Tekst
przewodni: Ps 41,10
„Nawet
przyjaciel mój, któremu zaufałem, Który jadł mój chleb,
Podniósł piętę przeciwko mnie.” (Ps 41,10 BW);
1.
Co od Jezusa otrzymał Judasz, jako jeden z 12 uczniów?
Mt
10,1-4; Mk 3,14-15.19
„Wtedy
przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy
nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie
choroby i wszelkie słabości.
A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy – Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził.” (Mt 10,1-4 BT);
A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy – Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, potem Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan, Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Gorliwy i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził.” (Mt 10,1-4 BT);
I
powołał Dwunastu, których też nazwał apostołami, aby z Nim byli
i aby ich posyłać do głoszenia,oraz aby mieli władzę wypędzać
demony. (...)
i
Judasza Iskariotę, który też Go wydał.” (Mk 3,14-15.19 BPD).
2.
Jaką decyzję podejmował wówczas Jezus?
Mk
3,13
„Potem
wszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał,
a oni przyszli do Niego.” (Mk 3,13 BT).
3.
Co było udziałem Judasza w czasie działalności Jezusa i uczniów?
Łk
9,1.2.6
„I
zwoławszy dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi demonami i
moc uzdrawiania chorób. I posłał ich, aby głosili Królestwo Boże
i uzdrawiali. (…) Wyszedłszy więc, obchodzili wioski, zwiastując
dobrą nowinę i wszędzie uzdrawiając.” (Łk 9,1.2.6 BT);
„Zwoławszy
Dwunastu [apostołów] udzielił im mocy i władzy nad wszystkimi
szatanami i dał im moc leczenia chorób. Potem rozesłał ich, aby
głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych.(...) Uczniowie więc
wybrali się w drogę i szli z osady do osady głosząc wszędzie
Ewangelię i uzdrawiając chorych.” (Łk 9,1.2.6 Kow).
4.
Co zmieniło się w sercu Judasza z biegiem czasu?
Jan
12,4-7; Jan 6,70-71
„Wtedy
Judasz Iskariota, jeden z Jego uczniów, który miał Go wydać,
powiedział: Dlaczego nie sprzedano tych perfum za trzysta denarów i
nie rozdano (pieniędzy) ubogim? Powiedział to zaś nie dlatego, że
zależało mu na ubogich, ale dlatego, że był złodziejem, a
ponieważ miał sakiewkę, podkradał to, co wkładano. Wówczas
Jezus powiedział: Zostaw ją, gdyż zachowała to na dzień mojego
pogrzebu.” (Jan 12,4-7 BPD);
„A
jeden z Jego uczniów, Judasz Iskariota, który miał Go wydać,
mówi: Czemu nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów i nie
rozdano ich ubogim? A powiedział to nie dlatego, że troszczył się
o ubogich, ale dlatego, że był złodziejem i mając trzos,
podkradał z tego, co doń wkładano. Powiedział więc Jezus: Daj
jej spokój. Zachowała ten olejek na dzień mojego pogrzebu.” (Jan
12,4-7 BP);
„Na
to rzekł do nich Jezus: Czyż nie wybrałem was dwunastu? A jeden z
was jest diabłem. Mówił zaś o Judaszu, synu Szymona Iskarioty.
Ten bowiem – jeden z Dwunastu – miał Go wydać.” (Jan 6,70-71
BT);
„Jezus
odpowiedział im: Czy nie dwunastu was wybrałem? Ale jeden z was
jest diabłem. I mówił o Judaszu, synu Szymona z Kariotu, bo ten
miał go wydać, a był jednym z dwunastu.” (Jan 6,70-71 BW).
5.
Jak daleko zabrnął Judasz w swoim postępowaniu?
Łk
22,3-6; Mt 26,14-16
„Wtedy
szatan wstąpił w Judasza, zwanego Iskariotą, który był jednym z
Dwunastu. Poszedł więc i zmówił się z arcykapłanami oraz
dowódcami straży, jak ma im Go wydać. Ucieszyli się i ułożyli
się z nim, że dadzą mu pieniądze. On zgodził się i szukał
sposobności, żeby im Go wydać bez [wiedzy] tłumu.” (Łk 22,3-6
BT);
„Wtedy
szatan wszedł w Judasza, zwanego Iskariotą, który był z grona
dwunastu. Poszedł więc i umówił się z naczelnymi kapłanami i
przełożonymi [świątyni], jak ma im go wydać. A oni ucieszyli się
i umówili się z nim, że dadzą mu pieniądze. On się zgodził i
szukał sposobności, aby im go wydać z dala od tłumu.” (Łk
22,3-6 BUG);
„Wtedy
jeden z Dwunastu zwany Judaszem Iskariotą udał się do arcykapłanów
i powiedział: Ile mi dacie, jeśli Go wam wydam? "Oni zaś
postanowili dać" mu "trzydzieści srebrników". I od
tej chwili szukał sposobności, aby Go wydać.” (Mt 26,14-16 BP).
6.
W jakim szczególnym momencie Jezus ostrzegł Judasza i
dał mu szansę na zmianę postępowania?
Mt
26,21-25; Jan 13,18-19.21-30
„I
gdy oni jedli, rzekł: Zaprawdę powiadam wam, iż jeden z was wyda
mnie. I bardzo zasmuceni poczęli mówić do niego jeden po drugim:
Chyba nie ja, Panie? A On, odpowiadając, rzekł: Kto ze mną umaczał
rękę w misie, ten mnie wyda. Syn Człowieczy wprawdzie odchodzi,
jak o nim napisano, ale biada temu człowiekowi, przez którego Syn
Człowieczy będzie wydany! Lepiej by mu było, gdyby się ów
człowiek nie urodził. A odpowiadając Judasz, który go wydał,
rzekł: Chyba nie ja, Mistrzu? Powiedział mu: Ty powiedziałeś.”
(Mt 26,21-25 BW);
„A
gdy jedli, rzekł: Zaprawdę, powiadam wam: jeden z was Mnie wyda.
Bardzo tym zasmuceni, zaczęli pytać jeden przez drugiego: Chyba nie
ja, Panie? On zaś odpowiedział: Ten, który ze Mną rękę zanurzył
w misie, ten Mnie wyda. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim
jest napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn
Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby
się nie narodził. Wtedy Judasz, który miał Go wydać, rzekł:
Czyżbym ja, Rabbi? Odpowiedział mu: Tak, ty.” (Mt 26,21-25 BT);
„Nie
mówię o was wszystkich. Ja wiem, których wybrałem; lecz trzeba,
aby się wypełniło Pismo: Kto ze Mną spożywa chleb, ten podniósł
na Mnie swoją piętę. Już teraz, zanim się to stanie, mówię
wam, abyście gdy się stanie, uwierzyli, że JA JESTEM. (…) To
powiedziawszy, Jezus wzruszył się do głębi i tak oświadczył:
Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeden z was Mnie wyda. Spoglądali
uczniowie jeden na drugiego, niepewni, o kim mówi. Jeden z Jego
uczniów ten, którego Jezus miłował spoczywał na Jego piersi.
Jemu to dał znak Szymon Piotr i rzekł do niego: Kto to jest? O kim
mówi? Ten, oparłszy się zaraz na piersi Jezusa, rzekł do Niego:
Panie, któż to jest? Jezus odparł: To ten, dla którego umoczę
kawałek chleba i podam mu. Umoczywszy więc kawałek chleba, wziął
i podał Judaszowi, synowi Szymona Iskarioty. A po spożyciu kawałka
chleba wstąpił w niego szatan. Jezus zaś rzekł do niego: Co masz
uczynić, czyń prędzej! Nikt jednak z biesiadników nie rozumiał,
dlaczego mu to powiedział. Ponieważ Judasz miał pieczę nad
trzosem, niektórzy sądzili, że Jezus powiedział do niego: Zakup,
czego nam potrzeba na święto, albo żeby dał coś ubogim. On więc
po spożyciu kawałka chleba zaraz wyszedł. A była noc.” (Jan
13,18-19.21-30 BT);
„Nie
mówię tego o was wszystkich. Wiem ja, których wybrałem. Lecz
Pismo musi się spełnić: ten, który pożywa chleba mego, podniósł
przeciwko mnie piętę swoją. Mówię wam o tym już teraz, zanim to
nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się stanie, że to do mnie się
odnosi. (…) Po tych słowach wzruszył się Jezus w duchu i rzekł:
„Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeden z was mnie zdradzi”.
Uczniowie spoglądali jeden na drugiego, bo nie wiedzieli, o kim
mówi. Jeden z uczniów jego, którego Jezus szczególnie miłował,
siedział przy boku Jezusa. Szymon Piotr dał mu znak i rzekł mu:
„Zapytaj, o kim mówi”. A on opierając się o pierś Jezusa
zapytał: „Panie, kto to jest?” Jezus odrzekł: „To ten, dla
którego umoczę kawałek chleba i podam mu go”. I umoczył kawałek
chleba, wziął go i podał Judaszowi, synowi Szymona Iszkariota. A
po spożyciu tego chleba w tejże chwili wstąpił weń szatan. Jezus
rzekł do niego: „Co masz uczynić, czyń szybko!” Żaden z
biesiadników nie zrozumiał, po co mu tak mówił. A ponieważ
Judasz miał trzos, przypuszczali niektórzy, że Jezus chciał mu
powiedzieć: Zakup, czego nam potrzeba na święto, albo że ma dać
coś ubogim. On zaś spożywszy kąsek wyszedł natychmiast. A była
noc.” (Jan 13,18-19.21-30 Kow).
7.
Jaki był koniec życia Judasza?
Mt
27,3-5
„Kiedy
Judasz, który Go wydał, zobaczył, że Go skazano, poczuł wyrzuty
sumienia i odniósł trzydzieści srebrników arcykapłanom i
starszym, mówiąc: Zgrzeszyłem, wydając człowieka niewinnego.
Lecz oni odpowiedzieli: Co nam do tego? To twoja rzecz! Wrzucił więc
pieniądze do świątyni, odszedł stamtąd i powiesił się.” (Mt
27,3-5 BP);
„A
Judasz, ten, który Go zdradził, widząc, że został skazany,
poczuł żal. Odniósł tedy trzydzieści srebrników najwyższym
kapłanom i starszym ludu mówiąc: Zgrzeszyłem wydając krew
niewinną. A oni odpowiedzieli: Co nam do tego? To twoja sprawa.
Rzuciwszy tedy srebrniki do przybytku, oddalił się, a potem poszedł
i powiesił się.” (Mt 27,3-5 BR).
8.
Jakie proroctwa o Judaszu przypomnieli sobie apostołowie i jakie
działania podjęli?
Ps
41,10; DzAp 1,16-26
„„Nawet
przyjaciel mój, któremu zaufałem, Który jadł mój chleb,
Podniósł piętę przeciwko mnie.” (Ps 41,10 BW);
„Nawet
przyjaciel mój, na którym polegałem i który chleb mój spożywał,
podstępnie przeciw mnie wystąpił.” (Ps 41,10 BP);
„Nawet
ten, któremu jak przyjacielowi zaufałem, a który żywił się moim
chlebem, teraz na mnie nastaje.” (Ps 41,10 BR).
„Nawet
człowiek,
z którym pokój miałem,
któremu ufałem,
który jadał
chleb
mój, wielkie przeciw mnie uczynił
podejście.”
(Ps 41,10 JW).
„Bracia!
Musiały się wypełnić słowa zapowiedziane przez Ducha Świętego
ustami Dawida o Judaszu, który stanął na czele tych, którzy
pojmali Jezusa, choć był przecież jednym z nas, to znaczy miał
udział w tym samym posługiwaniu. Otrzymawszy za tę niegodziwość
zapłatę, kupił rolę. Powiesił się, pękł na pół i wypłynęły
z niego wszystkie wnętrzności. Wiadome to było wszystkim
mieszkańcom Jerozolimy, tak że rola ta została nazwana
Hakeldamach, to znaczy pole krwi. Napisano bowiem w Księdze Psalmów:
„Niech dom jego stanie się pusty i niech nikt w nim nie
zamieszkuje”, a „obowiązki jego niech przejmie inny”. Dlatego
trzeba, aby to był jeden spośród tych, którzy z nami chodzili
przez cały czas przebywania Pana Jezusa, od chrztu Jana aż do dnia
wniebowstąpienia, i wraz z nami świadczył o Jego
zmartwychwstaniu.” Wysunęli dwóch: Józefa Barsabę, z
przydomkiem Justus, i Macieja. I modlili się: „Panie, Ty znasz
serca wszystkich, wskaż więc, którego z tych dwóch wybrałeś na
miejsce Judasza do służby i posłannictwa, któremu ten się
sprzeniewierzył, odchodząc na właściwe sobie miejsce”. Rozdali
im losy, los padł na Macieja i dołączono go do Jedenastu.” (DzAp
1,16-26 BP);
„Bracia,
musiało wypełnić się słowo Pisma, które Duch Święty
zapowiedział przez usta Dawida o Judaszu. On to wskazał drogę tym,
którzy pojmali Jezusa, bo on zaliczał się do nas i miał udział w
naszym posługiwaniu. Za pieniądze, niegodziwie zdobyte, nabył
ziemię i spadłszy głową na dół, pękł na pół, i wypłynęły
wszystkie jego wnętrzności. Rozniosło się to wśród wszystkich
mieszkańców Jeruzalem, tak że nazwano ową rolę w ich języku
Hakeldamach, to znaczy: Pole Krwi. Napisano bowiem w Księdze
Psalmów: Niech opustoszeje dom jego i niech nikt w nim nie mieszka!
A urząd jego niech inny obejmie! Trzeba więc, aby jeden z tych,
którzy towarzyszyli nam przez cały czas, kiedy Pan Jezus przebywał
z nami, począwszy od chrztu Janowego aż do dnia, w którym został
wzięty od nas do nieba, stał się razem z nami świadkiem Jego
zmartwychwstania. Postawiono dwóch: Józefa, zwanego Barsabą, z
przydomkiem Justus, i Macieja. I taką odmówili modlitwę: Ty,
Panie, znasz serca wszystkich, wskaż z tych dwóch jednego, którego
sobie wybrałeś, by zajął miejsce w tym posługiwaniu i w
apostolstwie, któremu sprzeniewierzył się Judasz, aby pójść
swoją drogą. I dali im losy, a los padł na Macieja. I został
dołączony do jedenastu Apostołów.” (DzAp 1,16-26 BT).
9.
Czego uczy nas historia życia Judasza?