„Ten, który przyszedł w ciele...”

Tekst przewodni: Rz 10,4

„Albowiem końcem zakonu jest Chrystus, aby był usprawiedliwiony każdy, kto wierzy.” (Rz 10,4 BW);

„Kresem bowiem Prawa jest Chrystus. On wiedzie do sprawiedliwości - każdego, kto przyjmuje wiarę.” (Rz 10,4 BP);

„Celem Zakonu przecież jest Chrystus, on który staje się usprawiedliwieniem dla każdego wierzącego.” (Rz 10,4 Kow).

1. W jakich słowach Pismo określa czasowe i symboliczne  znaczenie prawa obrzędowego oraz całego starotestamentowego systemu ofiarniczego?
    Hbr 10,1-4

„Albowiem zakon, zawierając w sobie tylko cień przyszłych dóbr, a nie sam obraz rzeczy, nie może w żadnym razie przez te same ofiary, nieprzerwanie składane rok w rok, przywieść do doskonałości tych, którzy z nimi przychodzą. Bo czyż nie zaprzestanoby ich składać, gdyby ci, co je składają, nie mieli już żadnej świadomości grzechów, gdy raz zostali oczyszczeni? Przeciwnie, one właśnie przywodzą na pamięć grzechy co roku. Jest bowiem rzeczą niemożliwą, aby krew wołów i kozłów mogła gładzić grzechy.” (Hbr 10,1-4 BW);

„Prawo bowiem, posiadając tylko cień przyszłych dóbr, a nie sam obraz rzeczy, przez te same ofiary, corocznie ciągle składane, nie może nigdy udoskonalić tych, którzy się zbliżają. Czyż bowiem nie przestano by ich składać, gdyby składający je raz na zawsze oczyszczeni nie mieli już żadnej świadomości grzechów? Ale przez nie każdego roku [odbywa się] przypomnienie grzechów. Niemożliwe jest bowiem, aby krew cielców i kozłów usuwała grzechy.” (Hbr 10,1-4 BT2).

2. Jakie prorocze słowa autor Listu do Hebrajczyków wkłada w usta Syna Bożego?
    Hbr 10,5-7  

„Dlatego też wchodząc na świat powiada: „Ofiary krwawej czy bezkrwawej nie chciałeś, lecz ciało mi przysposobiłeś. Ofiary całopalne i składane za grzech nie spodobały ci się. Zatem rzekłem: Oto przyszedłem - napisano o mnie w zwoju księgi - żeby spełniać, o Boże, wolę Twoją.” (Hbr 10,5-7 BP);

„Dlatego [Chrystus] przychodząc na świat powiedział [do Boga]: Nie chciałeś ofiary ani daru, lecz utworzyłeś mi ciało. Nie znalazłeś upodobania w całopaleniach i w ofierze za grzechy. Wtedy powiedziałem: Oto idę, aby - zgodnie z tym, co napisano o Mnie w księdze [Prawa] - pełnić, Boże, Twoją wolę.” (Hbr 10,5-7 BR);

„Dlatego przychodząc na świat, mówi: Ofiary ani daru nie chciałeś, ale przygotowałeś mi ciało. Całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się tobie. Wtedy powiedziałem: Oto przychodzę - na początku księgi napisano o mnie - abym spełniał twoją wolę, o Boże.” (Hbr 10,5-7 BUG).

3. Jaki wniosek wyprowadza następnie ze słów proroctwa?
    Hbr 10,8-10

„Najpierw mówi: Nie chciałeś i nie upodobałeś sobie ofiar krwawych i darów, i całopaleń, i ofiar za grzechy, które przecież bywają składane według zakonu; potem powiada: Oto przychodzę, aby wypełnić wolę twoją. Znosi więc pierwsze, aby ustanowić drugie; mocą tej woli jesteśmy uświęceni przez ofiarowanie ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze.” (Hbr 10,8-10 BW);

„Najpierw mówi: „Ofiar krwawych i bezkrwawych ani całopalnych i składanych za grzech nie chciałeś, bo nie podobały Ci się” - a takie składa się zgodnie z Prawem. Następnie powiada: „Oto przychodzę, aby spełniać Twoją wolę” - znosi więc owo pierwsze, aby zaprowadzić to drugie. Dzięki tej woli zostaliśmy uświęceni przez ofiarę z ciała Jezusa Chrystusa raz na zawsze złożoną.” (Hbr 10,8-10 BP).

4. W jakim  stosunku pozostają  liczne  ofiary  ziemskich  kapłanów,  do  jednorazowej  Ofiary Syna Bożego?
    Hbr 10,11-14

„A każdy kapłan staje codziennie do wykonywania służby Bożej, wiele razy składając te same ofiary, które nigdy nie mogą zgładzić grzechów. Lecz ten, gdy złożył jedną ofiarę za grzechy na zawsze, zasiadł po prawicy Boga; Oczekując odtąd, aż jego nieprzyjaciele będą położeni jako podnóżek pod jego stopy. Jedną bowiem ofiarą uczynił doskonałymi na zawsze tych, którzy są uświęceni.” (Hbr 10,11-14 BUG);

„Wszak każdy kapłan spełnia codziennie służbę Bożą i składa wciąż swoje ofiary, które jednak nigdy nie mogą zgładzić grzechów. Ten natomiast raz na zawsze złożył jedną ofiarę krwawą za grzech i „zasiadł po prawicy Bożej”. Odtąd oczekuje, „aż jego nieprzyjaciele zostaną rzuceni jak podnóżek pod jego stopy”. Przez tę jedną ofiarę uczynił doskonałymi na zawsze tych, którzy mają być uświęceni.” (Hbr 10,11-14 BP);

„Każdy kapłan zjawia się dzień w dzień do pełnienia swej służby i składa po wiele razy te same ofiary, które nigdy przecież nie mają mocy gładzenia grzechów. On, przeciwnie, złożył za grzechy jedną, jedyną ofiarę, a potem „zasiadł po prawicy Bożej na wieki; a teraz czeka tylko, aż nieprzyjaciele jego legną jako podnóżek stóp jego”. Przez tę jedyną ofiarę uczynił na zawsze doskonałymi tych, których uświęcił.” (Hbr 10,11-14 Kow).

5. W jaki sposób ta wspaniała prawda została potwierdzona?
    Hbr 10,15-17; por. Jer 31,31-33

„Poświadcza nam to również Duch Święty; powiedziawszy bowiem: Takie zaś jest przymierze, jakie zawrę z nimi po upływie owych dni, mówi Pan: Prawa moje włożę w ich serca i na umysłach ich wypiszę je, dodaje: A grzechów ich i ich nieprawości nie wspomnę więcej.” (Hbr 10,15-17 BW);

„Daje nam zaś świadectwo Duch Święty, skoro powiedział: Takie jest przymierze, które zawrę z nimi w owych dniach, mówi Pan: dając prawa moje w ich serca, także w umyśle ich wypiszę je. A grzechów ich oraz ich nieprawości więcej już wspominać nie będę.” (Hbr 10.15-17 BT2);

„Daje nam przecież świadectwo i Duch Święty, skoro powiedział: „To jest przymierze, które zawrę z nimi po owych dniach, powiada Pan; włożę moje prawa w ich serca i wypiszę je w ich myślach, a ich grzechów i nieprawości nie będę już więcej pamiętał.” (Hbr 10,15-17 BP);

„Oto nadejdą dni - głosi Jahwe - a z Domem Izraela i z Domem Judy zawrę Nowe Przymierze! Nie jak Przymierze, które zawarłem z ich praojcami, gdym ich ujął za rękę, by wyprowadzić ich z ziemi egipskiej, które to Przymierze moje oni zerwali, chociaż byłem ich Panem - głosi Jahwe. Natomiast to będzie Przymierze, jakie zawrę z Domem Izraela po dniach owych - głosi Jahwe: Złożę Prawo moje w ich wnętrzu i wypiszę je w ich sercu! I będę im Bogiem, a oni będą mi ludem!” (Jer 31,31-33 BP);

„Oto nadchodzą dni - wyrocznia Jahwe - kiedy zawrę z domem Izraela i z domem judzkim nowe przymierze. Nie jak przymierze, które zawarłem z ich przodkami, kiedy ująłem ich za rękę, by wyprowadzić z ziemi egipskiej. To moje przymierze złamali, mimo że byłem ich władcą - wyrocznia Jahwe. Lecz takie będzie przymierze, jakie zawrę z domem Izraela po tych dniach - wyrocznia Jahwe: Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercu. Będę im Bogiem, oni zaś będą Mi narodem.” (Jer 31,31-33 BT2).

6. Czy  człowiek,   który  przyjął  Jezusa  Chrystusa  jako  osobistego  Zbawiciela,  który  trwa wiernie przy Panu i czyni Jego wolę – musi jeszcze składać jakąkolwiek ofiarę za grzechy?
    Hbr 10,18; 9,25.26

„Gdzie zaś jest ich odpuszczenie, tam nie ma już ofiary za grzech.” (Hbr 10,18 BW);

„Otóż gdzie jest odpuszczenie grzechów, tam nie potrzeba już składać za nie ofiary.” (Hbr 10,18 Pau);

„Skoro zaś grzechy zostały już odpuszczone, nie zachodzi potrzeba składania ofiar za grzechy.” (Hbr 10,18 BR);

„Nie musi przy tym wielokrotnie składać siebie w ofierze, w przeciwieństwie do najwyższego kapłana, który co roku wchodził do świątyni z cudzą krwią. Musiałby wówczas wielokrotnie cierpieć od początku świata. On natomiast teraz, u kresu czasów, pojawił się jeden raz, aby zgładzić grzech przez własną ofiarę.” (Hbr 9,25.26 Pau);

„I nie dlatego, żeby wielekroć ofiarować samego siebie, podobnie jak arcykapłan wchodzi do świątyni co roku z cudzą krwią, gdyż w takim razie musiałby cierpieć wiele razy od początku świata; ale obecnie objawił się On jeden raz u schyłku wieków dla zgładzenia grzechu przez ofiarowanie samego siebie.” (Hbr 9,25.26 BW).

7. Co jednak jest absolutnie konieczne,  by dostąpić odpuszczenia i „zapomnienia” przez Boga popełnionych grzechów?
    1 Jan 1,7-9

„A jeśli chodzimy w światłości, tak jak on jest w światłości, mamy społeczność między sobą, a krew Jezusa Chrystusa, jego Syna, oczyszcza nas z wszelkiego grzechu. Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, sami siebie zwodzimy i nie ma w nas prawdy. Jeśli wyznajemy nasze grzechy, Bóg jest wierny i sprawiedliwy, aby nam przebaczyć grzechy i oczyścić nas z wszelkiej nieprawości.” (1 Jan 1,7-9 BUG);

„Jeżeli zaś chodzimy w światłości, tak jak On sam trwa w światłości, wtedy mamy jedni z drugimi współuczestnictwo, a krew Jezusa, Syna Jego, oczyszcza nas z wszelkiego grzechu. Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, to samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy. Jeżeli wyznajemy nasze grzechy, [Bóg] jako wierny i sprawiedliwy odpuści je nam i oczyści nas z wszelkiej nieprawości.” (1 Jan 1,7-9 BT2);

„Jeżeli zaś żyjemy w światłości, tak jak On sam trwa w światłości, wówczas stanowimy jedność między sobą, a krew Jezusa, Syna Jego, oczyszcza nas z wszelkiego grzechu. Jeżeli twierdzimy, że nie ma w nas żadnego grzechu, to samych siebie oszukujemy i nie ma w nas prawdy. Lecz jeśli przyznajemy się do naszych grzechów, to Bóg, będąc wiernym i sprawiedliwym, odpuści nam je i oczyści nas z wszelkiej nieprawości.” (1 Jan 1,7-9 BR).

Moc Jego Przelanej Krwi

Tekst przewodni: Hbr 9,28

„Tak i Chrystus, raz ofiarowany, aby zgładzić grzechy wielu, drugi raz ukaże się nie z powodu grzechu, lecz ku zbawieniu tym, którzy go oczekują.” (Hbr 9,28 BW).

1. Jakiego porównania dokonuje autor Listu?
    Hbr 9,13.14

„Bo jeśli krew kozłów i wołów oraz popiół z jałowicy przez pokropienie uświęcają skalanych i przywracają cielesną czystość, o ileż bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego ofiarował samego siebie bez skazy Bogu, oczyści sumienie nasze od martwych uczynków, abyśmy mogli służyć Bogu żywemu.” (Hbr 9,13.14 BW);

„Jeśli bowiem krew kozłów i wołów oraz popiół z krowy sypany na zanieczyszczonych uświęcają ich przez oczyszczenie ciała, to o ile bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego sam siebie złożył jako nieskalaną ofiarę Bogu, oczyści nasze sumienie z martwych uczynków, abyśmy mogli służyć Bogu żywemu!” (Hbr 9,13.14 Pau);

„Jeśli już pokropienie krwią koźląt i cieląt, oraz popiołem jałówki uświęca skalanych, dając im oczyszczenie zewnętrzne, to tym bardziej krew Chrystusa, który potęgą ducha wieczystego złożył w ofierze Bogu samego siebie nieskalanego, oczyści nasze sumienie od uczynków martwych, abyśmy oddawali cześć Bogu żyjącemu.” (Hbr 9,13.14).

2. Jakie grzechy Pan Jezus zgładził na Golgocie?
    Hbr 9,15; por. Rz 3,21-25  

„I dlatego jest On pośrednikiem nowego przymierza, ażeby gdy poniesiona została śmierć dla odkupienia przestępstw popełnionych za pierwszego przymierza, ci, którzy są powołani, otrzymali obiecane dziedzictwo wieczne.” (Hbr 9,15);

„I dlatego jest pośrednikiem Nowego Testamentu, aby dla odkupienia występków za Pierwszego Testamentu dokonała się śmierć, a zaproszeni wzięli obietnicę wiecznego dziedzictwa.” (Hbr 9,15 NBG);

„Ale teraz niezależnie od zakonu objawiona została sprawiedliwość Boża, o której świadczą zakon i prorocy, i to sprawiedliwość Boża przez wiarę w Jezusa Chrystusa dla wszystkich wierzących. Nie ma bowiem różnicy, gdyż wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej, i są usprawiedliwieni darmo, z łaski jego, przez odkupienie w Chrystusie Jezusie, którego Bóg ustanowił jako ofiarę przebłagalną przez krew jego, skuteczną przez wiarę, dla okazania sprawiedliwości swojej przez to, że w cierpliwości Bożej pobłażliwie odniósł się do przedtem popełnionych grzechów.” (Rz 3,21-25 BW);

„Teraz zaś poza Prawem objawiła się sprawiedliwość Boga, o której świadectwo dają Prawo i Prorocy. A sprawiedliwość Boża spełnia się we wszystkich wierzących dzięki przyjęciu wiary w Jezusa Chrystusa. Nie ma bowiem różnicy: wszyscy zgrzeszyli i utracili chwałę Boga, darmo natomiast dostąpili usprawiedliwienia dzięki Jego darowi, dzięki odkupieniu dokonanemu przez Chrystusa Jezusa. Jego to Bóg ustanowił ofiarą przebłagalną przez wiarę i przelanie Jego krwi, chcąc okazać w ten sposób swoją sprawiedliwość, dzięki której odpuszcza dawniej popełnione grzechy.” (Rz 3,21-25 BP).

3. Na jaki  charakterystyczny  element  przymierza (testamentu)  zwraca uwagę autor Listu,  i jaką zasadę stąd wyprowadza?
    Hbr 9,16-22

„Gdzie bowiem jest testament, tam musi być stwierdzona śmierć tego, który go sporządził; bo testament jest prawomocny z chwilą śmierci, a nie ma nigdy ważności, dopóki żyje ten, kto go sporządził. Dlatego i pierwsze przymierze nie zostało zapoczątkowane bez rozlewu krwi. Gdy bowiem Mojżesz ogłosił całemu ludowi wszystkie ustawy zakonu, wziął krew cielców i kozłów wraz z wodą, wełną szkarłatną i hizopem, i pokropił zarówno samą księgę, jak i cały lud, mówiąc: To jest krew przymierza, które Bóg dla was ustanowił. Podobnie też pokropił krwią przybytek i wszystkie naczynia przeznaczone do służby Bożej. A według zakonu niemal wszystko bywa oczyszczane krwią, i bez rozlania krwi nie ma odpuszczenia.” (Hbr 9,16-22 BW);

„Lecz tam, gdzie wchodzi w grę testament, naprzód musi ponieść śmierć ten, który testament sporządził. Testament bowiem staje się prawomocny dopiero po śmierci tego, kto go sporządził, i przedtem nie posiada żadnego znaczenia. Dlatego też Stary Testament również został ogłoszony przy udziale krwi. Gdy bowiem Mojżesz ogłosił całemu ludowi wszystkie nakazy Prawa, wtedy wziął krew z wołów i kozłów, zmieszał ją z wodą, z wełną szkarłatną oraz z hizopem i pokropił zarówno księgę, jak i lud cały. Wypowiedział przy tym słowa: To jest krew przymierza, które Bóg wam przekazuje [do przestrzegania]. Podobnie też pokropił Mojżesz krwią przybytek i wszystkie naczynia przeznaczone do służby Bożej. Według przepisów Prawa prawie wszystko oczyszcza się krwią; odpuszczenie grzechów również nie może się dokonać bez rozlewu krwi.” (Hbr 9,16-22 BR).

4. Co było oczyszczane krwią ofiar starotestamentowych,  a co zostało oczyszczone krwią Syna Bożego?
    Hbr 9,23; 1,3; 1 Ptr 1,18.19

„Przeto obrazy rzeczy niebieskich w taki sposób musiały być oczyszczane, same zaś rzeczy niebieskie potrzebowały o wiele doskonalszych ofiar od tamtych.” (Hbr 9,23 BT2);

„Jeżeli więc trzeba było oczyszczać samo tylko wyobrażenie tego, co jest w niebie, to o ileż większych ofiar wymaga to sanktuarium, co jest w niebie.” (Hbr 9,23 BP);

„On, który jest odblaskiem chwały i odbiciem jego istoty i podtrzymuje wszystko słowem swojej mocy, dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy majestatu na wysokościach.” (Hbr 1,3 BW);

„Ten [Syn], który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty, podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi, a dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach.” (Hbr 1,3 BT2);

„Wiecie bowiem, że z waszego, odziedziczonego po przodkach, złego postępowania zostaliście wykupieni nie czymś przemijającym, srebrem lub złotem, ale drogocenną krwią Chrystusa, jako baranka niepokalanego i bez zmazy.” (1 Ptr 1,18.19 BT2);

„Wiecie przecież, że nie znikomymi dobrami, srebrem czy złotem odkupieni jesteście ze swego przewrotnego życia, przez ojców wam przekazanego, lecz krwią najdroższą Chrystusa, Baranka bez zmazy i skazy.” (1 Ptr 1,18.19 Kow);

„Wiecie bowiem, że z waszego odziedziczonego po przodkach głupiego postępowania, zostaliście odkupieni nie czymś przemijającym, srebrem lub złotem, ale drogocenną krwią Chrystusa jako Baranka bez skazy i zmazy.” (1 Ptr 1,18.19 Pau).

5. Czy Jezus Chrystus jest kapłanem w jakimkolwiek materialnym budynku – na Ziemi lub w Niebie?
    Hbr 9,24; por. Mr 16,19; Hbr 1,3

„Chrystus bowiem wszedł nie do świątyni, zbudowanej rękami ludzkimi, będącej odbiciem prawdziwej [świątyni], ale do samego nieba, aby teraz wstawiać się za nami przed obliczem Boga.” (Hbr 9,24 BT2);

„Chrystus bowiem wszedł nie do świątyni zbudowanej rękami, będącej odbiciem prawdziwej, ale do samego nieba, aby teraz reprezentować nas przed obliczem Boga.” (Hbr 9,24 BPD);

„Chrystus bowiem wszedł nie do świątyni zbudowanej ręką, która była odbiciem prawdziwej, ale do samego nieba, aby teraz stawać dla nas przed obliczem Boga.” (Hbr 9,24 BUG);

„A gdy Pan Jezus to do nich powiedział, został wzięty w górę do nieba i usiadł po prawicy Boga.” (Mr 16,19 BW);

„Po tych słowach Pan został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga.” (Mr 16,19 BP)  

„On, będąc odblaskiem chwały Boga i odbiciem Jego istoty, podtrzymuje wszystko mocą swego słowa. On, gdy dokonał oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawej stronie Majestatu na wysokościach.” (Hbr 1,3 Pau);

„On, jako odbicie ukazujące Jego chwałę i jako obraz Jego istoty, podtrzymuje wszystko swoim potężnym słowem. On dokonał oczyszczenia z grzechów i zasiadł w niebie po prawicy (Bożego) Majestatu.” (Hbr 1,3 BP);

„Jest On odblaskiem chwały Boga samego i najdoskonalszym wyrazem tego, czym jest sam Bóg. On to jedynie potęgą swego słowa podtrzymuje wszystko w istnieniu. On również, dokonawszy dzieła oczyszczenia nas z grzechów, zasiadał na wysokościach niebieskich po prawicy Majestatu Bożego.” (Hbr 1,3 BR).

6. Jak doskonała –  w odróżnieniu od ofiar składanych  przez ziemskich  arcykapłanów –  była Ofiara naszego Arcykapłana?
    Hbr 9,25-27

„Nie musi przy tym wielokrotnie składać siebie w ofierze, w przeciwieństwie do najwyższego kapłana, który co roku wchodził do świątyni z cudzą krwią. Musiałby wówczas wielokrotnie cierpieć od początku świata. On natomiast teraz, u kresu czasów, pojawił się jeden raz, aby zgładzić grzech przez własną ofiarę. Postanowiono, że człowiek umrze jeden raz, a potem będzie sądzony.” (Hbr 9,25-27 Pau);

„I nie wchodzi co roku do miejsca świętego z cudzą krwią jak arcykapłan po to, aby wielokrotnie ofiarowywać samego siebie. W takim razie musiałby bowiem wielokrotnie cierpieć od założenia świata. Lecz On pojawił się tylko jeden raz, kiedy wypełniły się czasy, aby pozbawić grzech mocy przez swoją ofiarę. Podobnie jak ludzie muszą raz umrzeć, a potem następuje sąd.” (Hbr 9,25-27 BP).

7. W jakim celu Jezus przyszedł na ziemię po raz pierwszy, a po co przyjdzie po raz drugi?
    Hbr 9,28
„Tak i Chrystus, raz będąc ofiarowany na zgładzenie wielu grzechów, drugi raz się bez grzechu okaże tym, którzy go oczekują ku zbawieniu.” (Hbr 9,28 BG);

„Tak samo i Chrystus raz złożył siebie w ofierze, żeby ponieść grzechy wielu, a potem objawi się już nie ze względu na grzech, lecz dla zbawienia tych, którzy Go oczekują.” (Hbr 9,28 Pau).

Jednorazowa Ofiara Chrystusa

Tekst przewodni: Hbr 9,1

„Wprawdzie i pierwsze przymierze miało przepisy o służbie Bożej i ziemską świątynię.” (Hbr 9,1 BW). 

1. Z ilu części składała się świątynia ziemska i jakie było jej wyposażenie?
    Hbr 9,1-5

„Wprawdzie i pierwsze przymierze miało przepisy o służbie Bożej i ziemską świątynię. Wystawiony bowiem został przybytek, którego część przednia nazywa się miejscem świętym, a w niej znajdowały się świecznik i stół, i chleby pokładne; za drugą zaś zasłoną był przybytek, zwany miejscem najświętszym, mieszczący złotą kadzielnicę i Skrzynię Przymierza, pokrytą zewsząd złotem, w której był złoty dzban z manną i laska Aarona, która zakwitła, i tablice przymierza; nad nią zaś cherubini chwały, zacieniający wieko skrzyni, o czym teraz nie ma potrzeby szczegółowo mówić.” (Hbr 9,1-5 BW);

„Pierwsze przymierze miało przepisy Bożej służby, a także ziemskie Święte. Gdyż został zbudowany pierwszy Przybytek, w którym jest miejsce nazywane Święte, nadto Świecznik, Stół i Chleby Pokładne. Zaś za drugą zasłoną miejsce nazywane Święte Świętych, które ma Złotą Kadzielnicę oraz Skrzynię Przymierza, ze wszystkich stron powleczoną złotem. W niej był Złoty Dzban mający w sobie mannę, Kij Pasterski Aarona, który wypuścił pąki, oraz kamienne Płyty Przymierza. A powyżej niej Cherubini chwały, co ocieniali Przebłagalnię. Odnośnie tych spraw z osobna, nie ma potrzeby, aby się teraz wypowiadać.” (Hbr 9,-5 NBG).

2. Co powiedziano o służbie kapłanów w tej świątyni?
    Hbr 9,6.7

„A skoro tak te rzeczy zostały urządzone, kapłani sprawujący służbę Bożą wchodzą stale do pierwszej części przybytku, do drugiej zaś raz w roku sam tylko arcykapłan, i to nie bez krwi, którą ofiaruje za siebie samego i za uchybienia ludu.” (Hbr 9,6.7 BW);

„Tak to wszystko było urządzone. Do pierwszego namiotu zawsze wchodzą kapłani, aby spełniać służbę Bożą, natomiast do drugiego - raz w roku sam arcykapłan, i to nie bez krwi, którą ofiaruje za przekroczenia swoje i narodu.” (Hbr 9,6.7 BP);

„W związku z takim urządzeniem przybytku kapłani pełniący służbę wchodzą zawsze do jego (części) zewnętrznej, do drugiej zaś raz w roku (wkracza) tylko arcykapłan, i to z krwią, którą ofiaruje za siebie samego i za popełnione nieświadomie grzechy ludu.” (Hbr 9,6.7 BPD).

3. Czym w rzeczywistości była ziemska świątynia i cała jej służba?
    Hbr 9,8-10

„Przez to Duch Święty wskazuje wyraźnie, że droga do świątyni nie została jeszcze objawiona, dopóki stoi pierwszy przybytek; ma to znaczenie obrazowe, odnoszące się do teraźniejszego czasu, kiedy to składane bywają dary i ofiary, które nie mogą doprowadzić do wewnętrznej doskonałości tego, kto pełni służbę Bożą; są to tylko przepisy zewnętrzne, dotyczące pokarmów i napojów, i różnych obmywań, nałożone do czasu zaprowadzenia nowego porządku.” (Hbr 9,8-10 BW);

„Przez to pokazuje Duch Święty, że jeszcze nie została otwarta droga do Miejsca Świętego, dopóki istnieje pierwszy przybytek. To zaś jest obrazem czasu teraźniejszego, a składa się w nim dary i ofiary, nie mogące jednak udoskonalić w sumieniu tego, który spełnia służbę Bożą. Są to tylko przepisy tyczące się ciała, nałożone do czasu naprawy, a [polegają] jedynie na pokarmach, napojach i różnych obmyciach.” (Hbr 9,8-10 BT2);

„Duch Święty daje do zrozumienia w ten sposób, że jak długo istnieje pierwszy przybytek, tak długo nie jest jeszcze dostępne dla wszystkich wejście do Świętego Świętych. Miejsce owo jest w rzeczywistości symbolem czasów obecnych, kiedy to składa się dary i ofiary, nie będące jednak w stanie udoskonalić w pełni duszy tego, który sprawuje kult Boży. Chodzi bowiem jedynie o przepisy dotyczące ciała, pokarmów, napojów i różnych obmyć, [przepisy] obowiązujące tak długo, jak długo nie nastąpi doskonalszy porządek.” (Hbr 9,8-10 BR).

4. Przez jaki Przybytek Jezus Chrystus przyszedł na świat?
    Hbr 9,11; por. Jan 2,19-21; Mt 12,6

„Lecz Chrystus, który się zjawił jako arcykapłan dóbr przyszłych, wszedł przez większy i doskonalszy przybytek, nie ręką zbudowany, to jest nie z tego stworzonego świata pochodzący.” (Hbr 9,11 BW);

„Lecz Chrystus, który pojawił się jako arcykapłan (nowo) powstałych dóbr, (wszedł) przez większy i doskonalszy przybytek, nie ręką zbudowany, to jest nie (należący) do tego, co stworzone.” (Hbr 9,11 BPD);

„Ale Chrystus stawiwszy się nawyższym kapłanem dóbr przyszłych przez więtszy i doskonalszy przybytek nie ręką uczyniony, to jest, nie tego stworzenia.” (Hbr 9,11 JW);

„Odpowiedział im Jezus: Zburzcie tę świątynię, a w trzy dni ją wzniosę. Wtedy Żydzi powiedzieli: Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a ty ją w trzy dni wzniesiesz? Ale on mówił o świątyni swego ciała.” (Jan 2,19-21 BUG);

„Jezus odpowiedział: Zburzcie tę świątynię, a wzniosę ją w trzy dni. Żydzi na to: Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty wzniesiesz ją w trzy dni? On jednak mówił o świątyni swego ciała.” (Jan 2,19-21 BPD);

„Oświadczam wam: Tu jest coś większego niż świątynia.” (Mt 12,6 Pau);

„A ja wam powiedam, iż na tym miejscu jeden jest więczszy niż kościół.” (Mt 12,6 BB);

„Otóż oświadczam wam, że jest tu ktoś większy od świątyni.” (Mt 12,6 BR).

5. W jakich słowach  została potwierdzona  jednorazowość  i  wystarczalność  Ofiary  złożonej przez Jezusa Chrystusa na Golgocie?
    Hbr 9,12; por. 12,22-24; 1 Ptr 1,18.19

„Wszedł raz na zawsze do świątyni nie z krwią kozłów i cielców, ale z własną krwią swoją, dokonawszy wiecznego odkupienia.” (Hbr 9,12 BW);

„Wszedł (On) do świątyni nie z krwią kozłów i cieląt, ale ze swoją własną krwią, raz na zawsze, zapewniając (nam) wieczne odkupienie.” (Hbr 9,12 BPD);

„I wstąpił raz na zawsze do Świętego Świętych, nie z krwią kozłów lub cielców, lecz z własną krwią, dokonawszy zbawienia wiecznego.” (Hbr 9,12 Kow);

„Wy natomiast otrzymaliście dostęp do góry Syjonu, do miasta Boga żywego, niebiańskiego Jeruzalem; do niezliczonej rzeszy świętujących aniołów; na zgromadzenie pierworodnych, zapisanych w niebie; do Boga, sędziego wszystkich; do duchów sprawiedliwych, które już osiągnęły doskonałość; do Jezusa, pośrednika Nowego Przymierza; do pokropienia krwią, która przemawia mocniej niż krew Abla.” (Hbr 12,22-24 Pau);

„Otóż wy przystąpiliście do góry Syjon, do miasta Boga żywego, do Jeruzalem niebieskiego, do niezliczonej rzeszy aniołów, na uroczyste zebranie pierworodnych synów Bożych, których imiona są zapisane w niebie, do Boga, który sądzi wszystkich, do duchów sprawiedliwych, które już osiągnęły swój cel, do pośrednika Nowego Testamentu - Jezusa i wreszcie do owej krwi oczyszczającej, która posiada skuteczniejszą wymowę niż [krew] Abla.” (Hbr 12,22-24 BR);

„Wiecie bowiem, że z waszego, odziedziczonego po przodkach, złego postępowania zostaliście wykupieni nie czymś przemijającym, srebrem lub złotem, ale drogocenną krwią Chrystusa, jako baranka niepokalanego i bez zmazy.” (1 Ptr 1,18.19 BT2).  
     
6. Czy od czasu Golgoty Jezus Chrystus potrzebuje składać jakąkolwiek ofiarę za grzechy?
    Hbr 10,12-18

„Ten przeciwnie, złożywszy raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy, zasiadł po prawicy Boga, oczekując tylko, aż nieprzyjaciele Jego staną się podnóżkiem nóg Jego. Jedną bowiem ofiarą udoskonalił na wieki tych, którzy są uświęcani. Daje nam zaś świadectwo Duch Święty, skoro powiedział: Takie jest przymierze, które zawrę z nimi w owych dniach, mówi Pan: dając prawa moje w ich serca, także w umyśle ich wypiszę je. A grzechów ich oraz ich nieprawości więcej już wspominać nie będę. Gdzie zaś jest ich odpuszczenie, tam już więcej nie zachodzi potrzeba ofiary za grzechy.” (Hbr 10,12-18 BT4);

„Ten natomiast raz na zawsze złożył jedną ofiarę krwawą za grzech i „zasiadł po prawicy Bożej”. Odtąd oczekuje, „aż jego nieprzyjaciele zostaną rzuceni jak podnóżek pod jego stopy”. Przez tę jedną ofiarę uczynił doskonałymi na zawsze tych, którzy mają być uświęceni. Daje nam przecież świadectwo i Duch Święty, skoro powiedział: „To jest przymierze, które zawrę z nimi po owych dniach, powiada Pan; włożę moje prawa w ich serca i wypiszę je w ich myślach, a ich grzechów i nieprawości nie będę już więcej pamiętał”. A gdzie jest darowanie wszystkiego, tam nie ma już ofiary za grzechy.” (Hbr 10,12-18 BP);

„To Jezus złożył tylko raz jeden jedyną ofiarę za grzechy, a potem zasiadł na zawsze po prawicy Boga oczekując już tylko na moment, gdy Jego nieprzyjaciele legną jako podnóżek u stóp Jego. Jedną, jedyną ofiarą uczynił doskonałymi tych, którzy zostali oczyszczeni z grzechów. Potwierdza to zresztą sam Duch Święty w słowach. Oto przymierze, które zawrę z nimi po owych dniach - mówi Pan. W sercach ich umieszczę moje prawo, wypiszę je w ich umysłach. I nie będę już wspominał ich grzechów oraz nieprawości. Skoro zaś grzechy zostały już odpuszczone, nie zachodzi potrzeba składania ofiar za grzechy.” (Hbr 10,12-18 BR).

7. Czy musi On prosić i błagać Boga 'zmiękczając' serce Najwyższego?
    Jan 16,24-27; por. Iz 49,15

„Dotąd o nic nie prosiliście w imieniu moim; proście, a weźmiecie, aby radość wasza była zupełna. To powiedziałem wam w przypowieściach; nadchodzi godzina, gdy już nie w przypowieściach będę do was mówił, lecz wyraźnie o Ojcu oznajmię wam. Owego dnia w imieniu moim prosić będziecie, a nie mówię wam, że Ja prosić będę Ojca za was; albowiem sam Ojciec miłuje was, dlatego że wyście mnie umiłowali i uwierzyli, że Ja od Boga wyszedłem.” (Jan 16,24-27 BW);

„Do tej pory o nic nie prosiliście w imię moje: Proście, a otrzymacie, aby radość wasza była pełna. Mówiłem wam o tych sprawach w przypowieściach. Nadchodzi godzina, kiedy już nie będę wam mówił w przypowieściach, ale całkiem otwarcie oznajmię wam o Ojcu. W owym dniu będziecie prosić w imię moje, i nie mówię, że ja będę musiał prosić Ojca za wami. Albowiem Ojciec sam was miłuje, bo wyście mnie umiłowali i uwierzyli, że wyszedłem od Boga.” (Jan 16,24-27 BT2);

„Czy może kobieta zapomnieć o swym niemowlęciu? Czy może nie miłować dziecka swego łona? Lecz gdyby nawet ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie!” (Iz 49,15 Pau);

„Czyż niewiasta może zapomnieć o dziecku, które karmi? Czy może przestać kochać owoc swego łona? Ale nawet gdyby gdzieś była taka, co o swym dziecku zapomni, to Ja o tobie nie zapomnę nigdy!” (Iz 49,14 BR);

„Czy kobieta może zapomnieć o swoim niemowlęciu i nie zlitować się nad dziecięciem swojego łona? A choćby nawet one zapomniały, jednak Ja ciebie nie zapomnę.”  (Iz 49,15 BW).

Pośrednik lepszego Przymierza

Tekst przewodni: 1 Tym 2,5

„Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus.” (1 Tym 2,5 BW).

1. Za pomocą  jakich  argumentów autor  Listu  wykazuje,  że  symbolicznej  służby ziemskich kapłanów w ziemskiej świątyni,  nie  można ani  połączyć,  ani  porównać ze służbą naszego Arcykapłana w Niebiańskiej Świątyni?
    Hbr 8,3-5

„Otóż każdy arcykapłan ustanawiany bywa po to, ażeby składał ofiary bezkrwawe i krwawe; trzeba zatem, żeby i On miał co ofiarować. Jeśli zaś byłby na ziemi, nie byłby nawet kapłanem, skoro są ci, którzy składają ofiary zgodnie z Prawem. Oni spełniają swą służbę w świątyni, która jest tylko obrazem i cieniem świątyni niebieskiej, o czym został pouczony Mojżesz, gdy miał zbudować namiot. „Patrz - zatem powiada [Bóg] - masz zrobić wszystko według wzoru, jaki był ci pokazany na górze”. (Hbr 8,3-5 BP);

„Każdy bowiem najwyższy kapłan jest ustanawiany do składania darów i ofiar. Dlatego było konieczne, żeby i ten miał co ofiarować. Gdyby zaś był na ziemi, nie byłby kapłanem, gdyż są tu inni kapłani, którzy ofiarują dary zgodnie z prawem. Służą oni obrazowi i cieniowi tego, co niebiańskie, jak Bóg powiedział Mojżeszowi, gdy miał zbudować przybytek: Uważaj - powiedział - abyś uczynił wszystko według wzoru, który ci został ukazany na górze.” (Hbr 8,3-5 BUG).

2. Dlaczego tamta dawna służba nie była w stanie nikogo zbawić?
    Hbr 10,4; por. Hbr 9,10; 7,11

„Jest bowiem rzeczą niemożliwą, aby krew wołów i kozłów mogła gładzić grzechy.” (Hbr 10,4 BW);

„Bo krew wołów i kozłów nie jest w stanie zgładzić ludzkich grzechów.” (Hbr 10,4 BR);

„Są to przecież tylko różne przepisy dotyczące naturalnego porządku: o pokarmach, napojach i obmyciach, nadane do czasu ostatecznego uporządkowania tych spraw.” (Hbr 9,10 BP);

„Są to tylko ziemskie ustawy, mające moc obowiązującą do czasu, kiedy nastąpi nowy i właściwy porządek; podobnie jak to ma miejsce z przepisami odnoszącymi się do pokarmów, napojów i różnych obmywań.” (Hbr 9,10 Kow);

„Gdyby zaś doskonałość była osiągalna przez kapłaństwo lewickie, a wszak w oparciu o nie otrzymał lud zakon, to jaka jeszcze była potrzeba ustanawiać innego kapłana według porządku Melchisedeka, zamiast pozostać przy porządku Aarona?” (Hbr 7,11 BW);

„Gdyby doskonałość dało się osiągnąć dzięki kapłaństwu Lewickiemu - jako że było ono podstawą prawa ustanowionego dla ludu - to po cóż byłoby ustanawiać jeszcze innego kapłana na wzór Melchizedeka, a nie na wzór Aarona?” (Hbr 7,11 Pau).

3. Jakiego dzieła dokonał dla nas Pan Bóg przez Jezusa Chrystusa?
    Kol 1,19-22; por. 1 Kor 1,30.31

„Ponieważ upodobał sobie Bóg, żeby w nim zamieszkała cała pełnia boskości i żeby przez niego wszystko, co jest na ziemi i na niebie, pojednało się z nim dzięki przywróceniu pokoju przez krew krzyża jego. I was, którzy niegdyś byliście mu obcymi i wrogo usposobionymi, a uczynki wasze złe były, teraz pojednał w jego ziemskim ciele przez śmierć, aby was stawić przed obliczem swoim jako świętych i niepokalanych, i nienagannych.” (Kol 1,19-22 BW);

„Zechciał bowiem [Bóg], aby w Nim zamieszkała cała Pełnia, i aby przez Niego znów pojednać wszystko z sobą: przez Niego - i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża. I was, którzy byliście niegdyś obcymi [dla Boga] i [Jego] wrogami przez sposób myślenia i wasze złe czyny, teraz znów pojednał w doczesnym Jego ciele przez śmierć, by stawić was wobec siebie jako świętych i nieskalanych, i nienagannych.” (Kol 1,19-22 BT4);

„Ale wy dzięki niemu jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i poświęceniem, i odkupieniem, aby, jak napisano: Kto się chlubi, w Panu się chlubił.” (1 Kor 1,30.31 BW);

„Przez Niego bowiem jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem, aby, jak to jest napisane, w Panu się chlubił ten, kto się chlubi.” (1 Kor 1,30.31 BT2).

4. Jakie zdarzenie miało miejsce w  momencie śmierci Pana Jezusa Chrystusa,  i jakie jest jego znaczenie?
    Mt 27,50-51; por. Mt 23,38

„Jezus zaś zawołał ponownie donośnym głosem i oddał ducha. A oto zasłona świątyni rozerwała się na pół, od góry aż do dołu, ziemia się zatrzęsła i skały popękały.” (Mt 27,50-51 BUG);

„A Jezus wydał znowu głośny okrzyk i wyzionął ducha. I oto zasłona w świątyni rozdarła się na dwie części od samej góry do dołu i ziemia się zatrzęsła, i skały popękały.” (Mt 27,50-51 BP);

„Oto wam dom wasz pusty zostanie.” (Mt 23,38 BW);

„Oto wasz dom zostaje wam pusty.” (Mt 23,38 BPD).

5. Kim na mocy Swej Ofiary stał się dla nas Jezus?
    Hbr 8,6; 1 Tym 2,5; por. Jan 14,6

„Teraz zaś objął o tyle znakomitszą służbę, o ile lepszego przymierza jest pośrednikiem, które ustanowione zostało w oparciu o lepsze obietnice.” (Hbr 8,6 BW);

„Obecnie zaś otrzymał zaszczytniejsze posługiwanie, bo też jest poręczycielem lepszego Przymierza, które uprawomocnione zostało mocniejszymi obietnicami.” (Hbr 8,6 BP);

„Lecz nasz arcykapłan otrzymał w udziale o tyle wznioślejszą służbę, o ile jest pośrednikiem lepszego przymierza, zbudowanego na wspanialszych obietnicach.” (Hbr 8,6 Kow);

„Albowiem tylko jeden jest Bóg, jeden także pośrednik między Bogiem i ludźmi, człowiek, Chrystus Jezus.” (1 Tym 2,5 Pau);

„Jezus mu odpowiedział: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca jak tylko przeze Mnie.”. (Jan 14,6 Pau);

„Odpowiedział mu Jezus: Ja jestem drogą, prawdą i życiem. Nikt nie może przyjść do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie.” (Jan 14,6 BR).

6. Na   jakie   proroctwo  powołał  się   autor   Listu   do   Hebrajczyków,   mówiąc   o   Nowym Przymierzu, jakie Pan Bóg zawarł przez Jezusa Chrystusa?
    Hbr 8,8-12; Jer 31,31-34

„Albowiem ganiąc ich, mówi: Oto idą dni, mówi Pan, a zawrę z domem Izraela i z domem Judy przymierze nowe. Nie takie przymierze, jakie zawarłem z ich ojcami w dniu, gdym ujął ich za rękę, aby ich wyprowadzić z ziemi egipskiej; ponieważ oni nie wytrwali w moim przymierzu, przeto Ja nie troszczyłem się o nich, mówi Pan. Takie zaś jest przymierze, które zawrę z domem Izraela po upływie owych dni, mówi Pan: Prawa moje włożę w ich umysły i na sercach ich wypiszę je, i będę im Bogiem, a oni będą mi ludem. I nikt nie będzie uczył swego ziomka ani też swego brata, mówiąc: Poznaj Pana, bo wszyscy mnie znać będą od najmniejszego aż do największego z nich. Gdyż łaskawy będę na nieprawości ich, a grzechów ich nie wspomnę więcej.” (Hbr 8,8-12 BW);

„Tymczasem, ganiąc ich, mówi: Oto nadchodzą dni - mówi Pan - gdy dopełnię z domem Izraela i z domem Judy nowe przymierze. Będzie się ono różnić od przymierza, które zawarłem z ich przodkami w dniu, gdy ich ująłem za rękę, aby ich wyprowadzić z ziemi egipskiej. Ponieważ oni nie wytrwali w przymierzu ze Mną, Ja także ich opuściłem - mówi Pan. Lecz takie będzie przymierze, które zawrę z domem Izraela po tych dniach - mówi Pan: Moje prawa umieszczę w ich umysłach i wypiszę je na ich sercach. Będę dla nich Bogiem, a oni będą dla Mnie ludem. I nikt już nie będzie pouczał swego rodaka ani swego brata: „Poznaj Pana!", bo wszyscy będą Mnie znali, od najmniejszego do największego. Wtedy odpuszczę ich winy, a ich grzechów nie będę już pamiętał.” (Hbr 8,8-12 Pau);

„Oto nadejdą dni - głosi Jahwe - a z Domem Izraela i z Domem Judy zawrę Nowe Przymierze! Nie jak Przymierze, które zawarłem z ich praojcami, gdym ich ujął za rękę, by wyprowadzić ich z ziemi egipskiej, które to Przymierze moje oni zerwali, chociaż byłem ich Panem - głosi Jahwe. Natomiast to będzie Przymierze, jakie zawrę z Domem Izraela po dniach owych - głosi Jahwe: Złożę Prawo moje w ich wnętrzu i wypiszę je w ich sercu! I będę im Bogiem, a oni będą mi ludem! Nie będą się już pouczać wzajemnie (jeden drugiego) mówiąc: "Poznawajcie Jahwe!", lecz wszyscy znać mnie będą od najmniejszego (z nich) do największego - głosi Jahwe. Przebaczę bowiem ich winę i grzechów ich już pamiętać nie będę.” (Jer 31,31-34 BP);

„Oto idą dni - mówi Pan - że zawrę z domem izraelskim i z domem judzkim nowe przymierze. Nie takie przymierze, jakie zawarłem z ich ojcami w dniu, gdy ich ująłem za rękę, aby ich wyprowadzić z ziemi egipskiej, które to przymierze oni zerwali, chociaż Ja byłem ich Panem - mówi Pan - lecz takie przymierze zawrę z domem izraelskim po tych dniach, mówi Pan: Złożę mój zakon w ich wnętrzu i wypiszę go na ich sercu. Ja będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. I już nie będą siebie nawzajem pouczać, mówiąc: Poznajcie Pana! Gdyż wszyscy oni znać mnie będą, od najmłodszego do najstarszego z nich - mówi Pan - odpuszczę bowiem ich winę, a ich grzechu nigdy nie wspomnę.” (Jer 31,31-34  BW).

7. W jaki sposób Pan Jezus wyjaśnił słowa proroka: „I będą wszyscy pouczeni przez Boga”?
    Jan 6,45-48

„Napisano bowiem u proroków: I będą wszyscy pouczeni przez Boga. Każdy, kto słyszał od Ojca i jest pouczony, przychodzi do mnie. Nie jakoby ktoś widział Ojca; Ojca widział tylko Ten, który jest od Boga. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, kto wierzy we mnie, ma żywot wieczny. Ja jestem chlebem żywota.” (Jan 6,45-48 BW);

„Napisane jest u Proroków: Oni wszyscy będą uczniami Boga. Każdy, kto od Ojca usłyszał i nauczył się, przyjdzie do Mnie. Nie znaczy to, aby ktokolwiek widział Ojca; jedynie Ten, który jest od Boga, widział Ojca. Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto we Mnie wierzy, ma życie wieczne. Jam jest chleb życia.” (Jan 6,45-48 BT2).  

Świątynia, którą zbudował Pan

Tekst przewodni: Jan 2,19-21

„Jezus, odpowiadając, rzekł im: Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzy dni ją odbuduję. Na to rzekli Żydzi: Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty w trzy dni chcesz ją odbudować? Ale On mówił o świątyni ciała swego.” (Jan 2,19-21 BW).

1. Gdzie  od  Swego  wniebowstąpienia  przebywa  nasz  Najwyższy  Kapłan,  i  jakiej świątyni usługuje?
    Hbr 8,1.2; Mr 16,19

„Główną zaś rzeczą w tym, co mówimy, jest to, że mamy takiego arcykapłana, który usiadł po prawicy tronu Majestatu w niebie, jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku, który zbudował Pan, a nie człowiek.” (Hbr 8,1.2 BW);

„Z tego, co mówimy, najważniejsze jest to: Mamy arcykapłana, który zasiadł na prawicy Majestatu, na Jego tronie w niebie. On spełnia służbę w świątyni, to jest w namiocie prawdziwym, jaki zbudował Pan, a nie człowiek.” (Hbr 8,1.2 BP);

„Zasadniczą prawdą, zawartą w dotychczasowych wywodach, jest stwierdzenie, że mamy arcykapłana, który zasiadł po prawicy tronu Majestatu w niebiosach; spełnia świętą służbę w świątyni, w prawdziwym przybytku, który Pan zbudował, a nie człowiek.” (Hbr 8,1.2 Kow).

2. Który z proroków pisał o świątyni, którą miał zbudować Pan?
    Za 6,12.13

„I powiedz do niego: Tak mówi Pan Zastępów: Oto mąż, którego imię brzmi Latorośl; pod jego stopami wyrośnie latorośl i on zbuduje przybytek Pana. On zbuduje przybytek Pana i zdobędzie majestat królewski, zasiądzie jako władca na swoim tronie. Także kapłan zasiądzie na swoim tronie i będzie między obydwoma pokojowe nastawienie.” (Za 6,1.213 BW);

„I oznajmij mu: „Tak mówi Jahwe Zastępów: Oto mąż, który ma imię „Latorośl”, i wypuści pędy. On odbuduje Świątynię Jahwe. Tak, on odbudowuje Świątynię Jahwe. Przywdzieje oznaki swej godności i zasiądzie jako władca na swym tronie. Kapłan też zasiądzie na swym tronie. I będzie panowała między nimi doskonała zgoda.”  (Za 6,12.13 BP);

„Powiedz mu tak: Tak mówi Jahwe Zastępów: Przyjdzie mąż, a imię jego Odrośl. Na miejscu swoim wyrośnie i zbuduje świątynię Jahwe. On zbuduje świątynię Jahwe i będzie nosił odznaki majestatu. Jako panujący zasiądzie na tronie swoim. A kapłan również zasiądzie na swoim tronie. Zgoda i jednomyślność połączy obydwóch.” (Za 6,12.13 BT2).

3. Jakie,  niezrozumiałe  dla  Żydów  słowa,  wypowiedział  Pan  Jezus Chrystus na dziedzińcu ziemskiej świątyni?
    Jan 2,13-22

„A była blisko żydowska Pascha, więc Jezus wszedł do Jerozolimy. Zaś w Świątyni znalazł sprzedających byki, owce, gołębie oraz siedzących bankierów. Więc uczynił bicz ze sznurków i wszystkich wyrzucił ze Świątyni, także owce i byki, a pieniądze wymieniaczy rozsypał i powywracał stoły. Powiedział też sprzedającym gołębie: Usuńcie to stąd, nie czyńcie domu mego Ojca domem targowiska. Więc jego uczniowie przypomnieli sobie, że jest napisane: Zapał o Twój dom mnie pochłania. Zatem odpowiedzieli mu Żydzi, mówiąc: Jaki nam znak ukazujesz, że to czynisz? A Jezus odpowiedział, mówiąc: Zniszczcie tą Świątynię, a w trzy dni ją wzniosę. Więc Żydzi powiedzieli: Ta Świątynia była budowana czterdzieści sześć lat, a ty ją wzniesiesz w trzy dni? Ale on mówił o Świątyni swojego ciała. Zatem gdy został wskrzeszony z martwych, jego uczniowie przypomnieli sobie, że to mówił i uwierzyli Pismu oraz słowu, które powiedział Jezus.” (Jan 2,13-22 NBG);

„Zbliżała się Pascha żydowska. Jezus poszedł do Jerozolimy. W świątyni zastał sprzedających woły, owce i gołębie oraz tych, co zmieniali pieniądze. Zrobiwszy więc bicz z powrozów, wyrzucił wszystkich ze świątyni razem z owcami i wołami; a tym, którzy wymieniali pieniądze, pozrzucał monety i powywracał stoły. A do sprzedawców gołębi powiedział: Zabierzcie to stąd, nie róbcie z domu mojego Ojca targowiska. Uczniowie Jego przypomnieli sobie, że napisano: „Gorliwość o Twój dom pożera mnie”. Judejczycy odpowiedzieli Mu: Jakim znakiem dowiedziesz, że możesz to czynić? A Jezus im odpowiedział: Zburzcie tę świątynię, a w trzy dni zbuduję ją na nowo. A Judejczycy powiedzieli: Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją w trzy dni zbudujesz? Lecz On mówił o świątyni swego ciała. Kiedy więc zmartwychwstał, uczniowie Jego przypomnieli sobie, że to mówił, i uwierzyli Pismu i słowu, które Jezus powiedział.” (Jan 2,13-22 BP).

4. Jak autor Listu do Hebrajczyków opisał nowotestamentową Świątynię?
    Hbr 9,11

„Lecz Chrystus, który się zjawił jako arcykapłan dóbr przyszłych, wszedł przez większy i doskonalszy przybytek, nie ręką zbudowany, to jest nie z tego stworzonego świata pochodzący.” (Hbr 9,11 BW);

„Ale Chrystus, zjawiwszy się jako arcykapłan dóbr przyszłych, przez wyższy i doskonalszy, i nie ręką - to jest nie na tym świecie - uczyniony przybytek ” (Hbr 9,11 BT2);

„Lecz Chrystus, który pojawił się jako arcykapłan (nowo) powstałych dóbr, (wszedł) przez większy i doskonalszy przybytek, nie ręką zbudowany, to jest nie (należący) do tego, co stworzone.” (Hbr 9,11 BPD).

5. Kto także – oprócz samego Pana – zostaje włączony do „Świątyni Ciała Jezusa Chrystusa”?
    Ef 5,23-32; 1 Kor 3,16.17

„Bo mąż jest głową żony, jak Chrystus Głową Kościoła, ciała, którego jest Zbawicielem. Ale jak Kościół podlega Chrystusowi, tak i żony mężom swoim we wszystkim. Mężowie, miłujcie żony swoje, jak i Chrystus umiłował Kościół i wydał zań samego siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy go kąpielą wodną przez Słowo, aby sam sobie przysposobić Kościół pełen chwały, bez zmazy lub skazy lub czegoś w tym rodzaju, ale żeby był święty i niepokalany. Tak też mężowie powinni miłować żony swoje, jak własne ciała. Kto miłuje żonę swoją, samego siebie miłuje. Albowiem nikt nigdy ciała swego nie miał w nienawiści, ale je żywi i pielęgnuje, jak i Chrystus Kościół, gdyż członkami ciała jego jesteśmy. Dlatego opuści człowiek ojca i matkę, i połączy się z żoną swoją, a tych dwoje będzie jednym ciałem. Tajemnica to wielka, ale ja odnoszę to do Chrystusa i Kościoła.” (Ef 5,23-32 BW);

„Bo mąż jest głową żony, jak i Chrystus głową Zgromadzenia Wybranych. On też jest zbawicielem ciała. Lecz jak Zgromadzenie Wybranych jest we wszystkim posłuszne Chrystusowi, tak i żony powinny być swoim mężom. Mężowie, miłujcie wasze żony, jak i Chrystus umiłował Zgromadzenie Wybranych oraz wydał za nie samego siebie, by je uczynić świętym, po oczyszczeniu kąpielą wody w Słowie. Aby mógł je postawić przy sobie, jako wspaniałe Zgromadzenie Wybranych, nie mające skazy, czy zmarszczki, lub czegoś z takich; ale by było święte i bez zarzutu. Mężowie powinni tak miłować swoje żony, jak swoje własne ciała. Kto miłuje swoją żonę miłuje siebie samego. Gdyż nikt nigdy nie znienawidził swego ciała, ale je żywi i pielęgnuje jak i Pan Zgromadzenie Wybranych. Bo jesteśmy członkami jego ciała, z jego ciała wewnętrznego i z jego kości. Z tego względu opuści człowiek ojca i matkę oraz zostanie przywiązany do swojej żony, i będą dwoje dla jednego ciała wewnętrznego. To jest wielka tajemnica; a ja mówię o Chrystusie oraz o Zgromadzeniu Wybranych.” (Ef 5,23-32 NBG);

„Czy nie wiecie, że jesteście świątynią Boga, a Duch Boży mieszka w was. Jeżeli ktoś niszczy świątynię Boga, tego i Bóg zniweczy, ponieważ jest ona święta. Wy właśnie jesteście tą świątynią.” (1 Kor 3,16.17 BP);

„A zaź nie wiecie, iż kościołem Bożym jesteście, a Duch Boży mieszka w was? A jeśli kto gwałci kościół Boży, tego straci Bóg, abowiem kościół Boży święty jest, którym jesteście wy.” (1 Kor 3,16.17 BB).

6. W jakich słowach ap. Paweł przedstawia wspaniała rzeczywistość Duchowej Świątyni?
    Ef 2,19-22

„Tak więc już nie jesteście obcymi i przychodniami, lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga, zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus, na którym cała budowa mocno spojona rośnie w przybytek święty w Panu, na którym i wy się wespół budujecie na mieszkanie Boże w Duchu.” (Ef 2,19-22 BW);

„Zatem wy również [ongiś poganie] nie jesteście już cudzoziemcami i przychodniami z daleka lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga. [Wy również] jesteście budowlą wzniesioną na fundamencie, który tworzą apostołowie i prorocy, wsparci o ten kamień węgielny, którym jest sam Jezus Chrystus. To dzięki Niemu cała budowla zespolona wznosi się coraz bardziej ku górze jako wspaniała świątynia w Panu. Stanowiąc jedność z Nim, wy również razem z innymi jesteście częścią budowli mającej stać się domem, w którym zamieszka przez Ducha swojego sam Bóg.” (Ef 2,19-22 BR).

7. W jakim celu Bóg  nakazał zbudować  ziemską  świątynię,  i w jakim sensie  Obecność Boga realizuje się w duchowej, Niebiańskiej Świątyni?
    2 Mjż 25,8; Jan 14,23; por. 2 Kor 6,16-18

„Wybudują dla Mnie świątynię, abym mógł zamieszkać pośród nich.” (2 Mjż 25,8 BW);

„Wystaw mi zatem Przybytek, a zamieszkam wśród was.” (2 Mjż 25,8 BP);

„Niech Mi zbudują przybytek, abym mógł zamieszkać wśród nich.” (2 Mjż 25,8 BR);

„Odpowiedział Jezus i rzekł mu: Jeśli kto mnie miłuje, słowa mojego przestrzegać będzie, i Ojciec mój umiłuje go, i do niego przyjdziemy, i u niego zamieszkamy.” (Jan 14,23 BW);

„W odpowiedzi rzekł do niego Jezus: Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy w nim przebywać.” (Jan 14,23 BT2);

„Jezus odpowiedział: Jeśli ktoś Mnie miłuje, będzie przestrzegał mojego Słowa, i mój Ojciec będzie go miłował — i do niego przyjdziemy, i u niego urządzimy mieszkanie.” (Jan 14,23 BPD);

„Co łączy świątynię Boga z bożkami? My bowiem jesteśmy świątynią Boga żywego, zgodnie z tym, co Bóg powiedział: „Zamieszkam wśród nich i pomiędzy nimi będę się przechadzał, i będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. Przeto wyjdźcie spośród pogan i odłączcie się od nich - mówi Pan. Nie dotykajcie się tego, co nieczyste, a Ja was przyjmę. Będę wam Ojcem, a wy będziecie moimi synami i córkami. To mówi Pan wszechmogący”. (2 Kor 6,16-18 BP);

„A co za porozumienie między świątynią Boga a bożkami? Wy bowiem jesteście świątynią Boga żywego, tak jak mówi Bóg: Będę w nich mieszkał i będę się przechadzał w nich, i będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. Dlatego wyjdźcie spośród nich i odłączcie się, mówi Pan, i nieczystego nie dotykajcie, a ja was przyjmę. I będę wam Ojcem, a wy będziecie mi synami i córkami - mówi Pan Wszechmogący.” (2 Kor 6,16-18 BUG);

„Co ma wspólnego świątynia Boga z posągami bożków? To my jesteśmy świątynią Boga żywego, jak rzekł Bóg: Zamieszkam z nimi i wśród nich będę się przechadzał, i będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. Dlatego wyjdźcie spośród nich i odłączcie się - mówi Pan - i nie dotykajcie tego, co nieczyste, a Ja was przyjmę i będę wam Ojcem, a wy będziecie moimi synami i córkami - mówi Pan Wszechmocny.” (2 Kor 6,16-18 Pau).