Przykazania Bożego Dekalogu (cz. 1)

Lekcja 39 ------- 30.09.2017 r.

Tekst przewodni: 1 Jan 2,7

„Umiłowani, nie piszę do was o nowym przykazaniu, ale o przykazaniu istniejącym od dawna, które mieliście od samego początku; tym dawnym przykazaniem jest nauka, którąście słyszeli.” (1 Jana 2,7 BT2);

„Umiłowani, nie piszę wam o nowym przykazaniu, lecz o przykazaniu starym, które mieliście od początku; tym dawnym przykazaniem jest słowo, któreście słyszeli.” (1 Jana 2,7 BP);

„Kochani, to nowe przykazanie, o którym do was piszę, jest w istocie dawnym przykazaniem, obowiązującym was od początku. To dawne przykazanie zawiera się w Słowie, które już słyszeliście.” (1 Jan 2,7 WSP).

1. Jaki podstawowy Kodeks dał Bóg wszystkim ludziom zamieszkującym Ziemię?
    2 Mjż 20,1-17

„Wtedy mówił Bóg wszystkie te słowa: Ja jestem Jahwe, twój Bóg, którym cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał cudzych bogów obok Mnie! Nie będziesz czynił żadnej rzeźby ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, ani tego, co jest na ziemi nisko, ani tego, co jest w wodach pod ziemią! Nie będziesz oddawał im pokłonu i nie będziesz im służył, ponieważ Ja Jahwe, twój Bóg, jestem Bogiem zazdrosnym, który karze występek ojców na synach do trzeciego i czwartego pokolenia względem tych, którzy Mnie nienawidzą. Okazuję zaś łaskę aż do tysiącznego pokolenia tym, którzy Mnie miłują i strzegą moich przykazań. Nie będziesz wzywał imienia Boga twego, Jahwe, do czczych rzeczy, gdyż Jahwe nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy. Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie twe zajęcia. Dzień zaś siódmy jest szabatem ku czci twego Boga, Jahwe. Nie możesz przeto w dniu tym wykonywać żadnej pracy ani ty sam, ani syn twój, ani twoja córka, ani twój niewolnik, ani twoja niewolnica, ani twoje bydło, ani cudzoziemiec, który mieszka pośród twych bram. Bo w sześciu dniach uczynił Jahwe niebo, ziemię, morze oraz wszystko, co jest w nich, w siódmym zaś dniu odpoczął. Dlatego pobłogosławił Jahwe dzień szabatu i uznał go za święty. Czcij ojca twego imatkę twoją, abyś długo żył na ziemi, którą twój Bóg, Jahwe, da tobie. Nie będziesz zabijał. Nie będziesz cudzołożył. Nie będziesz kradł. Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa jako świadek. Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego.” (2 Mjż 20,1-17 BT2).

Uwaga: Wiele chrześcijańskich wspólnot wyznaniowych błędnie twierdzi, że biblijny Dekalog już nie obowiązuje, a „Dziesięcioro Przykazań dał Bóg wyłącznie narodowi Izraelskiemu”. Pismo Święte nie podziela tego stanowiska. Dziesięcioro Przykazań to prawa uniwersalne; dane dla wszystkich ludzi. Były znane i przestrzegane przez lud Boży zarówno przed ich ogłoszeniem na Synaju, w czasach Starego Przymierza oraz w Nowym Przymierzu.

2. Jaką ważną zasadę objawia Słowo  Boże?
    Rz 4,15; 5,13

„Gdyż zakon pociąga za sobą gniew; gdzie bowiem nie ma zakonu, nie ma też przestępstwa." (Rz 4,15 BW);

„Prawo budzi gniew u Boga, dlatego też tam, gdzie nie obowiązuje Prawo, nie można mówić o przestępstwie wynikającym z jego przekroczenia.” (Rz 4,15 WSP);

„Prawo bowiem rozpala karzący gniew. Tam zaś, gdzie nie ma Prawa, nie ma wykroczenia.” (Rz 4,15 BP);

„Bo i przed Prawem grzech był na świecie, grzechu się jednak nie poczytuje, gdy nie ma Prawa.” (Rz 5,13 BT2);

„I przed Zakonem był już grzech na świecie. Lecz tam, gdzie nie ma Zakonu, grzech nie bywa poczytany.” (Rz 5,13 Kow).

Uwaga: Jeżeli, jak uczy Pismo, „gdzie nie ma zakonu, nie ma też przestępstwa (Rz 4,15), a gdzie nie ma przestępstwa, nie może być wymierzana kara, to ludziom, którzy uważają, że przed Synajem ludzie nie znali Zakonu, należy postawić co najmniej trzy pytania:
(1) Na jakiej podstawie Pan Bóg  ukarał Kaina? Dlaczego w Potopie zniszczył cały świat? Dlaczego została skazana i zniszczona Sodoma i Gomora?…
(2) Jakiemu kodeksowi był posłuszny Abraham, jakich strzegł „przykazań, przepisów i praw” (1 Mjż 26,5)…
       (3) Skąd Józef wiedział, że cudzołóstwo jest „niegodziwością i grzechem przeciwko Bogu” (1 Mjż39,9?…

3. Przed czym ostrzegał Pan Bóg Kaina, i co mu powiedział o podstępnej naturze grzechu?
    1 Mjż 4,6.7; por. Jak 1,14.15

„I rzekł Pan do Kaina: Czemu się gniewasz i czemu zasępiło się twoje oblicze? Wszak byłoby pogodne, gdybyś czynił dobrze, a jeśli nie będziesz czynił dobrze, u drzwi czyha grzech. Kusi cię, lecz ty masz nad nim panować.” (1 Mjż 4,6.7 BW);

„Jahwe zapytał więc Kaina: Dlaczego to ciebie rozgniewało? Dlaczego twarz ci się zmieniła? Czyż [ofiara] bywa nie przyjęta, jeśli postępujesz dobrze? Jeżeli jednak postępujesz źle, wtedy grzech niby demon [czyha] przy wrotach i pożąda ciebie. Ty jednak masz nad nim panować!” (1 Mjż 4,6.7 BP);   

„Każdy bowiem doznaje pokusy od własnej pożądliwości, która go pociąga i nęci. Potem, gdy pożądliwość już zapanuje, rodzi grzech, a grzech popełniony sprowadza śmierć.” (Jak 1,14.15 BP);

„Każdy natomiast podlega pokusie ze strony własnych pożądliwości, które go wabią i nęcą. Tak więc pożądliwość jest początkiem grzechu, który z niej się rodzi, a popełniony grzech sprowadza śmierć.” (Jak 1,14.15 WSP).

Uwaga: Bóg otwarcie rozmawia z Kainem o grzechu (a więc o przestępstwie Zakonu – 1 Jana 3,4!), Który zaczął podkopywać jego moralność. Ostrzegł go, że że jeżeli on nie zapanuje nad grzechem – grzech zapanuje nad nim! Słowa Boga dowodzą, a życie w pełni to potwierdza, że grzech na początku wydaje się niewinny i słodki, że obiecuje spełnienie i satysfakcję. Niestety później rodzi tragiczne owoce.

(Do uwagi: „Każdy kto popełnia grzech, i zakon przestępuje, a grzech jest przestępstwem zakonu.” -1 Jana 3,4 BW).

4. Co było przyczyną zagłady świata przedpotopowego?
    1 Mjż 6,5-7.11.12; 7,1; 2 Ptr 3,1-7

„Kiedy zaś Jahwe widział, że wielka jest niegodziwość ludzi na ziemi i że usposobienie ich jest wciąż złe, żałował, że stworzył ludzi na ziemi, i zasmucił się. Wreszcie Jahwe rzekł: Zgładzę ludzi, których stworzyłem, z powierzchni ziemi: ludzi, zwierzęta, zwierzątka naziemne i ptaki powietrzne, bo żal mi, że ich stworzyłem. (…) Ziemia została skażona w oczach Boga. Gdy Bóg widział, iż ziemia jest skażona, że wszyscy ludzie postępują na ziemi niegodziwie.” (1 Mjż 6,5-7.11.12 BT2);

„Widział wtedy PAN, jak wielka jest nieprawość ludzi na ziemi i że wszystkie ich pragnienia wciąż były tylko złe. Żałował więc PAN, że uczynił człowieka na ziemi i głęboko się zasmucił. Wówczas PAN powiedział: „Usunę z powierzchni ziemi człowieka, którego stworzyłem: zarówno człowieka, jak i bydło, istoty pełzające i latające pod niebem. Żałuję bowiem, że to wszystko stworzyłem”. (…) Ziemia wobec Boga była pogrążona w złu i pełno było na niej bezprawia. Bóg widział panujące na ziemi zepsucie, bo ludzie wybrali złe drogi.” (1 Mjż 6,5-7.11.12 Pau);

„Potem Jahwe powiedział do Noego: Wejdź do arki razem z całą swoją rodziną; przekonałem się bowiem, że ty jeden jesteś prawy wobec mnie wśród tego pokolenia.” (1 Mjż 7,1 BP);

„Potem Jahwe rzekł do Noego: Wejdź z całą swoją rodziną do arki. Wiem już, że z twego pokolenia tylko ty jesteś wobec mnie sprawiedliwy.” (1 Mjż 7,1 BR);

„List ten, umiłowani, jest już drugim listem, który do was piszę, a w nich chcę przez przypominanie utrzymać w czujności prawe umysły wasze, abyście pamiętali na słowa, jakie poprzednio wypowiedzieli święci prorocy, i na przykazanie Pana i Zbawiciela, podane przez apostołów waszych. Wiedzcie przede wszystkim to, że w dniach ostatecznych przyjdą szydercy z drwinami, którzy będą postępować według swych własnych pożądliwości i mówić: Gdzież jest przyobiecane przyjście jego? Odkąd bowiem zasnęli ojcowie, wszystko tak trwa, jak było od początku stworzenia. Obstając przy tym, przeoczają, że od dawna były niebiosa i była ziemia, która z wody i przez wodę powstała mocą Słowa Bożego przez co świat ówczesny, zalany wodą, zginął. Ale teraźniejsze niebo i ziemia mocą tego samego Słowa zachowane są dla ognia i utrzymane na dzień sądu i zagłady bezbożnych ludzi.” (2 Ptr 3,1-7 BW).

Uwaga: Jeżeli przed Potopem Zakon był nieznany, to w oparciu o jakie kryteria Bóg ocenił, że „ziemia była skażona i pełna nieprawości” (1 Mjż 6,11)? Przecież nieprawość, to postępowanie niezgodne z prawem, wymierzone przeciwko prawu!

5. Poprzez jaki czyn patriarcha  Jakub dowiódł,  że znał II przykazanie Bożego Dekalogu i był mu posłuszny?
    1 Mjż 35,1-4

„A Bóg rzekł do Jakuba: Gotuj się, wstąp do Betel i tam zamieszkaj. Postaw też tam ołtarz Bogu, który ci się ukazał, kiedy uciekałeś przed swoim bratem Ezawem. Wtedy Jakub zwrócił się do swoich domowników i do wszystkich, którzy byli z nim: Usuńcie [wyobrażenia] obcych bóstw, jakie macie u siebie, oczyśćcie się i zmieńcie szaty, bo wyruszamy do Betel. Ja postawię tam ołtarz Bogu, który wysłuchał mnie w dniu mego utrapienia i czuwał nade mną podczas wędrówki, jaką odbywałem. Wtedy wydali Jakubowi wszystkie [wyobrażenia] obcych bóstw, jakie posiadali, i kolczyki noszone w uszach; Jakub zakopał je pod dębem w pobliżu Sychem.” (1 Mjż 35,1-4 BP).

6. W jakich okolicznościach Józef dowiódł znajomości  VII  i  IX  przykazania Dekalogu: „Nie będziesz cudzołożył” i „ Nie będziesz pożądał […]  żony bliźniego swego?
    1 Mjż 39,7-13

„Po tych wydarzeniach zwróciła na niego uwagę żona jego pana i rzekła do niego: Połóż się ze mną. On jednak nie zgodził się i odpowiedział żonie swego pana: Pan mój o nic się nie troszczy, odkąd jestem w jego domu, bo cały swój majątek oddał mi we władanie. On sam nie ma w swym domu większej władzy niż ja i niczego mi nie wzbrania, wyjąwszy ciebie, ponieważ jesteś jego żoną. Jakże więc mógłbym uczynić tak wielką niegodziwość i zgrzeszyć przeciwko Bogu? I mimo że go namawiała codziennie, nie usłuchał jej i nie chciał położyć się przy niej, aby z nią żyć. Pewnego dnia, gdy wszedł do domu, aby spełniać swe obowiązki, i nikogo z domowników tam nie było, uchwyciła go ona za płaszcz i powiedziała: Połóż się ze mną! Lecz on [wyrwał się], zostawił płaszcz w jej ręku i wybiegł na dwór. A wtedy ona, widząc, że zostawił swój płaszcz i że wybiegł na dwór.” (1 Mjż 39,7-13 BT4).

7. Co Pan  Bóg  obiecał  Izraelitom,   którzy po  niewoli  babilońskiej  mieli  powrócić do ziemi izraelskiej i przylgnąć do Niego całym swoim sercem,  a kogo również obietnica ta obejmuje w Nowym Przymierzu?
    Ez 11,17-21; 36,24-27; Hbr 10,11-18; por. 2 Kor 3,3

„Dlatego mów: Tak mówi Jahwe Pan: Zgromadzę was na nowo spośród obcych narodów, sprowadzę was z krajów, po których zostaliście rozproszeni, i dam wam ziemię Izraela. Wrócą tam i wykorzenią z niej wszystkie bożki i obrzydliwości. Dam im jedno serce i wniosę nowego ducha do ich wnętrza. Z ciała ich usunę serce kamienne, a dam im serce cielesne, aby postępowali zgodnie z moimi poleceniami, strzegli nakazów moich i wypełniali je. I tak będą oni moim ludem, a Ja będę ich Bogiem. A co do tych, których serce skłania się ku bożkom i obrzydliwościom, to na ich głowy zrzucę odpowiedzialność za ich postępowanie! - wyrocznia Jahwe Pana.” (Ez 11,17-21 BT2);

„I zabiorę was spośród narodów, i zgromadzę was ze wszystkich ziem; i sprowadzę was do waszej ziemi, i pokropię was czystą wodą, i będziecie czyści od wszystkich waszych nieczystości i od wszystkich waszych bałwanów oczyszczę was. I dam wam serce nowe, i ducha nowego dam do waszego wnętrza, i usunę z waszego ciała serce kamienne, a dam wam serce mięsiste. Mojego ducha dam do waszego wnętrza i uczynię, że będziecie postępować według moich przykazań, moich praw będziecie przestrzegać i wykonywać je.” (Ez 36,24-27 BW);

„Wprawdzie każdy kapłan staje codziennie do wykonywania swej służby, wiele razy te same składając ofiary, które żadną miarą nie mogą zgładzić grzechów. Ten przeciwnie, złożywszy raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy, zasiadł po prawicy Boga, oczekując tylko, aż nieprzyjaciele Jego staną się podnóżkiem nóg Jego. Jedną bowiem ofiarą udoskonalił na wieki tych, którzy są uświęcani. Daje nam zaś świadectwo Duch Święty, skoro powiedział: Takie jest przymierze, które zawrę z nimi w owych dniach, mówi Pan: dając prawa moje w ich serca, także w umyśle ich wypiszę je. A grzechów ich oraz ich nieprawości więcej już wspominać nie będę. Gdzie zaś jest ich odpuszczenie, tam już więcej nie zachodzi potrzeba ofiary za grzechy.” (Hbr 10,11-18 BT4);

„Wiadomo, że jesteście listem Chrystusa napisanym przez naszą posługę. Listem napisanym nie atramentem, lecz Duchem Boga żywego, nie na tablicach kamiennych, lecz na żywych tablicach serc.” (2 Kor 3,3 BP);

„Wiadomo przecież, że jesteście listem Chrystusowym sporządzonym przez nasze usługiwanie, napisanym nie atramentem, ale Duchem Boga żywego, nie tablicach kamiennych, lecz na tablicach serc ludzkich.” (2 Kor 3,3 BW). 

Nadejście trudnych czasów

Lekcja 38 ------- 23.09.2017 r.

Tekst pamięciowy: Mt 24,13

„A kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony.” (Mt 24,13 BW). 

1. Jaką przestrogę kieruje Ap. Paweł do chrześcijan żyjących w czasach ostatecznych?
    2 Tym 3,1-5; Rz 1,18-32

„A wiedz o tym, że w dniach ostatnich nastaną chwile trudne. Ludzie bowiem będą samolubni, chciwi, wyniośli, pyszni, bluźniący, nieposłuszni rodzicom, niewdzięczni, niegodziwi, bez serca, bezlitośni, miotający oszczerstwa, niepohamowani, bez uczuć ludzkich, nieprzychylni, zdrajcy, zuchwali, nadęci, miłujący bardziej rozkosz niż Boga. Będą okazywać pozór pobożności, ale wyrzekną się jej mocy. I od takich stroń.” (2 Tym 3,1-5 BT2);

„A to wiedz, że w dniach ostatecznych nastaną trudne czasy: Ludzie bowiem będą samolubni, chciwi, chełpliwi, pyszni, bluźnierczy, rodzicom nieposłuszni, niewdzięczni, bezbożni, bez serca, nieprzejednani, przewrotni, niepowściągliwi, okrutni, nie miłujący tego, co dobre, zdradzieccy, zuchwali, nadęci, miłujący więcej rozkosze niż Boga, którzy przybierają pozór pobożności, podczas gdy życie ich jest zaprzeczeniem jej mocy; również tych się wystrzegaj." (2 Tym 3,1-5 BW);

„Albowiem gniew Boży ujawnia się z nieba na wszelką bezbożność i nieprawość tych ludzi, którzy przez nieprawość nakładają prawdzie pęta. To bowiem, co o Bogu można poznać, jawne jest wśród nich, gdyż Bóg im to ujawnił. Albowiem od stworzenia świata niewidzialne Jego przymioty - wiekuista Jego potęga oraz bóstwo - stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła, tak że nie mogą się wymówić od winy. Ponieważ, choć Boga poznali, nie oddali Mu czci jako Bogu ani Mu nie dziękowali, lecz znikczemnieli w swoich myślach i zaćmione zostało bezrozumne ich serce. Podając się za mądrych stali się głupimi. I zamienili chwałę niezniszczalnego Boga na podobizny i obrazy śmiertelnego człowieka, ptaków, czworonożnych zwierząt i płazów. Dlatego wydał ich Bóg poprzez pożądania ich serc na łup nieczystości, tak iż dopuszczali się bezczeszczenia własnych ciał. Prawdę Bożą przemienili oni w kłamstwo i stworzeniu oddawali cześć, i służyli jemu, zamiast służyć Stwórcy, który jest błogosławiony na wieki. Amen. Dlatego to wydał ich Bóg na pastwę bezecnych namiętności: mianowicie kobiety ich przemieniły pożycie zgodne z naturą na przeciwne naturze. Podobnie też i mężczyźni, porzuciwszy normalne współżycie z kobietą, zapałali nawzajem żądzą ku sobie, mężczyźni z mężczyznami uprawiając bezwstyd i na samych sobie ponosząc zapłatę należną za zboczenie. A ponieważ nie uznali za słuszne zachować prawdziwe poznanie Boga, wydał ich Bóg na pastwę na nic niezdatnego rozumu, tak że czynili to, co się nie godzi. Pełni są też wszelakiej nieprawości, przewrotności, chciwości, niegodziwości. Oddani zazdrości, zabójstwu, waśniom, podstępowi, złośliwości; potwarcy, oszczercy, nienawidzący Boga, zuchwali, pyszni, chełpliwi, w tym, co złe - pomysłowi, rodzicom nieposłuszni, bezrozumni, niestali, bez serca, bez litości. Oni to, mimo że dobrze znają wyrok Boży, iż ci, którzy się takich czynów dopuszczają, winni są śmierci, nie tylko je popełniają, ale nadto chwalą tych, którzy to czynią.” (Rz 1,18-32 BT4).

2. Co czeka ludzi, którzy nie wytrzymają próby wiary?
    2 Tym 3,6-9.13; 2 Mjż 7,11-22

„To spośród nich wywodzą się ci, którzy wślizgują się sprytnie do obcych domów szukając względów u słabych kobiet, obciążonych już i tak różnymi grzechami wskutek ulegania wszelkim pożądaniom; takich, co to ciągle się uczą, a nigdy nie mogą dojść do poznania prawdy. Podobnie jak kiedyś Jannes i Jambres wystąpili przeciw Mojżeszowi, tak teraz przeciwstawiają się prawdzie ludzie o spaczonych umysłach, odstępcy od wiary. Nie osiągną jednak już nic więcej, bo wszystkim wiadomo, że są niemądrzy, tak jak była jawną głupota tamtych. (…) Tymczasem ludzie źli i podstępni będą się pogrążać coraz bardziej w występkach, błądząc i innych również uwodząc swoimi błędami. (2 Tym 3,6-9.13 BR);

„Faraon wówczas kazał przywołać mędrców i czarowników, a wróżbici egipscy uczynili to samo dzięki swej tajemnej wiedzy. I rzucił każdy z nich laskę, i zamieniły się w węże. Jednak laska Aarona połknęła ich laski. Mimo to serce faraona pozostało uparte, i nie usłuchał ich, jak zapowiedział Jahwe. Rzekł Jahwe do Mojżesza: Serce faraona jest twarde, wzbrania się wypuścić lud. Idź do faraona rano, gdy wyjdzie nad wodę, pośpiesz mu na spotkanie na brzeg Nilu. Weź do ręki laskę, która zamieniła się w węża. Powiedz mu: Jahwe, Bóg Hebrajczyków, posłał mnie do ciebie z rozkazem: Wypuść lud mój, by Mi oddał cześć na pustyni! Oto dotąd nie posłuchałeś Mnie. Tak teraz polecił Jahwe, abyś poznał, że Ja jestem Jahwe. Oto uderzę laską, którą mam w ręce, wody Nilu, a zamienią się w krew. Ryby Nilu poginą, a Nil wydawać będzie przykrą woń, tak że Egipcjanie nie będą mogli pić wody z Nilu. Jahwe powiedział do Mojżesza: Mów do Aarona: Weź laskę swoją i wyciągnij rękę na wody Egiptu, na jego rzeki i na jego kanały, i na jego stawy, i na wszelkie jego zbiorowiska wód, a zamienią się w krew. I będzie krew w całej ziemi egipskiej, w naczyniach drewnianych i kamiennych. Mojżesz i Aaron uczynili tak, jak nakazał Jahwe. Aaron podniósł laskę i uderzył nią wody Nilu na oczach faraona i sług jego. Woda Nilu zamieniła się w krew. Ryby rzeki wyginęły, a Nil zaczął wydawać przykrą woń, tak że Egipcjanie nie mogli pić wody z Nilu. Krew była w całym kraju egipskim. Lecz to samo uczynili czarownicy egipscy dzięki swej wiedzy tajemnej. Pozostało więc uparte serce faraona, i nie usłuchał ich, jak to zapowiedział Jahwe.” (2 Mjż 7,11-22 BT2).

3. Jak   wielkie   znaczenie   dla    naszej    duchowości    ma    przebywanie   w    odpowiednim towarzystwie?
    2 Tym 3,10-11; 2 Krn 26,3-5

„Lecz ty poszedłeś za moją nauką, za moim sposobem życia, za moimi dążnościami, za moją wiarą, wyrozumiałością, miłością, cierpliwością, za moimi prześladowaniami, cierpieniami, które mnie spotkały w Antiochii, w Ikonium, w Listrze. Jakież to prześladowania zniosłem, a z wszystkich wyrwał mnie Pan!” (2 Tym 3,10-11 BW);

„Ty natomiast poszedłeś za moimi wskazaniami; naśladowałeś mnie w moim sposobie życia, w moich pragnieniach, w mojej wierze, w cierpliwości, w miłości. Współuczestniczyłeś w prześladowaniach i cierpieniach, jakie mnie spotkały w Antiochii, w Ikonium, w Listrze. Zaiste, wielkie to były doświadczenia, ale wszystko zniosłem dzięki pomocy Pana.” (2 Tym 3,10-11 BR);

„W chwili objęcia rządów Ozjasz miał szesnaście lat i rządził pięćdziesiąt dwa lata w Jerozolimie. Matce jego było na imię Jekolia z Jerozolimy. Czynił on to, co słuszne w oczach Jahwe we wszystkim, tak jak czynił jego ojciec Amazjasz. Dopóki żył Zachariasz, który go uczył bojaźni Bożej, szukał on Jahwe, ą jak długo szukał Jahwe, Bóg mu szczęścił.” (2 Krn 26,3-5 BT2).

4. Czego musi się spodziewać Boży sługa?
    2 Tym 3,12; Łk 14,27; Mt 26,27-31

„Tak też wszyscy, którzy chcą żyć pobożnie w Chrystusie Jezusie, będą prześladowani.” (2 Tym 3,12 BP);

„Tak więc każdy, kto chce żyć po bożemu w jedności z Chrystusem Jezusem, będzie musiał znosić prześladowania.” (2 Tym 3,12 WSP);

„Kto nie dźwiga krzyża swojego, a idzie za mną, nie może być uczniem moim.” (Łk 14,27 BW);

„Kto chce iść w moje ślady, a nie dźwiga swojego krzyża, nie może być moim uczniem.” (Łk 14,27 WSP);

„Następnie wziął kielich, odmówił modlitwę dziękczynną i powiedział: „Pijcie z niego wszyscy. To jest bowiem moja krew przymierza, która za wielu jest wylewana na odpuszczenie grzechów. A mówię wam, że odtąd nie będę już więcej pił napoju z owocu winnego krzewu aż do dnia, kiedy będę go pił z wami nowy, w królestwie mojego Ojca”. I gdy odśpiewali hymn, wyszli ku Górze Oliwnej. Wtedy Jezus powiedział: „Tej nocy wszyscy zwątpicie we Mnie. Jest bowiem napisane: Uderzę pasterza, a stado owiec się rozproszy.” (Mt 26,27-31 Pau).

5. Co było wielkim atutem Tymoteusza?
    2 Tym 3,14-15; 5 Mjż 6,4-7; Przyp 22,6

„Ty natomiast trwaj w tym, czego się nauczyłeś i co ci powierzono, bo wiesz, od kogo się nauczyłeś. Od lat bowiem niemowlęcych znasz Pisma święte, które mogą cię nauczyć mądrości wiodącej ku zbawieniu przez wiarę w Chrystusie Jezusie.” (2 Tym 3,14-15 BT2);

„Ty jednak trwaj w tym, czego się nauczyłeś i o czym jesteś przekonany, wiedząc, skąd się (tego) nauczyłeś i ponieważ od maleńkości znasz Pisma święte, które mogą cię obdarzyć mądrością dla zbawienia przez wiarę w Chrystusa Jezusa.” (2 Tym 3,14-15 BPD);

„Słuchaj Izraelu! Jahwe jest naszym Bogiem, Jahwe jedyny! Będziesz miłował swego Boga Jahwe z całego serca, z całej duszy i ze wszystkich swoich sił. Niechaj słowa, które ja dziś nakazuję tobie, pozostaną w twym sercu. Wpajaj je też swoim synom, mówiąc o nich, kiedy przebywasz w domu i kiedy jesteś w drodze, kiedy się kładziesz i gdy wstajesz.” (5 Mjż 6,4-7 BP);

„Słuchaj, Israelu! Wiekuisty, Bóg nasz, Wiekuisty – jedyny!  A będziesz miłował Wiekuistego, Boga twojego, całém sercem twojém, i całą duszą twoją, i całą mocą twoją. I niechaj będą słowa te, które ci przykazuje dzisiaj, na sercu twojém I wpajaj je dzieciom twoim, i rozmawiaj o nich, bawiąc w domu twoim, i idąc drogą, i kładąc się, i wstawając.” (5 Mjż 6,4-7 Tora I. Cylkowa);

„Wychowaj młodzieńca, by szedł drogą, którą winien postępować, nie zawróci z niej, nawet gdy się zestarzeje.” (Przyp 22,6 BP).

6. Jak  wielkie  dla  nas  wszystkich  znaczenie  ma  poważne  traktowanie  nauk  zawartych  w Piśmie Świętym?
    2 Tym 3,16-17; 2 Ptr 1,19-21

„Każde Pismo jest natchnione przez Boga i przydatne do nauczania i przekonywania, do poprawiania i do wychowywania w sprawiedliwości, aby człowiek Bogu oddany był doskonały, przygotowany do wszelkich dobrych uczynków.” (2 Tym 3,16-17 BP);

„Całe Pismo przez Boga jest natchnione i pożyteczne do nauki, do wykrywania błędów, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości, aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła przygotowany.” (2 Tym 3,16-17 BW);

„Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne do nauki, do strofowania, do poprawiania, do wychowywania w sprawiedliwości; Aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła w pełni przygotowany.” (2 Tym 3,16-17 UBG);

„Wszystko Pismo od Boga jest natchnione i pożyteczne ku nauce, ku strofowaniu, ku naprawie, ku ćwiczeniu, które jest w sprawiedliwości; Aby człowiek Boży był doskonały, ku wszelkiej sprawie dobrej dostatecznie wyćwiczony.” (2 Tym 3,16-17 BG);

„Mamy także całkiem pewną wypowiedź proroków, i dobrze uczynicie, idąc za nią jak za pochodnią świecącą w ciemnym miejscu, aż zabłyśnie dzień i jutrzenka wzejdzie w waszych sercach! Przede wszystkim pamiętajcie, że nie można dowolnie wyjaśniać żadnej wypowiedzi proroka w Piśmie. Bo nie z woli człowieka głoszone były niegdyś proroctwa, lecz natchnieni Duchem Świętym przemawiali święci ludzie Boży.” (2 Ptr 1,19-21 BP);

„Mamy jednak jeszcze mocniejsze słowo prorockie. Dobrze, jeśli będziecie przy nim trwać jak przy lampie, która świeci w ciemności aż do świtu, a jutrzenka wzejdzie w waszych sercach. Wiedzcie jednak, że żadnego proroctwa w Piśmie nie można wyjaśniać według własnego uznania. Proroctwo bowiem nigdy nie powstawało z ludzkiej woli, ale w imieniu Boga głosili je ludzie kierowani przez Ducha Świętego.” (2 Ptr 1,19-21 Pau);

„W ten sposób słowa proroctwa stają się dla nas jeszcze pewniejsze. A wy dobrze uczynicie trzymając się ich. Bo są one pochodnią rozpraszającą mroki - aż zaświta dzień i wzejdzie jutrzenka w sercach waszych. Przede wszystkim pamiętajcie o tym, że żadne proroctwo, zawarte w Piśmie, nie dopuszcza samowolnego tłumaczenia. Nigdy bowiem proroctwo nie powstało z ludzkiej woli; przeciwnie, święci mężowie Boży mówili tylko pod natchnieniem Ducha Świętego.” (2 Ptr 1,19-21 Kow);

„Mamy zatem potwierdzenie prorockiego słowa; wy zaś dobrze czynicie, chroniąc je jak świecę, palącą się w ciemnym miejscu, aż zaświta dzień i jutrzenka zajaśnieje w waszych sercach. Przede wszystkim pamiętajcie, że nie można zapowiedzi prorockich tłumaczyć według własnych zapatrywań. Nigdy bowiem proroctwo nie pochodziło z woli ludzkiej, ale głosili je ludzie Boży, natchnieni Duchem Świętym.” (2 Ptr 1,19-21 WSP).

7. Co  twoim   zdaniem  jest  dużym   zagrożeniem  w  obecnym   czasie,   w  jaki  sposób  temu przeciwdziałasz?      

Wypróbowany i nienaganny pracownik

Lekcja 37 ------- 16.09.2017 r.

Tekst pamięciowy: Przyp 10,21

„Wargi sprawiedliwego pokrzepiają wielu, lecz głupcy umierają z powodu braku rozsądku.” (Przyp 10,21 BW);

„Wargi sprawiedliwego żywią wielu, z braku rozumu głupcy umierają.” (Przyp 10,21 BP).

1. Czy należyte wykładanie Bożego Słowa ma istotne znaczenie w życiu Kościoła?
    2 Tym 2,14-15; Jan 7,17

„To przypominaj, zaklinając ich przed Bogiem, aby się nie wdawali w spory o słowa, bo to jest bezużyteczne, a tylko słuchaczy do zguby przywodzi. Staraj się usilnie o to, abyś mógł stanąć przed Bogiem jako wypróbowany i nienaganny pracownik, który wykłada należycie słowo prawdy.” (2 Tym 2,14-15 BW);

„Przypominaj o tym, zaklinając na Boga, aby nie spierali się o słowa, bo z tego nie ma żadnego pożytku, tylko zguba dla słuchających. Staraj się stanąć przed Bogiem jak wypróbowany pracownik, nie przynoszący wstydu, przestrzegający wiernie prawdziwej nauki.” (2 Tym 2,14-15 BP);

„Jeśli kto chce pełnić Jego wolę, pozna, czy nauka ta jest od Boga, czy też Ją mówię od siebie samego.” (Jan 7,17 BT2).

2. Jaką pospolitą i pustą mową wykazywali się Hymeneusz i Filetos?
    2 Tym 2,16-18

„Unikaj zaś próżnych dyskusji, które prowadzą do coraz większej bezbożności. Padają w nich słowa szerzące się później jak gangrena. Celują w tym Hymenajos i Filetos, którzy odeszli od prawdy, twierdząc, że zmartwychwstanie już nastąpiło. Burzą oni u niektórych wiarę.” (2 Tym 2,16-18 Pau);

„Unikaj zaś zawsze bezsensownej gadaniny, bo ci, którzy się jej oddają, oddalają się coraz bardziej od Boga, a głoszona przez nich nauka szerzy się dokoła niczym zaraza. Do ludzi tego rodzaju należą Hymenajos i Filetos: Ci rozminęli się już sami z prawdą i niektórych odciągnęli od wiary twierdząc, że nasze zmartwychwstanie już się dokonało." (2 Tym 2,16-18 BR).

3. Co jest dla Boga prawdziwym fundamentem?
    2 Tym 2,19; Jan 10,14-15

„Wszakże fundament Boży stoi niewzruszony, a ma taką pieczęć na sobie: Zna Pan tych, którzy są jego, i: Niech odstąpi od niesprawiedliwości każdy, kto wzywa imienia Pańskiego.” (2 Tym 2,19 BW);

„Jednak twardo stoi fundament Boga, mając tą pieczęć: Poznał Pan tych, co są jego; oraz: Niech odejdzie od bezprawia każdy, co wymienia Imię Chrystusa.” (2 Tym 2,19 NBG);

„Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce.” (Jan 10,14-15 BT4).

4. Czy Kościół Boży skupia ludzi na jednakowym duchowym poziomie?
    2 Tym 2,20-21; Mt 13,24-30; 36-43; 47-48

„W wielkim zaś domu są nie tylko naczynia złote i srebrne, ale też drewniane i gliniane; jedne służą do celów zaszczytnych, a drugie pospolitych. Jeśli tedy kto siebie czystym zachowa od tych rzeczy pospolitych, będzie naczyniem do celów zaszczytnych, poświęconym i przydatnym dla Pana, nadającym się do wszelkiego dzieła dobrego.” (2 Tym 2,20-21 BW);

„Przedłożył im także inną przypowieść: Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który zasiał na roli swojej dobre ziarno. Oto kiedy wszyscy spali, przyszedł nieprzyjaciel jego, zasiał kąkol wśród pszenicy i odszedł. Gdy zboże podrosło i wydało owoc, ukazał się także kąkol. Wtedy słudzy gospodarza przyszli do niego i powiedzieli: Panie, czy nie zasiałeś dobrego ziarna na swojej roli? Skąd wziął się na niej kąkol? A on im odrzekł: To jest dzieło nieprzyjaciela. Na to zapytali go słudzy: Chcesz, żebyśmy poszli i zebrali go? Nie - odpowiedział - abyście zbierając kąkol nie powyrywali zarazem i pszenicy. Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa; a w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw kąkol i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś znieście do mego spichrza.” (Mt 13,24-30 Kow);

„Potem, pozwoliwszy odejść tłumom, poszedł do domu. Podeszli do Niego uczniowie, prosząc: Wyjaśnij nam przypowieść o kąkolu na roli. On odpowiedział: Ten, który sieje dobre ziarno, to Syn Człowieczy. A polem jest świat, dobrym nasieniem synowie królestwa, kąkolem synowie złego. A nieprzyjacielem, który posiał kąkol, jest diabeł. Żniwem jest koniec świata, a żeńcami aniołowie. Jak więc zbiera się kąkol i spala w ogniu, tak będzie na końcu świata. Syn Człowieczy wyśle swoich aniołów i zbiorą z Jego królestwa wszystkie zgorszenia i tych, którzy dopuszczają się nieprawości, i wrzucą ich do rozpalonego pieca. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Wtedy "sprawiedliwi będą jaśnieć jak słońce w królestwie swego Ojca". Kto ma uszy, niechaj słucha!” (Mt 13,36-43 BP);

„Królestwo niebieskie podobne jest również do sieci zarzuconej w morze, która zagarnia różnego rodzaju ryby. Kiedy jest pełna, wyciąga się ją na brzeg. Dobre ryby wybiera się do naczyń, a złe wyrzuca.” (Mt 13,47-48 Pau).

5. Jakie niebezpieczeństwa zsyła szatan na młodych ludzi (i nie tylko)?
    2 Tym 2,22; 1 Tes 4,3-7; 1 Tym 6,10; Kazn 11,9-10

„Uciekaj zaś przed młodzieńczymi pożądaniami, a zabiegaj o sprawiedliwość, wiarę, miłość, pokój - wraz z tymi, którzy wzywają Pana czystym sercem.” (2 Tym 2,22 BT4);

„Taka jest bowiem wola Boża: uświęcenie wasze, żebyście się powstrzymywali od wszeteczeństwa, aby każdy z was umiał utrzymać swe ciało w czystości i w poszanowaniu, nie z namiętności żądzy, jak poganie, którzy nie znają Boga, aby nikt nie dopuszczał się wykroczenia i nie oszukiwał w jakiejkolwiek sprawie swego brata, gdyż Pan jest mścicielem tego wszystkiego, jak to wam zapowiadaliśmy i zaświadczaliśmy. Albowiem nie powołał nas Bóg do nieczystości, ale do uświęcenia.” (1 Tes 4,3-7 BW);

„Otóż Bóg chce, żebyście byli świętymi, to znaczy, żebyście unikali rozpusty, by każdy z was umiał utrzymać swe ciało w świętości i czci, a nie poddawał się pożądliwym namiętnościom, jak to czynią poganie, którzy nie znają Boga. W tych sprawach niech nikt nie dopuszcza się żadnych wykroczeń ani nie próbuje oszukiwać swego brata, gdyż powiedzieliśmy wam to już i przestrzegaliśmy was z całą stanowczością, że Pan sam wymierzy surową karę za wszystkie takie występki. Powołał nas bowiem Bóg nie do rozpusty, lecz do świętości.” (1 Tes 4,3-7 BR);

„Albowiem korzeniem wszelkiego zła jest miłość pieniędzy; niektórzy, ulegając jej, zboczyli z drogi wiary i uwikłali się sami w przeróżne cierpienia.” (1 tym 6,10 BW);

„Źródłem wszelkiego zła jest miłość pieniędzy. Niektórzy tak się za pieniądzem uganiają, że odchodzą od wiary w Boga i ściągają na siebie wiele nieszczęść.” (1 Tym 6,10 WSP);

„Raduj się, młodzieńcze, w swojej młodości i bądź dobrej myśli, póki jesteś młody. Postępuj tak, jak każe ci serce, i używaj, czego pragną twoje oczy. Lecz wiedz, że za to wszystko pozwie cię Bóg na sąd. Otrząśnij się z utrapienia swojego serca i odrzuć słabości swojego ciała! Gdyż młodość i jej rozkwit są marnością.” (Kazn 11,9-10 BW);

„Ciesz się, młodzieńcze, w młodości swojej, a serce twoje niech się rozwesela za dni młodości twojej. I chodź drogami serca swego i za tym, co oczy twe pociąga; lecz wiedz, że z tego wszystkiego będzie cię sądził Bóg! Więc usuń przygnębienie ze swego serca i oddal ból od twego ciała, bo młodość jak zorza poranna szybko przemija.” (Kazn 11,9-10 BT4).

6. Jak wiele dobrego i złego czyni język człowieka?
    2 Tym 2,23-26; Jak 3,1-12

„Wystrzegaj się głupich i niedorzecznych dociekań - wiesz przecież, że rodzą się z nich spory. Sługa zaś Pana nie powinien się spierać; ma być dla wszystkich uprzejmy, ma być przykładny i wyrozumiały. Powinien łagodnie przekonywać przeciwników, bo może Bóg da im kiedyś nawrócenie i poznają prawdę, wyrwą się z sideł diabła, który ujął ich żywcem i poddał swej woli.” (2 Tym 2,23-26 BP);

„Niech zbyt wielu z was nie uchodzi za nauczycieli, moi bracia, bo wiecie, iż tym bardziej surowy czeka nas sąd. Wszyscy bowiem często upadamy. Jeśli kto nie grzeszy mową, jest mężem doskonałym, zdolnym utrzymać w ryzach także całe ciało. Jeżeli przeto zakładamy koniom wędzidła do pysków, by nam były posłuszne, to kierujemy całym ich ciałem. Oto nawet okrętom, choć tak są potężne i tak silnymi wichrami miotane, niepozorny ster nadaje taki kierunek, jak odpowiada woli sternika. Tak samo język, mimo że jest małym członkiem, ma powód do wielkich przechwałek. Oto mały ogień, a jak wielki las podpala. Tak i język jest ogniem, sferą nieprawości. Język jest wśród wszystkich naszych członków tym, co bezcześci całe ciało i sam trawiony ogniem piekielnym rozpala krąg życia. Wszystkie bowiem gatunki zwierząt i ptaków, gadów i stworzeń morskich można ujarzmić i rzeczywiście ujarzmiła je natura ludzka. Języka natomiast nikt z ludzi nie potrafi okiełznać, to zło niestateczne, pełne zabójczego jadu. Przy jego pomocy wielbimy Boga i Ojca i nim przeklinamy ludzi, stworzonych na podobieństwo Boże. Z tych samych ust wychodzi błogosławieństwo i przekleństwo. Tak być nie może, bracia moi! Czyż z tej samej szczeliny źródła wytryska woda słodka i gorzka? Czy może, bracia moi, drzewo figowe rodzić oliwki albo winna latorośl figi? Także słone źródło nie może wydać słodkiej wody.” (Jak 3,1-12 BT4).

7. Czy  jesteś  wypróbowanym  i  nienagannym  Bożym  pracownikiem.  Co  zrobiłeś dla Niego dzisiaj, w minionym tygodniu, miesiącu?

Żołnierz Jezusa Chrystusa

Lekcja 36 ------- 09.09.2017 r.

Tekst pamięciowy: Przyp 14,23

„Każda mozolna praca przynosi zysk, lecz puste słowa powodują tylko straty.” (Przyp 14,23 BW);

„Każdy trud przynosi zyski, gadulstwo - jedynie biedę.” (Przyp 14,23 BT4).

1. Czym powinien wykazywać się Boży Sługa?
    2 Tym 2,1-2

„Ty więc, synu mój, wzmacniaj się w łasce, która jest w Chrystusie Jezusie, a co słyszałeś ode mnie wobec wielu świadków, to przekaż ludziom godnym zaufania, którzy będą zdolni i innych nauczać.” (2 Tym 2,1-2 BW);

„Ty więc, moje dziecko, nabieraj mocy w łasce, która jest w Chrystusie Jezusie, a to, co usłyszałeś ode mnie za pośrednictwem wielu świadków, przekaż zasługującym na wiarę ludziom, którzy też będą zdolni nauczać i innych.” (2 Tym 2,1-2 BT4).

2. Dlaczego  Twoim  zdaniem  służba  Bogu  jest  przez  Ap. Pawła  wzorowana  na żołnierskiej służbie, zawodach sportowych i pracy rolnika?
    2 Tym 2,3-7; 1 Kor 9,24-27

„Znoś razem ze mną trudy jak dobry żołnierz Chrystusa Jezusa. Nikt, zaciągając się do wojska, nie zajmuje się swymi zwykłymi sprawami, jeśli chce zadowolić tego, kto go do wojska zaciągnął. I jeśli ktoś staje do zawodów, nie zdobywa wieńca, jeżeli nie walczył zgodnie z przepisami. Rolnik, który się trudzi, powinien pierwszy korzystać z plonów. Pomyśl nad tym, co mówię. A Pan ci pozwoli wszystko zrozumieć.” (2 Tym 2,3-7 BP);

„Ty zatem, cierp, jak szlachetny żołnierz Jezusa Chrystusa. Żaden człowiek, co służy w wojsku, nie jest uwikłany w sprawy życia, aby się podobał temu, co go zwerbował do wojska. A jeśli by ktoś walczył nie jest odznaczany, jeśli nie walczył prawidłowo. Rolnik, który się trudzi, winien pierwszy otrzymywać z plonów. Myśl o tym, co mówię; gdyż Pan da ci zrozumienie we wszystkim.” (2 Tym 2,3-7 NBG);

„Czyż nie wiecie, że gdy zawodnicy biegną na stadionie, wszyscy wprawdzie biegną, lecz jeden tylko otrzymuje nagrodę? Przeto tak biegnijcie, abyście ją otrzymali. Każdy, który staje do zapasów, wszystkiego sobie odmawia; oni, aby zdobyć przemijającą nagrodę, my zaś nieprzemijającą. Ja przeto biegnę nie jakby na oślep; walczę nie tak, jakbym zadawał ciosy w próżnię, lecz poskramiam moje ciało i biorę je w niewolę, abym innym głosząc naukę, sam przypadkiem nie został uznany za niezdatnego.” (1 Kor 9,24-27 BT4);

„Czy nie wiecie, że zawodnicy na stadionie wszyscy biegną, a tylko jeden zdobywa nagrodę? Tak biegnijcie, abyście nagrodę zdobyli. A każdy zawodnik od wszystkiego się wstrzymuje, tamci wprawdzie, aby znikomy zdobyć wieniec, my zaś nieznikomy. Ja tedy tak biegnę, nie jakby na oślep, tak walczę na pięści, nie jakbym w próżnię uderzał; ale umartwiam ciało moje i ujarzmiam, bym przypadkiem, będąc zwiastunem dla innych, sam nie był odrzucony.” (1 Kor 9,24-27 BW). 

3. Kto ma być naszą ustawiczną motywacją i dlaczego?
    2 Tym 2,8; Mt 28,20; Jan 16,33

„Pamiętaj zawsze o Jezusie Chrystusie, potomku Dawidowym, który - według głoszonej przeze mnie Ewangelii - powstał z martwych.” (2 Tym 2,8 BR);

„Miej zawsze w pamięci zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa z rodu Dawida. To właśnie jest treścią mojej Ewangelii.” (2 Tym 2,8 WSP);

„Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.” (Mt 28,20 BT4);

„Powiedziałem wam to, abyście we Mnie mieli pokój. Świat będzie was uciskał, lecz ufajcie, Jam zwyciężył świat.” (Jan 16,33). 

4. Czy doświadczenia odsuwały Ap. Pawła od Boga?
    2 Tym 2,9-10; Flp 1,12-14

„Dla niej znoszę niedolę aż do więzów jak złoczyńca; ale słowo Boże nie uległo skrępowaniu. Dlatego znoszę wszystko przez wzgląd na wybranych, aby i oni dostąpili zbawienia w Chrystusie Jezusie razem z wieczną chwałą.” (2 Tym 2,9-10 BT4);

„Dla której znoszę cierpienia, nawet kajdany, jakbym był przestępcą; Słowa Bożego jednak nie da się zakuć w kajdany. To wszystko cierpliwie znoszę ze względu na tych, których Bóg wybrał, aby i oni osiągnęli zbawienie i wieczną chwałę przez Chrystusa Jezusa.” (2 Tym 2,9-10 WSP);

„Chcę bracia, abyście wiedzieli, że przeciwności, które mnie spotkały, spowodowały jeszcze większe rozszerzenie się Ewangelii. Otóż jest już jawne w całym pretorium i u wszystkich innych, że dla Chrystusa noszę kajdany. Dzięki temu coraz więcej braci w Panu, ośmielonych moimi kajdanami, z niezwykłą odwagą i bez lęku głosi słowo.” (Flp 1,12-14 Pau);

„Bracia, chciałbym, żebyście wiedzieli, że to, co teraz znoszę, wychodzi raczej na korzyść Ewangelii. W całym bowiem pałacu królewskim i wśród wszystkich innych stało się wiadome, że jestem więziony dla Chrystusa. I tak wiedząc, że jestem w więzieniu, większość braci tym silniej zaufała Panu i z większą odwagą poczęli głosić słowo Boże.” (Flp 1,12-14 BR). 

5. Jak głębokich przemian musi dokonać każdy z nas,  aby Ewangelia przyniosła spodziewany skutek?
    2 Tym 2,11-13

„Godna to wiary nauka: Jeśliśmy razem z Nim umarli, to i żyć razem będziemy. Jeśli wytrwamy, to i królować razem z Nim będziemy. Jeśli się Go wyprzemy, to i On się nas wyprze. A  choćbyśmy nie dochowali wiary, On pozostaje wierny, bo nie może przeczyć samemu sobie.” (2 Tym 2,11-13 BT2);

„To prawda oczywista: jeśli z nim umarliśmy, z nim też żyć będziemy. Jeżeli przy nim trwamy, z nim panować będziemy. Jeśli się go wyrzekniemy i on się nas wyrzeknie. Choćbyśmy byli niewierni, on jednak wierny zostaje, bo sobie zaprzeczyć nie może.” (2 Tym 2,11-13 WSP);

„Wierna mowa. Abowiem jeśliśmy spół umarli: spół też żyć będziemy. Jeśli ucierpiemy: spół też królować będziemy: jeśli się zaprzemy: i on się nas zaprzy. Jeśli nie wierzymy: on wiernym zostawa, zaprzeć samego siebie nie może.” (2 Tym 2,11-13 JW). 

6. Czy Twoim zdaniem nowonarodzenie jest chwilowym aktem czy procesem całego życia. Czy żałujesz ceny, jaką płacisz na tej ziemi?

Posłuszeństwo jest dowodem miłości

Lekcja 35 ------- 02.09.2017 r.

Tekst przewodni: 1 Jana 2,3-5

„A z tego wiemy, że go znamy, jeśli przykazania jego zachowujemy. Kto mówi: Znam go, a przykazań jego nie zachowuje, kłamcą jest i prawdy w nim nie ma. Lecz kto zachowuje Słowo jego, w tym prawdziwie dopełniła się miłość Boża. Po tym poznajemy, że w nim jesteśmy.” (1 Jana 2,3-5 BW). 

1. Czego w każdym czasie oczekuje Pan Bóg od ludzi, którzy twierdzą, że chcą Mu służyć?
    1 Sam 15,22.23; Mt 7,21-23

„Samuel odrzekł: Czyż milsze są dla Jahwe całopalenia i ofiary krwawe od posłuszeństwa głosowi Jahwe? Właśnie lepsze posłuszeństwo od ofiary, uległość - od tłuszczu baranów. Bo opór jest jak grzech wróżbiarstwa, a krnąbrność jak złość bałwochwalstwa. Ponieważ wzgardziłeś nakazem Jahwe, odrzucił cię On jako króla.” (1 Sam 15,22.23 BT2);

„Nie każdy, kto do mnie mówi: Panie, Panie, wejdzie do Królestwa Niebios; lecz tylko ten, kto pełni wolę Ojca mojego, który jest w niebie. W owym dniu wielu mi powie: Panie, Panie, czyż nie prorokowaliśmy w imieniu twoim i w imieniu twoim nie wypędzaliśmy demonów, i w imieniu twoim nie czyniliśmy wielu cudów? A wtedy im powiem: Nigdy was nie znałem. Idźcie precz ode mnie wy, którzy czynicie bezprawie.” (Mt 7,21-23 BW).

2. Jakie zaszczytne świadectwo wydał Pan Bóg patriarsze Abrahamowi?
    1 Mjż 26,5; por. 1 Mjż 18,19

„A wszystko dlatego, że Abraham był posłuszny wszystkim moim poleceniom i rozkazom, wszystkim moim prawom i pouczeniom.” (1 Mjż 26,5 BR);

„Dlatego, że Abraham był posłuszny Mojemu głosowi, przestrzegał Mojego postanowienia, Mych przykazań, Moich ustaw i Moich nauk.” (1 Mjż 26,5 NBG);

„Dlatego że Abraham posłuchał mego głosu i strzegł mego nakazu, moich przykazań, moich ustaw i moich praw.” (1 Mjż26,5 UBG);  

„Bo upatrzyłem go jako tego, który będzie nakazywał potomkom swym oraz swemu rodowi, aby przestrzegając przykazań Pana postępowali sprawiedliwie i uczciwie, tak żeby Pan wypełnił to, co obiecał Abrahamowi.” (1 Mjż 18,19).

3. Kto  stał  się  dla  nas  najwyższym  i  niedoścignionym  wzorem   oddania,   posłuszeństwa  i pokory?
    Flp 2,5-8

„Takiego bądźcie względem siebie usposobienia, jakie było w Chrystusie Jezusie, który chociaż był w postaci Bożej, nie upierał się zachłannie przy tym, aby być równym Bogu, lecz wyparł się samego siebie, przyjął postać sługi i stał się podobny ludziom; a okazawszy się z postawy człowiekiem, uniżył samego siebie i był posłuszny aż do śmierci, i to do śmierci krzyżowej.” (Flp 2,5-8 BW);

„To dążenie niech was ożywia; ono też było w Chrystusie Jezusie. On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej.” (Flp 2,5-8 BT4);

„Postępujcie względem siebie na wzór Chrystusa Jezusa. On to, istniejąc w naturze Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby być na równi z Bogiem, lecz sam siebie poniżył, przyjąwszy naturę sługi. Stał się podobny do ludzi i w zewnętrznej postaci uznany za człowieka. Uniżył samego siebie, stał się posłuszny aż do śmierci i to śmierci krzyżowej.” (Flp 2,5-8 BP).

4. W jakich warunkach Jezus Chrystus „nauczył się posłuszeństwa”?
    Hbr 5,6.7

„Jak i w innym miejscu: Tyś jest kapłanem nad wieki na wzór Melchizedeka. Z głośnym wołaniem i płaczem za dni ciała swego zanosił On gorące prośby i błagania do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i został wysłuchany dzięki swej uległości.” (Hbr 5,6.7 BT2);

„Jak i na innym miejscu mówi: Tyś kapłanem na wieki według porządku Melchisedeka. Za dni swego życia w ciele zanosił On z wielkim wołaniem i ze łzami modlitwy i błagania do tego, który go mógł wybawić od śmierci, i dla bogobojności został wysłuchany.” (Hbr 5,6.7 BW);

„W innym zaś psalmie tak mówi: Ty jesteś kapłanem na zawsze, na wzór Melchisedeka. Jezus za dni swego życia na ziemi ze łzami i krzykiem bólu zanosił błagalne modlitwy do tego, który miał moc ocalić go od śmierci i został wysłuchany, bo bez reszty poddał się woli Boga.” (Hbr 5,6.7 WSP).

5. Czym stało się dla ludzkości posłuszeństwo Jezusa Chrystusa?
    Rz 5,17-19

„Albowiem jeśli przez upadek jednego człowieka śmierć zapanowała przez jednego, o ileż bardziej ci, którzy otrzymują obfitość łaski i daru usprawiedliwienia, królować będą w życiu przez jednego, Jezusa Chrystusa. A zatem, jak przez upadek jednego człowieka przyszło potępienie na wszystkich ludzi, tak też przez dzieło usprawiedliwienia jednego przyszło dla wszystkich ludzi usprawiedliwienie ku żywotowi. Bo jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu stało się grzesznikami, tak też przez posłuszeństwo jednego wielu dostąpi usprawiedliwienia.” (Rz 5,17-19 BW);

„Jeśli bowiem przez przestępstwo jednego śmierć zapanowała z powodu jednego, o ile bardziej ci, którzy otrzymują obfitość łaski i daru sprawiedliwości, będą królować w życiu z powodu jednego — Jezusa Chrystusa. A zatem jak z powodu jednego przestępstwa przyszło potępienie na wszystkich ludzi, tak też z powodu jednego aktu usprawiedliwienia na wszystkich ludzi przyszło życie. Bo jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wielu stało się grzesznikami, tak też przez posłuszeństwo jednego wielu stanie się sprawiedliwymi.” (Rz 5,17-19 BPD).

6. Jakiej  prostej  lekcji  udziela  nam  ap. Jan,  rozprawiając  się z pustosłowiem ludzi,  którzy deklarują miłość, a równocześnie lekceważą i depczą Jego przykazania?
    1 Jana 2,3-7

„Po tym zaś poznajemy, że Go znamy, jeżeli zachowujemy Jego przykazania. Kto mówi: "Znam Go", a nie zachowuje Jego przykazań, ten jest kłamcą i nie ma w nim prawdy. Kto zaś zachowuje Jego naukę, w tym naprawdę miłość Boża jest doskonała. Po tym właśnie poznajemy, że jesteśmy w Nim. Kto twierdzi, że w Nim trwa, powinien również sam postępować tak, jak On postępował. Umiłowani, nie piszę do was o nowym przykazaniu, ale o przykazaniu istniejącym od dawna, które mieliście od samego początku; tym dawnym przykazaniem jest nauka, którąście słyszeli.” (1 Jana 2,3-7 BT4);

„A przez to upewniamy się, że Go poznaliśmy, jeśli zachowujemy Jego przykazania. Kto mówi: Poznałem Go, a Jego przykazań nie zachowuje, ten jest kłamcą jest i nie ma w nim prawdy. Kto jednak zachowuje Jego Słowo, w tym prawdziwie Boża miłość jest doprowadzona do doskonałości — dzięki temu przekonujemy się, że w Nim jesteśmy. Kto mówi, że w Nim mieszka, powinien sam tak postępować, jak On postępował. Ukochani, nie piszę wam nowego przykazania, lecz przykazanie dawne, które mieliście od początku; tym dawnym przykazaniem jest Słowo, które usłyszeliście.” (1 Jana 2,3-7 BPD).

7. Kto  może  być  dla nas przykładem posłuszeństwa Bogu,  bez względu na cenę,  jaką trzeba będzie za to zapłacić?
    Dan 3,1-18

„Król Nabuchodonozor sporządził złoty posąg o wysokości sześćdziesięciu łokci, a szerokości sześciu łokci i kazał go ustawić na równinie Dura w prowincji babilońskiej. Następnie polecił król Nabuchodonozor satrapom, namiestnikom, rządcom, radcom, skarbnikom, sędziom, prawnikom i wszystkim zarządcom prowincji zebrać się i uczestniczyć w poświęceniu posągu wzniesionego przez króla Nabuchodonozora. Zebrali się więc satrapowie, namiestnicy, rządcy, radcy, skarbnicy, sędziowie, prawnicy i wszyscy zarządcy prowincji na poświęcenie posągu wzniesionego przez króla Nabuchodonozora i ustawili się przed posągiem, który wzniósł król Nabuchodonozor. Herold zaś obwieszczał donośnie: Rozkaz dla was, narody, ludy, języki: w chwili, gdy usłyszycie dźwięk rogu, fletu, lutni, harfy, psalterium, dud i wszelkiego rodzaju instrumentów muzycznych, upadniecie na twarz i oddacie pokłon złotemu posągowi, jaki ustawił król Nabuchodonozor. Kto by nie upadł na twarz i nie oddał pokłonu, zostanie natychmiast wrzucony do rozpalonego pieca. W chwili więc, gdy dał się słyszeć dźwięk rogu, fletu, lutni, harfy, psalterium, dud i wszelkiego rodzaju instrumentów muzycznych, wszystkie narody, ludy, języki padły na twarz, oddając pokłon złotemu posągowi, jaki wzniósł król Nabuchodonozor. Niektórzy Chaldejczycy przyszli jednocześnie, by oskarżyć Żydów. Zwrócili się do króla Nabuchodonozora i powiedzieli: Królu, żyj wiecznie! Wydałeś, królu, rozporządzenie, by każdy, gdy usłyszy dźwięk rogu, fletu, lutni, harfy, psalterium, dud i wszelkiego rodzaju instrumentów muzycznych, upadł na twarz i oddał pokłon złotemu posągowi. Kto by zaś nie upadł na twarz i nie oddał pokłonu, miał być wrzucony do rozpalonego pieca. Są tutaj jednak mężowie żydowscy, których uczyniłeś zwierzchnikami miasta babilońskiego, Szadrak, Meszak i Abed-Nego; mężowie ci nie liczą się z tobą, królu. Nie oddają czci twemu bogu ani nie oddają pokłonu złotemu posągowi, jaki wzniosłeś. Nabuchodonozor zapłonął gniewem i rozkazał przyprowadzić Szadraka, Meszaka i Abed-Nega. Sprowadzono więc tych mężów przed króla. Zwrócił się do nich Nabuchodonozor i powiedział: Czy jest prawdą, Szadraku, Meszaku i Abed-Nego, że nie czcicie mojego boga ani nie oddajecie pokłonu złotemu posągowi, który postawiłem? Czy teraz jesteście gotowi – w chwili gdy usłyszycie dźwięk rogu, fletu, lutni, harfy, psalterium, dud i wszelkiego rodzaju instrumentów muzycznych - upaść na twarz i oddać pokłon posągowi, który uczyniłem? Jeżeli zaś nie oddacie pokłonu, zostaniecie natychmiast wrzuceni do rozpalonego pieca. Który zaś bóg mógłby was wyrwać z moich rąk? Szadrak, Meszak i Abed-Nego odpowiedzieli, zwracając się do króla Nabuchodonozora: Nie musimy tobie, królu, odpowiadać w tej sprawie. Jeżeli nasz Bóg, któremu służymy, zechce nas wybawić z rozpalonego pieca, może nas wyratować z twej ręki, królu. Jeśli zaś nie, wiedz królu, że nie będziemy czcić twego boga, ani oddawać pokłonu złotemu posągowi, który uczyniłeś.” (dan 3,1-18 BT2).