„Wprawdzie i pierwsze przymierze miało przepisy o służbie Bożej i ziemską świątynię.” (Hbr 9,1 BW).
1. Z ilu części składała się świątynia ziemska i jakie było jej wyposażenie?
Hbr 9,1-5
„Wprawdzie i pierwsze przymierze miało przepisy o służbie Bożej i ziemską świątynię. Wystawiony bowiem został przybytek, którego część przednia nazywa się miejscem świętym, a w niej znajdowały się świecznik i stół, i chleby pokładne; za drugą zaś zasłoną był przybytek, zwany miejscem najświętszym, mieszczący złotą kadzielnicę i Skrzynię Przymierza, pokrytą zewsząd złotem, w której był złoty dzban z manną i laska Aarona, która zakwitła, i tablice przymierza; nad nią zaś cherubini chwały, zacieniający wieko skrzyni, o czym teraz nie ma potrzeby szczegółowo mówić.” (Hbr 9,1-5 BW);
„Pierwsze przymierze miało przepisy Bożej służby, a także ziemskie Święte. Gdyż został zbudowany pierwszy Przybytek, w którym jest miejsce nazywane Święte, nadto Świecznik, Stół i Chleby Pokładne. Zaś za drugą zasłoną miejsce nazywane Święte Świętych, które ma Złotą Kadzielnicę oraz Skrzynię Przymierza, ze wszystkich stron powleczoną złotem. W niej był Złoty Dzban mający w sobie mannę, Kij Pasterski Aarona, który wypuścił pąki, oraz kamienne Płyty Przymierza. A powyżej niej Cherubini chwały, co ocieniali Przebłagalnię. Odnośnie tych spraw z osobna, nie ma potrzeby, aby się teraz wypowiadać.” (Hbr 9,-5 NBG).
2. Co powiedziano o służbie kapłanów w tej świątyni?
Hbr 9,6.7
„A skoro tak te rzeczy zostały urządzone, kapłani sprawujący służbę Bożą wchodzą stale do pierwszej części przybytku, do drugiej zaś raz w roku sam tylko arcykapłan, i to nie bez krwi, którą ofiaruje za siebie samego i za uchybienia ludu.” (Hbr 9,6.7 BW);
„Tak to wszystko było urządzone. Do pierwszego namiotu zawsze wchodzą kapłani, aby spełniać służbę Bożą, natomiast do drugiego - raz w roku sam arcykapłan, i to nie bez krwi, którą ofiaruje za przekroczenia swoje i narodu.” (Hbr 9,6.7 BP);
„W związku z takim urządzeniem przybytku kapłani pełniący służbę wchodzą zawsze do jego (części) zewnętrznej, do drugiej zaś raz w roku (wkracza) tylko arcykapłan, i to z krwią, którą ofiaruje za siebie samego i za popełnione nieświadomie grzechy ludu.” (Hbr 9,6.7 BPD).
3. Czym w rzeczywistości była ziemska świątynia i cała jej służba?
Hbr 9,8-10
„Przez to Duch Święty wskazuje wyraźnie, że droga do świątyni nie została jeszcze objawiona, dopóki stoi pierwszy przybytek; ma to znaczenie obrazowe, odnoszące się do teraźniejszego czasu, kiedy to składane bywają dary i ofiary, które nie mogą doprowadzić do wewnętrznej doskonałości tego, kto pełni służbę Bożą; są to tylko przepisy zewnętrzne, dotyczące pokarmów i napojów, i różnych obmywań, nałożone do czasu zaprowadzenia nowego porządku.” (Hbr 9,8-10 BW);
„Przez to pokazuje Duch Święty, że jeszcze nie została otwarta droga do Miejsca Świętego, dopóki istnieje pierwszy przybytek. To zaś jest obrazem czasu teraźniejszego, a składa się w nim dary i ofiary, nie mogące jednak udoskonalić w sumieniu tego, który spełnia służbę Bożą. Są to tylko przepisy tyczące się ciała, nałożone do czasu naprawy, a [polegają] jedynie na pokarmach, napojach i różnych obmyciach.” (Hbr 9,8-10 BT2);
„Duch Święty daje do zrozumienia w ten sposób, że jak długo istnieje pierwszy przybytek, tak długo nie jest jeszcze dostępne dla wszystkich wejście do Świętego Świętych. Miejsce owo jest w rzeczywistości symbolem czasów obecnych, kiedy to składa się dary i ofiary, nie będące jednak w stanie udoskonalić w pełni duszy tego, który sprawuje kult Boży. Chodzi bowiem jedynie o przepisy dotyczące ciała, pokarmów, napojów i różnych obmyć, [przepisy] obowiązujące tak długo, jak długo nie nastąpi doskonalszy porządek.” (Hbr 9,8-10 BR).
4. Przez jaki Przybytek Jezus Chrystus przyszedł na świat?
Hbr 9,11; por. Jan 2,19-21; Mt 12,6
„Lecz Chrystus, który się zjawił jako arcykapłan dóbr przyszłych, wszedł przez większy i doskonalszy przybytek, nie ręką zbudowany, to jest nie z tego stworzonego świata pochodzący.” (Hbr 9,11 BW);
„Lecz Chrystus, który pojawił się jako arcykapłan (nowo) powstałych dóbr, (wszedł) przez większy i doskonalszy przybytek, nie ręką zbudowany, to jest nie (należący) do tego, co stworzone.” (Hbr 9,11 BPD);
„Ale Chrystus stawiwszy się nawyższym kapłanem dóbr przyszłych przez więtszy i doskonalszy przybytek nie ręką uczyniony, to jest, nie tego stworzenia.” (Hbr 9,11 JW);
„Odpowiedział im Jezus: Zburzcie tę świątynię, a w trzy dni ją wzniosę. Wtedy Żydzi powiedzieli: Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a ty ją w trzy dni wzniesiesz? Ale on mówił o świątyni swego ciała.” (Jan 2,19-21 BUG);
„Jezus odpowiedział: Zburzcie tę świątynię, a wzniosę ją w trzy dni. Żydzi na to: Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty wzniesiesz ją w trzy dni? On jednak mówił o świątyni swego ciała.” (Jan 2,19-21 BPD);
„Oświadczam wam: Tu jest coś większego niż świątynia.” (Mt 12,6 Pau);
„A ja wam powiedam, iż na tym miejscu jeden jest więczszy niż kościół.” (Mt 12,6 BB);
„Otóż oświadczam wam, że jest tu ktoś większy od świątyni.” (Mt 12,6 BR).
5. W jakich słowach została potwierdzona jednorazowość i wystarczalność Ofiary złożonej przez Jezusa Chrystusa na Golgocie?
Hbr 9,12; por. 12,22-24; 1 Ptr 1,18.19
„Wszedł raz na zawsze do świątyni nie z krwią kozłów i cielców, ale z własną krwią swoją, dokonawszy wiecznego odkupienia.” (Hbr 9,12 BW);
„Wszedł (On) do świątyni nie z krwią kozłów i cieląt, ale ze swoją własną krwią, raz na zawsze, zapewniając (nam) wieczne odkupienie.” (Hbr 9,12 BPD);
„I wstąpił raz na zawsze do Świętego Świętych, nie z krwią kozłów lub cielców, lecz z własną krwią, dokonawszy zbawienia wiecznego.” (Hbr 9,12 Kow);
„Wy natomiast otrzymaliście dostęp do góry Syjonu, do miasta Boga żywego, niebiańskiego Jeruzalem; do niezliczonej rzeszy świętujących aniołów; na zgromadzenie pierworodnych, zapisanych w niebie; do Boga, sędziego wszystkich; do duchów sprawiedliwych, które już osiągnęły doskonałość; do Jezusa, pośrednika Nowego Przymierza; do pokropienia krwią, która przemawia mocniej niż krew Abla.” (Hbr 12,22-24 Pau);
„Otóż wy przystąpiliście do góry Syjon, do miasta Boga żywego, do Jeruzalem niebieskiego, do niezliczonej rzeszy aniołów, na uroczyste zebranie pierworodnych synów Bożych, których imiona są zapisane w niebie, do Boga, który sądzi wszystkich, do duchów sprawiedliwych, które już osiągnęły swój cel, do pośrednika Nowego Testamentu - Jezusa i wreszcie do owej krwi oczyszczającej, która posiada skuteczniejszą wymowę niż [krew] Abla.” (Hbr 12,22-24 BR);
„Wiecie bowiem, że z waszego, odziedziczonego po przodkach, złego postępowania zostaliście wykupieni nie czymś przemijającym, srebrem lub złotem, ale drogocenną krwią Chrystusa, jako baranka niepokalanego i bez zmazy.” (1 Ptr 1,18.19 BT2).
6. Czy od czasu Golgoty Jezus Chrystus potrzebuje składać jakąkolwiek ofiarę za grzechy?
Hbr 10,12-18
„Ten przeciwnie, złożywszy raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy, zasiadł po prawicy Boga, oczekując tylko, aż nieprzyjaciele Jego staną się podnóżkiem nóg Jego. Jedną bowiem ofiarą udoskonalił na wieki tych, którzy są uświęcani. Daje nam zaś świadectwo Duch Święty, skoro powiedział: Takie jest przymierze, które zawrę z nimi w owych dniach, mówi Pan: dając prawa moje w ich serca, także w umyśle ich wypiszę je. A grzechów ich oraz ich nieprawości więcej już wspominać nie będę. Gdzie zaś jest ich odpuszczenie, tam już więcej nie zachodzi potrzeba ofiary za grzechy.” (Hbr 10,12-18 BT4);
„Ten natomiast raz na zawsze złożył jedną ofiarę krwawą za grzech i „zasiadł po prawicy Bożej”. Odtąd oczekuje, „aż jego nieprzyjaciele zostaną rzuceni jak podnóżek pod jego stopy”. Przez tę jedną ofiarę uczynił doskonałymi na zawsze tych, którzy mają być uświęceni. Daje nam przecież świadectwo i Duch Święty, skoro powiedział: „To jest przymierze, które zawrę z nimi po owych dniach, powiada Pan; włożę moje prawa w ich serca i wypiszę je w ich myślach, a ich grzechów i nieprawości nie będę już więcej pamiętał”. A gdzie jest darowanie wszystkiego, tam nie ma już ofiary za grzechy.” (Hbr 10,12-18 BP);
„To Jezus złożył tylko raz jeden jedyną ofiarę za grzechy, a potem zasiadł na zawsze po prawicy Boga oczekując już tylko na moment, gdy Jego nieprzyjaciele legną jako podnóżek u stóp Jego. Jedną, jedyną ofiarą uczynił doskonałymi tych, którzy zostali oczyszczeni z grzechów. Potwierdza to zresztą sam Duch Święty w słowach. Oto przymierze, które zawrę z nimi po owych dniach - mówi Pan. W sercach ich umieszczę moje prawo, wypiszę je w ich umysłach. I nie będę już wspominał ich grzechów oraz nieprawości. Skoro zaś grzechy zostały już odpuszczone, nie zachodzi potrzeba składania ofiar za grzechy.” (Hbr 10,12-18 BR).
7. Czy musi On prosić i błagać Boga 'zmiękczając' serce Najwyższego?
Jan 16,24-27; por. Iz 49,15
„Dotąd o nic nie prosiliście w imieniu moim; proście, a weźmiecie, aby radość wasza była zupełna. To powiedziałem wam w przypowieściach; nadchodzi godzina, gdy już nie w przypowieściach będę do was mówił, lecz wyraźnie o Ojcu oznajmię wam. Owego dnia w imieniu moim prosić będziecie, a nie mówię wam, że Ja prosić będę Ojca za was; albowiem sam Ojciec miłuje was, dlatego że wyście mnie umiłowali i uwierzyli, że Ja od Boga wyszedłem.” (Jan 16,24-27 BW);
„Do tej pory o nic nie prosiliście w imię moje: Proście, a otrzymacie, aby radość wasza była pełna. Mówiłem wam o tych sprawach w przypowieściach. Nadchodzi godzina, kiedy już nie będę wam mówił w przypowieściach, ale całkiem otwarcie oznajmię wam o Ojcu. W owym dniu będziecie prosić w imię moje, i nie mówię, że ja będę musiał prosić Ojca za wami. Albowiem Ojciec sam was miłuje, bo wyście mnie umiłowali i uwierzyli, że wyszedłem od Boga.” (Jan 16,24-27 BT2);
„Czy może kobieta zapomnieć o swym niemowlęciu? Czy może nie miłować dziecka swego łona? Lecz gdyby nawet ona zapomniała, Ja nie zapomnę o tobie!” (Iz 49,15 Pau);
„Czyż niewiasta może zapomnieć o dziecku, które karmi? Czy może przestać kochać owoc swego łona? Ale nawet gdyby gdzieś była taka, co o swym dziecku zapomni, to Ja o tobie nie zapomnę nigdy!” (Iz 49,14 BR);
„Czy kobieta może zapomnieć o swoim niemowlęciu i nie zlitować się nad dziecięciem swojego łona? A choćby nawet one zapomniały, jednak Ja ciebie nie zapomnę.” (Iz 49,15 BW).