09.Bóg, który daje schronienie (2)

Tekst przewodni: Ps 91,2

„Ten mówi do Pana: Ucieczko moja i Twierdzo moja,

Boże mój, któremu ufam.” (Ps 91,2 BW).

1. Co musi uczynić człowiek, aby mógł chronić się u Boga?

    a. wołać o pomoc

        Ps 91,15; Jon 2,2-3.8

„Będzie Mnie wzywał, a Ja go wysłucham

i będę z nim w utrapieniu,

wyzwolę go i sławą obdarzę.” (Ps 91,15 BT);

„Z wnętrzności ryby słał Jonasz modły do Jahwe, swego Boga:

W utrapieniu moim wołałem do Jahwe,

a On mnie wysłuchał;

z głębi Szeolu wzywałem pomocy,

a Tyś usłuchał głosu mego.” (Jon 2,2-3 BP);

„Gdy życie we mnie ustawało,

wspomniałem na Jahwe,

a modlitwa moja dotarła do Ciebie,

do Twego świętego Przybytku.” (Jon 2,8 BP).

    b. przedstawić Bogu swoje problemy

        Ps 62,9; 1 Krl 19,4.10

„W każdym czasie, Jemu ufaj, narodzie!

Przed Nim serca wasze wylejcie:

Bóg jest dla nas ucieczką.” (Ps 62,9 BT);

„Sam zaś udał się na pustynię, na dzień drogi. Przyszedł, usiadł pod jakimś janowcem i życzył sobie śmierci. Powiedział:

- Teraz dość [już tego] Jahwe. Zabierz moją duszę, bo ja nie jestem lepszy niż moi ojcowie.” (1 Krl 19,4 BP);

„Sam zaś poszedł na pustynię, o jeden dzień drogi, a doszedłszy tam, usiadł pod krzakiem jałowca i życzył sobie śmierci, mówiąc: Dosyć już, Panie, weź życie moje, gdyż nie jestem lepszy niż moi ojcowie.” (1 Krl 19,4 BW);

„Odpowiedział:

- Rozpala mnie żarliwość [o cześć] dla Jahwe, Boga Zastępów, albowiem synowie Izraela porzucili Twoje Przymierze, zburzyli Twoje ołtarze, a Twoich proroków mieczem pomordowali. Ja sam tylko pozostałem i nastają na moje życie, aby [mi] je odebrać.” (1 Krl 19,10 BP);

„A on odpowiedział: Gorliwie stawałem w obronie Pana, Boga Zastępów, gdyż synowie izraelscy porzucili przymierze z Tobą, poburzyli Twoje ołtarze, a Twoich proroków wybili mieczem. Pozostałem tylko ja sam, lecz i tak nastają na moje życie, aby mi je odebrać.” (1 Krl 19,10 BW).

Uwaga: Bóg wiedział, co czuł Eliasz, ale chciał, aby Eliasz osobiście określił swoje obawy i zniechęcenie.

2. Jak czuje się człowiek, któremu Bóg udzielił schronienia?

    2 Sam 22,17-20; Ps 131,2; Ps 126,1-3

„Wyciągnął z wysoka rękę i pochwycił mnie,

ocalił mnie z wód wielkich.

Wyzwolił mnie od potężnego wroga,

od nieprzyjaciół mocniejszych ode mnie.

Opadli mnie w dzień mego nieszczęścia,

lecz Jahwe stał mi się podporą.

Wyprowadził mnie na wolność,

Ocalił, bo mnie umiłował.” (2 Sam 22,17-20 BP);

„Wyprowadził mnie na miejsce przestronne,

Wyratował mnie, gdyż mnie sobie upodobał.” (2 Sam 22,20 BW);

„Nie, jam uciszył i uspokoił mą duszę:

jak niemowlę na łonie swej matki,

jak niemowlę, tak we mnie dusz moja.” (Ps 131,2 BP);

„Przeciwnie: wprowadziłem ład

i spokój do mojej duszy.

Jak niemowlę u swej matki,

jak niemowlę – tak we mnie jest moja dusza.” (Ps 131,2 BT);

„Pieśń wstępowań.

Gdy Jahwe dał powrót wygnańcom Syjonu,

zdawało się nam, że śnimy.

Pełne śmiechu były wówczas nasze usta,

a nasz język radości.

Mówiono wtedy między narodami:

„Wielkim okazał się Jahwe, że im to uczynił”.

Wielkim był Jahwe, że uczynił to dla nas,

Byliśmy pełni radości.” (Ps 126,1-3 BP).

3. Jaką obietnicę „wiecznego schronienia” daje nam Bóg?

    Ps 91,14-16; Obj 21,2-4

„Ponieważ przylgnął do Mnie, ocalę go

i wywyższę, bo poznał Imię Moje.

Gdy będzie Mnie wzywał, wysłucham go

i będę przy nim w utrapieniu,

wybawię go i zapewnię mu sławę.

Nasycę go długim życiem

i pozwolę mu oglądać Moje zbawienie.” (Ps 91,14-16 BP);

„I Miasto Święte – Nowe Jeruzalem

ujrzałem zstępujące z nieba od Boga,

przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża.

I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu:

„Oto przybytek Boga z ludźmi:

i zamieszka wraz z nimi,

i będą oni Jego ludem,

a On będzie BOGIEM Z NIMI.

Otrze z ich oczu wszelką łzę,

A odtąd już nie będzie śmierci.

Ani żałoby, ani krzyku, ani trudu

Już [odtąd] nie będzie, bo pierwsze rzeczy przeminęły.” (Obj 21,2-4 BP).

Bóg, który daje schronienie (1)

Tekst przewodni: Ps 91,2

„Ten mówi do Pana: Ucieczko moja i twierdzo moja, Boże mój, któremu ufam.” (Ps 91,2 BW).

1. Co Bóg nakazał uczynić Jozuemu?

    Joz 20,1-2

„Rzekł Jahwe do Jozuego: - Powiedz Izraelitom: Wybierzcie sobie miasta ucieczki, o których wam mówiłem przez Mojżesza," (Joz 20,1-2 BP).

2. Jaki był cel wyznaczenia „miast ucieczki”?

    Joz 20,9

„Te oto miasta były przeznaczone dla wszystkich Izraelitów, a także dla obcych, którzy wśród nich przebywali, aby mógł się tam schronić każdy, kto nieumyślnie zabił drugiego, żeby nie wpadł w ręce mściciela krwi przedtem, zanim nie stanie przed zgromadzeniem.” (Joz 20,9 BP);

„Te miasta naznaczone są wszystkim synom Izraelowym i przychodniom, którzy mieszkali między nimi, aby uciekał do nich ten, który by człowieka nierozmyślnie zabił, aby nie umarł z ręki bliskiego, pragnącego pomścić krew przelaną, ażby stanął przed ludem, by zdać sprawę o sobie.” (Joz 20,9 JW).

3. Kto jest gotów udzielić nam schronienia?

    Ps 91,1-6.9

„Kto pod opieką Najwyższego mieszka i w cieniu Wszechmocnego przebywa, może rzec do Jahwe: "Ucieczko moja i twierdzo moja, Boże mój, któremu zaufałem!" Zaprawdę, On cię wyzwoli z sideł ptasznika i od zarazy straszliwej. On cię piórami swymi okryje, pod Jego skrzydłami znajdziesz schronienie. Jego wierność puklerzem jest i pancerzem. Nie ulękniesz się grozy nocy ani strzały lecącej za dnia, zarazy, która krąży w ciemnościach, ani moru, który sieje zniszczenie w południe. (...) Jahwe bowiem jest twoją ucieczką, Najwyższego obrałeś za swoje schronienie.” (Ps 91,1-6.9 BP);

„Ty, co zasiadasz pod osłoną Najwyższego, co pod cieniem Wszechmocnego przebywasz. Wzywam Boga, obronę moję i twierdzę moję, Pana mojego, któremu ufam. By On cię wybawił od sideł zastawionych, od moru zgubnego. Skrzydłem Swojem osłoni cię, a pod lotami Jego bezpieczny będziesz; tarczą i puklerzem jest prawda Jego. Nie ulękniesz się strachu nocy, strzały lecącej podczas dnia. Moru, który w ciemności pełza ani zarazy niszczącej w południe. (...) Przeto żeś Boga obronę moję, żeś Najwyższego uczynił ucieczką twoją.” (Ps 91,1-6.9 I.Cylkow).

4. Kiedy potrzebujemy Bożego schronienia?

    a. przy zagrożeniu życia

        Ps 91,7

„Choć tysiąc padnie u twego boku, a dziesięć tysięcy po twojej prawicy: ciebie to nie spotka.” (Ps 91,7 BT);

„Padnie po boku twym tysiąc, a dziesięć tysięcy po prawej stronie twojej; ale się do ciebie nie przybliży.”  (Ps 91,7 BG);

„Choćby tysiąc padło tuż obok ciebie, a dziesięć tysięcy po twojej prawicy, ciebie nie spotka nic złego.” (Ps 91,7 BR).

    b. w czasie zwątpienia

        Mat 14,28-31

„Piotr odpowiedział Mu: „Panie, jeśliś to Ty, każ mi przyjść do siebie po wodzie”. A On rzekł mu: "Przyjdź!" Piotr wyskoczył z łodzi i krocząc po wodzie, szedł naprzeciw Jezusowi. Spostrzegłszy jednak, że silny wicher wieje, przestraszył się. Wtedy zaczął tonąć i zawołał: „Panie, ratuj mnie!” A Jezus wyciągnąwszy natychmiast rękę chwycił go i rzekł: „Człowieku małej wiary, czemuś zwątpił?” (Mat 14,28-31 Kow).

    c. w zmartwieniach

        Ps 91,15

„Gdy będzie mnie wzywał, wysłucham go i będę przy nim w utrapieniu, wybawię go i zapewnię mu sławę.” (Ps 91,15 BP);

„Będzie wołał do mnie, a ja go wysłucham; z nim jestem w ucisku, wybawię go i uwielbię go.” [Ps 91 (90), 15 JW);

„Gdy wezwie Mnie wysłucham go, przy nim będę w niedoli, wyzwolę go i zaszczycę.” (Ps 91,15 I.Cylkow).

    d. podczas ataków szatana

        Ps 91,3

„Onci zaiste wybawi cię z sidła łowczego, i z powietrza najjadowitszego.” (Ps 91,3 BG);

„Bo On wybawi cię z sidła ptasznika I od zgubnej zarazy.” (Ps 91,3 BW);

„Albowiem on mię wyrwał z sidła łowiących i od przykrego słowa.” (Ps 91.3 JW);

„Bo On sam cię wyzwoli z sideł myśliwego i od zgubnego słowa.” (Ps 91,3 BT).

Bóg, który współczuje

Tekst przewodni: Ps 147,3

„Uzdrawia tych, których serce jest złamane, I zawiązuje ich rany.” (Ps 147,3 BW).

1. Czym jest współczucie?

    Łuk 7,11-15; Jan 11,35

„A potem udał się do miasteczka Naim. Szli z Nim uczniowie Jego i wielki tłum ludzi. Kiedy już zbliżył się do bramy miasta, wynoszono pewnego zmarłego, który był jedynym synem kobiety wdowy. Towarzyszył jej wielki tłum ludzi z miasta. Jej widok wzruszył Pana do głębi. Powiedział tedy do niej: Nie płacz! A gdy podszedł i dotknął mar, ci, co je nieśli, zatrzymali się. On zaś powiedział: Młodzieńcze, rozkazuję ci, wstań! Wtedy zmarły usiadł i począł mówić. I oddał go jego matce.” (Łuk 7,11-15 BR);

„I zapłakał Jezus.” (Jan 11,23 BW).

2. W kim okazało się w pełni współczucie Boże?

    Heb 2,17-18; Heb 4,15-16

„Dlatego musiał się upodobnić pod każdym względem do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym arcykapłanem wobec Boga dla przebłagania za grzechy ludu. W czym bowiem sam cierpiał będąc doświadczany, w tym może przyjść z pomocą tym, którzy są poddani próbom.” (Heb 2,17-18 BT);

„Zatem musiał pod każdym względem upodobnić się do braci, aby stać się miłosiernym i wiernym arcykapłanem w sprawach Bożych, dla przejednania za winy ludu. Właśnie dlatego, że On sam doznał, czym jest pokusa, może wspomagać kuszonych.” (Heb 2 17-18 BP);

„Nie mamy przecież arcykapłana, który nie potrafiłby współczuć w naszych słabościach, ale takiego, który podobnie jak my doznał tego wszystkiego, czego my doznajemy z wyjątkiem grzechu. Przystąpmy więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali zmiłowanie i znaleźli pomocną łaskę w potrzebie.” (Heb 4,15-16 BP);

„Nie mamy bowiem arcykapłana, który by nie mógł współczuć ze słabościami naszymi, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu. Przystąpmy tedy z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę ku pomocy w stosownej porze.” (Heb 4,15-16 BW).

UWAGA: Bóg posłał Syna na Ziemię, aby On złożył Swoje życie w ofierze za grzechy tych, którzy będą zbawieni, ale także , aby umiał „współczuć braciom”.

3. Komu mamy okazywać współczucie patrząc na Boga i Jezusa?

    1 Piotr 3,8; Kol 3,12; Rzym 12,15

„Na koniec - wszyscy (bądźcie) jednomyślni, pełni współczucia, miłości braterskiej, miłosierdzia i pokory!” (1 Piotr 3,8 BP);

„Wreszcie zabiegajcie o to, abyście wszyscy byli jednej myśli, byście współczuli jedni drugim, byście byli pełni braterskiej miłości, miłosierdzia i pokory.” (1 Piotr 3,8 BR);

„A na koniec bądźcie wszyscy jednomyślni, współczujący, miłujący braci, miłosierni, skromni, pokorni.” (1 Piotr 3,8 JW);

„A na koniec wszyscy bądźcie jednomyślni, spółcierpiący doległości, braterstwo miłujący, miłosierni i dobrotliwi.” (1 Piotr 3,8 BG);

„Jako więc wybrańcy Boży - święci i umiłowani - obleczcie się w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość.” (Kol 3,12 BT);

„Jako ci, których Bóg wybrał, uświęcił i pokochał, dawajcie przykład najgłębszego współczucia, życzliwości, pokory, łagodności i cierpliwości.” (Kol 3,12 Przekład Współczesny);

„Weselcie się z tymi, którzy się weselą. płaczcie z tymi, którzy płaczą.” (Rz 12,15 BT).

Bardzo często, kiedy konieczne jest zaangażowanie i pomoc bliźniemu, słyszymy wymówki:

- To nie mój problem...

- Ja mam swoje zmartwienia...

- Nie jestem na tyle silny...

- Ja nie potrafię...

- Nie wiem, co powiedzieć, jak pocieszyć...

Jednak Bóg poprzez Swoje Słowo pokazuje nam, że jeśli będziemy mieć z Nim silną relację, wtedy poznamy Jego współczucie i wrażliwość, która motywuje nas do ratowania nawet „nadłamanej trzciny” i ledwie „migoczącego płomyka”. Zainteresowanie innymi i współczucie, rodzi i pogłębia relację między ludźmi, budzi miłość i zbliża nas do Tego, który jako pierwszy okazał współczucie człowiekowi.

4. Jak można okazywać współczucie innym?

    Job 2,13; Rut 2,11-16; Łuk 10,30.33-35

„Potem usiedli przy nim i tak siedzieli na ziemi przez siedem dni i siedem nocy. Żaden nie wypowiedział do niego ani jednego słowa, wiedzieli bowiem, jak bardzo cierpi.” (Job 2,13 BR);

„I tak siedzieli przy nim na ziemi siedm dni i siedm nocy a nie przemówił nikt słowa do niego, widzieli bowiem, że ból jego wzmaga się wielce.” (Job 2,13 I.Cylkow);

„A Booz odpowiedział jej tymi słowy:

- Doniesiono mi o wszystkim, co uczyniłaś dla swojej teściowej po śmierci twego męża; że opuściłaś i ojca, i matkę swoją, a także rodzinny swój kraj i przyszłaś do ludu, którego dawniej ani jeszcze wczoraj nie znałaś. Niech Jahwe wynagrodzi twój czyn i niech też On, Bóg Izraela, pod którego skrzydła z ufnością się schroniłaś, hojnie ci za to zapłaci.

Ona zaś rzekła:

- Obym znalazła łaskę w oczach twoich, mój panie! Oto pocieszyłeś mnie i przemówiłeś do serca służebnicy twojej, chociaż nie mogę się równać z żadną ze sług twoich.

Gdy nadeszła pora posiłku, rzekł do niej Booz:

- Chodź, jedz chleb i maczaj swoje kęsy w occie winnym.

Usiadła więc obok żniwiarzy, a wtedy dał jej prażonego ziarna. Jadła i nasyciła się, a resztę zachowała. Gdy potem wstała, by dalej zbierać kłosy, taki rozkaz wydał Booz swoim sługom:

- Niech zbiera nawet pomiędzy snopkami, a nie róbcie jej żadnej przykrości. Nawet z naręczy waszych umyślnie jej zostawiajcie, niech zbiera, a nie dokuczajcie jej.” (Rut 2,11-16 BP);

„W nawiązaniu do tego Jezus powiedział: Pewien człowiek schodził z Jerozolimy do Jerycha i wpadł w ręce zbójców, którzy go odarli, pobili pięściami i odeszli, zostawiając na wpół umarłego. (...) Natomiast pewien Samarytanin, będąc w podróży, przechodził obok niego i gdy go zobaczył, zlitował się. Podszedł, obandażował jego rany, polał oliwą i winem Nazajutrz zaś wyciągnął dwa denary, dał je gospodarzowi i powiedział: Zadbaj o niego, a co ponad to wydasz, ja ci w drodze powrotnej oddam.” (Łuk 30.33-35 BPD).

5. Czy Bóg okazuje współczucie?

    Jon 3,10; 4,11; Ps 147,3

„I dostrzegł Bóg, że postępują inaczej; widział, że się nawrócili i porzucili swoje złe czyny. Żal Mu się też zrobiło, że postanowił zesłać na nich nieszczęście . Nie uczynił tedy tego wszystkiego, czym im groził.” (Jon 3,10);

„A czyż Ja nie powinienem mieć litości nad Niniwą, wielkim miastem, gdzie znajduje się więcej niż sto dwadzieścia tysięcy ludzi, którzy nie odróżniają swej prawej ręki od lewej, a nadto mnóstwo zwierząt?” (Jon 4,11 BT);

„A ja nie miał bym przepuścić Niniwie, miastu wielkiemu, w którym jest więcej niż sto dwadzieścia tysięcy ludzi, którzy nie rozróżniają między prawicą a lewicą swoją, i bydła wiele?” (Jon 4,11 JW);

„On podtrzymuje złamanych na duchu i opatruje ich bolesne rany.” (Ps 147,3 BR);

„Uzdrawia skruszone serca, i opatruje rany ich.” (Ps 147,3 I.Cylkow).

6.Bóg, który okazuje uczucia

 Tekst przewodni: Iz 65,19

„Rozweselę się z Jerozolimy i rozraduję się z jej ludu. Już się nie usłyszy w niej odgłosów płaczu ni krzyku narzekania.” (Iz 65,19 BT).

1. Na czyj obraz Bóg stworzył człowieka? 1 Mjż 1,26-27

„Potem rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na obraz nasz, podobnego do nas i niech panuje nad rybami morskimi i nad ptactwem niebios, i nad bydłem, i nad całą ziemią, i nad wszelkim płazem pełzającym po ziemi. I stworzył Bóg człowieka na obraz swój. Na obraz Boga stworzył go. Jako mężczyznę i niewiastę stworzył ich.” (1 Mjż 1,26-27 BW);

„I rzekł Bóg: Uczyńmy ludzi na obraz nasz, podobnych do nas, a niech władają rybami morza i ptactwem nieba, i domowymi zwierzętami, i wszelkimi płazami, pełzającymi po ziemi. I stworzył Bóg ludzi na obraz swój, na obraz Boga stworzył ich: stworzył mężczyznę i kobietę.” (1 Mjż 1,26-27 BP).

2. Jak reagujemy, gdy odnosimy sukces w naszym życiu? Ps 118,24; Łuk 15,8-9

„Oto dzień, który Pan uczynił, radujmy się zeń i weselmy.” (Ps 118,24 BT);

„Ten to dzień sprawił Bóg, radujmy się i cieszmy nim.” (Ps 118,24 I.Cylkow):

„Albo: Jeśli jakaś kobieta, mająca dziesięć drachm, zgubi jedną z nich, to czyż nie zapala światła, nie zamiata domu i nie szuka starannie, aż jej nie znajdzie? A kiedy ją znajdzie, sprasza przyjaciółki i sąsiadki i mówi: cieszcie się razem ze mną, bo znalazłam drachmę, która mi zginęła”. (Łuk 15,8-9 BP).

3. Co Biblia mówi o radości naszego Boga? 1 Mjż 1,31; Sof 3,17-18; Iz 65,17-19; 5 Mjż 30,9-10

„A Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień szósty.” (1 Mjż 1,31 BT);

„I widział Bóg wszystko, co uczynił, a oto było bardzo dobre; i stał się wieczór, i stał się zaranek, dzień szósty.” (1 Mjż 1,31 NG);

„I obejrzał Bóg wszystko, co uczynił i oto było bardzo dobre. I był wieczór i był ranek – dzien szósty.” (1 Mjż 1,31 Tora I.Cylkowa.);

„Pośród ciebie jest Jahwe, Bóg twój, potężny Zbawca; cieszy się, weseli się tobą, odnowił swoją miłość [do ciebie]; raduje się z ciebie niezmiernie jak w dniu święta”. Usunę spośród ciebie zło, by nie ciążyła na tobie hańba.” (Sof 3,17-18 BP);

„Pan, twój Bóg, jest pośród ciebie, Mocarz, On zbawi! Będzie się radował z ciebie niezwykłą radością, odnowi swoją miłość. Będzie się weselił z ciebie tak, jak się weselą w święta. Usunę spośród ciebie zło, abyś z powodu niego nie doznało hańby.” (Sof 3,17-18 BW);

„Pan, Bóg twój, wpośród ciebie mocny, on zbawi, rozweseli się nad tobą radością, milczeć będzie w miłości swej, radować się będzie z ciebie w chwale. Płochych, którzy od zakonu byli odstąpili, zgromadzę bo z ciebie byli, abyś więcej z powodu ich nie miał urągania.” (Sof 3,17-18 JW);

„Bo oto ja stwarzam niebiosa nowe i ziemię nową, a nie będą w pamięci rzeczy poprzednie ani nie przyjdą na myśl. Ale się będziecie weselić i radować aż na wieki z tego, co ja stworzę; bo oto ja stwarzam Jeruzalem na radość, a lud jego na wesele. I radować się będę w Jeruzalem, i weselić się będę w ludzie moim, i nie będzie w nim słychać więcej głosu płaczu i głosu wołania.” (Iż 65,17-19 JW);

„Twój Bóg, Jahwe, obdarzy cię obfitością we wszelkiej pracy twych rąk, w owocach twojego łona, w przychówku bydła i płodach ziemi, na szczęście! Albowiem Jahwe na nowo będzie się cieszył tobą, na [twoje] szczęście, jak się cieszył twymi ojcami, jeżeli tylko będziesz słuchał głosu Jahwe, twego Boga, przestrzegając Jego przykazań i nakazów, zapisanych w tej księdze Prawa, jeżeli zatem nawrócisz się do twego Boga, Jahwe, z całego serca swego i z całej duszy swojej.” (5 Mjż 30,9-10 BP).

4. Czy Bóg zna uczucie smutku, co jest tego przyczyną? 1 Mjż 6,6-7; Ef 4,30

„Pożałował więc Jahwe, że uczynił ludzi na ziemi, i zasmucił się w swym sercu. I Jahwe rzekł: - Zgładzę z powierzchni ziemi ludzi, których stworzyłem; a wraz z ludźmi zwierzęta domowe, płazy i ptactwo nieba, bo żałuję, że ich uczyniłem.” (1 Mjż 6,6-7 BP);

„Pożałował wtedy Wiekuisty, że utworzył człowieka na ziemi, i ubolewał w sercu Swojem. I rzekł Wiekuisty: „Zgładzę ludzi, których stworzyłem, z oblicza ziemi, tak człowieka jak i bydlę,  tak robactwo jak i ptactwo nieba; bo żałuję, żem utworzył je.” (1 Mjż 6,6-7 Tora I.Cylkow);

„I nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym zostaliście opieczętowani na dzień odkupienia.” (Ef 4,30 BT).

5. Co wywołuje gniew Boży? Iz 63,8-10; Heb 10,28-29.31

„On rzekł: „Przecież oni są ludem moim, synami, którzy nie zawiodą.” I stał się ich Wybawcą w każdym ich ucisku. Nie wysłannik ani anioł, lecz On sam ich wybawił. W swojej miłości i miłosierdziu On sam ich odkupił. Podtrzymywał ich i dźwigał, przez cały ciąg wieków. Oni wszakże się buntowali i zasmucali świętego Ducha Jego. Wtedy stał się im wrogiem, sam wystąpił przeciw nim do walki.” (Iz 63,8-10 BP);

„Kto łamie Zakon Mojżesza, ponosi śmierć bez miłosierdzia na podstawie zeznania dwóch albo trzech świadków; O ileż sroższej kary, sądzicie, będzie ten, kto Syna Bożego podeptał i zbezcześcił krew przymierza, przez którą został uświęcony, i znieważył Ducha łaski! (...) Straszna to rzecz wpaść w ręce Boga żywego.”  (Heb 10,28-29.31 BW).

6. Co może powstrzymać gniew Boży? 2 Mjż 32,9-14; Jon 3,5-10; 1 Jan 1,9; PrzypSal 28,13

„I dalej mówił Jahwe do Mojżesza:

- Widzę, że ten lud jest ludem twardego karku. Teraz więc zostaw mnie, niech się rozpali mój ogień na nich i niech ich zniszczę. Ciebie zaś [samego] rozmnożę w wielki lud.

Ale Mojżesz próbował ułagodzić Jahwe, swego Boga mówiąc:

- O Jahwe! Dlaczego ma się rozpalać Twój gniew na lud, który wywiodłeś z ziemi egipskiej siła wielką i potężnym ramieniem? Dlaczego mają mówić Egipcjanie: „Podstępnie wywiódł ich, aby wymordować w górach i wygładzić z powierzchni ziemi.” Uśmierz zapalczywość Twego gniewu, zaniechaj tego zła, [którym chcesz dotknąć] swój lud. Wspomnij na Abrahama, Izaaka i Izraela, sługi Twoje, którym przysiągłeś na Siebie Samego, mówiąc im: „Rozmnożę wasze potomstwo jak gwiazdy niebieskie, a cała tę ziemię, o której mówiłem, dam waszemu potomstwu. Będą ją dzierżyć na zawsze!”.

Wtedy pożałował Jahwe tego zła, którego zesłaniem groził Swemu ludowi.” (2 Mjż 32,9-14 BP);

„I uwierzyli w Boga mieszkańcy Niniwy, ogłosili post i przywdziali wory pokutne, [wszyscy] od największego do najmniejszego. A kiedy wieść ta dotarła również do króla Niniwy, wstał ze swego tronu, zdjął wierzchnie okrycie, przywdział wór pokutny i usiadł w popiele. Potem ogłoszono w Niniwie z rozkazu króla i jego dostojników zarządzenie: „Niech ludzie i zwierzęta, bydło i owce, nie przyjmują żadnego pokarmu, niech nie wychodzą na pastwiska i nie piją wody! Zarówno ludzie jak i zwierzęta mają nosić wory pokutne; niech wołają głośno do Boga i niech każdy zaprzestanie swych występków i krzywdy, jakiej się dopuszcza! Może się Bóg ulituje i zaniecha swego strasznego gniewu, tak że nie zginiemy”. A kiedy Bóg widział ich czyny, że zaniechali występków, żałował, że im zagroził takim nieszczęściem, i nie zesłał go.” (Jon 3,5-10 BP);

„Jeśli wyznajemy grzechy swoje, wierny jest Bóg i sprawiedliwy i odpuści nam grzechy, i oczyści nas od wszelkiej nieprawości.” (1 Jan 1,9 BW);

„Lecz jeśli przyznajemy się do naszych grzechów, to Bóg, będąc wiernym i sprawiedliwym, odpuści nam je i oczyści nas z wszelkiej nieprawości.” (1 Jan 1,9 BR);

„Nie szczęści się temu, kto swe grzechy ukrywa, ale kto je wyznaje i porzuca, dostępuje miłosierdzia.” (PrzypSal 28,13 BP).

7. Czy potrafimy zapanować nad swoim gniewem? 2 Mjż 32,10.14; 2 Mjż 32,19

„A teraz zostaw Mnie, a rozpali się gniew Mój na nich, i zgładzę ich - i uczynię z ciebie naród wielki. (...) I użalił się Wiekuisty nad złem, o którem mówił, że sprowadzi je na lud Swój.” (2 Mjż 32,10.14 Tora I.Cylkow);

„Kiedy zbliżył się już do obozu i zobaczył cielca i tańce, zawrzał Mojżesz gniewem. Rzucił z ręki tablice i rozbił je u stóp góry.” (2 Mjż 32,19 BP).