Tekst
przewodni: Jan 5,24
„Zaprawdę, zaprawdę,
powiadam wam, kto słucha słowa mego i wierzy temu, który mnie
posłał, ma żywot wieczny i nie stanie przed sądem, lecz przeszedł
ze śmierci do żywota.” (Jan 5,24 BW);
„Zaprawdę, zaprawdę
powiadam wam. Kto słucha mojej nauki i wierzy Temu, kto Mnie posłał,
ma życie wieczne i nie będzie potępiony, ale już przyszedł ze
śmierci do życia.” (Jan 5,24 BP).
1. W jakim celu Syn
Boży przyszedł na świat?
Jan
3,16.17; por. Hbr 2,14.15
„Tak bowiem Bóg
umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy,
kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem
Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił,
ale po to, by świat został przez Niego zbawiony.” (Jan 3,16.17
BT);
„Albowiem tak Bóg
umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy,
kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny. Bo nie
posłał Bóg Syna na świat, aby sądził świat, lecz aby świat
był przez niego zbawiony.”(Jan 3,16.17 BW);
„A ponieważ dzieciom
przypadł udział w krwi i ciele, On również miał w nich udział,
aby przez śmierć pokonać tego, który ma władzę nad śmiercią,
to jest diabła, i wyzwolić tych wszystkich, którzy z powodu lęku
przed śmiercią przez całe życie pozostawali w niewoli.” (Hbr
2,14.15 BPD);
„Skoro zaś dzieci
uczestniczą w naturze ludzkiej, On także otrzymał w niej udział,
aby przez śmierć pozbawić mocy tego, który rządził śmiercią,
mianowicie diabła, i aby uwolnić wszystkich, którzy w lęku przed
śmiercią przez całe życie byli skazani na niewolę.” (Hbr
2,14.15 BP).
2. Dla kogo Jezus
Chrystus wyjednał zbawienie?
Tyt 2,11;
por. 1 Tym 2,1-4
„Albowiem objawiła się
łaska Boża, zbawienna dla wszystkich ludzi.” (Tyt 2,11 BW);
„Przede wszystkim więc
zachęcam, aby zanosić błagania, modlitwy, prośby wstawiennicze,
dziękczynienia za wszystkich ludzi, za królów i za wszystkich,
którzy są na wysokich stanowiskach, abyśmy wiedli życie ciche i
spokojne, we wszelkiej pobożności i z godnością. Jest to rzecz
szlachetna i przyjemna przed Bogiem, naszym Zbawcą, który chce, aby
wszyscy ludzie byli zbawieni i doszli do poznania prawdy.” (1 Tym
2,1-4 BPD);
„Zalecam więc przede
wszystkim, by prośby, modlitwy, wspólne błagania, dziękczynienia
odprawiane były za wszystkich ludzi: za królów i za wszystkich
sprawujących władze, abyśmy mogli prowadzić życie ciche i
spokojne z całą pobożnością i godnością. Jest to bowiem rzecz
dobra i miła w oczach Zbawiciela naszego, Boga, który pragnie, by
wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy.” (1
Tym 2,1-4 BT).
3. Jak ludzie powinni
traktować Słowo Ewangelii?
1 Tes
2,13; por. 2 Kor
5,19.20
„Dlatego
też nieustannie dziękujemy Bogu, że usłyszawszy słowo Boże,
przez nas głoszone, przyjęliście je nie jak słowo ludzkie, lecz -
jak jest w rzeczywistości - jak słowo Boże. Ono też działa w
was, którzyście uwierzyli.” (1 Tes 2,13 BP);
„Dziękujemy Bogu także
i za to, że gdy przyjmowaliście głoszone przez nas słowo Boże,
traktowaliście je nie jak słowo ludzkie lecz - i to jest jedynie
słuszne - jak rzeczywiste słowo Boga, który dokonuje swego dzieła
w was, wierzących.” (1 Tes 2,13 BR);
„Przetoż i my
dziękujemy Bogu bez przestanku, iż przyjąwszy słowo Boże,
któreście słyszeli od nas, przyjęliście nie jako słowo ludzkie,
ale (jako w prawdzie jest) jako słowo Boże, które też skuteczne
jest w was, którzy wierzycie.” (1 Tes 2,13 BG);
„Bóg pojednał w
Chrystusie świat ze sobą, nie pamięta o grzechach ludzi, a nam
nakazał głosić pojednanie. Jesteśmy zatem wysłańcami Chrystusa
i sam Bóg przez nas upomina. W imieniu Chrystusa prosimy:
pojednajcie się z Bogiem!” (2 Kor 5,19.20 BP);
„Albowiem w Chrystusie
Bóg jednał z sobą świat, nie poczytując ludziom ich grzechów,
nam zaś przekazując słowo jednania. Tak więc w imieniu Chrystusa
spełniamy posłannictwo jakby Boga samego, który przez nas udziela
napomnień. W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem!”
(2 Kor 5,19.20 BT);
„Jako że Bóg w
Chrystusie świat z sobą pojednuje, nie poczytując im ich upadków,
i zlecił nam Słowo pojednania. Zamiast Chrystusa niesiemy więc
poselstwo, jakby (samego) Boga, który przez nas wzywa; zamiast
Chrystusa błagamy: Dajcie się pojednać się z Bogiem.” (2 Kor
5,19.20 BPD).
4. Jaka zmiana
następuje w życiu tego, kto słucha Ewangelii i wierzy jej
przesłaniu?
Jan 5,24
„Ręczę i zapewniam
was, kto słucha mego Słowa i wierzy Temu, który Mnie posłał, ma
życie wieczne i nie idzie na sąd, ale przeszedł ze śmierci do
życia.” (Jan 5,24 BPD);
„Zaprawdę, zaprawdę,
powiadam wam: Kto słucha słowa mego i wierzy w Tego, który Mnie
posłał, ma życie wieczne i nie idzie na sąd, lecz ze śmierci
przeszedł do życia.” (Jan 5,24 BT).
5. Kto sądzi tych,
którzy odrzucają Ewangelię?
Jan
3,18-21; 12,47.48
„Kto wierzy w Niego,
nie będzie potępiony, a kto nie wierzy, już jest potępiony, bo
nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego. A przyczyna
potępienia jest taka: Światłość przyszła na świat, ale ludzie
bardziej umiłowali ciemności aniżeli światłość, bo ich uczynki
były złe. Każdy bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światłości i
nie zbliża się do światła, aby jego uczynki nie zostały
potępione. Kto zaś postępuje zgodnie z prawdą, podchodzi do
światła, aby pokazać, że działa po Bożemu.” (Jan 3,18-21 BP);
„Kto wierzy w niego,
nie będzie sądzony; kto zaś nie wierzy, już jest osądzony
dlatego, że nie uwierzył w imię jednorodzonego Syna Bożego. A na
tym polega sąd, że światłość przyszła na świat, lecz ludzie
bardziej umiłowali ciemność, bo ich uczynki były złe. Każdy
bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światłości i nie zbliża się
do światłości, aby nie ujawniono jego uczynków. Lecz kto
postępuje zgodnie z prawdą, dąży do światłości, aby wyszło na
jaw, że uczynki jego dokonane są w Bogu.” (Jan 3,18-21 BW);
„A jeśli ktoś usłyszy
moją naukę, a nie będzie jej przestrzegał, to Ja go nie potępię,
bo nie przyszedłem, aby świat potępić, lecz aby go zbawić. A kto
Mną gardzi i mojej nauki nie przyjmuje, ten ma swego sędziego:
Nauka, którą głosiłem, osądzi go w dniu ostatecznym.” (Jan
12,47.48 BP);
„A jeśliby kto słuchał
słów moich, a nie przestrzegał ich, Ja go nie sądzę; nie
przyszedłem bowiem sądzić świata, ale świat zbawić. Kto mną
gardzi i nie przyjmuje słów moich, ma swego sędziego: Słowo,
które głosiłem, sądzić go będzie w dniu ostatecznym.” (Jan
12,47.48 BW);
„A jeżeli kto słowa
moje słyszy, ale ich nie zachowuje, to ja go nie sądzę, bo ja nie
przyszedłem, aby sądzić świat, lecz aby świat zbawić. Kto mnie
odrzuca i słów moich nie przyjmuje, ten ma już swego sędziego: to
słowo, które głosiłem, samo sądzić go będzie w dniu
ostatecznym.” (Jan 12,47.48 Kow).
6. Co zapowiedział
Pan?
Mt 24,14;
por. Dan 5,18-28.30
„A ta Ewangelia o
królestwie będzie głoszona po całej ziemi, na świadectwo
wszystkim narodom. I wtedy nadejdzie koniec.” (Mt 24,14 BT);
„Ta zaś Dobra Nowina o
królestwie będzie głoszona po całym świecie na świadectwo dla
wszystkich narodów. I wtedy przyjdzie koniec.” (Mt 24,14 BR);
„O ty, królu! Bóg
Najwyższy dał Nebukadnezarowi, twojemu ojcu, królestwo, wielkość,
sławę i majestat. Z powodu wielkości, jaką go obdarzył, drżały
przed nim i bały się [go] wszystkie narody, ludy i języki. Kogo
chciał, zabijał, a kogo chciał, zostawiał przy życiu. Kogo
chciał, wywyższał, a kogo chciał, poniżał. Gdy jego serce
wyniosło się i duch jego stał się hardy aż do pychy, został
złożony z tronu swojego królestwa i pozbawiono go sławy. Został
usunięty spośród ludzi, jego serce stało się podobne do
zwierząt, mieszkał z dzikimi osłami, karmiono go trawą jak woły
i rosą zwilżało się jego ciało, aż poznał, że Bóg Najwyższy
sprawuje władzę nad królestwem ludzi i ustanawia nad nim, kogo
chce. Ty zaś, Belszazarze, jego synu, nie upokorzyłeś swego serca,
chociaż wiedziałeś o tym wszystkim. Przeciw Panu niebios się
podniosłeś. Naczynia Jego Domu przyniesiono przed ciebie i pili z
nich wino ty, twoi książęta, twoje żony i twe nałożnice.
Sławiłeś bogów [zrobionych] ze srebra, złota, brązu, żelaza,
drzewa i kamienia, które nie widzą, nie słyszą i nie poznają.
Natomiast nie uczciłeś Boga, w którego ręku jest twoje tchnienie
i do którego należą wszystkie twoje drogi. Przeto przez Niego
została posłana dłoń ręki i pismo to jest napisane. Tak brzmi
pismo, które jest napisane: mene, mene, tekel, ufarsin. Takie jest
znaczenie słowa: mene - policzył Bóg twoje królestwo i położył
mu kres, tekel - jesteś zważony na wadze, jesteś znaleziony jako
brakujący; peres - królestwo twoje zostało podzielone i dane jest
Medom i Persom. (...) Tej nocy zamordowano Belszazara, króla
Chaldejczyków.” (Dan 5,18-28.30 BP).
7. W jakim obrazie
przedstawiono ap. Janowi ogólnoświatowe zwiastowanie Ewangelii?
Obj 14,6.7;
por. DzAp. 14,8-15
„A potem ujrzałem
innego anioła. Leciał przez sam środek nieba, by przekazać
wiekuistą Dobrą Nowinę tym, którzy przebywają na ziemi ze
wszystkich narodów, pokoleń, języków i ludów. Wołał on
potężnym głosem: Ulęknijcie się Boga i oddajcie Mu chwałę, bo
nadeszła już godzina Jego sądu. Oddajcie pokłon Temu, który
stworzył niebo i ziemię, morze i źródła wód.” (Obj 14,6.7
BR);
„Potem ujrzałem innego
anioła, leżącego wysoko na niebie. Ten miał odwieczne poselstwo
zwiastować mieszkańcom ziemi, wszystkim narodom, pokoleniom,
językom i ludom. Wołał potężnym głosem: „Boga się bójcie i
oddajcie mu cześć! Nadeszła godzina sądu jego. Padajcie na twarze
przed tym, który stworzył niebo i ziemię, morza i źródła wód.”
(Obj 14,6.7 Kow);
„A był w Listrze
pewien człowiek chory na bezwład nóg; był on chromy od urodzenia
i nigdy jeszcze nie chodził. Słuchał on przemawiającego Pawła,
który utkwiwszy w nim wzrok i spostrzegłszy, że ma dość wiary,
aby być uzdrowiony, odezwał się donośnym głosem: Stań prosto na
nogach swoich! I zerwał się, i chodził. A gdy ujrzał tłum, co
Paweł uczynił, zaczął wołać, mówiąc po likaońsku: Bogowie w
ludzkiej postaci zstąpili do nas. I nazwali Barnabę Zeusem, Pawła
zaś Hermesem, ponieważ on był głównym mówcą. A kapłan
podmiejskiej świątyni Zeusa, przywiódłszy przed bramy miasta woły
i wieńce, chciał wraz z ludem złożyć ofiarę. Gdy to usłyszeli
apostołowie Barnaba i Paweł, rozdarli szaty swoje i wpadli między
tłum, krzycząc i wołając: Ludzie, co robicie? I my jesteśmy
tylko ludźmi, takimi jak i wy, zwiastujemy wam dobrą nowinę,
abyście się odwrócili od tych marnych rzeczy do Boga żywego,
który stworzył niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich
jest.” (DzAp 14,8-15 BW);
„A mieszkał w Listrze
pewien człowiek o bezwładnych stopach, chromy od łona swojej
matki, który nigdy nie chodził. Ten usłyszał przemawiającego
Pawła, który gdy mu się przypatrzył i dostrzegł, że ma wiarę,
by być zbawiony, powiedział donośnym głosem: Stań prosto na
swoich nogach! Wówczas zerwał się — i zaczął chodzić. A kiedy
tłumy zobaczyły, czego dokonał Paweł, podniosły swój głos i
zaczęły mówić po likaońsku: Bogowie podobni ludziom zstąpili do
nas. I zaczęło nazywać Barnabę Zeusem, a Pawła Hermesem,
ponieważ on przewodnikiem słowa. A kapłan Zeusa mającego
(świątynię) przed miastem przyprowadził do bram woły z wieńcami
i wraz z tłumami chciał złożyć w ofierze. Gdy to usłyszeli
apostołowie Barnaba i Paweł, rozdarli swoje szaty i doskoczyli do
tłumu, krzycząc: Ludzie, dlaczego to robicie? I my jesteśmy ludźmi
podobnymi wam, a głosimy wam dobrą nowinę, abyście odwrócili się
od tych marnych rzeczy do Boga żywego, który stworzył niebo i
ziemię, i morze, i wszystko, co w nich jest.” (DzAp 14,8-15 BPD).