39.Synowie i córki Boga

Tekst przewodni: Rz 8,16

„Ten to Duch świadczy wespół z duchem naszym, że dziećmi Bożymi jesteśmy.” (Rz 8,16 BW).

1. Kto  jedynie może  nas  uzdolnić do  czynienia  woli  Bożej,  do prowadzenia  czystego  i świętego życia?

    Rz 8,11-13

„A jeżeli mieszka w was Duch Tego, który Jezusa wskrzesił z martwych, to Ten, co wskrzesił Chrystusa z martwych, przywróci do życia wasze śmiertelne ciała mocą mieszkającego w was swego Ducha. Jesteśmy więc, bracia, dłużnikami, ale nie ciała, byśmy żyć mieli według ciała. Bo jeżeli będziecie żyli według ciała, czeka was śmierć. Jeżeli zaś przy pomocy Ducha uśmiercać będziecie popędy ciała - będziecie żyli.” (Rz 8,11-13 BT);

„Jeśli zaś Duch Tego, który Jezusa wzbudził z martwych, mieszka w was, to Ten, który Jezusa Chrystusa z martwych wzbudził, ożywi i wasze śmiertelne ciała przez swego Ducha, który mieszka w was. Tak więc, bracia, jesteśmy dłużnikami nie ciała, aby żyć według ciała. Jeśli bowiem według ciała żyjecie, przyjdzie wam umrzeć; ale jeśli Duchem sprawy ciała uśmiercacie — będziecie żyli.” (Rz 8,11-13 BPD);

„A jeśli Duch tego, co Jezusa wzbudził z martwych, mieszka w was, to ten, co wzbudził Jezusa Chrystusa z martwych, ożywi i ciała wasze śmiertelne dla Ducha jego mieszkającego w was. Przeto, bracia, nie jesteśmy dłużnikami ciała, żebyśmy według ciała żyli. Jeśli bowiem według ciała żyć będziecie, pomrzecie; jeśli zaś duchem umorzycie sprawy ciała, żyć będziecie.” (Rz 8,11-13 JW);

„A jeśli mieszka w was Duch Tego, który dokonał zmartwychwstania Jezusa, to Ten sam, który dokonał zmartwychwstania Chrystusa, ożywi również wasze śmiertelne ciała dzięki swemu Duchowi, który zamieszkuje w was. Tak więc, bracia, nie powinniśmy żyć dla ciała, ulegając jego pragnieniom. Jeśli bowiem pragnienia ciała kierować będą waszym życiem - umrzecie. Gdy natomiast, dzięki Duchowi, zadacie śmierć działaniu ciała - żyć będziecie.” (Rz 8,11-13 BP).

2. Jakie błogosławieństwo wnosi Duch Boży w nasze życie?

    Rz 8,14-15

„Bo wszyscy, których Duch Boży prowadzi, są dziećmi Bożymi. Nie wzięliście przecież ducha niewoli, by znowu ulegać strachowi, lecz wzięliście ducha synostwa, w którym wołamy: Abba, Ojcze!” (Rz 8,14-15 BPD);

„Wszyscy, którzy dają się prowadzić Duchowi Bożemu, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, żeby znów trwać w bojaźni, lecz został wam dany duch przybrania za synów, w którym to duchu wołamy: Abba, Ojcze!” (Rz 8,14-15 BR);

„Bo którzykolwiek Duchem Bożym prowadzeni bywają, ci są synami Bożymi. Gdyżeście nie wzięli ducha niewoli znowu ku bojaźni, aleście wzięli Ducha przysposobienia synowskiego, przez którego wołamy: Abba, to jest Ojcze!” (Rz 8,14-15 BG).

3. Czy   wierzący   może  mieć   świadomość  swojej  przynależności  do  Boga  i  posiadać  pewność zbawienia?

    Rz 8,16; 2 Kor 1,21-22

„Ten właśnie Duch świadczy wobec naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Boga.” (Rz 8,16 BP);

„Ten to Duch świadczy wraz z naszym duchem, że jesteśmy dziećmi Boga.” (Rz 8,16 BPD);

„Sam zaś Duch daje świadectwo duchowi naszemu o tym, że jesteśmy dziećmi Bożymi.” (Rz 8,16 BR);

„Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi.” (Rz 8,16 BT);

„Tym zaś, który utwierdza nas wraz z wami w Chrystusie i który nas namaścił, jest Bóg; On też wycisnął na nas pieczęć i dał zadatek Ducha do naszych serc.” (2 Kor 1,21-22 BPD);

„Bóg utwierdził nas wraz z wami w Chrystusie, namaścił nas; on wycisnął na nas pieczęć swą i dał Ducha jako zadatek w serca nasze.” (2 Kor 1,21-22 Kow);

„Ale ten, który nas utwierdza z wami w Chrystusie i który nas pomazał, Bóg jest; Który też zapieczętował nas i dał zadatek Ducha w serca nasze.” (2 Kor 1,21-22 BG).

4. W jaki sposób stajemy się współdziedzicami Chrystusa?

    Rz 8,17

„A jeśli jesteśmy dziećmi, to i spadkobiercami. Jesteśmy spadkobiercami Boga oraz współspadkobiercami z Chrystusem, skoro bowiem razem z Nim cierpimy, razem też z Nim otrzymamy chwałę.” (Rz 8,17 BP);

„A jeśli dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa. Jeżeli bowiem z Nim współcierpimy, to wspólnie będziemy również przebywać w chwale.” (Rz 8,17 BR);

„Jeśli zaś synami, to i dziedzicami: mianowicie dziedzicami bożymi, a współdziedzicami Chrystusowymi; jeśli tylko współcierpimy, abyśmy też byli współuwielbieni.” (Rz 8,17 JW);

„Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale.” (Rz 8,17 BT).

5. Jaka jest proporcja między doczesnymi trudnościami a wieczną chwałą?

    Rz 8,18

„Albowiem sądzę, że utrapienia teraźniejszego czasu nic nie znaczą w porównaniu z chwałą, która ma się nam objawić.” (Rz 8,18 BW);

„Wnioskuję bowiem, że cierpienia czasu teraźniejszego są niewspółmierne z przyszłą chwałą, która ma się w nas objawić.” (Rz 8,18 Kow);

„Sądzę bowiem, że cierpień doczesnych nie można porównać z chwalą, która ma się w nas kiedyś objawić.” (Rz 8,18 BR);

„Uważam bowiem, że utrapienia czasu teraźniejszego nic nie znaczą w porównaniu z chwałą, która ma się nam objawić.” (Rz 8,18 BPD);

„Sądzę wreszcie, że cierpienia obecnego czasu są nie do porównania z chwałą jaka ma nas opromienić.”(Rz 8,18 BP);

„Sądzę bowiem, że utrapienia czasu niniejszego nie są godne przyszłej chwały, która się w nas objawi.” (Rz 8,18 JW);

„Albowiem, (bracia!) mam za to, iż utrapienia teraźniejszego czasu nie są godne onej przyszłej chwały, która się ma objawić w nas.” (Rz 8,18 BG). 

Zwycięstwo ducha nad ciałem

Tekst przewodni: Gal 5,16

„Mówię więc: Według Ducha postępujcie, a nie będziecie pobłażali żądzy cielesnej.” (Gal 5,16 BW);

„A zatem powiadam wam: Niech duch wami powoduje, a żądzom cielesnym folgi dawać nie będziecie.” (Gal 5,16 Kow);

„A teraz posłuchajcie, co wam powiem: Starajcie się, by Duch [Boży] kierował waszym postępowaniem, a nie ulegajcie pożądaniom ciała.” (Gal 5,16 BR);

„Mówię zaś: Według ducha postępujcie i pożądliwości ciała nie będziecie wypełniać.” (Gal 5,16 JW);

„Ale mówię: Żyjcie Duchem i nie spełniajcie pożądania cielesnej natury.” (Gal 5,16 BGN).

1. Z jakiego powodu zakon nie mógł doprowadzić ludzi do życia wiecznego?

    Rz 8,3 cz. 1; Rz 3,19-20

„Co bowiem było niemożliwe dla Prawa, ponieważ ciało czyniło je bezsilnym,...” (Rz 8,3 cz. 1 BT);

„Bo czego nie potrafił Zakon, bezsilny z powodu ciała,...” (Rz 8,3 cz. 1 Kow);

„Co bowiem było niemożliwe dla Prawa - pozbawionego mocy przez nasze ciało,...” (Rz 8,3 cz. 1 BP);

„Gdyż z uwagi na bezsilność Prawa, w której było za słabe z powodu cielesnej natury,...” (Rz 8,3 cz. 1 BGN);

„Wiemy zaś, że Prawo przemawia do tych, którzy je uznają, a mówi dlatego, aby zamknęły się każde usta i aby cały świat uległ wyrokowi Boga, ponieważ żaden człowiek nie dozna usprawiedliwienia wobec Niego na podstawie uczynków nakazanych przez Prawo. Wskutek Prawa bowiem nastąpiło poznanie grzechu.” (Rz 3,19-20 BP);

„Wiemy zaś, że cokolwiek Prawo mówi, mówi do tych, którzy są w Prawie, aby wszelkie usta były zamknięte, a cały świat został pociągnięty do odpowiedzialności wobec Boga. Dlatego na podstawie czynów (wynikających z) Prawa żadne ciało nie zostanie przed Nim uznane za sprawiedliwe — za pośrednictwem Prawa bowiem (dokonuje się) właściwe poznanie grzechu.” (Rz 3,19-20 BPD).

2. W jaki sposób  –  wypełniając wolę Ojca  –  Pan Jezus zwyciężył grzech w ciele i zbawił tych, którzy w Niego wierzą?

    Rz 8,3 cz. 2; 2 Kor 5,21

„- było możliwe dla Boga. On to, dla zniszczenia grzechu, wysłał swego Syna, który przyjął ciało podobne do naszego, podlegającego grzechowi, i w tym ciele dokonał sądu nad grzechem.” (Rz 8,3 cz. 2 BP);

„... wtedy zesłał Bóg swojego Syna w ciele podobnym do ciała grzesznego i w tym ciele wydał na grzech, z powodu jego grzeszności, wyrok potępienia.” (Rz 8,3 cz. 2 BR);

„On to zesłał Syna swego w ciele podobnym do ciała grzesznego i dla [usunięcia] grzechu wydał w tym ciele wyrok potępiający grzech.” (Rz 8,3 cz. 2 BT);

„(On) Tego, który nie poznał grzechu, zamiast nas uczynił grzechem, abyśmy my w Nim stali się sprawiedliwością Boga.” (2 Kor 5,21 BPD);

„On dla nas zrzucił winę na Tego, który nie popełnił żadnego grzechu, abyśmy w Nim osiągnęli sprawiedliwość Bożą.” (2 Kor 5,21 BP).

3. Jakie znaczenie ma dla nas dzieło Chrystusa?

    Rz 8,4

„Aby słuszne żądania zakonu wykonały się na nas, którzy nie według ciała postępujemy, lecz według Ducha.” (Rz 8,4 BW);

„Aby to, co nakazuje Prawo, wypełniło się w nas, o ile postępujemy nie według ciała, ale według Ducha.” (Rz 8,4 BT);

„Aby słuszna norma Prawa spełniła się w nas, którzy nie według ciała postępujemy, lecz według Ducha.” (Rz 8,4 BPD);

„Aby ona sprawiedliwość zakonu była wypełniona w nas, którzy nie według ciała chodzimy, ale według Ducha.” (Rz 8,4 BG);

„W ten sposób nakaz Prawa urzeczywistnił się w nas, którzy nie kierujemy się pragnieniami ciała, lecz nakazami Ducha.” (Rz 8,4 BP).

4. Po czym można poznać człowieka prowadzonego Duchem Bożym?

    Rz 8,5-6

„Ci bowiem, którzy żyją według ciała, dążą do tego, czego chce ciało; ci zaś, którzy żyją według Ducha - do tego, czego chce Duch. Dążność bowiem ciała prowadzi do śmierci, dążność zaś Ducha - do życia i pokoju.” (Rz 8,5-6 BT);

„Ci bowiem, którzy kierują się pragnieniami ciała, pożądają dóbr cielesnych, ci zaś, którzy kierują się nakazami Ducha, pożądają dóbr duchowych. Pożądanie wypływające z ciała sprowadza śmierć, pożądanie zaś z Ducha daje życie i pokój.” (Rz 8,5-6 BP);

„Albowiem którzy są według ciała, rozumieją, co jest cielesne; lecz którzy są według ducha, rozumieją, co jest duchowe. Gdyż mądrość ciała - to śmierć, a mądrość ducha - życie i pokój.” (Rz 8,5-6 JW);

„Ci, którzy żyją sprawami ciała, myślą tylko o tym, co cielesne, ci zaś, którzy żyją sprawami Ducha, o tym, co duchowe. Kto myśli tylko o ciele, idzie ku śmierci, kto myśli o sprawach Ducha, znajduje życie i pokój.” (Rz 8,5-6 Przekład Współczesny);

„Bo ci, co żyją według cielesnej natury - myślą o tych sprawach, które są cielesnej natury; zaś ci, co żyją według Ducha - o tych Ducha. Ponieważ zamiar ciała wewnętrznego - to śmierć, natomiast zamiar Ducha - to życie i pokój.” (Rz 8,5-6 BGN).

5. Czy  ludzie  lekceważący  Zakon  Boży,  albo  ci,  którzy  łamią jego  przykazania,  są  ludźmi uduchowionymi?

    Rz 8,7-8.10

„Dlatego zamysł ciała jest wrogi Bogu; nie poddaje się bowiem Prawu Bożemu, bo też nie może. Ci zaś, którzy są w ciele, Bogu podobać się nie mogą. (...) Jeśli jednak Chrystus jest w was, to chociaż ciało jest martwe z powodu grzechu, duch jest żywy dzięki usprawiedliwieniu.” (Rz 8,7-8.10 BPD);

„A to dlatego, że dążność ciała wroga jest Bogu, nie podporządkowuje się bowiem Prawu Bożemu, ani nawet nie jest do tego zdolna. A ci, którzy żyją według ciała, Bogu podobać się nie mogą. (...) Jeżeli natomiast Chrystus w was mieszka, ciało wprawdzie podlega śmierci ze względu na [skutki] grzechu duch jednak posiada życie na skutek usprawiedliwienia.” (Rz 8,7-8.10 BT);

„Ponieważ mądrość ciała jest nieprzyjaciółką Boga, nie jest bowiem poddana prawu bożemu, bo nawet nié może. A którzy są w ciele, nie mogą podobać się Bogu. (...) Lecz jeśli Chrystus jest w was, ciało wprawdzie jest umarłe dla grzechu, ale duch żyje dla usprawiedliwienia.” (Rz 8,7-8.10 JW);

„Dzieje się tak dlatego, że pożądanie z ciała jest wrogiem Boga, ponieważ nie poddaje się Prawu Bożemu - bo też nie może tego uczynić. Ci, którzy kierują się pożądaniami ciała, nie mogą podobać się Bogu. (...) Jeśli zaś Chrystus jest w was, to chociaż ciało umarło z powodu grzechu, duch jednak jest pełen życia dzięki usprawiedliwieniu.” (Rz 8,7-8.10 BP).

6. Jaką stanowczą opinię wygłosił ap. Paweł?

    Rz 8,9

„Wy jednak nie żyjecie według ciała, lecz według Ducha, jeśli tylko Duch Boży w was mieszka. Jeżeli zaś kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten do Niego nie należy.” (Rz 8,9 BT);

„Wy zaś nie żyjecie dla ciała, ale dla ducha - o ile Duch Boży rzeczywiście w was mieszka. Kto nie ma Ducha Chrystusowego, nie należy do niego.” (Rz 8,9 Kow);

„Ale wy nie jesteście w ciele, lecz w Duchu, jeśli tylko Duch Boży mieszka w was. Jeśli zaś kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten nie jest jego.” (Rz 8,9 BW);

„Wy natomiast nie kierujecie się pożądaniami ciała, lecz złączeni jesteście z Duchem, bo przecież Duch Boży w was mieszka. A gdy ktoś nie posiada Ducha Chrystusowego, nie jest Jego własnością.” (Rz 8,9 BP).

Zwycięstwo ducha nad ciałem  <--- rozważanie (video)

Doskonałe Prawo i niedoskonały człowiek

Tekst przewodni: Rz 7,12

„Tak więc zakon jest święty i przykazanie jest święte i sprawiedliwe, i dobre.” (Rz 7,12 BW).

1. Do czego służy Zakon?

    Rz 7,7-8

„Cóż więc powiemy? Że zakon to grzech? Przenigdy! Przecież nie poznałbym grzechu, gdyby nie zakon; wszak i o pożądliwości nie wiedziałbym, gdyby zakon nie mówił: Nie pożądaj! Lecz grzech przez przykazanie otrzymał bodziec i wzbudził we mnie wszelką pożądliwość, bo bez zakonu grzech jest martwy.” (Rz 7,7-8 BW);

„Cóż więc powiemy? Czy Prawo jest grzeszne? Ależ nigdy! Lecz gdyby nie Prawo, w ogóle nie poznałbym grzechu. Nie wiedziałbym, co to jest pożądliwość, gdyby Prawo nie powiedziało: Nie pożądaj! Tak tedy skłonność do grzechu rozbudzona we mnie przez Prawo poczęła działać, stając się zarzewiem wszelkiej pożądliwości. Gdy bowiem nie ma Prawa, skłonność do grzechu jest martwa.” (Rz 7,7-8 BR);

„Cóż więc powiemy? Ze Zakon grzechem jest? Przenigdy! Co prawda, poznałem grzech dopiero przez Zakon. Bo nie wiedziałbym nic o pożądliwości, gdyby Zakon nie mówił: „Nie pożądaj!” A tym sposobem grzech, czerpiąc podnietę w zakazie, wzbudził we mnie wszelkie pożądliwości. Bo bez Zakonu grzech byłby martwy.” (Rz 7,7-8 Kow);

„Cóż więc powiemy? Zakon jest grzechem? Boże uchowaj! Ale grzechu nie poznałem jak tylko przez Zakon: bo nie wiedziałbym o pożądliwości, gdyby Prawo nie mówiło: „Nie pożądaj.” Grzech zaś, wziąwszy podnietę z przykazania, sprawił we mnie wszelką pożądliwość. Bez Zakonu bowiem grzech był martwy.” (Rz 7,7-8 JW).

2. Jaki jest Boży Zakon, a jaki jest naturalny stan człowieka?

    Rz 7,12.14

„Tak więc zakon jest święty i przykazanie jest święte i sprawiedliwe, i dobre. (...) Wiemy bowiem, że zakon jest duchowy, ja zaś jestem cielesny, zaprzedany grzechowi.” (Rz 7,12.14 BW);

„A więc Zakon święty jest. Przykazanie jest święte, sprawiedliwe i dobre. (...) Wiemy, że Zakon jest duchowy; lecz ja jestem cielesny, zaprzedany grzechowi.” (Rz 7.12.14 Kow);

„Prawo samo jest bezsprzecznie święte; święte, sprawiedliwe i dobre jest też przykazanie. (...) Wiemy przecież, że Prawo jest duchowe. A ja jestem cielesny, zaprzedany w niewolę grzechu.” (Rz 7,12.14 BT);

„Święte jest zatem Prawo, święte także, sprawiedliwe i dobre jest przykazanie. (...) Wiemy, że Prawo jest duchowe, ja natomiast jestem cielesny i podlegam grzechowi.” (Rz 7,12.14 BP).

3. Co zauważa każdy, kto pragnie żyć wg woli Bożej?

    Rz 7,15-23

„Nie umiem bowiem pojąć tego, co czynię. Nie czynię tego, co chcę, lecz to czynię, czego nienawidzę. Jeśli zaś czynię to, czego nie chcę, przyznaję Prawu, że jest ono dobre. Dlatego już nie ja to czynię, lecz grzech, który we mnie przebywa. Wiem, że nie mieszka we mnie - to znaczy w moim ciele - dobro. Chęć bowiem dobrego czynu szybko zjawia się we mnie, wykonanie jednak - nie. Bo nie czynię dobra, którego chcę, lecz popełniam zło, którego nie chcę. Jeśli zaś czynię to, czego nie chcę, nie ja to wykonuję, lecz grzech, który we mnie przebywa. Wyraźnie więc doświadczam, że we mnie, który chcę czynić dobro, przebywa zło. Zgadzam się bowiem z Prawem Boga, lecz dzieje się to wbrew temu wszystkiemu, co jest we mnie. Dostrzegam w sobie inne prawo - przeciwstawiające się prawu mojego umysłu i poddające mnie w niewolę prawa podyktowanego przez grzech, który we mnie przebywa.” (Rz 7,15-23 BP);

„Nie rozumiem tego, co czynię: nie czynię bowiem tego, czego pragnę, lecz dopuszczam się tego, czego przecież nienawidzę. A jeżeli czynię to, czego nie chcę, to stwierdzam, że Prawo jest dobre. Tak więc już nie ja dopuszczam się owych czynów, lecz grzech, który we mnie mieszka. Wiem przecież, że nie przebywa już we mnie, to jest w moich członkach, dobro. Jest bowiem we mnie pragnienie dobra, nie ma jednak siły, aby je wypełnić. Nie czynię bowiem dobra, którego pragnę, lecz dopuszczam się zła, którego przecież nie chcę. Jeżeli zaś czynię to, czego nie chcę, to już nie ja dopuszczam się tych czynów, lecz grzech, który we mnie mieszka. Stwierdzam przeto istnienie takiego oto prawa: ilekroć chcę czynić dobro, narzuca mi się zło. Mój wewnętrzny człowiek bowiem znajduje upodobanie w Prawie Bożym, lecz w członkach moich widzę inne prawo. Ono to przeciwstawia się prawu mojego umysłu i poddaje mnie w niewolę przebywającego we mnie prawa grzechu.” (Rz 7,15-23 BR).

„Nie wiem, co czynię: nie czynię tego [dobra], co chcę, lecz [zło], co mi jest znienawidzone. Otóż jeżeli czynię, czego bym nie chciał, to przez to uznaję, że Zakon jest doby. Lecz wtedy już nie ja to czynię, lecz czyni to grzech, który we mnie mieszka. Mam bowiem świadomość, że dobro nie mieszka we mnie, to znaczy w ciele moim; bo wolę do dobrego posiadam, lecz nie mam siły go czynić. Nie czynię bowiem dobra, które chcę, lecz zło, którego nie chcę. Otóż jeżeli czynię to, czego nie chcę, to już nie ja to czynię, ale czyni to grzech, który we mnie mieszka. W taki sposób odnajduję w sobie to prawo: gdy chcę czynić dobro, zło mi się narzuca. Bo wedle człowieka wewnętrznego mam upodobanie w prawie Bożym; lecz w członkach moich spostrzegam inne prawo, które stacza walkę z prawem mego rozumu i które oddaje mnie w niewolę prawa grzechu, który panuje w członkach moich.” (Rz 7,15-23 Kow).

4. W jaki sposób ap. Paweł przenosi te sprawy na grunt swojego osobistego przeżycia?

    Rz 7,9-11.13

„Kiedyś i ja prowadziłem życie bez Prawa. Gdy jednak zjawiło się przykazanie - grzech ożył, ja zaś umarłem. I przekonałem się, że przykazanie, które miało prowadzić do życia, zawiodło mnie ku śmierci. Albowiem grzech, czerpiąc podnietę z przykazania, uwiódł mnie i przez nie zadał mi śmierć. (...)A więc to, co dobre, stało się dla mnie przyczyną śmierci? Żadną miarą! Ale to właśnie grzech, by okazać się grzechem, przez to, co dobre, sprowadził na mnie śmierć, aby przez związek z przykazaniem grzech ujawnił nadmierną swą grzeszność.” (Rz 7,9-11.13 BT);

„Kiedyś żyłem bez Zakonu. Lecz gdy przyszło przykazanie, grzech ożył, a ja stałem się podległy śmierci. I tak przyniosło mi przykazanie śmierć, ono, co prowadzić mnie miało do życia. Bo grzech, wziąwszy podnietę z przykazania, uwiódł mnie i zadał mi przez nie śmierć. (...) Czy zatem rzecz dobra stała się dla mnie przyczyną śmierci? W żadnym razie. Raczej uczynił to grzech. Przez to miał okazać się grzechem, że przez dobrą rzecz przyniósł mi śmierć. Tak to miał grzech ujawnić swą przeogromną winę przez to, że zaistniało przykazanie” (Rz 7,9-11.13 Kow);

„Ja zaś żyłem kiedyś bez Prawa. Lecz kiedy przyszło przykazanie, skłonność do grzechu ożyła. A ja wtedy umarłem. I tak oto przykazanie, które miało dawać życie, stało się dla mnie przyczyną śmierci. Albowiem skłonność do grzechu rozbudzona wskutek przykazania uwiodła mnie i wskutek owego przykazania zabiła. (...) Czyż więc to, co jest dobre, dla mnie stało się przyczyną śmierci? Ależ nie! Tylko że grzech, żeby się okazał jako grzech, przez dobro zgotował mi śmierć i tak przez związek z przykazaniem grzech ujawnił całą swoją wielką grzeszność.” (Rz 7,9-11.13 BR);

„Otóż ja żyłem niegdyś bez Prawa, lecz gdy przyszło przykazanie, grzech ożył, a ja umarłem i okazało się, że to przykazanie, które miało mnie prowadzić do życia, doprowadziło do śmierci. Grzech bowiem skorzystawszy dzięki przykazaniu z okazji, zwiódł mnie i za jego pośrednictwem zabił. (...) Czy zatem to, co dobre, stało się dla mnie śmiercią? W żadnym razie! To właśnie grzech, żeby się okazać grzechem, posłużył się rzeczą dobrą, by spowodować moją śmierć, aby za pośrednictwem przykazania grzech okazał ogrom swojej grzeszności.” (Rz 7,9-11.13 BPD);

„Niegdyś żyłem poza Prawem. Skoro zaś pojawiło się przykazanie, ożył grzech, a ja umarłem. Okazało się, że przykazanie, które miało prowadzić do życia, poprowadziło mnie do śmierci. Grzech bowiem, który doznał podniety i wskutek przykazania zwiódł mnie, wskutek niego też mnie uśmiercił. (...) Czyż więc to, co dobre, stało się dla mnie śmiercią? Na pewno nie! To grzech, by się ujawnić jako grzech, z pomocą dobra zadał mi śmierć, a z pomocą przykazania jeszcze pełniej ujawnił swą grzeszność!” (Rz 7,9-11.13 BP).

5. Jakie rozpaczliwe pytanie zadaje apostoł, kiedy stwierdził własną bezradność  w walce z grzechem?

    Rz 7,24

„Nędzny ja człowiek! Któż mnie wybawi z tego ciała śmierci?” (Rz 7,24 BW);

„Jestem nieszczęśliwym człowiekiem! Któż mnie wyrwie z ciała podległego tej śmierci?” (Rz 7,24 BP).

6. Dzięki komu można zwyciężyć z grzechem?

    Rz 7,25; 8,1-2; 1 Kor 15,56-57

„Bogu niech będą dzięki przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego! Tak więc ja sam służę umysłem zakonowi Bożemu, ciałem zaś zakonowi grzechu.” (Rz 7,25 BW);

„Dzięki niech będą Bogu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego! Tak więc ja sam służę w duchu Prawu Bożemu, ciałem zaś podlegam prawu grzechu.” (Rz 7,25 BR);

„Bogu niech będą dzięki przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana. Tak więc ja sam, dzięki umysłowi, jestem sługą Prawa Bożego, a przez ciało jestem niewolnikiem prawa podyktowanego przez grzech.” (Rz 7,25 BP);

„Przeto teraz nie ma żadnego potępienia dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie. Bo zakon Ducha, który daje życie w Chrystusie Jezusie, uwolnił cię od zakonu grzechu i śmierci.” (Rz 8,1-2 BW);

„Teraz jednak dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie, nie ma już potępienia. Albowiem prawo Ducha, który daje życie w Chrystusie Jezusie, wyzwoliło cię spod prawa grzechu i śmierci.” (Rz 8,1-2 BT);

„Żadne więc potępienie nie grozi tym, którzy stanowią jedność z Chrystusem Jezusem. Prawo Ducha, który daje życie w Chrystusie Jezusie, uwolniło mnie od prawa grzechu i śmierci.” (Rz 8,1-2 BP);

„Przetoż teraz żadnego potępienia nie masz tym, który będąc w Chrystusie Jezusie nie według ciała chodzą, ale według Ducha. Albowiem zakon Ducha żywota, który jest w Chrystusie Jezusie, uwolnił mię od zakonu grzechu śmierci.” (Rz 9,1-2 BG);

„A żądłem śmierci jest grzech, a mocą grzechu jest zakon; ale Bogu niech będą dzięki, który nam daje zwycięstwo przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa.” (1 Kor 15,56-57 BW);

„Ościeniem zaś śmierci jest grzech, a siłą grzechu Prawo. Bogu niech będą dzięki za to, że dał nam odnieść zwycięstwo przez Pana naszego Jezusa Chrystusa.” (1 Kor 15,56-57 BR);

„A oścień śmierci to grzech, a siła grzechu leży w Prawie. Dzięki niech będą Bogu, który daje nam zwycięstwo przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa.” (1 Kor 15,56-57 Kow).

Zapłata za grzech i dar Łaski Bożej

Tekst przewodni: Rz 6,23

„Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć, lecz darem łaski Bożej jest żywot wieczny w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.” (Rz 6,23 BW).

1. Jakie  skutki  ściąga  na  grzeszników   życie  w  nieprawości,   a  jakie  owoce  rodzi  życie  w sprawiedliwości?

    Rz 6,19-22

„Ze względu na waszą przyrodzoną słabość będę mówił czysto po ludzku: jak ongiś wydawaliście członki wasze na służbę nieczystości i nieprawości, która prowadziła do dalszego znieprawienia, tak teraz wydajecie wasze członki na służbę sprawiedliwości, która zapewni wam uświęcenie. Kiedyście bowiem służyli grzechowi, byliście wolni od posługiwania sprawiedliwości. I jakiż to pożytek mieliście z tych rzeczy, których wstydzicie się teraz? Kresem ich jest śmierć. Teraz tedy uwolnieni od grzechu, kiedy to staliście się sługami Boga, zbieracie plon [waszych uczynków] w postaci uświęcenia, a kresem będzie dla was życie wieczne.” (Rz 6,19-22 BR);

„Znając słabość waszego ciała, mówię na sposób ludzki: Jak niegdyś wydaliście swe ciało w niewolę nieczystości i bezprawia, pogrążającego was w większe jeszcze bezprawie, tak teraz wydajecie swe ciało w niewolę sprawiedliwości, która przywiedzie was do uświęcenia. Niegdyś byliście niewolnikami grzechu, teraz zaś jesteście wolni wobec sprawiedliwości. Jakież wówczas zbieraliście owoce? Wstydzicie się ich teraz. Śmierć przecież jest ich końcem. Obecnie jednak uwolnieni od grzechu staliście się sługami Boga i zbieracie owoce, które wiodą was ku świętości, a końcem ich jest życie wieczne.” (Rz 6,19-22 BP);

„Posługuję się tym językiem czysto ludzkim ze względu na słabość waszej cielesnej natury. Tak jak dawniej oddawaliście członki wasze w niewolę nieczystości i bezprawia, aby wieść życie bez prawa, tak oddawajcie teraz członki wasze w niewolę sprawiedliwości, aby wieść żywot święty. Kiedy byliście niewolnikami grzechu, byliście niezależni wobec sprawiedliwości. Jakiż pożytek odnieśliście wówczas? Taki, że dziś wstyd was ogarnia! Bo koniec tych rzeczy to śmierć. Lecz teraz, wolni od grzechu, staliście się sługami Boga. Jako owoc zbieracie świętość, jako cel macie życie wieczne.” (Rz 6,19-22 Kow).

2. Co pisze ap. Paweł o zapłacie, a co o darze?

    Rz 6,23

„Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć, a łaska przez Boga dana to życie wieczne w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.” (Rz 6,23 BT);

„Albowiem zapłatą grzechu śmierć. Łaską zaś Boga - życie wieczne w Chrystusie Jezusie Panu naszym.” (Rz 6,23 JW);

„Gdyż zapłatą za grzech jest śmierć, lecz darem łaski Bożej jest życie wieczne w Chrystusie Jezusie, naszym Panu.” (Rz 6,23 BPD).

3. Jak długo zakon panuje nad człowiekiem?

    Rz 7,1

„Czyż nie wiecie, bracia - mówię do tych, którzy znają Prawo - że Prawo sprawuje władzę nad człowiekiem tak długo, dopóki on żyje?” (Rz 7,1 BP);

„Czyż nie wiecie, bracia (bo mówię do znających Zakon), że człowiek podlega prawu, jak długi czas żyje.” (Rz 7,1 JW);

„Czyż nie wiecie bracia - mówię przecież do tych, którzy Zakon znają - czyż nie wiecie, że prawo tylko tak długo ma moc nad człowiekiem, jak długo człowiek żyje.” (Rz 7,1 Kow).

4. Jakiego porównania używa apostoł, aby wyjaśnić to zagadnienie?

    Rz 7,2-3

„Bo zamężna kobieta jest z żyjącym mężem związana Prawem; ale gdy mąż umrze, zostaje zwolniona z Prawa (wiążącego ją) z mężem. A zatem, jeśli za życia męża przystanie do innego mężczyzny, będzie nazwana cudzołożnicą, jeśliby jednak mąż zmarł, wolna jest od Prawa i nie jest cudzołożnicą, gdy zostanie (żoną) drugiego męża.” (Rz 7,2-3 BPD);

„Podobnie zamężna kobieta podlega prawu męża, dopóki on żyje. Skoro mąż umrze, nie wiąże jej prawo męża. Gdyby więc za jego życia należała do innego mężczyzny, nazwano by ją cudzołożnicą. Skoro zaś mąż umrze, uwalnia się ona spod prawa, i należąc do innego mężczyzny, nie popełnia cudzołóstwa.” (Rz 7,2-3 BP);

„Niewiasta bowiem zamężna, póki mąż żyje, związana jest prawem; jeśli zaś mąż jej umrze, wyzwolona jest spod prawa męża. Przeto, póki mąż żyje, będzie zwana cudzołożnicą, jeśliby była z innym mężem; jeśliby zaś mąż jej umarł, wolna jest od prawa mężowego, żeby nie była cudzołożnicą, gdyby była z innym mężem.” (Rz 7,2-3 JW).

5. Do  czego zostaliśmy powołani  przez Jezusa?  Co to znaczy,  że umarliśmy dla zakonu przez ciało Chrystusowe?

    Rz 7,4-6

„Tak i wy, moi bracia, dzięki ciału Chrystusa umarliście dla Prawa, by stać się własnością innego, Zmartwychwstałego, abyśmy owoc nieśli dla Boga. Gdy bowiem żyliśmy tylko ciałem, podlegaliśmy grzesznym żądzom, istniejącym w nas i podniecanym przez Prawo oraz przynoszącym owoc, który sprowadzał śmierć. Teraz, umarli dla Prawa, które nas wiązało, wolni jesteśmy od niego, tak że jesteśmy sługami, którzy cieszą się nowym duchem a nie starą literą.” (Rz 7,4-6 BP);

„Tak więc, bracia, wy również umarliście Prawu przez ciało Chrystusa po to, abyście przynależeli do Innego, do Tego, który powstał z martwych, po to, abyśmy Bogu przynosili owoc. Kiedy bowiem żyliśmy według ciała, pożądliwości grzeszne, istniejące w nas wskutek Prawa, działały w naszych członkach po to, żebyśmy przynosili owoc śmierci. Lecz teraz już jesteśmy wolni od Prawa, ponieważ umarliśmy temu, co nas trzymało w swych więzach. Możemy zatem pełnić służbę w nowym duchu, a nie w starej literze.” (Rz 7,4-6 BR);

„Przeto, bracia moi, i wy umarliście dla zakonu przez ciało Chrystusowe, by należeć do innego, do tego, który został wzbudzony z martwych, abyśmy owoc wydawali dla Boga. Albowiem gdy byliśmy w ciele, grzeszne namiętności rozbudzone przez zakon były czynne w członkach naszych, aby rodzić owoce śmierci; lecz teraz zostaliśmy uwolnieni od zakonu, gdy umarliśmy temu, przez co byliśmy opanowani, tak iż służymy w nowości ducha, a nie według przestarzałej litery.” (Rz 7,4-6 BW).

Zapłata za grzech i dar Łaski Bożej  <----- film