Służba Apostołów cz. I

Lekcja 13 ------- 31.03.2018 r. 

Tekst przewodni: 1 Kor 1,23

„My głosimy Chrystusa ukrzyżowanego, który jest zgorszeniem dla Żydów, a głupstwem dla pogan.” (1 Kor 1,23 BT4). 

1. Gdzie i w jakim celu udali się Apostołowie po odejściu Pana Jezusa Chrystusa?
    DzAp 1,12-14; 2,1-4

„Wtedy powrócili do Jerozolimy z Góry, zwanej Oliwną, która leży w pobliżu Jerozolimy w odległości drogi na jeden sabat. A gdy tam przybyli, udali się na piętro, gdzie się zatrzymali Piotr i Jan, i Jakub, i Andrzej, Filip i Tomasz, Bartłomiej i Mateusz, Jakub Alfeuszowy i Szymon Zelota, i Juda Jakubowy. Ci wszyscy trwali jednomyślnie w modlitwie wraz z niewiastami i z Marią, matką Jezusa, i z braćmi jego.” (DzAp 1,12-14 BW);

„W dniu Pięćdziesiątnicy znowu wszyscy się razem tam zebrali. Aż tu nagle powstał szum z nieba, jakby zerwał się gwałtowny wiatr i napełnił cały dom, w którym przebywali. Wtedy zobaczyli, że nad głowami każdego z nich pojawiły się jakby języki ognia. A Duch Święty napełnił ich wszystkich, i zaczęli mówić obcymi językami, jak im Duch dawał.” (DzAp 2,1-4 BP).

2. Co było głównym celem ich pracy?
    DzAp 2,32-33; 37-39

„Tego to Jezusa wzbudził Bóg, czego my wszyscy świadkami jesteśmy; Wywyższony tedy prawicą Bożą i otrzymawszy od Ojca obietnicę Ducha Świętego, sprawił to, co wy teraz widzicie i słyszycie.” (DzAp 2,32-33 BW);

„My jesteśmy świadkami, że tego właśnie Jezusa Bóg przywrócił do życia i mocą swoją wywyższył go. Jezus zgodnie z obietnicą Ojca zesłał Ducha Świętego, co sami teraz widzicie i słyszycie.” (DzAp 2,32-33 WSP);

„Gdy usłyszeli te słowa, przejęli się do głębi serca i zapytali Piotra i pozostałych apostołów: Cóż mamy czynić, bracia? I rzekł do nich Piotr: Nawróćcie się i niech każdy z was przyjmie chrzest w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych. Wtedy też otrzymacie w darze Ducha Świętego. Bo obietnica Boża dotyczy was, waszych dzieci i tych wszystkich, którzy są daleko, lecz zostali powołani przez Boga.” (DzAp 2,37-39 BR);

„A gdy to usłyszeli, byli poruszeni do głębi i rzekli do Piotra i pozostałych apostołów: Co mamy czynić, mężowie bracia? A Piotr do nich: Upamiętajcie się i niechaj się każdy z was da ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a otrzymacie dar Ducha Świętego. Obietnica ta bowiem odnosi się do was i do dzieci waszych oraz do wszystkich, którzy są z dala, ilu ich Pan, Bóg nasz, powoła.” (DzAp 2,37-39 BW). 

3. Jakie wydarzenia uwierzytelniały apostolstwo uczniów Pana Jezusa?
    DzAp 3,1-10; 5,12-16; 8,7; 2 Kor 12,12

„A Piotr i Jan wstępowali do świątyni w godzinie modlitwy, o dziewiątej. I niesiono pewnego męża, chromego od urodzenia, którego sadzano codziennie przy bramie świątyni, zwanej Piękną, aby prosił wchodzących do świątyni o jałmużnę; Ten, ujrzawszy Piotra i Jana, gdy mieli wejść do świątyni, prosił o jałmużnę. A Piotr wraz z Janem, wpatrzywszy się uważnie w niego rzekł: Spójrz na nas. On zaś spojrzał na nich uważnie, spodziewając się, że od nich coś otrzyma. I rzekł Piotr: Srebra i złota nie mam, lecz co mam, to ci daję: W imieniu Jezusa Chrystusa Nazareńskiego, chodź! I ująwszy go za prawą rękę, podniósł go; natychmiast też wzmocniły się nogi jego i kostki, I zerwawszy się, stanął i chodził, i wszedł z nimi do świątyni, przechadzając się i podskakując, i chwaląc Boga. A cały lud widział go, jak chodził i chwalił Boga; Poznali bowiem, że to był ten, który dla jałmużny siadywał przy Bramie Pięknej świątyni; i ogarnęło ich zdumienie i oszołomienie z powodu tego, co mu się przydarzyło.” (DzAp 3,1-10 BW);

„Apostołowie dokonywali wśród ludu wiele znaków i cudów. Zbierali się wszyscy razem w krużganku Salomona, a nikt z obcych nie miał odwagi przyłączyć się do nich. Lud natomiast ich wychwalał. Coraz większa liczba mężczyzn i kobiet przyłączała się do tych, którzy wierzyli w Pana. Na ulice wynoszono chorych, kładziono na łóżkach i noszach, aby na któregoś z nich padł choć cień przechodzącego Piotra. Do Jeruzalem schodziło się także wielu ludzi z sąsiednich miejscowości. Przynosili oni chorych i tych, których dręczyły duchy nieczyste. I wszyscy odzyskiwali zdrowie.” (DzAp 5,12-16 Pau);

„Duchy nieczyste bowiem z wielu tych, którzy je mieli, wychodziły wołając głosem wielkim; wielu też sparaliżowanych i chromych odzyskiwało zdrowie.” (DzAp 8,7 Lub);

„Dowody [mojego] apostolstwa okazały się pośród was przez wielką cierpliwość, a także przez znaki i cuda, i przejawy mocy.” (2 Kor 12,12 BT4);

„Znamiona potwierdzające godność apostoła wystąpiły wśród was we wszelakiej cierpliwości, w znakach, cudach i przejawach mocy.” (2 Kor 12,12 BW). 

4. Jaki wpływ na codzienne życie Żydów miała głoszona Ewangelia?
    DzAp 2,42-47; 4,32-37

„Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwie. Bojaźń ogarniała każdego, gdyż Apostołowie czynili wiele znaków i cudów. Ci wszyscy, co uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby. Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca. Wielbili Boga, a cały lud odnosił się do nich życzliwie. Pan zaś przymnażał im codziennie tych, którzy dostępowali zbawienia.” (DzAp 2,42-47 BT2);

„Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. Apostołowie z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wszyscy oni mieli wielką łaskę. Nikt z nich nie cierpiał niedostatku, bo właściciele pól albo domów sprzedawali je i przynosili pieniądze [uzyskane] ze sprzedaży, i składali je u stóp Apostołów. Każdemu też rozdzielano według potrzeby. Tak Józef, nazwany przez Apostołów Barnabas, to znaczy "Syn Pocieszenia", lewita rodem z Cypru, sprzedał ziemię, którą posiadał, a pieniądze przyniósł i złożył u stóp Apostołów.” (DzAp 4,32-37 BT4).

5. Jakie kolejne wyzwanie otrzymali oni od Boga?
    DzAp 10,1-5; 9-22; 34-35; 44-45

„W Cezarei mieszkał setnik kohorty italskiej – Korneliusz. Był to człowiek pobożny, z całym swoim domem żył w bojaźni Bożej, hojnie rozdawał ubogim jałmużnę i nieustannie modlił się do Boga. Około godziny dziewiątej miał widzenie. Ujrzał wtedy anioła Bożego, który wchodząc do niego powiedział: "Korneliuszu!" Ten zaś wpatrując się w niego, ze strachem zapytał: "O co chodzi, panie?" "Modlitwy twoje dotarły przed oblicze Boga, a jałmużny przypominały Mu o tobie - odpowiedział anioł. - Poślij teraz ludzi do Joppy, niech przyprowadzą Szymona Piotra.” (DzAp 10,1-5 BP);

„A nazajutrz, gdy oni byli w drodze i zbliżali się do miasta, wyszedł Piotr około godziny szóstej na dach, aby się modlić. Potem poczuł głód i chciał jeść; gdy zaś oni przyrządzali posiłek, przyszło nań zachwycenie I ujrzał otwarte niebo i zstępujący jakiś przedmiot, jakby wielkie lniane płótno, opuszczane za cztery rogi ku ziemi; Były w nim wszelkiego rodzaju czworonogi i płazy ziemi, i ptactwo niebieskie. I odezwał się do niego głos: Wstań, Piotrze, zabijaj i jedz! Piotr zaś rzekł: Przenigdy, Panie, bo jeszcze nigdy nie jadłem nic skalanego i nieczystego. A głos znowu po raz wtóry do niego: Co Bóg oczyścił, ty nie miej za skalane. A stało się to po trzykroć, po czym przedmiot został wzięty do nieba. Podczas gdy Piotra dręczyła jeszcze niepewność, co mogło oznaczać widzenie, które miał, mężowie wysłani przez Korneliusza, dopytawszy się o dom Szymona, stanęli u bramy I odezwawszy się, dowiadywali się, czy Szymon, zwany Piotrem, przebywa tam w gościnie. A gdy Piotr zastanawiał się jeszcze nad widzeniem, rzekł mu Duch: Oto szukają cię trzej mężowie; Wstań przeto, zejdź i udaj się z nimi bez wahania, bo Ja ich posłałem, Wtedy Piotr zszedł do mężów i rzekł: Jestem tym, którego szukacie; co za przyczyna sprowadziła was tutaj? A oni rzekli: Setnik Korneliusz, mąż sprawiedliwy i bogobojny, cieszący się uznaniem całego narodu żydowskiego, otrzymał od anioła świętego polecenie, aby cię wezwać do swojego domu i posłuchać tego, co masz do powiedzenia.” (DzAp 10,9-22 BW);

„Wtedy Piotr przemówił w dłuższym wywodzie: Przekonuję się, że Bóg naprawdę nie ma względu na osoby. Ale w każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie.” (DzAp 10,34-35 BT4);

„Piotr zabrał głos: "Teraz z całą pewnością rozumiem, że Bóg nie gardzi żadnym człowiekiem, ale w każdym narodzie miły Mu jest ten, kto jest bogobojny i prawy." (DzAp 10,34-35 BP);

„Wtedy Piotr zaczął swoje przemówienie: - Naprawdę rozumiem coraz lepiej, że wobec Boga wszyscy ludzie są równi, dlatego przygarnia on do siebie wszystkich pobożnych i prawych, bez względu na to, z jakiego pochodzą narodu.” (DzAp 10,34-35 WSP);

„A gdy Piotr jeszcze mówił te słowa, zstąpił Duch Święty na wszystkich słuchających mowy i zdumieli się nawróceni Żydzi, którzy przybyli z Piotrem, że na pogan wylany został dar Ducha Świętego.” (DzAp 10,44-45  Lub).

6. Czy uczniowie  Pana  Jezusa głosili Ewangelię w jednym miejscu?  Czego wymagała od nich aktywna służba?
    DzAp 8,5; 14; 26; 9,32; 13,4-5; 13-14; 15,40-16,1; 20,13-16; 28,11-14

„Filip udał się do Samarii i jej mieszkańcom mówił o Chrystusie.” (DzAp 8,5 Pau);

„A kiedy apostołowie w Jerozolimie usłyszeli, że Samaria przyjęła Słowo Boga, wysłali do nich Piotra i Jana.” (DzAp 8,14 NBG);

„A anioł Pana przemówił do Filipa tymi słowy: Wstań i idź na południe na drogę, która schodzi z Jerozolimy do Gazy. Jest to droga pustynna.” (DzAp 8,26 BPD);

„Zdarzyło się, że Piotr podczas podróży, jaką odbywał po wszystkich gminach, zawitał także do świętych mieszkających w Lyddzie.” (DzAp 9,32 Kow);

„A oni, posłani przez Ducha Świętego, poszli do Seleucji i stamtąd odpłynęli do Cypru. I gdy przybyli do Salaminy, głosili słowo Boże w synagogach żydowskich. A mieli z sobą i Jana do pomocy.” (DzAp 13,4-5 Lub);

„A Paweł i jego towarzysze opuścili Pafos i przybyli do Perge w Pamfilii. Jan zaś odłączył się od nich i wrócił do Jerozolimy. A oni opuścili Perge, dotarli do Antiochii Pizydyjskiej, a w dzień szabatu weszli do synagogi i usiedli.” (DzAp 13,13-14 UBG);

„Paweł natomiast, polecony przez braci łasce Pana, dobrał sobie Sylasa i także odszedł. Przechodzili razem przez Syrię i Cylicję, umacniając tamtejsze kościoły. W trakcie podróży Paweł dotarł też do Derbe i Listry. Mieszkał tam pewien uczeń o imieniu Tymoteusz. Był on synem wierzącej Żydówki, a jego ojciec był Grekiem.” (DzAp 15,40-16,1 EIB);

„A my wsiadłszy wcześniej na okręt, popłynęliśmy do Assos, skąd mieliśmy zabrać Pawła; tak bowiem zarządził zamierzając sam udać się pieszo. Gdy więc spotkał się z nami w Assos, zabraliśmy go i dopłynęliśmy do Mitylene. Stąd zaś odpłynąwszy, nazajutrz przybyliśmy na wprost Chios, na drugi dzień popłynęliśmy do Samos, a jeszcze dzień później przybyliśmy do Miletu. Albowiem Paweł postanowił był ominąć Efez, aby nie musiał tracić czasu w Azji. Spieszył się bowiem, aby jeśli to możliwe, w dzień Pięćdziesiątnicy stanąć w Jerozolimie. ” (DzAp 20,13-16 Dąb);

„Po trzech miesiącach wyruszyliśmy na aleksandryjskim statku, mającym za znak Dioskurów. Zimował on na tej wyspie. Gdy dopłynęliśmy do Syrakuz, zatrzymaliśmy się na trzy dni. Stamtąd trzymając się brzegu, dotarliśmy do Regium. A gdy dzień później podniósł się wiatr południowy, w dwa dni przybyliśmy do Puteoli. Znaleźliśmy tam braci, u których, zaproszeni, zatrzymaliśmy się na siedem dni. Tak dotarliśmy do Rzymu.” (DzAp 28,11-14 Pop).       

7. Jakie były rezultaty pracy apostołów? Jak myślisz, dlaczego byli tak skuteczni?
   
 

Zbawienna misja Pana Jezusa cz. III

Lekcja 12 ------- 24.03.2018

Tekst przewodni: Gal 1,4

„On to ofiarował siebie samego za nasze grzechy, aby nas uwolnić od zła, które towarzyszy temu życiu. Taka była wola Boga, naszego Ojca.” (Gal 1,4 BP);

„On wydał samego siebie za nasze grzechy, aby nas wyrwać z obecnego złego świata zgodnie z wolą Boga, naszego Ojca.” (Gal 1,4 Pau).

1. Czy przebywający  z  Jezusem Chrystusem ludzie byli  zawsze  zadowoleni z tego,  co robił i mówił?
    Mr 5,13-17; J 8,59; 10,31

„I pozwolił im. Wtedy duchy nieczyste wyszły i wstąpiły w świnie. I tak stado liczące około dwóch tysięcy zwaliło się po spadzistym brzegu do morza i utonęło w nim. A pasterze uciekli i rozpowiedzieli o wszystkim w mieście i po całej okolicy. Wychodzili tedy ludzie, żeby zobaczyć, co się stało. Przyszedłszy do Jezusa, zobaczyli opętanego, w którym był legion. Siedział ubrany i przy zdrowych zmysłach. I ogarnęło ich przerażenie. Ci zaś, którzy wszystko widzieli, opowiedzieli, co się działo z opętanym, [wspominając] także o świniach. Wtedy zaczęli Go prosić usilnie, żeby odszedł poza granice ich kraju.” (Mr 5,13-17 BR);

„Na to oni porwali za kamienie, aby rzucić w Niego, lecz Jezus znikł im sprzed oczu i wyszedł ze świątyni.” (J 8,59 BR);

„I znowu Żydzi porwali kamienie, aby Go ukamienować.” (Jan 10,31 BT4).

2. Do jakich przemyśleń dochodzili świadkowie wielu Jego cudów?
    Jan 11,45-53; 12,42-43

„Wielu więc z Żydów, którzy przyszli do Marii i ujrzeli to, czego dokonał Jezus, uwierzyło w niego. A niektórzy z nich odeszli do faryzeuszów i powiedzieli im, czego dokonał Jezus. Tedy arcykapłani i faryzeusze zwołali Radę Najwyższą i mówili: Cóż uczynimy? Człowiek ten dokonuje wielu cudów. Jeśli go tak zostawimy, wszyscy uwierzą w niego; wtedy przyjdą Rzymianie i zabiorą naszą świątynię i nasz naród. A jeden z nich, Kaifasz, który tego roku był arcykapłanem, rzekł do nich: Wy nic nie wiecie, i nie myślicie, że lepiej jest dla nas, by jeden człowiek umarł za lud, niż żeby wszystek ten lud zginął. A tego nie mówił sam z siebie, ale jako arcykapłan w owym roku prorokował, że Jezus miał umrzeć za naród. A nie tylko za naród, lecz też aby zebrać w jedno rozproszone dzieci Boże. Od tego też dnia naradzali się, aby go zabić.” (Jan 11,45-53 BW);

„Mimo to wielu z przywódców uwierzyło w Niego, lecz z powodu faryzeuszów nie przyznawali się, żeby ich nie wykluczono z synagogi. Bo miłowali bardziej chwałę ludzką niż chwałę Bożą.” (Jan 12,42-43 Lub).

3. Czego świadom był  Jezus Chrystus,  i  jakimi  słowami  przekazywał  tę  informację  swoim uczniom?
    Mt 16,21

„Od tej pory zaczął Jezus Chrystus tłumaczyć uczniom swoim, że musi pójść do Jerozolimy, wiele wycierpieć od starszych arcykapłanów i uczonych w Piśmie, że musi być zabity i trzeciego dnia wzbudzony z martwych. Od tej pory zaczął Jezus Chrystus tłumaczyć uczniom swoim, że musi pójść do Jerozolimy, wiele wycierpieć od starszych arcykapłanów i uczonych w Piśmie, że musi być zabity i trzeciego dnia wzbudzony z martwych.” (Mt 16,21 BW).

4. Co uczynił nasz Pan, zanim został pojmany przez Rzymian?
    Mt 26,36-46

„Wtedy przyszedł Jezus z nimi do ogrodu, zwanego Getsemani, i rzekł do uczniów: Usiądźcie tu, Ja tymczasem odejdę tam i będę się modlił. Wziąwszy z sobą Piotra i dwóch synów Zebedeusza, począł się smucić i odczuwać trwogę. Wtedy rzekł do nich: Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie ze Mną. I odszedłszy nieco dalej, upadł na twarz i modlił się tymi słowami: Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich. Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty. Potem przyszedł do uczniów i zastał ich śpiących. Rzekł więc do Piotra: Tak, jednej godziny nie mogliście czuwać ze Mną? Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe. Powtórnie odszedł i tak się modlił: Ojcze mój, jeśli nie może ominąć Mnie ten kielich, i muszę go wypić, niech się stanie wola Twoja. Potem przyszedł i znów zastał ich śpiących, bo oczy ich były senne. Zostawiwszy ich, odszedł znowu i modlił się po raz trzeci, powtarzając te same słowa. Potem wrócił do uczniów i rzekł do nich: Śpicie jeszcze i odpoczywacie? A oto nadeszła godzina i Syn Człowieczy będzie wydany w ręce grzeszników. Wstańcie, chodźmy; oto blisko jest mój zdrajca.” (Mt 26,36-46 BT2). 

5. Jakiego ostatniego cudu dokonał Jezus Chrystus w czasie ziemskiej pielgrzymki?
    Łk 22,47-51

„Gdy On jeszcze mówił, oto tłum oraz jeden z Dwunastu zwany Judaszem, idąc przed nimi zbliżył się do Jezusa, aby Go pocałować. Jezus zaś powiedział do niego: Judaszu, pocałunkiem wydajesz Syna Człowieczego? Gdy ci, którzy byli przy Nim, zobaczyli, na co się zanosi, zapytali: Panie, czy mamy bić mieczem? A jeden z nich uderzył sługę arcykapłana i odciął mu prawe ucho. Jezus zaś odpowiedział: Dosyć tego! Po czym dotknął ucha i wyleczył go.” (Łk 22,47-51 BPD).

6. Jak wyglądały ostatnie chwile misji naszego Pana?
    Jan 19,15-18; 28-30

„Ci natomiast zakrzyknęli: „Precz! Precz! Ukrzyżuj Go!”. Piłat więc ich zapytał: „Waszego króla mam ukrzyżować?”. Wyżsi kapłani odpowiedzieli: „Nie mamy króla oprócz cesarza”. Wtedy Piłat wydał Go im na ukrzyżowanie. Oni zaś zabrali Jezusa. A Jezus, dźwigając krzyż dla siebie, przyszedł na tak zwane Miejsce Czaszki, które po hebrajsku nazywa się Golgota. Tam Go ukrzyżowano, a wraz z Nim - z jednej i drugiej strony - jeszcze dwóch innych; Jezusa zaś w środku.” (Jan 19,15-18 Pau);

„Potem Jezus, wiedząc, że się już wszystko wykonało, aby się wypełniło Pismo, powiedział: Pragnę. A stało tam naczynie pełne octu; włożywszy więc na pręt hizopu gąbkę nasiąkniętą octem, podali mu do ust. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: Wykonało się! I skłoniwszy głowę, oddał ducha.” (Jan 19,28-30 BW).

7. Jaki   będzie  ostateczny  efekt   służby  naszego  Pana?   Do  kogo  należy  ostateczna  ocena wyników pracy każdego z nas?
    Mt 16,27; Obj 2,12-14

„Albowiem Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego z aniołami swymi, i wtedy odda każdemu według uczynków jego.” (Mt 16,27 BW);

„Gdy więc Syn Człowieczy przybędzie wraz ze swymi aniołami w blasku chwały swojego Ojca, wtedy odpłaci każdemu zgodnie z jego postępowaniem.” (Mt 16,27 Pau);

„A do anioła zboru w Pergamie napisz: To mówi Ten, który ma ostry miecz obosieczny. Wiem, gdzie mieszkasz, tam, gdzie jest tron szatana; a jednak trzymasz się mocno mego imienia i nie zaparłeś się wiary we mnie, nawet w dniach, kiedy Antypas, świadek mój wierny, został zabity u was, gdzie szatan ma swoje mieszkanie. Lecz mam ci nieco za złe, mianowicie, że są tam tacy, którzy trzymają się nauki Balaama, który nauczał Balaka, jak uwodzić synów izraelskich, by spożywali rzeczy bałwanom ofiarowane i uprawiali nierząd.” (Obj 2,12-14 BW). 

Zbawienna misja Pana Jezusa cz. II

Lekcja 11 ------- 17.03.2018 r.

Tekst przewodni: Mt 11,28

„Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię.” (Mt 11,28 BT4);

„Pójdźcie do mnie wszyscy, którzyście spracowani i obciążeni, a Ja wam sprawię odpocznienie.” (Mt 11,28 BG).

1. Jaki akt w życiu Jezusa Chrystusa poprzedził Jego publiczną działalność?
    Mt 3,13-17  

„Wtedy przyszedł Jezus z Galilei nad Jordan, do Jana, aby się dać ochrzcić przez niego. Ale Jan odmawiał mu, mówiąc: Ja potrzebuję chrztu od ciebie, a ty przychodzisz do mnie? A Jezus, odpowiadając, rzekł do niego: Ustąp teraz, albowiem godzi się nam wypełnić wszelką sprawiedliwość. Tedy mu ustąpił. A gdy Jezus został ochrzczony, wnet wystąpił z wody, i oto otworzyły się niebiosa, i ujrzał Ducha Bożego, który zstąpił w postaci gołębicy i spoczął na nim. I oto rozległ się głos z nieba: Ten jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem.” (Mt 3,13-17 BW).

2. Czego chciał dokonać szatan, aby unicestwić Boży plan zbawienia?
    Mt 4,1-11 

„Wtedy Duch wyprowadził Jezusa na pustynię, aby był kuszony przez diabła. A gdy przepościł czterdzieści dni i czterdzieści nocy, odczuł w końcu głód. Wtedy przystąpił kusiciel i rzekł do Niego: Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz, żeby te kamienie stały się chlebem. Lecz On mu odparł: Napisane jest: Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych. Wtedy wziął Go diabeł do Miasta Świętego, postawił na narożniku świątyni i rzekł Mu: Jeśli jesteś Synem Bożym, rzuć się w dół, jest przecież napisane: Aniołom swoim rozkaże o tobie, a na rękach nosić cię będą, byś przypadkiem nie uraził swej nogi o kamień. Odrzekł mu Jezus: Ale jest napisane także: Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego. Jeszcze raz wziął Go diabeł na bardzo wysoką górę, pokazał Mu wszystkie królestwa świata oraz ich przepych i rzekł do Niego: Dam Ci to wszystko, jeśli upadniesz i oddasz mi pokłon. Na to odrzekł mu Jezus: Idź precz, szatanie! Jest bowiem napisane: Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz. Wtedy opuścił Go diabeł, a oto aniołowie przystąpili i usługiwali Mu. (Mt 4,1-11 BT4);

„Następnie Jezus został poprowadzony przez Ducha na pustkowie, aby był poddany próbie przez diabła. A po przeposzczeniu czterdziestu dni i czterdziestu nocy, zgłodniał. Wtedy podszedł do Niego kusiciel i powiedział: Jeśli jesteś Synem Boga, powiedz, aby te kamienie stały się chlebem. On zaś odpowiedział: Napisano: Nie samym chlebem człowiek żyć będzie, ale każdym słowem wychodzącym z ust Boga. Wtedy diabeł wziął Go z sobą do miasta świętego i postawił Go na szczycie świątyni i powiedział: Jeśli jesteś Synem Boga, rzuć się w dół, napisano bowiem: Aniołom swoim przykaże o tobie i na ręce cię podniosą, byś czasem swojej stopy nie uraził o kamień. Jezus mu odpowiedział: Znów napisano: Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego. Ponownie wziął Go diabeł na bardzo wysoką górę i pokazał mu wszystkie królestwa świata wraz z ich chwałę. i powiedział do Niego: Dam Cito wszystko, jeśli upadniesz i złożysz mi pokłon. Wtedy Jezus skierował do Niego słowa: Odejdź, szatanie! Gdyż napisano: Panu swojemu Bogu będziesz oddawał pokłon i tylko Jemu samemu będziesz usługiwał. Wtedy diabeł pozostawił Go, a oto aniołowie podeszli i usługiwali Mu.” (Mt 4,1-11 BPD).

3. W jaki sposób nasz Pan przygotował swoją misję, czego oczekiwał od powołanych uczniów?
    Mt 10,1-15; Łk 10,1-2

„I przywoławszy dwunastu swoich uczniów, dał im taką władzę nad nieczystymi duchami, że je wyrzucali i uzdrawiali wszelkie choroby i wszelką niemoc. A oto imiona dwunastu apostołów: pierwszy Szymon, zwany Piotrem, i brat jego Andrzej, i Jakub, syn Zebedeusza, i brat jego Jan. Filip i Bartłomiej, Tomasz i celnik Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Tadeusz, Szymon Kananejczyk i Judasz Iskariota, ten, który Go zdradził. Jezus wysłał tych dwunastu, dając im takie polecenie: Nie chodźcie do pogan ani nie wchodźcie do miasta Samarytan. Idźcie raczej do owiec, które zginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Zbliżyło się królestwo niebieskie! Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie czarty. Darmoście wzięli, darmo dawajcie. Nie bierzcie z sobą złota ani srebra, ani drobnych pieniędzy do trzosów. Ani torby podróżnej na drogę, ani dwóch sukni, ani sandałów, ani laski, bo wart jest robotnik swojej strawy. A kiedy wejdziecie do jakiegoś miasta albo wioski, dowiedzcie się, czy jest tam ktoś godny, i zamieszkajcie u niego aż do waszego odejścia. I wchodząc do domu pozdrówcie go. A jeśli ten dom będzie na to zasługiwał, niech wasz pokój spłynie na niego, a jeśli nie będzie zasługiwał, niech wasz pokój powróci do was. A jeśli was ktoś nie przyjął i nie słuchał waszych nauk, wyjdźcie z tego domu czy miasta i otrząśnijcie pył z waszych nóg. Zaprawdę, mówię wam: W dzień sądu lżej będzie ziemi Sodomitów i Gomorejczyków aniżeli temu miastu." (Mt 10,1-15 BP);

„Następnie wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo.” (Łk 10,1-2 BT4).

4. Jaki charakter miała działalność Pana Jezusa?
    Ps 51,15; Mt 5,1-2; Mt 9,35-36

„Chcę nieprawych nauczyć dróg Twoich i nawrócą się do Ciebie grzesznicy." (Ps 51,15 BT4);

„Wtedy zacznę grzeszników nauczać dróg Twoich, a bezbożni będą się nawracać ku Tobie.” (Ps 51,15 BR);

„Jezus, widząc tłumy, wyszedł na górę. Gdy usiadł, zbliżyli się do Niego uczniowie. Wtedy odezwał się i zaczął nauczać.” (Mt 5,1-2 Pau);

„I obchodził Jezus wszystkie miasta i wioski, nauczał w ich synagogach i zwiastował ewangelię o Królestwie, i uzdrawiał wszelką chorobę i wszelką niemoc. A widząc lud, użalił się nad nim, gdyż był utrudzony i opuszczony jak owce, które nie mają pasterza.” (Mt 9,35-36 BW);

„Mimo to Jezus chodził po miastach i wsiach, nauczał w synagogach i głosił Dobrą Nowinę o Królestwie Bożym, a także leczył z każdej choroby i dolegliwości. Gdy patrzył na lud, było mu go bardzo żal, że taki udręczony i zagubiony jak owce bez pasterza.” (Mt 9,35-36 WSP).

5. W jaki  sposób  Bóg  uwierzytelniał  Pana  Jezusa jako nauczyciela?  Jakie czyny przynosiły sławę naszemu Zbawicielowi?
    Mt 8,14-17; Mt 4,23-25

„Jezus wszedł do domu Piotra i zobaczył, że jego teściowa leży w gorączce. Dotknął jej ręki i gorączka ustąpiła. A teściowa wstała i usługiwała Mu. Wieczorem przyprowadzano do Niego wielu opętanych. A On słowem wyrzucał złe duchy i uzdrawiał wszystkich chorych. Tak spełniło się słowo przekazane przez proroka Izajasza: On wziął na siebie nasze słabości i dźwigał nasze choroby.” (Mt 8,14-17 Pau);

„I obchodził Jezus całą Galileę, nauczając w ich synagogach i głosząc ewangelię o Królestwie i uzdrawiając wszelką chorobę i wszelką niemoc wśród ludu. I rozeszła się wieść o nim po całej Syrii. I przynosili do niego wszystkich, którzy się źle mieli i byli nawiedzeni różnymi chorobami i cierpieniami, opętanych, epileptyków i sparaliżowanych, a On uzdrawiał ich. I szły za nim liczne rzesze z Galilei i z Dziesięciogrodu, i z Jerozolimy, i z Judei, i z Zajordania.” (Mt 4,23-25 BW).

6. Jak wyczerpująca była służba naszego Pana?
    Mt 8,20; Mr 4,38 Icz.; 6,30-31; Łk 6,12; 8,43-46

„A Jezus rzekł doń: Lisy mają swe nory, a ptaki niebieskie swe gniazda; lecz Syn Człowieczy nie ma gdzie głowy położyć.” (Mt 8,20 Kow);

„Jezus mu mówi: Lisy mają jamy i ptaki latające pod niebem mają gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma dachu nad głową.” (Mt 8,20 BP);

„On zaś spał w tyle łodzi na wezgłowiu.” (Mr 4,38 Icz. BT4);

„Jezus tymczasem spał z głową opartą o burtę w tylnej części łodzi.” (Mr 4,38 Icz. WSP);

„Wtedy Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco. Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu.” (Mr 6,30-31 BT2);

„W tym czasie Jezus wyszedł na górę, aby się modlić, i całą noc spędził na modlitwie do Boga.” (Łk 6,12 BT4);

„W tych dniach odszedł na górę, aby się modlić, i spędził całą noc na modlitwie do Boga.” (Łk 6,12 UBG);

„A kiedy tam szedł napierany przez tłumy, oto pewna kobieta chora od lat dwunastu na upływ krwi - wydała na lekarzy już cały swój majątek i żaden jej nie wyleczył - podeszła z tyłu i dotknęła się skraju Jego płaszcza. I natychmiast ustał krwotok. A Jezus zapytał: Kto Mnie dotknął? Gdy zaś nikt się nie przyznawał, odezwał się Piotr: Nauczycielu, całe tłumy napierają zewsząd i ściskają Cię. Jezus jednak powiedział: Dotknął Mnie ktoś, bo poczułem, jak wyszła ze Mnie moc.” (Łk 8,43-46 BW).

7. Czy czujesz się osobą powołaną przez Jezusa Chrystusa?  W jaki sposób służysz Bogu?  Czy miewasz kłopoty w służbie i codziennych obowiązkach?    

Zbawienna misja Pana Jezusa cz. I

  Lekcja 10 ------- 10.03.2018 r.

Tekst przewodni: Mt 1,23

„Oto panna pocznie i porodzi syna, i nadadzą mu imię Immanuel, co się wykłada: Bóg z nami.” (Mt 1,23 BW);

„Oto dziewica będzie brzemienna i urodzi syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, co się tłumaczy: Bóg z nami.” (Mt 1,23 UBG).

1. W jakich okolicznościach narodził się nasz Pan, Jezus Chrystus?

Mt 1,18-25

„Z pochodzeniem Jezusa Chrystusa było natomiast tak: Po zaręczeniu Jego Matki Marii Józefowi, przed ich zejściem się, została znaleziona w ciąży z Ducha Świętego. Józef natomiast, jej mąż, jako [człowiek] prawy, nie zamierzał jej zniesławiać, lecz chciał się z nią bez rozgłosu rozwieść, gdy to rozważał, oto we śnie ukazał mu się anioł Pana i powiedział: Józefie, synu Dawida, nie bój się przygarnąć Marii, twojej żony, gdyż to, co się w niej poczęło, jest z Ducha Świętego. Urodzi Syna i nadasz mu imię Jezus; On bowiem zbawi swój lud swój od jego grzechów. A to wszystko się stało, aby się wypełniło to, co zostało wypowiedziane przez Pana za pośrednictwem proroka: Oto panna pocznie i urodzi syna, i nadadzą mu imię Immanuel, co się wykłada: Bóg z nami. Gdy zaś Józef obudził się ze snu, zrobił tak, jak mu rozkazał anioł Pana i przygarnął swoją żonę. Nie obcował z nią jednak, dopóki nie urodziła Syna - i nadał Mu imię Jezus.” (Mt 1,18-25 BPD).

2. Jakie niebezpieczeństwo groziło Jezusowi, jak sobie z nim poradzili rodzice?

Mt 2,13-18

„Gdy oni odeszli, Józefowi ukazał się we śnie anioł Pański i powiedział: „Wstań, zabierz Dziecko i Jego Matkę i uciekaj do Egiptu. Zostań tam, dopóki nie dam ci znać. Bo Herod będzie szukał Dziecka, żeby Je zabić”. On wstał jeszcze w nocy, zabrał Dziecko i Jego Matkę i udał się do Egiptu. Pozostał tam aż do śmierci Heroda. Tak spełniło się słowo PANA napisane przez proroka: Z Egiptu wezwałem mojego Syna. Gdy Herod spostrzegł, że mędrcy go zwiedli, bardzo się rozgniewał i kazał zabić w Betlejem i w całej okolicy wszystkich chłopców poniżej dwóch lat, stosownie do czasu, o którym się dowiedział od mędrców. Tak spełniło się słowo przekazane przez proroka Jeremiasza: W Rama usłyszano krzyk, płacz i wielki lament. Rachel opłakuje swoje dzieci i nie chce, by ją pocieszano, bo ich już nie ma.” (Mt 2,13-18 Pau).

3. Jakimi cechami wyróżniał się On od wczesnego dzieciństwa?

Łk 2,40; 52

„A dziecię rosło i nabierało sił, było pełne mądrości, i łaska Boża była nad nim.” (Łk 2,40 BW);

„Dziecko zaś rosło i nabierało sił, napełniając się mądrością, a łaska Boża była z Nim.” (Łk 2,40 BP);

„Tam chłopiec dorastał i rozwijał się; odznaczał się niezwykłą mądrością, a Bóg darzył go szczególną łaską.” (Łk 2,40 WSP);

„Jezus zaś wzrastał w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi.” (Łk 2,52 Lub);

„A Jeszua wzrastał zarówno w mądrości, jak i pod względem fizycznym, zyskując życzliwość tak wśród ludzi, jak i u Boga.” (Łk 2,52 Stern).

4. Co Słowo Boże mówi o Jego rodzinie, czym między innymi zajmował się nasz Pan przed swoją publiczną działalnością?

Mt 13,55; Mr 6,3

„Czyż nie jest to syn cieśli? Czyż matce jego nie jest na imię Maria, a braciom jego Jakub, Józef, Szymon i Juda?” (Mt 13,55 BW);

„Przecież to syn cieśli, Maria to jego matka, a Jakub, Józef, Szymon i Juda to jego bracia.” (Mt 13,55 WSP);

„Czy to nie jest ów cieśla, syn Marii, i brat Jakuba, i Jozesa, i Judy, i Szymona? A jego siostry, czyż nie ma ich tutaj u nas? I gorszyli się nim.” (Mr 6,3 BW);

„Czy to nie jest ten cieśla, syn Marii, brat Jakuba, Jozesa, Judy i Szymona? Czy Jego siostry nie mieszkają wśród nas? I stopniowo odwracali się od Niego. .” (Mr 6,3 EIB);

„Czyż nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? A siostry Jego czyż nie żyją także tu u nas? I wątpili w Niego.” (Mr 6,3 BR).

5. Czego doświadczyli rodzice przebywając w Jerozolimie?

Łk 2,42-51

„Gdy ukończył dwanaście lat, zgodnie ze zwyczajem udali się na Święto. A gdy skończyli dni [święta] i już wracali, chłopiec Jezus, pozostał w Jerozolimie. Rodzice jednak nie wiedzieli o tym. Przekonani zaś, że jest gdzieś w gromadzie pielgrzymów, uszli dzień drogi, po czym zaczęli Go szukać wśród krewnych i znajomych. Gdy Go jednak nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy i tam nie ustawali Go szukać. I oto po trzech dniach znaleźli Go w świątyni. Siedział tam w kręgu nauczycieli, słuchał ich i zadawał im pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni Jego rozumem i Jego odpowiedziami. Na Jego widok zdziwili się, a Jego Matka powiedziała do Niego: Dziecko, dlaczego nam to zrobiłeś? Oto Twój ojciec i ja z bólem Cię szukaliśmy. Wtedy im odpowiedział: Co [się stało], że Mnie szukaliście? Czy nie wiedzieliście, że w tym, co jest mego Ojca, Ja być muszę? Lecz oni nie zrozumieli tego słowa, które im powiedział. Poszedł więc z nimi, przyszedł do Nazaretu i był im uległy. Jego Matka natomiast zachowywała wszystkie te słowa66 w swoim sercu.” (Łk 2,42-51 BPD);

„Gdy [Jezus] miał lat dwanaście, również udali się tam, zgodnie ze zwyczajem świątecznym. Po upływie uroczystości, gdy oni znajdowali się w drodze powrotnej, Jezus - jeszcze dziecko - został w Jerozolimie, o czym nie wiedzieli Jego rodzice. Sądząc, że jest On wśród pielgrzymujących, uszli dzień drogi, szukając Go wśród krewnych i znajomych. Nie znalazłszy Go jednak, wrócili do Jerozolimy, poszukując Go. I oto po trzech dniach znaleźli Go w świątyni: siedział pośrodku między nauczycielami, słuchał ich i zadawał im pytania. A wszyscy ci, którzy Go słuchali, byli pełni podziwu dla Jego rozsądku i dla samych odpowiedzi. I zobaczywszy Go, zdziwili się. A Matka powiedziała do Niego: Synu, cóżeś nam uczynił? Oto ojciec Twój i Ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie. A On rzekł do nich: Czemuście Mnie szukali? Czyż nie wiedzieliście, że byłem zajęty sprawami mego Ojca? Lecz oni nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem wyruszył z nimi i wrócił do Nazaretu, i był im posłuszny. Matka zaś Jego zachowywała wszystkie te słowa w swym sercu.” (Łk 2,42-51 BR);

„Kiedy miał lat dwanaście, poszli z pielgrzymką, jak nakazywał świąteczny zwyczaj. Święta się skończyły, oni wracali do domu, a chłopiec Jezus został w Jeruzalem, ale Jego rodzice nie wiedzieli o tym. Sądząc, że On wraca w gromadzie, uszli dzień drogi i zaczęli Go szukać wśród krewnych i znajomych. Kiedy Go nie znaleźli, powrócili do Jeruzalem i tam Go szukali. Po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni: siedział wśród nauczycieli, słuchał ich i zadawał im pytania. A wszyscy, słuchając Go, nie mogli się nadziwić Jego mądrości i odpowiedziom. Ujrzawszy Go, zdziwili się bardzo, a matka rzekła do Niego: Synu, dlaczegoś tak postąpił? Oto Twój ojciec i ja szukaliśmy ciebie strapieni. Powiedział do nich: Dlaczegoście Mnie szukali? Czyż nie wiedzieliście, że powinienem być w domu mego Ojca? Lecz oni nie zrozumieli tego, co im powiedział. I poszedł z nimi, i przybył do Nazaretu, i był im posłuszny. A Jego matka zachowywała wszystkie te słowa w sercu.” (Łk 2,42-51 BP).

6. Jakiego cudu dokonał nasz Pan, zanim rozpoczął publiczną działalność?

Jan 2,1-11

„A trzeciego dnia było wesele w Kanie Galilejskiej i była tam matka Jezusa. Zaproszono też Jezusa wraz z jego uczniami na to wesele. A gdy zabrakło wina, rzekła matka Jezusa do niego: Wina nie mają. I rzekł do niej Jezus: Czego chcesz ode mnie, niewiasto? Jeszcze nie nadeszła godzina moja. Rzekła matka jego do sług: Co wam powie, czyńcie! A było tam sześć stągwi kamiennych, ustawionych według żydowskiego zwyczaju oczyszczenia, mieszczących w sobie po dwa lub trzy wiadra. Rzecze im Jezus: Napełnijcie stągwie wodą! I napełnili je aż po brzegi. Potem rzekł do nich: Zaczerpnijcie teraz i zanieście gospodarzowi wesela! A oni zanieśli. A gdy gospodarz wesela skosztował wody, która się stała winem, (a nie wiedział, skąd jest, lecz słudzy, którzy zaczerpnęli wody, wiedzieli), przywołał oblubieńca i rzekł do niego: Każdy człowiek podaje najpierw dobre wino, a gdy sobie podpiją, wtedy gorsze; a tyś dobre wino zachował aż do tej chwili. Takiego pierwszego cudu dokonał Jezus w Kanie Galilejskiej; i objawił chwałę swoją, i uwierzyli weń uczniowie jego.” (Jan 2,1-11 BW).

7. Czy Twoim zdaniem ziemskie życie Jezusa Chrystusa odbiegało od znanych w tamtym czasie norm?

Jakim pouczeniem dla nas są wymienione w rozważaniach teksty?

Zmartwychwstanie sprawiedliwych

  Lekcja 9 ------- 03.03.2018 r.

Tekst przewodni: Łk 14,13.14

„Lecz gdy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych, ślepych. I będziesz błogosławiony, bo nie mają ci czym odpłacić. Odpłatę bowiem będziesz miał przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych.” (Łk 14,13,14 BW).

1. Jaką prawdę znał i potwierdzał ap. Paweł?

DzAp 24,15

„Mam w Bogu nadzieję, którą i oni podzielają, że nastąpi kiedyś zmartwychwstanie sprawiedliwych i niesprawiedliwych.” (DzAp 24,15 BP);

2. Kto zostanie wzbudzony podczas pierwszego zmartwychwstania?

1 Tes 4,13.16; 1 Kor 15,22,23; por. Obj 20,6

„A nie chcemy, bracia, abyście byli w niepewności co do tych, którzy zasnęli, abyście się nie smucili, jak drudzy, którzy nie mają nadziei. (,…) Gdyż sam Pan na dany rozkaz, na głos archanioła i trąby Bożej zstąpi z nieba; wtedy najpierw powstaną ci, którzy umarli w Chrystusie.” (1 Tes 4,13.16 BW);

„A teraz, bracia, chcemy, abyście poznali prawdę co do tych, którzy umarli, żebyście czasem nie smucili się tak, jak inni ludzie, (…) Bo sam Pan zstąpi z nieba z gromkim okrzykiem, na wezwanie jednego z władców anielskich i na dźwięk szofaru Bożego. Ci, którzy umarli zjednoczeni z Mesjaszem, powstaną jako pierwsi.” (1 Tes 4,13.16 stern);

„I jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy będą ożywieni, lecz każdy według własnej kolejności. Chrystus jako pierwszy, potem ci, co należą do Chrystusa, w czasie Jego przyjścia.” (1 Kor 15,22.23 BT4);

„Bo jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni. Każdy zaś we własnym szyku: jako pierwszy owoc - Chrystus; potem, w czasie Jego przyjścia, ci, którzy są Chrystusa.” (1 Kor 15,22.23 BPD);

„A jako w Adamie wszyscy umierają, tak i w Chrystusie wszyscy ożywieni będą. A każdy w swem rzędzie: Chrystus pierwiastki, potem ci którzy są Chrystusowi, którzy uwierzyli w przyście jego.” (1 Kor 15,22.23 JW);

„Błogosławiony i święty ten, który ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu; nad nimi druga śmierć nie ma mocy, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i panować z nim będą przez tysiąc lat.” (Obj 20,6 BW);

„Błogosławiony i święty, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu. Nad takimi nie ma władzy druga śmierć. Będą kapłanami Boga i Chrystusa i królować będą wraz z nim tysiąc lat.” (Obj 20,6 Kow);

„Błogosławiony i święty, który ma część w pierwszem zmartwychwstaniu; albowiem nad tymi wtóra śmierć mocy nie ma; ale będą kapłanami Bożymi i Chrystusowymi, i będą z nim królować tysiąc lat.” (Obj 20,6 BG).

3. W jaki sposób Pan Jezus mówił o pierwszym zmartwychwstaniu?

Łk 14,13.14

„Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych.” (Łk 14,13.14 BT2);

„Lecz gdy urządzasz przyjęcie, wołaj ubogich, ułomnych, beznogich, niewidomych. I będziesz szczęśliwy, gdyż nie mają dla ciebie nic w zamian. Swoją odpłatę otrzymasz w zmartwychwstaniu sprawiedliwych.” (Łk 14,13.14 BPD).

4. Gdzie nastąpi spotkanie sprawiedliwych z przychodzącym Panem?

1 Tes 4,16.17

„Gdyż sam Pan na dany rozkaz, na głos archanioła i trąby Bożej zstąpi z nieba; wtedy najpierw powstaną ci, którzy umarli w Chrystusie, potem my, którzy pozostaniemy przy życiu, razem z nimi porwani będziemy w obłokach w powietrze, na spotkanie Pana; i tak zawsze będziemy z Panem.” (1 Tes 4,16.17 BW);

„Sam bowiem Pan zstąpi z nieba na hasło i na głos archanioła, i na dźwięk trąby Bożej, a zmarli w Chrystusie powstaną pierwsi. Potem my, żywi i pozostawieni, wraz z nimi będziemy porwani w powietrze, na obłoki naprzeciw Pana, i w ten sposób zawsze będziemy z Panem.” (1 Tes 4,16.17 BT4);

„Bóg wyda rozkaz, archanioł to ogłosi i zabrzmią fanfary. Wtedy sam Pan zejdzie z nieba i najpierw powstaną ci. którzy umarli z wiarą w Chrystusa. My natomiast, którzy jeszcze będziemy żyli, zostaniemy razem z nimi nagle uniesieni wzwyż, ponad chmury, na spotkanie z Panem i już na zawsze z nim zostaniemy.” (1 Tes 4,16.17 WSP).

5. Dokąd zostaną zabrani wszyscy sprawiedliwi?

Jan 14,1-3; Obj 20,4

„Niechaj się nie trwoży serce wasze; wierzcie w Boga i we mnie wierzcie! W domu Ojca mego wiele jest mieszkań; gdyby było inaczej, byłbym wam powiedział. Idę przygotować wam miejsce. A jeśli pójdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę znowu i wezmę was do siebie, abyście, gdzie Ja jestem, i wy byli.” (Jan 14,1-3 BW);

„Uwolnijcie wasze serca od trwogi. Wierzcie w Boga, wierzcie również we Mnie. W domu mojego Ojca jest wiele mieszkań. Powiedziałbym wam, gdyby było inaczej; a Ja przecież idę, żeby przygotować dla was miejsce. Kiedy zaś odejdę i przygotuję wam już miejsce, przyjdę ponownie i zabiorę was do siebie, abyście byli tam, gdzie jestem Ja.” (Jan 14,1-3 BR);

„I widziałem trony, i usiedli na nich ci, którym dano prawo sądu; widziałem też dusze tych, którzy zostali ścięci za to, że składali świadectwo o Jezusie i głosili Słowo Boże, oraz tych, którzy nie oddali pokłonu zwierzęciu ani posągowi jego i nie przyjęli znamienia na czoło i na rękę swoją. Ci ożyli i panowali z Chrystusem przez tysiąc lat.” (Obj 20,4 BW);

„Zobaczyłem też trony, na których zasiadali posiadający władzę sądzenia. I ujrzałem dusze wszystkich ściętych za to, że świadczyli o Jezusie i o słowie Bożym, oraz dusze tych, którzy zginęli, ponieważ nie chcieli złożyć hołdu Bestii ani jej obrazowi, ani nie pozwolili wycisnąć znamienia na swym czole albo ręce. Wszyscy oni zmartwychwstali i przez tysiąc lat królowali z Chrystusem.” (Obj 20,4 BR).

6. Co się stanie z innymi ludźmi i Ziemią?

Łk 17,33-36

„Kto będzie się starał zachować swoje życie, straci je; a kto je straci, zachowa je. Powiadam wam: Tej nocy dwóch będzie na jednym posłaniu: jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. Dwie będą razem mleć na żarnach: jedna będzie wzięta, a druga zostawiona.” (Łk 17,33-36 BT5);

„Kto chce zachować swoje życie, straci je, a kto je straci, zachowa je. Mówię wam: Tej nocy dwóch będzie w jednym łóżku, jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. Dwie będą mleć razem, jedna będzie wzięta, a druga zostawiona. Dwaj będą na polu, jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony.” (Łk 17,33-36).

7. Co powinno być dla nas przestrogą i pociechą?

1 Tes 5,2-11

„Sami bowiem dokładnie wiecie, że dzień Pański przyjdzie tak, jak złodziej w nocy. Kiedy bowiem będą mówić: Pokój i bezpieczeństwo - tak niespodzianie przyjdzie na nich zagłada, jak bóle na brzemienną, i nie ujdą. Ale wy, bracia, nie jesteście w ciemnościach, aby ów dzień miał was zaskoczyć jak złodziej. Wszyscy wy bowiem jesteście synami światłości i synami dnia. Nie jesteśmy synami nocy ani ciemności. Nie śpijmy przeto jak inni, ale czuwajmy i bądźmy trzeźwi! Ci, którzy śpią, w nocy śpią, a którzy się upijają, w nocy są pijani. My zaś, którzy do dnia należymy, bądźmy trzeźwi, odziani w pancerz wiary i miłości oraz hełm nadziei zbawienia. Ponieważ nie przeznaczył nas Bóg, abyśmy zasłużyli na gniew, ale na osiągnięcie zbawienia przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, który za nas umarł, abyśmy, czy żywi, czy umarli, razem z Nim żyli. Dlatego zachęcajcie się wzajemnie i budujcie jedni drugich, jak to zresztą czynicie.” (1 Tes 5,2-11 BT4);

„Sami bowiem dokładnie wiecie, iż dzień Pański przyjdzie jak złodziej w nocy. Gdy mówić będą: Pokój i bezpieczeństwo, wtedy przyjdzie na nich nagła zagłada, jak bóle na kobietę brzemienną, i nie umkną. Wy zaś, bracia, nie jesteście w ciemności, aby was dzień ten jak złodziej zaskoczył. Wy wszyscy bowiem synami światłości jesteście i synami dnia. Nie należymy do nocy ani do ciemności. Przeto nie śpijmy jak inni, lecz czuwajmy i bądźmy trzeźwi. Albowiem ci, którzy śpią, w nocy śpią, a ci, którzy się upijają, w nocy się upijają. My zaś, którzy należymy do dnia, bądźmy trzeźwi, przywdziawszy pancerz wiary i miłości oraz przyłbicę nadziei zbawienia. Gdyż Bóg nie przeznaczył nas na gniew, lecz na osiągnięcie zbawienia przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, który umarł za nas, abyśmy, czy czuwamy, czy śpimy, razem z nim żyli. Dlatego napominajcie się nawzajem i budujcie jeden drugiego, co też czynicie.” (1 Tes 5,2-11 BW).