnieni, przyszli do swoich i opowiedzieli wszystko, co im
powiedzieli arcykapłani i starsi. Ci natomiast, gdy to usłyszeli,
jednomyślnie podnieśli głos do Boga i powiedzieli: Władco, Ty,
który uczyniłeś niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich
jest, który ustami naszego ojca Dawida, Twojego pachołka
powiedziałeś przez Ducha Świętego: Dlaczego parsknęły (gniewem)
narody, A ludy uknuły rzeczy o próżne? Powstali królowie ziemi i
przełożeni zeszli się razem przeciw Panu i przeciw Chrystusowi
Jego. Zeszli się bowiem naprawdę w tym mieście przeciwko świętemu
Słudze Twojemu, Jezusowi, którego namaściłeś: Herod i Poncjusz
Piłat z poganami i plemionami Izraela, aby uczynić wszystko, co
Twoja ręka i Twoje postanowienie już wcześniej ustaliły, że ma
się stać. A teraz, Panie, spójrz na ich groźby i daj Twoim sługom
głosić Twoje Słowo z całą ufną odwagą, gdy Ty wyciągasz rękę
do leczenia i by działy się znaki i cuda przez imię świętego
Sługi Twego, Jezusa. A gdy się pomodlili, zatrzęsło się miejsce,
na którym byli zebrani, wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym
i głosili Słowo Boże z ufną odwagą.” (DzAp 4,23-31 BPD);
„Wyznawajcie
jedni drugim swe upadki oraz módlcie się jedni za drugich, abyście
zostali wyleczeni. Wielki wpływ ma modlitwa sprawiedliwego.” (Jak
5,16 BGN);
„Wyznawajcie
zatem swe grzechy jedni drugim i módlcie się nawzajem za siebie,
abyście byli uzdrowieni; bo wiele może wytrwała modlitwa
sprawiedliwego.” (Jak 5,16 Kow).
3.
Co uczynił Bóg, aby Kościół mógł się rozwijać?
Rz
12,6-8
„Mamy
zaś różne dary według udzielonej nam łaski; czy to dar
proroctwa, którego należy używać zgodnie z zasadami wiary, czy to
dar usługiwania, który okazujemy w usługiwaniu, czy to dar
nauczania, którym cieszy się nauczający, czy to wreszcie dar
zachęcania, którym cieszy się zachęcający. Kto daje jałmużnę,
niech czyni to wspaniałomyślnie. Kto przewodniczy społeczności,
niech będzie gorliwy. Kto pełni dzieło miłosierdzia, niech czyni
to ochoczo.” (Rz 12,6-8 BP);
„Każdy
też z racji udzielonej nam łaski posiada inny dar. Ci, co cieszą
się darem przekazywania innym woli Bożej, powinni zeń korzystać
zgodnie z zasadami wiary; ci, którzy zostali obdarzeni darem
posługiwania, niech posługują innym, a ci, co posiadają dar
nauczania, niech korzystają zeń nauczając. Podobnie też niech
umacnia innych ten, kto z łaski Bożej potrafi podnosić innych na
duchu. Ten, kto dzieli się z innymi tym, co posiada, niech czyni to
szczerym sercem, a temu, kto wydaje rozkazy, niech towarzyszy przy
tym troska o dobro podwładnych; ten, kto okazuje innym miłosierdzie,
niech czyni to radośnie.” (Rz 12,6-8 BR).
4.
Co Bóg czynił dla tych, którzy byli wyznaczeni do specjalnych
posług?
4
Mjż 27,15-20; 5 Mjż 34,9
„I
przemówił Mojżesz do Pana tymi słowy: Niechaj Pan, Bóg duchów
wszelkiego ciała, wyznaczy męża, który by przewodził zborowi,
który by szedł na ich czele i chodził przed nimi, który by ich
wyprowadzał i przyprowadzał, aby zbór Pana nie był jak owce,
które nie mają pasterza. I rzekł Pan do Mojżesza: Weź Jozuego,
syna Nuna, męża obdarzonego duchem, i połóż na nim swoją rękę.
I postaw go przed Eleazarem, kapłanem, i przed całym zborem, i na
ich oczach ustanów go wodzem, złóż na niego część swojego
dostojeństwa, aby mu byli posłuszni wszyscy w zborze synów
izraelskich.” (4 Mjż 27,15-20 BW);
„Mojżesz
tak przemówił do Jahwe: Niech Jahwe, Bóg tchnienia [ożywiającego]
wszelkie ciało, wyznaczy dla tej społeczności męża, który by
szedł na jej czele i wracał na czele; który by ją wyprowadzał i
przyprowadzał. Niechże społeczność Jahwe nie będzie podobna do
owiec nie mających pasterza. A Jahwe rzekł do Mojżesza: Weź syna
Nuna, Jozuego, męża pełnego ducha, i włóż na niego swą rękę.
Potem każ mu się stawić przed kapłanem Eleazarem i całym
zgromadzeniem i na ich oczach ustanów go wodzem. Przekaż mu [też]
część swojej władzy, ażeby [mu] była posłuszna cała
społeczność synów Izraela.” (4 Mjż 27,15-20 BP).
5.
Jakie znaczenie posiada biblijny obrządek Drugiego
Wkładania Rąk i w jakich okolicznościach był stosowany?
DzAp
6,1-6; 13,1-3
„A w
owym czasie, gdy liczba uczniów wzrastała, wszczęło się
szemranie hellenistów przeciwko Żydom, że zaniedbywano ich wdowy
przy codziennym usługiwaniu. Wtedy dwunastu, zwoławszy wszystkich
uczniów, rzekło: Nie jest rzeczą słuszną, żebyśmy zaniedbali
słowo Boże, a usługiwali przy stołach. Upatrzcie tedy, bracia,
spośród siebie siedmiu mężów, cieszących się zaufaniem,
pełnych Ducha Świętego i mądrości, a ustanowimy ich, aby się
zajęli tą sprawą; my zaś pilnować będziemy modlitwy i służby
Słowa. I podobał się ten wniosek całemu zgromadzeniu, i wybrali
Szczepana, męża pełnego wiary i Ducha Świętego, i Filipa, i
Prochora, i Nikanora, i Tymona, i Parmena, i Mikołaja, prozelitę z
Antiochii; tych stawili przed apostołami, którzy pomodlili się i
włożyli na nich ręce.” (DzAp 6,1-6 BW);
„Otóż
w tym czasie, kiedy liczba uczniów wzrastała, wybuchło głośne
niezadowolenie tych wiernych, którzy używali języka greckiego,
przeciwko tym, którzy mówili po hebrajsku. Powodem było to, że
przy codziennym zaopatrzeniu nie uwzględniano dostatecznie wdów
tych pierwszych. Wtedy Dwunastu zwoławszy całą gminę uczniów
oświadczyło: „Nie jest rzeczą słuszną, abyśmy zaniedbywali
słowo Boże podejmując w zamian obsługiwanie stołów. A zatem,
bracia, upatrzcie spomiędzy siebie siedmiu wypróbowanych mężów,
pełnych Ducha Świętego i mądrości, abyśmy mogli zlecić im to
zadanie. My zaś oddamy się wyłącznie modlitwie i posłudze
słowa”. Ta propozycja spotkała się z uznaniem całego
zgromadzenia. Wybrano Szczepana, męża pełnego wiary i Ducha
Świętego, a nadto Filipa, Prochora, Nikanora, Tymona, Parmenasa i
Mikołaja, prozelitę z Antiochii. Tych oto mężów przedstawiono
apostołom, którzy wśród modlitwy nałożyli na nich ręce.”
(DzAp 6,1-6 Kow);
„W
Antiochii, w tamtejszym zborze, byli prorokami i nauczycielami:
Barnaba i Symeon, zwany Niger, i Lucjusz Cyrenejczyk, i Manaen, który
się wychowywał razem z Herodem tetrarchą, i Saul. A gdy oni
odprawiali służbę Pańską i pościli, rzekł Duch Święty:
Odłączcie mi Barnabę i Saula do tego dzieła, do którego ich
powołałem. Wtedy, po odprawieniu postów i modlitwy, nałożyli na
nich ręce i wyprawili ich.” (DzAp 13,1-3 BW);
„W
Kościele antiocheńskim działali następujący prorocy i
nauczyciele: Barnaba i Szymon, posiadający również przydomek
Niger, Lucjusz Cyrenejczyk i Manaen, który wychowywał się razem z
Herodem tetrarchą, oraz Szaweł. Pewnego razu, gdy odprawiali
publiczne nabożeństwo i pościli, Duch Święty powiedział im tak:
Zostawcie mi już Barnabę i Szawła, by mogli się poświęcić
sprawie, do której ich powołałem. Wyprawili ich tedy w drogę po
uprzednim poście, modlitwie i włożeniu na nich rąk.” (DzAp
13,1-3 BR).
6.
Do czego zobowiązuje ten obrządek?
1
Tym 4,14
„Nie
zaniedbuj w sobie daru, który zgodnie z proroctwem został ci dany
przez włożenie rąk prezbiterów.” (1 Tym 4,14 BP);
„Nie
zaniedbuj daru łaski, który masz, a który został ci udzielony na
podstawie prorockiego orzeczenia przez włożenie rąk starszych.”
(1 Tym 4,14 BW).