Błogosławieństwo pracy Józefa

Lekcja 4 ------- 27.01.2018 r.

Tekst przewodni: PrzypSal 10,29

„Pan jest twierdzą dla tego, kto postępuje nienagannie, lecz zgubą dla tych, którzy czynią nieprawość.” (PrzypSal 10,29 BW);

„Niewinni u Pana znajdują schronienie, a dla złoczyńców zaś Pan gotuje zgubę.” (PrzypSal 10,29 BR);

„Droga Jahwe - ostoją dla nieskazitelnego, ale zagładą dla czyniących zło.” (PrzypSal 10,29 BP). 

1. Jakie napięcia miały miejsce wśród synów Jakuba?
    1 Mjż 37,1-11

„Jakub mieszkał w kraju, w którym zatrzymał się jego ojciec, czyli w Kanaanie. Oto są dzieje potomków Jakuba. Józef jako chłopiec siedemnastoletni wraz ze swymi braćmi, synami żon jego ojca Bilhy i Zilpy, pasał trzody. Doniósł on ojcu, że źle mówiono o tych jego synach. Izrael miłował Józefa najbardziej ze wszystkich swych synów, gdyż urodził mu się on w podeszłych jego latach. Sprawił mu też długą szatę z rękawami. Bracia Józefa widząc, że ojciec kocha go bardziej niż wszystkich, tak go znienawidzili, że nie mogli zdobyć się na to, aby przyjaźnie z nim porozmawiać. Pewnego razu Józef miał sen. I gdy opowiedział go braciom swym, ci zapałali jeszcze większą nienawiścią do niego. Mówił im bowiem: Posłuchajcie, jaki miałem sen. Śniło mi się, że wiązaliśmy snopy w środku pola i wtedy snop mój podniósł się i stanął, a snopy wasze otoczyły go kołem i oddały mu pokłon Rzekli mu bracia: Czyż miałbyś jako król panować nad nami i rządzić nami jak władca? I jeszcze bardziej go nienawidzili z powodu jego snów i wypowiedzi. A potem miał on jeszcze inny sen i tak opowiedział go swoim braciom: Śniło mi się jeszcze, że słońce, księżyc i jedenaście gwiazd oddają mi pokłon. A gdy to powiedział ojcu i braciom, ojciec skarcił go mówiąc: Co miałby znaczyć ów sen? Czyż ja, matka twoja i twoi bracia mielibyśmy przyjść do ciebie i oddawać ci pokłon aż do ziemi? Podczas gdy bracia zazdrościli Józefowi, ojciec jego zapamiętał sobie ów sen.” (1 Mjż 37,1-11 BT4).

2. Co postanowili uczynić bracia Józefa?
    1 Mjż 37,18-20

„I ujrzeli go z daleka; lecz zanim się do nich zbliżył, zmówili się, że go zabiją, mówiąc jeden do drugiego: Oto idzie ów mistrz od snów! Nuże, chodźmy i zabijmy go, i wrzućmy go do jakiej studni, a potem powiemy: Dziki zwierz go pożarł. Zobaczymy, co wyjdzie z jego snów.” (1 Mjż 37,18-20 BW).

3. Co w ostateczności spotkało Józefa i dlaczego bracia zmienili swoją decyzję?
    1 Mjż 37,26-28; 36

„Wtedy Juda powiedział do swoich braci: „Co nam to da, jeśli zamordujemy naszego brata i ukryjemy tę zbrodnię? Sprzedajmy go Izmaelitom, a nie róbmy mu krzywdy, bo przecież on jest naszym bratem”. Bracia go posłuchali. Gdy więc kupcy madianiccy przechodzili obok, bracia wyciągnęli Józefa ze zbiornika na wodę i sprzedali go Izmaelitom za dwadzieścia sztuk srebra, a oni zabrali Józefa do Egiptu.” (1 Mjż 37,26-28 Pau);

„Midianici zaś sprzedali go w Egipcie Potyfarowi, dworzaninowi faraona, dowódcy straży przybocznej.” (1 Mjż 37,36 BW).

4. Jak przebiegała służba Józefa?
    1 Mjż 39,2-6; 39,21-23; 41,38-46

„Jahwe był z Józefem i dlatego wiodło mu się dobrze i był w domu swego pana, Egipcjanina. Ten jego pan spostrzegł, że Jahwe jest z nim i sprawia, że mu się dobrze wiedzie, cokolwiek czyni. Józef zatem zjednał sobie u niego życzliwość, tak iż stał się jego osobistym sługą. Uczynił go zarządcą swego domu, oddawszy mu we władanie cały swój majątek. A odkąd go ustanowił zarządcą swego domu i swojego majątku, Jahwe błogosławił domowi tego Egipcjanina przez wzgląd na Józefa. I tak spoczęło błogosławieństwo Jahwe na wszystkim, co [Potifar] posiadał w domu i w polu. A powierzywszy cały majątek Józefowi, nie troszczył się już przy nim o nic, tylko o to, aby miał takie] pokarmy, jakie zwykł jadać. Józef miał piękną postać i miłą powierzchowność.” (1 Mjż 39,2-6 BT2);

„Ale Jahwe miał Józefa w opiece. On też sprawił, że naczelnik więzienia zaczął okazywać Józefowi wiele życzliwości. Ustanowił go przełożonym wszystkich więźniów i wszystko, co było do zrobienia w więzieniu, czyniono za jego wiedzą. Sam naczelnik więzienia nie musiał się już martwić o nic, co zlecił Józefowi, bo Jahwe był z nim, i cokolwiek Józef podejmował, Jahwe pozwalał mu doprowadzić to szczęśliwie do końca.” (1 Mjż 39,21-23 BR);

„Rzekł tedy faraon do dworzan swoich: Czy moglibyśmy znaleźć innego męża, który miałby ducha Bożego tak jak ten? Do Józefa zaś faraon rzekł: Skoro Bóg oznajmił ci to wszystko, nie ma nikogo, kto by był tak rozsądny i mądry jak ty. Ty będziesz zarządzał domem moim, a do poleceń twoich będzie się stosował cały lud mój, tylko tronem będę większy od ciebie. Nadto rzekł faraon do Józefa: Oto ustanawiam cię namiestnikiem całej ziemi egipskiej. Potem zdjął faraon pierścień z ręki i włożył go na rękę Józefa, kazał go też odziać w szaty z delikatnego płótna i zawiesił złoty łańcuch na jego szyi, kazał go też obwozić na drugim wozie swoim, a wołano przed nim: Na kolana! Tak ustanowił go namiestnikiem całej ziemi egipskiej. Potem rzekł faraon do Józefa: Jam jest faraon, lecz bez twego zezwolenia nie wolno nikomu w całej ziemi egipskiej podnieść ręki ani nogi. Nadał też faraon Józefowi imię: Safenat-Paneach i dał mu za żonę Asenat, córkę Poti-Fera, kapłana z On. Tak to Józef został namiestnikiem ziemi egipskiej. A Józef miał trzydzieści lat, gdy stanął przed faraonem, królem Egiptu. Potem wyszedł Józef od faraona i objeżdżał całą ziemię egipską.” (1 Mjż 41,38-46 BW).

5. Na czym polegała praca Józefa u faraona i jakie przyniosła ona efekty?
    1 Mjż 41,47-49

„A ziemia rodziła obficie przez siedem lat urodzaju. W tych siedmiu latach, które nastały w ziemi egipskiej, gromadził wszelką żywność i składał zapasy w miastach, składał w nich zbiory z okolicznych pól. Tak nagromadził Józef tyle zboża, jak piasku morskiego, tak wiele, że zaprzestano je mierzyć, bo nie można było go zmierzyć.” (1 Mjż 41,47-49 BW).

6. Czy spełniły się Boże proroctwa o klęsce głodu?
    1 Mjż 41,53-57

„Siedem lat obfitości, jaka panowała w Egipcie, dobiegło jednak końca. Rozpoczęło się, jak zapowiedział Józef, siedem lat głodu. Nastał głód we wszystkich krajach, lecz w całej ziemi egipskiej była żywność. Kiedy jednak i cały Egipt zaczął odczuwać głód, lud wołał do faraona o żywność. A faraon odpowiedział wszystkim Egipcjanom: Idźcie do Józefa i róbcie, jak wam każe! Ten głód objął cały kraj. Józef przeto otworzył wszystkie spichlerze ze zbożem, które w nich było, i sprzedawał Egipcjanom. A głód w Egipcie wzmagał się. Wszystkie kraje podążały do Egiptu, by od Józefa kupić zboże, gdyż głód srożył się na całym świecie.” (1 Mjż 41,53-57 BP).

7. Jakie  znaczenie ma wierne  wypełnianie swoich obowiązków,  wsłuchiwanie się w głos Boga w codziennych sprawach i mądre zarządzanie tym, co otrzymaliśmy od Stwórcy?

Praca człowieka

Lekcja 3 ------- 20.01.2018 r.

Tekst przewodni: Przyp 14,23

„Każda mozolna praca przynosi zysk, lecz puste słowa powodują tylko straty.” (Przyp 14,23 BW);

„Każdy trud przynosi zyski, gadulstwo - jedynie biedę.” (Przyp 14,23 BT2);

„Każda praca przynosi pożytek, a puste słowa prowadzą do nędzy.” (Przyp 14,23 UBG).

1. Jaką prace zlecił Bóg człowiekowi w Edenie?
    1 Mjż 2,15

„Jahwe Bóg wziął zatem człowieka i umieścił go w ogrodzie Eden, aby uprawiał go i doglądał.” (1 Mjż 2,15 BT2);

„Tak więc umieścił Jahwe człowieka w ogrodzie Eden, żeby go uprawiał i strzegł.” (1 Mjż 2,15 BR).

2. Co Biblia mówi o pomocy i wspólnej pracy mężczyzny i kobiety?
    1 Mjż 2,20-24

„Nadał tedy człowiek nazwy wszelkiemu bydłu i ptactwu niebios, i wszelkim dzikim zwierzętom. Lecz dla człowieka nie znalazła się pomoc dla niego odpowiednia. Wtedy zesłał Pan Bóg głęboki sen na człowieka, tak że zasnął. Potem wyjął jedno z jego żeber i wypełnił ciałem to miejsce. A z żebra, które wyjął z człowieka, ukształtował Pan Bóg kobietę i przyprowadził ją do człowieka. Wtedy rzekł człowiek: Ta dopiero jest kością z kości moich i ciałem z ciała mojego. Będzie się nazywała mężatką, gdyż z męża została wzięta. Dlatego opuści mąż ojca swego i matkę swoją i złączy się z żoną swoją, i staną się jednym ciałem.” (1 Mjż 2,20-24 BW);

„I tak mężczyzna dał nazwy wszelkiemu bydłu, ptakom powietrznym i wszelkiemu zwierzęciu polnemu, ale nie znalazła się pomoc odpowiednia dla mężczyzny. Wtedy to Jahwe sprawił, że mężczyzna pogrążył się w głębokim śnie, i gdy spał, wyjął jedno z jego żeber, a miejsce to zapełnił ciałem. Po czym Jahwe Bóg z żebra, które wyjął z mężczyzny, zbudował niewiastę. A gdy ją przyprowadził do mężczyzny, mężczyzna powiedział: Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała! Ta będzie się zwała niewiastą, bo ta z mężczyzny została wzięta. Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem.” (1 Mjż 2,20-24 BT2).

3. Jaki  zakaz  otrzymał człowiek w Edenie  i  jakie konsekwencje za grzech spotkały pierwszą parę ludzką?
    1 Mjż 2,16-17; 1 Mjż 3,16-19

„Przykazał też Pan Bóg człowiekowi: „Możesz jeść owoce ze wszystkich drzew tego ogrodu. Nie wolno ci jednak jeść z drzewa poznania dobra i zła, bo gdy zjesz z niego, na pewno umrzesz.” (1 Mjż 2,16-17 Pau);

„I przykazał Wiekuisty, Bóg, człowiekowi i rzekł: „Z każdego drzewa ogrodu pożywać możesz; Ale z drzewa poznania dobrego i złego, - pożywać zeń nie będziesz; bo gdy spożyjesz z niego – umrzesz!” (1 Mjż 2,16-17 Tora I.Cylkowa);

„Do kobiety zaś rzekł: Pomnożę dolegliwości brzemienności twojej, w bólach będziesz rodziła dzieci, mimo to ku mężowi twemu pociągać cię będą pragnienia twoje, on zaś będzie panował nad tobą. A do Adama rzekł: Ponieważ usłuchałeś głosu żony swojej i jadłeś z drzewa, z którego ci zabroniłem, mówiąc: Nie wolno ci jeść z niego, przeklęta niech będzie ziemia z powodu ciebie! W mozole żywić się będziesz z niej po wszystkie dni życia swego! Ciernie i osty rodzić ci będzie i żywić się będziesz zielem polnym. W pocie oblicza twego będziesz jadł chleb, aż wrócisz do ziemi, z której zostałeś wzięty; bo prochem jesteś i w proch się obrócisz.” (1 Mjż 3,16-19 BW).

4. Czy skutki grzechu dotknęły tylko pierwszych ludzi?
    1 Kor 15,22 I cz.; Rz 5,12

„Albowiem jak w Adamie wszyscy umierają...” (1 Kor 15,22 I cz. BW);

„Gdyż jak w Adamie wszyscy umierają...” (1 Kor 15,22 I cz. NBG);

„Wszyscy ludzie muszą umrzeć jako potomkowie Adama...” (1 Kor 15,22 I cz. WSP);

„Dlatego też jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli...” (Rz 5,12 BT4);

„Przetoż jako przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć; tak też na wszystkich ludzi śmierć przyszła, ponieważ wszyscy zgrzeszyli.” (Rz 5,12 BG).

5. O czym powinniśmy pamiętać?
    Ps 90,9.10; Rz 6,23 I cz.; Kazn. Sal. 9,2-3.10; 12,1

„Wszystkie dni nasze dobiegają kresu pod Twym gniewem, a lata nasze przemijają jak westchnienie. Czas naszego życia to lat siedemdziesiąt, a gdy siły służą - lat osiemdziesiąt; lecz większość z nich to trud i nicość, bo szybko przemijają - i odlatujemy.” (Ps 90,9.10 BP);

„Bo wszystkie dni nasze mijają w Twoim gniewie, a nasze lata nikną jak westchnienie. Miarą naszego życia jest lat siedemdziesiąt, a jeśli mamy siły, to lat osiemdziesiąt. Lecz większość z nich to trud i cierpienie, bo prędko odchodzą, a my giniemy.” (Ps 90,9.10 Pau);

„Albowiem zapłatą za grzech jest śmierć...” (Rz 6,23 I cz. BW);

„Bo wszystkich spotyka ten sam los: Sprawiedliwego i bezbożnego, czystego i nieczystego, ofiarującego i tego, który nie ofiaruje, dobrego i grzesznika, tego, który przysięga, i tego, który się wstrzymuje od przysięgi. To jest najgorsze z wszystkich rzeczy, jakie się dzieją pod słońcem: że wszystkich spotyka ten sam los, lecz również serce synów ludzkich jest pełne zła i głupota jest w ich sercu, dopóki żyją, a potem idzie się do umarłych. (…) Na co natknie się twoja ręka, abyś to zrobił, to zrób według swojej możności, bo w krainie umarłych, do której idziesz, nie ma ani działania, ani zamysłów, ani poznania, ani mądrości.” (Kazn.Sal. 9,2-3.10 BW);

„Wszystkich spotyka to samo: ten sam los spotyka sprawiedliwego i niegodziwego, dobrego i czystego, i nieczystego, składającego ofiary i tego, który nie składa ofiar, zarówno dobrego, jak i grzesznika, przysięgającego i tego, kto boi się przysięgi. Jest takie zło we wszystkim, co się dzieje pod słońcem: jeden los spotyka wszystkich. A przy tym serce synów ludzkich jest pełne zła, a głupota znajduje się w ich sercach, póki żyją, a potem idą do zmarłych. (…) Wszystko, cokolwiek twoja ręka postanowi czynić, czyń z całej swojej siły; nie ma bowiem żadnej pracy ani zamysłu, ani wiedzy, ani mądrości w grobie, do którego zmierzasz.” (Kazn.Sal 9,2-3.10 UBG);

„Pamiętaj o swoim Stwórcy w kwiecie swojego wieku, zanim nadejdą złe dni i zbliżą się lata, o których powiesz: Nie podobają mi się." (Kazn.Sal 12,1 BW);

„Pamiętaj o swym Stwórcy w czasie swej młodości, zanim nadejdą smutne dni i zanim nastaną lata, o których powiesz: „Nie widzę w nich nic przyjemnego”.” (Kazn.Sal. 12,1 Pau). 

6. Gdzie mają sięgać oczy naszej wiary?
    1 Kor 15,22-23; 1 Tes 4,13-18

„I jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy będą ożywieni, lecz każdy według własnej kolejności. Chrystus jako pierwszy, potem ci, co należą do Chrystusa, w czasie Jego przyjścia.” (1 Kor 15,22-23 BT4);

„A jako w Adamie wszyscy umierają, tak i w Chrystusie wszyscy ożywieni będą. A każdy w swem rzędzie: Chrystus pierwiastki, potem ci którzy są Chrystusowi, którzy uwierzyli w przyście jego.” (1 Kor 15,22-23 JW);

„Nie chcemy, bracia, waszego trwania w niewiedzy co do tych, którzy umierają, abyście się nie smucili jak wszyscy ci, którzy nie mają nadziei. Jeśli bowiem wierzymy, że Jezus istotnie umarł i zmartwychwstał, to również tych, którzy umarli w Jezusie, Bóg wyprowadzi wraz z Nim. To bowiem głosimy wam jako słowo Pańskie, że my, żywi, pozostawieni na przyjście Pana, nie wyprzedzimy tych, którzy pomarli. Sam bowiem Pan zstąpi z nieba na hasło i na głos archanioła, i na dźwięk trąby Bożej, a zmarli w Chrystusie powstaną pierwsi. Potem my, żywi i pozostawieni, wraz z nimi będziemy porwani w powietrze, na obłoki naprzeciw Pana, i w ten sposób zawsze będziemy z Panem. Przeto wzajemnie się pocieszajcie tymi słowami!.’ (1 Tes 4,13-18 BT4).

7. Jak  traktujesz  swoją  pracę?   Jak  sobie  radzisz  z  trudnościami,   niepowodzeniami?  Co czujesz, gdy odnosisz sukces?

Wyjątkowa Boża praca

Lekcja 2 ------- 13.01.2018 r.

Tekst przewodni: Ps 111,2

„Wielkie są bowiem dzieła Pana, zgłębiać je winni wszyscy, których radują.” (Ps 111,2 BR); 

„Wielkie są dzieła Pańskie, mogą ich doświadczyć wszyscy, którzy je miłują.” (Ps 111,2 BT4).

1. W jaki sposób Bóg rozpoczął Swoje dzieło? W jakim stanie znajdowała się wówczas ziemia?
   1 Mjż 1,1-2; Hbr 11,3

„Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię. A ziemia była pustkowiem i chaosem; ciemność była nad otchłanią, a Duch Boży unosił się nad powierzchnią wód." (1 Mjż 1,1-2 BW);

„Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami.” (1 Mjż 1,1-2 BT2);

„Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię. Ziemia zaś była zamętem i bezładem, a ciemność nad otchłanią; a Duch Boży unosił się nad powierzchnią wód.” (1 Mjż 1,1-2 Tora I. Cylkowa);

„Przez wiarę poznajemy, że światy zostały stworzone słowem Bożym, czyli to, co widzimy, nie powstało z rzeczy widzialnych.” (Hbr 11,3 Pau);

„Wiara pozwala nam zrozumieć, że wszechświat został stworzony Słowem Boga tak, że to, co niewidzialne dało początek temu, co widzimy.”Hbr 11,3 WSP).

2. Ile  dni  trwało  stwórcze  dzieło  Najwyższego?  Czy  widzisz  logikę  i  plan  wg którego Bóg ukształtował ziemię? W jakiej kolejności stwarzane były kolejno elementy świata?
    1 Mjż 1,3-5 por 14-19; 1 Mjż 1,6-8 por 20-23; 1 Mjż 1,9-13 por. 24-30

„Wtedy Bóg rzekł: Niechaj się stanie światłość! I stała się światłość. Bóg widząc, że światłość jest dobra, oddzielił ją od ciemności. I nazwał Bóg światłość dniem, a ciemność nazwał nocą. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień pierwszy.” (1 Mjż 1,3-5 BT4);

„A potem Bóg rzekł: Niechaj powstaną ciała niebieskie, świecące na sklepieniu nieba, aby oddzielały dzień od nocy, aby wyznaczały pory roku, dni i lata; aby były ciałami jaśniejącymi na sklepieniu nieba i aby świeciły nad ziemią. I stało się tak. Bóg uczynił dwa duże ciała jaśniejące: większe, aby rządziło dniem, i mniejsze, aby rządziło nocą, oraz gwiazdy. I umieścił je Bóg na sklepieniu nieba, aby świeciły nad ziemią; aby rządziły dniem i nocą i oddzielały światłość od ciemności. A widział Bóg, że były dobre. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień czwarty.” (1 Mjż 1,14-19 BT4);

„A potem Bóg rzekł: Niechaj powstanie sklepienie w środku wód i niechaj ono oddzieli jedne wody od drugich! Uczyniwszy to sklepienie, Bóg oddzielił wody pod sklepieniem od wód ponad sklepieniem; a gdy tak się stało, Bóg nazwał to sklepienie niebem. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień drugi.” (1 Mjż 1,6-8 BT4);

„Potem Bóg rzekł: Niechaj się zaroją wody od roju istot żywych, a ptactwo niechaj lata nad ziemią, pod sklepieniem nieba! Tak stworzył Bóg wielkie potwory morskie i wszelkiego rodzaju pływające istoty żywe, którymi zaroiły się wody, oraz wszelkie ptactwo skrzydlate różnego rodzaju. Bóg widząc, że były dobre, pobłogosławił je tymi słowami: Bądźcie płodne i mnóżcie się, abyście zapełniały wody morskie, a ptactwo niechaj się rozmnaża na ziemi. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień piąty.”  (1 Mjż 1,20-23 BT4);

„A potem Bóg rzekł: Niechaj zbiorą się wody spod nieba w jedno miejsce i niech się ukaże powierzchnia sucha! A gdy tak się stało, Bóg nazwał tę suchą powierzchnię ziemią, a zbiorowisko wód nazwał morzem. Bóg widząc, że były dobre, rzekł: Niechaj ziemia wyda rośliny zielone: trawy dające nasiona, drzewa owocowe rodzące na ziemi według swego gatunku owoce, w których są nasiona. I stało się tak. Ziemia wydała rośliny zielone: trawę dającą nasienie według swego gatunku i drzewa rodzące owoce, w których było nasienie według ich gatunków. A Bóg widział, że były dobre. I tak upłynął wieczór i poranek - dzień trzeci.” (1 Mjż 1,9-13 BT4);

„Potem Bóg rzekł: Niechaj ziemia wyda istoty żywe różnego rodzaju: bydło, zwierzęta pełzające i dzikie zwierzęta według ich rodzajów! I stało się tak. Bóg uczynił różne rodzaje dzikich zwierząt, bydła i wszelkich zwierząt pełzających po ziemi. I widział Bóg, że były dobre. A wreszcie rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam. Niech panuje nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym, nad bydłem, nad ziemią i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi! Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę. Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną; abyście panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi. I rzekł Bóg: Oto wam daję wszelką roślinę przynoszącą ziarno po całej ziemi i wszelkie drzewo, którego owoc ma w sobie nasienie: dla was będą one pokarmem. A dla wszelkiego zwierzęcia polnego i dla wszelkiego ptactwa w powietrzu, i dla wszystkiego, co się porusza po ziemi i ma w sobie pierwiastek życia, będzie pokarmem wszelka trawa zielona. I stało się tak." (1 Mjż 1,24-30 BT4). 

3. W jaki sposób Bóg zwieńczył Swoje dzieło? Co jeszcze Biblia mówi na temat Jego pracy?
    1 Mjż 1,31; 2,1-3

„I widział Bóg, że wszystko, co stworzył, było bardzo dobre. I tak upłynął wieczór i poranek dnia szóstego.” (1 Mjż1,31 BR);

„I tak zostały ukończone niebo i ziemia, i wszystkie zastępy ich [stworzeń]. A kiedy ukończył Bóg swe dzieło w szóstym dniu, odpoczął w dniu siódmym po całym dziele, którego dokonał. I błogosławił Bóg dzień siódmy, i świętym go uczynił, albowiem odpoczął w tym dniu po całym dziele, które pracą swoją stworzył.” (1 Mjż 2,1-3 BP);

„I spełnione były niebo i ziemia i cały zastęp ich. I skończył Bóg dnia siódmego dzieło Swoje, które uczynił, i odpoczął dnia siódmego po całém dziele Swojém, które uczynił. I pobłogosławił Bóg dzień siódmy i poświęcił go; albowiem w nim zaprzestał Bóg czynić wszystkie dzieła Swoje, które stworzył.” (1 Mjż 2,1-3 Tora I. Cylkowa).

4. W jaki sposób Bóg przypomniał Jobowi, że jest Stwórcą i Panem wszystkiego co istnieje?
    Job. 38,4-6.12.16

„Gdzie byłeś, kiedym Ja kładł podwaliny ziemi? Poucz mnie, jeśli posiadasz taką wiedzę. Czy wiesz o tym, kto określił jej rozmiary albo kto sznurem ją odmierzył? Na czym wspierają się jej podstawy albo kto założył jej kamień węgielny? (…) Czy kiedyś w życiu rozkazywałeś porankowi, czyś wyznaczył jutrzence jej miejsce, (…) Czyś dotarł aż do źródeł morza, czyś się przechadzał po dnie otchłani?” (Job 38,4-6.12.16 BP);

„Gdzie byłeś, gdy zakładałem ziemię? Powiedz, jeśli wiesz i rozumiesz. Kto wyznaczył jej rozmiary? Czy wiesz? Albo kto rozciągnął nad nią sznur mierniczy? Na czym są osadzone jej filary albo kto założył jej kamień węgielny? (…) Czy kiedykolwiek, odkąd żyjesz, powołałeś świt, a zorzy wskazałeś jej miejsce, (…) Czy dotarłeś aż do źródeł morza i przechadzałeś się po dnie toni?” (Job 38,4-6.12.16 BW).

5. Jaka powinna być nasza odpowiedź i reakcja, gdy poznajemy otaczający nas świat?
    Ps 8,2-4; Ps 19,2; Ps 150,6  

„O Boże i Panie nasz, jak sławne jest imię Twoje aż po krańce ziemi, a wielkość Twoja sięga ponad niebo. Chwałę Twoją śpiewają usta dzieci i niemowląt, choć nie chcą tego wrogowie Twoi. Muszą zamilknąć Twoi wrogowie i przeciwnicy. Gdy patrzę na niebo, dzieło Twoich palców, na księżyc i na gwiazdy, które uczyniłeś.” (Ps 8,2-4 BR);

„O Panie, nasz Boże, jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi! Tyś swój majestat wyniósł nad niebiosa. Sprawiłeś, że [nawet] usta dzieci i niemowląt oddają Ci chwałę, na przekór Twym przeciwnikom, aby poskromić nieprzyjaciela i wroga. Gdy patrzę na Twe niebo, dzieło Twych palców, księżyc i gwiazdy, któreś Ty utwierdził.” (Ps 8,2-4 BT4);

„Niebiosa opowiadają chwałę Boga, a nieboskłon ogłasza dzieła Jego rąk.” (Ps 19,2 NBG);

„Niebiosa głoszą chwałę Bożą, firmament świadczy o dziełach Jego rąk.” (Ps 19,2 BP);

„Niech wszystko co żyje chwali Pana! Alleluja.” (Ps 150,6 BW);

„Wszystko, co oddycha, niechaj wysławia Jahwe! Alleluja.” (Ps 150,6 BP);

„Wszelkie stworzenie niech chwali Jahwe! Chwalcie Jahwe.” (Ps 150,6 Lub);

„Niech wszelki duch chwali Pana! Halleluja.” (Ps 150,6 BG).

6. Jakie wyjątkowe dzieło  i poświęcenie okazało się niezbędne dla ratowania ludzi od wiecznej śmierci? 
    Jan 3,16; Rz 5,17-19; Jan 19,30    

„Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne.” (Jan 3,16 BT2);

„Bóg bowiem tak bardzo ukochał świat, że dał swego Jedynego Syna, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne.” (Jan 3,16 EIB);

„Jeżeli bowiem wskutek przestępstwa popełnionego przez jednego człowieka zapanowała śmierć, to tym bardziej ci, którzy doznali obfitej łaskawości i otrzymali dar usprawiedliwienia, znajdą się w królestwie życia dzięki jednemu człowiekowi, Jezusowi Chrystusowi. A więc jak wskutek przestępstwa jednego człowieka spadło potępienie na wszystkich ludzi, tak też dzięki sprawiedliwemu postępowaniu jednego Człowieka na wszystkich ludzi zstąpiła sprawiedliwość, która napełnia życiem. Jak bowiem przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu stało się grzesznikami, tak dzięki posłuszeństwu Jednego wielu stało się sprawiedliwymi.” (Rz 5,17-19 BP);

„Albowiem jeśli przez upadek jednego człowieka śmierć zapanowała przez jednego, o ileż bardziej ci, którzy otrzymują obfitość łaski i daru usprawiedliwienia, królować będą w życiu przez jednego, Jezusa Chrystusa. A zatem, jak przez upadek jednego człowieka przyszło potępienie na wszystkich ludzi, tak też przez dzieło usprawiedliwienia jednego przyszło dla wszystkich ludzi usprawiedliwienie ku żywotowi. Bo jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu stało się grzesznikami, tak też przez posłuszeństwo jednego wielu dostąpi usprawiedliwienia.” (Rz 5,17-19 BW);

„Gdy Jezus skosztował octu, rzekł: Wykonało się! I skłoniwszy głowę oddał ducha.” (Jan 19,30 Kow);

„Kiedy Jezus zwilżył wargi octem, rzekł: Dokonało się. I skłoniwszy głowę oddał ducha.” (Jan 19,30 BP).

7. Jakie praktyczne wnioski dla naszego życia wynikają  z  analizy  Bożego działania?  W  jaki sposób powinniśmy podchodzić do naszych obowiązków?   

Pan przyjdzie znowu

Lekcja 1 ------- 06.01.2018 r.

Tekst przewodni: DzAp 1,11

„I rzekli: Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba.” (DzAp 1,11 BT4). 

1. Jakie słowa patriarchy Henocha dowodzą, ze znał on prawdę o przyjściu Pana Jezusa?
    Judy 14.15

„O nich też prorokował Henoch, siódmy potomek po Adamie, mówiąc: Oto przyszedł Pan z tysiącami swoich świętych, aby dokonać sądu nad wszystkimi i ukarać wszystkich bezbożników za wszystkie ich bezbożne uczynki, których się dopuścili, i za wszystkie bezecne słowa, jakie wypowiedzieli przeciwko niemu bezbożni grzesznicy.” (Judy 14.15 BW);

„O nich to prorokował siódmy po Adamie Henoch: Oto przyszedł Pan z rzeszą swoich świętych, aby wszystkich postawić przed sądem i oskarżyć za całe bezbożne postępowanie oraz wszystkie harde słowa, jakimi Go obrazili niegodziwi grzesznicy.” (Judy 14.15 Pau).

2. Jaką zapłatę przyniesie przychodzący Pan?
    Obj 22,12; Rz 2,6-8

„Oto przyjdę niebawem, a moja zapłata jest ze mną, by tak każdemu odpłacić, jaka jest jego praca.” (Obj 22,12 BT2);

„Oto nadejdę niebawem, a zapłatę mam z sobą, abym oddał każdemu według tego, co czynił.” (Obj 22,12 DAB);

„I znów rzekł Jezus: Uważajcie! Już nadchodzę i niosę nagrodę. Każdego wynagrodzę, jak sobie zasłużył.” (Obj 22,12 WSP);

„Bóg właśnie odpłaci każdemu zgodnie z jego uczynkami. Tym, którzy wytrwale czynią dobro i w ten sposób szukają chwały, czci i nieśmiertelności, da życie wieczne, tym zaś, którzy, powodowani chciwością, nie są posłuszni prawdzie, lecz okazują posłuszeństwo nieprawości, grozi straszny gniew.” (Rz 2,6-8 BP);

„Który odpłaci każdemu według jego czynów. Z jednej strony tym, w wytrwałości szukającym szlachetnego czynu chwały, wartości i niezniszczalności życiem wiecznym; zaś tym, którzy z powodu karierowiczostwa są nieposłuszni prawdzie, a posłuszni niesprawiedliwości gniewem, zapalczywością.” (Rz 2,6-8 NBG).

3. W jaki sposób mówił o tym wydarzeniu Pan Jezus?
    Łk 17,26-30; 21,34-36

„I jak było za dni Noego, tak będzie w dniach Syna Człowieczego. Jedli, pili, żenili się, wychodziły za mąż, aż do dnia, w którym Noe wszedł do arki. Potem przyszedł potop i wytracił wszystkich. Podobnie też było za dni Lota: jedli, pili, kupowali, sprzedawali, sadzili i budowali. A w dniu, w którym Lot wyszedł z Sodomy, spadł z nieba deszcz ognia i siarki i wytracił wszystkich. Tak samo będzie w dniu, kiedy objawi się Syn Człowieczy.” (Łk 17,26-30 Pau);

„Strzeżcie się natomiast, aby wasze serca nie były obciążone obżarstwem, pijaństwem oraz troskami dnia codziennego, aby ten dzień nie spadł na was znienacka niby sidło; bo zaskoczy wszystkich mieszkających na obliczu całej ziemi. Czuwajcie zatem w każdym czasie i módlcie się, abyście byli w stanie uciec przed tym wszystkim, co ma się stać i stanąć przed Synem Człowieczym.” (Łk 21,34-36 BPD);

„Ale uważajcie na siebie, bo w przeciwnym razie wasze serca otępieją wskutek hulaszczego życia, pijaństwa i trosk codziennego życia i ten Dzień zaskoczy was nagle jak pułapka! Bo zaskoczy on wszystkich, bez względu na to, gdzie są, na całym świecie. Czuwajcie, zawsze modląc się, abyście mieli siłę umknąć przed tym wszystkim, co się wydarzy, i stanąć przed Synem Człowieczym".” (Łk 21,34-36 Stern). 

4. Co stanie się w dniu Jego przyjścia?
    1 Tes 4,13-18; Hbr 11,39.40

„Nie chcemy, bracia, waszego trwania w niewiedzy co do tych, którzy umierają, abyście się nie smucili jak wszyscy ci, którzy nie mają nadziei. Jeśli bowiem wierzymy, że Jezus istotnie umarł i zmartwychwstał, to również tych, którzy umarli w Jezusie, Bóg wyprowadzi wraz z Nim. To bowiem głosimy wam jako słowo Pańskie, że my, żywi, pozostawieni na przyjście Pana, nie wyprzedzimy tych, którzy pomarli. Sam bowiem Pan zstąpi z nieba na hasło i na głos archanioła, i na dźwięk trąby Bożej, a zmarli w Chrystusie powstaną pierwsi. Potem my, żywi i pozostawieni, wraz z nimi będziemy porwani w powietrze, na obłoki naprzeciw Pana, i w ten sposób zawsze będziemy z Panem. Przeto wzajemnie się pocieszajcie tymi słowami!” (1 Tes 4,13-18 BT4);

„A jednak ci wszyscy, choć przez wiarę otrzymali świadectwo, nie doczekali spełnienia obietnicy. Bóg bowiem ze względu na nas przygotował coś wspanialszego, ażeby bez nas nie osiągnęli oni celu!” (Hbr 11,39.40 Pau);

„A ci wszyscy, choć ze względu na swą wiarę stali się godni pochwały, nie otrzymali przyrzeczonej obietnicy, gdyż Bóg, który nam lepszy los zgotował, nie chciał, aby oni doszli do doskonałości bez nas.” (Hbr 11,39.40 BT4).

5. Co się stanie z naszymi ciałami?
    Flp 3,20.21; 1 Kor 15,51-54

„Nasza zaś ojczyzna jest w niebie, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa, który przemieni znikome ciało nasze w postać, podobną do uwielbionego ciała swego, tą mocą, którą też wszystko poddać sobie może.” (Flp 3,20.21 BW);

„Nasza ojczyzna jest w niebie i stamtąd oczekujemy przyjścia Pana naszego, Jezusa Chrystusa. On to właśnie przemieni nasze ciało przemijające w ciało chwalebne, podobne do Jego ciała. Dokona zaś tego potęgą, jaką może poddać pod swoją władzę wszystko, co istnieje.” (Flp 3,20.21 BR);

„A my przecież mamy obywatelstwo Niebios i oczekujemy przybycia stamtąd wybawcy, którym jest Jezus Chrystus, nasz Pan. On przemieni nasze śmiertelne ciało na wzór swego zmartwychwstałego ciała, a uczyni to mocą, dzięki której panuje nad wszystkim.” (Flp 3,20.21 WSP);

„Oto ogłaszam wam tajemnicę: nie wszyscy pomrzemy, lecz wszyscy będziemy odmienieni. W jednym momencie, w mgnieniu oka, na dźwięk ostatniej trąby - zabrzmi bowiem trąba - umarli powstaną nienaruszeni, a my będziemy odmienieni. Trzeba, ażeby to, co zniszczalne, przyodziało się w niezniszczalność, a to, co śmiertelne, przyodziało się w nieśmiertelność. A kiedy już to, co zniszczalne, przyodzieje się w niezniszczalność, a to, co śmiertelne, przyodzieje się w nieśmiertelność, wtedy sprawdzą się słowa, które zostały napisane: Zwycięstwo pochłonęło śmierć.” (1 Kor 15,51-54 BT4).

6. Jaki los spotka tych, którzy nie byli godni zbawienia?
    Łk 12,47; Iz 51,6

„Tego sługę, który poznał wolę pana, lecz niczego nie przygotował i nie postępował zgodnie z jego wolą, ukarze bardzo surowo.” (Łk 12,47 BR);

„Ten zaś sługa, który znał wolę swego pana, a nie był gotowy i nie postąpił według jego woli, otrzyma wielką chłostę.” (Łk 12,47 UBG);

„Podnieście swe oczy ku niebu i spójrzcie na dół, ku ziemi! Oto niebiosa jak dym się rozpłyną, ziemia - jak szata - ulegnie zniszczeniu, a jej mieszkańcy pomrą jak komary. Lecz zbawienie moje trwać będzie na wieki, sprawiedliwość moja nie będzie mieć końca!" (Iz 51,6 BP);

„Wznieście swe oczy ku niebu i spójrzcie, na ziemię w dole: bo niebo jak dym się rozwieje, a ziemia jak szata się rozpadnie, jej mieszkańcy wymrą jak insekty. Lecz moje zbawienie będzie trwało wiecznie, a moja sprawiedliwość nie zazna zmierzchu.” (Iz 51,6 LUB).

7. Jakie wydarzenia powinny nas pobudzać i zachęcać do wiernego trwania przy Panu?
    Mt 24,32.33; Łk 21,25-27

„A od figowego drzewa uczcie się przez podobieństwo. Gdy jego gałązka staje się soczysta i liście wypuszcza, poznajecie, że zbliża się lato. Tak samo i wy, kiedy ujrzycie to wszystko, wiedzcie, że blisko jest, we drzwiach.” (Mt 24,32.33 BT2);

„Od figowca natomiast nauczcie się przykładu: Gdy już jego gałąź staje się miękka i wypuszcza liście, wiecie, że lato blisko. Tak i wy, gdy zobaczycie te wszystkie rzeczy, wiedzcie, że blisko jest - u drzwi.” (Mt 24,32.33 BPD);

„Będą znaki na słońcu, księżycu i gwiazdach, a na ziemi trwoga narodów bezradnych wobec szumu morza i jego nawałnicy. Ludzie mdleć będą ze strachu, w oczekiwaniu wydarzeń zagrażających ziemi. Albowiem moce niebios zostaną wstrząśnięte. Wtedy ujrzą Syna Człowieczego, nadchodzącego w obłoku z wielką mocą i chwałą.” (Łk 21,25-27 BT4).