Wiara i pokora poganina

Lekcja 52 ------- 29.12.2018 r.

Fragment do analizy:

Łk 7:1-17 bw 
(1) A gdy dokończył wszystkich słów swoich do słuchającego go ludu, wszedł do Kafarnaum.
(2) A sługa pewnego setnika, bardzo przez niego ceniony, zachorował i bliski był śmierci.
(3) A usłyszawszy o Jezusie, posłał do niego starszych żydowskich, prosząc go, aby przyszedł i uzdrowił jego sługę.
(4) A oni przyszedłszy do Jezusa, prosili go usilnie, mówiąc: Godzien jest, abyś mu to uczynił.
(5) Miłuje bowiem lud nasz i sam zbudował nam synagogę.
(6) I Jezus poszedł z nimi.
A gdy już był niedaleko domu, setnik posłał przyjaciół i kazał mu powiedzieć: Panie, nie trudź się, nie jestem bowiem godzien, abyś wszedł pod dach mój.
(7) Dlatego i samego siebie nie uważałem za godnego, by przyjść do ciebie; lecz powiedz słowo, a będzie uzdrowiony sługa mój.
(8) Bo i ja jestem człowiekiem podległym władzy, mającym pod sobą żołnierzy; i mówię temu: Idź, a idzie, a innemu: Przyjdź, a przychodzi, a słudze memu: Czyń to, a czyni.
(9) A gdy to Jezus usłyszał, zdziwił się i zwróciwszy się do towarzyszącego mu ludu, rzekł: Powiadam wam, nawet w Izraelu tak wielkiej wiary nie znalazłem.
(10) A ci, którzy byli posłani, po powrocie do domu zastali sługę zdrowym.
(11) A zaraz potem udał się do miasta, zwanego Nain, i szli z nim uczniowie jego i mnóstwo ludu.
(12) A gdy się przybliżył do bramy miasta, oto wynoszono zmarłego, jedynego syna matki, która była wdową, a wiele ludzi z tego miasta było z nią.
(13) A gdy ją Pan zobaczył, użalił się nad nią i rzekł do niej: Nie płacz.
(14) I podszedłszy, dotknął się noszy, a ci, którzy je nieśli, stanęli.
I rzekł: Młodzieńcze, tobie mówię: Wstań.
(15) I podniósł się zmarły, i zaczął mówić.
I oddał go jego matce.
(16) Wtedy lęk ogarnął wszystkich, i wielbili Boga, mówiąc: Prorok wielki powstał wśród nas i Bóg nawiedził lud swój.
(17) I rozeszła się o nim ta wieść po całej Judei i po całej okolicznej krainie.

1. Jakie życie wiódł Pan Jezus, gdy był wśród ludzi? (w.1.17)

2. Kogo wysłał setnik do Pana Jezusa i z jakiego powodu? (w.2.3)

3. Jaką opinię wśród Żydów miał ów setnik? (w.4.5)

4. Co wydarzyło się między czasie i co uczynił setnik? Kogo tym razem posłał setnik? (w.6-8)

5. Jak zareagował Pan Jezus na słowa posłańców setnika? (w.9)

6. Co w tym czasie wydarzyło się w domu setnika? (w.10)

7. Co sądzisz o setniku i jego postępowaniu?
    Czy dziś można spotkać podobne postawy ludzi?

8. Co wydarzyło się nieco później w Nain? (w.11.12)

9. Co uczynił Pan Jezus dla zrozpaczonej matki, która straciła swojego jedynego syna? (w.13-15)

10. Czy opisane przypadki cudów Pana Jezusa, uwarunkowane były wiarą ludzi?
      Jak reagowali naoczni świadkowie na obudzenie z martwych?

Nauczanie Pana Jezusa Chrystusa (Cz. II)

  Lekcja 51 ------- 22.12.2018 r.

Fragment do analizy: Łk 6,39-49

„(39) Opowiedział im też podobieństwo: Czy może ślepy ślepego prowadzić? Czy obaj nie wpadną do dołu? (40) Nie masz ucznia nad mistrza, ale należycie będzie przygotowany każdy, gdy będzie jak jego mistrz. (41) A dlaczego widzisz źdźbło, w oku brata swego, a belki w oku własnym nie dostrzegasz? (42) Albo jak powiesz bratu swemu: Pozwól, że wyjmę źdźbło z oka twego, a oto belka jest w oku twoim? Obłudniku, wyjmij najpierw belkę z oka swego, a wtedy przejrzysz, aby wyjąć źdźbło z oka brata swego. (43) Nie ma bowiem drzewa dobrego, które by rodziło owoc zły, ani też drzewa złego, które by rodziło owoc dobry. (44) Każde bowiem drzewo poznaje się po jego owocu, bo nie zbierają z cierni fig ani winogron z głogu. (45) Człowiek dobry z dobrego skarbca serca wydobywa dobro, a zły ze złego wydobywa zło; albowiem z obfitości serca mówią usta jego. (46) Dlaczego mówicie do mnie: Panie, Panie, a nie czynicie tego, co mówię? (47) Pokażę wam, do kogo jest podobny każdy, kto przychodzi do mnie i słucha słów moich, i czyni je. (48) Podobny jest do człowieka budującego dom, który kopał i dokopał się głęboko, i założył fundament na skale. A gdy przyszła powódź, uderzyły wody o ów dom, ale nie mogły go poruszyć, bo był dobrze zbudowany. (49) Kto zaś słucha, a nie czyni, podobny jest do człowieka, który zbudował dom na ziemi bez fundamentu, i uderzyły weń wody, i wnet runął, a upadek domu owego był zupełny.” (Łk 6,39-40 BW).

1. W jaki sposób Pan Jezus mówił o ważnych, duchowych zagadnieniach?

(w. 39 cz. T; 41.43.47.48)

2. Co jest niezawodnym wskaźnikiem wartości człowieka i jego wiarygodności, jako chrześcijanina? O jakie owoce chodzi? (w. 43-45).

3. Co jest niezbędne, aby prowadzić innych ludzi do poznania Boga i Jego Słowa? (w. 40)

4. Jaką rolę biorą często na siebie ludzie, którym się wydaje, że poznali wolę Bożą? (w. 41.42)

5. Co oznacza w praktycznym życiu, widzieć źdźbło a nie dostrzegać belki? Czy możesz podać

przykłady?

6. Jaki jest prawidłowy początek procesu duchowego wzrostu? Co jest kluczowym elementem

w tym procesie? (w. 46.47 por. w. 49)

7. Co może się stać, gdy nieprzygotowany uczeń Pana Jezusa zbyt szybko podejmie się odpowiedzialnej roli przewodzenia innym? (w. 39.49)

8. Co jest niezbędne, aby przygotować się należycie do służby Bogu? (w. 44 cz. II). Porównaj szybkość wzrostu głogu i cierni oraz winogron i drzewa figowego.

Nauczanie Pana Jezusa (cz. I)

Lekcja ----- 50 15.12.2018 r.

Fragment do analizy: Łk 6,17-38

„(17) I zstąpił z nimi w dół, i zatrzymał się na równinie, również liczne rzesze uczniów jego i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i Jerozolimy, i znad morza, z Tyru i Sydonu, którzy przybyli, aby go słuchać i dać się wyleczyć ze swych chorób; (18) A także dręczeni przez duchy nieczyste byli uzdrawiani. (19) A cała rzesza pragnęła się go dotknąć, dlatego że moc wychodziła z niego i uzdrawiała wszystkich. (20) A On podniósłszy oczy na uczniów swoich powiedział: Błogosławieni ubodzy, albowiem wasze jest Królestwo Boże. (21) Błogosławieni, którzy teraz łakniecie, albowiem będziecie nasyceni. Błogosławieni, którzy teraz płaczecie, albowiem śmiać się będziecie.

(22) Błogosławieni będziecie, gdy ludzie was nienawidzić będą i gdy was wyłączą, i lżyć was będą, i gdy imieniem waszym pomiatać będą jako bezecnym z powodu Syna Człowieczego. (23) Radujcie i weselcie się w tym dniu; oto bowiem zapłata wasza obfita jest w niebie; tak samo bowiem czynili prorokom ojcowie ich. (24) Ale biada wam bogaczom, bo już odbieracie pociechę swoją. (25) Biada wam, którzy teraz nasyceni jesteście, gdyż będziecie cierpieć głód. Biada wam, którzy teraz się śmiejecie, bo smucić się i płakać będziecie. (26) Biada wam, gdy wszyscy ludzie dobrze o was mówić będą; tak samo bowiem czynili fałszywym prorokom ojcowie ich. (27) Ale wam, którzy słuchacie, powiadam: Miłujcie nieprzyjaciół waszych, dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą, (28) Błogosławcie tym, którzy was przeklinają, módlcie się za tych, którzy was krzywdzą. (29) Temu, kto cię uderzy w policzek, nadstaw i drugi, a temu, kto ci zabiera płaszcz, i sukni nie odmawiaj.

(30) Każdemu, kto cię prosi, daj, a od tego, kto bierze, co twoje, nie żądaj zwrotu. (31) A jak chcecie, aby ludzie wam czynili, czyńcie im tak samo i wy. (32) A jeśli miłujecie tych, którzy was miłują, na jakąż wdzięczność zasługujecie? Wszak i grzesznicy miłują tych, którzy ich miłują. (33) Jeśli bowiem dobrze czynicie tym, którzy wam dobrze czynią, na jaką wdzięczność zasługujecie? Wszak i grzesznicy to samo czynią. (34) A jeśli pożyczacie tym, od których spodziewacie się zwrotu, na jaką wdzięczność zasługujecie? I grzesznicy pożyczają grzesznikom, aby to samo odebrać z powrotem. (35) Ale miłujcie nieprzyjaciół waszych i dobrze czyńcie, i pożyczajcie, nie spodziewając się zwrotu, a będzie obfita nagroda wasza, i synami Najwyższego będziecie, gdyż On dobrotliwy jest i dla niewdzięcznych, i dla złych. (36) Bądźcie miłosierni, jak miłosierny jest Ojciec wasz. (37) I nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni, i nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni, odpuszczajcie, a dostąpicie odpuszczenia. (38) Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą, natłoczoną, potrzęsioną i przepełnioną dadzą w zanadrze wasze; albowiem jakim sądem sądzicie, takim was osądzą, i jaką miarą mierzycie, taką i wam odmierzą.” (Łk 6,17-38 BW).

1. Kto i w jakim celu gromadził się wokół Pana Jezusa? (w. 17-19)

2. Do kogo skierował swoje słowa Pan Jezus? (w. 20 cz. 1.)

3. Kogo Pan Jezus nazwał błogosławionym? (w. 20-22)

4. Do kogo przyrównani zostali błogosławieni uczniowie? (w. 23)

5. Nad kim Pan Jezus wypowiedział czterokrotne „biada”? (w. 24-26 I cz.)

6. Do kogo Pan Jezus porównał bogatych, szczęśliwych i popularnych uczniów? (w. 26 cz. 2)

7. Do kogo następnie zwrócił się Pan Jezus w słowach „ale wam, którzy słuchacie, powiadam.”? (w. 27 I cz., por Łk 6,17-19)

8. Na jaką ważną wartość w życiu, wskazał Pan Jezus w swojej nauce? (w. 27 II cz.; 31.32.36)

9. Jaką nagrodę obiecał Zbawiciel tym, którzy usłuchają Jego głosu? (w. 35)

10. Na czyj autorytet powoływał się Pan Jezus i w czyim imieniu nauczał? (w. 35 II cz.; 36.)

11. Jakie wymagania postawił jeszcze Pan Jezus przed swoimi słuchaczami? (w. 29.37.38)

12. W jaki sposób o relacjach między ludźmi mówią niektóre teksty Starego Testamentu?

(5 Mjż 13,15-21)

„To gdy wyśledzisz, zbadasz i dowiesz się dokładnie, a okaże się prawdą i rzeczą pewną, że taką obrzydliwość uczyniono pośród ciebie, To bez litości zabijesz mieszkańców tego miasta ostrzem miecza, obłożysz je klątwą i wszystko, co w nim jest, także jego bydło, zabijesz ostrzem miecza, A cały jego łup zgromadzisz na środku placu i doszczętnie spalisz całe miasto wraz z całym jego łupem, jako ofiarę całopalną dla Pana, Boga twego, i pozostanie na wieki ruiną, nie będzie już odbudowane. Nie przylgnie do twojej ręki nic z tego, co obłożono klątwą, aby Pan zaniechał zapalczywości swojego gniewu i okazał ci miłosierdzie, zlitował się nad tobą i rozmnożył cię, jak poprzysiągł twoim ojcom. Usłuchasz bowiem głosu Pana, Boga swego, przestrzegając wszystkich jego przykazań, które ja ci dziś nadaję, czyniąc to, co prawe w oczach Pana, Boga twego.” (5 Mjż 13,15-21 BW).

13. Co to znaczy miłować nieprzyjaciół? Czy chrześcijanie dziś stosują się do nauki Pana Jezusa? W jaki sposób podejmujesz wyzwania zawarte w Jego nauce?

Wybór apostołów

Lekcja 49 ------- 08.12.2018 r.

Fragment do analizy: Łk 6,12-19

„I stało się w tych dniach, że wyszedł na górę, aby się modlić, i spędził noc na modlitwie do Boga. A gdy nastał dzień, przywołał uczniów swoich i wybrał z nich dwunastu, których też nazwał apostołami: Szymona, którego nazwał Piotrem, i Andrzeja, brata jego, i Jakuba, i Jana, i Filipa, i Bartłomieja, I Mateusza, i Tomasza, i Jakuba Alfeuszowego, i Szymona, zwanego Gorliwcem, I Judasza Jakubowego, i Judasza Iskariotę, który został zdrajcą. I zstąpił z nimi w dół, i zatrzymał się na równinie, również liczne rzesze uczniów jego i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i Jerozolimy, i znad morza, z Tyru i Sydonu, którzy przybyli, aby go słuchać i dać się wyleczyć ze swych chorób; A także dręczeni przez duchy nieczyste byli uzdrawiani. A cała rzesza pragnęła się go dotknąć, dlatego że moc wychodziła z niego i uzdrawiała wszystkich.” (Łk 6,12-19 BW).

1. Gdzie udawał się Pan Jezus, aby się modlić? Jak myślisz, dlaczego akurat w takie miejsca?

2. Co uczynił rankiem, gdy wrócił do uczniów?

3. Jakie informacje możemy odczytać ze spisu apostołów?

4. Co stało się później, gdzie udał się Pan Jezus wraz z apostołami?

5. Kto czekał na Jezusa i dlaczego?

6. Jakie potrzeby ludzi zaspokajał Pan Jezus?

7. Jak myślisz, skąd się wzięły „liczne rzesze uczniów”, spośród których nasz Zbawiciel wybrał 12?

Chrześcijańska rodzina

Lekcja 48 ------- 01.12.2018 r.

Tekst przewodni: 1 Mjż 2,20-24

„I tak mężczyzna dał nazwy wszelkiemu bydłu, ptakom powietrznym i wszelkiemu zwierzęciu polnemu, ale nie znalazła się pomoc odpowiednia dla mężczyzny. Wtedy to Jahwe sprawił, że mężczyzna pogrążył się w głębokim śnie, i gdy spał, wyjął jedno z jego żeber, a miejsce to zapełnił ciałem. Po czym Jahwe Bóg z żebra, które wyjął z mężczyzny, zbudował niewiastę. A gdy ją przyprowadził do mężczyzny, mężczyzna powiedział: Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała! Ta będzie się zwała niewiastą, bo ta z mężczyzny została wzięta. Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem.” (1 Mjż 2,20-24 BT2).

1. Kto jest twórcą związku małżeńskiego?

1 Mjż 1,26-28; 2,20-24

„I rzekł Bóg: „Uczyńmy ludzi na Nasz obraz, podobnych do Nas. Niech panują nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym, nad bydłem, nad całą ziemią i nad wszelkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi”. I stworzył Bóg ludzi na swój obraz: na obraz Boży ich stworzył. Stworzył ich jako mężczyznę i kobietę. I błogosławił im, mówiąc: „Bądźcie płodni, mnóżcie się i zaludniajcie ziemię oraz czyńcie ją sobie poddaną. Panujcie nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszelką istotą poruszającą się po ziemi” (1 Mjż 1,26-28 Pau);

„Nadał tedy człowiek nazwy wszelkiemu bydłu i ptactwu niebios, i wszelkim dzikim zwierzętom. Lecz dla człowieka nie znalazła się pomoc dla niego odpowiednia. Wtedy zesłał Pan Bóg głęboki sen na człowieka, tak że zasnął. Potem wyjął jedno z jego żeber i wypełnił ciałem to miejsce. A z żebra, które wyjął z człowieka, ukształtował Pan Bóg kobietę i przyprowadził ją do człowieka. Wtedy rzekł człowiek: Ta dopiero jest kością z kości moich i ciałem z ciała mojego. Będzie się nazywała mężatką, gdyż z męża została wzięta. Dlatego opuści mąż ojca swego i matkę swoją i złączy się z żoną swoją, i staną się jednym ciałem.” (1 Mjż 2,20-24 BW).

2. Kim w małżeństwie ma być mężczyzna i jakie powinności powinien spełniać?

Ef 5,23.25-29; Kol 3,19

„Bo mąż jest głową żony, jak Chrystus Głową Kościoła, ciała, którego jest Zbawicielem. (…) Mężowie, miłujcie żony swoje, jak i Chrystus umiłował Kościół i wydał zań samego siebie, Aby go uświęcić, oczyściwszy go kąpielą wodną przez Słowo, Aby sam sobie przysposobić Kościół pełen chwały, bez zmazy lub skazy lub czegoś w tym rodzaju, ale żeby był święty i niepokalany. Tak też mężowie powinni miłować żony swoje, jak własne ciała. Kto miłuje żonę swoją, samego siebie miłuje. Albowiem nikt nigdy ciała swego nie miał w nienawiści, ale je żywi i pielęgnuje, jak i Chrystus Kościół.” (Ef 23.25-29 BW);

„Mężowie, kochajcie wasze żony i [nigdy] nie sprawiajcie im przykrości.” (Kol 3,19 BR).

3. Jak została opisana uległość, ale zarazem odpowiedzialna rola chrześcijańskich kobiet, żon i matek?

Kol 3,18; Ef 5,22-24; 1 Ptr 3,1.2

„Żony, bądźcie uległe mężom, jak przystoi w Panu.” (Kol 3,18 BPD);

„Żony niechaj będą poddane swym mężom, jak Panu, bo mąż jest głową żony, jak i Chrystus - Głową Kościoła: On - Zbawca Ciała. Lecz jak Kościół poddany jest Chrystusowi, tak i żony mężom - we wszystkim.” (Ef 5,22-24 BT4);

„Podobnie wy, żony, bądźcie uległe mężom swoim, aby, jeśli nawet niektórzy nie są posłuszni Słowu, dzięki postępowaniu kobiet, bez słowa zostali pozyskani, Ujrzawszy wasze czyste, bogobojne życie.” (1 Ptr 3,1.2 BW).

4. Co o powinnościach dzieci w stosunku do rodziców mówi Słowo Boże?

5 Mjż 5,16; 27,16; Ef 6,1-3; Kol 3,20

„Czcij swego ojca i swą matkę, jak ci nakazał Jahwe, twój Bóg, aby były długie twoje dni i aby ci się dobrze powodziło na ziemi, jaką Jahwe, twój Bóg, da tobie.” (5 Mjż 5,16 Lub);

„Przeklęty, kto znieważa ojca swojego, albo matkę swoję!” I powie wszystek lud: Amen.” (5 Mjż 27,16 Tora I.Cylkowa);

„Dzieci, bądźcie posłuszne rodzicom swoim w Panu, bo to rzecz słuszna. Czcij ojca swego i matkę, to jest pierwsze przykazanie z obietnicą: Aby ci się dobrze działo i abyś długo żył na ziemi.” (Ef 6,1-3 BW);

„Dzieci, bądźcie posłuszne waszym rodzicom we wszystkim, gdyż to podoba się Panu.” (Kol 3,20 BR).

5. Przed czym ostrzegł rodziców ap. Paweł?

Kol 3,21; Ef 6,4

„Ojcowie, nie pobudzajcie do gniewu swoich dzieci, aby nie upadały na duchu.” (Kol 3,21 PT);

„A [wy], ojcowie, nie pobudzajcie do gniewu waszych dzieci, lecz wychowujcie je stosując karcenie i napominanie Pańskie!” (Ef 6,4 BT4).

6. Co Słowo Boże mówi na temat karcenia dzieci?

Przyp 13,24; 19,18; 29,17

„Kto żałuje swojej rózgi, nienawidzi swojego syna, lecz kto go kocha, karci go zawczasu.” (Przyp 13,24 BW);

„Ćwicz swego syna, póki jeszcze jest nadzieja; lecz nie unoś się przy tym, aby nie spowodować jego śmierci.” (Przyp 19,18 BW);

„Karć syna: kłopotów ci to zaoszczędzi i pociechą twej duszy się stanie.” (Przyp 29,17 BT2).

7. Jak Słowo Boże podkreśla znaczenie rodziny w samorealizacji człowieka?

Kazn 4,7-12

„I ponownie stwierdziłem następującą marność pod słońcem: Oto jest ktoś samotny i nie ma nikogo przy sobie, nie ma ani syna, ani brata; nie ma też końca jego trudu, a jego oczy nie mogą się nasycić bogactwem. Pyta on: Dla kogo się trudzę i odmawiani sobie przyjemności? To również jest marnością i przykrą sprawą. Lepiej jest dwom niż jednemu, mają bowiem dobrą zapłatę za swój trud: Bo jeżeli upadną, to jeden drugiego podniesie. Lecz biada samotnemu, gdy upadnie! Nie ma drugiego, który by go podniósł. Także, gdy dwaj razem leżą, zagrzeją się; natomiast jak może jeden się zagrzać? A jeżeli jednego można pokonać, to we dwóch można się ostać; a sznur potrójny nie tak szybko się zerwie.” (Kazn 4,7-12 BW).

Ewangelia i porządek tego świata

  Lekcja 47 ------- 24.11.2018 r.

 Fragment do analizy: 

Łk 5,17.33-39; 6,1-11

„I stało się pewnego dnia, gdy nauczał, a siedzieli tam faryzeusze i nauczyciele zakonu, którzy przybyli ze wszystkich wiosek galilejskich i judzkich, i z Jerozolimy, a w nim była moc Pana ku uzdrawianiu. (Łk 5,17 BW);

Oni zaś rzekli do niego: Uczniowie Jana często poszczą i odprawiają modły, podobnie i uczniowie faryzeuszów, twoi zaś jędzą i piją. A Jezus rzekł do nich: Czy możecie sprawić, by uczestnicy wesela, dopóki oblubieniec jest z nimi, pościli? Lecz przyjdą dni, kiedy oblubieniec będzie im zabrany, wówczas pościć będą. Powiedział im także podobieństwo: Nikt nie odrywa kawałka z nowej szaty, aby połatać szatę starą, bo inaczej rozedrze nowe, a łata z nowego nie będzie się nadawała do starego. I nikt nie wlewa młodego wina do starych bukłaków, bo inaczej młode wino rozsadzi bukłaki i samo się wyleje, i jeszcze bukłaki zniszczeją. Lecz młode wino należy lać do nowych bukłaków. I nikt napiwszy się starego, nie chce od razu młodego; mówi bowiem: Stare jest lepsze. (Łk 5,33-39 BW);

I stało się w pewien sabat, że przechodził przez zboża, a uczniowie jego rwali kłosy i wykruszając je rękami, jedli. Wtedy niektórzy z faryzeuszów rzekli: Czemu czynicie to, czego nie wolno czynić w sabat? A odpowiadając Jezus rzekł do nich: Czy nie czytaliście o tym, co czynił Dawid, gdy był głodny, on sam i ci, co z nim byli? Jak wszedł do domu Bożego i wziął chleby pokładne, których wszak nie wolno jeść nikomu, jak tylko kapłanom, i jadł, dał tym, którzy z nim byli? I rzekł im: Syn Człowieczy jest Panem sabatu. I stało się w inny sabat, że wszedł do synagogi i nauczał. A był tam człowiek z suchą prawą ręką. I podpatrywali go uczeni w Piśmie i faryzeusze, czy uzdrawia w sabat, aby znaleźć podstawę do oskarżenia go. On sam jednak znał myśli ich, rzekł więc do człowieka z suchą ręką: Podnieś się i stań pośrodku. A on podniósłszy się, stanął. I rzekł do nich Jezus: Zapytuję was, czy wolno w sabat dobrze czynić, czy źle czynić? Życie ocalić czy zatracić? I spojrzawszy wokoło po wszystkich, rzekł do niego: Wyciągnij rękę swoją. A ten to zrobił, i ręka jego wróciła do dawnego stanu. Lecz oni, pełni szaleństwa, rozmawiali między sobą, co by uczynić z Jezusem.” (Łk 6,1-11 BW).

1. Kto obserwował działalność Pana Jezusa i dlaczego?

2. Jakie pytania i zarzuty pod adresem uczniów padły przy okazji przyjęcia u Lewiego? Jakie

praktyki religijne były powszechne w kręgach faryzeuszy i uczniów Jana.

3. Co na zarzuty odpowiedział Pan Jezus?

4. Co było powodem kolejnych zarzutów ze strony niektórych faryzeuszy?

5. Na jaki precedens powołał się Pan Jezus? Czy Pan Jezus unieważnił znaczenie Sabatu?

6. Jak myślisz co to znaczy, że Pan Jezus jest Panem Sabatu?

7. Co wydarzyło się w synagodze podczas Sabatu? Co uczynił Pan Jezus wiedząc, że jest

obserwowany?

8. W jaki sposób uprzedził reakcje zebranych i co wydarzyło się później?

9. Jaką reakcję przeciwników wywołało uzdrowienie chorego?