Tekst
przewodni: DzAp 2,38
„A
Piotr
do
nich:
upamiętajcie
się
i
niechaj
każdy
z
was
da
się
ochrzcić
w
imię
Jezusa
Chrystusa
na
odpuszczenie
grzechów
waszych,
a
otrzymacie
dar
Ducha
Świętego.”
(DzAp
2,38
BW);
„I rzekł do nich
Piotr: Nawróćcie się i niech każdy z was przyjmie chrzest w imię
Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych. Wtedy też
otrzymacie w darze Ducha Świętego.” (DzAp 2,38 BR).
1. Z jakim wezwaniem
zwracał się Pan Bóg w każdym czasie do grzeszników?
Iz 55,6.7;
Joel 2,12.13
„Szukajcie Jahwe, bo
daje się znaleźć, wzywajcie Go, albowiem jest blisko! Niech
niegodziwy porzuci swą drogę, a człowiek występny - swoje
zamysły; niech wróci do Jahwe, a On zmiłuje się nad nim, do Boga
naszego, bo hojny jest w przebaczaniu.” (Iz 55,6.7 BP);
„Jeszcze i teraz - mówi
Jahwe - nawróćcie się do mnie z całego serca, poszcząc i
płacząc, i zawodząc żałośnie! Lecz rozdzierajcie serca swe, nie
szaty, i nawróćcie się do Jahwe, Boga swego! On bowiem łaskawy i
miłosierny, nieskory do gniewu i pełen dobroci, i skłonny do
odwołania kary.” (Joel 2,12.13 BP);
„Przeto i teraz jeszcze
- wyrocznia Pana: Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem, przez
post i płacz, i lament”. Rozdzierajcie jednak serca wasze, a nie
szaty! Nawróćcie się do Pana Boga waszego! On bowiem jest łaskawy,
miłosierny, nieskory do gniewu i wielki w łaskawości, a lituje się
na widok niedoli.” (Joel 2,12.23 BT).
2. Jakie poselstwo
zwiastował Żydom Jezus Chrystus od początku Swej
nauczycielskiej posługi?
Mk 1,14.15
„A kiedy Jan został
uwięziony, przybył Jezus do Galilei, gdzie głosił Dobrą Nowinę
o Bogu, mówiąc: Wypełnił się czas i przybliżyło się królestwo
Boże. Nawróćcie się i uwierzcie w Ewangelię!” (Mk 1,14.15 BR);
„Lecz po wydaniu Jana
Jezus przyszedł do Galilei, zaczął głosić ewangelię Bożą i
mówić: Wypełnił się czas i bliskie jest Królestwo Boże,
opamiętujcie się i wierzcie ewangelii.” (Mk 1,14.15 BPD).
3. Co dzieje się w
sercu człowieka, którego nawiedza świadomość grzechu?
DzAp
2,36.37; por. 2 Kor
7,10
„Niech więc cały dom
Izraela wie z niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego
wyście ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem”. Gdy to
usłyszeli, przejęli się do głębi serca: „Cóż mamy czynić,
bracia?” - zapytali Piotra i pozostałych Apostołów.” (DzAp
2,36.37 BT);
„Niechajże tedy wie
zapewne wszystek dom Izraelski, że go Bóg i Panem, i Chrystusem
uczynił, tego Jezusa, któregoście wy ukrzyżowali. A to słysząc,
przerażeni są na sercu i rzekli do Piotra i do innych Apostołów:
Cóż mamy czynić, mężowie bracia?” (DzAp 2,36.37 BG);
„Bo smutek, który jest
z Boga, dokonuje nawrócenia ku zbawieniu, którego się [potem] nie
żałuje, smutek zaś tego świata sprawia śmierć.” (2 Kor 7,10
BT);
„Gdyż smutek, który
jest według Boga, wywołuje opamiętanie, którego się nie żałuje,
a które prowadzi do zbawienia; natomiast smutek światowy sprawia
śmierć.” (2 Kor 7,10 BPD).
Uwaga: Greckie
słowo
metanoia,
znaczy
przemiana
umysłu.
Często
ludzie
mylą
dwie
sprawy:
żal
z
powodu
konsekwencji,
jakie
musimy
ponosić
z
powodu
grzechu,
oraz
żal
z
powodu
samego
popełnienia
grzechu.
Prawdziwe
upamiętanie
nie
polega
jedynie
na
żalu
z
powodu
konsekwencji
grzechu,
lecz
na
znienawidzeniu
grzechu.
Dopiero
wówczas
mamy
do
czynienia
z
prawdziwym
upamiętaniem.
4. Komu nawrócony
grzesznik wyznaje swoje winy, i co wtedy czyni dla niego Bóg.
1 Jana
1,7-9; por. Ps 32,1-5
„Jeżeli zaś chodzimy
w światłości, tak jak i On jest w światłości, to wtedy
pozostajemy w łączności ze sobą, a krew Jezusa, Jego Syna,
oczyszcza nas z wszelkiego grzechu. Jeżeli mówimy, że nie mamy
grzechu, to sami siebie zwodzimy i nie ma w nas prawdy. Jeżeli
wyznajemy nasze grzechy, to On jest tak wierny i sprawiedliwy, że
odpuści nam grzeszy i oczyści nas z wszelkiej nieprawości.” (1
Jana 1,7-9 BP);
„Jeśli zaś chodzimy w
światłości, jak On sam jest w światłości, społeczność mamy z
sobą, i krew Jezusa Chrystusa, Syna jego, oczyszcza nas od
wszelkiego grzechu. Jeśli mówimy, że grzechu nie mamy, sami siebie
zwodzimy, i prawdy w nas nie ma. Jeśli wyznajemy grzechy swoje,
wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści
nas od wszelkiej nieprawości.” (1 Jana 1,7-9 BW);
„Dawidowy. Pieśń
pouczająca. Błogosławiony ten, któremu odpuszczono występek,
Którego grzech został zakryty! Błogosławiony człowiek, któremu
Pan nie poczytuje winy, A w duchu jego nie ma obłudy! Gdy milczałem,
schły kości moje Od błagalnego wołania przez cały dzień. Bo we
dnie i w nocy ciążyła na mnie ręka twoja, Siła moja zanikła jak
podczas upałów letnich. Sela. Grzech mój wyznałem tobie I winy
mojej nie ukryłem. Rzekłem: Wyznam występki moje Panu; Wtedy Ty
odpuściłeś winę grzechu mego. Sela.” (Ps 32,1-5);
„Dawidowy. Pieśń
pouczająca. Szczęśliwy ten, komu została odpuszczona nieprawość,
którego grzech został puszczony w niepamięć. Szczęśliwy
człowiek, któremu Pan nie poczytuje winy, w którego duszy nie
kryje się podstęp. Póki milczałem, schnęły kości moje, wśród
codziennych mych jęków. Bo dniem i nocą ciążyła nade mną Twa
ręka, język mój ustawał jak w letnich upałach. Grzech mój
wyznałem Tobie i nie ukryłem mej winy. Rzekłem: „Wyznaję
nieprawość moją wobec Pana”, a Tyś darował winę mego
grzechu.” (Ps 32,1-5 BT);
„[Psalm] Dawida; pieśń
pouczająca. Szczęśliwy, kto dostąpił odpuszczenia nieprawości i
przebaczenia grzechu. Szczęśliwy człowiek, któremu Jahwe nie
przypisuje winy, (którego dusza wolna jest od fałszu). Dopóki
milczałem, kości moje wysychały pośród nieustannych moich jęków;
bo we dnie i w nocy ciążyła nade mną Twa ręka, niszczały me
siły [jak] w czasie skwaru letniego. Wtedy wyznałem przed Tobą
swój grzech i nie taiłem swej winy. Powiedziałem sobie: „Wyjawię
Jahwe moje występki”, a Tyś mi odpuścił nieprawość mego
grzechu.” (Ps 32,1-5 BP).
5. Przed
czym ap. Paweł
przestrzegał Ateńczyków, gdy
zwiastował im Chrystusa i
wzywał do upamiętania?
DzAp
17,30.31
„Mimo że był okres
nieznajomości Boga, wzywa On teraz wszędzie wszystkich ludzi, aby
się nawrócili; wyznaczył bowiem dzień, w którym będzie sądził
świat sprawiedliwie przez Człowieka, którego w tym celu powołał,
czego wiarygodność potwierdził dla wszystkich, wskrzeszając Go z
martwych.” (DzAp 17,30.31 BP);
„Pominąwszy więc
czasy niewiedzy, Bóg wzywa teraz wszędzie wszystkich ludzi, aby się
opamiętali, zgodnie z tym też wyznaczył dzień, w którym będzie
sprawiedliwie sądził zamieszkały świat przez Człowieka, którego
ustanowił, a czego dowód przedstawił wszystkim, kiedy Go wzbudził
z martwych.” (DzAp 17,30.31 BPD).
6. Jakiej zmiany
dokonuje Bóg w sercu, umyśle i życiu tego, kto szczerze
się do Niego nawraca?
Jan 3,1-6;
Ezech 11,18-20; 36,24-27
„Był wśród
faryzeuszów pewien człowiek, dostojnik judejski, który miał na
imię Nikodem. Przyszedł do Jezusa w nocy i rzekł Mu: - Rabbi,
wiemy, żeś jest nauczycielem, który przyszedł od Boga, bo nikt
nie może czynić takich znaków, jakie Ty czynisz, jeżeli Bóg nie
jest z nim. A Jezus mu odpowiedział: - Zaprawdę, zaprawdę powiadam
ci: Kto nie narodzi się na nowo, nie może ujrzeć królestwa
Bożego. Mówi do Niego Nikodem: - Jak może narodzić się człowiek
będąc starcem? Czy może wejść po raz drugi do łona matki i
narodzić się? Jezus odrzekł: - Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci:
Kto nie narodzi się z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa
Bożego. Co rodzi się z ciała, jest ciałem, a co z Ducha, jest
Duchem.” (Jan 3,1-6 BP);
„Wśród faryzeuszów
był człowiek, dostojnik żydowski, imieniem Nikodem. Przyszedł on
kiedyś nocą do Jezusa i powiedział: Rabbi, wiemy, że przyszedłeś
od Boga, by nas nauczać. Nikt bowiem nie mógłby czynić takich
znaków, jakie Ty czynisz, gdyby nie był z nim sam Bóg. A Jezus
rzekł do niego: Zaprawdę, zaprawdę mówię ci, jeżeli ktoś nie
narodzi się ponownie, nie będzie mógł ujrzeć królestwa Bożego.
Wtedy zapytał Go Nikodem: Jak może narodzić się ponownie
człowiek, który jest już starcem? Czy może powtórnie wejść do
łona matki, by się narodzić? A Jezus odpowiedział: Zaprawdę,
zaprawdę mówię ci, kto nie narodzi się ponownie z wody i z Ducha,
nie będzie mógł wejść do królestwa Bożego. To, co narodziło
się z ciała, jest ciałem; to zaś, co narodziło się z Ducha,
jest duchem.” (Jan 3,1-6 BR);
„A gdy wrócą tam i
usuną z niej wszystkie jej ohydy i wszystkie jej obrzydliwości,
wtedy Ja dam im nowe serce i nowego ducha włożę do ich wnętrza;
usunę z ich ciała serce kamienne i dam im serce mięsiste, aby
postępowali według moich przepisów, przestrzegali moich praw i
wykonywali je. Wtedy będą mi ludem, a Ja będę im Bogiem.”
(Ezech 11,18-20 BW);
„Wrócą tam i
wykorzenią z niej wszystkie bożki i obrzydliwości. Dam im jedno
serce i wniosę nowego ducha do ich wnętrza. Z ciała ich usunę
serce kamienne, a dam im serce cielesne, aby postępowali zgodnie z
moimi poleceniami, strzegli nakazów moich i wypełniali je. I tak
będą oni moim ludem, a Ja będę ich Bogiem.” (Ezech 11,18-20
BT);
„Wezmę was z narodów,
zgromadzę was ze wszystkich krajów i wprowadzę was do waszej
ziemi. Wyleję na was czystą wodę i będziecie czyści. Oczyszczę
was ze wszystkich waszych nieczystości i ze wszystkich waszych
bożków. Dam wam nowe serce i nowego ducha złożę w wasze wnętrze.
Wyjmę serce kamienne z waszego ciała, a dam wam serce cielesne.
Ducha mojego złożę w wasze wnętrze i sprawię, że będziecie
postępowali według moich praw i strzegli moich przykazań i że
będziecie je pełnili.” (Ezech 36,24-27 BP).
7. Jakie owoce są
widoczne w życiu nawróconego dziecka Bożego?
2 Kor
5,17; Gal 5,22.23; por.
Ef 4,20-32
„Jeżeli więc ktoś
pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło,
a oto stało się nowe.” (2 Kor 5,17 BT);
„Dlatego jeśli ktoś
jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; to, co stare, przeminęło,
oto nastało nowe.” (2 Kor 5,17 BPD);
„Owoc zaś wywodzący
się z ducha to: miłość, radość, pokój, cierpliwość, dobroć,
życzliwość, wierność, łagodność, opanowanie. Dla tych, którzy
to wszystko czynią, Prawo nie istnieje.” (Gal 5,22.23 BP);
„Owocem zaś Ducha są:
miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć,
wierność, łagodność, wstrzemięźliwość. Przeciwko takim nie
ma zakonu.” (Gal 5,22.23 BW);
„Ale wy nie tak
poznawaliście Chrystusa. Słyszeliście o Nim i zostaliście
pouczeni zgodnie z prawdą, która jest w Nim, w Jezusie: (że
trzeba) zrzucić z siebie starego człowieka z jego dawnym sposobem
życia, którego zwodnicze żądze doprowadzają do upadku, odnowić
ducha i myśli, przyoblec się w nowego człowieka, stworzonego na
obraz Boga w sprawiedliwości i prawdziwej świętości. Dlatego
odrzuciwszy kłamstwo, niech każdy mówi prawdę bliźniemu swemu,
bo jesteście członkami jednego Ciała. Możecie się gniewać, ale
nie grzeszcie. Słońce niech nie zachodzi nad waszym gniewem, nie
dawajcie przystępu diabłu. Kto kradł, niech zaprzestanie kradzieży
i zabierze się do pracy, zdobywa własnym trudem pieniądze, aby
mógł udzielać potrzebującemu. Niech z ust waszych nie wychodzi
żadne brzydkie słowo, lecz tylko dobre, potrzebne ku zbudowaniu, by
przyniosło łaskę tym, którzy go słuchają. Nie zasmucajcie Ducha
Świętego Boga, który was opatrzył (swoją) pieczęcią na dzień
odkupienia. Wszelka gorycz, wybuchowość, gniew, krzyki i
przekleństwa, i jakiekolwiek zło niech u was zniknie. Bądźcie dla
drugich dobrzy i miłosierni. Wybaczajcie sobie nawzajem, jak i wam
przebaczył Bóg w Chrystusie.” (Ef 4,20-32 BP);
„Ale wy nie tak
nauczyliście się Chrystusa, jeśliście tylko słyszeli o nim i w
nim pouczeni zostali, gdyż prawda jest w Jezusie. Zewleczcie z
siebie starego człowieka wraz z jego poprzednim postępowaniem,
którego gubią zwodnicze żądze, i odnówcie się w duchu umysłu
waszego, a obleczcie się w nowego człowieka, który jest stworzony
według Boga w sprawiedliwości i świętości prawdy. Przeto,
odrzuciwszy kłamstwo, mówcie prawdę, każdy z bliźnim swoim, bo
jesteśmy członkami jedni drugich. Gniewajcie się, lecz nie
grzeszcie; niech słońce nie zachodzi nad gniewem waszym, nie
dawajcie diabłu przystępu. Kto kradnie, niech kraść przestanie, a
niech raczej żmudną pracą własnych rąk zdobywa dobra, aby miał
z czego udzielać potrzebującemu. Niech żadne nieprzyzwoite słowo
nie wychodzi z ust waszych, ale tylko dobre, które może budować,
gdy zajdzie potrzeba, aby przyniosło błogosławieństwo tym, którzy
go słuchają. A nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym
jesteście zapieczętowani na dzień odkupienia. Wszelka gorycz i
zapalczywość, i gniew, i krzyk, i złorzeczenie niech będą
usunięte spośród was wraz z wszelką złością. Bądźcie jedni
dla drugich uprzejmi, serdeczni, odpuszczając sobie wzajemnie, jak i
wam Bóg odpuścił w Chrystusie.” (Ef 4,20-32 BW).