Zgubiona owca (2)

Tekst przewodni: Jan 10,16

„Mam i inne owce, które nie są z tej owczarni; również i te muszę przyprowadzić, i głosu mojego słuchać będą, i będzie jedna owczarnia i jeden pasterz.” (Jan 10,16);

„A mam i drugie owce, które nie są z tej owczarni, i teć muszę przywieść; i głosu mego słuchać będą, a będzie jedna owczarnia i jeden pasterz.” (Jan 10,16 BG).

1. Z jakich tekstów biblijnych wynika, że naród izraelski był „pierwszymi owcami” naszego Boga?

Ps 77,21; Ps 79,13

„Prowadziłeś lud swój jak owce ręką Mojżesza i Aarona.” (Ps 77,21 BP);

„My zaś, lud Twój i owce Twego pastwiska, wysławiać Cię będziemy na wieki i głosić z pokolenia w pokolenie chwałę Twoją.” (Ps 79,13 BP);

„A my, lud Twój i owce Twojego pastwiska, po wszystkie czasy dziękować Ci będziemy i chwałę Twoją głosić przez wszystkie pokolenia.” (Ps 79,13 BR).

2. Z jakimi uczuciami patrzył Jezus Chrystus na postępujące za Nim tłumy Izraelitów?

Mt 9,35-36

„I obchodził Jezus wszystkie miasta i wioski, nauczał w ich synagogach, głosił ewangelię Królestwa i uzdrawiał wszelką chorobę oraz wszelkie niedomaganie. A gdy zobaczył tłumy zlitował się nad nimi, gdyż były udręczone i porzucone jak owce nie mające pasterza.” (Mt 9,35-36 BPD);

„Potem Jezus obchodził miasteczka i wioski nauczając w ich synagogach, głosząc Dobrą Nowinę o królestwie królestwie uzdrawiając wszelkie choroby i wszelkie niemoce. Gdy spoglądał na rzesze ludu, ogarniała go litość nad nimi, bo były znękane i sponiewierane, jak owce bez pasterza.” (Mt 9,35-36 Kow.).

3. Jakie polecenie dał On uczniom, gdy ich wysyłał z poselstwem Ewangelii do miast i wiosek izraelskich?

Mt 10,5-6

„Jezus wysłał tych dwunastu, dając im takie polecenie: - Nie chodźcie do pogan ani nie wchodźcie do miasta Samarytan. Idźcie raczej do owiec, które zginęły z domu Izraela.” (Mt 10,5.6 BP).

Uwaga: Był to czas „ostatniego tygodnia” z proroctwa Daniela 9,24-27, i zgodnie z zapowiedzią, cały wysiłek Jezusa i Apostołów został skierowany na ratowanie „pierwszych owiec” - Żydów. Ale już nadchodził czas powołania pogan.

Do uwagi:

„Ustalono siedemdziesiąt tygodni nad twoim narodem i twoim świętym miastem, by położyć kres nieprawości, grzech obłożyć pieczęcią i odpokutować występek, a wprowadzić wieczną sprawiedliwość, przypieczętować widzenie i proroka i namaścić to, co najświętsze. Ty zaś wiedz i rozumiej: Od chwili, kiedy wypowiedziano słowo, że nastąpi powrót i zostanie odbudowana Jerozolima, do Władcy-Pomazańca - siedem tygodni i sześćdziesiąt dwa tygodnie; zostaną odbudowane dziedziniec i wał, w czasach jednak pełnych ucisku. A po sześćdziesięciu dwóch tygodniach Pomazaniec zostanie zgładzony i nie będzie dla niego... Miasto zaś i świątynia zginie wraz z wodzem, który nadejdzie. Koniec jego nastąpi wśród powodzi, i do końca wojny potrwają zamierzone spustoszenia. Utrwali on przymierze dla wielu przez jeden tydzień. A około połowy tygodnia ustanie ofiara krwawa i ofiara z pokarmów. Na skrzydle zaś świątyni będzie ohyda ziejąca pustką i przetrwa aż do końca, do czasu ustalonego na spustoszenie.” (Dan 9,24-27 BT).

4. Jakie znamienne słowa wypowiedział w owym czasie Jezus i jak zostało to potwierdzone?

Jan 10,15-16; Jan 11,49-52; Iz 49,5.6

„Podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce. Mam także inne owce, które nie są z tej owczarni. I te muszę przyprowadzić i będą słuchać głosu mego, i nastanie jedna owczarnia, jeden pasterz.” (Jan 10,15-16 BT);

„Wówczas to jeden z nich, imieniem Kajfasz, pełniący w owym roku funkcję najwyższego kapłana, rzekł do nich: Wy nic nie rozumiecie i nie pomyśleliście o tym, że lepiej będzie, ażeby jeden człowiek umarł za lud, niżby miał zginąć cały naród. Nie powiedział jednak tego sam od siebie, ale będąc najwyższym kapłanem w owym roku [mimo woli] wygłosił proroctwo, zgodnie z którym Jezus miał umrzeć za naród, i więcej: nie tylko za naród, lecz i po to, aby wszystkie rozproszone dzieci Boże znów zgromadzić w jedno.” (Jan 11,49-52 BR);

„A jeden z nich, Kajfasz, który był tego roku najwyższym kapłanem, powiedział do nich: Wy nic nie wiecie; I nie bierzecie pod uwagę, że pożyteczniej jest dla nas, żeby jeden człowiek umarł za lud, a żeby cały ten naród nie zginął. A nie mówił tego sam od siebie, ale będąc tego roku najwyższym kapłanem, prorokował, że Jezus miał umrzeć za ten naród; A nie tylko za ten naród, ale też [po to], aby zgromadzić w jedno rozproszone dzieci Boże.” (Jan 11,49-52 BUG);

„Teraz zaś mówi Pan, który mnie stworzył swoim sługą od poczęcia, aby nawrócić do niego Jakuba i zebrać dla niego Izraela, gdyż jestem uczczony w oczach Pana, a mój Bóg stał się moją mocą. Mówi: To za mało, że jesteś mi sługą, aby podźwignąć plemiona Jakuba i przywrócić oszczędzonych synów Izraela, więc ustanowiłem cię światłością pogan, aby moje zbawienie sięgało aż do krańców ziemi.” (Iz 49,5.6 BW);

„I oto teraz rozkazał mi Pan, Ten, który mnie w łonie matki uczynił swym Sługą, bym sprowadził do Niego Jakuba i zgromadził przy Nim synów Izraela. I tak wsławiłem się w oczach Pana a Bóg mój stał się moja siłą. I powiedział: To za mało, żebyś był dla mnie tylko Sługą, żebyś podźwignął ród Jakuba i zgromadził Resztę Izraela. Ja cię uczynię Światłem dla narodów, by moje zbawienie dosięgło wszystkich krańców ziemi.” (Iz 49,5.6 BR).

Uwaga: „Nie tylko za ten naród...” - życzeniem Bożym było, aby „dla dokonania pełni czasów, wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie jako Głowie; to co w niebiosach i to, co na ziemi.” (Ef 1,10).

6. W jakiej sytuacji wobec Boga i Izraela znajdowali się poganie, zanim Jezus złożył Ofiarę, a jaka zmiana nastąpiła dzięki Jego Ofierze?

Ef 2,11-18

„Przeto pamiętajcie o tym, że wy, niegdyś poganie w ciele, nazywani nieobrzezanymi przez tych, których nazywają obrzezanymi na skutek obrzezki, dokonanej ręką na ciele, byliście w tym czasie bez Chrystusa, dalecy od społeczności izraelskiej i obcy przymierzom, zawierającym obietnicę, nie mający nadziei i bez Boga na świecie. Ale teraz wy, którzy niegdyś byliście dalecy, staliście się w Chrystusie Jezusie bliscy przez krew Chrystusową. Albowiem On jest pokojem naszym, On sprawił, że z dwojga jedność powstała, i zburzył w ciele swoim stojącą pośrodku przegrodę z muru nieprzyjaźni, On zniósł zakon przykazań i przepisów, aby czyniąc pokój, stworzyć w sobie samym z dwóch jednego nowego człowieka i pojednać obydwóch z Bogiem w jednym ciele przez krzyż, zniweczywszy na nim nieprzyjaźń; i przyszedłszy, zwiastował pokój wam, którzyście daleko, i pokój tym, którzy są blisko. Albowiem przez niego mamy dostęp do Ojca, jedni i drudzy w jednym Duchu.” (Ef 2,11-18 BW).

7. W jaki sposób realizuje się ideał „jednej owczarni”, którą opiekuje się Dobry Pasterz?

Ef 2,19-22; Gal 3,26-29; 1 Ptr 2,25

„A zatem nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale współobywatelami świętych i domowników Boga. Zbudowani jesteście na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. W nim cała budowla zespolona rozrasta się w świętą Panu świątynię, aby przez Ducha przygotować mieszkanie Boga.” (Ef 2,19-22 BP);

„A więc nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga - zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha.” (Ef 2,19-22 BT);

„Albowiem wszyscy jesteście synami Bożymi przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Bo wszyscy, którzy zostaliście w Chrystusie ochrzczeni, przyoblekliście się w Chrystusa. Nie masz Żyda ani Greka, nie masz niewolnika ani wolnego, nie masz mężczyzny ani kobiety; albowiem wy wszyscy jedno jesteście w Jezusie Chrystusie. A jeśli jesteście Chrystusowi, tedy jesteście potomkami Abrahama, dziedzicami według obietnicy.” (Gal 3,26-29 BW);

„Wszyscy bowiem dzięki tej wierze jesteście synami Bożymi - w Chrystusie Jezusie. Bo wy wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa. Nie ma już Żyda ani poganina, nie ma już niewolnika ani człowieka wolnego, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie. Jeżeli zaś należycie do Chrystusa, to jesteście też potomstwem Abrahama i zgodnie z obietnicą – dziedzicami.” (Gal 3,26-29 BT);

„Wszyscy bowiem dzięki wierze jesteście synami Boga - w Chrystusie Jezusie. Wy bowiem, którzyście przez chrzest zanurzyli się w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa. Nie istnieje odtąd Żyd ani Grek, nie istnieje niewolnik ani wolny, nie istnieje mężczyzna i kobieta - wy wszyscy bowiem stanowicie jedność w Chrystusie Jezusie. A jeżeli należycie do Chrystusa, to jesteście potomstwem Abrahama i - zgodnie z daną obietnicą – spadkobiercami.” (Gal 3,26-29 BP);

„Byliście bowiem kiedyś jak owce zbłąkane, ale teraz wróciliście znów do Tego, który jest Pasterzem i Stróżem dusz waszych.” (1 Ptr 2,25 BR);

„Błądziliście bowiem jak owce, ale teraz nawróciliście się do Pasterza i Stróża dusz waszych.” (1 Ptr 2,25 BT).

Zgubiona owca (1)

Tekst przewodni: Jan 3,16

„Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny.” (Jan 3,16 BW).

1. W jakim celu Syn Boży przyszedł na Ziemię?

Mt 18,11

„Gdyż Syn Człowieczy przyszedł szukać i zbawić to, co zginęło.” (Mt 18,11 BPD);

„Bo Syn Człowieczy przyszedł, aby ocalić to, co zaginęło.” (Mt 18,11 Kow).

2. Co powiedział On o Sobie i co czynił?

Jan 10,14; Mt 18,12; Jan 10,17-18

„Ja jestem Dobrym Pasterzem; znam moje owce i one Mnie znają.” (Jan 10,14 BR);

„Jak się wam wydaje? Jeśli jakiś człowiek posiada sto owiec i zbłądzi jedna z nich, to czy nie zostawi w górach dziewięćdziesięciu dziewięciu i nie pójdzie szukać zbłąkanej?” (Mt 18,12 BPD);

„Ojciec dlatego Mnie miłuje, że Ja oddaję moje życie, aby je znowu otrzymać. Nikt Mi go nie odbiera, lecz Ja sam oddaję je z własnej woli. W mojej mocy jest oddać życie i w mojej mocy otrzymać je znowu. Taki rozkaz otrzymałem od Ojca.” (Jan 10,17.18 BP).

3. Co uczynił nasz pasterz, aby nas wyratować z wiecznej śmierci?

Jan 10,11.15; 2 Kor 5,19-21

„Ja jestem Dobrym Pasterzem. Dobry Pasterz oddaje swoje życie za owce. (...) podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce.” (Jan 10,11.15 BR);

„Bóg pojednał w Chrystusie świat ze sobą, nie pamięta o grzechach ludzi, a nam nakazał głosić pojednanie. Jesteśmy zatem wysłańcami Chrystusa i sam Bóg przez nas upomina. W imieniu Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem! On dla nas zrzucił winę na Tego, który nie popełnił żadnego grzechu, abyśmy w Nim osiągnęli sprawiedliwość Bożą.” (2 Kor 5,19-21 BP);

„Albowiem w Chrystusie Bóg jednał z sobą świat, nie poczytując ludziom ich grzechów, nam zaś przekazując słowo jednania. Tak więc w imieniu Chrystusa spełniamy posłannictwo jakby Boga samego, który przez nas udziela napomnień. W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem! On to dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy się stali w Nim sprawiedliwością Bożą.” (2 Kor 5,19-21 BT).

4. W jakich warunkach toczył za nas bój?

Łuk 22,41-48; Mt 27,33-50

„Sam zaś oddalił się od nich mniej więcej na odległość rzutu kamieniem, padł na kolana i modlił się: - Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ten kielich ode Mnie, ale nie moja, lecz Twoja wola niech się stanie. I ukazał Mu się anioł z nieba i umacniał Go. A pogrążony w udręce modlił się jeszcze goręcej i pot wystąpił na Niego, jakby krople krwi spadające na ziemię. Kiedy wstał od modlitwy i przyszedł do uczniów, zastał ich śpiących ze smutku. I powiedział im: - Czemu śpicie? Módlcie się, abyście nie ulegli pokusie. Kiedy jeszcze mówił, nadszedł tłum, a jeden z Dwunastu, zwany Judaszem szedł na ich czele. I zbliżył się do Jezusa, żeby go pocałować. A Jezus rzekł mu: - Judaszu, pocałunkiem wydajesz Syna Człowieczego?” (Łuk 22,41-48 BP);

„A sam oddalił się od nich, jakby na rzut kamienia, i padłszy na kolana, modlił się, mówiąc: Ojcze, jeśli chcesz, oddal ten kielich ode mnie; wszakże nie moja, lecz twoja wola niech się stanie. A ukazał mu się anioł z nieba, umacniający go. I w śmiertelnym boju jeszcze gorliwiej się modlił; i był pot jego jak krople krwi, spływające na ziemię. A wstawszy od modlitwy, przyszedł do uczniów i zastał ich śpiących ze smutku. I rzekł do nich: Dlaczego śpicie? Wstańcie i módlcie się, abyście nie popadli w pokuszenie. Gdy On jeszcze mówił, nadeszła zgraja, a na jej czele jeden z dwunastu, imieniem Judasz, i ten zbliżył się do Jezusa, aby go pocałować. Jezus zaś rzekł do niego: Judaszu, pocałunkiem wydajesz Syna Człowieczego?” (Łuk 22,41-48 BW);

A kiedy przyszli na miejsce zwane Golgota, to jest Miejsce Czaszki, dali Mu do picia wino zmieszane z żółcią, lecz skosztowawszy go nie chciał pić. A kiedy Go ukrzyżowali, podzielili się Jego szatami rzucając losy. A siedząc tam pilnowali Go. Nad Jego głową wypisano Jego winę: To jest Jezus, król żydowski. Razem z Nim ukrzyżowali dwóch łotrów: jednego po Jego prawej stronie, a drugiego po lewej. A przechodzący obok lżyli Go, kiwając głowami i mówiąc: - Ty, co rozwalasz świątynię i w trzy dni ją odbudowujesz, wybaw siebie samego! Jeśli jesteś Synem Bożym, zejdź z krzyża! Podobnie arcykapłani z nauczycielami Pisma i starszymi szydzili: - Innych wybawiał, a siebie samego wybawić nie może! Jest królem Izraela, niech teraz zejdzie z krzyża, a uwierzymy w Niego. „Zaufał w Bogu, niech teraz Go wyrwie, jeśli Go miłuje”. Powiedział przecież: Jestem Synem Bożym! Tak samo ubliżali Mu złoczyńcy, którzy byli z Nim ukrzyżowani. A od szóstej godziny aż do dziewiątej godziny ciemność okryła całą ziemię. A około dziewiątej godziny Jezus zawołał donośnym głosem: - „Eli, Eli, lema sabachtani?” To jest: „Boże, mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił?” A niektórzy ze stojących tam usłyszawszy to mówili: - Eliasza woła. I zaraz jeden z nich podbiegł, wziął gąbkę, napełnił ją octem, zatknął na trzcinę i dał Mu pić. A pozostali mówili: - Poczekaj, zobaczymy, czy Eliasz przyjdzie Go wybawić. A Jezus wydał znowu głośny okrzyk i wyzionął ducha.” (Mt 27,33-50 BP).

5. Jaka radość jest udziałem dobrego pasterza?

Mt 18,13-14

„A gdy mu się uda ją znaleźć, zaprawdę powiadam wam, że cieszy się nią więcej niż dziewięćdziesięciu dziewięcioma, które nie zbłądziły. Tak też Ojciec wasz w niebie nie chce, aby zginął choćby jeden z tych maluczkich.” (Mt 18,13-14 BP);

„A jeśli uda mu się ją odnaleźć - zaprawdę powiadam wam, że więcej z niej się cieszy, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu, które nie zeszły na bezdroża. Tak też nie jest wolą Ojca waszego, który jest w niebiesiech, aby choć jeden z tych najmniejszych, miał zginąć.” (Mt 18,13-14 Kow).

6. Co powiedziano o uczuciach naszego Dobrego Pasterza, Jezusa Chrystusa?

Iz 53,11; Łuk 15,5-7

„Za udręczenie swej duszy oglądać będzie światłość i poznaniem Jahwe będzie nasycony. (Sprawiedliwy) mój Sługa usprawiedliwi wielu, wziąwszy na siebie ciężar ich win.” (Iz 53,11 BP);

„Po doświadczeniach, jakie przeszła Jego dusza, ujrzy światłość i będzie się nią cieszył. Przez swoje cierpienia Sługa mój usprawiedliwi wielu, biorąc na siebie wszystkie ich przewinienia.” (Iz 53,11 BR);

„A znalazłszy ją, kładzie z radością na ramiona, wraca do domu, sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: Cieszcie się razem ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła. Powiadam wam, że w niebie więcej będzie radości z jednego grzesznika, który się nawraca, aniżeli z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia.” (Łuk 15,5-7 BP);

„A odnalazłszy, kładzie ją na ramiona swoje i raduje się. I przyszedłszy do domu, zwołuje przyjaciół i sąsiadów, mówiąc do nich: Weselcie się ze mną, gdyż odnalazłem moją zgubioną owcę! Powiadam wam: Większa będzie radość w niebie z jednego grzesznika, który się upamięta, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują upamiętania.” (Łuk 15,5-7 BW).  

Błogosławieni niewinnie prześladowani!

Tekst przewodni: 1 Ptr 4,12.13

„Najmilsi! Nie dziwcie się, jakby was coś niezwykłego spotkało, gdy was pali ogień, który służy doświadczeniu waszemu, ale w tej mierze, jak jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, radujcie się, abyście i podczas objawienia chwały jego radowali się i weselili.” (1 Ptr 4,12.13 BW);

„Umiłowani! Temu żarowi, który w pośrodku was trwa dla waszego doświadczenia, nie dziwcie się, jakby was spotkało coś niezwykłego, ale cieszcie się, im bardziej jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, abyście się cieszyli i radowali przy objawieniu się Jego chwały.” (1 Ptr 4,12.13 BT).

1. Jak brzmi ostatnie z błogosławieństw wygłoszonych w kazaniu na Górze?

Mt 5,10-12

„Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. Błogosławieni jesteście, gdy [ludzie] wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami.” (Mt 5,10-12 BT);

„Szczęśliwi, którzy cierpią prześladowanie za sprawiedliwość, albowiem ich jest królestwo niebieskie. Szczęśliwi jesteście, jeśli z mojego powodu lżą was i prześladują, i kłamliwie przypisują wam wszelkie zło. Cieszcie się i radujcie, bo czeka was sowita zapłata w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy żyli przed wami.” (Mt 5,10-12 BP).

Uwaga: Jezus Chrystus nie ukrywał przed Swymi naśladowcami, że pójście za Nim, jest równoznaczne z wystawieniem się na trudności, odrzucenie przez otoczenie, nawet ze strony najbliższych osób, szyderstwo, a nawet prześladowania i śmierć. Nie obiecywał, że codzienne życie uczyni łatwiejszym, ale raczej uprzedzał, że będzie ono trudniejsze niż przedtem. Dla Chrystusa często trzeba było utracić pracę, uznanie i przyjaciół.

2. Na co przygotował Pan Jezus Swoich uczniów?

Jan 15,17-21; por. 2 Tym 3,12

„To wam przykazuję, abyście się nawzajem miłowali. Jeśli świat was nienawidzi, wiedzcie, że Mnie wcześniej niż was znienawidził. Gdybyście byli ze świata, świat kochałby was jako swoją własność; ponieważ jednak nie jesteście ze świata, ale Ja was wybrałem ze świata, dlatego was świat nienawidzi. Pamiętajcie o Słowie, które do was skierowałem: Sługa nie jest większy od swego pana. Jeśli Mnie prześladowali, i was będą prześladować; jeśli moje Słowo wypełniali i wasze będą wypełniać. Jednak to wszystko czynić wam będą ze względu na moje imię, gdyż nie znają Tego, który Mnie posłał.” (Jan 15,17-21 BPD);

„Tak też wszyscy, którzy chcą żyć pobożnie w Chrystusie Jezusie, będą prześladowani.” (2 Tym 3,12 BP);

„Tak też wszyscy, którzy pragną żyć po Bożemu i w Chrystusie Jezusie, doznają prześladowania.” (2 Tym 3,12 Kow).

3. W jaki sposób spełniło się to w życiu pierwszych chrześcijan?

DzAp 7,58-60; 9,1-4; por. Hbr 10,32-39

„Wyrzucili go poza miasto i kamienowali, a świadkowie złożyli swe szaty u stóp młodzieńca, zwanego Szawłem. Tak kamienowali Szczepana, który modlił się: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” A gdy osunął się na kolana, zawołał głośno: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” Po tych słowach skonał.” (DzAp 7,58-60 BT);

„Wywlekli go poza miasto i obrzucili kamieniami, a świadkowie złożyli swoje szaty u stóp młodego człowieka imieniem Szaweł. I tak kamienowali Szczepana, który modlił się w ten sposób: Panie Jezu, przyjmij ducha mego. A kiedy już upadł na kolana, zawołał głośno: Panie, nie uważaj ich za winnych tego grzechu! I po tych słowach skonał. A Szaweł godził się na zamordowanie Szczepana.” (DzAp 7,58-60 BR);

„A Szaweł siał wszędzie postrach i zionął pragnieniem zabijania uczniów Pańskich. Sam udał się do arcykapłana i poprosił o specjalne listy - pełnomocnictwa do synagog w Damaszku, aby mógł pojmać i przyprowadzić do Jerozolimy zarówno mężczyzn, jak i kobiety, zwolenników - jeśliby się okazało, że są tam tacy - tej nowej drogi życia. Był właśnie w drodze do Damaszku i znajdował się już niedaleko miasta, gdy oto poraziła go nagle światłość z nieba. Upadł na ziemię i usłyszał głos, który mówił do niego: Szawle, Szawle, dlaczego mnie prześladujesz?” (DzAp 9,1-4 BR);

„A Saul, dysząc jeszcze groźbą i chęcią mordu przeciwko uczniom Pańskim, przyszedł do arcykapłana i prosił go o listy do synagog w Damaszku, aby mógł, jeśliby znalazł jakich zwolenników drogi Pańskiej, zarówno mężczyzn jak i kobiety, uwięzić ich i przyprowadzić do Jerozolimy. I stało się w czasie drogi, że gdy się zbliżał do Damaszku, olśniła go nagle światłość z nieba, a gdy padł na ziemię, usłyszał głos mówiący do niego: Saulu, Saulu, czemu mnie prześladujesz?” (DzAp 9,1-4 BW);

„Przypomnijcie sobie owe pierwsze dni, w których, gdy już zostaliście oświeceni, znosiliście cierpliwie częste zmagania z cierpieniem, czy to publicznie wyszydzani i poniewierani, czy to jako współtowarzysze żyjących w takich warunkach. Przecież i uwięzionym okazaliście współczucie i z radością znieśliście grabież waszego mienia, wiedząc, że sami posiadacie dobra lepsze i trwałe. Nie traćcie więc cierpliwości, która otrzymuje wielką nagrodę. Potrzeba wam przecież wytrwania, abyście wypełniając wolę Bożą osiągnęli to, co wam było obiecane. Jeszcze bowiem „bardzo mała chwilka, Ten, który ma przyjść, nadejdzie i nie będzie zwlekał, a mój sprawiedliwy dzięki wierze żyć będzie, a jeśli bojaźliwie odstąpi, nie będzie mi się podobał”. My jednak nie należymy do bojaźliwych, którzy mają zginąć, lecz do wierzących, którzy mają żyć.” (Hbr 10,32-39 BP);

„Przypomnijcie sobie dni poprzednie, kiedy po swym oświeceniu wytrwaliście w licznych zmaganiach z utrapieniami, czy to, gdy byliście wystawieni publicznie na zniewagi i udręki, czy też, gdy wiernie staliście przy tych, z którymi się tak obchodzono. Cierpieliście bowiem wespół z więźniami i przyjęliście z radością grabież waszego mienia, wiedząc, że sami posiadacie majętność lepszą i trwałą. Nie porzucajcie więc ufności waszej, która ma wielką zapłatę. Albowiem wytrwałości wam potrzeba, abyście, gdy wypełnicie wolę Bożą, dostąpili tego, co obiecał. Bo jeszcze tylko mała chwila, a przyjdzie Ten, który ma przyjść, i nie będzie zwlekał; a sprawiedliwy mój z wiary żyć będzie; lecz jeśli się cofnie, nie będzie dusza moja miała w nim upodobania. Lecz my nie jesteśmy z tych, którzy się cofają i giną, lecz z tych, którzy wierzą i zachowują duszę.” (Hbr 10,32-39 BW).

4. Co o prześladowaniach znoszonych dla Ewangelii pisał ap. Piotr?

1 Ptr 4,12-14

„Najmilsi! Nie dziwcie się, jakby was coś niezwykłego spotkało, gdy was pali ogień, który służy doświadczeniu waszemu, ale w tej mierze, jak jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, radujcie się, abyście i podczas objawienia chwały jego radowali się i weselili. Błogosławieni jesteście, jeśli was znieważają dla imienia Chrystusowego, gdyż Duch chwały, Duch Boży, spoczywa na was.” (1 Ptr 4,12-14 BW);

„Umiłowani! Temu żarowi, który w pośrodku was trwa dla waszego doświadczenia, nie dziwcie się, jakby was spotkało coś niezwykłego, ale cieszcie się, im bardziej jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, abyście się cieszyli i radowali przy objawieniu się Jego chwały. Błogosławieni [jesteście], jeżeli złorzeczą wam z powodu imienia Chrystusa, albowiem Duch chwały, Boży Duch na was spoczywa.” (1 Ptr 4,12-14 BT);

„Najmilsi! niech wam nie będzie rzeczą dziwną ten ogień, który na was przychodzi ku doświadczeniu waszemu, jakoby co obcego na was przychodziło; Ale radujcie się z tego, żeście uczestnikami ucierpienia Chrystusowego, abyście się i w objawienie chwały jego z radością weselili. Jeźli was lżą dla imienia Chrystusowego, błogosławieni jesteście, gdyż on Duch chwały a Duch Boży odpoczywa na was, który względem nich bywa bluźniony, ale względem was bywa uwielbiony.” (1 Ptr 4,12-14 BG).

5. Przed czym ostrzegał współwierzących?

1 Ptr 4,15; 3,17

„A niech nikt z was nie cierpi jako zabójca albo złodziej, albo złoczyńca, albo jako człowiek, który się wtrąca do cudzych spraw.” (1 Ptr 4,15 BW);

„Oby tylko nikt z was nie cierpiał dlatego, że jest na przykład mordercą, złodziejem, złoczyńcą lub tym, który zajmuje się [w sposób niewłaściwy] cudzymi sprawami.” (1 Ptr 4,15 BR);

„Lepiej bowiem cierpieć - jeśli taka byłaby wola Boża - dobrze czyniąc, niż (cierpieć) za złe postępowanie.” (1 Ptr 3,17 BP);

„Albowiem lepiej jest cierpieć dla dobrych uczynków, jeżeli wola Boża tego wymaga, niż za przestępstwa.” (1 Ptr 3,17 Kow).

6. Jakiej ważnej cechy uczył ap. Paweł Zbór w Rzymie?

Rz 12,14; por. Mt 5,44; DzAp 7,59.60

„Błogosławcie tym, którzy was prześladują. Błogosławcie, a nie przeklinajcie.” (Rz 12,14 BP);

„Dobrze życzcie tym, którzy was prześladują, dobrze życzcie, a nie przeklinajcie.” (Rz 12,14 BPD);

„Błogosławcie tych, którzy was prześladują. Błogosławcie ich, a nie złorzeczcie im.” (Rz 12,14 BR);

„Ja wam natomiast mówię: Kochajcie nieprzyjaciół waszych i módlcie się za tych, którzy was prześladują.” (Mt 5,44 BPD);

„Aleć Ja wam powiadam: Miłujcie nieprzyjacioły wasze; błogosławcie tym, którzy was przeklinają; dobrze czyńcie tym, którzy was mają w nienawiści, i módlcie się za tymi, którzy wam złość wyrządzają i prześladują was.” (Mt 5,44 BG);

„I kamienowali Szczepana, on zaś modlił się tymi słowami: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” W końcu upadł na kolana i zawołał donośnym głosem: „Panie, nie poczytaj im tego za grzech!” Po tych słowach skonał.” (DzAp 7,59.60 BP);

„I kamienowali Szczepana, wzywającego imienia (Pana) i mówiącego: Panie Jezu, przyjmij ducha mego. A gdy padł na kolana, zawołał donośnym głosem: Panie, nie policz im tego grzechu. I kiedy to powiedział, zasnął.” (DzAp 7,59.60 BPD).

7. Jakie wspaniałe oświadczenie złożył?

Rz 8,35-39

„Któż tedy zdoła nas oddzielić od miłości Chrystusa: Utrapienie? Ucisk? Prześladowanie? Głód? Brak odzienia? Niebezpieczeństwa lub miecz? Jest przecież napisane: Dla Ciebie zabijają nas przez cały dzień, uważają nas za owce przeznaczone na rzeź. Lecz my nad wszystkim odnosimy zwycięstwo dzięki Temu, który nas umiłował. Otóż pewien jestem, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani moce, ani to, co na górze, ani to, co w głębinie, ani żadne stworzenie nie będzie mogło oddzielić nas od Bożej miłości, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.” (Rz 8,35-39 BR).

Błogosławieni pokój czyniący!

Tekst przewodni: Mt 5,9

„Błogosławieni pokój czyniący, albowiem oni synami Bożymi będą nazwani.” (Mt 5,9 BW);

„Szczęśliwi zaprowadzający pokój, gdyż oni będą nazwani synami Boga.” (Mt 5,9 BPD);

„Błogosławieni są spokojni, albowiem oni będą nazywani Synami Bożymi.” (Mt 5,9 BB).

1. Jakie największe wartości kryją się w Bogu?

2 Kor 13,11; Rz 15,33

„W końcu, bracia, bądźcie zdrowi; doskonalcie się, weźcie sobie napomnienie do serca, bądźcie jednomyślni, zachowujcie pokój, a Bóg miłości i pokoju będzie z wami.” (2 Kor 13,11 BW);

„W końcu, bracia, radujcie się; bądźcie otwarci na pouczenie, napomnienie, to samo myślcie, zachowujcie pokój — a Bóg miłości i pokoju będzie z wami.” (2 Kor 13,11 BPD);

„Na ostatek, bracia! miejcie się dobrze; doskonałymi bądźcie, cieszcie się, jednomyślnymi bądźcie, w pokoju żyjcie, a Bóg miłości i pokoju będzie z wami. Pozdrówcie jedni drugich świętem pocałowaniem.” (2 Kor 13,11 BG);

„A Bóg pokoju niech będzie z wami wszystkimi! Amen.” (Rz 15,33 BT);

„A Bóg, który darzy nas pokojem, niech będzie z wami wszystkimi. Amen.” (Rz 15,33 BR).

2. Kto na początku zabrał człowiekowi pokój i zniszczył społeczność z Bogiem?

1 Mjż 3,6-10

„I wtedy niewiasta zobaczyła [po raz pierwszy], że owoce tego drzewa są dobre do jedzenia, miłe dla oczu, i budzą pragnienie zdobycia wiedzy. Zerwała przeto owoc z niego, skosztowała go sama i dała mężczyźnie, który był z nią. I on też zjadł. I natychmiast obojgu otworzyły się oczy, i dostrzegli, że są nadzy; sięgnęli zatem po gałązki figowe i zrobili sobie z nich przepaski. Potem mężczyzna i kobieta, słysząc kroki Jahwe, który przechadzał się w ogrodzie podczas orzeźwiającego chłodu, skryli się przed Nim wśród drzew. Ale Jahwe sam odezwał się do mężczyzny, pytając: Gdzie jesteś? A on odpowiedział: Usłyszałem Twoje kroki w ogrodzie i przeraziłem się, bo jestem nagi. I dlatego się ukryłem.” (1 Mjż 3,6-10 BR).

3. Czym obdarzył nas Bóg, gdy zostaliśmy usprawiedliwieni w krwi Jezusa Chrystusa?

Rz 5,1.10

„Usprawiedliwieni tedy z wiary, pokój mamy z Bogiem przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa. (…)

Jeśli bowiem, będąc nieprzyjaciółmi, zostaliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć Syna jego, tym bardziej, będąc pojednani, dostąpimy zbawienia przez życie jego.” (Rz 5,1.10 BW);

„Będąc usprawiedliwieni przez wiarę, pokój mamy z Bogiem przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego, (…) Gdyśmy jeszcze byli nieprzyjaciółmi Boga, zostaliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć Syna jego; tym bardziej, będąc pojednani, dostąpimy zbawienia przez życie jego.” (Rz 5,1.10 Kow).

4. O co powinniśmy się starać w naszych kontaktach z bliźnimi?

Rz 12,18-21; Hbr 12,14

„Jeśli to możliwe z waszej strony, zachowujcie pokój ze wszystkimi ludźmi. Umiłowani! Nie mścijcie się sami, ale dajcie miejsce gniewowi (Bożemu), gdyż napisano: Pomsta należy do Mnie, Ja odpłacę, mówi Pan. Lecz jeśli twój nieprzyjaciel jest głodny, nakarm go; jeśli spragniony, napój go; bo to czyniąc, zgarniesz na jego głowę ogniste węgle. Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło zwyciężaj dobrem.” (Rz 12,18-21 BPD);

„Dokładajcie wszelkich starań, aby, o ile to od was zależy, z wszystkimi żyć w zgodzie. Najmilsi, nie dopuszczajcie się żadnej zemsty; niech Bóg sam okaże swoje zagniewanie zgodnie z tym, co napisane: Do Mnie należy dokonywanie pomsty, Ja będę udzielał zapłaty - mówi Pan. Jeżeli nieprzyjaciel twój jest głodny, daj mu jeść; jeżeli jest spragniony, daj mu pić. Postępując w ten sposób będziesz gromadził rozżarzone węgle [skruchy] na głowie twego nieprzyjaciela. Nie daj się pokonać złu, lecz sam dobrem zwyciężaj zło.” (Rz 12,18-21 BR);

„Starajcie się o pokój ze wszystkimi i o uświęcenie, bez którego nikt nie będzie oglądał Boga.” (Hbr 12,14 BP);

„Starajcie się też o zachowanie pokoju ze wszystkimi i o świętość, bez której nikt nie będzie mógł zobaczyć Pana.” (Hbr 12,14 BR).

Uwaga: Jedną z najlepszych rad, jakie możemy sobie wzajemnie udzielić, jest rada, aby modlić się za ludzi, którzy są nam nieżyczliwi, a nawet gotowi wyrządzić krzywdę! Doznało tego wielu chrześcijan, którzy wcześniej mieli trudności z przebaczeniem, w jakiś zdumiewający sposób modlitwa za nieprzyjaciół przynosi wewnętrzny spokój, a nawet zmienia postawę wrogów.

5. Jakie wartości liczą się najbardziej w Królestwie Bożym?

Rz 14,17; por. Łk 17,20.21

„Królestwo Boże bowiem nie jest pokarmem i napojem, lecz sprawiedliwością, pokojem i radością w Duchu Świętym.” (Rz 14,17 BP);

„Bo królestwo Boże to nie sprawa tego, co się je i pije, ale to sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym.” (Rz 14,17 BT);

„Królestwo Boże - to nie sprawa jedzenia i picia; jego istota - to sprawiedliwość, pokój i radość, którą daje Duch Święty.” (Rz 14,17 BR);

„Zapytany przez faryzeuszów, kiedy przyjdzie królestwo Boże, odpowiedział: - Królestwo Boże przyjdzie niepostrzeżenie. Nie będą mówili: Jest tu, albo: Jest tam, bo królestwo Boże jest w was.” (Łk 17,20.21 BP);

„Zapytany zaś przez faryzeuszów, kiedy przyjdzie Królestwo Boże, odpowiedział im: Królestwo Boże nie przychodzi w sposób dostrzegalny; Nie będą też mówić: Spójrzcie, jest tutaj, albo: Tam; oto bowiem Królestwo Boże jest pośród was.” (Łk 17,20.21 BPD).

6. Co powinniśmy zanosić ludziom, gdy im zwiastujemy Ewangelię?

Łk 10,5.6; por. Ef 6,15

„Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi! Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was.” (Łk 10,5.6 BT);

„Kiedy wejdziecie do jakiegoś domu, powiedzcie najpierw: Pokój temu domowi. A jeśli będzie tam syn pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli zaś nie, powróci do was.” (Łk 10,5.6 BP);

„I obuwszy nogi, by być gotowymi do zwiastowania ewangelii pokoju.” (Ef 6,15 BW);

„A nogi obujcie w gotowość głoszenia Dobrej Nowiny pokoju.” (Ef 6,15 BR).

7. Jaki cenny dar pozostawił nam Jezus Chrystus?

Jan 14,27; por. Flp 4,4-9

„Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam; nie tak jak świat daje, Ja wam daję. Niech się nie trwoży wasze serce i niech się nie kuli ze strachu.” (Jan 14,27 BPD);

„Pokój wam zostawiam, pokój mój wam daję. Ja daję go wam nie jak świat daje. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka.” (Jan 14,27 BP);

„Radujcie się zawsze w Panu. Powtarzam raz jeszcze: radujcie się. Skromność wasza niech będzie znana wszystkim ludziom. Pan jest blisko! O nic przesadnie się nie troskajcie, lecz wszystkie wasze potrzeby polecajcie Bogu w modlitwie błagalnej (połączonej) z dziękczynieniem. A pokój Boży, który przewyższa wszelki umysł, niech strzeże w Chrystusie Jezusie serc i myśli waszych. Wreszcie, bracia, niech myśli wasze zwracają się ku temu wszystkiemu, co prawdziwe, godne, sprawiedliwe, czyste, miłe i chlubne, co cnotliwe i zasługujące na pochwałę. Czyńcie to, czegoście się nauczyli, co przyjęliście, coście usłyszeli i zobaczyli u mnie, a Bóg pokoju będzie z wami.” (Flp 4,4-9 BP);

„Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się! Niech będzie znana wszystkim ludziom wasza wyrozumiała łagodność: Pan jest blisko! O nic się już zbytnio nie troskajcie, ale w każdej sprawie wasze prośby przedstawiajcie Bogu w modlitwie i błaganiu z dziękczynieniem! A pokój Boży, który przewyższa wszelki umysł, będzie strzegł waszych serc i myśli w Chrystusie Jezusie. W końcu, bracia, wszystko, co jest prawdziwe, co godne, co sprawiedliwe, co czyste, co miłe, co zasługuje na uznanie: jeśli jest jakąś cnotą i czynem chwalebnym - to miejcie na myśli! Czyńcie to, czego się nauczyliście, co przejęliście, co usłyszeliście i co zobaczyliście u mnie, a Bóg pokoju będzie z wami.” (Flp 4,4-9 BT).

Błogosławieni czystego serca!

Tekst przewodni: Ps 51,12

„Serce czyste stwórz we mnie, o Boże, A ducha prawego odnów we mnie!” (Ps 51,12 BW).

1. Jak brzmi kolejne błogosławieństwo z Kazania na Górze?

Mt 5,8; por. Jan 1,47-49

„Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą.” (Mt 5,8 BT);

„Szczęśliwi czystego serca, gdyż oni będą oglądać Boga.” (Mt 5,8 BPD);

„Jezus ujrzał Natanaela, który zbliżał się do Niego. I mówi o nim: - Oto Izraelita, w którym naprawdę nie masz zdrady. Pyta Go Natanael: - Skąd mnie znasz? Jezus mu odpowiedział: - Widziałem cię pod drzewem figowym, zanim cię Filip zawołał. Natanael Mu odrzekł: - Rabbi, Tyś jest Syn Boży! Tyś Król Izraela!” (Jan 1,47-49 BP);

„A gdy Jezus ujrzał Natanaela, idącego do niego, rzekł o nim: Oto prawdziwy Izraelita, w którym nie ma fałszu. Rzecze mu Natanael: Skąd mnie znasz? Odpowiedział mu Jezus i rzekł: Zanim cię zawołał Filip, widziałem cię, gdy byłeś pod drzewem figowym. Odpowiedział mu Natanael: Mistrzu! Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś królem Izraela.” (Jan 1,47-49 BW).

Uwaga: „Błogosławieństwo to wymaga, byśmy dokładnie przeegzaminowali samych siebie. Zapytajmy, czy daną usługę wykonujemy z samej chęci usłużenia komuś, czy dla zapłaty. Czy nasza służba jest bezinteresowna, czy może na pierwszy plan wysuwają się motywy ambicjonalne? Czy daną pracę w Kościele wykonujemy dla Chrystusa, czy dla umocnienia własnego prestiżu? Czy idziemy do Zboru, po to, by się spotkać z Bogiem, czy tylko po to, by spełnić obowiązek zasługujący na uznanie innych? Czy nasza religijność wypływa wyłącznie z potrzeby Boga? A może lubimy uważać siebie za pobożnych?...” (W. Barclay, Ewangelia Mateusza, t.I., s. 136).

2. Jaką smutną prawdę o ludzkim sercu objawia prorok, a do czego wzywa nas Salomon?

Jer 17,9; Przyp. Sal. 4,23-27

„Podstępne jest serce, bardziej niż wszystko inne, i zepsute, któż może je poznać?” (Jer 17,9 BW);

„Serce jest zdradliwsze niż wszystko inne i niepoprawne - któż je zgłębi?” (Jer 17,9 BT);

„Serce jest zdradliwsze niż wszystko i tak przewrotne, że nie da się przeniknąć.” (Jer 17,9 BR);

„Bardziej niż nad wszelką inną rzeczą czuwaj nad sercem swoim, w nim bowiem jest źródło życia. Odsuń od siebie przewrotność ust, oddal od siebie obłudę warg. Niech oczy twoje patrzą prosto przed siebie, a powieki twe niech będą otwarte. Wyrównaj ścieżkę dla twoich kroków, niech wszystkie twoje drogi będą umocnione. Nie zbaczaj ani w prawo, ani w lewo, odwracaj swą nogę od zła.” (Przyp. Sal. 4,23-27 BP);

„Bardziej niż czegokolwiek strzeż swego serca, bo z niego się wywodzi całe twoje życie. Unikaj wszelkiego fałszywego słowa, niech ust twoich nie splami żadna przewrotność. Twoje oczy niech patrzą zawsze tylko prosto, spoglądać masz zawsze śmiało przed siebie! Niech twoje stopy kroczą po równych drogach, niech będą wygładzone wszystkie twoje ścieżki. Nie zbaczaj z drogi ni w prawo, ni w lewo, odwracaj się co rychlej od zła wszelkiego!” (Przyp. Sal. 4,23-27 BR).

3. O co prosił król Dawid, gdy go zwiodło jego serce?

Ps 51,1.12

„Przewodnikowi chóru. Psalm Dawidowy. (…) Serce czyste stwórz we mnie, o Boże, A ducha prawego odnów we mnie!” (Ps 51,1.12 BW).

4. Co musi nastąpić, aby nasze serca były czyste i wrażliwe na głos Boży?

Ezech 36,26; por. Jer 31,31-33

„I dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, odbiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała.” (Ezech. 36,26 BT);

„I dam wam serce nowe, i ducha nowego dam do waszego wnętrza, i usunę z waszego ciała serce kamienne, a dam wam serce mięsiste.” (Ezech. 36,26 BW);

„Oto nadejdą dni - głosi Jahwe - a z Domem Izraela i z Domem Judy zawrę Nowe Przymierze! Nie jak Przymierze, które zawarłem z ich praojcami, gdym ich ujął za rękę, by wyprowadzić ich z ziemi egipskiej, które to Przymierze moje oni zerwali, chociaż byłem ich Panem - głosi Jahwe. Natomiast to będzie Przymierze, jakie zawrę z Domem Izraela po dniach owych - głosi Jahwe: Złożę Prawo moje w ich wnętrzu i wypiszę je w ich sercu! I będę im Bogiem, a oni będą mi ludem!” (Jer 31,31-33 BP);

„Oto nadchodzą dni - wyrocznia Pana - kiedy zawrę z domem Izraela nowe przymierze. Nie jak przymierze, które zawarłem z ich przodkami, kiedy ująłem ich za rękę, by wyprowadzić z ziemi egipskiej. To moje przymierze złamali, mimo że byłem ich Władcą - wyrocznia Pana. Lecz takie będzie przymierze, jakie zawrę z domem Izraela po tych dniach - wyrocznia Pana: Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercu. Będę im Bogiem, oni zaś będą Mi narodem.” (Jer 31,31-33 BT);

„Oto idą dni - mówi Pan - że zawrę z domem izraelskim i z domem judzkim nowe przymierze. Nie takie przymierze, jakie zawarłem z ich ojcami w dniu, gdy ich ująłem za rękę, aby ich wyprowadzić z ziemi egipskiej, które to przymierze oni zerwali, chociaż Ja byłem ich Panem - mówi Pan - lecz takie przymierze zawrę z domem izraelskim po tych dniach, mówi Pan: Złożę mój zakon w ich wnętrzu i wypiszę go na ich sercu. Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem.” (Jer 31,31-33 BW).

5. W jakich surowych słowach ap. Jakub gromił wierzących, którzy zaniedbali konieczną troskę o czystość swych serc (Przyp. Sal 4,23)?

Jak 4,8

„Zbliżcie się do Boga, a zbliży się do was. Obmyjcie ręce, grzesznicy, i oczyśćcie serca, ludzie o rozdwojonej duszy.” (Jak 4,8 BPD);

„Zbliżajcie się do Boga, a On przybliży się do was. Oczyśćcie ręce, grzesznicy, i uświęćcie serca, ludzie rozdarci wewnętrznie!” (Jak 4,8 BP);

„Zbliżcie się do Boga, a on przybliży się do was. Oczyśćcie swe ręce, grzesznicy, i czystymi uczyńcie swe serca, ludzie chwiejni!” (Jak 4,8 Kow).

6. Czym napełnione jest czyste serce wierzącego?

Mt 22,37.38; por. Jan 14,23

„A On mu powiedział: Będziesz miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej. To jest największe i pierwsze przykazanie.” (Mt 22,37.38 BW);

„On mu odpowiedział: „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie.” (Mt 22,37.38 BT);

„A Jezus mu odpowiedział: - Jeśli kto Mnie miłuje, będzie przestrzegał mojej nauki. A Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego i będziemy mieszkać u niego.” (Jan 14,23 BP);

„Odpowiedział mu Jezus: Jeśli ktoś Mnie miłuje, zachowuje moją naukę. Dlatego Ojciec mój również go umiłuje; przyjdziemy do niego i będziemy w nim przebywać.” (Jan 14,23 BR).

7. Kogo także miłuje człowiek czystego serca?

1 Ptr 1,22; 1 Jana 4,20.21

„Skoro już dusze swoje uświęciliście, będąc posłuszni prawdzie celem zdobycia nieobłudnej miłości bratniej, jedni drugich gorąco czystym sercem umiłujcie.” (1 Ptr 1,22 BT);

„W posłuszeństwie dla prawdy uświęcajcie dusze swoje, aby dojrzeć do nieobłudnej miłości bratniej: miłujcie się wzajemnie gorąco i z głębi serca.” (1 Ptr 1,22 Kow);

„Jeśliby ktoś mówił: „Miłuję Boga”, a równocześnie nienawidziłby swego brata, ten jest kłamcą. Kto bowiem nie miłuje swego brata, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi. A takie przykazanie mamy od Niego, aby ten, kto miłuje Boga, miłował również swego brata.” (1 Jana 4,20.21 BP);

„Jeżeli ktoś mówi, że miłuje Boga, a równocześnie ma w nienawiści swego brata, to jest kłamcą. Kto nie okazuje miłości bratu, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi. (21) Tymczasem On nakazuje nam bardzo wyraźnie, aby ten, kto miłuje Boga, miłował także i swego brata.” (1 Jana 4,20.21 BR).