Tekst przewodni: Rz 15,7
„Przeto przyjmujcie jedni
drugich, jak i Chrystus przyjął nas, ku chwale Boga.” (Rz 15,7 BW);
„Tak więc bądźcie dla siebie
nawzajem takimi, jakim był dla was, ku chwale Bożej, Chrystus.” (Rz 15,7 BR);
„A zatem okazujcie jedni drugim
życzliwość, tak jak Chrystus okazał wam życzliwość na chwałę Bożą.” (Rz 15,7
Kow).
1. Jakie grupy chrześcijan
były i są w każdej społeczności?
Rz 15,1; Rz 14,1
„A my, którzy jesteśmy mocni, winniśmy wziąć na siebie
ułomności słabych, a nie mieć upodobania w sobie samych.” (Rz 15,1 BW);
„My zaś, mający trwałe
przekonanie, winniśmy cierpliwie znosić słabości wątpiących, a nie troszczyć
się o własne dobro.” (Rz 15,1 BP);
„A słabego w wierze przyjmujcie,
nie wdając się w ocenę jego poglądów.” (Rz 14,1 BW);
„A tego, który jest słaby w
wierze, przygarniajcie życzliwie, bez spierania się o poglądy.” (Rz 14,1 BT);
„Przyjmujcie z życzliwością tego,
który "słabszy" jest w wierze, a nie wdawajcie się w spory na temat
jego zapatrywań.” (Rz 14,1 Kow);
„A słabych w wierze przyjmujcie
do siebie i nie spierajcie się o drobiazgi.” (Rz 14,1 BP);
„Do tych, którzy są słabi w
wierze, odnoście się z całą życzliwością, nie czyniąc się sędziami ich
wątpliwości.” (Rz 14,1 BR).
2. Jakim wzorem kierują się
„mocni w wierze”?
Rz 15,2-6
„Każdy z nas niech troszczy się o
dobro i zbudowanie drugiego człowieka. I Chrystus bowiem nie troszczył się o
własne dobro, lecz jak napisano: „Spadły na Mnie złorzeczenia Tobie
złorzeczących”. To, co niegdyś napisano, dla naszego pouczenia napisano, abyśmy
- dzięki cierpliwości i pociesze, jaką dają Pisma - mieli nadzieję. A Bóg,
który jest źródłem tej cierpliwości i pociechy, niech wam pozwoli złączyć się
wspólnym uczuciem - zgodnie z wolą Jezusa Chrystusa - abyście jednogłośnie
wielbili Boga i Ojca Pana naszego, Jezusa Chrystusa.” (Rz 15,2-6 BP);
„Każdy z nas powinien się starać
o to, aby nie sprawiać przykrości bliźniemu, aby mieć na względzie jego dobro i
aby troszczyć się o zbudowanie go w wierze. Bo Chrystus też nie szukał własnego
dobra, ale - zgodnie z tym, co mówi Pismo - mógł powiedzieć o sobie:
Bluźnierstwa bluźniących Ci na Mnie spadły. Wszystko, co znajduje się od dawna
w Piśmie [Świętym], zostało napisane ku naszej nauce, abyśmy mogli mieć
niezachwianą nadzieję i płynącą z Pism moc ducha. A Bóg, od którego pochodzą
cierpliwość i odwaga, niech sprawi, abyście mogli żyć we wzajemnej zgodzie
naśladując Chrystusa Jezusa i abyście wszyscy razem wspólnym głosem wychwalali
Boga i Ojca Pana naszego Jezusa Chrystusa.” (Rz 15,2-6 BR);
„Niech każdy z nas stara się być
usłużnym wobec bliźnich, aby się budowali i wzrastali w dobrym. Bo Chrystus też
nie szukał swego pożytku, napisano bowiem: „Urągania tych, którzy urągają
tobie, spadły na mnie”. Otóż wszystko, co ongi napisane zostało, było zapisane
nam ku nauce: mamy z Pisma czerpać cierpliwość i pocieszenie i tak zachować
nadzieję. Niechaj Bóg cierpliwości i pocieszenia udzieli wam jedności we
wzajemnym zrozumieniu wedle woli Chrystusa Jezusa. Wówczas będziecie mogli
jednomyślnie ustami wielbić Boga, Ojca Pana naszego Jezusa Chrystusa.” (Rz
15,2-6 Kow).
3. Co winniśmy czynić w
stosunku do braci i sióstr?
Rz 15,7-13
„Dlatego przygarniajcie siebie
nawzajem, bo i Chrystus przygarnął was - ku chwale Boga. Albowiem Chrystus -
mówię - stał się sługą obrzezanych, dla okazania wierności Boga i potwierdzenia
przez to obietnic danych ojcom oraz po to, żeby poganie za okazane sobie
miłosierdzie uwielbili Boga, jak napisano: Dlatego oddawać Ci będę cześć między
poganami i śpiewać imieniu Twojemu. Znów mówi Pismo: Weselcie się, poganie,
wraz z ludem Jego! I znowu: Chwalcie Pana, wszyscy poganie, niech Go uwielbiają
wszystkie narody! Nadto także Izajasz powiada: Przyjdzie potomek Jessego,
powstanie Ten, który ma rządzić poganami, w Nim poganie pokładać będą nadzieję.
A Bóg, [dawca] nadziei, niech wam udzieli pełni radości i pokoju w wierze,
abyście przez moc Ducha Świętego byli bogaci w nadzieję.” (Rz 15,7-13 BT);
„Tak więc bądźcie dla siebie
nawzajem takimi, jakim był dla was, ku chwale Bożej, Chrystus. Otóż wiedzcie,
że Chrystus zechciał być sługą Żydów po to, aby wypełnić obietnice dane przez
Boga patriarchom i aby w ten sposób pokazać, że Bóg jest wierny. [Przyszedł na
świat również po to] ażeby i poganie wychwalali dobroć Boga, zgodnie z tym, co
mówi Pismo: Dlatego będę Cię uwielbiał między poganami i będę śpiewał na cześć
Twego imienia. Pismo mówi również: Poganie, radujcie się razem z wybranym ludem
Boga. Lub na innym miejscu: Wszystkie narody pogańskie, chwalcie Pana, wysławiajcie
Go, wszystkie ludy. Izajasz również przepowiada: Przyjdzie potomek Jessego,
powstanie, aby rządzić poganami, a oni w Nim właśnie będą pokładać nadzieję. A
Bóg [dawca] nadziei niech was napełni prawdziwą radością i pokojem dzięki
waszej wierze, abyście obfitowali w nadzieję za sprawą Ducha Świętego.” (Rz
15,7-13 BR).
4. Czego pomimo „twardych”
słów był pewien ap. Paweł?
Rz 15,14-16
„A ja sam, moi bracia, jestem
przekonany o was, że jesteście pełni dobroci i bogaci we wszelką wiedzę, że możecie
jedni drugich upominać. Może o niektórych sprawach napisałem wam zbyt odważnie,
chcąc je wam przypomnieć. Postąpiłem tak stosownie do łaski, jaką mi Bóg dał,
abym był sługą Jezusa Chrystusa wobec pogan, głosząc ewangelię Bożą, i aby
ofiara pogan stała się miła Bogu i uświęcona przez Ducha Świętego.” (Rz
15,14-16 BP);
„Wiem zresztą, bracia moi, żeście
napełnieni dobrocią, że posiadacie wiedzę o tym wszystkim, co należy wiedzieć,
i że potraficie udzielać sobie nawzajem pouczeń. Jeśli mimo to pozwoliłem sobie
w tym liście na pewną szorstkość, z jaką przypomniałem rzeczy już zresztą
znane, uczyniłem to ze względu na daną mi przez Boga łaskę posługiwania w imię
Jezusa Chrystusa narodom pogańskim. Spełniam zaiste świętą posługę, głosząc
Ewangelię Bożą po to, aby także poganie stali się ofiarą Bogu miłą i za sprawą
Ducha Świętego godną samego Boga.” (Rz 15,14-16 BR).
5. Kto był sprawcą działania
ap. Pawła?
Rz 15,17-21
„Mam tedy powód do chluby w
Chrystusie Jezusie ze służby dla Boga. Nie odważę się bowiem mówić o
czymkolwiek, czego Chrystus nie dokonał przeze mnie, aby przywieść pogan do
posłuszeństwa słowem i czynem, przez moc znaków i cudów oraz przez moc Ducha
Świętego, tak iż, począwszy od Jerozolimy i okolicznych krajów aż po Ilirię,
rozkrzewiłem ewangelię Chrystusową. A przy tym chlubą moją było głosić
ewangelię nie tam, gdzie imię Chrystusa było znane, abym nie budował na cudzym
fundamencie, lecz jak napisano: Ujrzą go ci, do których wieść o nim nie doszła,
a ci, co o nim nie słyszeli, poznają go.” (Rz 15,17-21 BW);
„Będąc świadomy jedności z Jezusem Chrystusem, mogę być dumny z mojej
pracy przed Bogiem. Jeżeli bowiem ośmielam się coś mówić, to mówię jedynie o
tym, czego dokonał przeze mnie sam Chrystus, ażeby i pogan sprowadzić do
uległości względem Boga. Dokonał On tego za pomocą słów i czynów, mocą
szczególnych znaków i cudów, za sprawą Ducha Świętego. Tak właśnie od
Jerozolimy poprzez jej okolice dotarłem z Dobrą Nowiną o Jezusie Chrystusie aż
do Ilirii. Szczyciłem się też zawsze tym, że głosiłem Dobrą Nowinę tam, gdzie
jeszcze wcale nie słyszano o Chrystusie. W ten sposób wystrzegałem, żeby nie
budować na fundamentach, które położył już ktoś inny, ale zgodnie z tym, co
mówi Pismo: Ci, którym nic o Nim nie mówiono - ujrzą Go, ci, którzy nigdy o Nim
nie słyszeli - poznają Go.” (Rz 15,17-21 BR).