Działalność apostoła Piotra

Tekst przewodni: 1 Kor 15,28

„A gdy mu wszystko zostanie poddane, wtedy też i sam Syn będzie poddany temu, który mu poddał wszystko, aby Bóg był wszystkim we wszystkim.” (1 Kor 15,28 BW);

„Kiedy zaś wszystko zostanie Mu poddane, wówczas sam Syn podporządkuje się Bogu, który dał Mu władzę nad wszystkim. W ten sposób Bóg będzie wszystkim we wszystkich.” (1 Kor 15,28 BP);

„Skoro zaś wszystko będzie mu poddane, wtedy i sam Syn będzie poddany temu, który mu poddał wszystko, aby Bóg był wszystkim we wszystkich.” (1 Kor 15,28 JW).

1. Co było najdawniejszą praktyką w Kościele?

DzAp 9,32

„I stało się, gdy Piotr obchodził wszystkich, że przyszedł też do świętych, którzy mieszkali w Lyddzie.” (DzAp 9,32 BPD);

„Stało się zaś, że Piotr, gdy obchodził wszystkich, przyszedł do świętych, którzy mieszkali w Liddzie.” (DzAp 9,32 JW).

2. Co przy okazji zwiastowania czynili apostołowie?

DzAp 9,33-35

„Tam znalazł pewnego człowieka imieniem Eneasz, który od siedmiu lat leżał w łóżku, bo był sparaliżowany. Piotr rzekł do niego: „Eneaszu, [Pan] Jezus Chrystus uzdrawia cię. Wstań i sam pościel sobie łóżko". I rzeczywiście powstał natychmiast. Wszyscy mieszkańcy Lyddy i Równiny Sarońskiej widzieli go i nawrócili się do Pana.” (DzAp 9,33-35 Kow);

„Tam spotkał pewnego człowieka, imieniem Eneasz, który był sparaliżowany i leżał od ośmiu lat na łożu. I rzekł mu Piotr: Eneaszu, uzdrawia cię Jezus Chrystus; wstań i pościel sobie łoże. I zaraz wstał. I widzieli go wszyscy mieszkańcy Lyddy i Saronu, którzy też nawrócili się do Pana.” (DzAp 9,33-35 BW).

3. Czy życie gorliwych chrześcijan było wolne od doświadczeń, chorób i nieszczęść?

DzAp 9,36-37

„Była w Joppie pewna uczennica imieniem Tabita - po grecku Dorkas; czyniła dużo dobrego i rozdawała hojnie jałmużnę. W tym właśnie czasie zachorowała i umarła. Obmyto ją i złożono w pokoju na piętrze.” (DzAp 9,36-37 Kow);

„Zaś w Joppie była pewna uczennica, imieniem Tabita, co tłumacząc powiem Gazela; ta była pełna szlachetnych uczynków oraz jałmużn, które czyniła. Lecz w owych dniach zdarzyło się, że ona zachorowała i umarła. Zatem ją umyli oraz położyli w górnej komnacie.” (DzAp 9,36-37 NBG).

4. Co uczynili uczniowie po śmierci Tabity? Jaką nadzieję mieli w sercach?

DzAp 9,38.39

„A ponieważ Lydda leży blisko Joppy, uczniowie, gdy usłyszeli, że Piotr jest w niej, wysłali do niego dwóch mężczyzn z prośbą: Przyjdź do nas bez zwłoki. Piotr więc powstał i poszedł wraz z nimi. Po przybyciu, zaprowadzili go do sali na piętrze; gdzie obstąpiły go wszystkie wdowy, które płakały i pokazywały mu suknie i płaszcze, które robiła Dorkas, gdy z nimi była.” (DzAp 9,38.39 BPD);

„Lidda leżała blisko Jafy; gdy więc uczniowie dowiedzieli się, że jest tam Piotr, wysłali do niego dwóch posłańców z prośbą: Przyjdź do nas niezwłocznie. Piotr poszedł z nimi, a gdy przybył, zaprowadzili go do izby na górze. Otoczyły go wszystkie wdowy i pokazywały mu ze łzami w oczach chitony i płaszcze, które zrobiła im Gazela za swego życia.” (DzAp 9,38.39 BT).

5. Co uczynił Piotr zanim Bóg przywrócił życie Tabicie?

DzAp 9,40.41

„Piotr prosił, by wszyscy wyszli z mieszkania, upadł na kolana i modlił się, a potem zwrócił się do umarłej ze słowami: „Tabito, wstań". Ona zaś otworzyła oczy, zobaczyła Piotra i usiadła. Podał jej rękę, by mogła wstać, zawołał świętych i wdowy i pokazał, że żyje.” (DzAp 9,40.41 BP);

„Wypędziwszy zaś wszystkich precz, Piotr klęknąwszy na kolana, modlił się; i zwróciwszy się do ciała, rzekł: Tabito, wstań! A ona otworzyła oczy swoje, i ujrzawszy Piotra, usiadła. Podawszy jej zaś rękę, podniósł ją; a przywoławszy świętych i wdowy, oddał ją żywą.” (DzAp 9,40.41 JW).

6. Jak ludzie zareagowali na wiadomość o wskrzeszeniu Tabity?

DzAp 9,41.42

„Podał jej rękę, by mogła wstać, zawołał świętych i wdowy i pokazał, że żyje. Gdy cała Joppa się o tym dowiedziała, wielu uwierzyło w Pana.” (DzAp 9,41.42 BP);

„A on podaj jej rękę i podniósł ją; przywoławszy zaś świętych i wdowy, pokazał ją żywą. I rozniosło się to po całej Joppie, i wielu uwierzyło w Pana.” (DzAp 9,41.42 BW).

7. Wymień dary, które Piotr otrzymał od Boga? Jak skuteczna była jego działalność?

Nawrócenie Saula

Tekst przewodni: 1 Tym 1,15

„Prawdziwa to mowa i w całej pełni przyjęcia godna, że Chrystus Jezus przyszedł na świat, aby zbawić grzeszników, z których ja jestem pierwszy.” (1 Tym 1,15 BW);

„Godna to wiary nauka i warta, aby ją wszyscy przyjęli: Chrystus Jezus przyszedł na świat zbawić grzeszników, a pierwszym z nich ja jestem.” (1 Tym 1,15 BP);

„Wiarygodne to słowa i godne całkowitego przyjęcia, że Chrystus Jezus przyszedł na świat, aby zbawić grzeszników, z których ja jestem pierwszy.” (1 Tym 1,15 BUG);

„Na pełną wiarę i całkowite uznanie zasługuje tylko ta nauka, która głosi, że Chrystus Jezus przyszedł na świat, aby zbawić grzeszników, wśród których ja jestem największym.” (1 Tym 1,15 BR).

1. Jak gorliwym w walce z ludem Bożym był Saul?

DzAp 9,1.2

„A Saul, dysząc jeszcze groźbą i chęcią mordu przeciwko uczniom Pańskim, przyszedł do arcykapłana i prosił go o listy do synagog w Damaszku, aby mógł, jeśliby znalazł jakich zwolenników drogi Pańskiej, zarówno mężczyzn jak i kobiety, uwięzić ich i przyprowadzić do Jerozolimy.” (DzAp 9,1.2 BW);

„Tymczasem Szaweł wciąż jeszcze zionął nienawiścią przeciwko uczniom Pańskim grożąc im i mordując ich. Udał się do arcykapłana i wyjednał sobie od niego pismo do Damaszku, do tamtejszych synagog, żeby wolno mu było, o ile by tam napotkał zwolenników tej nauki, zarówno mężczyzn, jak kobiety, aresztować ich i przywieść do Jerozolimy.” (DzAp 9,1.2 Kow);

„A Szaweł siał wszędzie postrach i zionął pragnieniem zabijania uczniów Pańskich. Sam udał się do arcykapłana i poprosił o specjalne listy - pełnomocnictwa do synagog w Damaszku, aby mógł pojmać i przyprowadzić do Jerozolimy zarówno mężczyzn, jak i kobiety, zwolenników - jeśliby się okazało, że są tam tacy - tej nowej drogi życia.” (DzAp 9,1.2 BR).

2. Kto stanął a drodze prześladowcy?

DzAp 9,3.4

„Ale w drodze, kiedy zbliżał się do Damaszku, zdarzyło się, że nagle olśniło go światło z Nieba. Więc padł na ziemię oraz usłyszał głos, który mu mówił: Saulu, Saulu, dlaczego mnie prześladujesz?” (DzAp 9,3.4 NBG);

„Był właśnie w drodze do Damaszku i znajdował się już niedaleko miasta, gdy oto poraziła go nagle światłość z nieba. Upadł na ziemię i usłyszał głos, który mówił do niego: Szawle, Szawle, dlaczego mnie prześladujesz?” (DzAp 9,3.4 BR);

„I gdy był w podróży, stało się, że się zbliżał do Damaszku, i nagle oświeciła go zewsząd światłość z nieba. Ą padłszy na ziemię, usłyszał głos, który doń mówił: Szawle, Szawle! Czemu mię prześladujesz?” (DzAp 9,3.4 JW).

3. W jaki sposób Pan Jezus pokazał Swoją moc Saulowi?

DzAp 9,5-9

„A on zapytał: „Kim jesteś, Panie?” „Ja jestem Jezusem, którego ty prześladujesz - odpowiedział. - Wstań, idź do miasta, a tam ci powiedzą, co powinieneś czynić”. Ludzie towarzyszący mu w drodze stanęli jak wryci, słyszeli bowiem głos, ale nikogo nie widzieli. Szaweł zaś podniósł się z ziemi, a gdy otworzył oczy, nic nie widział. Wtedy wzięli go pod ręce i przyprowadzili do Damaszku. Przez trzy dni nic nie widział, nie jadł i nie pił.” (DzAp 9,5-9 BP);

„On zaś odrzekł: „Kim jesteś, Panie?” Ów zaś na to: „Jam jest Jezus, którego ty prześladujesz. [Trudno ci będzie wierzgać przeciw ościeniowi”. Drżący i pełen przerażenia pytał dalej: „Panie, czego żądasz ode mnie?" A Pan odrzekł mu:] „Powstań i udaj się do miasta. Tam powiedzą ci, co masz czynić”. Jego towarzysze podróży stali jak wryci. Głos, o prawda, słyszeli, lecz nie widzieli nikogo. Szaweł podniósł się z ziemi, ale kiedy otworzył znów oczy, nic nie widział. Musiano go do Damaszku prowadzić za rękę. Przez trzy dni był ślepy; nie jadł też i nie pił.” (DzAp 9,5-9 Kow);

„A on rzekł: Kto jesteś, Panie? Ów zaś: Jam jest Jezus, którego ty prześladujesz; trudno ci jest przeciw ościeniowi wierzgać. A drżąc i zdumiewając się, rzekł: Panie, co chcesz, abym czynił? A Pan do niego: Wstań, i wejdź do miasta, a

tam ci powiedzą, co będziesz miał czynić. Owi zaś ludzie, którzy mu towarzyszyli, stali zdumieni, słysząc wprawdzie głos, lecz nikogo nie widząc. I wstał Szaweł z ziemi, a otworzywszy oczy, nic nie widział. Wiodąc go zaś za ręce, wprowadzili go do Damaszku. I był tam trzy dni, nie widząc, i nie jadł, ani nie pił.” (DzAp 9,5-9 JW).

4. Co wydarzyło się w Damaszku? W jaki sposób Pan przygotował spotkanie Saula i Ananiasza?

DzAp 9,10-17

„W Damaszku znajdował się pewien uczeń, imieniem Ananiasz. Ananiaszu! – przemówił do niego Pan w widzeniu. A on odrzekł: Jestem, Panie! A Pan do niego: Idź na ulicę Prostą i zapytaj w domu Judy o Szawła z Tarsu, bo właśnie się [tam] modli. (I ujrzał [Szaweł] w widzeniu, jak człowiek imieniem Ananiasz wszedł i położył na niego ręce, aby przejrzał.) Panie – odpowiedział Ananiasz – słyszałem z wielu stron, jak dużo złego wyrządził ten człowiek świętym Twoim w Jerozolimie. I ma on tutaj władzę od arcykapłanów, aby więzić wszystkich, którzy wzywają Twego imienia. Idź – odpowiedział mu Pan – bo wybrałem sobie tego człowieka jako narzędzie. On zaniesie imię moje do pogan i królów, i do synów Izraela. I ukażę mu, jak wiele będzie musiał wycierpieć dla mego imienia. Wtedy Ananiasz poszedł. Wszedł do domu, położył na niego ręce i powiedział: Szawle, bracie, Pan Jezus, Ten, co ukazał ci się na drodze, którą szedłeś, przysłał mnie, abyś przejrzał i został napełniony Duchem Świętym.” (DzAp 9,10-17 BT);

„Był natomiast w Damaszku pewien uczeń imieniem Ananiasz. I Pan przemówił do niego w widzeniu: Ananiaszu! A on odpowiedział: Oto jestem, Panie! Pan zaś do niego: Wstań i idź na ulicę zwaną Prostą, i odszukaj w domu Judy (człowieka) imieniem Saul z Tarsu; oto właśnie się modli i zobaczył w widzeniu człowieka imieniem Ananiasz, jak wszedł, włożył na niego ręce i w ten sposób odzyskał wzrok. Ananiasz zaś odpowiedział: Panie, słyszałem od wielu o tym człowieku, ile złego wyrządził Twoim świętym w Jerozolimie; i tutaj ma od arcykapłanów władzę, aby związać wszystkich, którzy wzywają Twojego imienia. Pan jednak powiedział do niego: Idź, gdyż ten człowiek jest moim wybranym naczyniem, aby zanieść moje imię przed pogan, królów i synów Izraela; Ja sam bowiem pokażę mu, ile będzie musiał wycierpieć dla mojego imienia. I Ananiasz poszedł, wszedł do domu, włożył na niego ręce i powiedział: Saulu, bracie, Pan przysłał mnie, Jezus, który ci się ukazał w drodze, którą szedłeś, abyś odzyskał wzrok i został napełniony Duchem Świętym.” (DzAp 9,10-17 BPD).

5. Co stało się z Saulem, gdy Ananiasz włożył na niego ręce?

DzAp 9,18-20

„Natychmiast jakby łuski spadły z jego oczu i odzyskał wzrok, i został ochrzczony. A gdy spożył posiłek, wzmocnił się. Jakiś czas spędził z uczniami w Damaszku i zaraz zaczął głosić w synagogach, że Jezus jest Synem Bożym.” (DzAp 9,18-20 BT);

„I natychmiast spadły z oczu jego jakby łuski, i przejrzał; a powstawszy, został ochrzczony. A wziąwszy pokarm, nabrał sił. I był z uczniami, którzy byli w Damaszku, przez kilka dni. A natychmiast opowiadał w synagogach Jezusa, że on jest Synem Bożym.” (DzAp 9,18-20 JW);

„I natychmiast opadły mu z oczu jakby łuski, odzyskał wzrok, wstał i został ochrzczony. A gdy przyjął pokarm, odzyskał siły. I stało się, że (przebywał) z uczniami w Damaszku kilka dni, a już zaczął głosić w synagogach Jezusa, że On jest Synem Boga.” (DzAp 9,18-20 BPD).

6. Jaka była reakcja otoczenia na widok zwiastującego Saula? Co postanowili uczynić Żydzi?

DzAp 9,21-25

„Wszyscy zaś, którzy go słuchali, zdumiewali się i mówili: Czy to nie ten, co prześladował w Jerozolimie tych, którzy wzywają imienia tego, i po to tu przyszedł, aby ich w więzach odprowadzić do arcykapłanów? Lecz Saul coraz bardziej umacniał się i wprawiał w zakłopotanie Żydów, którzy mieszkali w Damaszku, dowodząc, że Ten jest Chrystusem. Po upływie dłuższego czasu uknuli Żydzi spisek na jego życie; ale Saul został powiadomiony o ich spisku. A strzegli bram we dnie i w nocy, aby go zabić. Lecz uczniowie zabrali go w nocy, przerzucili przez mur i spuścili go w koszu.” (DzAp 9,21-25 BW);

„Wszyscy słuchający go dziwili się i pytali: „Czy to nie ten, który prześladował w Jerozolimie wyznawców tego imienia, i właśnie po to tu przybył, aby ich uwięzić i zaprowadzić do arcykapłanów?” Lecz Szaweł występował coraz odważniej, wywołując zamieszanie wśród Żydów mieszkających w Damaszku, bo dowodził, że (Jezus) jest Mesjaszem. Po upływie dłuższego czasu Żydzi postanowili go zabić. Szaweł dowiedział się o ich zamiarze. Aby móc go zgładzić, strzegli nawet bram we dnie i w nocy. Ale uczniowie jego w nocy spuścili go w koszu przez mur.” (DzAp 9,21-25 BP);

„I zdumiewali się wszyscy, którzy słuchali, i mówili: czy to nie ten jest, który zwalczał w Jeruzalem tych, co wzywali tego imienia: i tu po to przyszedł, aby ich w więzach zaprowadzić do przedniejszych kapłanów? Szaweł zaś coraz bardziej się wzmacniał, i zawstydzał żydów którzy mieszkali w Damaszku, dowodząc, że ten jest Chrystusem. A gdy upłynęło dni niemało, uradzili między sobą żydzi, żeby go zabić; lecz powiadomiono Szawła o ich zasadzce. Strzegli zaś i bram w dzień i w nocy, aby go zabić. Lecz uczniowie wziąwszy go w nocy, przez mur go wpuścili, spuszczając w koszu.” (DzAp 9,21-25 JW).

7. Komu i z jakim skutkiem Saul zwiastował Dobrą Nowinę?

DzAp 9,29

„Lecz także śmiało mówił w Imieniu Pana Jezusa, gadając oraz dyskutując z hellenistami; zaś oni usiłowali go zgładzić.” (DzAp 9,29 NBG);

„Mówił też z poganami, i rozprawiał z hellenistami, a oni starali się go zabić.” (DzAp 9,29 JW);

„Szczególnie zaś rozmawiał i rozprawiał z Żydami posługującymi się językiem greckim; ci próbowali go za to zamordować.” (DzAp 9,29 Kow).

Duch Pański, Filip i Etiopczyk

Tekst przewodni: Rz 2,10.11

„A chwała i cześć, i pokój każdemu, który czyni dobrze, najpierw Żydowi, a potem i Grekowi. Albowiem u Boga nie ma względu na osobę.” (Rz 2,10.11 BW);

„Chwała zaś, cześć i pokój będą udziałem każdego, kto czyni dobro - najpierw Żyda, potem Greka. Bóg bowiem nie zwraca uwagi na to, co zewnętrzne u człowieka.” (Rz 2,10.11 BP).

1. Kto zlecił Filipowi udanie się w drogę? Co wydarzyło się wkrótce?

DzAp 8,26-29

„Anioł Pański powiedział Filipowi: „Wstań i około południa udaj się na drogę, prowadzącą z Jerozolimy do Gazy; będzie ona pusta”. Wstał więc i poszedł. W tym czasie Etiopczyk, wysoki urzędnik królowej etiopskiej Kandaki, zarządzający całym jej skarbem, powracał z Jerozolimy. Był tam złożyć hołd Bogu. Siedząc na wozie, czytał proroka Izajasza. Powiedział Duch do Filipa: „Zbliż się i idź przy wozie”. (DzAp8,26-29 BP);

„A anioł Pana przemówił do Filipa tymi słowy: Wstań i idź na południe na drogą, która schodzi z Jerozolimy do Gazy. Jest to droga pustynna. Powstał więc i poszedł. A oto człowiek, Etiopczyk, eunuch, dostojnik królowej etiopskiej, kandaki, który był nad całym jej skarbem, a przyszedł do Jerozolimy, aby się pokłonić (Bogu), powracał, a siedząc w swoim rydwanie, czytał proroka Izajasza. Duch zaś powiedział Filipowi: Podejdź i przyłącz się do tego rydwanu.” (DzAp 8,26-29 BPD).

2. Jakim człowiekiem był Etiopczyk? Jak zareagował na słowa Filipa?

DzAp 8,29-31.34

„I rzekł Duch Filipowi: Podejdź i przyłącz się do tego wozu. A gdy Filip podbiegł, usłyszał, jak tamten czytał proroka Izajasza, i rzekł: Czy rozumiesz to, co czytasz? Ten zaś powiedział: Jakżebym mógł, jeśli mnie nikt nie pouczył? I poprosił Filipa, aby wsiadł i zajął przy nim miejsce. (…) Wtedy eunuch odezwał się do Filipa i rzekł: Proszę cię, o kim to prorok mówi? O sobie samym, czy też o kim innym? ” (DzAp 8,29-31.34 BW);

„Wtedy Duch [Pański] powiedział do Filipa: Podejdź bliżej i pozostań blisko tego wozu. Zbliżywszy się Filip usłyszał, jak tamten czytał proroka Izajasza. I zapytał go: Czy ty rozumiesz to, co czytasz? A tamten odpowiedział: Jakżeż mogę rozumieć, skoro nikt mi tego nie wyjaśnił? I poprosił Filipa, żeby wsiadł do jego powozu i zajął miejsce obok. (…) I zapytał dworzanin Filipa: Powiedz mi, proszę cię, o kim tu mówi prorok: o sobie samym czy o kimś innym?” (DzAp 8,29-31.34 BR).

3. Jaki fragment Pisma sprawiał trudność dworzaninowi? Co zrobił Filip?

DzAp 8,32.33.35

„ A czytał ten urywek Pisma: Prowadzą Go jak owcę na rzeź, i jak baranek, który milczy, gdy go strzygą, tak On nie otwiera ust swoich. W Jego uniżeniu odmówiono Mu słuszności. Któż zdoła opisać ród Jego? Bo Jego życie zabiorą z ziemi. (…) A Filip otworzył usta i wyszedłszy od tego [tekstu] Pisma, opowiedział mu Dobrą Nowinę o Jezusie.” (DzAp 8,32.33.35 BT);

„A miejsce onego Pisma, które czytał, to było: Jako owca ku zabiciu wiedziony jest, a jako baranek niemy przed tym, który go strzyże, tak nie otworzył ust swoich; W uniżeniu jego sąd jego zniesiony jest, a rodzaj jego któż wypowie? albowiem zniesiony był z ziemi żywot jego. (…) Tedy otworzywszy Filip usta swe, a począwszy od tego Pisma, opowiadał mu Jezusa.” (DzAp 8,32.33.35 BG);

„A ustęp Pisma, który czytał, był ten: .Jako owca na zabicie był wiedziony; a jako baranek bez głosu przed tym, który go strzyże, tak nie otworzył ust swoich. W uniżeniu sąd jego został podniesiony, a ród jego kto wypowie? Albowiem zgładzone będzie z ziemi życie jego. (…) A Filip otworzywszy usta swoje, i zaczynając od tego Pisma, opowiedział mu dobrą nowinę o Jezusie.” (DzAp 8,32.33.35 JW).

4. Co wydarzyło się później?

DzAp 8,36-38

„A gdy tak jechali drogą, przybyli nad jakąś wodę i eunuch zapytał: Oto woda; co przeszkadza, abym został ochrzczony? Filip zaś powiedział: Jeśli wierzysz z całego serca, możesz. A on na to: Wierzę, że Jezus Chrystus jest Synem Boga. I rozkazał zatrzymać wóz, zeszli obaj, Filip i eunuch, do wody, i ochrzcił go.” (DzAp 8,36-39 BPD);

„I tak podróżując przybyli nad jakąś wodę. Wtedy powiedział dworzanin: Oto mamy już wodę; czy stoi jeszcze coś na przeszkodzie, żebym mógł być ochrzczony? (Odpowiedział mu Filip: Nic, jeśli tylko wierzysz z całego serca. A on odpowiedział: Wierzę, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym.) Kazał też zaraz zatrzymać wóz, po czym obaj, Filip i dworzanin, zeszli do wody. I ochrzcił go [Filip].” (DzAp 8,36-39 BR);

„I gdy dalej jechali w drogę, przyszli do niektórej wody, tedy rzekł ochmistrz: Otóż woda, cóż przekaza, żebych nie miał być ochrzczon? Ale mu powiedział Filip: Jeśliż ze wszytkiego serca wierzysz, tedy się godzi. A on mu odpowiedziawszy rzekł: Wierzę, iż Jezus Krystus jest Syn Boży. Kazał tedy stanąć wozowi i wstąpili obadwa w wodę Filip z ochmistrzem, a okrzcił go.” (DzAp 8,36-38 BB).

5. Co stało się z Filipem po wyjściu z wody?

DzAp 8,39.40

„Gdy wyszli z wody, Duch porwał Filipa i już go więcej dworzanin nie zobaczył, z radością jednak jechał dalej tą drogą. Filip zaś znalazł się w Azot i chodząc po różnych miastach głosił dobrą nowinę, aż doszedł do Cezarei.” (DzAp 8,39.40 BP);

„A kiedy wyszli z wody, Duch Pański porwał Filipa i dworzanin już więcej go nie widział. Jechał zaś z radością swoją drogą. A Filip znalazł się w Azocie i głosił Ewangelię, przechodząc przez wszystkie miasta, aż dotarł do Cezarei.” (Dzap 8,39.40 BT).

6. Jak myślisz, dlaczego poganin z Etiopii został przyłączony przez chrzest do grona ludu

Bożego po jednej rozmowie z Filipem?

Służba w rozproszeniu

Tekst przewodni: Mk 10,29.30

„Jezus odpowiedział: Zaprawdę powiadam wam, nie ma takiego, kto by opuścił dom albo braci, albo siostry, albo matkę, albo ojca, albo dzieci, albo pola dla mnie i dla ewangelii, który by nie otrzymał stokrotnie, teraz, w doczesnym życiu domów i braci, i sióstr, i matek, i dzieci, i pól, choć wśród prześladowań, a w nadchodzącym czasie żywota wiecznego.” (Mk 10,29.30 BW);

„Jezus rzekł: Zaprawdę powiadam wam: Ktokolwiek opuści dom albo braci, albo siostry, albo matkę, albo ojca, albo dzieci, albo ziemię dla Mnie i dla ewangelii, otrzyma stokroć więcej teraz, w tym czasie, domostw i braci, i sióstr, i matek, i dzieci, i ziemi z jej troskami, a w przyszłym wieku życie wieczne.” (Mk 10,29.30 BP).

1. Co stało się po ukamienowaniu Szczepana? Kto był jednym z najgorliwszych prześladowców chrześcijan?

DzAp 8,1-3

„Szaweł zaś zgadzał się na zabicie go. W tym dniu wybuchło wielkie prześladowanie w Kościele jerozolimskim. Wszyscy, z wyjątkiem Apostołów, rozproszyli się po okolicach Judei i Samarii. Szczepana zaś pochowali ludzie pobożni z wielkim żalem. A Szaweł niszczył Kościół, wchodząc do domów, porywał mężczyzn i kobiety i wtrącał do więzienia.” (DzAp 8,1-3 BT);

„Tego dnia rozgorzało wielkie prześladowanie Kościoła jerozolimskiego. Wszyscy z wyjątkiem apostołów rozproszyli się po ziemi judzkiej i samarytańskiej. Szczepana zaś pogrzebali ludzie bogobojni i urządzili wielką żałobę po nim. A Szaweł szalał okrutnie przeciw Kościołowi; wdzierał się do domów, porywał mężczyzn i niewiasty i oddawał do więzienia.” (DzAp 8,1-3 Kow).

2. Jaki był skutek rozproszenia Zboru w Jerozolimie? Czy przeciwnicy Ewangelii odnieśli sukces?

DzAp 8,4-8

„Ci z kolei, którzy się rozproszyli, przechodzili z miejsca na miejsce i głosili słowo dobrej nowiny. A Filip dotarł do miasta Samarii i głosił im Chrystusa. Tłumy zaś uważnie i zgodnie słuchały tego, co było mówione przez Filipa, gdy go słuchały i oglądały znaki, które czynił. Gdyż duchy nieczyste krzycząc donośnym głosem wychodziły z wielu, którzy je mieli, wielu też sparaliżowanych i ułomnych zostało uzdrowionych. I stała się wielka radość w tym mieście.” (DzAp 8,4-8 BPD);

„A ci, którzy byli rozproszeni, chodzili opowiadając słowo Boże. Lecz Filip zaszedłszy do miasta Samaryjskiego, opowiadał im Chrystusa. A lud miał wzgląd jednomyślnie na to, co Filip mówił, słuchając i widząc cuda, które czynił. Albowiem duchy nieczyste od wielu tych, którzy je mieli, wołając głosem wielkim wychodziły, a wiele powietrzem ruszonych i chromych uzdrowieni są. I stała się radość wielka w onem mieście.” (DzAp 8,4-8 BG).

3. Kto zaniósł Dobrą Nowinę do Samarii i jak Samarytanie przyjęli Ewangelię?

DzAp 8,9-13; DzAp 6,5

„Pewien człowiek, imieniem Szymon, który dawniej zajmował się czarną magią, wprawiał w zdumienie lud Samarii, mówiąc, że jest kimś niezwykłym. Poważali go wszyscy od najmniejszego do największego: Ten jest mocą Bożą, którą zowią wielką – mówili. A liczyli się z nim dlatego, że już od dość długiego czasu wprawiał ich w podziw swoimi magicznymi sztukami. Lecz kiedy uwierzyli Filipowi, który głosił dobrą nowinę o królestwie Bożym oraz o imieniu Jezusa Chrystusa, zarówno mężczyźni, jak i kobiety przyjmowali chrzest. Uwierzył również sam Szymon, a kiedy przyjął chrzest, towarzyszył wszędzie Filipowi i zdumiewał się bardzo na widok dokonywanych cudów i znaków.” (DzAp 8,9-13 BT);

„Pewien zaś mąż imieniem Szymon, który przedtem był w owym mieście czarnoksiężnikiem, zwodził ludność Samarii, powiadając o sobie, że jest czymś wielkim. Jego słuchali wszyscy, od najmniejszego aż do największego, mówiąc: Ten jest mocą Bożą, która się zwie wielką. A słuchali go dlatego, że już od dawnego czasu omamił ich był czarami swymi. Lecz gdy uwierzyli Filipowi, opowiadającemu o królestwie Bożym, chrzcili się w imię Jezusa Chrystusa mężczyźni i niewiasty. Wtedy i sam Szymon uwierzył, a gdy się ochrzcił, pozostał przy Filipie Widząc też, że działy się znaki i cuda bardzo wielkie, zdumiewając się, podziwiał.” (DzAp 8,9-13 JW);

„Słowa te spodobały się całej gminie. Wybrano Szczepana, człowieka pełnego wiary i Ducha Świętego, Filipa, Prochora, Nikanora, Tymona, Parmenasa i Mikołaja, prozelitę z Antiochii.” (DzAp 6,5 BP);

„Ta propozycja spotkała się z uznaniem całego zgromadzenia. Wybrano Szczepana, męża pełnego wiary i Ducha Świętego, a nadto Filipa, Prochora, Nikanora, Tymona, Parmenasa i Mikołaja, prozelitę z Antiochii.” (DzAp 6,5 Kow).

4. Co uczynili apostołowie, gdy dowiedzieli się,że Samarytanie przyjęli Ewangelię?

DzAp 8,14-17

„Gdy zaś apostołowie w Jerozolimie usłyszeli, że Samaria przyjęła Słowo Boże, wysłali do nich Piotra i Jana, którzy przybywszy tam, modlili się za nimi, aby otrzymali Ducha Świętego. Na nikogo bowiem z nich jeszcze nie zstąpił, byli zaś jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa. Wtedy wkładali na nich ręce, a (oni) otrzymywali Ducha Świętego.” (DzAp 8,14-17 BPD);

„A gdy apostołowie w Jerozolimie usłyszeli, że Samaria przyjęła Słowo Boże, wysłali do nich Piotra i Jana, którzy przybywszy tam, modlili się za nimi, aby otrzymali Ducha Świętego. Na nikogo bowiem z nich nie był jeszcze zstąpił, bo byli tylko ochrzczeni w imię Pana Jezusa. Wtedy wkładali na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego.” (DzAp 8,14-17 BW).

5. Co jest podstawowym warunkiem nawrócenia? Jak myślisz, z jakich pobudek ludzie interesują się Słowem Bożym, przychodzą do Zboru a czasem nawet stają się nauczycielami?

DzAp 8,18-23; 2 Kor 2,17; 1 Tes 2,3-7

„Kiedy Szymon zobaczył, że przez wkładanie rąk apostołowie udzielają Ducha Świętego, przyniósł im pieniądze i powiedział: „Udzielcie i mnie tej władzy, abym przez wkładanie rąk mógł także udzielać Ducha Świętego”. Wtedy Piotr powiedział do niego: „Niech zginą twoje pieniądze i ty razem z nimi, sądziłeś bowiem, że dar Boży można nabyć za pieniądze. Nie możesz mieć żadnego udziału w tym dziele, gdyż w sercu twoim nie ma szczerości wobec Boga. Odwróć się od tego zła i proś Pana, a może ci przebaczy zamiar, który zrodził się w twoim sercu. Bo widzę, że jesteś pełen żółci i uwikłany w nieprawości”.” (DzAp 8,18-23 BP);

„A kiedy Szymon zobaczył, że przez włożenie rąk udzielali Ducha Świętego, przyniósł im pewną sumę pieniędzy i powiedział: Dajcie i mnie taką władzę, ażeby każdy, na kogo włożę ręce, mógł otrzymać Ducha Świętego. Lecz Piotr odpowiedział mu: Obyś przepadł razem z twoimi pieniędzmi, jeśli sądzisz, że dar Boży można kupić za pieniądze. Nie masz nic wspólnego z tym dziełem, bo twoje serce nie jest otwarte wobec Boga! Porzuć więc twoje niecne zamiary i proś Pana, a może ci przebaczy to, że w ogóle miałeś takie myśli. Widzę bowiem, jesteś pełen gorzkiej nieprawości i cały pozostajesz w grzechach.” (DzAp 8,18-23 BR);

„Nie jesteśmy bowiem jak wielu, którzy kupczą słowem Bożym, lecz ze szczerością, jak od Boga mówimy w Chrystusie przed Bogiem.” (2 Kor 2,17 BT);

„Tacy jak my. Bo nie jesteśmy jak wielu, co to handlują Słowem Boga, ale ponieważ z czystości, ale ponieważ z Boga, wobec Boga mówimy w Chrystusie.” (2 Kor 2,17 NBG);

„Nie należymy do tych licznych, którzy ze słowa Boga robią interes. A raczej mówimy w szczerości serca, z Boga i w obliczu Boga w Chrystusie.” (2 Kor 2,17 Kow);

„Nauczanie nasze nie opiera się na błędzie. Nie kieruje nim nieczysta pobudka ani podstęp, lecz tak głosimy ewangelię, jak Bóg, który nas uznał godnymi tego, nam ją powierzył, nie aby przypodobać się ludziom, lecz Bogu badającemu nasze serca. Nigdy przecież nie posługiwaliśmy się - jak wiecie - pochlebstwami ani nie kierowaliśmy się ukrytą chciwością. Bóg tego świadkiem. Nie szukaliśmy też sławy u ludzi - ani u was, ani u innych; chociaż mogliśmy występować z całą powagą apostołów Chrystusa, to jednak byliśmy dla was łagodni jak matka, która troskliwie opiekuje się swoimi dziećmi.” (1 Tes 2,3-7 BP);

„Albowiem kazanie nasze nie wywodzi się z błędu ani z nieczystych pobudek i nie kryje w sobie podstępu, lecz jak zostaliśmy przez Boga uznani za godnych, aby nam została powierzona ewangelia, tak mówimy, nie aby się podobać ludziom, lecz Bogu, który bada nasze serca. Albowiem nigdy nie posługiwaliśmy się pochlebstwami, jak wiecie, ani też nie kierowaliśmy się pod jakimkolwiek pozorem chciwością; Bóg tego świadkiem, nie szukaliśmy też chwały u ludzi ani u was, ani u innych, chociaż jako apostołowie Chrystusa mogliśmy być w wielkim poważaniu; przeciwnie, byliśmy pośród was łagodni jak żywicielka, otaczająca troskliwą opieką swoje dzieci.” (1 Tes 2,3-7 BW).

6. Jak apostołowie wykorzystali czas podczas powrotu do Jerozolimy?

DzAp 8,25

„A oni, gdy złożyli świadectwo i opowiedzieli Słowo Pańskie, wyruszyli w drogę powrotną do Jerozolimy, a (po drodze) głosili dobrą nowinę po wielu wioskach Samarytan.” (DzAp 8,25 BPD);

„Dawali więc świadectwo słowu Pańskiemu i głosili je. A potem wybrali się w powrotną drogę do Jerozolimy, przy czym opowiadali Ewangelię jeszcze po wielu wioskach samarytańskich.” (DzAp 8,25 Kow).

7. Jak myślisz, czy warto czekać na dogodne warunki, aby zwiastować Słowo Boże?