Bóg, który zawiera przymierze

  

Tekst przewodni: Neh 9,7-8

„Tyś, Jahwe, jest Bogiem, który wybrał Abrama, który go wywiódł z Ur chaldejskiego i nadał mu imię Abraham. Uznawszy, że serce ma wierne Tobie, zawarłeś z nim Przymierze, aby jemu i jego potomstwu dać w dziedzictwo kraj Kananejczyka, Chittyty i Amoryty, Peryzzyty, Jebuzyty i Girgaszyty. I obietnic swych dochowałeś, boś jest sprawiedliwy! (Neh 9,7-8 BP).

1. Z kim po raz pierwszy Bóg zawarł przymierze?

    1 Mjż 6,17-18; 9,9-10

„Ja zaś sprowadzę na świat wody potopu, aby wygubić wszelką istotę cielesną pod niebem, w której jest tchnienie życia. Niech zginie wszystko na świecie! Z tobą wszakże zawrę przymierze. Do arki wejdziesz więc ty, a z tobą twoi synowie, twoja żona i żony twoich synów.” (1 Mjż 6,17-18 BP);

„Ja zaś sprowadzę na ziemię potop, aby zniszczyć wszelką istotę pod niebem, w której jest tchnienie życia; wszystko, co istnieje na ziemi, wyginie, ale z tobą zawrę przymierze. Wejdź przeto do arki z synami twymi, z żoną i z żonami twych synów.” (1 Mjż 6,17-18 BT);

„Oto Ja, Ja ustanawiam przymierze moje z wami i z potomstwem waszym po was, i z wszelkimi istotami żyjącymi, które są z wami, z ptactwem, z bydłem i z wszystkimi dzikimi zwierzętami, które są z wami, z tymi wszystkimi, które wyszły z arki wraz z wszystkimi zwierzętami ziemi.” (1 Mjż 9,9-10 BW).

2. Co było treścią przymierza zawartego z Abrahamem?

    1 Mjż 15,18; 17,2-21

„W tym dniu zatem Jahwe zawarł przymierze z Abramem:

- Twemu potomstwu dam tę ziemię od Potoku Egipskiego aż po wielką rzekę, po Eufrat.” (1 Mjż 15,18 BP);

„Dnia onego zawarł Wiekuisty z Abramem przymierze w słowach: „Rodowi twojemu oddam ziemię tę, od rzeki Micraim, aż do rzeki wielkiej, rzeki Frat.” (1 Mjż 15,18 B. Hebr. I.Cylkowa);

„Ustanowię bowiem przymierze między mną a tobą i dam ci bardzo liczne potomstwo. Wtedy Abram padł na oblicze swoje, a Bóg tak do niego mówił: Oto przymierze moje z tobą jest takie: Staniesz się ojcem wielu narodów. Nie będziesz już odtąd nazywał się Abram, lecz imię twoje będzie Abraham, gdyż ustanowiłem cię ojcem mnóstwa narodów. Rozmnożę więc ciebie nad miarę i wywiodę z ciebie narody, i królowie pochodzić będą od ciebie. I ustanowię przymierze moje między mną a tobą i potomkami twoimi po tobie według pokoleń ich jako przymierze wieczne, abym był Bogiem twoim i potomstwa twego po tobie. Ziemię, na której przebywasz jako przychodzień, całą ziemię kanaanejską dam tobie i potomstwu twemu po tobie na wieczne posiadanie i będę Bogiem ich. Nadto rzekł Bóg do Abrahama: Ty zaś, a po tobie wszystkie pokolenia, dochowujcie przymierza mego. A to jest przymierze moje, przymierze między mną a wami i potomstwem twoim po tobie, którego macie dochować: obrzezany zostanie u was każdy mężczyzna. Obrzeżecie mianowicie ciało napletka waszego i będzie to znakiem przymierza między mną a wami. Każde wasze dziecię płci męskiej, po wszystkie pokolenia, gdy będzie miało osiem dni, ma być obrzezane; podobnie też wszystkie inne dzieci, zarówno urodzone w domu jak i nabyte za pieniądze od jakiegokolwiek cudzoziemca, który nie jest z potomstwa twego, obrzezany ma być; zarówno urodzony w domu twoim jak i nabyty przez ciebie za pieniądze. I będzie przymierze moje na ciele waszym jako przymierze wieczne. A nieobrzezany mężczyzna, który nie będzie miał obrzezanego ciała napletka swego, będzie wytępiony z ludu swego, bo złamał przymierze moje. Potem rzekł Bóg do Abrahama: Saraj, swej żony, nie będziesz nazywał Saraj, lecz imię jej będzie Sara. Będę jej błogosławił i dam ci z niej syna. Będę jej błogosławił i stanie się matką narodów, od niej pochodzić będą królowie narodów. Wtedy Abraham padł na oblicze swoje i roześmiał się, bo pomyślał w sercu swoim: Czyż stuletniemu może się urodzić dziecko? I czyż Sara, dziewięćdziesięcioletnia, może rodzić? I rzekł Abraham do Boga: Oby tylko Ismael pozostał przy życiu przed twoim obliczem! Na to rzekł Bóg: Nie! Ale żona twoja Sara urodzi ci syna i nazwiesz go imieniem Izaak, a Ja ustanowię przymierze moje z nim jako przymierze wieczne dla jego potomstwa po nim. Co do Ismaela, wysłuchałem cię: Oto pobłogosławię mu i rozplenię go, i rozmnożę go nad miarę. Zrodzi on dwunastu książąt, i uczynię z niego naród wielki. Ale przymierze moje ustanowię z Izaakiem, którego urodzi ci Sara o tym samym czasie w roku następnym.” (1 Mjż 17,2-21 BW).

Uwaga: Przymierze w rozumieniu chrześcijan jest relacją pomiędzy Bogiem a człowiekiem lub pomiędzy Bogiem a Jego Narodem Wybranym (Przymierze w hebr. „berit” i w grec. „diatheke”). Bóg gwarantuje ze Swej strony dochowanie warunków przymierza. Człowiek nie jest równorzędnym partnerem w tej umowie; to Bóg ogłasza przymierze, ustala jego warunki i decyduje o każdym jego aspekcie. Bóg jest suwerenny w działaniu, a Jego przymierze w głównej mierze ochrania człowieka, chcącego przybliżyć się do Stwórcy. Człowiek musi jednak sam zdecydować o przystąpieniu do niego i od jego osobistej decyzji zależy, czy przyjmie on jego warunki. Jozue 24,15; 2Król 23,1-3.

Do uwagi:

„Gdybyście jednak nie chcieli służyć Jahwe, wybierajcie dzisiaj, komu chcecie służyć: bogom, którym służyli ojcowie wasi z tamtej strony Rzeki, czy też bogom Amorytów, w których kraju mieszkacie; ja i mój dom będziemy służyć Jahwe.” (Joz 24,15 BP);

„A jeśli się wam zda źle, żebyście służyli Panu, daję wam do wyboru: wybierzcie dziś, co się wam podoba, komu raczej służyć macie: czy bogom, którym służyli ojcowie wasi w Mezopotamii, czy też bogom Amorejczyków, w których ziemi mieszkacie; a ja i dom mój Panu służyć będziemy.” (Joz 24,15 JW);

„Wtedy kazał król zgromadzić wokół siebie wszystkich starszych Judy i Jerozolimy. Potem wszedł król do świątyni Jahwe, a za nim wszyscy ludzie z Judy oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, kapłani, prorocy i cały lud, od najmłodszych aż do najstarszych, i odczytał im wszystko, co było napisane w Księdze Przymierza, znalezionej w świątyni Jahwe. Stanąwszy na podwyższeniu, król ogłosił zawarcie przymierza z Jahwe. Zobowiązano się słuchać Jahwe i zachowywać z całego serca i z całej duszy wszystkie Jego przykazania, polecenia i prawa, wypełniając wszystkie słowa tego przymierza zapisane w tej księdze. Cały lud zgodził się na to przymierze.” (2 Krl 23,1-3 BR);

„Wtedy król polecił przez posłów, by zebrała się koło niego cała starszyzna Judy i Jerozolimy. I wszedł król do świątyni Pańskiej, a wraz z nim wszyscy ludzie z Judy i wszyscy mieszkańcy Jerozolimy, kapłani i prorocy oraz cały lud, od najmniejszych aż do największych. Odczytał głośno całą treść księgi przymierza, znalezionej w świątyni Pańskiej. Następnie król stanął przy kolumnie i zawarł przymierze przed obliczem Pańskim, że pójdą za Panem, że będą przestrzegali Jego poleceń, przykazań i praw całym sercem i całą duszą, że w czyn zamienią słowa tego przymierza, spisane w tejże księdze. I cały lud przystąpił do przymierza.” (2 Krl 23,1-3 BT).

3. Czego w związku z zawartym przymierzem Bóg oczekiwał od Abrahama?

    1 Mjż 17,9-11

„Potem znowu przemówił Bóg do Abrahama:

- Ty masz zachowywać przymierze ze mną, ty i twoje potomstwo z pokolenia w pokolenie. Oto przymierze moje, które macie zachowywać między mną a wami, czyli między twoim potomstwem: każdy wasz mężczyzna ma być obrzezany. Macie dokonać obrzezania napletka; to będzie znakiem mego przymierza z wami.” (1 Mjż 17,9-11 BP).

4. W jaki sposób Izrael przekonał się, że Bóg dotrzymuje słowa?

    2 Mjż 2,23-25

„Po upływie długiego czasu umarł król egipski. Jednak Izraelici jęczeli z powodu ciężkiej pracy i narzekali, a ich wołanie o pomoc z powodu ciężkiej pracy dotarło do Boga. I usłyszał Bóg ich narzekanie. I wspomniał Bóg na swoje przymierze z Abrahamem, Izaakiem i Jakubem. I wejrzał Bóg na Izraelitów: Bóg ujął się za nimi.” (2 Mjż 2,23-25 BW).

5. Jakie konsekwencje miał ponieść naród izraelski za niedotrzymanie przymierza?

    Jer 7,7-8; 34,13-22; 1 Król. 11,9-13

Ja będę przebywał z wami na tym miejscu, w ziemi, którą przed wiekami i na wieki dałem waszym praojcom. A oto wy pokładacie ufność w słowach zwodniczych, co się na nic nie zdadzą.” (Jer 7,7-8 BP);

„Tedy sprawię, abyście mieszkali na tem miejscu w ziemi, którąm dał ojcom waszym, od wieku aż na wieki. Oto wy pokładacie nadzieję swoję w słowach kłamliwych, które nie pomogą.” (Jer 7,7-8 BG);

„Wtedy pozwolę wam mieszkać na miejscu tem, na ziemi, którą oddałem ojcom waszym na wieki wieków. Ale oto polegacie na słowach kłamliwych, które do niczego nie posłużą.” (Jer 7,7-8 B. Hebr. I. Cylkowa);

„- Tak mówi Jahwe, Bóg Izraela: Jam zawarł Przymierze z ojcami waszymi w dniu, w którym wyprowadziłem ich z ziemi egipskiej, z domu niewoli, ustalając: - Co siedem lat każdy z was wypuści brata swego Hebrajczyka, który by ci się zaprzedał [w niewolę]; będzie ci służył przez lat sześć, po czym wypuścisz go od siebie na wolność. Ale ojcowie wasi nie słuchali mnie i nie nakłonili swego ucha. Wy postąpiliście dziś odmiennie i uczyniliście to, co jest prawe w oczach moich, ogłaszając uwolnienie każdy bliźniemu swemu; zawarliście układ przed moim obliczem, w Domu nazywanym moim Imieniem. Ale znów cofnęliście się, znieważając Imię moje: każdy wziął ponownie swego niewolnika i niewolnicę, których [poprzednio] z własnej woli wypuścił na wolność, i przymusił ich, aby byli wam niewolnikami i niewolnicami. Dlatego tak mówi Jahwe: - Wyście nie usłuchali mnie, by każdy ogłosił wyzwolenie swemu bratu-rodakowi; oto Ja ogłaszam wam „wyzwolenie” pod miecz, na głód, na zarazę - wyrok Jahwe - i uczynię was [przedmiotem] grozy dla wszystkich królestw świata. A tym, którzy sprzeniewierzyli się memu układowi i nie dotrzymali zobowiązań ugody zawartej przed moim obliczem, zgotuję los cielca, którego [na znak układu] rozcięli na dwoje i przeszli pomiędzy jego częściami: książąt judzkich i książąt Jerozolimy, dworzan, kapłanów i cały lud kraju, który przechodził pomiędzy częściami cielca, wydam w ręce ich wrogów i w ręce czyhających na ich życie, a zwłoki ich staną się pastwą ptactwa powietrznego i dzikich zwierząt. Również króla Judy Sedecjasza oraz jego książąt wydam w ręce ich wrogów i w ręce czyhających na ich życie, w ręce wojska króla babilońskiego, które [właśnie] odstępuje od was. Oto Ja wydam rozkaz - taki wyrok Jahwe - a sprowadzę ich z powrotem pod to miasto; oblegną je, zajmą i spalą ogniem. Także [inne] miasta Judy obrócę w pustkowie bezludne.” (Jer 34,13-22 BP);

„I rozgniewał się Jahwe na Salomona, dlatego że odwrócił swoje serce od Niego, Boga Izraela, który przecież dwukrotnie mu się objawił. Zabronił więc Jahwe Salomonowi chodzić za innymi bogami, ale Salomon nie przestrzegał tego, co mu Jahwe nakazał. Powiedział tedy Jahwe do niego: Ponieważ postępujesz w taki sposób i nie przestrzegasz ani mojego przymierza, ani praw, które ci przekazałem, zabiorę z rąk twoich władzę królewską i oddam ją twojemu słudze. Jednakże ze względu na ojca twojego, Dawida, nie uczynię tego za dni twego życia. Władzę zabiorę z rąk twojego syna. Co więcej, ze względu na sługę mojego, a twego ojca, Dawida, oraz ze względu na Jeruzalem, w którym sobie upodobałem, nie zabiorę ci całego królestwa. Jedno pokolenie pozostawię pod władzą twojego syna.” (1 Król. 11,9-13 BR);

„Toteż Pan rozgniewał się na Salomona za to, że odwrócił serce swoje od Pana, Boga izraelskiego, który mu się dwukrotnie ukazał i to mu szczególnie przykazał, aby nie poszedł za innymi bogami. Lecz on nie przestrzegał tego, co Pan przykazał. Przeto rzekł Pan do Salomona: Ponieważ dopuściłeś się tego i nie dotrzymałeś przymierza ze mną, aby przestrzegać przykazań, które ci nadałem, przeto wyrwę ci królestwo, a dam je twojemu słudze. Lecz nie uczynię tego za twojego życia przez wzgląd na Dawida, twojego ojca, ale twojemu synowi je wyrwę. Wszakże nie wyrwę całego królestwa; jedno plemię pozostawię twojemu synowi przez wzgląd na Dawida, mojego sługę, i przez wzgląd na Jeruzalem, który wybrałem.” (1 Król. 11,9-13 BW).

6. Jak wierny przymierzu jest Bóg, w przeciwieństwie do niewiernego Izraela?

    3 Mjż 26,44-34

„Jednak i wtedy, kiedy będą przebywać w ziemi swoich wrogów, Ja ich nie porzucę, nie odtrącę, aby ich wytępić i zerwać swoje Przymierze z nimi. Bom Ja jest Jahwe, ich Bóg! Dla ich dobra wspomnę na Przymierze z [ich] przodkami, których wywiodłem z ziemi egipskiej na oczach narodów, aby być ich Bogiem, Ja Jahwe.” (3 Mjż 26,44-45 BP).

   

12.Bóg, który błogosławi i jest błogosławiony (2)

Tekst przewodni: Efez 1,3

„Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który nas ubłogosławił w Chrystusie wszelkim duchowym błogosławieństwem niebios.” (Ef 1,3 BW);

„Niech będzie błogosławiony Bóg, Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który z wysokości niebios obsypał nas wszelkim błogosławieństwem duchowym w Chrystusie.” (Ef 1,3 BP).

1. Czym jest uwarunkowane Boże błogosławieństwo?

    5 Mjż 14,28-29; 15,7-11; Mat 5,7

„Pod koniec trzech lat odłożysz wszystkie dziesięciny z plonu trzeciego roku i zostawisz w twych bramach. Wtedy przyjdzie lewita, bo nie ma działu ani dziedzictwa z tobą, obcy, sierota i wdowa, którzy są w twoich murach, będą jedli i nasycą się, aby ci błogosławił Pan, Bóg twój, w każdej pracy twej ręki, której się podejmiesz.” (5 Mjż 14,28-29 BT);

„Pod koniec trzeciego roku odłożysz całą dziesiątą część zbiorów z tego roku i przechowasz w swoich osiedlach. I przyjdzie Lewita nie mający działu i dziedzictwa razem z tobą, i cudzoziemiec, sierota i wdowa, mieszkający w twych osiedlach, i będą jedli do sytości, aby twój Bóg, Jahwe, szczęścił ci w każdej pracy, którą będziesz wykonywał.” (5 Mjż 14,28-29 BP);

„Jeśli u ciebie, w jednym z twych osiedli w kraju, który daje ci Jahwe, twój Bóg, znajdzie się ubogi spośród twych braci, nie będziesz miał nieczułego serca i nie zamkniesz swej dłoni przed twoim ubogim współbratem. Raczej szeroko roztwórz swe dłonie i chętnie użycz mu tego, czego brak właśnie odczuwa. Bacz pilnie, aby nie zrodziła się w tobie bezecna myśl: "zbliża się już siódmy rok, rok darowania [długów]" - i abyś nie spojrzał nieżyczliwym okiem na twego ubogiego współbrata, nic mu nie dając; gdy będzie on wzywał Jahwe przeciw tobie, będzie ci to poczytane za grzech. Daj mu więc szczodrze, nie bolejąc w sercu nad tym datkiem, bo właśnie dzięki temu twój Bóg, Jahwe, będzie ci błogosławił w każdej twej pracy i przedsięwzięciu. Ubogich w tym kraju nigdy całkiem nie zabraknie i dlatego daję ci to polecenie: roztwórz szeroko dłonie dla brata twego znajdującego się w potrzebie i dla ubogich w twoim kraju.” (5 Mjż 15,7-11 BP);

„Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią.” (Mat 5,7 BT);

„Szczęśliwi miłosierni, albowiem dostąpią miłosierdzia.” (Mat 5,7 BP);

„Szczęśliwi, którzy są wrażliwi na cudzą niedolę, bo sami doznają współczucia” (Mat 5,7 Przekład Współczesny).

2. W jaki sposób Izraelici mieli okazać swoją wdzięczność za odbierane błogosławieństwa?

    5 Mjż 16,15-17

„Siedem dni Panu, Bogu twemu, święta obchodzić będziesz na miejscu, które obierze Pan, i błogosławić ci będzie Pan, Bóg twój, we wszech urodzajach twoich i we wszelkiej pracy rąk twoich, i będziesz w radości. - Trzykroć do roku ukaże się każdy mężczyzna twój przed obliczem Pana, Boga twego, na miejscu, które obierze: na Święto Przaśników, na święto Tygodni i na święto Kuczek. Nie ukaże się nikt przed Panem z próżnymi rękoma, ale każdy ofiaruje wedle tego, co będzie miał, w miarę błogosławieństwa Pana, Boga swego, którego mu użyczy.” (5 Mjż 16,15-17 JW);

„Przez siedem dni będziesz świętował na cześć twego Boga, Jahwe, na tym miejscu, które Jahwe obierze. Albowiem Bóg twój, Jahwe będzie ci błogosławił we wszystkich twych zbiorach i we wszystkich pracach twych rąk, abyś doznał pełnej radości! Trzy razy do roku każdy mężczyzna pokaże się przed twoim Bogiem, Jahwe, na miejscu, które On wybierze: w Święto Przaśników, Święto Tygodni i Szałasów. A niech nikt nie pokazuje się przed Jahwe z próżnymi rękoma! Każdy przyniesie dar według swych możliwości, zgodnie z błogosławieństwem, jakiego mu udzielił twój Bóg, Jahwe.” (5 Mjż 16,15-17 BP).

3. W jaki sposób król Dawid z całym ludem błogosławił Pana?

    1 Kron 29,20-22

„Następnie przemówił Dawid do całego zgromadzenia:

- Błogosławcie teraz Jahwe, Bogu naszemu!

I błogosławiło całe zgromadzenie Jahwe, Bogu ojców swoich, a pochyliwszy się oddali pokłon Jahwe i królowi. Następnie złożyli dla Jahwe ofiary: ofiarowano nazajutrz jako całopalenie dla Jahwe tysiąc młodych wołów, tysiąc baranów i tysiąc jagniąt wraz z ofiarami z płynów i mnóstwo innych [ofiar] za całego Izraela. Jedli też i pili przed obliczem Jahwe owego dnia z wielką radością. Obwołali po raz drugi Salomona, syna Dawida, królem i namaścili go dla Jahwe na władcę, a Cadoka na kapłana.” (1 Kron 29,20-22 BP).

4. W jaki sposób uczynił to Ezdrasz?

    Neh 8,5-6

„Ezdrasz otworzył księgę na oczach całego ludu - znajdował się bowiem wyżej niż cały lud; a gdy ją otworzył, cały lud się podniósł. I Ezdrasz błogosławił Pana, wielkiego Boga, a cały lud z podniesieniem rąk swoich odpowiedział: «Amen! Amen!» Potem oddali pokłon i padli przed Panem na kolana, twarzą ku ziemi.” (Neh 8,5-6 BT);

„Ezdrasz otworzył Księgę na oczach całego ludu, stał bowiem wyżej od niego. A skoro ją rozwarł, powstał wszystek lud. A kiedy Ezdrasz wielbił Jahwe, wielkiego Boga, cały lud ze wzniesionymi rękoma odpowiadał: "Amen, Amen", po czym pochylał się w pokłonie i upadał na twarz przed Jahwe.” (Neh 8,5-6 BP);

„Ezdrasz otworzył księgę na oczach całego ludu - stał bowiem na podwyższeniu; kiedy zaś ją otworzył, wszyscy zebrani wstali. Ezdrasz oddał chwałę Jahwe, wielkiemu Bogu, a cały lud, wyciągając ku górze ręce, odpowiedział: Amen, Amen! Potem skłonili się nisko i upadli na twarz przed Jahwe.” (Neh 8,5-6 BR).

Uwaga: Czytając r. 8 do końca widzimy. Jak wiele powodów do uwielbienia Stwórcy miał naród izraelski. Patrząc na nasze obecne życie i cofając się myślami wstecz, stwierdzamy, że my również mamy bardzo wiele powodów, aby błogosławić Pana.

5. Jak pomimo ogromnego cierpienia, wielbił Pana mąż Boży, Job?

    Job 1,20-22

„Wówczas Job wstał, rozdarł szatę swoją, ogolił głowę, rzucił się na ziemię i tak pozostał. Po czym rzekł:

- Nagi wyszedłem z łona matki mojej i nagi tam powrócę. Jahwe dał i Jahwe wziął, niech będzie błogosławione imię Jahwe.

Z okazji tego wszystkiego Job nie zgrzeszył ani nie uskarżał się na Boga.” (Job 1,20-22 BP);

„Pokłonił się, i rzekł: "Nago wyszedłem z żywota matki mojej i nago się tam wrócę; Pan dał, Pan wziął jak się Panu podobało, tak się stało; niech będzie imię Pańskie błogosławione!" W tym wszystkim nie zgrzeszył Job usty swymi i nic głupiego nie wyrzekł przeciw Bogu.” (Job 1,20-22 JW).

6. Jakimi słowami błogosławił Pana, napełniony Duchem Świętym Zachariasz?

    Łuk 1,67-70

„A Zachariasz, ojciec jego, napełniony Duchem Świętym wyrzekł te prorocze słowa: "Błogosławiony Pan, Bóg Izraela! Wejrzał na lud swój i wybawił go. Wzbudził nam zbawcę potężnego w domu Dawida, sługi swego, tak jak to przyrzekł od dawien dawna przez usta swych świętych proroków.” (Łuk 1,67-70 Kow);

„A Zacharyjasz, ojciec jego, napełniony będąc Duchem Świętym, prorokował mówiąc: Błogosławiony niech będzie Pan, Bóg Izraelski, iż nawiedził i sprawił odkupienie ludowi swojemu; I wystawił nam róg zbawienia w domu Dawida, sługi swego, Tak jako mówił przez usta świętych proroków swoich, którzy byli od wieku.” (Łuk 1,67-70 BG);

„A jego ojciec Zachariasz został napełniony Duchem Świętym i przemówił z jego natchnienia: 'Niech będzie uwielbiony Pan, Bóg Izraela', Albowiem spojrzał na swój lud i odkupił go. I zesłał Zbawiciela z domu swojego sługi, Dawida. Jak przez usta swoich świętych proroków powiedział od wieków.” (Łuk 1,67-70 BP);

„A Zachariasza, jego ojca, napełnił Duch Święty i tak prorokował: [Niech będzie pochwalony Pan, Bóg Izraela, że nawiedził swój lud i sprawił (mu) okup], [i wzbudził nam róg wybawienia [tak jak zapowiedział przed wiekami przez usta swoich świętych proroków].” (Łuk 1,67-70 BPD).

Bóg, który błogosławi i jest błogosławiony (1)

Tekst przewodni: Gal 3,9

„Tak więc ci, którzy są ludźmi wiary, dostępują błogosławieństwa z wierzącym Abrahamem.” (Gal 3,9 BW).

1. Co uczynił Bóg zaraz po stworzeniu człowieka?

    1 Mjż 1,28

„I błogosławił im Bóg. I rzekł do nich: Płodni bądźcie i mnóżcie się; napełniajcie ziemię i ujarzmiajcie ją. Władajcie rybami morza i ptactwem nieba, i wszelkim zwierzęciem, ruszającym się na ziemi.” (1 Mjż 1,28 BP);

„I pobłogosławił im, mówiąc: Bądźcie płodni i rozmnażajcie się; zaludniajcie ziemię i bierzcie ją w posiadanie! Dla was są ryby w morzu, ptaki w powietrzu i wszelka istota żywa, która się porusza na ziemi.” (1 Mjż 1,28 BR).

Uwaga: Według świadectwa Słowa Bożego błogosławieństwo jest od samego początku czynnością i darem Boga. Boże błogosławieństwo rozciąga się na całe dzieło stworzenia. Pierwszą czynnością, jaką Bóg wykonuje w stosunku do człowieka jest udzielenie mu błogosławieństwa.

2. Co    było   następnym   obiektem   Bożego   błogosławieństwa,    jako   ukoronowanie   dzieła

    stworzenia?

    1 Mjż 2,2-3

„A gdy Bóg ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął. Wtedy Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym; w tym bowiem dniu odpoczął po całej swej pracy, którą wykonał stwarzając.” (1 Mjż 2,2-3 BT);

„Dopełniwszy w dniu szóstym dzieła, nad którym się trudził, dnia siódmego odpoczywał Bóg po wszystkim, czego dokonał. Pobłogosławił też Bóg dzień siódmy i ustanowił go świętym na pamiątkę swojego odpoczynku po całym trudzie stwarzania.” (1 Mjż 2,2-3 BR);

„I dokonał Bóg w dzień siódmy dzieła swego, które uczynił; i odpoczął w dzień siódmy od wszelkiego dzieła, które sprawił. I błogosławił dniowi siódmemu, i uświęcił go, bo weń odpoczął od wszelkiego dzieła swego, które stworzył Bóg i wykonał.” (1 Mjż 2,2-3 JW).

3. Jakie kolejne postacie biblijne doświadczyły Bożego błogosławieństwa?

    1 Mjż 9,1; 12,1-3; 25,11

„Następnie pobłogosławił Bóg Noego i jego synów, mówiąc do nich: - Bądźcie płodni, mnóżcie się i zapełniajcie ziemię.” (1 Mjż 9,1 BP);

„Błogosławił Bóg Noego razem z jego synami, mówiąc: Bądźcie płodni, rozmnażajcie się i napełniajcie ziemię!” (1 Mjż 9,1 BR);

„Rzekł Jahwe do Abrama: - Wyjdź ze swego kraju, spośród grona krewnych, z domu ojca, do kraju, który ci wskażę. Chcę bowiem, by z ciebie powstał wielki naród, chcę ci błogosławić i rozsławić twoje imię: staniesz się błogosławieństwem! Będę błogosławił tych, którzy będą tobie błogosławili, a przeklnę - złorzeczących tobie. Przez ciebie dostąpią błogosławieństwa wszystkie pokolenia ziemi.” (1 Mjż 12,1-3 BP);

„I rzekł Pan do Abrama: Wynijdź z ziemi twej, i od rodziny twojej, i z domu ojca twego, do ziemi, którąć pokażę. A uczynię cię w naród wielki, i będęć błogosławił, i uwielbię imię twoje, i będziesz błogosławieństwem. I będę błogosławił błogosławiącym tobie; a przeklinające cię przeklinać będę: i będą błogosławione w tobie wszystkie narody ziemi.” (1 Mjż 12,1-3 BG);

„I rzekł Wiekuisty do Abrama: Wyjdź z ziemi twojej i z ojczyzny twojej, i z domu ojca twojego, do ziemi, którą ci wskażę. A uczynię cię narodem wielkim, i pobłogosławię cię, i wywyższę imię twoje, i będziesz błogosławieństwem. I pobłogosławię błogosławiących tobie, a przeklinającego cię, przeklnę, i błogosławić się będą tobą wszystkie plemiona ziemi.” (1 Mjż 12,1-3 B.Hebr. I.Cylkowa);

„Po śmierci Abrahama Bóg błogosławił jego synowi Izaakowi. Izaak zamieszkał zaś przy studni Lachaj-Roj.” (1 Mjż 25,11 BP);

„Po śmierci Abrahama błogosławił Bóg Izaakowi, synowi jego. Izaak zamieszkał przy studni zwanej Studnią Żyjącego, który mnie widzi.” (1 Mjż 25,11 BW).

4. Kto często pośredniczy w udzielaniu błogosławieństwa?

    1 Mjż 9,24-27; 14,18-20; 28,1-4

„Kiedy Noe obudził się po winie i dowiedział się, jak z nim postąpił jego młodszy syn, rzekł:

- Przeklęty niech będzie Kanaan! Niech będzie najniższym sługą swoich braci!

A potem dodał:

- Niech będzie błogosławiony Jahwe, Bóg Sema, a Kanaan niech będzie jego sługą. Niech Bóg rozprzestrzeni Jafeta; niech on zamieszka w namiotach Sema, Kanaan zaś niech będzie jego sługą.” (1 Mjż 9,24-27);

„Melchisedek zaś, król Salemu, wyniósł chleb i wino. A był on kapłanem Boga Najwyższego. I błogosławił mu, mówiąc: Niech będzie błogosławiony Abram przez Boga Najwyższego, stworzyciela nieba i ziemi! I niech będzie błogosławiony Bóg Najwyższy, który wydał nieprzyjaciół twoich w ręce twoje! A Abram dał mu dziesięcinę ze wszystkiego.” (1 Mjż 14,18-20 BW);

„Izaak wezwał wówczas Jakuba, pobłogosławił go, a potem dał mu polecenie, mówiąc: - Nie bierz żony spośród cór Kanaanu! Gotuj się, ruszaj do Paddan-Aram, do domu Batuela, ojca twojej matki. Stamtąd, spośród córek Labana, brata twojej matki, weź sobie żonę. A Bóg Wszechmocny niech ci błogosławi, niech cię uczyni płodnym i rozmnoży cię, abyś był [ojcem] wielu narodów. Niech także tobie i twemu przyszłemu potomstwu udzieli błogosławieństwa Abrahamowego, abyś posiadł na własność kraj, w którym jesteś przychodniem, a który Bóg dał Abrahamowi.” (1 Mjż 28,1-4);

„I wezwał Ic’hak Jakóba, i pobłogosławił go, i przykazał mu, i rzekł do niego: „Nie pojmiesz żony z pośród córek Kanaanu. Powstań, idź do Paddan-Aram, do domu Bethuela, ojca matki twojej, a pojmij sobie ztamtąd żonę, z pośród córek Labana, brata matki twojej. A Bóg wszechpotężny niechaj błogosławi tobie, i rozpleni cię i rozmnoży cię, aby powstał z ciebie zbór ludów. I niechaj da ci błogosławieństwo Abrahama, tobie i potomstwo twojemu z tobą, abyś posiadł ziemię pobytu twojego, którą oddał Bóg Abrahamowi!” (1 Mjż 28,1-4 B.Hebr. I.Cylkowa).

Uwaga: Nosicielem i dawcą błogosławieństwa jest zawsze Bóg, chociaż jego przekazicielem jest człowiek. Błogosławieństwo oznacza czasem również sowity dar materialny.

5. Czy ktokolwiek może stanąć na przeszkodzie błogosławieństwu Bożemu?

    4 Mjż 23,16-20; 5 Mjż 23,6

„I Jahwe spotkał się z Balaamem, i udzielił mu pewnej wiadomości, mówiąc:

- Wróć do Balaka i oznajmij [mu] to. Powrócił więc do niego; ten zaś stał przy swoim całopaleniu wraz z książętami moabskimi.

I spytał go Balak:

- Cóż powiedział Jahwe?

Wtedy Balaam wygłosił swoją przypowieść tymi słowy: Powstań, Balaku, i słuchaj! Słuchaj mnie z uwagą, synu Cippora! Bóg - to nie człowiek, aby miał zwodzić, to nie syn człowieczy, by miał żałować [czynu]! Czy On wyrzekł coś, co się nie ziściło? Czy powiedział - a nie spełniło się? Oto poruczono mi błogosławić. On pobłogosławił, ja zmienić nie mogę.” (4 Mjż 23,16-20 BP);

„I przyszedł Jahwe na spotkanie z Balaamem, i włożył w jego usta swoje słowa i powiedział: Wróć do Balaka i przemów do niego. Wrócił tedy i zobaczył Balaka stojącego razem ze wszystkimi przywódcami Moabu przy swojej ofierze całopalenia. I zapytał Balak: Cóż powiedział Jahwe? A Balaam odrzekł na to: Powstań Balaku i posłuchaj, nadstaw swoich uszu, synu Sippora: Bóg nie jest jak człowiek, który kłamie, ani jak syn ludzki, który zmienia zdanie. Czyż On mówi coś, a potem tego nie czyni? Czy On zapowiada coś, a później tego nie wypełnia? Otóż ja otrzymałem polecenie, abym błogosławił. On sam pobłogosławił, ja tego nie odwołam.” (4 Mjż 23,16-20 BR);

„I zaszedł mu Pan, i włożył słowo w usta jego, i rzekł: Wróć się do Balaka i to mówić mu będziesz. Wróciwszy się znalazł go stojącego u całopalenia swego, i książąt Moabitów z nim. A Balak do niego: Co, rzecze, mówił Pan? On zaś podjąwszy swą przypowieść rzekł: Stój, Balaku, a słuchaj; słysz, synu Seforów! Nie jest Bóg jak człowiek, aby kłamał, ani jak syn człowieczy, żeby się odmieniał. Rzekł tedy, a nie uczyni? Mówił, a nie wypełni? Ku błogosławieniu przywiedziony jestem, błogosławieństwa wstrzymać nie mogę.” (4 Mjż 23,16-20 JW);

„Lecz Pan, Bóg twój, nie chciał słuchać Balaama, i Pan, Bóg twój, zamienił przekleństwo względem ciebie na błogosławieństwo, bo Pan, Bóg twój, umiłował ciebie.” (5 Mjż 23,6 BT);

„Bóg twój, Jahwe, nie chciał jednak słuchać Balaama i zamienił złorzeczenie na błogosławieństwo, bo miłuje cię twój Bóg, Jahwe.” (5 Mjż 23,6 BR);

„Nie chciał Pan, Bóg twój, słuchać Balaama, i obrócił przekleństwo jego w błogosławieństwo dla ciebie.” (5 Mjż 23,6 JW).

6. Kto dostępuje błogosławieństwa Bożego wraz z wierzącym Abrahamem?

    Gal 3,8-9.14

„I dlatego Pismo widząc naprzód, że Bóg będzie czynił pogan sprawiedliwymi na mocy ich wiary, mówi o Abrahamie: W tobie będą błogosławione wszystkie narody. I dlatego wszyscy, którzy trwają w wierze, uczestniczą w błogosławieństwie danym Abrahamowi za to, że uwierzył.” (Gal 3,8-9 BR);

„I stąd Pismo widząc, że w przyszłości Bóg na podstawie wiary będzie dawał poganom usprawiedliwienie, już Abrahamowi oznajmiło tę radosną nowinę: W tobie będą błogosławione wszystkie narody. I dlatego tylko ci, którzy polegają na wierze, mają uczestnictwo w błogosławieństwie wraz z Abrahamem, który dał posłuch wierze.” (Gal 3,8-9 BT);

„Pismo zaś, które przewidywało, że Bóg z wiary będzie usprawiedliwiał pogan, już wcześniej ogłosiło Abrahamowi: [W tobie będą błogosławione wszystkie narody] Tak więc ci, którzy są z wiary, dostępują błogosławieństwa wraz z wierzącym Abrahamem.” (Gal 3,8-9 BPD);

„Stało się tak dlatego, aby zstąpiło błogosławieństwo na pogan w Jezusie Chrystusie, udzielone Abrahamowi i byśmy dzięki wierze otrzymali obiecanego Ducha.” (Gal 3,14 BP);

„Aby błogosławieństwo Abrahama stało się w Chrystusie Jezusie udziałem pogan i abyśmy przez wiarę otrzymali obiecanego Ducha.” (Gal 3,14 BT).

10.Bóg, który jest sprawiedliwy

Tekst przewodni: 1 Kor 1,30

„Przez Niego bowiem jesteście w Chrystusie Jezusie, który stał się dla nas mądrością od Boga i sprawiedliwością, i uświęceniem, i odkupieniem.” (1 Kor 1,30 BT);

„Wy zaś z niego jesteście w Chrystusie Jezusie, który nam się stał mądrością od Boga i sprawiedliwością i uświęceniem i odkupieniem.”  (1 Kor 1,30 JW).

1. Co to jest sprawiedliwość i od kogo ona pochodzi?

    Obj 15,4; Ps 89,15; Ps 119,137; Ps 11,7

„Któż by się nie bał ciebie, Panie, i nie uwielbił imienia twego? Bo Ty jedynie jesteś święty, toteż wszystkie narody przyjdą i oddadzą ci pokłon, ponieważ objawiły się sprawiedliwe rządy twoje.” (Obj 15,4 BW);

„Któż by się Ciebie nie bał, Panie, i nie oddał chwały Twojemu imieniu? Gdyż Ty jedynie jesteś Święty, tak że wszystkie narody przyjdą i pokłonią Ci się, ponieważ uwidoczniły się Twoje sprawiedliwe dzieła.” (Obj 15,4 BPD);

„Któż by się Ciebie nie bał, o Panie, i nie uczcił Twego imienia? Bo tylko Ty jesteś Święty, albowiem wszystkie narody przyjdą i padną na twarz przed Tobą, bo ujawniły się Twoje sprawiedliwe wyroki.” (Obj 15,4 BP);

„Podstawą Twego tronu sprawiedliwość i prawo; przed Tobą kroczą łaska i wierność.” (Ps 89,15 BT);

„Sprawiedliwość i sąd podstawą stolicy twojej, miłosierdzie i prawda uprzedzą oblicze twoje.” (Ps 89,15 JW);

„Sprawiedliwy jesteś, o Jahwe, i słuszne są Twoje wyroki.” (Ps 119,137 BP);

„Bo Jahwe jest sprawiedliwy i miłuje sprawiedliwość. Prawi oglądać będą Jego oblicze.” (Ps 11,7 BP).

2. Do czego dzisiaj wzywa nas Bóg?

    Iz 56,1; Obj 22,12; 1 Jan 2,28-29

„Tak mówi Jahwe:

- Przestrzegajcie Prawa i czyńcie sprawiedliwość, bo wkrótce nadejdzie moje zbawienie i sprawiedliwość moja się objawi!” (Iz 56,1 BP);

„Oto już wkrótce przyjdę, a ze mną przyjdzie moja zapłata. Każdemu oddam według jego uczynków.” (Obj 22,12 BR);

„Teraz właśnie trwajcie w Nim, dzieci, abyśmy, gdy się zjawi, mieli w Nim ufność i w dniu Jego przyjścia nie doznali wstydu. Jeżeli wiecie, że jest sprawiedliwy, to uznajcie również, że każdy, kto postępuje sprawiedliwie, pochodzi od Niego.” (1 Jan 2,28-29 BT).

3. Jakie są skutki odrzucenia Prawa Bożego i zasad sprawiedliwości?

    a. złe myśli 1 Mjż 6,5

„Jahwe jednak widział, jak niegodziwie żyli ludzie na ziemi, jak bardzo przewrotne były ich myśli i pragnienia.” (1 Mjż 6,5 BR);

„Kiedy zaś Pan widział, że wielka jest niegodziwość ludzi na ziemi i że usposobienie ich jest wciąż złe.” (1 Mjż 6,5 BT);

„A gdy Pan widział, że wielka jest złość człowieka na ziemi i że wszelkie jego myśli oraz dążenia jego serca są ustawicznie złe.” (1 Mjż 6,5 BW).

    b. złe uczucia 1 Mjż 4,3-8

„Po niejakim czasie Kain złożył Panu ofiarę z plonów rolnych; Abel także złożył ofiarę z pierworodnych trzody swojej i z tłuszczu ich. A Pan wejrzał na Abla i na jego ofiarę. Ale na Kaina i na jego ofiarę nie wejrzał; wtedy Kain rozgniewał się bardzo i zasępiło się jego oblicze. I rzekł Pan do Kaina: Czemu się gniewasz i czemu zasępiło się twoje oblicze? Wszak byłoby pogodne, gdybyś czynił dobrze, a jeśli nie będziesz czynił dobrze, u drzwi czyha grzech. Kusi cię, lecz ty masz nad nim panować. Potem rzekł Kain do brata swego Abla: Wyjdźmy na pole! A gdy byli na polu, rzucił się Kain na brata swego Abla i zabił go.” (1 Mjż 4,3-8 BW);

„I stało się po niejakim czasie, iż przyniósł Kain z owocu ziemi dar Wiekuistemu; a Hebel przyniósł również z pierworodnych trzody swojej i z tłuszczu ich. I wejrzał Wiekuisty na Hebla i na dar jego; Ale na Kaina i na dar jego nie wejrzał. I gniewało to Kaina bardzo, i zapadły lica jego. I rzekł Wiekuisty do Kaina: „Czemu się gniewasz i czemu zapadły lica twoje? Wszak, jeżeli się poprawisz, pierwszeństwo twoje, a jeżeli się nie poprawisz, u drzwi grzech leży; a ma on skłonność do ciebie, a ty panować masz nad nim.” I powiedział to Kain Heblowi, bratu swojemu. I stało się, gdy byli na polu, że powstał Kain na Hebla, brata swojego, i zabił go.” (1 Mjż 4,3-8 I.Cylkow);

„Po pewnym czasie Kain złożył Jahwe ofiarę z płodów roli. Abel także złożył w ofierze pierworodne zwierzęta ze swej trzody i tłuszcz z nich. Jahwe wejrzał łaskawie na Abla i na jego ofiarę, na Kaina zaś i na jego ofiarę nie wejrzał. Rozgniewało to Kaina tak bardzo, że aż twarz mu się zmieniła. Jahwe zapytał więc Kaina:

- Dlaczego to ciebie rozgniewało? Dlaczego twarz ci się zmieniła? Czyż [ofiara] bywa nie przyjęta, jeśli postępujesz dobrze? Jeżeli jednak postępujesz źle, wtedy grzech niby demon [czyha] przy wrotach i pożąda ciebie. Ty jednak masz nad nim panować!

A Kain rzekł do brata swego, Abla:

- Chodźmy na pole!

Kiedy zaś znaleźli się już na polu, Kain rzucił się na brata i zabił go.” (1 Mjż 4,3-8 BP).

    c. złe czyny Rzym 1,28-32; 2,21-23

„A ponieważ nie uznali za słuszne zachować prawdziwe poznanie Boga, wydał ich Bóg na pastwę na nic niezdatnego rozumu, tak że czynili to, co się nie godzi. Pełni są też wszelakiej nieprawości, przewrotności, chciwości, niegodziwości. Oddani zazdrości, zabójstwu, waśniom, podstępowi, złośliwości; potwarcy, oszczercy, nienawidzący Boga, zuchwali, pyszni, chełpliwi, w tym, co złe - pomysłowi, rodzicom nieposłuszni, bezrozumni, niestali, bez serca, bez litości. Oni to, mimo że dobrze znają wyrok Boży, iż ci, którzy się takich czynów dopuszczają, winni są śmierci, nie tylko je popełniają, ale nadto chwalą tych, którzy to czynią.” (Rzym 1,28-32 BT);

„I stosownie do tego, że nie uznali za słuszne mieć Boga w poważaniu, zdał ich Bóg na niezdatny do osądu rozum, na czynienie rzeczy nieprzyzwoitych — ich, pełnych wszelkiej niesprawiedliwości, zła, chciwości, niegodziwości, pełnych zazdrości, mordu, kłótni, podstępu, złośliwości, plotkarzy, oszczerców, (ludzi) nienawidzących Boga, zuchwalców, zarozumialców, samochwalców, wynalazców zła, nieposłusznych rodzicom, nierozumnych, nie dotrzymujących umów Oni, choć poznali słuszny wyrok Boga, że ci, którzy te rzeczy czynią, godni są śmierci, nie tylko je czynią, ale także pochwalają tak czyniących” (Rzym 1,28-32 BPD);

„ jak im się nie podobało mieć w poznaniu Boga, poddał ich Bóg bezrozumnym myślom, aby czynili to, co nie przystoi, ich napełnionych wszelką nieprawością, złością, nierządem, łakomstwem, nikczemnością; pełnych zazdrości, mężobójstwa, swaru, zdrady, złośliwości; plotkarzy, obmówców, Bogu obmierzłych, zuchwalców, pysznych, wyniosłych, wynalazców złości, nieposłusznych rodzicom, bezrozumnych, nieukładnych, bez serca, nieprzejednanych, bez miłosierdzia. Choć sprawiedliwość Boga poznali, nie zrozumieli, że ci, co takie rzeczy czynią, godni są śmierci; a nie tylko ci, co je czynią, ale ci także, co z czyniącymi się zgadzają.” (Rzym 1,28-32 JW);

„Otóż ty, który pouczasz innych, czemu siebie samego nie uczysz? Ty, który głosisz, że nie wolno kraść, dlaczego sam dopuszczasz się kradzieży? Ty, który mówisz, że nie wolno cudzołożyć, dlaczego sam cudzołożysz? Ty, który mówisz, że czujesz odrazę do bożków pogańskich, czemu sam dopuszczasz się świętokradztwa? Ty, który chlubisz się Prawem, przez sprzeniewierzanie się Prawu znieważasz Boga.” (Rzym 2,21-23 BR);

„Ty, który uczysz drugich, sam siebie nie uczysz. Głosisz, że nie wolno kraść, a kradniesz. Mówiąc, że nie wolno cudzołożyć, cudzołożysz? Który brzydzisz się bożkami, okradasz świątynie? Ty, który chlubisz się Prawem, przez przekraczanie Prawa znieważasz Boga.” (Rzym 2,21-23 BT).

4. Co jest powodem,  że tak wielu ludzi nie  żyje wg zasad sprawiedliwości Bożej,  ani nawet nie

    chce jej przyjąć?

    Rzym 6,17-18

„Dzięki Bogu za to, że - będąc niegdyś niewolnikami grzechu - okazaliście płynące z serca posłuszeństwo nauce, która stała się wzorem waszego postępowania. Uwolnieni od grzechu staliście się niewolnikami sprawiedliwości.” (Rzym 6,17-18 BT);

„Lecz Bogu dzięki, że choć byliście niewolnikami grzechu, staliście się z serca posłuszni temu rodzajowi nauki, któremu jesteście oddani. Wyzwoleni zaś od grzechu, staliście się niewolnikami sprawiedliwości.” (Rzym 6,17-18 JW).

5. Jak wytrwać w sprawiedliwości Bożej?

    a. zabiegać o sprawiedliwość 1 Tym 6,11

„Ty zaś, człowiecze Bogu oddany, unikaj tego. Zabiegaj o sprawiedliwość, pobożność, wiarę, miłość, cierpliwość i łagodność.” (1 Tym 6,11 BP);

„Ty natomiast, o człowiecze Boży, uciekaj od tego rodzaju rzeczy, a podążaj za sprawiedliwością, pobożnością, wiarą, miłością, wytrwałością, łagodnością!” (1 Tym 6,11 BT).

    b. ćwiczyć się w pobożności (sprawiedliwości)

        1 Tym 4,7

„Wystrzegaj się głupiej bezsensownej gadaniny, a ćwicz się w pobożności.” (1 Tym 4,7 BR);

„A świeckich i babich baśni chroń się; ale się ćwicz w pobożności.” (1 Tym 4,7 BG);

„Zatym odrzuć baśni sprośne i babie, a ćwicz się ku pobożności.” (1 Tym 4,7 BB).

    c. dążyć do sprawiedliwości 2 Tym 2,22

„Nie poddawaj się młodzieńczym zachciankom, natomiast - wraz z tymi, którzy czystym sercem zwracają się do Pana - zabiegaj usilnie o sprawiedliwość, wiarę, miłość i pokój.” (2 Tym 2,22 BR);

„Strzeż się pożądliwości wieku młodzieńczego. Ubiegaj się o sprawiedliwość, wiarę [nadzieję], miłość i pokój ze wszystkimi tymi, którzy z czystego serca Pana wzywają.” (2 Tym 2,22 Kow);

„Uciekaj zaś przed młodzieńczymi pożądaniami, a zabiegaj o sprawiedliwość, wiarę, miłość, pokój - wraz z tymi, którzy wzywają Pana czystym sercem.” (2 Tym 2,22 BT).

6. Jak Bóg błogosławi tego, kto żyje według Jego sprawiedliwości?

    a. udziela radości Ps 119,47

„Rozkoszuję się przykazaniami twoimi, Które pokochałem.” (Ps 119,47 BW);

„I rozmyślałem o przykazaniach twoich, które umiłowałem.” (Ps 119,47 JW);

„I lubował się przykazaniami Twojemi, które umiłowałem.” (Ps 119,47 I.Cylkow).

    b. błogosławi w działaniu Ps 1,3

„Podobny jest do drzewa zasadzonego nad strugami wód,

które przynosi owoc w swoim czasie

i którego liście nie więdną.

Szczęści mu się też we wszystkim,

czego się podejmie.” (Ps 1,3 BP);

„Będzie on jak drzewo zasadzone nad strumieniami wód,

Wydające swój owoc we właściwym czasie,

Którego liść nie więdnie,

A wszystko, co uczyni, powiedzie się.” (Ps 1,3 BW).