W oczekiwaniu na zbawienie (2)

Tekst pamięciowy: Iz 9,1 

„Lud, który chodzi w ciemności, ujrzy światło wielkie, nad mieszkańcami krainy mroków zabłyśnie światłość.” (Iz 9,1 BW);

„Lud chodzący w ciemności wielką światłość oglądał. Nad przebywającymi w kraju cienia śmierci zajaśniało światło.” (Iz 9,1 BP);

1. Co było treścią zwiastowania Jana Chrzciciela i jak ludzie reagowali na jego słowa?

    Mt 3,1-7

„W czasach owych pojawił się Jan Chrzciciel, który nauczał na Pustyni Judzkiej wołając: Nawróćcie się, bo królestwo niebieskie jest blisko. To właśnie do niego odnosiły się słowa Izajasza proroka, mówiącego: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę dla Pana. Prostymi czyńcie Jego ścieżki. Jan miał odzienie z sierści wielbłądziej, a na biodrach pas ze skóry. Żywił się szarańczą i miodem leśnym. Spieszono do niego z Jerozolimy, z całej Judei i ze wszystkich okolic nadjordańskich. Chrzcił [ludzi] w wodach Jordanu, a oni wyznawali swoje grzechy. A kiedy widział, że przychodziło także wielu faryzeuszy i saduceuszy, żeby się ochrzcić, począł wołać do nich: Plemię żmijowe, kto wam powiedział, że zdołacie uniknąć zbliżającego się gniewu?” (Mt 3,1-7 BR);

„W owym czasie wystąpił Jan Chrzciciel i głosił na Pustyni Judzkiej te słowa: „Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie”. Do niego to odnosi się słowo proroka Izajasza, gdy mówi: Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, Dla Niego prostujcie ścieżki! Sam zaś Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a jego pokarmem była szarańcza i miód leśny. Wówczas ciągnęły do niego Jerozolima oraz cała Judea i cała okolica nad Jordanem. Przyjmowano od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając przy tym swe grzechy. A gdy widział, że przychodzi do chrztu wielu spośród faryzeuszów i saduceuszów, mówił im: „Plemię żmijowe, kto wam pokazał, jak uciec przed nadchodzącym gniewem?” (Mt 3,1-7 BT).

2. W jaki sposób Pan Jezus zwiastował nadejście Królestwa Bożego?

    Mt 4,13-17,23

„Opuścił jednak Nazaret, przyszedł i osiadł w Kafarnaum nad jeziorem, na pograniczu Zabulona i Neftalego. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza: Ziemia Zabulona i ziemia Neftalego. Droga morska, Zajordanie, Galilea pogan! Lud, który siedział w ciemności, ujrzał światło wielkie, i mieszkańcom cienistej krainy śmierci światło wzeszło. Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: „Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie”. (...) I obchodził Jezus całą Galileę, nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc Ewangelię o królestwie i lecząc wszystkie choroby i wszelkie słabości wśród ludu.” (Mt 4,13-17.23 BT);

„I ominąwszy Nazaret, zatrzymał się w Kafarnaum, nad brzegiem jeziora, tam, gdzie graniczą ze sobą Zabulon i Neftali. I tak oto miała się wypełnić przepowiednia proroka Izajasza: Ziemia Zabulona, ziemia Neftalego, droga nadmorska, kraj zajordański, Galilea pogan. Naród, który żył w ciemnościach, ujrzał światłość wielką. Jasność ukazała się nad tymi, którzy mieszkali w mrocznej krainie śmierci. Od tego momentu począł Jezus nauczać wołając: Nawróćcie się, bo królestwo niebieskie jest blisko. (...) Tymczasem obchodził całą Galileę, nauczał w synagogach, ogłaszał Dobrą Nowinę królestwa i leczył wszelkie choroby i wszystkie ludzkie słabości.” (Mt 4,13-17.23 BR).

3. Kto również zwiastował Ewangelię z polecenia Jezusa?

    Łk 10,3.9-11

„Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. (...) uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże. Lecz jeśli do jakiego miasta wejdziecie, a nie przyjmą was, wyjdźcie na jego ulice i powiedzcie: Nawet proch, który z waszego miasta przylgnął nam do nóg, strząsamy wam. Wszakże to wiedzcie, że bliskie jest królestwo Boże.” (Łk 10,3.9-11 BT);

„Idźcie, oto posyłam was jak jagnięta między wilki. (...) I uzdrawiajcie w nim chorych. I mówcie: Przyszło do was królestwo Boże! A gdy wejdziecie do jakiegoś miasta i nie przyjmą was, wyjdźcie na ulicę i powiedzcie: Strząsamy wam nawet pył, który przylgnął do naszych stóp w waszym mieście. To jednak wiedzcie: Nadeszło królestwo Boże.” (Łk 10,3.9-11 BP).

4. Jak zareagował Piotr, kiedy Pan Jezus zapowiadał swoje cierpienie?

    Mt 16,21-22; por. 1 Ptr 4,12-13

„Odtąd Jezus zaczął ukazywać swoim uczniom swoim, że musi pójść do Jerozolimy, wiele wycierpieć ze strony starszych, arcykapłanów i znawców Prawa, że musi być zabity i trzeciego dnia zostać wzbudzony z martwych. A Piotr wziął Go sobie na stronę i zaczął upominać: Miłosierdzie Ci, Panie! Nigdy tak z Tobą nie będzie!” (Mt 16,21-22 BPD);

„Odtąd zaczął Jezus wskazywać swoim uczniom na to, że musi iść do Jerozolimy i wiele cierpieć od starszych i arcykapłanów, i uczonych w Piśmie; że będzie zabity i trzeciego dnia zmartwychwstanie. A Piotr wziął Go na bok i począł robić Mu wyrzuty: „Panie, niech Cię Bóg broni! Nie przyjdzie to nigdy na Ciebie”.” (Mt 16,21-22 BT);

„Najmilsi! Nie dziwcie się, jakby was coś niezwykłego spotkało, gdy was pali ogień, który służy doświadczeniu waszemu, ale w tej mierze, jak jesteście uczestnikami cierpień Chrystusowych, radujcie się, abyście i podczas objawienia chwały jego radowali się i weselili.” (1 Ptr 4,12-13 BW);

„Umiłowani! Nie dziwcie się pożodze rozszalałej wśród was dla waszego wypróbowania, jakby spotykało was coś niezwykłego. Ale gdy uczestniczycie w cierpieniach Chrystusa, radujcie się, abyście mogli jeszcze bardziej się radować, gdy Jego chwała się objawi!” (1 Ptr 4,12-13 BP).

5. O czym bardzo często przypominali apostołowie?

    Fil 3,20-21; Jak 5,7-10; 2 Ptr 3,10-13

„Nasza bowiem ojczyzna jest w niebie. Stamtąd też jako Zbawcy wyczekujemy Pana naszego Jezusa Chrystusa, który przekształci nasze ciało poniżone, na podobne do swego chwalebnego ciała, tą potęgą, jaką może On także wszystko, co jest, sobie podporządkować.” (Fil 3,20-21 BT);

„Nasza ojczyzna jest w niebie i stamtąd oczekujemy przyjścia Pana naszego, Jezusa Chrystusa. On to właśnie przemieni nasze ciało przemijające w ciało chwalebne, podobne do Jego ciała. Dokona zaś tego potęgą, jaką może poddać pod swoją władzę wszystko, co istnieje.” (Fil 3,20-21 BR);

„Aleć nasza rzeczpospolita jest w niebiesiech, skąd też zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa. Który przemieni ciało nasze podłe, aby się podobne stało chwalebnemu ciału jego, według skutecznej mocy, którą też wszystkie rzeczy sobie podbić może.” (Fil 3,20-21 BG);

„Bowiem nasze obywatelstwo jest w niebiosach, z których także oczekujemy zbawcy, Pana Jezusa Chrystusa. Tego, który zmieni kształt naszego ciała poniżenia, na kształt będący tożsamy z jego ciałem chwały; gdyż on jest to w stanie uczynić z powodu mocy, oraz wszystko sobie podporządkować.” (Fil 3,20-21 BGN);

„Wytrwajcie więc cierpliwie, bracia, aż do przyjścia Pana! Oto rolnik, wyczekuje drogocennego plonu ziemi, cierpliwie wypatrując, aż spadnie deszcz jesienny i wiosenny. I wy także trwajcie cierpliwie i umacniajcie swe serca, gdyż bliskie jest przyjście Pana. Nie uskarżajcie się, bracia, jedni na drugich, abyście nie byli sądzeni. Oto Sędzia (już) stoi u drzwi. W znoszeniu trudów i w cierpliwości bierzcie, bracia, przykład z proroków, którzy przemawiali w imieniu Pana.” (Jak 5,7-10 BP);

„Czekajcie zatem cierpliwie, bracia, dopóki nie przyjdzie Pan. Oto rolnik także czeka z wielką cierpliwością na wyborny plon ziemi, póki go wczesne i późne deszcze nie znoszą. Podobnie i wy - czekajcie cierpliwie! Niech moc i siła wstąpi w serca wasze. Bo przybliżyło się przyjście Pańskie. Nie szemrajcie, bracia, jeden przeciwko drugiemu, abyście nie byli sądzeni. Sędzia stoi już przed drzwiami. Bierzcie sobie, bracia, za przykład w cierpieniu i za wzór cierpliwości proroków, którzy przemawiali w imię Pańskie.” (Jak 5,7-10 Kow);

„Dzień zaś Pana nadejdzie, jak złodziej. Przeminą niebiosa, żywioły ogarnięte żarem rozpadną się, a ziemia i (będące) na niej dzieła ulegną spaleniu. Skoro to wszystko w ten sposób ma ulec zagładzie, to jak święcie i pobożnie powinniście żyć, oczekując i przyspieszając przyjście dnia Pana, (dnia), w którym spłoną niebiosa rozżarzone ogniem i spalą się fundamenty świata! Lecz my oczekujemy nowych niebios i nowej ziemi, w których zamieszka sprawiedliwość, zgodnie z Jego obietnicą!” (2 Ptr 3,10-13 BP);

„Dzień Pański zaś przyjdzie jak złodziej. Niebo i ziemia znikną wtedy w okamgnieniu, gwiazdy rozsypią się pod działaniem ognia, a po ziemi i tym, co ją wypełnia, nie pozostanie nawet ślad najmniejszy. A skoro wszystko, co istnieje, w ten sposób ulegnie zagładzie, to jakże święcie i pobożnie powinniście żyć, nie tylko oczekując na przyjście dnia Bożego, lecz także starając się je przyśpieszyć. Wtedy niebo zniknie w płomieniach ognia, a gwiazdy roztopią się od żaru. Lecz my, zgodnie z przyrzeczeniem Pana, oczekujemy na nowe niebo i nową ziemię - miejsce zamieszkania sprawiedliwości.” (2 Ptr 3,10-13 BR);

„Przyjdzie zaś dzień Pański jak złodziej; w którym niebo z wielkim szumem przeminie i żywioły od gorąca stopnieją, a ziemia i dzieła, które na niej są, będą spalone. Skoro więc to wszystko ma być zniszczone, jakimiż powinniście być w świętym postępowaniu i uczynkach pobożności; Oczekując i śpiesząc się na przyjście dnia Pańskiego, w którym niebo płonąc, rozpuści się i żywioły od żaru ognia stopnieją? Lecz oczekujemy według obietnic jego „nowego nieba i nowej ziemi,” w których sprawiedliwość mieszka.” (2 Ptr 3,10-13 JW).

W oczekiwaniu na zbawienie (1)

Tekst pamięciowy: Ps  119,81

„Dusza moja tęskni do zbawienia twojego, Oczekuję słowa twojego.” (Ps 119,81 BW);

„Dusza moja usycha z tęsknoty za Twoim zbawieniem, w Twym słowie złożyłem moją nadzieję.” (Ps 119,81 BP).

1. Co musiał uczynić Izraelita, który nieświadomie zgrzeszył?

    3 Mjż 4,27-32

„Jeśli zgrzeszy zwykły człowiek, nieświadomie wykraczając przeciw któremuś z przykazań, zabraniających takich czynów, i obciąży się winą, skoro uświadomi się go, że popełnił grzech, przyprowadzi jako dar młodą kozę, samicę bez skazy - za grzech, którego się dopuścił. Potem położy rękę na głowę tej ofiary i zabije ją na przebłaganie w miejscu, [gdzie się zabija] ofiary całopalne. Wtedy kapłan weźmie na palec nieco krwi i przeniesie na rogi ołtarza całopalenia; całą zaś [resztę] krwi wyleje u podstawy tego ołtarza. A wszystek jej tłuszcz kapłan wybierze, podobnie jak się go wybiera przy ofiarach dziękczynnych, i spali na ołtarzu jako [ofiarę] woni przyjemnej dla Jahwe. I tak to kapłan zadośćuczyni za niego i [grzech] będzie mu odpuszczony. Jeśli zaś przyniesie w darze owcę jako ofiarę przebłagalną, ma to być samica bez skazy.” (3 Mjż 4,27-32 BP);

„A jeżeliby kto zgrzeszył niebacznie z ludu pospolitego wykroczywszy przeciw jednemu z przykazań Wiekuistego, wzbraniających cokolwiek czynić, a przewiniłby; Jeżeli mu tedy ujawni się grzech jego, którym zgrzeszył, to przywiedzie na ofiarę swą kozę, zdrową samicę za grzech którego się dopuścił. I położy rękę swą na głowę „zagrzesznej” – i zarzną tę ofiarę zagrzeszną na miejscu ofiar całopalnych. I weźmie kapłan nieco krwi jej na palec swój, a pomaże narożniki ofiarnicy całopaleń pozostałą zaś krew jej wyleje u podstawy ofiarnicy. Wszystek też łój jej zdejmie, jak zdejmuje się łój z ofiary opłatnej, i puści go z dymem kapłan na ofiarnicy, na woń przyjemną Wiekuistemu; i tak rozgrzeszy go kapłan, i odpuszczonem mu będzie. A jeżeli z owiec przynosi na ofiarę swą zagrzeszną, samicę zdrową niechaj przyniesie.” (3 Mjż 4,27-32 Tora I. Cylkowa).

2. Jakie prawdy zawarte są w natchnionych tekstach ST?

    Ps 40,5-7; Ps 50,13-14; Kazn. 4,17

„Błogosławiony człowiek, który nadzieję swoją złożył w Jahwe, a nie przyłącza się do ludzi zuchwałych ani do tych, którzy drogą kłamstwa podążają. Nieprzeliczone są Twoje cuda, któreś uczynił, Jahwe, Boże mój, a w zamierzeniach Twoich względem nas nie ma równego Tobie. Chciałbym je głosić i o nich opowiadać, ale zbyt wiele ich, by móc je wyliczyć. W ofiarach i darach nie masz upodobania, nie żądasz całopalenia ani ofiary za grzech, lecz otworzyłeś uszy moje.” (Ps 40,5-7 BP);

„Czyż jadam mięso wołów i piję krew kozłów? Złóż Bogu w ofierze uwielbienie i spełnij swe śluby wobec Najwyższego!” (Ps 50,13-14 BP);

„Czyż jadam mięso byków Albo piję krew kozłów? Ofiaruj Bogu dziękczynienie I spełnij Najwyższemu śluby swoje!” (Ps 50,13-14 BW);

„Czuwaj nad swymi nogami, gdy wstępujesz do Domu Bożego! Przybliżyć się, by słuchać, to rzecz lepsza niż ofiara składana przez głupców, gdyż nie wiedzą o tym, że zło popełniają.” (Kazn. 4,17 BP);

„Pilnuj swoich kroków, gdy idziesz do domu Bożego, i nastaw się na słuchanie, gdyż jest to lepsze niż ofiary składane przez głupich; bo nie umieją nic innego, jak tylko czynić zło.” (Kazn. 4,17 BW).

3. W jakich okolicznościach Izraelici przypominali sobie o zbawiającej mocy Bożej?

    Sędz 10,10-12

„Toteż Izraelici wołali o pomoc do Jahwe, mówiąc: - Zgrzeszyliśmy przeciwko Tobie, bośmy porzucili naszego Boga a służyliśmy Baalom. I rzekł Jahwe do synów Izraela: - Czyż nie uciskali was Egipcjanie, Amoryci, Ammonici, Filistyni, Sydończycy, Amalekici i Midianici, ale gdy wołaliście [o pomoc] do mnie, czyż nie wybawiłem was z ich rąk?” (sędz 10,10-12 BP).

4. Kto w szczególny sposób mówił o Bożym zbawieniu?

    Ps 18,3-7; Ps 23,6; Ps 68,20-21

„Jahwe jest moją opoką, moją twierdzą, moim Wybawicielem; Bóg mój jest mi skałą, na której znajduję schronienie, jest moją tarczą, rogiem mego zbawienia i miejscem obronnym. Wołam do Jahwe godnego wszelkiej chwały, a będę wybawiony od mych nieprzyjaciół. Ogarniała mnie już śmiertelna toń, grozą przejmował zalew zagłady; oplatały mnie więzy Szeolu, chwytały mnie sidła śmierci. W udręce mojej wzywałem Jahwe, wołałem o pomoc do mego Boga. Z Przybytku swego usłyszał mój głos, wołanie moje dotarło do Jego uszu.” (Ps 18,3-7 BP);

„Tak, dobroć i łaska pójdą w ślad za mną przez wszystkie dni mego życia i zamieszkam w domu Pańskim po najdłuższe czasy.” (Ps 23,6 BT);

„Zaprawdę, dobroć i łaskawość towarzyszą mi przez wszystkie dni mojego życia; i będę mieszkał w Domu Jahwe po kres moich dni.” (Ps 23,6 BP);

„Pan niech będzie przez wszystkie dni błogosławiony: ciężary nasze dźwiga Bóg, zbawienie nasze. Bóg nasz jest Bogiem, który wyzwala, i Pan Bóg daje ujść przed śmiercią.” (Ps 68,20-21 BT).

5. Który z proroków zapowiadał zbawienie i nadejście Mesjasza?

    Iz 25,8-9; Iz 26,16-19; Iz 51,4-6; Iz 61,1-2

„Unicestwi On śmierć na wieki! I otrze Pan, Jahwe, łzę z każdego oblicza, i zdejmie hańbę ludu swojego z całej ziemi. - Tak rzekł Jahwe. W tym dniu mówić się będzie: - Oto jest Bóg nasz; Jemu zaufaliśmy, że On nas wybawi! To jest Jahwe; w Nim położyliśmy nadzieję! Radujmy się i weselmy z Jego wybawienia!” (Iz 25,8-9 BP);

„Jahwe, gdyś nas doświadczał w ucisku, szukaliśmy Ciebie, wołaliśmy w niedoli, [która była] dla nas Twą chłostą. Jak niewiasta brzemienna bliska połogu odczuwa bóle i krzyczy w boleściach - takimi, Jahwe, byliśmy przed Twoim obliczem: byliśmy brzemienni, wiliśmy się z bólu, a zrodziliśmy tylko zawieruchę; nie dokonaliśmy ocalenia kraju, nie przychodzą na świat mieszkańcy ziemi. Twoi umarli ożyją! Ich zwłoki na nowo powstaną. Przebudzą się ci, co w prochu spoczywają, i wznosić będą okrzyki radości. Bo jako rosa na ziołach - będzie rosa Twoja i ziemia wyda cienie umarłych!” (Iz 26,16-19 BP);

„Panie! W niedoli szukali cię, wołali, gdy ich smagałeś. Jak brzemienna, gdy zbliża się chwila rodzenia, wije się z bólu, krzyczy w boleściach, tak było z nami przez ciebie, Panie! Poczęliśmy, wiliśmy się z bólu, lecz porodziliśmy wiatr; nie dokonaliśmy wybawienia kraju, nie przyszli na świat mieszkańcy ziemi. Ożyją twoi umarli, twoje ciała wstaną, obudzą się i będą radośnie śpiewać ci, którzy leżą w prochu, gdyż twoja rosa jest rosą światłości, a ziemia wyda zmarłych.” (Iz 26,16-19 BW);

„Panie! w ucisku szukali cię; gdyś ich karał, wylewali modlitwy swe. Jako brzemienna, gdy się przybliża ku rodzeniu, boleje i woła w boleściach swoich, takeśmy byli przed obliczem twojem, Panie! Poczęliśmy, boleliśmy; aleśmy tylko jakoby wiatr porodzili, a żadnegośmy wybawienia ziemi nie sprawili, i nie upadli mieszkający na okręgu ziemskim. Ożyją umarli twoi, trupy moje wstaną, gdy rzeczesz: Ocućcie się, a śpiewajcie mieszkający w prochu! Albowiem rosa twoja będzie jako rosa na ziołach; ale niezbożnych o ziemię uderzysz.” (Iz 26,16-19 BG);

„Słuchajcie mnie pilnie, narody, ludy, nakłońcie uszu ku mnie! Bo to ode mnie wyjdzie Nauka, a Prawo me będzie światłością narodów! Ugruntuję wkrótce moją sprawiedliwość. Jak światłość wschodzi moje zbawienie (a ramiona moje sądzić będą ludy). Wyczekują mnie zamorskie krainy i polegają na moim ramieniu. Podnieście swe oczy ku niebu i spójrzcie na dół, ku ziemi! Oto niebiosa jak dym się rozpłyną, ziemia - jak szata - ulegnie zniszczeniu, a jej mieszkańcy pomrą jak komary. Lecz zbawienie moje trwać będzie na wieki, sprawiedliwość moja nie będzie mieć końca!” (Iz 51,4-6 BP);

„Ludy, słuchajcie Mnie z uwagą, narody, nastawcie ku Mnie uszu! Bo ode Mnie wyjdzie pouczenie, i Prawo moje wydam jako światłość dla ludów. Bliska jest moja sprawiedliwość, zbawienie moje się ukaże. Ramię moje sądzić będzie ludy. Wyspy położą we Mnie nadzieję i liczyć będą na moje ramię. Podnieście oczy ku niebu i na dół popatrzcie ku ziemi! Zaiste, niebo jak dym się rozwieje i ziemia zwiotczeje jak szata, a jej mieszkańcy wyginą jak komary. Lecz moje zbawienie będzie wieczne, a sprawiedliwość moja zmierzchu nie zazna.” (Iz 51,4-6 BT);

„Duch Pana, Jahwe, nade mną, bo oto namaścił mię Jahwe i posłał mię, bym głosił radosną nowinę ubogim, łagodził ból tych, których serca złamane, więzionym wyzwolenie ogłaszał, a jeńcom - wolność; bym zapowiadał rok łaski Jahwe i dzień odpłaty Boga naszego; abym pocieszał wszystkich żałobą dotkniętych.” (Iz 61,1-2 BP);

„Duch Wszechmocnego, Pana nade mną, gdyż Pan namaścił mnie, abym zwiastował ubogim dobrą nowinę; posłał mnie, abym opatrzył tych, których serca są skruszone, abym ogłosił jeńcom wyzwolenie, a ślepym przejrzenie, abym ogłosił rok łaski Pana i dzień pomsty naszego Boga, abym pocieszył wszystkich zasmuconych.” (Iz 61,1-2 BW).

6. Czego dziś oczekuje lud Boży?

    1 Ptr 1,3-5

„Niech będzie uwielbiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który w swoim wielkim miłosierdziu przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa zrodził nas na nowo do nadziei pełnej życia, do niezniszczalnego, nieskalanego, wiecznego dziedzictwa, zachowanego dla was w niebie. Wy zaś strzeżeni jesteście mocą Bożą przez wiarę, aby przygotowane zbawienie objawiło się w czasie ostatecznym.” (1 Ptr 1,3-5 BP);

„Niech będzie błogosławiony Bóg, Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa! Darował nam nowe życie, on, który jest pełen miłosierdzia. Wskrzesił nas do żywej nadziei przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, tak że oczekiwać możemy dziedzictwa, które nie przeminie ani nie zwiędnie w swej niepokalanej czystości. A jest ono zgotowane w niebiesiech dla was, których moc Boża strzeże przez wiarę i sposobi do zbawienia, jakie ma być objawione w czasach ostatecznych.” (1 Ptr 1,3-5 Kow).

Uwolnienie od winy

Tekst pamięciowy: 1 Ptr 4,8

„Nade wszystko miejcie gorliwą miłość jedni ku drugim, gdyż miłość zakrywa mnóstwo grzechów.” (1 Ptr 4,8 BW);

„Przede wszystkim zaś kochajcie się wzajemnie z całego serca, bo „miłość przyczynia się do odpuszczenia wielu grzechów”.” (1 Ptr 4,8 BP).

1. Jaki jest stan sprawiedliwego człowieka, który żyje wśród bezbożnych?

    2 Ptr 2,7-9

„A wybawił sprawiedliwego Lota udręczonego rozpustnym życiem występnych, bo ten sprawiedliwy, mieszkając wśród nich, dzień po dniu cierpiał w swej sprawiedliwej duszy z powodu czynów występnych, jakie widział i słyszał - tak Pan umie wybawiać pobożnych z doświadczeń, a niesprawiedliwych zachować na dzień sądu dla ukarania.” (2 Ptr 2,7-9 BP);

„Ocalił tylko Lota sprawiedliwego, który znosił prawdziwe udręki wskutek rozpustnego postępowania ludzi bezbożnych. Przebywając wśród nich jako sprawiedliwy z każdym dniem odczuwał w swej duszy coraz większe udręczenie, gdy patrzył na niecne postępowanie ludzi lub gdy o nim słyszał. Tak to potrafił Pan wyrwać sprawiedliwych z największych niebezpieczeństw, a bezbożnych zatrzymać aż do dnia sądu na ukaranie.” (2 Ptr 2,7-9 BR);

„Wybawił tylko sprawiedliwego Lota, który cierpiał katusze z powodu wyuzdania niecnych ludzi; bo haniebne czyny na które ten sprawiedliwy, mieszkając wśród nich, zmuszony był patrzeć i słuchać o nich, sprawiały sprawiedliwej jego duszy dzień w dzień udrękę. Tak to potrafił Pan wybawić od pokuszenia ludzi pobożnych, a bezbożników zachować na dzień sądu dla ukarania.” (2 Ptr 2,7-9 Kow).

2. Jakie rozterki dręczą wierzących, którzy są świadomi gniewu Bożego?

    1 Mjż 18,23-25

„Potem Abraham przybliżył się i zapytał: - Czy chcesz wytracić sprawiedliwych razem z niegodziwcami? A gdyby tak było pięćdziesięciu sprawiedliwych w obrębie tego miasta, czy i wtedy wytracisz, a nie przebaczysz tej miejscowości dla pięćdziesięciu sprawiedliwych, którzy w niej mieszkają? Nie może to być, byś miał tak postąpić, że zabijesz sprawiedliwych razem z grzesznikami, żeby podobny był los sprawiedliwych i grzeszników. Nie może to być! Czyż Sędzia całej ziemi nie miałby wyrokować sprawiedliwie?” (1 Mjż 18,23-25 BP);

„Zbliżywszy się do Niego, Abraham rzekł: „Czy zamierzasz wygubić sprawiedliwych wespół z bezbożnymi? Może w tym mieście jest pięćdziesięciu sprawiedliwych; czy także zniszczysz to miasto i nie przebaczysz mu przez wzgląd na owych pięćdziesięciu sprawiedliwych, którzy w nim mieszkają? O, nie dopuść do tego, aby zginęli sprawiedliwi z bezbożnymi, aby stało się sprawiedliwemu to samo, co bezbożnemu! O, nie dopuść do tego! Czyż Ten, który jest sędzią nad całą ziemią, mógłby postąpić niesprawiedliwie?” (1 Mjż 18,23-25 BT);

„I przystąpiwszy rzekł: „Czyliż zatracisz sprawiedliwego z niezbożnym? Jeśli będzie pięćdziesięciu sprawiedliwych w mieście, zginąż społem? i nie przepuścisz miejscu owemu dla pięćdziesięciu sprawiedliwych, jeśli będą w nim? Niech to daleko będzie od ciebie, abyś tę rzecz uczynić miał i zabić sprawiedliwego z niezbożnym, i żeby był sprawiedliwy na równi z niezbożnym; niech to daleko będzie od ciebie! Ty, który sądzisz wszystką ziemię, żadną miarą nie dokonasz takiego sądu?” (1 Mjż 18,23-25 JW).

3. Co dzieje się w sercu sprawiedliwego, który uświadomi sobie swój grzech?

    Ps 51,2-6; 10-13

„Gdy przybył do niego prorok Natan po jego grzechu z Batszebą.

Zmiłuj się nade mną, Boże, w swojej łaskawości, w ogromie swego miłosierdzia wymaż moją nieprawość! Obmyj mnie zupełnie z mojej winy i oczyść mnie z grzechu mojego! Uznaję bowiem moją nieprawość, a grzech mój jest zawsze przede mną. Tylko przeciw Tobie zgrzeszyłem i uczyniłem, co złe jest przed Tobą, tak że się okazujesz sprawiedliwym w swym wyroku i prawym w swoim osądzie.” (Ps 51,2-6 BT);

„Gdy go odwiedził Natan, prorok, po przyjściu do Bat-Szeby.

Zmiłuj się nademną panie wedle łaski Twojej, według wielkiego miłosierdzia Twego zmaż występki moje. Zupełnie obmyj mnie z winy mojej, a z grzechu mojego oczyść mnie. Bo występki moje ja znam, a grzech mój obecny mi zawsze. Tobie samemu zgrzeszyłem, a zło w oczach Twoich czyniłem, przetoś sprawiedliwy w wyroku Twoim, czysty w sądzie Twoim.” (Ps 51,2-6 I.Cylkow);

„Kiedy po cudzołóstwie z Batszebą przybył do niego prorok Natan Zmiłuj się nade mną, Boże, według miłosierdzia Twego, a według Twej dobroci odpuść moje winy. Obmyj mnie całego z nieprawości moich i oczyść ze wszystkich mych grzechów. Bo ja znam dobrze moje winy i moje grzechy mam wciąż przed oczyma. Zgrzeszyłem przeciwko Tobie samemu, na Twoich oczach wiele zła czyniłem, tak że okażesz się sprawiedliwy w Swym wyroku i prawy w Swoim sądzie.” (Ps 51,2-6 BR);

„Spraw, bym usłyszał radość i wesele: niech się radują kości, któreś skruszył! Odwróć oblicze swe od moich grzechów i wymaż wszystkie moje przewinienia! Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste i odnów w mojej piersi ducha niezwyciężonego! Nie odrzucaj mnie od swego oblicza i nie odbieraj mi świętego ducha swego!” (Ps 51,10-13 BT);

„Daj, bym usłyszał radość i wesele, Niech się rozradują kości, które skruszyłeś! Zakryj oblicze swoje przed grzechami moimi I zgładź wszystkie winy moje. Serce czyste stwórz we mnie, o Boże, A ducha prawego odnów we mnie! Nie odrzucaj mnie od oblicza swego I nie odbieraj mi swego Ducha świętego!” (Ps 51,10-13 BW).

4. Co czyni Bóg ze skruszonym sercem?

    Ps 51,18-19; Iz 57,15.16; Iz 61,1-2

„Nie znajdujesz bowiem upodobania w ofiarach, a jeślibym złożył całopalenie, nie przyjąłbyś go. Moją ofiarą, o Boże, duch skruszony; sercem skruszonym i złamanym, Boże, nie wzgardzisz.” (Ps 51,18-19 BP);

„Ty się bowiem nie radujesz ofiarą i nie chcesz całopaleń, choćbym je dawał. Moją ofiarą, Boże, duch skruszony, nie gardzisz, Boże, sercem pokornym i skruszonym.” (Ps 51,18-19 BT);

„Bo tak mówi [Bóg] Wysoki i Wzniosły, którego Tron jest wieczny, a Imię święte: - Na wysokościach i w świątnicy przebywam, lecz jestem i przy zgnębionym, poniżonym na duchu, aby ożywić ducha poniżonych i by ożywić serca pognębionych. Nie będę bowiem wiecznie pozywał na sąd i nie na wieki będę zagniewany, gdyż inaczej [wszelki] duch zamarłby przede mną i tchnienie życia, które Ja stworzyłem.” (Iz 57,15.16 BP);

„Bo tak mówi on najdostojniejszy i najwyższy, który mieszka w wieczności, a święte jest imię jego: Ja, który mieszkam na wysokości na miejscu świętem, mieszkam i z tym, który jest skruszonego i uniżonego ducha, ożywiając ducha pokornych, ożywiając serce skruszonych. Nie będę się zaiste na wieki wadził, ani się wiecznie gniewał; boćby duch przed obliczem mojem zemdlał, i dusze, którem Ja uczynił.” (Iz 57,15.16 BG);

„Oto bowiem, co mówi Najwyższy przebywający w miejscu wiecznego zamieszkania, i którego imię - Święty: Przebywam na miejscu wyniosłym i świętym, lecz jestem też człowiekiem cichym i pokornym, po to by ożywić wszystkich poniżonych i podnieść na duchu skruszonych sercem. I nie będę się też opierał bez końca ani wiecznie trwał przy swoim gniewie, bo musiałby zginąć sprzede Mnie duch wszelki i dusze wszystkie, które sam uczyniłem.” (Iz 57,15.16 BR);

„Duch Pana, Jahwe, nade mną, bo oto namaścił mię Jahwe i posłał mię, bym głosił radosną nowinę ubogim, łagodził ból tych, których serca złamane, więzionym wyzwolenie ogłaszał, a jeńcom - wolność; bym zapowiadał rok łaski Jahwe i dzień odpłaty Boga naszego; abym pocieszał wszystkich żałobą dotkniętych.” (Iz 61,1-2 BP);

„Duch Wszechmocnego, Pana nade mną, gdyż Pan namaścił mnie, abym zwiastował ubogim dobrą nowinę; posłał mnie, abym opatrzył tych, których serca są skruszone, abym ogłosił jeńcom wyzwolenie, a ślepym przejrzenie, abym ogłosił rok łaski Pana i dzień pomsty naszego Boga, abym pocieszył wszystkich zasmuconych.” (Iz 61,1-2 BW).

5. Jaka przestroga płynie z nauki naszego Zbawiciela?

    Łk 18,10-14

„Dwóch ludzi weszło do świątyni, aby się pomodlić: jeden był faryzeuszem, a drugi celnikiem. Faryzeusz stojąc tak się modlił: Boże, dziękuję Ci, że nie jestem taki jak inni ludzie: złodzieje, krzywdziciele, cudzołożnicy, albo jak ten oto celnik. Poszczę dwa razy w tygodniu, daję dziesięciny ze wszystkiego, co nabywam. A celnik stanął z daleka i nie śmiał nawet oczu podnieść do nieba, ale bił się w piersi mówiąc: Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu. Powiadam wam: Ten odszedł do domu bardziej usprawiedliwiony niż tamten. Bo kto się wynosi, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony.” (Łk 18,10-14 BP);

„Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz a drugi celnik. Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: „Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, oszuści, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik. Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam”. Natomiast celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi i mówił: „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!” Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony”.” (Łk 18,10-14 BT)

Skutki grzechu

Tekst pamięciowy: Rz 8,10

„Jeśli jednak Chrystus jest w was, to chociaż ciało jest martwe z powodu grzechu, jednak duch jest żywy przez usprawiedliwienie.” (Rz 8,10 BW);

„Jeżeli natomiast Chrystus w was mieszka, ciało wprawdzie podlega śmierci ze względu na [skutki] grzechu duch jednak posiada życie na skutek usprawiedliwienia.” (Rz 8,10 BT);

„Lecz jeśli Chrystus jest w was, ciało wprawdzie jest umarłe dla grzechu, ale duch żyje dla usprawiedliwienia.” (Rz 8,10 JW).

1. Jak Stwórca przygotował miejsce dla człowieka i czym go obdarował?

    1 Mjż 1,27-28; 1 Mjż 2,8.15

„I stworzył Bóg ludzi na obraz swój, na obraz Boga stworzył ich: stworzył mężczyznę i kobietę. I błogosławił im Bóg. I rzekł do nich: Płodni bądźcie i mnóżcie się; napełniajcie ziemię i ujarzmiajcie ją. Władajcie rybami morza i ptactwem nieba, i wszelkim zwierzęciem, ruszającym się na ziemi.” (1 mjż 1,27-28 BP);

„Potem zasadził Pan Bóg ogród w Edenie, na wschodzie. Tam umieścił człowieka, którego stworzył.” (1 Mjż 2,8 BW);

„I zasadził Jahwe-Bóg na wschodzie ogród w Edenie, i umieścił tam człowieka, którego ukształtował.” (1 Mjż 2,8 BP);

„A zasadziwszy Wiekuisty Bóg ogród w Edenie od dawna umieścił tam człowieka, którego utworzył.” (1 Mjż 2,8 Tora I. Cylkowa);

„Zaś WIEKUISTY, Bóg, wcześniej zasadził ogród w Edenie, po czym umieścił tam człowieka, którego stworzył.” (1 Mjż 2,8 NBG-PL);

„Tak więc umieścił Jahwe człowieka w ogrodzie Eden, żeby go uprawiał i strzegł.” (1 Mjż 2,15 BR).

2. Jak diametralnie zmieniła się sytuacja ludzi, kiedy zgrzeszyli?

    1 Mjż 3,16-19; 1 Mjż 3,23

„Do kobiety zaś rzekł: Pomnożę dolegliwości brzemienności twojej, w bólach będziesz rodziła dzieci, mimo to ku mężowi twemu pociągać cię będą pragnienia twoje, on zaś będzie panował nad tobą. A do Adama rzekł: Ponieważ usłuchałeś głosu żony swojej i jadłeś z drzewa, z którego ci zabroniłem, mówiąc: Nie wolno ci jeść z niego, przeklęta niech będzie ziemia z powodu ciebie! W mozole żywić się będziesz z niej po wszystkie dni życia swego! Ciernie i osty rodzić ci będzie i żywić się będziesz zielem polnym. W pocie oblicza twego będziesz jadł chleb, aż wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty; bo prochem jesteś i w proch się obrócisz.” (1 Mjż 3,16-19 BW);

„Do niewiasty też rzekł: „Pomnożę nędze twoje i poczęcia twoje; z boleścią rodzić będziesz dziatki i pod mocą będziesz mężową, a on będzie panował nad tobą.” - Adamowi zaś rzekł: „Iżeś usłuchał głosu żony twojej i jadłeś z drzewa, z któregom ci był kazał, abyś nie jadł, przeklęta będzie ziemia w dziele twoim; w pracach jeść z niej będziesz po wszystkie dni żywota twego. Ciernie i osty rodzić ci będzie, a ziele ziemi jeść będziesz. W pocie oblicza twego będziesz pożywał chleba, aż się wrócisz do ziemi z którejś wzięty; boś jest prochem i w proch się obrócisz.” (1 Mjż 3,16-19 JW);

„Do niewiasty rzekł: „Wielce, wielce pomnożę męki brzemienności twojej; w bólach rodzić będziesz dzieci; a do męża twego żądza twoja, a on panować będzie nad tobą.” A do Adama rzekł: „Żeś usłuchał głosu żony twojej, a jadł z drzewa, o którem ci przykazałem mówiąc: nie będziesz jadł z niego; przeklętą niech będzie ziemia gwoli tobie, w utrapieniu żywić ci się z niej, po wszystkie dni żywota twojego. A cierń i oset rodzić ci będzie, a żywić ci się zielem polnem. W pocie oblicza twego będziesz pożywał chleb, aż powrócisz do ziemi, bo z niej wziętym jesteś; bo prochem ty, i w proch się obrócisz!” (1 Mjż 3,16-19 Tora I. Cylkowa);

„I wydalił Jahwe człowieka z ogrodu Eden, aby odtąd uprawiał ziemię, z której został uczyniony.” (1 Mjż 3,23 BR).

3. Jak zmieniły się relacje Boga i człowieka po pojawieniu się grzechu?

    1 Mjż 3,8; 1 Mjż 4,9-11; por. Rzym 1,21-24

„Gdy zaś mężczyzna i jego żona usłyszeli kroki Pana Boga przechadzającego się po ogrodzie, w porze kiedy był powiew wiatru, skryli się przed Panem Bogiem wśród drzew ogrodu.” (1 Mjż 3,8 BT);

„Wówczas Jahwe zapytał Kaina: - Gdzie jest twój brat Abel? Tamten odpowiedział: - Nie wiem! Czy jestem stróżem swego brata? A [Jahwe] rzekł: - Cóżeś uczynił! Oto krew twego brata woła ku mnie z ziemi. Dlatego wyklęty bądź teraz z tej ziemi, Która rozwarła swą paszczę, Aby z twojej ręki przyjąć krew twojego brata.” (1 Mjż 4,9-11 BP);

„Ponieważ, choć Boga poznali, nie oddali Mu czci jako Bogu ani Mu nie dziękowali, lecz znikczemnieli w swoich myślach i zaćmione zostało bezrozumne ich serce. Podając się za mądrych stali się głupimi. I zamienili chwałę niezniszczalnego Boga na podobizny i obrazy śmiertelnego człowieka, ptaków, czworonożnych zwierząt i płazów. Dlatego wydał ich Bóg poprzez pożądania ich serc na łup nieczystości, tak iż dopuszczali się bezczeszczenia własnych ciał.” (Rzym 1,21-24 BT);

„Gdyż poznali Boga, a nie okazali Mu czci i wdzięczności, jakie są Bogu należne; przeciwnie, stali się niemądrzy w swoich rozważaniach i ciemność otoczyła nierozumne ich serca. Uważając się za mądrych, stali się głupimi. Chwałę nieśmiertelnego Boga zamienili na wyobrażenia przedstawiające śmiertelnego człowieka, ptaki, czworonogi i płazy. Z tego powodu Bóg rzucił ich na pastwę żądz nieczystych, gnieżdżących się w ich sercach, tak że wzajemnie bezcześcili swoje ciała.” (Rzym 1,21-24 BP);

„Dlatego że po poznaniu Boga, nie oddali Mu chwały ani nie podziękowali jako Bogu, lecz w swoim powątpiewaniu stali się niezdolni do poprawnego myślenia i zaciemniona została bezmyślność ich serca. Podając się za mądrych, stali się głupimi. Zamienili też chwałę nieśmiertelnego Boga na podobiznę obrazu śmiertelnego człowieka oraz ptaków, czworonogów i płazów. Dlatego wydał ich Bóg w żądze ich serc na nieczystość plugawienia ich ciał między sobą.” (Rzym 1,21-24 BPD).

4. Jaki był skutek bezbożnego życia ludzi i pomnażania grzechów?

    1 Mjż 6,5-7; 1 Mjż 6,11-12

„I Jahwe widział, że wielka jest niegodziwość ludzi na świecie i że wszelkie ich zamysły kierują się ku złu. Pożałował więc Jahwe, że uczynił ludzi na ziemi, i zasmucił się w swym sercu. I Jahwe rzekł: - Zgładzę z powierzchni ziemi ludzi, których stworzyłem; a wraz z ludźmi zwierzęta domowe, płazy i ptactwo nieba, bo żałuję, że ich uczyniłem.” (1 Mjż 6,5-7 BP);

„A świat skaził się (przed Bogiem), wypełniła go nieprawość. Widząc tak skażony świat - wszyscy ludzie bowiem wypaczyli drogę [swego życia] na ziemi.” (1 Mjż 6,11-12 BP);

„Ziemia w oczach Bożych była [wówczas] pełna zepsucia, [bo] ludzie dopuszczali się wszelkich nieprawości. Bóg widząc, że ziemia została zbrukana, a wszyscy ludzie na ziemi żyją niegodziwie.” (1 Mjż 6,11-12 BR);

„Ale ziemia była skażona przed Bogiem oraz ziemia napełniła się krzywdą. Bóg także widział ziemię, że oto jest skażona; bowiem każda cielesna natura skaziła swoją drogę na ziemi.” (1 Mjż 6,11-12 NBG-PL).

5. Jakie świadectwo pamięci i tęsknoty za Edenem znajdujemy w tekstach Biblii?

    1 Mjż 5,29

„Dał mu na imię Noe, mówiąc: „Niech on będzie pociechą w naszej pracy i w mozole naszych rąk na tej ziemi, którą Jahwe przeklął”.” (1 Mjż 5,29 BP);

„Dając mu na imię Noe, [Lamek] powiedział: Niech nam będzie pociechą w naszej pracy i umęczeniu na tej ziemi przeklętej przez Jahwe.” (1 Mjż 5,29 BR).