Tekst przewodni: Ps 147,3
„Uzdrawia tych, których serce jest złamane, I zawiązuje ich rany.” (Ps 147,3 BW).
1. Czym jest współczucie?
Łuk 7,11-15; Jan 11,35
„A potem udał się do miasteczka Naim. Szli z Nim uczniowie Jego i wielki tłum ludzi. Kiedy już zbliżył się do bramy miasta, wynoszono pewnego zmarłego, który był jedynym synem kobiety wdowy. Towarzyszył jej wielki tłum ludzi z miasta. Jej widok wzruszył Pana do głębi. Powiedział tedy do niej: Nie płacz! A gdy podszedł i dotknął mar, ci, co je nieśli, zatrzymali się. On zaś powiedział: Młodzieńcze, rozkazuję ci, wstań! Wtedy zmarły usiadł i począł mówić. I oddał go jego matce.” (Łuk 7,11-15 BR);
„I zapłakał Jezus.” (Jan 11,23 BW).
2. W kim okazało się w pełni współczucie Boże?
Heb 2,17-18; Heb 4,15-16
„Dlatego musiał się upodobnić pod każdym względem do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym arcykapłanem wobec Boga dla przebłagania za grzechy ludu. W czym bowiem sam cierpiał będąc doświadczany, w tym może przyjść z pomocą tym, którzy są poddani próbom.” (Heb 2,17-18 BT);
„Zatem musiał pod każdym względem upodobnić się do braci, aby stać się miłosiernym i wiernym arcykapłanem w sprawach Bożych, dla przejednania za winy ludu. Właśnie dlatego, że On sam doznał, czym jest pokusa, może wspomagać kuszonych.” (Heb 2 17-18 BP);
„Nie mamy przecież arcykapłana, który nie potrafiłby współczuć w naszych słabościach, ale takiego, który podobnie jak my doznał tego wszystkiego, czego my doznajemy z wyjątkiem grzechu. Przystąpmy więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali zmiłowanie i znaleźli pomocną łaskę w potrzebie.” (Heb 4,15-16 BP);
„Nie mamy bowiem arcykapłana, który by nie mógł współczuć ze słabościami naszymi, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu. Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze.” (Heb 4,15-16 BW).
UWAGA: Bóg posłał Syna na Ziemię, aby On złożył Swoje życie w ofierze za grzechy tych, którzy będą zbawieni, ale także , aby umiał „współczuć braciom”.
3. Komu mamy okazywać współczucie patrząc na Boga i Jezusa?
1 Piotr 3,8; Kol 3,12; Rzym 12,15
„Na koniec - wszyscy (bądźcie) jednomyślni, pełni współczucia, miłości braterskiej, miłosierdzia i pokory!” (1 Piotr 3,8 BP);
„Wreszcie zabiegajcie o to, abyście wszyscy byli jednej myśli, byście współczuli jedni drugim, byście byli pełni braterskiej miłości, miłosierdzia i pokory.” (1 Piotr 3,8 BR);
„A na koniec bądźcie wszyscy jednomyślni, współczujący, miłujący braci, miłosierni, skromni, pokorni.” (1 Piotr 3,8 JW);
„A na koniec wszyscy bądźcie jednomyślni, spółcierpiący doległości, braterstwo miłujący, miłosierni i dobrotliwi.” (1 Piotr 3,8 BG);
„Jako więc wybrańcy Boży - święci i umiłowani - obleczcie się w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość.” (Kol 3,12 BT);
„Jako ci, których Bóg wybrał, uświęcił i pokochał, dawajcie przykład najgłębszego współczucia, życzliwości, pokory, łagodności i cierpliwości.” (Kol 3,12 Przekład Współczesny);
„Weselcie się z tymi, którzy się weselą. płaczcie z tymi, którzy płaczą.” (Rz 12,15 BT).
Bardzo często, kiedy konieczne jest zaangażowanie i pomoc bliźniemu, słyszymy wymówki:
- To nie mój problem...
- Ja mam swoje zmartwienia...
- Nie jestem na tyle silny...
- Ja nie potrafię...
- Nie wiem, co powiedzieć, jak pocieszyć...
Jednak Bóg poprzez Swoje Słowo pokazuje nam, że jeśli będziemy mieć z Nim silną relację, wtedy poznamy Jego współczucie i wrażliwość, która motywuje nas do ratowania nawet „nadłamanej trzciny” i ledwie „migoczącego płomyka”. Zainteresowanie innymi i współczucie, rodzi i pogłębia relację między ludźmi, budzi miłość i zbliża nas do Tego, który jako pierwszy okazał współczucie człowiekowi.
4. Jak można okazywać współczucie innym?
Job 2,13; Rut 2,11-16; Łuk 10,30.33-35
„Potem usiedli przy nim i tak siedzieli na ziemi przez siedem dni i siedem nocy. Żaden nie wypowiedział do niego ani jednego słowa, wiedzieli bowiem, jak bardzo cierpi.” (Job 2,13 BR);
„I tak siedzieli przy nim na ziemi siedm dni i siedm nocy a nie przemówił nikt słowa do niego, widzieli bowiem, że ból jego wzmaga się wielce.” (Job 2,13 I.Cylkow);
„A Booz odpowiedział jej tymi słowy:
- Doniesiono mi o wszystkim, co uczyniłaś dla swojej teściowej po śmierci twego męża; że opuściłaś i ojca, i matkę swoją, a także rodzinny swój kraj i przyszłaś do ludu, którego dawniej ani jeszcze wczoraj nie znałaś. Niech Jahwe wynagrodzi twój czyn i niech też On, Bóg Izraela, pod którego skrzydła z ufnością się schroniłaś, hojnie ci za to zapłaci.
Ona zaś rzekła:
- Obym znalazła łaskę w oczach twoich, mój panie! Oto pocieszyłeś mnie i przemówiłeś do serca służebnicy twojej, chociaż nie mogę się równać z żadną ze sług twoich.
Gdy nadeszła pora posiłku, rzekł do niej Booz:
- Chodź, jedz chleb i maczaj swoje kęsy w occie winnym.
Usiadła więc obok żniwiarzy, a wtedy dał jej prażonego ziarna. Jadła i nasyciła się, a resztę zachowała. Gdy potem wstała, by dalej zbierać kłosy, taki rozkaz wydał Booz swoim sługom:
- Niech zbiera nawet pomiędzy snopkami, a nie róbcie jej żadnej przykrości. Nawet z naręczy waszych umyślnie jej zostawiajcie, niech zbiera, a nie dokuczajcie jej.” (Rut 2,11-16 BP);
„W nawiązaniu do tego Jezus powiedział: Pewien człowiek schodził z Jerozolimy do Jerycha i wpadł w ręce zbójców, którzy go odarli, pobili pięściami i odeszli, zostawiając na wpół umarłego. (...) Natomiast pewien Samarytanin, będąc w podróży, przechodził obok niego i gdy go zobaczył, zlitował się. Podszedł, obandażował jego rany, polał oliwą i winem Nazajutrz zaś wyciągnął dwa denary, dał je gospodarzowi i powiedział: Zadbaj o niego, a co ponad to wydasz, ja ci w drodze powrotnej oddam.” (Łuk 30.33-35 BPD).
5. Czy Bóg okazuje współczucie?
Jon 3,10; 4,11; Ps 147,3
„I dostrzegł Bóg, że postępują inaczej; widział, że się nawrócili i porzucili swoje złe czyny. Żal Mu się też zrobiło, że postanowił zesłać na nich nieszczęście . Nie uczynił tedy tego wszystkiego, czym im groził.” (Jon 3,10);
„A czyż Ja nie powinienem mieć litości nad Niniwą, wielkim miastem, gdzie znajduje się więcej niż sto dwadzieścia tysięcy ludzi, którzy nie odróżniają swej prawej ręki od lewej, a nadto mnóstwo zwierząt?” (Jon 4,11 BT);
„A ja nie miał bym przepuścić Niniwie, miastu wielkiemu, w którym jest więcej niż sto dwadzieścia tysięcy ludzi, którzy nie rozróżniają między prawicą a lewicą swoją, i bydła wiele?” (Jon 4,11 JW);
„On podtrzymuje złamanych na duchu i opatruje ich bolesne rany.” (Ps 147,3 BR);
„Uzdrawia skruszone serca, i opatruje rany ich.” (Ps 147,3 I.Cylkow).