Tekst
przewodni: Rz 10,17
„Przeto wiara rodzi się
z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo
Chrystusa.” (Rz 10,17 BT);
„Wiara tedy jest z
słuchania, a słuchanie przez słowo Boże.” (Rz 10,17 BG);
„Wiara więc rodzi się
z przyjęcia słowa, a przyjęcie to następuje dzięki słowu samego
Chrystusa.” (Rz 10,17 BP).
1. Jakie
polecenie wydał zmartwychwstały Pan Swoim apostołom i
wszystkim nauczycielom Kościoła?
Mt
28,19.20
„Idźcie tedy i czyńcie
uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha
Świętego, ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem.
A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata.”
(Mt 28,19.20 BW);
„Idźcie więc i
nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i
Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam
przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do
skończenia świata.” (Mt 28,19.20 BT).
2. Czego powinien być
świadomy każdy, kto słyszy zwiastowane Słowo Boże?
Łk 10,16;
1 Tes 2,13; 2
Kor 5,19.20
„Kto was słucha, Mnie
słucha. Kto wami gardzi, Mną gardzi; a kto Mną gardzi, gardzi Tym,
który Mnie posłał.” (Łk 10,16 BP);
„Dziękujemy Bogu także
i za to, że gdy przyjmowaliście głoszone przez nas słowo Boże,
traktowaliście je nie jak słowo ludzkie lecz - i to jest jedynie
słuszne - jak rzeczywiste słowo Boga, który dokonuje swego dzieła
w was, wierzących.” (1 Tes 2,13 BR);
„Dlatego też
nieustannie dziękujemy Bogu, że usłyszawszy słowo Boże, przez
nas głoszone, przyjęliście je nie jak słowo ludzkie, lecz - jak
jest w rzeczywistości - jak słowo Boże. Ono też działa w was,
którzyście uwierzyli.” (1 Tes 2,13 BP);
„Bóg pojednał w
Chrystusie świat ze sobą, nie pamięta o grzechach ludzi, a nam
nakazał głosić pojednanie. Jesteśmy zatem wysłańcami Chrystusa
i sam Bóg przez nas upomina. W imieniu Chrystusa prosimy:
pojednajcie się z Bogiem!” (2 Kor 5,19.20 BP);
„Albowiem w Chrystusie
Bóg jednał z sobą świat, nie poczytując ludziom ich grzechów,
nam zaś przekazując słowo jednania. Tak więc w imieniu Chrystusa
spełniamy posłannictwo jakby Boga samego, który przez nas udziela
napomnień. W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem!”
(2 Kor 5,19.20 BT).
3. Jaką moc posiada
Słowo Boże?
2 Kor
10,4-6; Hbr 4,12
„Oręż, którym
posługujemy się w walce, nie jest bowiem czysto ludzki, lecz
zawiera moce Boże, które burzą nawet warowne twierdze. Burzymy
rozumowania i wszelką wyniosłość, która podnosi się przeciw
poznaniu Boga, a każdy umysł skłaniamy do posłuszeństwa
Chrystusowi. Jesteśmy gotowi karać każdy objaw nieposłuszeństwa,
skoro tylko urzeczywistni się w pełni wasze posłuszeństwo.” (2
kor 10,4-6 BP);
„Gdyż narzędzia
naszej walki nie są cielesne, jednak w Bogu mają moc burzenia
warowni; (nimi) burzymy wrogie zamiary i wszelką zuchwałość,
podnoszącą się przeciw poznaniu Boga, i zniewalamy każdą myśl
do posłuszeństwa Chrystusowi, i jesteśmy gotowi do wymierzenia
sprawiedliwości wszelkiemu nieposłuszeństwu, dopóki wasze
posłuszeństwo nie stanie się pełne.” (2 Kor 10,4-6 BPD);
„Żywe bowiem jest
słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny,
przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku,
zdolne osądzić pragnienia i myśli serca.” (Hbr 4,12 BT);
„Słowo Boże jest
bowiem żywe i skuteczne, ostrzejsze nad wszelki miecz o dwu
ostrzach. Dlatego przenika aż tam, gdzie duch styka się z duszą, a
szpik ze stawem kości, i osądza najskrytsze pragnienia i zamysły
ludzkiego serca .” (Hbr 10,4-6 BR).
4. Przy jakiej
okazji widzimy potężne działanie i równie potężny skutek
działania Słowa Bożego?
DzAp
2,22-41
„Mężowie izraelscy,
słuchajcie tego, co mówię: Jezusa Nazarejczyka, Męża, którego
posłannictwo Bóg potwierdził wam niezwykłymi czynami, cudami i
znakami, jakich Bóg przez Niego dokonał wśród was, o czym sami
wiecie, tego Męża, który z woli postanowienia i przewidzenia
Bożego został wydany, przybiliście rękami bezbożnych do krzyża
i zabiliście. Lecz Bóg wskrzesił Go, zerwawszy więzy śmierci,
gdyż niemożliwe było, aby ona panowała nad Nim, bo Dawid mówił
o Nim: Miałem Pana zawsze przed oczami, gdyż stoi po mojej prawicy,
abym się nie zachwiał. Dlatego ucieszyło się moje serce i
rozradował się mój język, także i moje ciało spoczywać będzie
w nadziei, że nie zostawisz duszy mojej w Otchłani ani nie dasz
Świętemu Twemu ulec skażeniu. Dałeś mi poznać drogi życia i
napełnisz mnie radością przed obliczem Twoim. Bracia, wolno
powiedzieć do was otwarcie, że patriarcha Dawid umarł i został
pochowany w grobie, który znajduje się u nas aż po dzień
dzisiejszy. Więc jako prorok, który wiedział, że Bóg przysiągł
mu uroczyście, iż jego Potomek zasiądzie na jego tronie, widział
przyszłość i przepowiedział zmartwychwstanie Mesjasza, że ani
nie pozostanie w Otchłani, ani ciało Jego nie ulegnie rozkładowi.
Tego właśnie Jezusa wskrzesił Bóg, a my wszyscy jesteśmy tego
świadkami. Wyniesiony na prawicę Boga, otrzymał od Ojca obietnicę
Ducha Świętego i zesłał Go, jak to sami widzicie i słyszycie. Bo
Dawid nie wstąpił do nieba, a jednak powiada: Rzekł Pan do Pana
mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół Twoich
podnóżkiem stóp Twoich. Niech więc cały dom Izraela wie z
niewzruszoną pewnością, że tego Jezusa, którego wyście
ukrzyżowali, uczynił Bóg i Panem, i Mesjaszem». Gdy to usłyszeli,
przejęli się do głębi serca: «Cóż mamy czynić, bracia?» -
zapytali Piotra i pozostałych Apostołów. „Nawróćcie się -
powiedział do nich Piotr - i niech każdy z was ochrzci się w imię
Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a weźmiecie w
darze Ducha Świętego. Bo dla was jest obietnica i dla dzieci
waszych, i dla wszystkich, którzy są daleko, a których powoła Pan
Bóg nasz”. W wielu też innych słowach dawał świadectwo i
napominał: „Ratujcie się spośród tego przewrotnego pokolenia!”.
Ci więc, którzy przyjęli jego naukę, zostali ochrzczeni. I
przyłączyło się owego dnia około trzech tysięcy dusz.”
5. Jakiej przestrogi
udzielił Pn Jezus nam wszystkim, którzy Go znamy i chwalimy?
Mt 7,21-23
„Nie każdy, kto mówi
do Mnie: Panie, Panie, wejdzie do królestwa niebieskiego, ale ten,
kto spełnia wolę mego Ojca, który jest w niebie. W owym dniu wielu
mi powie: Panie, Panie, czyż w Twoim imieniu nie prorokowaliśmy? I
w Twoim imieniu nie wyrzucaliśmy czartów? I w Twoim imieniu nie
dokonywaliśmy wielu cudów? Wtedy im powiem: Ja was nigdy nie
znałem. Odejdźcie ode Mnie, zło czyniący!” (Mt 7,21-23 BP);
„Nie każdy, kto do
mnie mówi: Panie, Panie, wejdzie do Królestwa Niebios; lecz tylko
ten, kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie. W owym dniu
wielu mi powie: Panie, Panie, czyż nie prorokowaliśmy w imieniu
twoim i w imieniu twoim nie wypędzaliśmy demonów, i w imieniu
twoim nie czyniliśmy wielu cudów? A wtedy im powiem: Nigdy was nie
znałem. Idźcie precz ode mnie wy, którzy czynicie bezprawie.”
(Mt 7,21-23 BW).
6. Z jakim surowym
napomnieniem zwraca się do wierzących ap. Jakub?
Jak 1,21-25
„Dlatego odrzuciwszy
wszelki brud i bezmiar zła, z wdzięcznością przyjmijcie
wszczepione w was słowo, zdolne zbawić wasze dusze. Wprowadzajcie
słowo w czyn, a nie bądźcie tylko słuchaczami, którzy oszukują
samych siebie. Jeśli ktoś tylko słucha słowa, a nie wprowadza go
w czyn, podobny jest do człowieka, który przygląda się w lustrze
swojemu odbiciu: przyjrzał się sobie, odszedł i zaraz zapomniał
jak wyglądał. Kto zaś uważnie wniknął w doskonałe Prawo
wolności i wytrwał w nim, stając się nie słuchaczem
zapominającym, ale wykonawcą dzieła, ten będzie szczęśliwy
dzięki swemu postępowaniu!” (Jak 1,21-25 BP);
„Odrzućcie przeto
wszystko, co nieczyste, oraz cały bezmiar zła, a przyjmijcie w
duchu łagodności zaszczepione w was słowo, które ma moc zbawić
dusze wasze. Wprowadzajcie zaś słowo w czyn, a nie bądźcie tylko
słuchaczami oszukującymi samych siebie. Jeżeli bowiem ktoś
przysłuchuje się tylko słowu, a nie wypełnia go, podobny jest do
człowieka oglądającego w lustrze swe naturalne odbicie. Bo
przyjrzał się sobie, odszedł i zaraz zapomniał, jakim był. Kto
zaś pilnie rozważa doskonałe Prawo, Prawo wolności, i wytrwa w
nim, ten nie jest słuchaczem skłonnym do zapominania, ale wykonawcą
dzieła; wypełniając je, otrzyma błogosławieństwo.” (Jak
1,21-25 BT).
7. Kogo Pan Jezus
nazwał człowiekiem „błogosławionym”, czyli szczęśliwym, i
dlaczego?
Obj 1,3;
por. 1 Ptr 4,7
„Błogosławiony ten,
który czyta, i ci, którzy słuchają słów proroctwa i zachowują
to, co w nim jest napisane; czas bowiem jest bliski.” (Obj 1,3 BW);
„Szczęśliwy ten, kto
czyta, i ci, którzy słuchają słów proroctwa i trzymają się
tego, co w nim jest napisane; czas bowiem jest bliski.” (Obj 1,3
BPD);
„A bliski jest koniec
wszystkiego. Postępujcie więc roztropnie, czuwajcie i módlcie
się!” (1 Ptr 4,7 BP);
„A bliski jest koniec
wszystkiego. Postępujcie więc roztropnie, czuwajcie i módlcie
się!” (1 Ptr 4,7 BT);
„Zbliżył się koniec
wszechrzeczy. Kierujcie się więc roztropnością i bądźcie
wstrzemięźliwi, by móc oddawać się modlitwie.” (1 Ptr 4,7
Kow).