Służba w Kościele

Tekst pamięciowy: 1 Kor 12,4-6

„A różne są dary łaski, lecz Duch ten sam. I różne są posługi, lecz Pan ten sam. I różne są sposoby działania, lecz ten sam Bóg, który sprawia wszystko we wszystkich.” (1 Kor 12,4-6 BW);

„Istnieje różnorodność darów łaski, lecz jeden i ten sam Duch; różnorodność urzędów, lecz jeden Pan; istnieją różne sposoby działania, lecz Bóg, który wszystko w wszystkich sprawia, jest ten sam. Duch objawia się każdemu ku ogólnemu pożytkowi.” (1 Kor 12,4-6 Kow).

1. Jakie dary otrzymał na początku Kościół Jezusa Chrystusa?

1 Kor 12,7-11

„A w każdym różnie przejawia się Duch ku wspólnemu pożytkowi. Jeden bowiem otrzymuje przez Ducha mowę mądrości, drugi przez tego samego Ducha mowę wiedzy, inny wiarę w tym samym Duchu, inny dar uzdrawiania w tym samym Duchu. Jeszcze inny dar czynienia cudów, inny dar proroctwa, inny dar rozróżniania duchów, inny różne rodzaje języków, inny wreszcie dar wykładania języków. Wszystko to zaś sprawia jeden i ten sam Duch, rozdzielając każdemu poszczególnie, jak chce.” (1 Kor 12,7-11 BW);

„Wszystkim zaś objawia się Duch dla [wspólnego] dobra. Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania przez tego samego Ducha, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków. Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce.” (1 Kor 12,7-11 BT).

2. Jakie służby powoływano w tamtym czasie?

1 Kor 12,28; Ef 4,11

„I tak ustanowił Bóg w Kościele naprzód apostołów, po wtóre proroków, po trzecie nauczycieli, a następnie tych, którzy mają moc czynienia cudów, potem tych, którzy uzdrawiają, którzy wspierają pomocą, którzy rządzą, którzy przemawiają różnymi językami.” (1 Kor 12,28 BR);

„Ale w zgromadzeniu wybranych Bóg sobie ustanowił : Najpierw apostołów, po drugie proroków, po trzecie nauczycieli, następnie dysponujących przejawami mocy Boga, następnie darami uzdrawiania, pomocy, kierowania, gatunków języków.” (1 Kor 12,28 NBG);

„On sam też ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami. (Ef 4,11 BPD).

3. Jak wyglądała posługa w zgromadzeniach i jaki był jej efekt?

1 Kor 14,26; Ef 4,12-16

„Cóż więc pozostaje, bracia? Kiedy się razem zbieracie, ma każdy z was już to dar śpiewania hymnów, już to łaskę nauczania albo objawiania rzeczy skrytych, lub dar języków, albo wyjaśniania: wszystko niech służy zbudowaniu.” (1 Kor 14,26 BT);

„Jak wobec tego postępować, bracia? Otóż każdy z was posiada jakiś dar, jak: łaskę śpiewania hymnów, umiejętność nauczania i objawiania nieznanych spraw, dar modlenia się obcymi językami i tłumaczenia ich. Kiedy zbieracie się razem, korzystajcie z tych darów dla ogólnego zbudowania.” (1 Kor 14,26 BP);

„Aby przysposobili świętych do wykonywania posługi dla budowania Ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa. [Chodzi o to], abyśmy już nie byli dziećmi, którymi miotają fale i porusza każdy powiew nauki, na skutek oszustwa ze strony ludzi i przebiegłości w sprowadzaniu na manowce fałszu. Natomiast, żyjąc prawdziwie w miłości, sprawmy, by wszystko wzrastało ku Temu, który jest Głową – ku Chrystusowi. Od Niego [poczynając] całe Ciało – zespalane i utrzymywane w łączności więzią umacniającą każdy z członków stosownie do jego miary – przyczynia sobie wzrostu dla budowania siebie w miłości.” (EF 4,12-16 BT);

„Zadaniem ich jest zaprawiać „świętych” do wykonywania urzędu posługiwania, aby budowali ciało Chrystusowe - dopóki nie dojdziemy wszyscy do jedności w wierze i do doskonałego poznania Syna Bożego; póki nie rozwiniemy się w męża dojrzałego; aż dojdziemy do wieku, mogącego objąć pełność Chrystusową. Wówczas nie będziemy już małymi dziećmi, które unosi fala tam i sam, a wiatr błędnej nauki przerzuca na wszystkie strony, tak że stają się igraszką oszukańczej gry fałszerzy lub ofiarą chytrości, którą przebiegle stosują błędne doktryny. A raczej, kierując się szczerą miłością, wrośniemy całkowicie w tego, który jest głową: w Chrystusa. Z niego bierze wszystko ciało swe scalenie i powiązanie, dzięki poszczególnym członkom, które wypełniają swe zadanie, stosownie do sprawności danej każdemu z osobna. Tak to dokonuje się wzrost ciała, które wznosi się w miłości.” (Ef 4,12-16 Kow).

4. Kto stał na czele każdego zboru?

DzAp 14,23; 1 Tym 3,1; Tyt, 1,5

„Przez wkładanie rąk w czasie postów i modlitw powoływali w każdym Kościele prezbiterów, powierzając ich Panu, w którego uwierzyli.” (DzAp 14,23 BP);

„A wybrawszy im przez głosowanie starszych w zborach oraz pomodliwszy się pośród postów - powierzyli ich Panu w którego uwierzyli.” (DzAp 14,23 BGN);

„Nauka to godna wiary: jeśli ktoś dąży do biskupstwa, pragnie dobrego zadania.” (1 Tym 3,1 BT);

„Słuszne jest zdanie: kto pragnie objąć urząd przełożonego, zaszczytnej służby pożąda.” (1 Tym 3,1 Kow);

„Godna to wiary nauka: ten, kto ubiega się o biskupstwo, pragnie podjąć się pięknego zadania.” (1 Tym 3,1 BP);

„Pozostawiłem cię na Krecie w tym celu, abyś uporządkował to, co pozostało do zrobienia, i ustanowił po miastach starszych, jak ci nakazałem.” (Tyt 1,5 BW);

„Pozostawiłem cię na Krecie w tym celu, żebyś zaprowadził ład wszędzie, gdzie było jeszcze tego trzeba, a mianowicie, żebyś ustanowił po miastach prezbiterów stosownie do mego polecenia.” (Tyt 1,5 Kow).

5. Jakie przypadki służby miłosierdzia wymienia księga Dziejów Apostolskich oraz List do Rzymian?

DzAp 11,27-30; Rz 15,25-27

„W tym czasie właśnie przybyli z Jerozolimy do Antiochii prorocy. Jeden z nich, imieniem Agabos, przepowiedział z natchnienia Ducha, że na całej ziemi nastanie wielki głód. Nastał on za Klaudiusza. Uczniowie postanowili więc, że każdy według [swej] zamożności pośpieszy z pomocą braciom mieszkającym w Judei. Tak też zrobili, wysyłając [jałmużnę] starszym przez Barnabę i Szawła.” (DzAp 11,27-30 BT);

„A teraz idę do Jerozolimy z posługą dla świętych. Macedonia bowiem i Achaja postanowiły urządzić składkę na ubogich spośród świętych w Jerozolimie. Tak jest, postanowiły, bo też w samej rzeczy są ich dłużnikami, gdyż jeżeli poganie stali się uczestnikami ich dóbr duchowych, to powinni usłużyć im dobrami doczesnymi.” (Rz 15,25-27 BW);

„Teraz zaś idę do Jerozolimy, aby usłużyć świętym. Macedonia bowiem i Achaja uznały za słuszne zebrać pewną składkę na ubogich spośród świętych w Jerozolimie. Uznały za słuszne natomiast, bo rzeczywiście są ich dłużnikami, gdyż skoro poganie dostąpili udziału w ich (dobrach) duchowych, powinni usłużyć im cielesnymi.” (Rz 15,25-27 BPD).

6. Jak Bóg zabezpiecza materialne potrzeby swoich sług?

1 Kor 9,7-14; 2 Kor 9,6-13

„Któż pełni kiedykolwiek służbę żołnierską na własny koszt? Kto uprawia winnicę, a nie kosztuje jej owocu? Albo kto pasie trzodę i nie kosztuje mleka, które trzoda daje? Czy mówię tylko o tym według ludzkiego sposobu myślenia? Czy nie wspomina o tym również Prawo? Otóż w Prawie Mojżesza jest napisane: „Nie zawiążesz pyska młócącemu wołowi”. Czy Bóg, który to powiedział, troszczy się o woły? Czy też wypowiedział to ze względu na nas? Przecież nas ma na uwadze [Pismo Święte], kiedy pisze, że z nadzieją zysku ma rolnik orać, a młócący młócić. Jeżeli zasialiśmy wśród was dobra duchowe, to cóż w tym wielkiego, że mamy udział w plonach waszych dóbr materialnych? Jeżeli innym wolno domagać się, abyście ich utrzymywali, to tym bardziej to nam przysługuje. Nie skorzystaliśmy jednak z tej możliwości, lecz sami ponosimy cały ciężar utrzymywania, aby nie stwarzać żadnej przeszkody dobrej nowinie Chrystusa. Czy nie wiecie, że ci, którzy sprawują święte obrzędy, żywią się na koszt świątyni, a ci, którzy służą ołtarzowi, mają udział w ofiarach składanych na ołtarzu? Tak samo i Pan postanowił, aby ci, którzy głoszą dobrą nowinę, żyli z głoszenia dobrej nowiny.” (1 Kor 9,7-14 BP);

„A powiadam: Kto sieje skąpo, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też żąć będzie. Każdy, tak jak sobie postanowił w sercu, nie z żalem albo z przymusu; gdyż ochotnego dawcę Bóg miłuje. A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski, abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim, Sprawiedliwość jego trwa na wieki. A ten, który daje ziarno siewcy i chleb na pokarm, da i pomnoży zasiew wasz, i przysporzy owoców sprawiedliwości waszej; a tak ubogaceni we wszystko będziecie mogli okazywać wszelką szczodrobliwość, która za naszym przyczynieniem pobudza do dziękczynienia Bogu. Bo sprawowanie tej służby nie tylko wypełnia braki u świętych, lecz wydaje też obfity plon w licznych dziękczynieniach, składanych Bogu. Doznawszy dobrodziejstwa tej służby, chwalić będą Boga za to, że podporządkowujecie się wyznawanej przez siebie ewangelii Chrystusowej i za szczerą wspólnotę z nimi i ze wszystkimi.” (2 Kor 9,6-13 BW);

„Pamiętajcie o tym, że kto skąpo sieje, ten będzie zbierał skąpe plony, a kto hojnie sieje, ten zbierze bogate plony. Każdy niech tak postąpi, jak postanowił, nie z żalem lub z konieczności, ponieważ „chętnego dawcę Bóg” miłuje. Bóg może was obdarzyć obfitymi łaskami, abyście mając zawsze wszystkiego tyle, ile wam potrzeba, spełniali jak najczęściej wszelkie dobre uczynki, zgodnie z tym, co zostało napisane: „Rozdzielił i dał ubogim, sprawiedliwość Jego trwa na wieki”. A ten, który wydziela siewcy ziarno oraz chleba na pokarm dostarcza, pomnoży wasze ziarno i zwiększy owoce waszej sprawiedliwości. Wzbogaceni we wszystko okażecie wszelaką hojność, która sprawia, że za naszym pośrednictwem składane jest Bogu dziękczynienie. Posługa bowiem związana z tą społeczną potrzebą nie tylko zaradzi niedostatkom świętych, lecz również obficie zwiększy dziękczynienia, które wielu będzie składać Bogu. Przekonani dowodami, jakich dostarczycie im przez tę posługę, będą chwalić Boga za wasze posłuszeństwo w wyznawaniu ewangelii o Chrystusie i za hojność, z jaką dzielicie się swoimi dobrami, zarówno z nimi, jak i ze wszystkimi.” (2 Kor 9,6-13 BP).

Wyposażeni do służby (2)

Tekst pamięciowy: 2 Kor 9,8.9

„A władny jest Bóg udzielić wam obficie wszelkiej łaski, abyście, mając zawsze wszystkiego pod dostatkiem, mogli hojnie łożyć na wszelką dobrą sprawę, jak napisano: Szczodrze rozdaje, udziela ubogim, Sprawiedliwość jego trwa na wieki.” (2 Kor 9,8.9 BW);

„Bóg może was obdarzyć obfitymi łaskami, abyście mając zawsze wszystkiego tyle, ile wam potrzeba, spełniali jak najczęściej wszelkie dobre uczynki, zgodnie z tym, co zostało napisane: „Rozdzielił i dał ubogim, sprawiedliwość Jego trwa na wieki.” (2 Kor 9,8.9 BP);

„Bóg zaś jest w stanie udzielić wam w obfitości wszelkiej łaski, abyście we wszystkim, zawsze byli samowystarczalni i obfitowali w każdym dobrym dziele, jak jest napisane: [Rozproszył, dał potrzebującym, Jego sprawiedliwość trwa na wieki].” (2 Kor 9,8.9 BPD).

1. Kto nas wyposażył i uzdolnił do służby?

2 Kor 3,1-6

„Czyż ponownie zaczniemy samych siebie polecać? Albo czy potrzebujemy, jak niektórzy, listów polecających do was lub od was? Wy jesteście naszym listem, pisanym w sercach naszych, listem, który znają i czytają wszyscy ludzie. Powszechnie o was wiadomo, że jesteście listem Chrystusowym dzięki naszemu posługiwaniu, listem napisanym nie atramentem, lecz Duchem Boga żywego; nie na kamiennych tablicach, lecz na żywych tablicach serc. A jeżeli dzięki Chrystusowi taką ufność w Bogu pokładamy, to nie dlatego, żebyśmy uważali, iż jesteśmy w stanie pomyśleć coś sami z siebie, lecz wiemy, że ta możność nasza jest z Boga. On też sprawił, że mogliśmy stać się sługami Nowego Przymierza, przymierza nie litery, lecz Ducha; litera bowiem zabija, Duch zaś ożywia.” (2 Kor 3,1-6 BT).

2. Kogo Bóg wyposażył w potrzebne zdolności i umiejętności?

Ef 4,7.8

„A każdemu z nas dana została łaska według miary daru Chrystusowego. Dlatego powiedziano: Wstąpiwszy na wysokość, Powiódł za sobą jeńców I ludzi darami obdarzył.” (Ef 4,7.8 BW);

„Każdy z nas otrzymał łaskę w tej mierze, w jakiej mu Chrystus udzielił. Dlatego powiedziane jest: „Wstąpił na wysokości, powiódł ze sobą jeńców i rozdał dary ludziom.” (Ef 4,7.8 Kow).

3. Kto motywuje nas do pracy w dziele głoszenia Ewangelii?

Flp 2,13

„Albowiem Bóg to według upodobania sprawia w was i chcenie i wykonanie.” (Flp 2,13 BW);

„Albowiem to Bóg jest w was sprawcą i chcenia, i działania zgodnie z [Jego] wolą.” (Flp 2,13 BT).

4. Co należy czynić, gdy nie odczuwamy pragnienia służenia Bogu?

Łk 11,9.10

„A Ja wam powiadam: proście, a otrzymacie, szukajcie, a znajdziecie, kołaczcie, a otworzą wam, bo każdy, kto prosi, otrzymuje, kto szuka, znajduje, a kołaczącemu otwierają.” (Łk 11,9.10 BP).

5. Co mamy głosić ludziom?

2 Kor 5,19-22; Ef 2,8-10

„Bóg pojednał w Chrystusie świat ze sobą, nie pamięta o grzechach ludzi, a nam nakazał głosić pojednanie. Jesteśmy zatem wysłańcami Chrystusa i sam Bóg przez nas upomina. W imieniu Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem! On dla nas zrzucił winę na Tego, który nie popełnił żadnego grzechu, abyśmy w Nim osiągnęli sprawiedliwość Bożą.” (2 Kor 5,19-22 BP);

„Albowiem w Chrystusie Bóg jednał ze sobą świat, nie poczytując ludziom ich grzechów, nam zaś przekazując słowo jednania. Tak więc w imieniu Chrystusa spełniamy posłannictwo jakby Boga samego, który przez nas udziela napomnień. W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem. On to dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy się stali w Nim sprawiedliwością Bożą.” (2 Kor 5,19-22 BR);

„Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił. Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili.” (Ef 2,8-10 BT);

„Przez łaskę bowiem jesteście zbawieni mocą wiary. Nie pochodzi to z waszej zasługi, lecz z daru Bożego. Nie z uczynków, aby się nikt nie przechwalał. Dziełem Jego jesteśmy, stworzeni w Chrystusie Jezusie dla dobrych czynów, które Bóg od dawna określił, abyśmy je spełniali.” (Ef 2,8-10 BP).

6. Jakiej pułapki należy się wystrzegać?

1 Kor 4,7.8; 1 Kor 15,10

„Bo kto ciebie wyróżnia? Co zaś masz, czego nie otrzymałeś? A jeśli otrzymałeś, dlaczego chlubisz się tak, jakbyś nie otrzymał? Już jesteście zaspokojeni, już wzbogaciliście się, bez nas staliście się królami. I oby zaczęło się wasze królowanie, abyśmy i my zapanowali wraz z wami.” (1 Kor 4,7.8 BPD);

„Któż będzie cię wyróżniał? Cóż masz, czego byś nie otrzymał? A jeśliś otrzymał, to czemu się chełpisz, tak jakbyś nie otrzymał? Tak więc już jesteście nasyceni, już opływacie w bogactwa. Zaczęliście królować bez nas? Otóż tak! Nawet trzeba, żebyście królowali, byśmy mogli współkrólować z wami.” (1 Kor 4,7.8 BR);

„Lecz z łaski Bożej jestem tym, czym jestem; a łaska tego, której mi udzielił, nie była bezskuteczna we mnie. Wręcz odwrotnie, więcej się napracowałem od nich wszystkich. Nie ja, lecz łaska Boża ze mną.” (1 Kor 15,10 Kow);

„Jednak dzięki łasce Boga jestem tym, kim jestem. Nie zmarnowałem Jego łaski, lecz trudziłem się więcej od wszystkich apostołów. Zresztą nie ja się trudziłem, ale łaska Boża, która jest ze mną.” (1 Kor 15,10 BP).

7. Jakie życzenie wyraził autor Listu do Hebrajczyków?

Hbr 13,20.21

„A Bóg pokoju, który wywiódł od umarłych we krwi przymierza wiecznego, onego wielkiego pasterza owiec, Pana naszego Jezusa, Niech was doskonałymi uczyni w każdym uczynku dobrym ku czynieniu woli swojej, sprawując w was to, co przyjemnego przed obliczem jego, przez Jezusa Chrystusa, któremu niech będzie chwała na wieki wieków. Amen.” (Hbr 13,20.21 BG);

„A Bóg pokoju, który przez krew wiecznego przymierza wyprowadził spośród umarłych wielkiego Pasterza owiec, Pana naszego Jezusa, niech was wyćwiczy we wszystkim, co przydatne do spełnienia Jego woli, czyniąc w nas to, co miłe w Jego oczach, przez Jezusa Chrystusa, któremu chwała na wieki wieków. Amen.” (Hbr 13,20.21 BPD).  

Wyposażeni do służby (1)

Tekst pamięciowy: 2 Ptr 1,3

„Boska jego moc obdarowała nas wszystkim, co jest potrzebne do życia i pobożności, przez poznanie tego, który nas powołał przez własną chwałę i cnotę.” (2 Ptr 1,3 BW);

„Boska wszechmoc sprawiła, że posiadamy wszystko, co niezbędne do [prawdziwego] życia i pobożności, i że mogliśmy poznać Tego, który nas powołał do uczestnictwa w swojej chwale i mocy.” (2 Ptr 1,3 BR).

1. W co wyposażył nas Bóg, abyśmy mogli być Jego sługami?

Łk 24,49; por. DzAp 2,17.18

„Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie przyobleczeni w moc z wysoka.” (Łk 24,49 BT);

„Oto zsyłam na was dar obiecany przez Ojca mego. Pozostańcie więc w mieście, dopóki nie będziecie wyposażeni w moc z wysoka.” (Łk 24,49 Kow);

„Tak będzie, mówi Bóg. W ostatnich dniach ześlę Ducha mego na każdego człowieka, synowie i córki wasze mówić będą z natchnienia Bożego, młodzież wasza mieć będzie widzenia, a starsi sny mieć będą. W tym też czasie ześlę Ducha mego na niewolników i niewolnice, którzy będą również mówić z natchnienia Bożego.” (DzAp 2,17.18 BP);

„W czasach ostatecznych, mówi Pan, wyleję Ducha mego na wszelkie ciało. Wtedy prorokować będą synowie wasi i córki wasze, młodzieńcy wasi widzenia mieć będą, a starcy wasi sny śnić będą; nawet na sługi i służebnice moje wyleję w owych czasach Ducha mego - i prorokować będą.” (DzAp 2,17.18 Kow).

2. Co jest nieodłączną częścią służby, a zarazem źródłem siły duchowej posłańców Ewangelii?

DzAp 4,23-31; Jak 5,16

„Uwolnieni przybyli do swoich i opowiedzieli, co do nich mówili arcykapłani i starsi. A ci, wysłuchawszy tego, wznieśli jednomyślnie głos do Boga i mówili: Wszechwładny Stwórco nieba i ziemi, i morza, i wszystkiego, co w nich istnieje, Ty przez Ducha Świętego powiedziałeś ustami sługi Twego, Dawida: Dlaczego burzą się narody i ludy knują daremne spiski? Powstali królowie ziemi i książęta zeszli się razem przeciw Panu i przeciw Jego Pomazańcowi. Zeszli się bowiem rzeczywiście w tym mieście przeciw świętemu Słudze Twemu, Jezusowi, którego namaściłeś, Herod i Poncjusz Piłat z poganami i pokoleniami Izraela, aby uczynić to, co ręka Twoja i myśl zamierzyły. A teraz spójrz, Panie, na ich groźby i daj sługom Twoim głosić słowo Twoje z całą odwagą, gdy Ty wyciągać będziesz swą rękę, aby uzdrawiać i dokonywać znaków i cudów przez imię świętego Sługi Twego, Jezusa. Po tej ich modlitwie zadrżało miejsce, na którym byli zebrani; a wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym i głosili odważnie słowo Boże.” (DzAp 4,23-31 BT);

„A gdy zostali zwolnieni, przyszli do swoich i opowiedzieli wszystko, co im powiedzieli arcykapłani i starsi. Ci natomiast, gdy to usłyszeli, jednomyślnie podnieśli głos do Boga i powiedzieli: Władco, Ty, który uczyniłeś niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich jest, który ustami naszego ojca Dawida, Twojego pachołka powiedziałeś przez Ducha Świętego: Dlaczego parsknęły (gniewem) narody, A ludy uknuły rzeczy o próżne? Powstali królowie ziemi i przełożeni zeszli się razem przeciw Panu i przeciw Chrystusowi Jego. Zeszli się bowiem naprawdę w tym mieście przeciwko świętemu Słudze Twojemu, Jezusowi, którego namaściłeś: Herod i Poncjusz Piłat z poganami i plemionami Izraela, aby uczynić wszystko, co Twoja ręka i Twoje postanowienie już wcześniej ustaliły, że ma się stać. A teraz, Panie, spójrz na ich groźby i daj Twoim sługom głosić Twoje Słowo z całą ufną odwagą, gdy Ty wyciągasz rękę do leczenia i by działy się znaki i cuda przez imię świętego Sługi Twego, Jezusa. A gdy się pomodlili, zatrzęsło się miejsce, na którym byli zebrani, wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym i głosili Słowo Boże z ufną odwagą.” (DzAp 4,23-31 BPD);

„Wyznawajcie jedni drugim swe upadki oraz módlcie się jedni za drugich, abyście zostali wyleczeni. Wielki wpływ ma modlitwa sprawiedliwego.” (Jak 5,16 BGN);

„Wyznawajcie zatem swe grzechy jedni drugim i módlcie się nawzajem za siebie, abyście byli uzdrowieni; bo wiele może wytrwała modlitwa sprawiedliwego.” (Jak 5,16 Kow).

3. Co uczynił Bóg, aby Kościół mógł się rozwijać?

Rz 12,6-8

„Mamy zaś różne dary według udzielonej nam łaski; czy to dar proroctwa, którego należy używać zgodnie z zasadami wiary, czy to dar usługiwania, który okazujemy w usługiwaniu, czy to dar nauczania, którym cieszy się nauczający, czy to wreszcie dar zachęcania, którym cieszy się zachęcający. Kto daje jałmużnę, niech czyni to wspaniałomyślnie. Kto przewodniczy społeczności, niech będzie gorliwy. Kto pełni dzieło miłosierdzia, niech czyni to ochoczo.” (Rz 12,6-8 BP);

„Każdy też z racji udzielonej nam łaski posiada inny dar. Ci, co cieszą się darem przekazywania innym woli Bożej, powinni zeń korzystać zgodnie z zasadami wiary; ci, którzy zostali obdarzeni darem posługiwania, niech posługują innym, a ci, co posiadają dar nauczania, niech korzystają zeń nauczając. Podobnie też niech umacnia innych ten, kto z łaski Bożej potrafi podnosić innych na duchu. Ten, kto dzieli się z innymi tym, co posiada, niech czyni to szczerym sercem, a temu, kto wydaje rozkazy, niech towarzyszy przy tym troska o dobro podwładnych; ten, kto okazuje innym miłosierdzie, niech czyni to radośnie.” (Rz 12,6-8 BR).

4. Co Bóg czynił dla tych, którzy byli wyznaczeni do specjalnych posług?

4 Mjż 27,15-20; 5 Mjż 34,9

„I przemówił Mojżesz do Pana tymi słowy: Niechaj Pan, Bóg duchów wszelkiego ciała, wyznaczy męża, który by przewodził zborowi, który by szedł na ich czele i chodził przed nimi, który by ich wyprowadzał i przyprowadzał, aby zbór Pana nie był jak owce, które nie mają pasterza. I rzekł Pan do Mojżesza: Weź Jozuego, syna Nuna, męża obdarzonego duchem, i połóż na nim swoją rękę. I postaw go przed Eleazarem, kapłanem, i przed całym zborem, i na ich oczach ustanów go wodzem, złóż na niego część swojego dostojeństwa, aby mu byli posłuszni wszyscy w zborze synów izraelskich.” (4 Mjż 27,15-20 BW);

„Mojżesz tak przemówił do Jahwe: Niech Jahwe, Bóg tchnienia [ożywiającego] wszelkie ciało, wyznaczy dla tej społeczności męża, który by szedł na jej czele i wracał na czele; który by ją wyprowadzał i przyprowadzał. Niechże społeczność Jahwe nie będzie podobna do owiec nie mających pasterza. A Jahwe rzekł do Mojżesza: Weź syna Nuna, Jozuego, męża pełnego ducha, i włóż na niego swą rękę. Potem każ mu się stawić przed kapłanem Eleazarem i całym zgromadzeniem i na ich oczach ustanów go wodzem. Przekaż mu [też] część swojej władzy, ażeby [mu] była posłuszna cała społeczność synów Izraela.” (4 Mjż 27,15-20 BP).

5. Jakie znaczenie posiada biblijny obrządek Drugiego Wkładania Rąk i w jakich okolicznościach był stosowany?

DzAp 6,1-6; 13,1-3

„A w owym czasie, gdy liczba uczniów wzrastała, wszczęło się szemranie hellenistów przeciwko Żydom, że zaniedbywano ich wdowy przy codziennym usługiwaniu. Wtedy dwunastu, zwoławszy wszystkich uczniów, rzekło: Nie jest rzeczą słuszną, żebyśmy zaniedbali słowo Boże, a usługiwali przy stołach. Upatrzcie tedy, bracia, spośród siebie siedmiu mężów, cieszących się zaufaniem, pełnych Ducha Świętego i mądrości, a ustanowimy ich, aby się zajęli tą sprawą; my zaś pilnować będziemy modlitwy i służby Słowa. I podobał się ten wniosek całemu zgromadzeniu, i wybrali Szczepana, męża pełnego wiary i Ducha Świętego, i Filipa, i Prochora, i Nikanora, i Tymona, i Parmena, i Mikołaja, prozelitę z Antiochii; tych stawili przed apostołami, którzy pomodlili się i włożyli na nich ręce.” (DzAp 6,1-6 BW);

„Otóż w tym czasie, kiedy liczba uczniów wzrastała, wybuchło głośne niezadowolenie tych wiernych, którzy używali języka greckiego, przeciwko tym, którzy mówili po hebrajsku. Powodem było to, że przy codziennym zaopatrzeniu nie uwzględniano dostatecznie wdów tych pierwszych. Wtedy Dwunastu zwoławszy całą gminę uczniów oświadczyło: „Nie jest rzeczą słuszną, abyśmy zaniedbywali słowo Boże podejmując w zamian obsługiwanie stołów. A zatem, bracia, upatrzcie spomiędzy siebie siedmiu wypróbowanych mężów, pełnych Ducha Świętego i mądrości, abyśmy mogli zlecić im to zadanie. My zaś oddamy się wyłącznie modlitwie i posłudze słowa”. Ta propozycja spotkała się z uznaniem całego zgromadzenia. Wybrano Szczepana, męża pełnego wiary i Ducha Świętego, a nadto Filipa, Prochora, Nikanora, Tymona, Parmenasa i Mikołaja, prozelitę z Antiochii. Tych oto mężów przedstawiono apostołom, którzy wśród modlitwy nałożyli na nich ręce.” (DzAp 6,1-6 Kow);

„W Antiochii, w tamtejszym zborze, byli prorokami i nauczycielami: Barnaba i Symeon, zwany Niger, i Lucjusz Cyrenejczyk, i Manaen, który się wychowywał razem z Herodem tetrarchą, i Saul. A gdy oni odprawiali służbę Pańską i pościli, rzekł Duch Święty: Odłączcie mi Barnabę i Saula do tego dzieła, do którego ich powołałem. Wtedy, po odprawieniu postów i modlitwy, nałożyli na nich ręce i wyprawili ich.” (DzAp 13,1-3 BW);

„W Kościele antiocheńskim działali następujący prorocy i nauczyciele: Barnaba i Szymon, posiadający również przydomek Niger, Lucjusz Cyrenejczyk i Manaen, który wychowywał się razem z Herodem tetrarchą, oraz Szaweł. Pewnego razu, gdy odprawiali publiczne nabożeństwo i pościli, Duch Święty powiedział im tak: Zostawcie mi już Barnabę i Szawła, by mogli się poświęcić sprawie, do której ich powołałem. Wyprawili ich tedy w drogę po uprzednim poście, modlitwie i włożeniu na nich rąk.” (DzAp 13,1-3 BR).

6. Do czego zobowiązuje ten obrządek?

1 Tym 4,14

„Nie zaniedbuj w sobie daru, który zgodnie z proroctwem został ci dany przez włożenie rąk prezbiterów.” (1 Tym 4,14 BP);

„Nie zaniedbuj daru łaski, który masz, a który został ci udzielony na podstawie prorockiego orzeczenia przez włożenie rąk starszych.” (1 Tym 4,14 BW).

Przygotowanie do służby (2)

Tekst pamięciowy: 1 Tym 3,1

„Nauka to godna wiary: jeśli ktoś dąży do biskupstwa, pragnie dobrego zadania.” (1 Tym 3,1 BT);

„Godna to wiary nauka: ten, kto ubiega się o biskupstwo, pragnie podjąć się pięknego zadania.” (1 Tym 3,1 BP);

„Prawdziwe to słowo: Jeśli ktoś pragnie doglądania pragnie pięknej pracy.” (1 Tym 3,1 NBG).

1. Jakie kwalifikacje musi posiadać „biskup”?

1 Tym 3,2-4; Tyt 1,6-9

„Biskup zaś ma być nienaganny, mąż jednej żony, trzeźwy, umiarkowany, przyzwoity, gościnny, dobry nauczyciel, nie oddający się pijaństwu, nie zadzierzysty, lecz łagodny, nie swarliwy, nie chciwy na grosz, który by własnym domem dobrze zarządzał, dzieci trzymał w posłuszeństwie i wszelkiej uczciwości.” (1 Tym 3,2-4 BW);

„Niech jednak pamięta, że biskup powinien być człowiekiem, któremu nic nie można zarzucić: wolno mu być mężem tylko jednej żony, musi być [zawsze] trzeźwy, roztropny, przyzwoity, gościnny, powinien posiadać pewne zdolności do nauczania. Nigdy nie może przekraczać miary w piciu, nie może być porywczy, lecz opanowany, powściągliwy w słowie, nie żądny grosza. Powinien też mądrze zarządzać własnym domem, ciesząc się posłuszeństwem własnych dzieci i pełnym z ich strony szacunkiem.” (1 Tym 3,2-4 BR);

„Trzeba więc, aby doglądający był nienagannym, mężem jednej niewiasty, opanowanym, rozsądnym, statecznym, gościnnym, zdolnym do nauczania; nie pijakiem, nie awanturnikiem, nie goniącym za brudnym zyskiem, ale uczciwym, niewojowniczym, nie przywiązanym do pieniędzy; słusznie stojącym na czele swojego domu, z całą powagą trzymającym dzieci w karności.” (1 Tym 3,2-4 NBG);

„Ma to być człowiek bez zarzutu, mąż jednej żony, którego dzieci są wierzące, którym nie można zarzucić rozwiązłości czy nieposłuszeństwa. Bo biskup - włodarz Boży - ma być bez zarzutu, nie samowolny, nie skory do gniewu, nie pijak, nie awanturnik, nie chciwy brudnego zysku, ale gościnny, miłujący dobro, skromny, sprawiedliwy, pobożny, wstrzemięźliwy, trzymający się wiernie przekazywanej nauki, aby mógł zachęcać przez zdrowe pouczenia i przekonywać przeciwników.” (Tyt 1,6-9 BP);

„Na urząd ten może być powołany człowiek o nieposzlakowanej opinii, mąż tylko jednej żony, ojciec dzieci wierzących, nie posądzanych o rozpustę lub brak zdyscyplinowania. Biskup bowiem jako ten, który ma się troszczyć o sprawy Boże, powinien być człowiekiem bez zarzutu: nie może być zarozumiałym, skłonnym do gniewu; nie może nadużywać wina, wszczynać awantur, być chciwym brudnego zysku. Powinien być gościnny, rozmiłowany w czynieniu dobra, roztropny, sprawiedliwy, pobożny, powściągliwy. Powinien też być jak najbardziej prawowierny, aby przekazując zdrową naukę, mógł upominać opornych i wykazywać im, że są w błędzie.” (Tyt 1,6-9 BR).

2. Gdzie powinien się najpierw sprawdzić przyszły biskup, zanim będzie kierować kościołem?

1 Tym 3,5

„Jeśli bowiem ktoś nie umie rządzić własnym domem, jakże będzie mógł troszczyć się o kościół Boży.” (1 Tym 3,5 BUG);

„Jeśli bowiem ktoś nie potrafi sobie poradzić z własnym domem, to jakże będzie mógł zatroszczyć się skutecznie o Kościół Boży?” (1 Tym 3,5 BR).

3. Jak należy zapobiegać ryzyku powołania na ważne funkcje ludzi niedojrzałych lub nieodpowiednich?

1 Tym 3,6.7.10

„Nie może to być człowiek świeżo nawrócony, by go nie zaślepiła pycha i by nie popadł w diabelskie potępienie. Powinien też mieć dobre świadectwo ze strony tych, którzy nie należą do nas, żeby nie dostał się na ludzkie języki i w sidła diabelskie. (...) Trzeba ich najpierw wypróbować, potem dopiero niech posługują jako diakoni, będąc bez zarzutu.” (1 Tym 3,6.7.10 BP);

„Biskupem nie może też być człowiek dopiero co nawrócony, żeby nie popadł w pychę i nie zgotował sobie potępienia, które już spotkało szatana. Wreszcie powinien cieszyć się dobrą opinią nawet u niechrześcijan, żeby mu nikt nie okazywał pogardy i żeby nie wpadł on w sidła szatańskie. (...) Ludzi takich należy naprzód poddać pewnej próbie i dopiero, kiedy się okaże, że są bez zarzutu, wtedy niech spełniają swoją posługę.” (1 Tym 3,6.7.10 BR).

4. Kto może pełnić posługę diakona?

1 Tym 3,8.9.11.12

„Tak samo diakoni: godni, nie dwulicowi, nie nadużywający wina, nie chciwi brudnego zysku, zachowujący w czystym sumieniu tajemnicę wiary. (...) Podobnie kobiety: godne, nie skłonne do obmawiania, trzeźwe, wierne we wszystkim. Diakoni niech będą mężami jednej żony, mężami, dobrze kierującymi dziećmi i własnymi domami.” (1 Tym 3,8.9.11.12 BPD);

„Również diakoni mają być uczciwi, nie dwulicowi, nie nałogowi pijacy, nie chciwi brudnego zysku, zachowujący tajemnicę wiary wraz z czystym sumieniem. (...) Podobnie kobiety: powinny być poważne, nie przewrotne, trzeźwe, wierne we wszystkim. Diakoni niech będą mężami jednej żony, mężami, którzy potrafią dobrze kierować dziećmi i domami swoimi.” (1 Tym 3,8.9.11.12 BW);

„Słudzy do określonych celów tak samo winni być szanowani, nie dwulicowi, nie oddający się znacznie winu, nie goniący za brudnym zyskiem; mający tajemnicę wiary w czystym sumieniu. (...) Tak samo niewiasty niech będą szanowane; nie oszczercze, trzeźwe, wierne we wszystkim. Słudzy do określonych celów niech będą mężami jednej kobiety, słusznie stojącymi na czele dzieci oraz własnych domów.” (1 Tym 3,8.9.11.12 NBG).

5. Jakie owoce rodzi dobrze spełniona służba?

1 Tym 3,13

„Ci bowiem, skoro dobrze spełnili czynności diakońskie, zdobywają sobie zaszczytny stopień i wielką pewność w wierze, która jest w Chrystusie Jezusie.” (1 Tym 3,13 BT);

„Diakoni dobrze spełniający swoje obowiązki zdobędą sobie z czasem należną godność i ufną śmiałość wiary, którą żyjemy stanowiąc jedno z Jezusem Chrystusem.” (1 Tym 3,13 BR);

„Bo ci, którzy dobrze służbę pełnili, zyskują sobie wysokie stanowisko i prawo występowania w sprawie wiary, która jest w Chrystusie Jezusie.” (1 Tym 3,13 BW).

6. Z jakich powodów Paweł przyjął Tymoteusza za współpracownika?

DzAp 16,1-3

„Przybył także do Derbe i Listry. Był tam pewien uczeń, imieniem Tymoteusz, syn Żydówki, która przyjęła wiarę, i ojca Greka. Bracia z Listry i Ikonium dawali o nim dobre świadectwo. Paweł postanowił zabrać go ze sobą w podróż. Obrzezał go jednak ze względu na Żydów, którzy mieszkali w tamtejszych stronach. Wszyscy bowiem wiedzieli, że ojciec jego był Grekiem.” (DzAp 16,1-3 BT);

„A gdy poprzez Derbe przybył także do Listry, spotkał tam pewnego ucznia imieniem Tymoteusz, którego matka była Żydówką nawróconą na chrześcijaństwo, a ojciec - Grekiem. Bracia z Listry i z Ikonium wystawiali mu dobre świadectwo. Paweł postanowił zabrać go ze sobą w podróż. Obrzezał go jednak przed tym ze względu na Żydów zamieszkałych w tamtych okolicach. Wszyscy bowiem wiedzieli, że ojciec jego był Grekiem.” (DzAp 16,1-3 BR).

7. Jakie napomnienia kierował jednak do niego?

1 Tym 4,12-16

„Niech nikt nie lekceważy twojego młodego wieku. Bądź raczej wzorem dla wierzących - w mowie, w zachowaniu, w miłości, w wierze, w czystości. Dopóki nie przybędę, przykładaj się do czytania, napominania i nauczania. Nie zaniedbuj w sobie daru, który zgodnie z proroctwem został ci dany przez włożenie rąk prezbiterów. Staraj się o to z całkowitym oddaniem, aby twój postęp był dla wszystkich widoczny. Pilnuj siebie samego i pilnuj nauczania, bądź w tym wytrwały. Czyniąc tak zbawisz i siebie, i tych, którzy ciebie słuchają.” (1 Tym 4,12-16 BP);

„Niechaj cię nikt nie lekceważy z powodu młodego wieku; ale bądź dla wierzących wzorem w postępowaniu, w miłości, w wierze, w czystości. Dopóki nie przyjdę, pilnuj czytania, napominania, nauki. Nie zaniedbuj daru łaski, który masz, a który został ci udzielony na podstawie prorockiego orzeczenia przez włożenie rąk starszych. O to się troszcz, w tym trwaj, żeby postępy twoje były widoczne dla wszystkich. Pilnuj siebie samego i nauki, trwaj w tym, bo to czyniąc, i samego siebie zbawisz, i tych, którzy cię słuchają.” (1 Tym 4,12-16 BW).