Tekst przewodni: Ps 91,2
„Ten mówi do Pana: Ucieczko moja i Twierdzo moja,
Boże mój, któremu ufam.” (Ps 91,2 BW).
1. Co musi uczynić człowiek, aby mógł chronić się u Boga?
a. wołać o pomoc
Ps 91,15; Jon 2,2-3.8
„Będzie Mnie wzywał, a Ja go wysłucham
i będę z nim w utrapieniu,
wyzwolę go i sławą obdarzę.” (Ps 91,15 BT);
„Z wnętrzności ryby słał Jonasz modły do Jahwe, swego Boga:
W utrapieniu moim wołałem do Jahwe,
a On mnie wysłuchał;
z głębi Szeolu wzywałem pomocy,
a Tyś usłuchał głosu mego.” (Jon 2,2-3 BP);
„Gdy życie we mnie ustawało,
wspomniałem na Jahwe,
a modlitwa moja dotarła do Ciebie,
do Twego świętego Przybytku.” (Jon 2,8 BP).
b. przedstawić Bogu swoje problemy
Ps 62,9; 1 Krl 19,4.10
„W każdym czasie, Jemu ufaj, narodzie!
Przed Nim serca wasze wylejcie:
Bóg jest dla nas ucieczką.” (Ps 62,9 BT);
„Sam zaś udał się na pustynię, na dzień drogi. Przyszedł, usiadł pod jakimś janowcem i życzył sobie śmierci. Powiedział:
- Teraz dość [już tego] Jahwe. Zabierz moją duszę, bo ja nie jestem lepszy niż moi ojcowie.” (1 Krl 19,4 BP);
„Sam zaś poszedł na pustynię, o jeden dzień drogi, a doszedłszy tam, usiadł pod krzakiem jałowca i życzył sobie śmierci, mówiąc: Dosyć już, Panie, weź życie moje, gdyż nie jestem lepszy niż moi ojcowie.” (1 Krl 19,4 BW);
„Odpowiedział:
- Rozpala mnie żarliwość [o cześć] dla Jahwe, Boga Zastępów, albowiem synowie Izraela porzucili Twoje Przymierze, zburzyli Twoje ołtarze, a Twoich proroków mieczem pomordowali. Ja sam tylko pozostałem i nastają na moje życie, aby [mi] je odebrać.” (1 Krl 19,10 BP);
„A on odpowiedział: Gorliwie stawałem w obronie Pana, Boga Zastępów, gdyż synowie izraelscy porzucili przymierze z Tobą, poburzyli Twoje ołtarze, a Twoich proroków wybili mieczem. Pozostałem tylko ja sam, lecz i tak nastają na moje życie, aby mi je odebrać.” (1 Krl 19,10 BW).
Uwaga: Bóg wiedział, co czuł Eliasz, ale chciał, aby Eliasz osobiście określił swoje obawy i zniechęcenie.
2. Jak czuje się człowiek, któremu Bóg udzielił schronienia?
2 Sam 22,17-20; Ps 131,2; Ps 126,1-3
„Wyciągnął z wysoka rękę i pochwycił mnie,
ocalił mnie z wód wielkich.
Wyzwolił mnie od potężnego wroga,
od nieprzyjaciół mocniejszych ode mnie.
Opadli mnie w dzień mego nieszczęścia,
lecz Jahwe stał mi się podporą.
Wyprowadził mnie na wolność,
Ocalił, bo mnie umiłował.” (2 Sam 22,17-20 BP);
„Wyprowadził mnie na miejsce przestronne,
Wyratował mnie, gdyż mnie sobie upodobał.” (2 Sam 22,20 BW);
„Nie, jam uciszył i uspokoił mą duszę:
jak niemowlę na łonie swej matki,
jak niemowlę, tak we mnie dusz moja.” (Ps 131,2 BP);
„Przeciwnie: wprowadziłem ład
i spokój do mojej duszy.
Jak niemowlę u swej matki,
jak niemowlę – tak we mnie jest moja dusza.” (Ps 131,2 BT);
„Pieśń wstępowań.
Gdy Jahwe dał powrót wygnańcom Syjonu,
zdawało się nam, że śnimy.
Pełne śmiechu były wówczas nasze usta,
a nasz język radości.
Mówiono wtedy między narodami:
„Wielkim okazał się Jahwe, że im to uczynił”.
Wielkim był Jahwe, że uczynił to dla nas,
Byliśmy pełni radości.” (Ps 126,1-3 BP).
3. Jaką obietnicę „wiecznego schronienia” daje nam Bóg?
Ps 91,14-16; Obj 21,2-4
„Ponieważ przylgnął do Mnie, ocalę go
i wywyższę, bo poznał Imię Moje.
Gdy będzie Mnie wzywał, wysłucham go
i będę przy nim w utrapieniu,
wybawię go i zapewnię mu sławę.
Nasycę go długim życiem
i pozwolę mu oglądać Moje zbawienie.” (Ps 91,14-16 BP);
„I Miasto Święte – Nowe Jeruzalem
ujrzałem zstępujące z nieba od Boga,
przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża.
I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu:
„Oto przybytek Boga z ludźmi:
i zamieszka wraz z nimi,
i będą oni Jego ludem,
a On będzie BOGIEM Z NIMI.
Otrze z ich oczu wszelką łzę,
A odtąd już nie będzie śmierci.
Ani żałoby, ani krzyku, ani trudu
Już [odtąd] nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły.” (Obj 21,2-4 BP).