Tekst przewodni: Rz 6,8
„Jeśli zatem umarliśmy z Chrystusem, wierzymy, że też z Nim będziemy żyć.” (Rz 6,8 BPD).
1. Do jakiego wydarzenia został przyrównany chrzest, który przyjmują wierzący?
Rz 6,1-5
„Cóż więc powiemy? Czyż mamy trwać w grzechu po to, aby łaska w pełni się okazała? Na pewno nie! Jakżeż my wszyscy, którzy umarliśmy dla grzechu, mielibyśmy jeszcze żyć w nim? Czyż nie wiecie, że wszystkich nas, których przez chrzest zanurzono w Chrystusie Jezusie, w Jego śmierci zanurzono? Pogrzebano nas z Nim razem dzięki zanurzeniu w śmierci, dlatego abyśmy - wzorem Chrystusa zmartwychwstałego dzięki chwale Ojca - i my postępowali według zasad nowego życia. Jeśli bowiem jak szczep zrośliśmy się z podobieństwem Jego śmierci, to tak samo zrośniemy się z Jego zmartwychwstaniem.” (Rz 6,1-5 BP);
„Cóż więc powiemy? Czy mamy pozostać w grzechu, aby łaska obfitsza była? Przenigdy! Jakże my, którzy grzechowi umarliśmy, jeszcze w nim żyć mamy? Czy nie wiecie, że my wszyscy, ochrzczeni w Chrystusa Jezusa, w śmierć jego zostaliśmy ochrzczeni? Pogrzebani tedy jesteśmy wraz z nim przez chrzest w śmierć, abyśmy jak Chrystus wskrzeszony został z martwych przez chwałę Ojca, tak i my nowe życie prowadzili. Bo jeśli wrośliśmy w podobieństwo jego śmierci, wrośniemy również w podobieństwo jego zmartwychwstania.” (Rz 6,1-5 BW);
„Cóż więc powiemy? Czyż mamy trwać w grzechu, aby łaska bardziej się wzmogła? Żadną miarą! Jeżeli umarliśmy dla grzechu, jakże możemy żyć w nim nadal? Czyż nie wiadomo wam, że my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć? Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie - jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca. Jeżeli bowiem przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno, to tak samo będziemy z Nim złączeni w jedno przez podobne zmartwychwstanie.” (Rz 6,1-5 BT);
„Cóż tedy rzeczemy? Zostaniemyż w grzechu, aby łaska obfitowała? Nie daj tego Boże! albowiem którzyśmy umarli grzechowi, jakoż jeszcze w nim żyć będziemy? Azaż nie wiecie, iż którzykolwiek ochrzczeni jesteśmy w Chrystusa Jezusa, w śmierć jego ochrzczeni jesteśmy? Pogrzebieniśmy tedy z nim przez chrzest w śmierć, aby jako Chrystus wzbudzony jest z martwych przez chwałę ojcowską, tak żebyśmy i my w nowości żywota chodzili. Bo jeźliżeśmy z nim wszczepieni w podobieństwo śmierci jego, tedy też i w podobieństwo zmartwychwstania wszczepieni z nim będziemy.” (Rz 6,1-5 BG).
2. Jakie praktyczne wnioski wyciągnął apostoł z tego faktu?
Rz 6,6-11
„Wiedząc to, że nasz stary człowiek został wespół z nim ukrzyżowany, aby grzeszne ciało zostało unicestwione, byśmy już nadal nie służyli grzechowi; kto bowiem umarł, uwolniony jest od grzechu. Jeśli tedy umarliśmy z Chrystusem, wierzymy, że też z nim żyć będziemy, wiedząc, że zmartwychwzbudzony Chrystus już nie umiera, śmierć nad nim już nie panuje. Umarłszy bowiem, dla grzechu raz na zawsze umarł, a żyjąc, żyje dla Boga. Podobnie i wy uważajcie siebie za umarłych dla grzechu, a za żyjących dla Boga w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.” (Rz 6,6-11 BW);
„Wiedząc to, że nasz stary człowiek został razem z Nim ukrzyżowany, aby ciało grzechu zostało pozbawione władzy (nad nami), byśmy już dłużej nie byli niewolnikami grzechu; kto bowiem umarł, stał się wolny od grzechu. Jeśli zatem umarliśmy z Chrystusem, wierzymy, że też z Nim będziemy żyć, wiedząc, że Chrystus wzbudzony z martwych już nie umiera, śmierć nad Nim już nie panuje. Gdy bowiem umarł, dla grzechu raz na zawsze umarł, a gdy żyje — żyje dla Boga. Podobnie i wy zaliczajcie siebie z jednej strony do umarłych dla grzechu, a z drugiej do żyjących dla Boga w Chrystusie Jezusie.” (Rz 6,6-11 BPD);
„To zaś, abyście wiedzieli, że nasz stary czlowiek wspólnie z Nim został ukrzyżowany po to, aby uległa zniszczeniu grzeszność ciała i żebyśmy już nie byli w niewoli grzechu. Ten bowiem, kto umarł, jest już wolny od grzechu. Ponieważ zaś współumarliśmy z Chrystusem, wierzymy, że z Chrystusem również żyć będziemy. A wiemy, że Chrystus raz powstawszy z martwych już nie umiera i śmierć nie ma już nad Nim władzy. To bowiem, że umarł dla grzechu, umarł raz jeden, a że żyje, to żyje dla Boga. Tak więc i wy pamiętajcie, że umarliście dla grzechu, ale żyjecie dla Boga w Chrystusie Jezusie.” (Rz 6,6-11 BR).
3. Jakie stanowcze wezwanie skierował Paweł do wierzących i dlaczego?
Rz 6,12-16
„Niechże tedy grzech nie panoszy się w waszym śmiertelnym ciele, żebyście nie byli poddani jego namiętnościom, a wy nie wydawajcie członków waszych jako broni nieprawości na służbę grzechowi, lecz oddawajcie siebie samych na służbę Bogu jako ci, którzy ze śmierci wrócili do życia. Członki zaś wasze oddajcie Bogu jako narzędzia sprawiedliwości. Grzech bowiem nie powinien nad wami panować, bo nie znajdujecie się już pod Prawem, lecz pod łaską. Cóż zatem? Czy mamy grzeszyć dlatego, że nie jesteśmy pod Prawem lecz pod łaską? Ależ nigdy. Czy nie wiecie, że czemu służycie z uległością, tego też stajecie się niewolnikami: Czy to grzechu, który wiedzie ku śmierci czy też posłuszeństwa [Bogu], które zapewnia sprawiedliwość?” (Rz 6,12-16 BR);
„Niechże tedy grzech nie króluje więcej w waszym śmiertelnym ciele; i nie poddawajcie się jego pożądliwościom. Nie wydawajcie członków ciała waszego, jako narzędzi nieprawości, na służbę grzechu. A raczej oddajcie się na służbę Bogu jako ludzie, którzy ze śmierci do życia wrócili. Członki swe oddajcie Bogu jako narzędzia sprawiedliwości. Grzech bowiem nie może mieć dłużej władzy nad wami, bo nie jesteście już pod panowaniem Zakonu, lecz łaski. Jakiż stąd wniosek? Czy oddamy się grzechom, ponieważ nie jesteśmy już pod panowaniem Zakonu, lecz łaski? Przenigdy! Nie wiecie, że sługami jesteście tego i winniście słuchać tego, komu oddaliście się na służbę ku posłuszeństwu: albo grzechowi - a do wiedzie do śmierci, albo też posłuszeństwu, co wiedzie do usprawiedliwienia?” (Rz 6,12-16 Kow);
„Niechże tedy nie króluje grzech w śmiertelnem ciele waszem, żebyście mu posłuszni byli w pożądliwościach jego. Ani stawiajcie członków waszych orężem niesprawiedliwości grzechowi: ale stawiajcie siebie samych Bogu, jako z umarłych żywi, i członki wasze orężem sprawiedliwości Bogu. Albowiem grzech panować nad wami nie będzie; bo jesteście nie pod zakonem, ale pod łaską. Cóż tedy? Będziemyż grzeszyli, żeśmy nie pod zakonem, ale pod łaską? Nie daj tego Boże! Azaż nie wiecie, że komu się stawiacie za sługi ku posłuszeństwu, tegoście sługami, komuście posłuszni; bądź grzechowi ku śmierci, bądź posłuszeństwu ku sprawiedliwości.” (Rz 6,12-16 BG);
„Zatem niech grzech nie panuje w śmiertelnym waszym ciele, względem ulegania w jego pragnieniach. I nie stawiajcie waszych członków grzechowi, jako narzędzi niesprawiedliwości; ale postawcie siebie samych Bogu, jako żyjących z umarłych, a wasze członki jako narzędzia sprawiedliwości Boga. Gdyż wasz grzech nie będzie już panował, bo nie jesteście pod Prawem Mojżesza, ale pod łaską. Cóż więc? Możemy zgrzeszyć, bo nie jesteśmy pod Prawem, ale pod łaską? Nie może być. Nie wiecie, że komu oddajecie siebie ku posłuszeństwu za sługi, czemu jesteście posłuszni - tego jesteście sługami; albo grzechu - ku śmierci, albo posłuszeństwa - ku sprawiedliwości?” (Rz 6,12-16 BGN).
3. Za co ap. Paweł dziękuje z całego serca Bogu?
Rz 6,17-18
„Dzięki Bogu za to, że - będąc niegdyś niewolnikami grzechu - okazaliście płynące z serca posłuszeństwo nauce, która stała się wzorem waszego postępowania. Uwolnieni od grzechu staliście się niewolnikami sprawiedliwości.” (Rz 6,17-18 BP);
„Dzięki jednak niech będą Bogu za to, że gdy byliście niewolnikami grzechu, daliście z serca posłuch nakazom tej nauki, której was oddano a uwolnieni od grzechu oddaliście się w niewolę sprawiedliwości.” (Rz 6,17-18 BT);
„Lecz Bogu niech będą dzięki, że wy, którzy byliście sługami grzechu, przyjęliście ze szczerego serca zarys tej nauki, której zostaliście przekazani, a uwolnieni od grzechu, staliście się sługami sprawiedliwości.” (Rz 6,17-18 BW);
„Ale Bogu niech będą dzięki za to, że choć byliście kiedyś niewolnikami grzechu, to jednak przylgnęliście [potem] całym sercem do tej nauki, której was powierzono. I tak uwolnieni od grzechu, staliście się sługami sprawiedliwości.” (Rz 6,17-18 BR);