Tworzymy jedno ciało

Tekst pamięciowy: Ef 4,15-16

„Lecz abyśmy, będąc szczerymi w miłości, wzrastali pod każdym względem w niego, który jest Głową, w Chrystusa, z którego całe ciało spojone i związane przez wszystkie wzajemnie się zasilające stawy, według zgodnego z przeznaczeniem działania każdego poszczególnego członka, rośnie i buduje siebie samo w miłości.” (Ef 4,15-16 BW);

„Ale żyjąc według zasad miłości, będziemy dorastali pod każdym względem do Niego, czyli Chrystusa, który jest Głową. W Nim całe Ciało zespala się i wiąże dzięki spełnianiu przez poszczególne członki wyznaczonych funkcji. Tak dokonuje się wzrost Ciała, które buduje się samo w sobie przez miłość.” (Ef 4,15-16 BP).

1. Do czego przyrównany został Kościół?

1 Kor 12,12-14

„Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscy bowiem w jednym Duchu zostaliśmy ochrzczeni, aby stanowić jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscy też zostaliśmy napojeni jednym Duchem. Ciało bowiem to nie jeden członek, lecz liczne [członki].” (1 Kor 12,12-14 BT);

„Dokładnie bowiem tak jak ciało jest jedno, a członków ma wiele, wszystkie zaś członki ciała, których jest wiele, są jednym ciałem — tak i Chrystus; w jednym też bowiem Duchu my wszyscy zostaliśmy zanurzeni w jedno ciało — czy to Żydzi, czy Grecy, czy niewolnicy, czy wolni — i wszyscy zostaliśmy napojeni jednym Duchem. Bo też ciało nie jest jednym członkiem, ale wieloma.” (1 Kor 12,12-14 BPD).

2. Kim jest każdy z nas, wierzących?

1 Kor 12,18-27

„Lecz Bóg, tak jak chciał, stworzył [różne członki umieszczając każdy z nich w ciele. Gdyby całość była jednym członkiem gdzież byłoby ciało? Tymczasem są wprawdzie liczne członki ale jedno ciało. Nie może więc oko powiedzieć ręce: Nie jesteś mi, potrzebna, albo głowa nogom: Nie potrzebuję was. Owszem, niezbędne dla ciała bywają te właśnie członki, które uchodzą za słabsze; a te, które uważamy za mało godne szacunku, tym większym obdarzamy poszanowaniem. Tak przeto szczególnie się troszczymy o przyzwoitość wstydliwych członków ciała, gdyż wobec tych, co nie należą do wstydliwych, nie istnieje taka potrzeba. Lecz Bóg tak ukształtował nasze ciało, że zyskały więcej szacunku członki z natury mało godne czci, aby nie powstało rozdwojenie w ciele, lecz żeby poszczególne członki troszczyły się o siebie nawzajem. Tak więc, gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki; podobnie gdy jednemu członkowi okazywane jest poszanowanie, współradują się wszystkie członki. Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi jego członkami.” (1 Kor 12,18-27 BR);

„Lecz Bóg, tak jak chciał, stworzył [różne] członki, rozmieszczając każdy z nich w ciele. Gdyby całość była jednym członkiem, gdzież byłoby ciało? Tymczasem są wprawdzie liczne członki, ale jedno ciało. Nie może więc oko powiedzieć ręce: Nie jesteś mi potrzebna, albo głowa nogom: Nie potrzebuję was. Raczej nawet niezbędne bywają dla ciała te członki, które uchodzą za słabsze; a te, które uważamy za mało godne szacunku, tym większym obdarzamy poszanowaniem. Tak przeto szczególnie się troszczymy o przyzwoitość wstydliwych członków ciała, gdyż wobec tych, które nie należą do wstydliwych, nie istnieje taka potrzeba. Lecz Bóg tak ukształtował nasze ciało, że zyskały więcej szacunku członki z natury mało godne czci, by nie powstało rozdwojenie w ciele, lecz żeby poszczególne członki troszczyły się o siebie nawzajem. Tak więc, gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki; podobnie gdy jednemu członkowi okazywane jest poszanowanie, współradują się wszystkie członki. Wy przeto jesteście Ciałem Chrystusa i poszczególnymi [Jego] członkami.” (1 Kor 18-27 BT).

3. Co na ten temat napisał ap. Piotr?

1 Ptr 4,10.11

„Jako dobrzy szafarze różnorakiej łaski Bożej służcie sobie nawzajem takim darem, jaki każdy otrzymał. Jeżeli ktoś ma [dar] przemawiania, niech to będą jakby słowa Boże! Jeżeli ktoś pełni posługę, niech to czyni mocą, której Bóg udziela, aby we wszystkim był uwielbiony Bóg przez Jezusa Chrystusa. Jemu chwała i moc na wieki wieków! Amen.” (1 Ptr 4,10.11 BT);

„Jedni drugim niech śpieszą z pomocą, każdy według otrzymanych od Boga darów, abyście wszyscy mogli się okazać dobrymi szafarzami różnorakich łask Bożych. Jeżeli ktoś posiada dar słowa, niech wypowiada słowa prawdziwie Boże. Jeśli ktoś sprawuje jakiś urząd, niech czyni to według mocy, której mu Bóg udzielił, tak aby we wszystkim był uwielbiony Bóg przez Jezusa Chrystusa. Jemu chwała i moc na wieki wieków. Amen.” (1 Ptr 4,10.11 BR).

4. Czego uczy nas historia Mojżesza?

2 Mjż 18,13-26

„Następnego dnia Mojżesz zasiadł, aby sprawować sądy nad ludem. A lud stał przed Mojżeszem od rana do wieczora. Gdy zaś teść Mojżesza zobaczył, jak wiele pracy poświęca on ludowi, powiedział: Cóż to za praca, jaką ty wykonujesz dla tego ludu! Dlaczego to sam jeden zasiadasz, a cały lud musi stać przed tobą od rana do wieczora? Mojżesz odpowiedział teściowi: Lud przychodzi do mnie, aby się radzić Boga. Gdy mają jakąś sprawę, przychodzą do mnie, a ja rozsądzam między jedną i drugą stroną, daję poznać prawa Boga i Jego pouczenia. Ale teść Mojżesza rzekł do niego: Niedobrze wykonujesz tę pracę! Zbyt wyczerpujesz i siebie, i ten lud, który [jest] przy tobie. Za ciężka to praca na ciebie, sam jeden jej nie podołasz. Posłuchaj mnie! Chcę ci doradzić, a Bóg niech ci pomoże. Ty bądź dla ludu [przedstawicielem] przed Bogiem, ty przedkładaj sprawy Bogu. Wyjaśnij im więc prawa i pouczenia i wskazuj im, co mają czynić oraz jak wykonywać [nakazane] polecenia. Ale sam upatrz sobie spośród całego ludu dzielnych mężów, bogobojnych, godnych zaufania, nienawidzących przekupstwa, i ustanów ich zwierzchnikami: nad tysiącem [ludzi], nad setką, nad pięćdziesiątką i nad dziesiątką. Niech oni stale wykonują sąd nad ludem. Jeżeli zajdzie coś ważnego, niech to odniosą do ciebie, ale wszystkie mniejsze sprawy mają sami rozstrzygać. Ulżyj więc sobie ciężaru, niech oni go niosą wraz z tobą! Jeśli zaś tak załatwisz tę sprawę, a Bóg to potwierdzi, wówczas będziesz mógł podołać zadaniu i cały ten lud będzie wracał do siebie zadowolony. Mojżesz usłuchał swojego teścia i uczynił tak, jak mu radził. Wybrał więc Mojżesz z całego Izraela dzielnych mężów i ustanowił ich przełożonymi nad ludem, zwierzchnikami nad tysiącem ludzi, nad setką, nad pięćdziesiątką i nad dziesiątką. Oni stale wykonywali sądy nad ludem, ale [każdą] trudną sprawę mieli odsyłać do Mojżesza; wszystkie zaś mniejsze sprawy rozstrzygali sami.” (2 Mjż 18,13-26 BP);

„Następnego dnia zasiadł Mojżesz, aby sądzić lud. I stała wielka rzesza przed Mojżeszem od rana aż do wieczora. Gdy teść Mojżesza zobaczył, jak Mojżesz poświęca się dla ludu, powiedział: Co ma znaczyć to wszystko, co czynisz dla tego ludu? Czemu siedzisz tu sam jeden, a takie rzesze muszą wyczekiwać od rana do wieczora? A Mojżesz odpowiedział swojemu teściowi: Ludzie przychodzą do mnie, aby znaleźć wolę Bożą. Gdy zdarza się wśród nich jakiś spór, przychodzą do mnie. Ja rozsądzam ich spory i przekazuję im prawa i pouczenia Boże. A teść Mojżesza na to: Źle postępujesz! Zamęczasz i siebie samego, i cały lud, który wokół ciebie stoi. To zbyt uciążliwe dla ciebie. Sam jeden nie możesz temu podołać. Posłuchaj! Chcę ci dać pewną radę, a Bóg też będzie z tobą. Ty sam przedstawiaj Bogu sprawy całego ludu i przekazuj ludziom prawa i pouczenia Boże. Mów im, jak mają żyć i co robić. Ale wyszukaj sobie wśród ludu mężów rozumnych, bogobojnych, a nie przekupnych, gardzących nieuczciwym zyskiem, i postaw ich na czele grup złożonych z tysiąca, stu, pięćdziesięciu czy dziesięciu ludzi! Oni to właśnie powinni być sędziami ludu na każde zawołanie. Tylko ze sprawami bardzo ważnymi powinni przychodzić do ciebie, wszystkie zaś błahsze niech rozsądzają sami. Zdejmij z siebie jakąś odpowiedzialność! Jeśli tak postąpisz, jeśli uznasz, że taka jest wola Boża, to i obowiązkom twoim podołasz, i wszyscy ludzie będą wracać do siebie zadowoleni. Posłuchał Mojżesz swojego teścia i zaczął postępować według jego rady. Wybrał sobie spośród Izraela mężów roztropnych i postawił ich na czele grup złożonych z tysiąca, stu, pięćdziesięciu albo dziesięciu osób. Oni też byli gotowi w każdej chwili rozstrzygać sprawy ludu. Sprawy większej wagi przedstawiali Mojżeszowi, mniejszej zaś - rozsądzali sami.” (2 Mjż 18,13-26 BR).

5. Jak wielkie jest dzieło, które Jezus przekazał Swoim następcom?

Mt 9,36-38; por. Mt 24,14

„Kiedy ujrzał tłumy, ulitował się nad nimi, bo były utrudzone i porzucone jak owce bez pasterza. Wtedy mówi swoim uczniom: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, ażeby wysłał robotników na swoje żniwo.” (Mt 9,36-38 BP);

„Gdy spoglądał na rzesze ludu, ogarniała go litość nad nimi, bo były znękane i sponiewierane, jak owce bez pasterza. Wtedy powiedział uczniom swoim te słowa: „Żniwo jest wielkie, lecz robotników mało Proście zatem Pana żniw, żeby posłał robotników na żniwo swoje”. (Mt 9,36-38 Kow);

„A ta Ewangelia o królestwie będzie głoszona po całej ziemi na świadectwo wszystkim narodom. I wtedy nadejdzie koniec.” (Mt 24,14 BT);

„Także będzie głoszona ta Dobra Nowina Królestwa po całej zamieszkałej ziemi, na świadectwo wszystkim narodom; i wtedy przyjdzie koniec.” (Mt 24,14 NBG).

6. Jakie polecenie otrzymał Tymoteusz?

2 Tym 2,1-7.15

„Niech łaska Chrystusa umacnia cię, moje dziecko, a to, co usłyszałeś ode mnie - wobec wielu świadków - przekazuj ludziom godnym zaufania, którzy będą zdolni nauczać także innych. Znoś razem ze mną trudy jak dobry żołnierz Chrystusa Jezusa. Nikt, zaciągając się do wojska, nie zajmuje się swymi zwykłymi sprawami, jeśli chce zadowolić tego, kto go do wojska zaciągnął. I jeśli ktoś staje do zawodów, nie zdobywa wieńca, jeżeli nie walczył zgodnie z przepisami. Rolnik, który się trudzi, powinien pierwszy korzystać z plonów. Pomyśl nad tym, co mówię. A Pan ci pozwoli wszystko zrozumieć.” (2 Tym 2,1-7 BP);

„Ty więc, synu mój, wzmacniaj się w łasce, która jest w Chrystusie Jezusie, a co słyszałeś ode mnie wobec wielu świadków, to przekaż ludziom godnym zaufania, którzy będą zdolni i innych nauczać. Cierp wespół ze mną jako dobry żołnierz Chrystusa Jezusa. Żaden żołnierz nie daje się wplątać w sprawy doczesnego życia, aby się podobać temu, który go do wojska powołał. Bo nawet jeśli ktoś staje do zapasów, nie otrzymuje wieńca, jeżeli nie walczy prawidłowo. Rolnik, który pracuje, powinien najpierw korzystać z plonów. Rozważ, co mówię, a Pan da ci właściwe zrozumienie wszystkiego.” (2 Tym 2,1-7 BW);

„Staraj się stanąć przed Bogiem jak wypróbowany pracownik, nie przynoszący wstydu, przestrzegający wiernie prawdziwej nauki.” (2 Tym 2,15 BP);

„Postaraj się stanąć przed Bogiem jako wypróbowany, jako pracownik, którego nie trzeba się wstydzić, prawidłowo wyjaśniający Słowo prawdy.” (2 Tym 2,15 BPD).

7. Jaki jest twój udział w budowaniu Kościoła, co jeszcze chciałbyś uczynić?

Wierność w doświadczeniach

Tekst pamięciowy: 2 Tym 3,12

„Tak jest, wszyscy, którzy chcą żyć pobożnie w Chrystusie Jezusie, prześladowanie znosić będą.” (2 Tym 3,12);

„Zresztą prześladowania przyjdą na każdego, kto zechce żyć zgodnie z wolą Bożą, w zjednoczeniu z Jezusem Chrystusem.” (2 Tym 3,12 BR).

1. Dzięki czemu zostaliśmy zbawieni i jakie wnioski wypływają z tego faktu?

Jan 3,16; 1 Jana 3,16

„Albowiem Bóg tak umiłował świat, że wydał swego Syna Jednorodzonego, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne.” (Jan 3,16 BP);

„Po tym poznaliśmy miłość, że On za nas oddał życie swoje; i my winniśmy życie oddawać za braci.” (1 Jana 3,16 BW);

„Przez tośmy poznali miłość Bożą, iż on duszę swoję za nas położył; i myśmy powinni kłaść duszę za braci.” (1 Jana 3,16 BG).

2. Na co powinien być gotowy każdy, kto poszedł w ślady Jezusa?

2 Tym 2,16

„A pospolitej, pustej mowy unikaj, bo ci, którzy się nią posługują, będą się pogrążali w coraz większą bezbożność.” (2 Tym 2,16 BW);

„Unikaj zaś zawsze bezsensownej gadaniny, bo ci, którzy się jej oddają, oddalają się coraz bardziej od Boga.” (2 Tym 2,16 BR).

3. Co zapowiedział Pan Jezus Swoim naśladowcom?

Mt 24,9; Mt 10,17.18

„Wtedy wydawać was będą na udrękę i będą was zabijać, i będziecie znienawidzeni przez wszystkie narody z powodu mojego imienia.” (Mt 24,9 BPD);

„Strzeżcie się natomiast ludzi, gdyż będą was wydawać sądom i biczować w swoich synagogach. Ze względu na Mnie zostanie też zaprowadzeni przed namiestników i królów, na świadectwo im i poganom.” (Mt 10,17.18 BPD);

„I strzeżcie się ludzi, albowiem będą was wydawać sądom i biczować w swoich synagogach. (18) I z mego powodu zawiodą was przed namiestników i królów, abyście złożyli świadectwo przed nimi i poganami.” (Mt 10,17.18 BW).

4. W jaki sposób wypełniło się to w czasach apostolskich?

DzAp 4,1-3; 12,1-5; 16,19-24

„Kiedy przemawiali do ludu, zbliżyli się do nich kapłani, dowódca straży świątynnej i saduceusze oburzeni, że nauczają lud, głosząc zmartwychwstanie umarłych w Jezusie. Schwycili ich i wtrącili do więzienia, zatrzymując do następnego dnia, bo był już wieczór.” (DzAp 4,1-3 BP);

„W tym także czasie król Herod zaczął prześladować niektórych członków Kościoła. Ściął mieczem Jakuba, brata Jana, a gdy spostrzegł, że to spodobało się Żydom, uwięził nadto Piotra. A były to dni Przaśników. Pojmawszy go, osadził w więzieniu i oddał pod straż czterech oddziałów, po czterech żołnierzy każdy, zamierzając po Święcie Paschy wydać go ludowi. Strzeżono więc Piotra w więzieniu, a Kościół modlił się za niego nieustannie do Boga.” (DzAp 12,1-5 BT);

„W tym również czasie król Herod rozpoczął surowe prześladowanie niektórych spośród tamtejszych wiernych. Kazał ściąć mieczem Jakuba, brata Jana, a kiedy spostrzegł, że było to po myśli Żydów, wydał także rozkaz aresztowania Piotra. Było to w okresie święta Przaśników. Gdy go pojmano i osadzono w więzieniu, postawiono straż złożoną z czterech oddziałów, po czterech żołnierzy w każdym. Po święcie Paschy miał być wydany w ręce ludu. I gdy tak trzymano Piotra w więzieniu, Kościół modlił się za niego nieustannie do Boga.” (DzAp 12,1-5 BR);

„Kiedy jej właściciele zorientowali się, że przepadły zyski, na które liczyli, pochwycili Pawła i Sylasa, zawlekli na rynek i postawili przed władzą. Gdy ich stawili przed strategów, powiedzieli: "Ci ludzie są Żydami i wywołują zamieszanie w naszym mieście. Głoszą bowiem obyczaje, których my, Rzymianie, nie możemy przyjmować, a tym bardziej zachowywać". A gdy przeciw nim wystąpił także tłum, strategowie zdarli z nich szaty i kazali wychłostać. Po surowej chłoście wrzucili ich do więzienia, polecając strażnikowi, aby ich dobrze pilnował. Na ten rozkaz wtrącił ich do lochu, a nogi ich zakuł w kajdany.” (DzAp 16,19-24 BP);

„Lecz ci, do których należała niewolnica, spostrzegłszy, że oto utracili źródło dochodów, pochwycili Pawła i Sylasa, zawlekli ich na rynek przed władzę i stawiwszy przed pretorami, powiedzieli: Ludzie ci sieją niepokój w naszym mieście. Są Żydami i głoszą obyczaje, których my, Rzymianie, ani sami nie możemy przyjąć, ani tolerować wśród nas. Zaraz też zbiegł się tłum wyraźnie im nieżyczliwy, a pretorzy kazali zedrzeć z nich szaty i wychłostać ich rózgami. Po wielu uderzeniach wtrącono ich do więzienia, nakazując strażnikowi, żeby ich dobrze pilnował. Otrzymawszy taki rozkaz [strażnik] wtrącił ich do lochu w samym środku więzienia, a nadto, dla większego bezpieczeństwa, zakuł ich w dyby.” (DzAp 16,19-24 BR).

5. Jak uczniowie przyjmowali spotykające ich prześladowania?

DzAp 5,40-42; 16,25

„I usłuchali go, i przywoławszy apostołów, kazali ich wychłostać, zabronili im mówić w imieniu Jezusa i zwolnili ich. A oni odchodzili sprzed oblicza Rady Najwyższej, radując się, że zostali uznani za godnych znosić zniewagę dla imienia jego. Nie przestawali też codziennie w świątyni i po domach nauczać i zwiastować dobrą nowinę o Chrystusie Jezusie.” (DzAp 5,40-42 BW);

„A przywoławszy Apostołów, kazali ich ubiczować i zabronili im przemawiać w imię Jezusa, a potem zwolnili. A oni odchodzili sprzed Sanhedrynu i cieszyli się, że stali się godni cierpieć dla Imienia Jezusa. Nie przestawali też co dzień nauczać w świątyni i po domach i głosić Dobrą Nowinę o Jezusie Chrystusie.” (DzAp 5,40-42 BT);

„A około północy Paweł i Sylas modlili się i śpiewem wielbili Boga, więźniowie zaś przysłuchiwali się im.” (DzAp 16,25 BW);

„Około północy, gdy Paweł i Sylas modlili się i śpiewali Bogu na chwałę, a wszyscy więźniowie słuchali ich pilnie.” (DzAp 16,25 BR).

6. Co często ich spotykało podczas służby?

1 Kor 4,9-13

„Wydaje mi się, że Bóg wyznaczył nam, apostołom, ostatnie miejsce, jak ludziom skazanym na śmierć. Staliśmy się bowiem widowiskiem dla świata, aniołów i ludzi. My jesteśmy głupi z powodu Chrystusa, wy mądrzy w Chrystusie, my słabi, wy silni, wy cieszycie się uznaniem, my jesteśmy pozbawieni czci. Aż do tego czasu ciągle jeszcze odczuwamy głód i pragnienie, jesteśmy nadzy i policzkowani, tułamy się i trudzimy pracą rąk własnych. Rzucają na nas obelgi, a my błogosławimy, prześladują nas, a my to cierpliwie znosimy. Zniesławiają nas, a my odwzajemniamy się uprzejmością. Staliśmy się jakby odpadami świata oraz brudem z wszystkiego zeskrobanym i jesteśmy nim aż dotąd.” (1 Kor 4,9-13 BP);

„Wydaje mi się bowiem, że Bóg nas, apostołów, wyznaczył jako ostatnich, jakby na śmierć skazanych. Staliśmy się bowiem widowiskiem dla świata, aniołów i ludzi; my głupi dla Chrystusa, wy mądrzy w Chrystusie, my niemocni, wy mocni; wy doznajecie szacunku, a my wzgardy. Aż do tej chwili łakniemy i cierpimy pragnienie, brak nam odzieży, jesteśmy policzkowani i skazani na tułaczkę, i utrudzeni pracą rąk własnych. Błogosławimy, gdy nam złorzeczą, znosimy, gdy nas prześladują; dobrym słowem odpowiadamy, gdy nas spotwarzają. Staliśmy się jakby śmieciem tego świata i wzbudzamy odrazę we wszystkich aż do tej chwili.” (1 Kor 4,9-13 BT).

7. O co prosił apostoł Paweł współwierzących, a o co zawsze dbał w swej służbie?

Rz 15,30.31; DzAp 20,24

„Proszę was, bracia, przez naszego Pana Jezusa Chrystusa i przez miłość Ducha, wspierajcie mnie w walce modlitwami zanoszonymi za mnie do Boga, abym się wyrwał z rąk niewierzących w Judei i aby moja posługa, sprawowana w Jerozolimie, stała się miła świętym.” (Rz 15,30.31 BP);

„Proszę was tedy, bracia, przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa, i przez miłość Ducha, abyście wespół ze mną walczyli w modlitwach, zanoszonych za mnie do Boga, bym został wyrwany z rąk niewierzących w Judei i by posługa moja dla Jerozolimy została dobrze przyjęta przez świętych .” (Rz 15,30.31 BW);

„Lecz o życiu moim mówić nie warto i nie przywiązuję do niego wagi, bylebym tylko dokonał biegu mego i służby, którą przyjąłem od Pana Jezusa, żeby składać świadectwo o ewangelii łaski Bożej.” (DzAp 20,24 BW);

„Nie chodzi mi przy tym o moje życie, zależy mi jedynie na dokończeniu mojego biegu i posługiwania, do którego zostałem powołany przez Pana Jezusa, i na tym, bym mógł dać świadectwo o Ewangelii zwiastującej łaskę Bożą.” (DzAp 20,24 BR).

Troska o wierzących

Tekst pamięciowy: Jan 2,17

„Wtedy uczniowie jego przypomnieli sobie, że napisano: Żarliwość o dom twój pożera mnie.” (Jan 2,17 BW).

1. Jaki był stosunek Pana Jezusa do tych, którzy Go słuchali?

Mt 15,32

„Jezus zaś przywołał swoich uczniów i powiedział: Żal mi tego tłumu, gdyż już trzy dni przebywają ze Mną i nie mają co jeść i nie chcę odprawić ich głodnych, aby czasem nie zasłabli w drodze.” (Mt 15,32 BPD).

2. W jaki sposób troszczył się On o uczniów?

Jan 17,9.12.20.24

„Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi. (…) Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia, aby się wypełniło Pismo.” ( Jan 17,9.12 BT);

„Proszę nie tylko za nimi, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu uwierzą we Mnie. (...) Ojcze, pragnę, aby ci, których Mi powierzyłeś, byli ze Mną zawsze tam, gdzie Ja jestem; aby mogli oglądać moją chwałę, którą Ty Mnie otaczasz, gdyż umiłowałeś Mnie, nim jeszcze świat zaczął istnieć.” (Jan 17,20.24);

„Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; (...) Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata.” (Jan 17,20.24 BT).

3. W czym okazał On swoją miłość do ludzi?

Jan 10,11; Flp 2,6-8

„Ja jestem Dobrym Pasterzem. Dobry Pasterz oddaje swoje życie za owce.” (Jan 10,11 BR);

„On to, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stając się podobnym do ludzi. A w zewnętrznej postaci uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stając się posłusznym aż do śmierci – i to śmierci krzyżowej.” (Flp 2,6-8 BT);

„On to, istniejąc w naturze Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby być na równi z Bogiem, lecz sam siebie poniżył, przyjąwszy naturę sługi. Stał się podobny do ludzi i w zewnętrznej postaci uznany za człowieka. Uniżył samego siebie, stał się posłuszny aż do śmierci i to śmierci krzyżowej.” (Flp 2,6-8 BP).

4. Jak bardzo apostołowie byli oddani tym, których nauczali?

1 Tes 2,7.8

„Chociaż jako apostołowie Chrystusa mogliśmy być w wielkim poważaniu; przeciwnie, byliśmy pośród was łagodni jak żywicielka, otaczająca troskliwą opieką swoje dzieci. Żywiliśmy dla was taką życzliwość, iż gotowi byliśmy nie tylko użyczyć wam ewangelii Bożej, ale i dusze swoje oddać, ponieważ was umiłowaliśmy.” (1 Tes 2,7.8 BW);

„Jako prawdziwi apostołowie mieliśmy prawo okazać wam całą naszą władzę, tymczasem występowaliśmy wśród was pełni skromności [i dobroci], jak matka zatroskana o swe dzieci. Powodowani taką miłością byliśmy gotowi dać wam nie tylko naukę Bożą, lecz także nasze życie. Tak bowiem staliście się nam drogimi.” (1 Tes 2,7.8 BR);

„A jako apostołowie Chrystusa mogliśmy być dla was ciężarem, my jednak stanęliśmy pośród was pełni skromności, jak matka troskliwie opiekująca się swoimi dziećmi. Będąc tak pełni życzliwości dla was, chcieliśmy wam dać nie tylko Bożą Ewangelię, lecz nadto dusze nasze, tak bowiem staliście się nam drodzy.” (1 Tes 2,7.8 BT).

5. Jakie więzi powinny rodzić się między wyznawcami Jezusa, który oddał za nas Swoje życie?

Rz 1,9-12

„Bóg bowiem, któremu składam hołd duchem moim, głosząc ewangelię o Jego Synu, jest mi świadkiem, jak nieustannie o was pamiętam. Pamiętam zawsze w moich modlitwach, prosząc Boga, bym wreszcie kiedyś, kiedy On zechce, przybył do was. Bardzo bowiem pragnę ujrzeć was, aby wam przekazać stosowny dla waszego umocnienia dar duchowy. Oznacza to, że chciałbym doznać pociechy wśród was dzięki wzajemnej wierze - waszej i mojej.” (Rz 1,9-12 BP);

„Bóg bowiem, któremu służę w [głębi] mego ducha, głosząc Ewangelię Jego Syna, jest mi świadkiem, jak nieustannie was wspominam, prosząc we wszystkich modlitwach moich, by kiedyś wreszcie za wolą Bożą nadarzyła mi się dogodna sposobność przybycia do was. Gorąco bowiem pragnę was zobaczyć, aby użyczyć wam nieco daru duchowego dla waszego umocnienia, to jest abyśmy się u was nawzajem pokrzepili wspólną wiarą – waszą i moją.” (Rz 1,9-12 BT);

„Świadkiem bowiem jest mi Bóg, któremu służę w duchu moim, w Ewangelii Jego Syna, że wspominam was bez przerwy w moich modlitwach, błagając o to, by za wolą Bożą była mi wreszcie dana sposobność przybycia do was. Pragnę bowiem bardzo zobaczyć was, abym mógł wam udzielić nieco łaski duchowej ku umocnieniu was, to jest, abyśmy się wzajemnie podnieśli na duchu poprzez wspólną wiarę, waszą i moją.” (Rz 1,9-12 BR).

6. Jakie uczucia apostoł Paweł żywił do swoich braci w innych zborach?

Flp 1,8; 1 Tes 2,13

„Albowiem Bóg mi świadkiem, jak tęsknię do was wszystkich serdeczną miłością Chrystusa Jezusa.” (Flp 1,8 BW);

„Bóg mi świadkiem, że miłość Chrystusa Jezusa wyzwala we mnie serdeczne uczucia dla was wszystkich.” (Flp 1,8 BP);

„Dlatego też nieustannie dziękujemy Bogu, że usłyszawszy słowo Boże, przez nas głoszone, przyjęliście je nie jak słowo ludzkie, lecz - jak jest w rzeczywistości - jak słowo Boże. Ono też działa w was, którzyście uwierzyli.” (1 Tes 2,13 BP);

„Dziękujemy Bogu także i za to, że gdy przyjmowaliście głoszone przez nas słowo Boże, traktowaliście je nie jak słowo ludzkie lecz - i to jest jedynie słuszne - jak rzeczywiste słowo Boga, który dokonuje swego dzieła w was, wierzących.” (1 Tes 2,13 BR);

„Dlatego też i my dziękujemy Bogu nieustannie, że przyjęliście od nas Słowo Bożego poselstwa, nie jako słowo ludzkie, ale, jak jest naprawdę, jako Słowo Boga, które też w was wierzących skutecznie działa.” (1 Tes 2,13 BPD). 

Służba niewiast

Tekst pamięciowy: Prz. Sal. 31,30

„Zmienny jest wdzięk i zwiewna jest uroda, lecz bogobojna żona jest godna chwały.” (Prz. Sal. 31,30 BW);

„Zwodniczy jest wdzięk, marnością piękność! Sławić należy niewiastę, u której jest bojaźń przed Jahwe.” (Prz. Sal. 31,30 BP).

1. Co Biblia mówi na temat roli kobiety w rodzinie?

Prz. Sal 18,22; 31,10-12,28-31

„Kto znalazł żonę, spotkało go szczęście i znalazł łaskę w oczach swego Pana.” (Prz. Sal. 18,22 BR);

„Kto znalazł dobrą żonę – znalazł szczęście i dostąpił łaski od WIEKUISTEGO.” (Prz. Sal. 18,22 NBG);

„Kto znajdzie dziś dzielną niewiastę? Taka jest cenniejsza od pereł. Zaufało jej serce męża, bo ma z tego same korzyści. Czyni mu bowiem tylko dobrze, nigdy źle, przez wszystkie dni jego życia.” (Prz. Sal. 31,10-12 BR);

„Któż znajdzie niewiastę stateczną, gdyż nad perły daleko większa jest cena jej? Serce męża jej ufa jej, a na korzyściach schodzić mu nie będzie. Dobrze mu czyni,a nie źle, po wszystkie dni żywota swego.” (Prz. Sal. 31,10-12 BG);

„Jej synowie nazywają ją szczęśliwą, jej mąż sławi ją, mówiąc: Jest wiele dzielnych kobiet, lecz ty przewyższasz wszystkie! Zmienny jest wdzięk i zwiewna jest uroda, lecz bogobojna żona jest godna chwały. Oddajcie jej, co się jej należy! Niech ją w bramach wysławiają jej czyny!” (Prz. Sal. 31,28-31 BW);

„Synowie powstają, by uznać jej troskliwość, małżonek jej również ją sławi: „Wiele niewiast okazało się zacnymi, ty jednak przewyższasz je wszystkie”. Zwodniczy jest wdzięk, marnością piękność! Sławić należy niewiastę, u której jest bojaźń przed Jahwe. przyznajcie jej [należną cząstkę] z owocu jej rąk, niechaj jej własne czyny sławią ją u bram miejskich.” (Prz. Sal. 31,28-31 BP).

2. Jakie ważne posługi wypełniały kobiety w czasach Jezusa?

Mk 1,31; Jan 12,2

„Przyszedł więc do niej i podniósł ją, ująwszy za rękę. A ona, gdy już opuściła ją gorączka, poczęła im usługiwać.” (Mk 1,31 BR);

„Urządzono tam dla Jezusa ucztę. Marta posługiwała, a przy stole zasiadł z Nim między innymi także Łazarz.” (Jan 12,2 BR).

3. W jaki sposób służyła Bogu prorokini Anna?

Łk 2,36.37

„Prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, była już bardzo sędziwa. Po wyjściu za mąż żyła siedem lat z mężem, a we wdowieństwie osiemdziesiąt cztery lata. Nie opuszczała świątyni oddając część Bogu przez post i modlitwę we dnie i w nocy.” (Łk 2,36.37 BP).

4. Jakiej służby powinny się podejmować starsze niewiasty?

Tyt 2,3-5

„Podobnie starsze kobiety winny być w zewnętrznym ułożeniu jak najskromniejsze, powinny unikać plotek i oszczerstw, nie upijać się winem, a uczyć innych dobrego. Niech pouczają młode kobiety, jak mają kochać mężów, dzieci, jak mają być rozumne, czyste, gospodarne, dobre, poddane swym mężom - aby nie bluźniono słowu Bożemu.” (Tyt 2,3-5 BT);

„Starsze kobiety niech wiodą życie świątobliwe, niech unikają plotek i oszczerstw, niech nie nadużywają wina, niech służą innym dobrą radą, niech uczą młodsze, jak trzeba kochać mężów i dzieci, jak pielęgnować rozsądek, czystość, gospodarność i dobroć, jak wreszcie ulegać mężom - tak iżby nikt nie znieważał słowa Bożego.” (Tyt 2,3-5 BR);

„Że starsze kobiety tak samo, mają żyć pobożnie, nie oczerniać, nie nadużywać wina, ale dawać dobry przykład. Niech uczą młodsze, jak kochać mężów i dzieci, jak być żoną skromną, czystą, gospodarną, dzielną, uległą mężowi - żeby nikt nie mógł bluźnić słowu Bożemu.” (Tyt 2,3-5 BP).

5. Jaka praca powierzona została również wierzącym niewiastom?

Rz 16,1-7. 12.15

„A polecam wam Febę, siostrę naszą, która jest diakonisą zboru w Kenchreach, abyście ją przyjęli w Panu, jak przystoi świętym, i wspierali ją w każdej sprawie, jeśliby od was tego potrzebowała, bo i ona była wielu pomocna, również mnie samemu. Pozdrówcie Pryskę i Akwilę, współpracowników moich w Chrystusie Jezusie, którzy za moje życie szyi swej nadstawili, którym nie tylko ja sam dziękuję, ale i wszystkie zbory pogańskie, także zbór, który jest w ich domu. Pozdrówcie Epeneta, umiłowanego mojego, który jest pierwszym wierzącym w Chrystusa w Azji. Pozdrówcie Marię, która wiele dla was się natrudziła. Pozdrówcie Andronika i Junię, rodaków moich i współwięźniów moich, którzy są zaszczytnie znani między apostołami, a którzy już przede mną byli chrześcijanami. (...) Pozdrówcie Tryfenę i Tryfozę, które pracują w Panu. Pozdrówcie Persydę, umiłowaną, która wiele pracowała w Panu. (…) Pozdrówcie Filologa i Julię, Nereusza i siostrę jego, i Olimpasa, i wszystkich świętych, którzy są z nimi.” (Rz 16,1-7.12.15 BW);

„Polecam waszej opiece Febe, naszą siostrę, która przebywa i usługuje Kościołowi w Kenchrach. Przyjmijcie ją w Panu godnie - jak przystało świętym - i pośpieszcie jej z pomocą w każdej potrzebie, bo i ona opiekowała się wieloma, a także mną samym. Pozdrówcie Pryscyllę i Akwilę, moich współpracowników w Chrystusie Jezusie, którzy dla ratowania mego życia nadstawiali swe głowy i którym nie tylko ja okazuję wdzięczność, lecz także wszystkie Kościoły wywodzące się z pogan. Pozdrówcie też Kościół, który gromadzi się w ich domu. Pozdrówcie mego ukochanego Epaneta, który pierwszy w Azji przyjął wiarę w Chrystusa. Pozdrówcie Marię, która wiele się natrudziła dla waszego dobra. Pozdrówcie Andronika i Junię, moich krewnych i współwięźniów, którzy należą do grona wybitnych apostołów, którzy jeszcze przede mną należeli do Chrystusa. (...) Pozdrówcie Tryfanę i Tryfozę, które się trudzą dla Pana. Pozdrówcie kochaną Persydę, która wiele natrudziła się dla Pana. (...) Pozdrówcie Filologa i Julię, Nereusa i jego siostrę oraz Olimpasa, a z nimi wszystkich świętych.”

6. Jaką rolę pełnią niewiasty współcześnie w Kościele? Jakie służby opierają się dziś na pracy niewiast?