Lekcja 45 ------- 05.11.2016 r.
„Odpowiedział Jezus: Królestwo moje nie jest z tego świata; gdyby z tego świata było Królestwo moje, słudzy moi walczyliby, abym nie był wydany Żydom; bo właśnie Królestwo moje nie jest stąd.” (Jan 18,36 BW).
1. Jakie były losy Pawła po aresztowaniu i oskarżeniu przez Żydów?
DzAp 23,23-27.29-31
„Potem wezwał dwóch setników i wydał rozkaz: „Przygotujcie w drogę do Cezarei na trzecią godzinę w nocy dwustu żołnierzy, siedemdziesięciu konnych i dwustu oszczepników; miejcie też w pogotowiu zwierzęta juczne, aby na nich przewieźć bezpiecznie Pawła i przekazać go namiestnikowi Feliksowi”. Napisał również list następującej treści: „Klaudiusz Lyzjasz najdostojniejszemu namiestnikowi Feliksowi przesyła pozdrowienie. Żydzi napadli na tego człowieka, a kiedy już mieli go zabić, dobiegłem razem z żołnierzami i wyrwałem go. Dowiedziałem się bowiem, że jest obywatelem rzymskim. (…) Stwierdziłem, że oskarżają go o sporne kwestie z ich Prawa oraz że nie popełnił żadnego przestępstwa, za które zasługiwałby na karę śmierci lub więzienie. A gdy mi doniesiono, że przygotowano na niego zamach, wysłałem go do ciebie i powiadomiłem oskarżycieli, by tobie powiedzieli, co mają przeciwko niemu”. Żołnierze zgodnie z rozkazem wzięli Pawła i nocą odstawili do Antypatris.” (DzAp 23,23-27.29-31 BP).
2. W jakich słowach Paweł zaświadczył o Zbawicielu przed Feliksem?
DzAp 24,14-16
„To jednak wyznaję przed tobą, że służę ojczystemu Bogu zgodnie z tą drogą, którą oni nazywają sektą, wierząc we wszystko, co jest napisane w zakonie i u proroków, pokładając w Bogu nadzieję, która również im samym przyświeca, że nastąpi zmartwychwstanie sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Przy tym sam usilnie staram się o to, abym wobec Boga i ludzi miał zawsze czyste sumienie.” (DzAp 24,14-16 BW);
„Lecz jedno sam chcę wyznać przed tobą: Wierząc we wszystko, co zostało napisane w Prawie i u Proroków, służę Bogu moich ojców zgodnie z zasadami tej drogi życia, którą oni nazywają sektą. Mam też w Bogu nadzieję - oni zresztą żyją tą samą nadzieją - że nastąpi kiedyś zmartwychwstanie zarówno sprawiedliwych, jak i niesprawiedliwych. Mając to na uwadze, dokładam wszelkich starań, aby mieć zawsze czyste sumienie tak wobec Boga, jak i wobec ludzi.” (DzAp 24,14-16 BR).
3. Jak Feliks traktował Pawła i dlaczego?
DzAp 24,22-27
„Feliks odroczył sprawę, ponieważ był dokładnie obeznany z tym, co dotyczy tej drogi. „Kiedy przybędzie dowódca Lizjasz - powiedział - wtedy rozstrzygnę waszą sprawę”. Potem rozkazał setnikowi, aby pilnował Pawła. Kazał go jednak traktować łagodnie i nie przeszkadzać żadnemu z jego bliskich przychodzić mu z pomocą. Po kilku dniach przyszedł tam Feliks wraz z żoną Druzyllą, która była Żydówką. Kazał wezwać Pawła, aby posłuchać jego nauki o wierze w Chrystusa Jezusa. A on mówił o uczciwym życiu, opanowaniu siebie i o przyszłym sądzie. Wówczas Feliks zaniepokoił się i powiedział: „Na razie wystarczy! Posłucham cię innym razem, gdy będę miał czas!”. Liczył, że Paweł da mu jakieś pieniądze, dlatego dosyć często wzywał go na rozmowę. Po dwóch latach urząd Feliksa przejął Porcjusz Festus. Feliks, chcąc jednak okazać Żydom życzliwość, pozostawił Pawła w więzieniu.” (dzAp 24,22-27 Pau).
4. Jaką postawę wobec Pawła okazał Festus?
DzAp 25,1-9
„Po trzech dniach od objęcia urzędowania w prowincji, udał się Festus z Cezarei do Jerozolimy. Arcykapłani i najznakomitsi Żydzi wnieśli do niego skargę przeciwko Pawłowi i prosili usilnie o ustępstwo ze szkodą dla Pawła, aby kazał go przysłać do Jerozolimy. Przygotowali bowiem zasadzkę, aby go zgładzić w drodze. Ale Festus odpowiedział, że Paweł znajduje się pod strażą w Cezarei i że on sam wkrótce tam wyruszy: Niech więc pełnomocnicy wasi - rzekł - udadzą się razem ze mną i niechże go oskarżą, jeśli ten człowiek popełnił coś złego. Spędziwszy wśród nich nie więcej jak osiem lub dziesięć dni, udał się do Cezarei. Następnego dnia zasiadłszy do sprawowania sądu kazał przyprowadzić Pawła. Kiedy ten przyszedł, otoczyli go Żydzi przybyli z Jerozolimy i stawiali wiele ciężkich zarzutów, których nie mogli udowodnić. Paweł bronił się: Nie wykroczyłem w niczym ani przeciwko Prawu żydowskiemu, ani przeciwko świątyni, ani przeciwko Cezarowi. Festus, chcąc zrobić Żydom ustępstwo, odpowiedział Pawłowi: Czy chcesz się udać do Jerozolimy i tam odpowiadać w tej sprawie przede mną?” (DzAp 25,1-9 BT2).
5. Kto jeszcze miał okazję słuchać Dobrej Nowiny z ust Pawła?
DzAp 25,22.23; DzAp 26,1
„Agryppa zaś rzekł do Festusa: Chciałem i ja posłuchać tego człowieka. Jutro, mówi, usłyszysz go. A nazajutrz, gdy Agryppa i Berenice przyszli z wielką pompą, i weszli na miejsce posłuchania z trybunami i przedniejszymi obywatelami miasta, na rozkaz Festusa przyprowadzono Pawła.” (DzAp 25,22.23 JW);
„Agryppa powiedział do Pawła: „Możesz teraz przemówić we własnej obronie!”. Wtedy Paweł dał znak ręką i rozpoczął obronę.” (DzAp 26,1 Pau);
„Wolno ci mówić w swojej obronie - powiedział Agryppa do Pawła. Wtedy Paweł wyciągnąwszy rękę rozpoczął mowę obronną.” (Dzap 26,1 BT4).
6. Jak zakończyła się obrona Pawła przed królem Agryppą?
DzAp 26,24-31
„W czasie tej obrony Festus głośno zawołał: „Szalejesz Pawle! Wielka uczoność doprowadza cię do szaleństwa”. Paweł na to powiedział: „Nie szaleję, dostojny Festusie, ale wypowiadam słowa prawdy i mądrości. Wie bowiem o tym król, wobec którego mówię otwarcie będąc przekonanym, że nic z tych spraw nie uszło jego uwagi, bo przecież nic nie działo się w ukryciu. Czy wierzysz prorokom, królu Agryppo? Wiem, że wierzysz!” A na to Agryppa do Pawła: „O mało byś mnie nie nakłonił, bym został chrześcijaninem”. „Dziękowałbym Bogu - powiedział na to Paweł - gdyby w krótkim lub dłuższym czasie nie tylko ty, ale wszyscy, którzy mnie dziś słuchają, stali się takimi, jak ja jestem, pominąwszy te więzy”. Powstał król, namiestnik, Berenika i ci, którzy z nimi siedzieli. Oddalając się rozmawiali między sobą: „Człowiek ten nie popełnił nic takiego, przez co zasłużyłby na śmierć lub więzienie”. (DzAp 26,24-31 BP);
„A gdy on to mówił ku swojej obronie, zawołał Festus donośnym głosem: Szalejesz, Pawle! Wielka uczoność przywodzi cię do szaleństwa. A Paweł rzecze: Nie szaleję, najdostojniejszy Festusie, lecz wypowiadam słowa prawdy i rozsądku. O sprawach tych wie przecież król, do którego też mówię śmiało, gdyż jestem przekonany, że nic z tych rzeczy nie uszło jego uwagi, bo też nie działo się to w jakimś zakątku. Czy wierzysz, królu Agryppo, prorokom? Wiem, że wierzysz. A na to Agryppa do Pawła: Niedługo, a przekonasz mnie, bym został chrześcijaninem. A Paweł na to: Dziękowałbym Bogu, gdyby, niedługo czy długo, nie tylko ty ale i wszyscy, którzy mnie dziś słuchają, stali się takimi, jakim ja jestem, pominąwszy te więzy. I powstał król i namiestnik, i Berenika, i ci, którzy z nimi siedzieli; a gdy oddalili się, rozmawiali ze sobą, mówiąc: Człowiek ten nie popełnia nic, co by zasługiwało na śmierć lub więzienie.” (DzAp 26,24-31 BW).
7. Dlaczego Paweł nie został zwolniony przez władze rzymskie? Oceń postawę Feliksa, Festusa i Agryppy.