Błogosławieństwa Społeczności

Lekcja 8 ------- 25.02.2017 r.

Tekst pamięciowy: Rz 12,5

„Tak my wszyscy jesteśmy jednym ciałem w Chrystusie, a z osobna jesteśmy członkami jedni drugich.” (Rz 12,5 BW).

1. Czym  charakteryzuje  się  społeczność  ludzi  wierzących?   Jak  ważnym  świadectwem dla świata  są  zdrowe  relacje  pomiędzy  braćmi  i  siostrami?  Czy  wraz z twoją społecznością stanowisz takie świadectwo? Co można poprawić?
    Jan 13,35; Gal 3,28; Jan 17,21-23

„Po tym wszyscy rozpoznają, że jesteście moimi uczniami, jeśli będziecie się wzajemnie miłować.”  (Jan 13,35 Pau);

„Nie masz Żyda ani Greka, nie masz niewolnika ani wolnego, nie masz mężczyzny ani kobiety; albowiem wy wszyscy jedno jesteście w Jezusie Chrystusie." (Gal 3,28 BW);

„Nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie.” (Gal 3,28 BT2);

„by wszyscy byli jedno, jak Ty, Ojcze, ze Mną, a Ja z Tobą, aby i oni byli z nami, aby świat uwierzył, żeś Ty mnie posłał. Tę zaś chwałę, którą Mi dałeś, im przekazałem, aby byli jedno, jak my jedno [jesteśmy]. Ja w nich, a Ty we Mnie. Aby byli tak doskonałą jednością, żeby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i umiłowałeś ich tak, jak Mnie umiłowałeś.” (Jan 17,21-23 BP).

2. Jakie  wymagania  co do wzajemnej odpowiedzialności  za siebie  pokazuje nam Biblia?  Do jakiego stopnia powinny być rozwinięte relacje  między braćmi i siostrami?  Jakie nauki dla nas i naszych społeczności płyną z tych fragmentów?
    1 Kor 12,25-27; Ef 4,15.16

„Bo On musi królować, dopóki nie położy wszystkich nieprzyjaciół pod stopy swoje. A jako ostatni wróg zniszczona będzie śmierć. Wszystko bowiem poddał pod stopy jego. Gdy zaś mówi, że wszystko zostało poddane, rozumie się, że oprócz tego, który mu wszystko poddał.” (1 Kor 12,25-27 BW);

„Bądźmy natomiast szczerzy w miłości i wzrastajmy pod każdym względem ku Temu, który jest Głową - ku Chrystusowie. Z Niego całe Ciało - złączone i powiązane dzięki mocy właściwej każdej części - wzrasta, budując siebie w miłości.” (Ef 4,15.16 Pau).

3. Co jest podstawowym „budulcem”  zdrowych relacji  w naszych społecznościach?  Dlaczego jest on tak bardzo nam wszystkim potrzebny? Jak objawia się w praktyce?
    Mt 22,39; 1 Jan 3,16-18; 1 Jan 4,19-21

„Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego.” (Mt 22,39 BT4);

„Po tym poznaliśmy miłość, że On oddał za nas swe życie. My również powinniśmy życie dawać za braci. Jeśliby ktoś, posiadając dobra tego świata, zauważył, że brat jego jest w biedzie a zamknąłby przed nim swe serce - to jakże w nim może pozostawać miłość Boża? Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą.” (1 Jan 3,16-18 BP);

„My miłujemy, ponieważ On nas najpierw umiłował. Jeśliby ktoś mówił: „Miłuję Boga”, a równocześnie nienawidziłby swego brata, ten jest kłamcą. Kto bowiem nie miłuje swego brata, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi. A takie przykazanie mamy od Niego, aby ten, kto miłuje Boga, miłował również swego brata.” (1 Jan 4,19-21 BP);

„Miłujmy więc, gdyż On nas przedtem umiłował. Jeśli kto mówi: Miłuję Boga, a nienawidzi brata swego, kłamcą jest; albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi. A to przykazanie mamy od niego, aby ten, kto miłuje Boga, miłował i brata swego.” (1 Jan 4,19-21 BW).

4. Jakie   elementy   wzajemnego   współżycia   powinny   być   stale  obecne  w  życiu   naszych społeczności?   W   jaki  sposób  te  rzeczy,   kiedy  są  prawidłowo   pielęgnowane,   stają  się błogosławieństwem dla wszystkich członków? Czy dbasz o to, aby je posiadać?
    1 Tes 5,25; Rz 12,10-17

„Bracia, módlcie się za nas.” (1 Tes 5,25 BW);

„Bracia, módlcie się także i za nas!” (1 Tes 5,25 BT4);

„Miłością braterską jedni drugich miłujcie, wyprzedzajcie się wzajemnie w okazywaniu szacunku, w gorliwości nie ustawając, płomienni duchem, Panu służcie, w nadziei radośni, w ucisku cierpliwi, w modlitwie wytrwali; wspierajcie świętych w potrzebach, okazujcie gościnność. Błogosławcie tych, którzy was prześladują, błogosławcie, a nie przeklinajcie. Weselcie się z weselącymi się, płaczcie z płaczącymi. Bądźcie wobec siebie jednakowo usposobieni; nie bądźcie wyniośli, lecz się do niskich skłaniajcie; nie uważajcie sami siebie za mądrych. Nikomu złem za złe nie oddawajcie, starajcie się o to, co jest dobre w oczach wszystkich ludzi.” (Rz 12,10-17 BW).    

5. Czy  prawdą   jest,   że   w  Kościele  Chrystusowym  jest  miejsce  dla  „statystów”,    którzy naprawdę  nie mają nic  do  zrobienia?  Dlaczego,  im więcej  osób  zaangażuje  się  w jakieś działania,  Ciało  Chrystusowe dozna więcej błogosławieństwa?  A jak ważne to jest w pracy misyjnej?
    1 Kor 12,4-7

„Istnieją rozmaite dary Boże, lecz Duch jest ten sam. Są rozmaite rodzaje posług, a ten sam Pan. Istnieją rozmaite sposoby działania, lecz ten sam jest Bóg, działający wszystko we wszystkich. Duch objawia się każdemu dla wspólnego dobra.” (1 Kor 12,4-7 BP).

6. Jaki jeszcze element  funkcjonujący w zdrowej społeczności stanowi jej wielką siłę i  skarb? Czy  jesteś  gotowy  korzystać  z  tego  dobrodziejstwa,  stając się,  gdy trzeba,  czasami jego „dawcą”, a czasami „biorcą”?
    Hbr 3,12.13; Jak 5,19.20; 1 Tes 5,14

„Uważajcie, bracia, aby nie było w kimś z was przewrotnego serca niewiary, której skutkiem jest odstąpienie od Boga żywego, lecz zachęcajcie się wzajemnie każdego dnia, póki trwa to, co "dziś" się zwie, aby żaden z was nie uległ zatwardziałości przez oszustwo grzechu.” (Hbr 3,12.13 BT4);

„Bracia moi! Jeśliby ktoś z was zszedł z drogi prawdy, a inny by go nawrócił, niech wie, że nawracając grzesznika z błędnej drogi, ocali go od potępienia i przyczyni się do przebaczenia wielu grzechów.” (Jak 5,19.20 Pau);

„Wzywamy was też, bracia, napominajcie niesfornych, pocieszajcie bojaźliwych, podtrzymujcie słabych, bądźcie wielkoduszni wobec wszystkich.” (1 Tes 5,14 BW).

7. Jak ważna i  błogosławiona jest  służba starszych w Kościele?  Czy potrafisz  korzystać z ich wsparcia,  mądrości,  pomocy i doświadczenia?  Czy jesteś za to wdzięczny i traktujesz ich z 
    należytym szacunkiem? Czy jesteś dla nich wsparciem, czy ciężarem?
    DzAp 20,28; 1 Ptr 5,1-4; Hbr 13,7.17.18

„Miejcie pieczę o samych siebie i o całą trzodę, wśród której was Duch Święty ustanowił biskupami, abyście paśli zbór Pański nabyty własną jego krwią.” (DzAp 20,28 BW);

„Troszczcie się o siebie samych i całą owczarnię. Duch Święty postawił was w niej, abyście doglądali i dostarczali pokarmu wspólnocie Boga, który ją nabył na własność przez swoją śmierć.” (DzAp 20,28 BP);

„Starszych więc, którzy są wśród was, proszę, ja również starszy, a przy tym świadek Chrystusowych cierpień oraz uczestnik tej chwały, która ma się objawić: paście stado Boże, które jest przy was, strzegąc go nie pod przymusem, ale z własnej woli, jak Bóg chce; nie ze względu na niegodziwe zyski, ale z oddaniem; i nie jak ci, którzy ciemiężą gminy, ale jako żywe przykłady dla stada. Kiedy zaś objawi się Najwyższy Pasterz, otrzymacie niewiędnący wieniec chwały.” (1 Ptr 5,1-4 BT4);

„Pamiętajcie o waszych przełożonych, którzy głosili wam słowo Boże, a rozważając ostatnie chwile ich życia naśladujcie ich wiarę. (…) Ufajcie waszym przełożonym i bądźcie im posłuszni, bo oni odpowiadając za was czuwają nad waszymi duszami. Niech czynią to z radością a nie z narzekaniem, bo to przyniosłoby wam szkodę. Módlcie się za nas, jesteśmy bowiem przekonani, że mamy czyste sumienie i pragniemy we wszystkim dobrze postępować.” (Hbr 13,7.17.18 BP)

„Pamiętajcie o waszych przywódcach, którzy wam zwiastowali Słowo Boże, i rozpatrując koniec ich życiowej drogi, naśladujcie ich wiarę. (…) Bądźcie posłuszni i ulegli swoim przewodnikom, oni bowiem czuwają nad waszymi duszami i zdadzą z tego sprawę; niech to czynią z radością, a nie z narzekaniem, bo to nie wyszłoby wam na korzyść. Módlcie się za nas; jesteśmy bowiem przekonani, że mamy czyste sumienie, gdyż chcemy we wszystkim dobrze postępować.”  (Hbr 13,7.17.18 BPD).

Społeczność ludzi wierzących

Lekcja 7 ------- 18.02.2017 r.

Tekst pamięciowy: Rz 12,5

„Tak my wszyscy jesteśmy jednym ciałem w Chrystusie, a z osobna jesteśmy członkami jedni drugich.” (Rz 12,5 BW). 

1. Jaka jest jedna z podstawowych potrzeb człowieka? Jak myślisz, dlaczego?
    1 Mjż 2,18; Kazn 4,8.9

„Potem Jahwe Bóg rzekł: Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam; uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc.” (1 Mjż 2,18 BT2);

„Rzekł też Pan Bóg: Nie dobrze być człowiekowi samemu; uczynię mu pomoc, która by była przy nim.” (1 Mjż 2,18 BG);

„Oto jest ktoś sam jeden, a nie ma drugiego, i syna nawet ni brata nie ma żadnego - a nie ma końca wszelkiej jego pracy, i oko jego nie syci się bogactwem: Dla kogóż to się trudzę i duszy swej odmawiam rozkoszy? To również jest marność i przykre zajęcie. Lepiej jest dwom niż jednemu, gdyż mają dobry zysk ze swej pracy.” (Kazn 4,8.9 BT4).

2. Czym jest „ciało Chrystusowe”?
    1 Kor 12,12.13; Ef 1,22.23; Ef 4,4

„Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, [aby stanowić] jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem.” (1 Kor 12,12.13 BT4);

„I wszystko poddał pod nogi jego, a jego samego ustanowił ponad wszystkim Głową Kościoła, który jest ciałem jego, pełnią tego, który sam wszystko we wszystkim wypełnia.” (Ef 1,22.23 BW);

„Także wszystko podporządkował pod jego nogi, a jego wyznaczył głową nad całym Zgromadzeniem Wybranych, które jest jego ciałem; pełnią Tego, co wypełnia Sobą wszystko we wszystkich.” (Ef 1,22.23 NBG);

„Jedno jest Ciało i jeden Duch, jak jedna jest nadzieja waszego powołania, do której zostaliście wezwani.” (Ef 4,4 Pau).  

3. Jak  prawdę  o  Ciele Chrystusowym rozumiał  ap. Paweł?   Czy  dla  niego  bycie członkiem Kościoła oznaczało tylko znajdowanie się na liście członków? Co słowa ap. Pawła oznaczają w praktyce?
    Rz 12,4-8

„Jak bowiem w jednym ciele posiadamy wiele członków, a wszystkie one spełniają różne czynności, tak również my, choć jest nas wielu, stanowimy jedno ciało w Chrystusie, a każdy z nas jest cząstką drugiego. Mamy zaś różne dary według udzielonej nam łaski; czy to dar proroctwa, którego należy używać zgodnie z zasadami wiary, czy to dar usługiwania, który okazujemy w usługiwaniu, czy to dar nauczania, którym cieszy się nauczający, czy to wreszcie dar zachęcania, którym cieszy się zachęcający. Kto daje jałmużnę, niech czyni to wspaniałomyślnie. Kto przewodniczy społeczności, niech będzie gorliwy. Kto pełni dzieło miłosierdzia, niech czyni to ochoczo.” (Rz 12,4-8 BP).

4. Co  na  temat  wielu  członków  w  jednym  ciele  napisał   ap.  Paweł  do  Koryntian?   Jakie praktyczne  wnioski   wyciągasz  z  tego   fragmentu?    Czy  widzisz  u  siebie  lub  w  swojej społeczności   niepokojące   symptomy   i    postawy   opisane   przez   apostoła?    Jak   temu przeciwdziałać?
    1 Kor 12,14-27

„Albowiem i ciało nie jest jednym członkiem, ale wieloma. Jeśliby rzekła noga: Ponieważ nie jestem ręką, nie należę do ciała; czy dlatego nie należy do ciała? A jeśliby rzekło ucho: Ponieważ nie jestem okiem, nie należę do ciała, czy dlatego nie należy do ciała? Jeśliby całe ciało było okiem, gdzież byłby słuch? A jeśliby całe ciało było słuchem, gdzież byłoby powonienie? Tymczasem Bóg umieścił członki w ciele, każdy z nich tak, jak chciał. A jeśliby wszystkie były jednym członkiem, gdzież byłoby ciało? A tak członków jest wiele, ale ciało jedno. Nie może więc oko powiedzieć ręce: Nie potrzebuję ciebie; albo głowa nogom: Nie potrzebuję was. Wprost przeciwnie: Te członki ciała, które zdają się być słabszymi, są potrzebniejsze, a te, które w ciele uważamy za mniej zacne, otaczamy większym szacunkiem, a dla wstydliwych członków naszych dbamy o większą przyzwoitość, podczas gdy przyzwoite członki nasze tego nie potrzebują. Lecz Bóg tak ukształtował ciało, iż dał pośledniejszemu większą zacność, aby nie było w ciele rozdwojenia, lecz aby członki miały nawzajem o sobie jednakie staranie. I jeśli jeden członek cierpi, cierpią z nim wszystkie członki; a jeśli doznaje czci jeden członek, radują się z nim wszystkie członki. Wy zaś jesteście ciałem Chrystusowym, a z osobna członkami.” (1 Kor 12,14-27 BW).

5. Co   jest   nierzadko   niepokojącym   objawem,    ale   także   często  przyczyną  duchowych problemów  i popadania  w  letniość?  Dlaczego apel listu do Hebrajczyków jest tak istotny? Jak to wygląda w Twoim życiu?
    Hbr 10,23.25

„Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo godny jest zaufania Ten, który dał obietnicę. (…) Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak się to stało zwyczajem niektórych, ale zachęcajmy się nawzajem, i to tym bardziej, im wyraźniej widzicie, że zbliża się dzień.” (Hbr 10,23.25 BT4).

6. Jak ważny dla Jezusa Chrystusa jest Kościół  –  społeczność ludzi wierzących?  Czym zatem powinien być dla nas? Jaki powinniśmy mieć do niego stosunek?  
    Ef 5,25-27; Mt 16,18

„Mężowie, kochajcie swoje żony, jak i Chrystus ukochał Kościół i wydał za niego samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy przez kąpiel wodną w (wypowiadanym) słowie, aby sam sobie stawić Kościół (ozdobiony) chwałą, nie mający plamy ani zmarszczki, ani żadnej z tych rzeczy, ale żeby był święty i nieskalany.” (Ef 5,25-27 BPD);

„Ja ci też mówię, że ty jesteś Piotr, a na tej skale zbuduję mój kościół, a bramy piekła go nie przemogą.” (Mt 16,18 BUG);

„A ja ci także powiadam, że ty jesteś Piotr, a na owej opoce zbuduję moje zgromadzenie wybranych i bramy Krainy Umarłych go nie przemogą.” (Mt 16,18 NBG);

„A ja ci mówię: ty jesteś Kamieniem, a na tej opoce zbuduję mój Kościół i bramy Hadesu nie przemogą go.” (Mt 16,18 BPD).  

7. Jak myślisz,  czy można być uczniem  i naśladowcą  Chrystusa,  a  jednocześnie  pozostawać „wolnym   strzelcem”   -   osobą   w  żaden  sposób   niezwiązaną  na  co  dzień  z  konkretną społecznością ludzi wierzących? Jak "zorganizowany” był Kościół w czasach apostolskich?

Dbanie o bliską relację z Panem cz.2

Lekcja 6 ------- 11.02.2017 r.

Tekst pamięciowy: Jak 4,8 cz. I

„Zbliżcie się do Boga, a zbliży się do was.” (Jak 4,8 cz. I). 

1. Jaka  ważna  cecha  jest  podstawą  bliskiej  relacji  z Bogiem?   W czym  objawia się  ona w naszym życiu? Dlaczego jest to tak ważne?
    Przyp 3,32; Job 33,3; Ps 119,7; 145,18; Iz 38,3; Jer 4,2

„Bo Jahwe się brzydzi przewrotnym, a z wiernymi obcuje przyjaźnie.” (Przyp 3,32 BT2);

„Bo obrzydzeniem dla Pana jest każdy złoczyńca, radością zaś Go napawają wszyscy serca czystego.” (Przyp 3,32 BR);

„Bo obrzydłością Panu jest każdy naśmiewca, a z prostymi rozmowa jego.” (Przyp 3,32 JW);

„Ze szczerego serca wypływają moje słowa, moje wargi wypowiadać będą słowa rozumne.” (Job 33,3 BW);

„Ze szczerego serca pochodzi moja mowa, czystą prawdę wypowiedzą moje wargi." (Job 33,3 BP);

„Dziękować ci będę szczerym sercem, Gdy się nauczę sprawiedliwych praw twoich.” (Ps 119,7 BW);

„Będę cię wysławiał w szczerości serca, gdy się nauczę praw sprawiedliwości twojej.” (Ps 119,7 BG);

„Jahwe jest blisko wszystkich, którzy Go wzywają, wszystkich wzywających Go szczerze.” (Ps 145,18 BT2);

„Bliski [jest] PAN wszystkim, którzy go wzywają; wszystkim, którzy go wzywają w prawdzie.” (Ps 145,18 BUG);

„A mówił tak: Ach, Panie, wspomnij na to, proszę, że postępowałem wobec Ciebie wiernie i z doskonałym sercem, że czyniłem to, co miłe oczom Twoim. I płakał Ezechiasz bardzo rzewnie.” (Iz 38,3 BT2);

„I rzekł: Ach, Panie! Wspomnij, proszę, że postępowałem wobec ciebie wiernie i szczerze i czyniłem to, co dobre w twoich oczach. Następnie Hiskiasz wybuchnął wielkim płaczem.” (Iz 38,3 BW);

„A jeżeli będziesz przysięgał: Na życie Jahwe zgodnie z prawdą, słusznie i sprawiedliwie, narody będą sobie błogosławić przez ciebie i będą się tobą chlubić.” (Jer 4,2 BT2);

„I jeżeli będziesz przysięgał: 'Żyje Pan' szczerze, uczciwie i sprawiedliwie, wtedy narody będą sobie życzyć błogosławieństwa takiego jak twoje i tobą będą się chlubić.” (Jer 4,2 BW).

2. Jaki  przykład szczerości  wobec  Boga odnajdujemy  u mężów Bożych?   Czego to uczy nas, jeśli chodzi o możliwość otwartego wylania swojego wnętrza przed Panem?  Czy potrafisz o wszystkim powiedzieć Bogu?
    2 Mjż 33,12-17; Ps 22,2; 142,2.3; Job 7,16-21; por. Job 42,1-7

„I rzekł Mojżesz do Pana: Oto Ty mówisz do mnie: Prowadź ten lud, a nie oznajmiłeś mi, kogo poślesz ze mną, chociaż powiedziałeś: Znam cię po imieniu, oraz: Znalazłeś łaskę w oczach moich. Toteż jeśli znalazłem łaskę w oczach twoich, daj mi poznać zamysły twoje, abym cię poznał i wiedział, że znalazłem łaskę w oczach twoich; zważ też, że twoim ludem jest ten naród. Odpowiedział Pan: Oblicze moje pójdzie i zaznasz spokoju ode mnie. Rzekł do niego Mojżesz: Jeżeli oblicze twoje nie pójdzie z nami, to nie każ nam stąd wyruszać. Po czym bowiem można poznać, że znalazłem łaskę w oczach twoich, ja i lud twój, jak nie po tym, że Ty pójdziesz z nami, bo wtedy będziemy wyróżnieni, ja i lud twój, spośród wszystkich ludów, które są na powierzchni ziemi. I rzekł Pan do Mojżesza: Także tę rzecz, o której mówiłeś, spełnię, gdyż znalazłeś łaskę w oczach moich i znam cię po imieniu.” (2 Mjż 33,12-17 BW);

„Mojżesz raz tak przemówił do Jahwe: Poleciłeś mi wyraźnie wyprowadzić ten lud, ale nie oznajmiłeś, kogo poślesz ze mną. A przecież powiedziałeś: „Ja znam cię doskonale” a także: „Znalazłeś łaskę w moich oczach”. Jeżeli więc rzeczywiście znalazłem łaskę w Twoich oczach, daj mi poznać Twoją drogę, abym Cię poznał i naprawdę znalazł łaskę w Twoich oczach. Patrz! Ten naród jest przecież Twoim ludem. [Jahwe] odrzekł: Pójdę Ja sam, i tak cię zadowolę. A [Mojżesz] rzekł do Niego: Gdybyś sam nie szedł, nie każ nam ruszać stąd. Ale po czymże będzie można poznać, że znalazłem łaskę w Twoich oczach, i ja, i Twój lud? Czyż nie po tym, że pójdziesz z nami, a w ten sposób ja i Twój lud będziemy wyróżnieni spośród wszystkich ludów, jakie są na ziemi? Jahwe odpowiedział Mojżeszowi: Uczynię także i to, o co właśnie mnie prosisz. Znalazłeś bowiem łaskę w moich oczach, a Ja znam cię doskonale.” (2 Mjż 33,12-17 BP);

„Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił, czemu pozostajesz głuchy na moje błagania, na jęk moich słów?” (Ps 22,2 BP);

„Głośno do Pana wołam, Głośno Pana błagam. Wylewam przed nim moją prośbę I o niedoli mojej jemu opowiadam.” (Psa 142,2.3 BW);

„Jestem odtrącony, nie chcę żyć wiecznie, odsuń się ode mnie, dni moje są tylko tchnieniem. Czymże jest człowiek, żeś go tak wywyższył, i dlaczego to zwracasz na niego uwagę? Co dzień rano go nawiedzasz i każdej chwili go doświadczasz. Kiedyż wreszcie przestaniesz mnie pilnować, kiedyż mnie zwolnisz, bym mógł przełknąć ślinę? Jeślim zgrzeszył, cóż mam teraz robić, stróżu człowieka, czemuś mnie wziął za cel [swych ataków] i czemu mam być dla Ciebie ciężarem? Czemu nie wybaczysz mi mego grzechu i nie puścisz w niepamięć mego przewinienia? Wkrótce będę leżał w prochu i będziesz mnie szukał, lecz mnie już nie będzie.” (Job 7,16-21 BP);

„Job na to odpowiedział Jahwe i rzekł: Wiem, że Ty wszystko możesz, co zamyślasz, potrafisz uczynić. Kto nierozumnie zamiar przyciemni? O rzeczach wzniosłych mówiłem. To zbyt cudowne. Ja nie rozumiem. Posłuchaj, proszę. Pozwól mi mówić. Chcę spytać. Racz odpowiedzieć. Dotąd Cię znałem ze słyszenia, obecnie ujrzałem Cię wzrokiem, stąd odwołuję, co powiedziałem, kajam się w prochu, popiele. Skoro Jahwe te słowa powiedział do Joba, przemówił i do Elifaza z Temanu: Zapłonąłem gniewem na ciebie i dwóch przyjaciół z tobą, bo nie mówiliście o Mnie prawdy, jak sługa mój, Job.” (Job 42,1-7 BT2).

3. Co powinniśmy  sobie wziąć do serca,  jeśli chcemy podobać się Panu i  być w bliskiej relacji z Nim?
    Jan 15,14; 15,9-11; Mt 7,21; 1 Sam 15,22

„Jesteście przyjaciółmi moimi, jeśli czynić będziecie, co wam przykazuję.” (Jan 15,14 BW);

„Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Trwajcie w mojej miłości. Będziecie zaś trwać w mojej miłości, jeśli zachowacie moje przykazania, podobnie jak Ja spełniłem przykazania mojego Ojca i trwam w Jego miłości. Powiedziałem wam to, aby wypełniała was moja radość i aby ta radość była doskonała.” (Jan 15,9-11 Pau);

„Nie każdy, który Mi mówi: „Panie, Panie!", wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie.” (Mt 7,21 BT4);

„Samuel odrzekł: Czyż milsze są dla Jahwe całopalenia i ofiary krwawe od posłuszeństwa głosowi Jahwe? Właśnie lepsze posłuszeństwo od ofiary, uległość - od tłuszczu baranów.” (1 Sam 15,22 BT2).

4. Jak  bardzo  Dawid  pragnął  bliskości  z  Bogiem  i  w  czym  wypatrywał  okazji do takiego zbliżenia? W jakich okolicznościach możemy zbliżać się szczególnie do Boga?
    Ps 84,11; 27,4; 122,1; por. np. DzAp 2,42.46; 1 Ptr 2,5; 1 Kor 14,26; Kol 3,15.16

„Zaiste jeden dzień w przybytkach Twoich lepszy jest niż innych tysiące; wolę stać w progu domu mojego Boga, niż mieszkać w namiotach grzeszników.” (Ps 84,11 BT4);

„O jedno prosiłem Pana, o to zabiegam: Abym mógł mieszkać w domu Pana przez wszystkie dni życia mego, By oglądać piękno Pana i by odwiedzać świątynię jego.” (Ps 27,4 BW);

„Pieśń pielgrzymek. Dawidowa. Uradowałem się, gdy mi powiedziano: Do domu Pana pójdziemy!” (Ps 122,1 BW);

„Pieśń wstępowań; Dawida. Uradowałem się, gdy mi powiedziano: „Pójdziemy do Domu Jahwe".” (Ps 122,1 BP);

„W postępowaniu kierowali się nauką apostołów, żyli we wspólnocie, łamali chleb i modlili się. (…) Codziennie wspólnie przebywali w świątyni, po domach łamali chleb, z radością i prostotą serca brali udział w posiłkach.” (DzAp 2,42.46 BP);

„Wy również, niby żywe kamienie, tworzyć będziecie duchową świątynię, staniecie się świętym kapłaństwem po to, by przez Jezusa Chrystusa składać duchowe, miłe Bogu ofiary.” (1 Ptr 2,5 BR);

„Cóż więc pozostaje, bracia? Kiedy się razem zbieracie, ma każdy z was już to dar śpiewania hymnów, już to łaskę nauczania albo objawienia rzeczy skrytych, lub dar języków, albo wyjaśniania: wszystko niech służy zbudowaniu.” (1 Kor 14,26 BT2);

„A w sercach waszych niech rządzi pokój Chrystusowy, do którego też powołani jesteście w jednym ciele; a bądźcie wdzięczni. Słowo Chrystusowe niech mieszka w was obficie; we wszelkiej mądrości nauczajcie i napominajcie jedni drugich przez psalmy, hymny, pieśni duchowne, wdzięcznie śpiewając Bogu w sercach waszych.” (Kol 3,15.16 BW).

5. W   jakich  okolicznościach   życia  i   przy  jakiej  postawie  serca  Bóg  szczególnie  pragnie bliskości  z człowiekiem?   Jak  myślisz,   dlaczego  tak  jest?   Czy pamiętasz o tym w swoim życiu?
    Ps 34,19; 51,19; 147,3; Iz 57,15; 61,1

„Pan jest blisko skruszonych w sercu i wybawia złamanych na duchu.” (Ps 34,19 BT4);

„Moją ofiarą, o Boże, duch skruszony; sercem skruszonym i złamanym, Boże, nie wzgardzisz.” (Ps 51,19 BP);

„On leczy złamanych na duchu i przewiązuje ich rany.” (Ps 147,3 BT2);

„Tak bowiem mówi Wysoki i Wzniosły, którego Stolica jest wieczna, a imię święte: Zamieszkuję miejsce wzniesione i święte, lecz jestem z człowiekiem skruszonym i pokornym, aby ożywić ducha pokornych i tchnąć życie w serca skruszone.” (Iz 57,15 BT2);

„Duch Pana, Jahwe, nade mną, bo oto namaścił mię Jahwe i posłał mię, bym głosił radosną nowinę ubogim, łagodził ból tych, których serca złamane, więzionym wyzwolenie ogłaszał, a jeńcom – wolność.” (Iz 61,1 BP).  
       
6. Z  jaką  determinacją  powinniśmy pragnąć  bliskości  z naszym Panem  i  jaki  priorytet  w naszym życiu powinna ta sprawa zajmować? Jak jest w Twoim życiu?
    Flp 3,7-11; Jer 29,13; Mat 6,33; Mk 12,30; Iz 55,6; Amos 5,4; Ps 119,2.10

„Ale to wszystko, co miało dla mnie wartość, ze względu na Chrystusa uznaję za bezwartościowe. I naprawdę uważam za stratę to wszystko w porównaniu z najwyższą wartością, jaką jest poznanie Chrystusa Jezusa, mojego Pana. Właśnie dla Niego wyzbyłem się tego wszystkiego i uważam to za śmieci, bylebym tylko mógł zdobyć Chrystusa i w Nim się znaleźć, nie mając mojej sprawiedliwości [płynącej] z Prawa, ale tę, którą daje wiara w Chrystusa - Bożą, opartą na wierze. Dzięki niej poznam zarówno Jego, jak i moc Jego zmartwychwstania, będę miał udział w Jego cierpieniach [w nadziei], że upodabniając się do Niego w śmierci, dojdę do chwalebnego powstania z martwych.” (Flp 3,7-11 BP);

„A gdy mnie będziecie szukać, znajdziecie mnie. Gdy mnie będziecie szukać całym swoim sercem.” (Jer 29,13 BW);

„Szukajcie naprzód królestwa Bożego i jego sprawiedliwości, a wszystko inne będzie wam dodane.” (Mat 6,33 BR);

„Będziesz tedy miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej, i z całej siły swojej.” (Mk 12,30 BW);

„Szukajcie Jahwe, gdy się pozwala znaleźć, wzywajcie Go. dopóki jest blisko!” (Iz 55,6 BT2);

„Tak mówi Jahwe do domu Izraela: Szukajcie Mnie, a żyć będziecie.” 9Amos 5,4 BT2);

„Błogosławieni, którzy zachowują Jego upomnienia, całym sercem Go szukają, (…) Z całego serca swego szukam Ciebie; nie daj mi zboczyć od Twoich przykazań.” (Ps 119,2.10 BT2).

Jedyny, prawdziwy Bóg

Lekcja 5 ------- 04.02.2017 r.

Tekst przewodni: Jan 17,3

„A to jest żywot wieczny, aby poznali ciebie, jedynego prawdziwego Boga i Jezusa Chrystusa, którego posłałeś.” (Jan 17,3 BW).

Wstęp: Bóg Ojciec jest Najwyższą Istotą. Jedyny, absolutnie transcendentny (tj. przekraczający granice świadomości i poznania). Od Niego pochodzi wszystko i On jest Źródłem i Celem życia. Nowy Testament, stojąc konsekwentnie na gruncie monoteizmu, uzupełnił  starotestamentową naukę o Bogu, czerpiąc z nauk Pana Jezusa Chrystusa i Apostołów. Bóg jest Ojcem Jezusa Chrystusa, a zarazem Ojcem wszystkich, którzy uwierzyli i przyjęli zbawienie w krwi Jego Syna.

1. Jak Biblia mówi o Stwórcy? Kto jest Stwórcą wszystkiego, cokolwiek istnieje w Niebiosach i na Ziemi?
    1 Mjż 1,1; Iz 40,26; por. Jer 10,12.16

„Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię.” (1 Mjż 1,1 BP);

„Wznieście oczy swe w górę i rozejrzyjcie się: Kto to stworzył? Ten, co wyprowadza huf [gwiazd] w [takiej] liczbie i każdą po imieniu nazywa. A spod ogromu Potęgi i Siły wszechmocnej nikt się nie wyłamie!” (Iz 40,26 BP);

„Podnieście oczy w górę i patrzcie: Kto stworzył te [gwiazdy]? - Ten, który w szykach prowadzi ich wojsko, wszystkie je woła po imieniu. Spod takiej potęgi i olbrzymiej siły nikt się nie uchyli.” (Iz 40,26 BT4);

„Jahwe stworzył ziemię swą mocą, utwierdził świat swą mądrością, a swym rozumem rozpostarł niebiosa. (…)  Nie takim jak one jest [Bóg] - "dział Jakuba"! On bowiem jest Stwórcą wszechrzeczy, a Izrael - szczepem Jego dziedzictwa. Jahwe Zastępów - to Jego Imię!" (Jer 10,12.16 BP);

„On stworzył ziemię swoją mocą, utwierdził okrąg ziemi swoją mądrością, a swoim rozumem rozpostarł niebiosa. (…) Nie takim jak oni jest dział Jakuba, gdyż On jest stwórcą wszechrzeczy, a Izrael jego dziedzicznym plemieniem. Pan Zastępów jest imię jego.” (Jer 10,12.16 BW).  

2. Jak autorzy biblijni opisali proces stwarzania z Ziemi i wszystkiego, co na niej istnieje?
    1 Mjż 1,3.6.9.11.14.20.24

„I rzekł Bóg: „Niech się stanie światło!” I stało się światło. (…) I rzekł Bóg: „Niech będzie przestwór w pośrodku wód, a niech przedzieli między wodami a wodami!” (…) I rzekł Bóg: „Niech się zbiorą wody z pod nieba w jedno miejsce, a niech się ukarze ląd!”. I stało się tak (…) I rzekł Bóg: „Niech porośnie ziemia rośliną, zielem rozsiewającém nasienie, drzewem owocowém, rodzącém owoc podług rodzaju swojego, w któremby nasienie jego było, na ziemi!” I stało się tak” (…) I rzekł Bóg: „Niech będą światła na przestworze nieba, aby przedzielać między dniem a nocą; a niech służą jako znamiona i pory i dni i lata” (…) I rzekł Bóg: „Niech się zaroją wody rojem jestestw żyjących a ptactwo niech się unosi nad ziemią, na przestworze niebios!” (…) I rzekł Bóg: „Niech wyda ziemia jestestwa żyjące podług rodzajów swoich: bydło i płazy i zwierzęta lądowe podług rodzajów swoich!: I stało się tak.” (1 Mjż 1,3.6.9.11.14.20.24 Tora I. Cylkowa).

3. Jak długo Pan Bóg stwarzał życie na Ziemi?
    1 Mjż 1,31; 2,1-3; por. 2 Mjż 20,8-11; Ps 33,6-9

„A Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre. I  tak upłynął wieczór i poranek - dzień szósty. (…) W ten sposób zostały ukończone niebo i ziemia oraz wszystkie ich zastępy [stworzeń]. A gdy Bóg ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął. Wtedy pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym; w tym bowiem dniu odpoczął po całej swej pracy, którą wykonał stwarzając. (1 Mjż 1,31; 2,1-3 BT2);

„I Bóg obejrzał wszystko, co uczynił. A było to bardzo dobre. I był wieczór, i był ranek dzień szósty.   (…) I były spełnione niebiosa, ziemia oraz cały ich zastęp. A siódmego dnia Bóg skończył Swoje dzieło, które uczynił; więc siódmego dnia odpoczął po całym Swoim dziele, które uczynił. Bóg też pobłogosławił dzień siódmy oraz go poświęcił; bowiem w nim Bóg zaprzestał czynić wszystkie Swoje dzieła, które stworzył.” (1 Mjż 1,31; 2,1-3 NBG);

„Pamiętaj o dniu sabatu, aby go święcić. Sześć dni będziesz pracował i wykonywał wszelką swoją pracę, ale siódmego dnia jest sabat Pana, Boga twego: Nie będziesz wykonywał żadnej pracy ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służebnica, ani twoje bydło, ani obcy przybysz, który mieszka w twoich bramach. Gdyż w sześciu dniach uczynił Pan niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego Pan pobłogosławił dzień sabatu i poświęcił go.” (1 Mjż 20,8-11 BR);

„Pamiętaj, abyś dzień Sobotni święcił. Sześć dni robić będziesz i będziesz wykonywał wszystkie roboty twoje; ale dnia siódmego sabat Pana, Boga twego, jest: nie będziesz wykonywał weń żadnej roboty, ty i syn twój, i córka twoja, sługa twój i służebnica twoja, bydlę twoje i gość, który jest między bramami twymi. Przez sześć dni bowiem czynił Pan niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich jest, a odpoczął dnia siódmego; i dlatego pobłogosławił Pan dniowi Sobotniemu i poświęcił go.” (2 Mjż 20,8-11 JW);

„Przez słowo Jahwe zostały stworzone niebiosa, przez tchnienie ust Jego - wszystkie ich zastępy. On wody morskie zebrał niby w worze, zgromadził w zbiornikach przepastne odmęty. Niech ziemię całą ogarnie bojaźń Jahwe, niechaj drżą przed Nim wszyscy mieszkańcy świata. Bowiem rzekł - i stało się, rozkazał - i powstało.” (Ps 33,6-9 BP);

„Przez słowo Jahwe powstały niebiosa i wszystkie ich zastępy przez tchnienie ust Jego. On gromadzi wody morskie jak w worze: oceany umieszcza w zbiornikach. Niech cała ziemia boi się Jahwe i niech się Go lękają wszyscy mieszkańcy świata. Bo sam przemówił, a wszystko powstało; On sam rozkazał, a zaczęło istnieć."  (Ps 33,6-9 BT2).

4. Kim jest i jakie niezwykłe atrybuty posiada Najwyższy?
    1 Mjż 17,1; 1 Tym 1,17; 6,16; Mk 13,32; por. DzAp 1,7

„Kiedy Abram liczył dziewięćdziesiąt dziewięć lat, ukazał mu się Jahwe i powiedział do niego: Jam jest Bóg Wszechmogący. Postępuj zawsze według mojej woli i bądź doskonały." (1 Mjż 17,1 BP);

„A królowi wieków, nieśmiertelnemu, niewidzialnemu, jedynemu Bogu, niechaj będzie cześć i chwała na wieki wieków. Amen.” (1 Tym 1,17 BW);

„Tylko On jeden jest nieśmiertelny i mieszka w niedostępnej światłości, nikt z ludzi Go nie widział i widzieć nie może. Jemu cześć i moc wiekuista. Amen.” (1 Tym 6,16 BP);

„Jedyny, mający nieśmiertelność, który zamieszkuje światłość niedostępną, którego żaden z ludzi nie widział ani nie może zobaczyć: Jemu cześć i moc wiekuista! Amen.” (1 Tym 6,16 BT4);

„Lecz o owym dniu i godzinie nie wie nikt, ani aniołowie w niebiosach, nawet nie Syn, tylko Ojciec.” (Mk 13,32 NBG);

„O tym jednak, kiedy nadejdzie ten dzień i godzina, nikt nie wie: ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec."  (Mk 13,32 Pau);

„Odpowiedział im: Nie wasza to rzecz znać czas i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą.” (DzAp 1,7 BT2);

„Odpowiedział im: „Nie możecie znać czasu ani chwili, które zastrzegł sobie Ojciec.” (DzAp 1,7 Pau).  

5. Co   Bóg  uczynił  dla   upadłego   rodzaju   ludzkiego?   Jakie   motywy   kierowały  naszym Niebieskim Ojcem?
    Jan 3,16; 1 Jana 4,8-10

„Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny.” (Jan 3,16 BG);

„Kto nie miłuje, nie zna Boga, bo Bóg jest miłością. W tym objawiła się miłość Boga ku nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu. W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy.” (1 Jana 4,8-10 BT4).

6. Co się stanie, gdy Pan Jezus Chrystus zwycięży wszystkich nieprzyjaciół Boga?
    1 Kor 15,24-28

„Wreszcie nastąpi koniec, gdy przekaże królowanie Bogu i Ojcu i gdy pokona wszelką Zwierzchność, Władzę i Moc. Trzeba bowiem, ażeby królował, aż położy wszystkich nieprzyjaciół pod swoje stopy. Jako ostatni wróg, zostanie pokonana śmierć. Wszystko bowiem rzucił pod stopy Jego. Kiedy się mówi, że wszystko jest poddane, znaczy to, że z wyjątkiem Tego, który mu wszystko poddał. A gdy już wszystko zostanie Mu poddane, wtedy i sam Syn zostanie poddany Temu, który Synowi poddał wszystko, aby Bóg był wszystkim we wszystkich.” (1 Kor 15,24-28 BT4).

7. Dlaczego poznanie  Jedynego,  Prawdziwego  Boga oraz pana Jezusa Chrystusa,  decyduje o naszym zbawieniu?
    Jan 17,3; 1 Kor 8,6

„A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa.” (Jan 17,3 BT4);

„Życie zaś wieczne polega u nich na tym, aby poznali Ciebie, Boga jedynego i prawdziwego, oraz Tego, którego Ty posłałeś, Jezusa Chrystusa.” (Jan 17,3 BR);

„Dla nas istnieje tylko jeden Bóg Ojciec, od którego wszystko pochodzi i dla którego my istniejemy, oraz jeden Pan Jezus Chrystus, przez którego wszystko się stało i dzięki któremu także my jesteśmy.” (1 Kor 8,6 BR);

„Wszakże dla nas istnieje tylko jeden Bóg Ojciec, z którego pochodzi wszystko i dla którego istniejemy, i jeden Pan, Jezus Chrystus, przez którego wszystko istnieje i przez którego my także istniejemy.” (1 Kor 8,6 BW).