Lekcja 4 ------- 28.01.2017 r.
„Zbliżcie się do Boga, a On zbliży się do was.” (Jak 4,8 cz. 1 Pau).
1. Kim dla człowieka jest Bóg Ojciec i Jezus Chrystus? Jak wiele różnych aspektów tej relacji ukazuje Biblia? Co z tego wynika?
Ps 95,6; Jan 13,13; Judy 1,4; 1 Jan 3,1; Iz 33,22; Iz 47,4
„Pójdźcie, padnijmy na twarz i pokłońmy się, klęknijmy przed Jahwe, Stworzycielem naszym!” (Ps 95,6 BP);
„Wy nazywacie mnie Nauczycielem i Panem, i słusznie mówicie, bo jestem nim.” (Jan 13,13 BW);
„Wkradli się bowiem pomiędzy was jacyś ludzie, którzy dawno już są zapisani na to potępienie, bezbożni, którzy łaskę Boga naszego zamieniają na rozpustę, a nawet wypierają się jedynego Władcy i Pana naszego Jezusa Chrystusa.” (Judy 1,4 BT2);
„Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy. Świat zaś dlatego nas nie zna, że nie poznał Jego.” (1 Jan 3,1 BT4);
„Albowiem Jahwe jest naszym sędzią, Jahwe naszym prawodawcą, Jahwe naszym królem! On nas zbawi!” (Iz 33,22 BT2);
„[Mówi] nasz Odkupiciel, na imię Mu Jahwe Zastępów, Święty Izraela.” (Iz 47,4 BT2).
2. Jaka bliskość charakteryzowała relację pomiędzy Bogiem a pierwszymi rodzicami? Co popsuło tę sielankę? Czy i dziś podobna przyczyna może stać na przeszkodzie w dobrej relacji z Bogiem?
1 Mjż 2,7.8.15-23; 3,6-13.22.24; Iz 59,1.2; Rz 5,12-14; Hbr 10,26.27
„I tak WIEKUISTY, Bóg, utworzył człowieka z prochu ziemi oraz tchnął w jego nozdrza dech życia, a człowiek stał się istotą żyjącą. Zaś WIEKUISTY, Bóg, wcześniej zasadził ogród w Edenie, po czym umieścił tam człowieka, którego stworzył. (…) I WIEKUISTY, Bóg, wziął człowieka oraz go osadził w ogrodzie Eden, by go uprawiał i dozorował. WIEKUISTY, Bóg, przykazał też człowiekowi, mówiąc: Możesz spożywać z każdego drzewa ogrodu; ale z drzewa Poznania Dobrego i Złego nie będziesz z niego spożywał; bo gdy z niego spożyjesz, wydany śmierci umrzesz. PAN Bóg także powiedział: Nie jest dobrze, aby człowiek pozostał samotnym; uczynię mu pomoc, jemu odpowiednią. I PAN Bóg, który utworzył z ziemi wszystkie dzikie zwierzęta, i całe ptactwo nieba, przyprowadził je do człowieka, aby zobaczyć, jak je nazwie. A jak człowiek nazwie każdą żywą istotę taką będzie jej nazwa. Więc człowiek nadał nazwy całemu bydłu, ptactwu nieba i wszelkiemu dzikiemu zwierzowi; ale nie znalazł pomocy dla człowieka, dla niego odpowiedniej. Ale WIEKUISTY, Bóg, przypuścił odurzenie na człowieka i on zasnął; wyjął też jedno z jego żeber oraz zwarł za nim ciało. I PAN Bóg ukształtował żebro, które wyjął z człowieka na niewiastę oraz przyprowadził ją do człowieka. człowiek powiedział: Tym razem to jest kość z moich kości oraz cielesna natura S z mojej cielesnej natury; tę będą nazywać mężatką, bo ona jest wzięta z męża.” (1 Mjż 2,7.8.15-23 NBG);
„Wtedy niewiasta spostrzegła, że drzewo to ma owoce dobre do jedzenia, że jest ono rozkoszą dla oczu i że owoce tego drzewa nadają się do zdobycia wiedzy. Zerwała zatem z niego owoc, skosztowała i dała swemu mężowi, który był z nią; a on zjadł. A wtedy otworzyły się im obojgu oczy i poznali, że są nadzy; spletli więc gałązki figowe i zrobili sobie przepaski. Gdy zaś mężczyzna i jego żona usłyszeli kroki Boga Jahwe przechadzającego się po ogrodzie, w porze kiedy był powiew wiatru, skryli się przed Bogiem Jahwe wśród drzew ogrodu. Bóg Jahwe zawołał na mężczyznę i zapytał go: Gdzie jesteś? On odpowiedział: Usłyszałem Twój głos w ogrodzie, przestraszyłem się, bo jestem nagi, i ukryłem się. Rzekł Bóg: Któż ci powiedział, że jesteś nagi? Czy może zjadłeś z drzewa, z którego ci zakazałem jeść? Mężczyzna odpowiedział: Niewiasta, którą postawiłeś przy mnie, dała mi owoc z tego drzewa i zjadłem. Wtedy Jahwe Bóg rzekł do niewiasty: Dlaczego to uczyniłaś? Niewiasta odpowiedziała: Wąż mnie zwiódł i zjadłam. (…) Po czym Jahwe Bóg rzekł: Oto człowiek stał się taki jak My: zna dobro i zło; niechaj teraz nie wyciągnie przypadkiem ręki, aby zerwać owoc także z drzewa życia, zjeść go i żyć na wieki. (…) Wygnawszy zaś człowieka, Bóg postawił przed ogrodem Eden cherubów i połyskujące ostrze miecza, aby strzec drogi do drzewa życia." (1 Mjż 3,6-13.22.24 BT2);
„Oto ręka Jahwe nie jest zbyt krótka, aby nie mogła wybawić, ani ucho Jego nie jest przytępione, aby nie mogło wysłuchać! Lecz winy wasze stały się murem dzielącym pomiędzy wami a Bogiem waszym i wasze to grzechy sprawiły, że zakrył oblicze przed wami, tak że [was] nie słucha.” (Iz 59,1.2 BP);
„Dlatego też jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli... Bo i przed Prawem grzech był na świecie, grzechu się jednak nie poczytuje, gdy nie ma Prawa. A przecież śmierć rozpanoszyła się od Adama do Mojżesza nawet nad tymi, którzy nie zgrzeszyli przestępstwem na wzór Adama. On to jest typem Tego, który miał przyjść.” (Rz 5,12-14 BT4);
„A jak przez jednego człowieka pojawił się na świecie grzech, wskutek zaś grzechu śmierć, i w ten sposób śmierć dotknęła wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli (…) Jeszcze bowiem przed Prawem grzech istniał na świecie. Nie liczy się jednak grzechu tym, którzy nie są pod panowaniem Prawa. A przecież śmierć panowała od Adama aż do Mojżesza również nad tymi, którzy nie zgrzeszyli takim wykroczeniem, jakie popełnił Adam, który jest zapowiedzią Tego, co miał przyjść.” (Rz 5,12-14 BP);
„Jeśli bowiem dobrowolnie grzeszymy po otrzymaniu pełnego poznania prawdy, to już nie ma dla nas ofiary przebłagalnej za grzechy, ale jedynie jakieś przerażające oczekiwanie sądu i żar ognia, który ma trawić przeciwników.” (Hbr 10,26.27 BT2);
„Bo jeśli otrzymawszy poznanie prawdy, rozmyślnie grzeszymy, nie ma już dla nas ofiary za grzechy, lecz tylko straszliwe oczekiwanie sądu i żar ognia, który strawi przeciwników.” (Hbr 10,26.27 BW).
3. Kto uczynił pierwszy krok w kierunku przywrócenia dobrej relacji pomiędzy Bogiem a ludźmi? Co z tego wynika dla każdego z nas? Co jest niezbędne, aby z tego skorzystać?
Rz 5,8-11; 2 Kor 5,17-19; Jan 3,16; 1 Jan 4,10
„Bóg natomiast okazał miłość swoją wobec nas przez to, że Chrystus umarł za nas wtedy, gdy my byliśmy jeszcze grzesznikami. Tym bardziej więc teraz, gdy zostaliśmy usprawiedliwieni dzięki Jego krwi, będziemy wybawieni od Jego gniewu. Jeżeli bowiem, będąc nieprzyjaciółmi, zostaliśmy pojednani z bogiem dzięki śmierci Jego Syna, to tym bardziej dostąpimy zbawienia dzięki Jego życiu, gdy jesteśmy z nim pojednani. I nie tylko to. Chlubimy się też w Bogu dzięki Panu naszemu Jezusowi Chrystusowi, przez którego teraz uzyskaliśmy pojednanie z Bogiem.” (Rz 5,8-11 BP);
„Tak więc, jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem; stare przeminęło, oto wszystko stało się nowe. A wszystko to jest z Boga, który nas pojednał z sobą przez Chrystusa i poruczył nam służbę pojednania, to znaczy, że Bóg w Chrystusie świat z sobą pojednał, nie zaliczając im ich upadków, i powierzył nam słowo pojednania.” (2 Kor 5,17-19 BW);
„Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny.” (Jan 3,16 BG);
„W tem jest miłość: nie jakobyśmy my umiłowali Boga: ale iż on pierwszy umiłował nas, i posłał Syna swego ubłaganiem za grzechy nasze.” (1 Jan 4,10 JW);
„Na tym polega miłość, że nie myśmy umiłowali Boga, lecz że On nas umiłował i posłał Syna swego jako ubłaganie za grzechy nasze.” (1 Jan 4,10 BW).
4. Jak dalece posuniętej wzajemnej relacji pragnie dla nas Bóg Ojciec i Jezus Chrystus? Co to oznacza dla Ciebie?
Jan 15,14.15; Dz 17,26-28
„Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję. Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego.” (Jan 15,14.15 BT2);
„Z jednego pnia wywiódł też wszystkie narody ludzkie, aby mieszkały na całym obszarze ziemi, ustanowiwszy dla nich wyznaczone okresy czasu i granice ich zamieszkania, żeby szukały Boga, czy go może nie wyczują i nie znajdą, bo przecież nie jest On daleko od każdego z nas. Albowiem w nim żyjemy i poruszamy się, i jesteśmy, jak to i niektórzy z waszych poetów powiedzieli: Z jego bowiem rodu jesteśmy.” (Dz 17,26-28 BW);
„On to również z jednego człowieka powołał do istnienia cały rodzaj ludzki, dając mu do zamieszkania całą powierzchnię ziemi z wyznaczeniem czasu i granic owego przebywania na ziemi, a wszystko po to, aby Go ciągle szukali i usiłowali wejść z Nim w bezpośredni kontakt. W rzeczy samej zaś jest On niedaleko od każdego z nas. W Nim bowiem żyjemy, poruszamy się i jesteśmy, jak to już zresztą zauważyli niektórzy z waszych poetów mówiąc: Jesteśmy bowiem z Jego rodu.” (Dz 17,26-28 BR).
5. Co jest podstawowym elementem budowania bliskiej relacji z Bogiem? Co to oznacza? Czy praktykujesz to w swym życiu w wystarczającym wymiarze? Czy masz jakieś szczególne doświadczenia na tym polu?
1 Tes 5,17; Łuk 18,1; 21,36; Ef 6,18; Kol 4,2
„Nieustannie się módlcie.” (1 Tes 5,17 BP);
„Powiedział im też przypowieść o tym, że zawsze powinni się modlić i nie zniechęcać się.” (Łuk 18,1 Pau);
„Powiedział im też podobieństwo o tym, że powinni zawsze się modlić i nie ustawać.” (Łuk 18,1 BW);
„Czuwajcie więc i módlcie się w każdym czasie, abyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma nastąpić, i stanąć przed Synem Człowieczym.” (Łuk 21,36 BT4);
„Czuwajcie tedy modląc się bez przerwy, żebyście mogli uniknąć tego wszystkiego, co ma przyjść, i stanąć przed Synem Człowieczym.” (Łuk 21,36 BR);
„W każdej modlitwie i prośbie zanoście o każdym czasie modły w Duchu i tak czuwajcie z całą wytrwałością i błaganiem za wszystkich świętych.” (Ef 6,18 BW);
„Wszystko to czyńcie modląc się i prosząc Boga o pomoc. Módlcie się zresztą nieustannie, poddając się działaniu Ducha [Świętego]. Bądźcie bardzo czujni i módlcie się za wszystkich wiernych.” (Ef 6,18 BR);
„Trwajcie gorliwie na modlitwie, czuwając na niej wśród dziękczynienia.” (Kol 4,2 BT2).
6. Bez czego nigdy nie mogli i nie mogą obejść się ludzie, którzy chcą trwać w bliskości ze swoim Panem? Dlaczego jest to takie ważne? Jak z tym elementem jest w Twoim życiu? Jakie praktyczne kroki można podjąć, aby poprawić się w tej kwestii?
Ps 143,5; Joz 1,8; Ps 1,2; 40,8; 112,1; 119,11.15; Jer 15,16
„Pamiętam dni starodawne, rozmyślam o wszystkich Twych dziełach, rozważam dzieło rąk Twoich.” (Ps 143,5 BT2);
„Wspominam dni minione, rozmyślam o wszystkim, czego dokonałeś, podziwiam dzieło rąk Twoich.” (Ps 143,5 BR);
„Niech Księga tego Prawa nie schodzi z ust twoich; rozważaj ją we dnie i w nocy, abyś przestrzegał i wypełniał wszystko co w niej napisane, bo tylko wtedy powiodą się wszystkie twoje poczynania i wykażesz swoją roztropność.” (Joz 1,8 BP);
„Niechaj nie oddala się księga tego zakonu od twoich ust, ale rozmyślaj o niej we dnie i w nocy, aby ściśle czynić wszystko, co w niej jest napisane, bo wtedy poszczęści się twojej drodze i wtedy będzie ci się powodziło.” (Joz 1,8 BW);
„Lecz ma upodobanie w zakonie Pana I zakon jego rozważa dniem i nocą.” (Ps 1,2 BW);
„Lecz raczej upodobał sobie bojaźń Jahwe, a nad Jego Prawem rozmyśla dniem i nocą.” (Ps 1,2 BP);
„Wtedy rzekłem: Oto przychodzę; W zwoju księgi napisano o mnie.” (Ps 40,8 BW);
„Tedym rzekł: Oto idę; w księgach napisano o mnie.” (Ps 40,8 BG);
„Alleluja. Błogosławiony mąż, który boi się Pana I rozmiłował się w jego przykazaniach.” (Ps 112,1 BW);
„HALLELUJA! Szczęśliwy mąż, który się boi WIEKUISTEGO, i wielce sobie upodobał w Jego przykazaniach.” (Ps 112,1 NBG);
„W mym sercu zachowuję Twoje słowa, abym nie zgrzeszył przeciw Tobie. (…) Rozmyślam o Twoich przykazaniach i rozważam drogi Twoje." (Ps 119,11.15 Pau);
„W moim sercu zawarłem Twoje słowo, abym Tobie nie zgrzeszył. (…) Rozmyślam o Twych przepisach i uważam na Twoje drogi.” (Ps 119,11.15 NBG);
„Znalazłszy Twe słowa, chłonąłem je; Twe słowo było mi rozkoszą i radością serca mojego. Bo Twoim Imieniem byłem nazwany. Jahwe, Boże Zastępów!” (Jer 15,16 BP);
„Ilekroć otrzymywałem Twoje słowa, pochłaniałem je, a Twoje słowo stawało się dla mnie rozkoszą i radością serca mego. Bo imię Twoje zostało wezwane nade mną, Panie, Boże Zastępów!" (Jer 15,16 BT4).