Boże powołanie

Lekcja 21 ------- 27.05.2017 r.

Tekst pamięciowy: Gal 5,6

„Albowiem w Chrystusie Jezusie ani obrzezanie, ani jego brak nie mają żadnego znaczenia, tylko wiara, która działa przez miłość.” (Gal 5,6 BT4);

1. W jaki sposób Ap. Paweł określa swoją misję?
    1 Tym 1,1; por. Ps 24,3-5

„Paweł, apostoł Chrystusa Jezusa z rozkazu Boga, Zbawiciela naszego, i Chrystusa Jezusa, nadziei naszej,” (1 Tym 1,1 BW);

„Któż wstąpi na górę Jahwe i kto stanie na Jego świętym miejscu? Ten, kto ma ręce nieskalane i czyste serce, kto duszy swej nie przywiązuje do fałszu i nie przysięga kłamliwie. Ten dostąpi błogosławieństwa Jahwe i sprawiedliwej nagrody od Boga, swego Zbawcy.” (Ps 24,3-5 BP).

2. Kim dla niego był młody Tymoteusz?
    1 Tym 1,2; por. 2 Tym 1,5; DzAp 16,1

„Do Tymoteusza, mojego dziecka zrodzonego w wierze: łaska, miłosierdzie i pokój od Boga Ojca i Chrystusa Jezusa, naszego Pana.” (1 Tym 1,2 Pau);

„Przywodzę sobie na pamięć nieobłudną wiarę twoją, która była zadomowiona w babce twojej Loidzie i w matce twojej Eunice, a pewien jestem, że i w tobie żyje.” (2 Tym 1,5 BW);

„Przybył także do Derbe i Listry. Był tam pewien uczeń imieniem Tymoteusz, syn Żydówki, która przyjęła wiarę, i ojca Greka.” (DzAp 16,1 BT2).

3. Przed jakimi zagrożeniami w budowaniu Zborów przestrzega Paweł Tymoteusza?
    1 Tym 1,3-4; 6-7

„Gdy wybierałem się do Macedonii, prosiłem cię, żebyś pozostał w Efezie i żebyś pewnym ludziom przykazał, aby nie nauczali inaczej niż my i nie zajmowali się baśniami i nie kończącymi się rodowodami, które przeważnie wywołują spory, a nie służą dziełu zbawienia Bożego, które jest z wiary.” (1 Tym 1,3-4 BW);

„Od czego niektórzy odstąpili i zwrócili się ku czczej gadaninie; Chcąc być nauczycielami prawa, nie rozumiejąc ani tego, co mówią, ani tego, co stanowczo twierdzą.” (1 Tym 1,6-7 UBG).

4. Co powinno być celem człowieka?
    1 Tym 1,5; por. Gal 5,6

„A celem tego, co przykazałem, jest miłość płynąca z czystego serca i z dobrego sumienia, i z wiary nieobłudnej.” (1 Tym 1,5 BW);

„Jeżeli bowiem stanowimy jedno z Jezusem Chrystusem, to ani obrzezanie, ani jego brak nie mają żadnego znaczenia. Liczy się jedynie wiara, owocująca czynami miłości.” (Gal 5,6 BR).

5. Jaką rolę w życiu każdego z nas spełnia Boże Prawo?
    1 Tym 1,7-11

„Chcieli uchodzić za uczonych w Prawie nie rozumiejąc ani tego, co mówią, ani tego, co stanowczo twierdzą. Wiemy zaś, że Prawo jest dobre, jeśli je ktoś prawnie stosuje, rozumiejąc, że Prawo nie dla sprawiedliwego jest przeznaczone, ale dla postępujących bezprawnie i dla niesfornych, bezbożnych i grzeszników, dla niegodziwych i światowców, dla ojcobójców i matkobójców, dla zabójców, dla rozpustników, dla mężczyzn współżyjących z sobą, dla handlarzy niewolnikami, kłamców, krzywoprzysięzców i [dla popełniających] cokolwiek innego, co jest sprzeczne ze zdrową nauką, w duchu Ewangelii chwały błogosławionego Boga, którą mi zwierzono.”  (1 Tym 1,7-11 BT4);

„Pragną być nauczycielami Prawa, a nie rozumieją ani tego, co sami twierdzą, ani spraw, o których rozprawiają z taką pewnością siebie. Nie ulega wątpliwości, że Prawo jest dobre, gdy człowiek posługuje się nim jak należy. Zresztą trzeba pamiętać, że prawa w ogóle są ustanowione nie dla tych, którzy żyją uczciwie, lecz dla tych, którzy źle czynią; którzy się buntują, nie szanując ani Boga samego, ani żadnej świętości; którzy nie wahają się pozbawić życia rodzonego ojca, matki lub innego człowieka; którzy dopuszczają się wszelkiego rodzaju rozpusty, uprawiają homoseksualizm, prowadzą handel niewolnikami, kłamią, składają fałszywe przysięgi i mają na sumieniu wiele innych występków sprzecznych ze zdrową nauką, stanowiącą treść przekazanej mi do głoszenia Dobrej Nowiny o Bogu, któremu należy się chwała i uwielbienie.” (1 Tym 1,7-11 BR).

6. Co  powinno  się  zmienić  w  Twoim  Zborze,   całym  Kościele?   Jakie   obecnie  zauważasz zagrożenia, jak im zaradzić?

Tymoteusz – umiłowany uczeń Apostoła Pawła

Lekcja 20 ------- 20.05.2017 r.

Tekst pamięciowy: 1 Kor 4,17

„Dlatego posłałem do was Tymoteusza, który jest moim umiłowanym i wiernym synem w Panu; ten wam przypomni postępowanie moje w Chrystusie, którego nauczam wszędzie, w każdym zborze.” (1 Kor 4,17 BW).

1. Z jakiej rodziny pochodził Tymoteusz?
    DzAp 16,1; 2 Tym 1,5

„Przybył też do Derbe, a następnie do Listry. Mieszkał tam pewien uczeń imieniem Tymoteusz. Jego matką była Żydówka, która przyjęła wiarę, a ojcem Grek.” (dzAp 16,1 Pau);

„Dobrze pamiętam twoją szczerą wiarę; mieszkała ona najpierw w sercu twojej babki, Lois, i twojej matki, Eunice, a przekonałem się, że mieszka także i w tobie.” (2 Tym 1,5 BP).

2. Jaką opinią cieszył się ten młody człowiek i jaką pracę wykonywał z Pawłem?
    DzAp 16,2-5

„Bracia z Listry i Ikonium dawali o nim dobre świadectwo. Paweł chciał go zabrać ze sobą, więc obrzezał go ze względu na Żydów, którzy mieszkali w tamtych stronach. Wszyscy bowiem wiedzieli, że jego ojciec był Grekiem. A gdy chodzili po miastach, przekazywali im nakazy ustanowione przez apostołów i starszych w Jerozolimie, których mieli przestrzegać. I tak kościoły utwierdzały się w wierze i każdego dnia wzrastały liczebnie.” (DzAp 16,2-5 UBG).

3. O czym świadczą sprawozdania opisane w dziejach Apostolskich?
    DzAp 17,14-15; 18,5; 19,22; 20,4

„Wtedy bracia wyprawili Pawła w dalszą drogę, w kierunku morza, a tam pozostał tylko Sylas i Tymoteusz. Ci zaś, którzy towarzyszyli Pawłowi, odprowadzili go aż do Aten i sami powrócili. Przez nich też Sylas i Tymoteusz otrzymali polecenie, aby czym prędzej przybyli do Pawła.” (DzAp 17,14-15 BR);

„Kiedy jednak Sylas i Tymoteusz przyszli z Macedonii, Paweł poświęcił się całkowicie Słowu, poświadczając Żydom, że Jezus jest Chrystusem.” (DzAp 18,5 BPD);

„Wysławszy więc dwóch swoich pomocników, Tymoteusza i Erasta, do Macedonii, sam pozostał jeszcze jakiś czas w prowincji Azji.” (DzAp 19,22 Kow);

„Aż do Azji towarzyszył mu Sopater, syn Pyrrusa z Berei, z Tesaloniczan Arystarch i Sekundus, Gajus z Derbe i Tymoteusz, z Azji Tychik i Trofim.” (DzAp 20,4 BT4).

4. W   jakich   trudnych   okolicznościach   Apostoł    Paweł   posłał  Tymoteusza do Zboru Korynckiego? 
    1 Kor 4,14-19

„Nie piszę tego, aby was zawstydzić, lecz żeby was upomnieć jak moje dzieci ukochane. Chociaż mielibyście dziesięć tysięcy wychowawców w Chrystusie, to jednak niewielu macie ojców. Ja natomiast stałem się waszym ojcem w Chrystusie Jezusie, ponieważ oznajmiłem wam dobrą nowinę. Błagam więc was: naśladujcie mnie! Dlatego posłałem do was Tymoteusza, moje ukochane i wierne w Panu dziecko. On przypomni wam moje nauki o postępowaniu w Chrystusie Jezusie; to, czego nauczam wszędzie i w każdym kościele. Niektórzy unieśli się pychą, ponieważ nie przybywam do was. Wkrótce jednak przybędę, o ile Pan zechce, a wówczas nie będę brał pod uwagę słów tych, których pycha uniosła, lecz ich czyny.” (1 Kor 4,14-19 BP).

5. Jakie wyzwania czekały Tymoteusza w Zborze w Tesalonikach?
    1 Tes 1,1; 3,2-6 

„Paweł, Sylwan i Tymoteusz do zboru Tesaloniczan w Bogu Ojcu i Panu Jezusie Chrystusie: Łaska wam i pokój.” (1 Tes 1,1 BW);

„A Tymoteusza, brata naszego i sługę Bożego w głoszeniu Ewangelii Chrystusa, wysłaliśmy, aby was utwierdził i umocnił w waszej wierze, tak aby nikt się nie chwiał pośród tych ucisków. Po to bowiem, jak wiecie, zostaliśmy ustanowieni. Albowiem gdy pośród was przebywaliśmy, zapowiadaliśmy wam, że będziemy cierpieć ucisk, co też, jak wiecie, się stało. Dlatego nie mogąc tego dłużej znosić, posłałem [go], aby zbadał wiarę waszą, czy przypadkiem nie zwiódł was kusiciel i czy trud nasz nie okazał się daremny. Teraz - kiedy Tymoteusz od was wrócił do nas i kiedy doniósł nam radosną wieść o wierze i miłości waszej, a i o tym, że zawsze zachowujecie o nas dobrą pamięć i że bardzo pragniecie nas zobaczyć, podobnie jak my was.” (1 Tes 3,2-6 BT4).

6. Z jakim uznaniem i uczuciami odnosi się Paweł do swojego młodego ucznia?
    1 Kor 4,17; 16,10; Flp 2,20

„Dlatego posłałem do was Tymoteusza, który jest moim umiłowanym i wiernym synem w Panu; ten wam przypomni postępowanie moje w Chrystusie, którego nauczam wszędzie, w każdym zborze.” (1 Kor 4,17 BW);

„Gdy przybędzie Tymoteusz, to uważajcie, by mógł przebywać wśród was bez obaw. Przecież on tak samo jak ja pracuje dla sprawy Pana.” (1 Kor 16,10 Pau);

„A jeśliby przyszedł Tymoteusz, patrzcie aby bezpiecznie mieszkał między wami, bo uczynek Pański sprawuje jako i ja.” (1 Kor 16,10 BB);

„Nie mam bowiem poza nim nikogo, kto by się ze mną tak zgadzał, a zarazem tak szczerze troszczył się o was.” (Flp 2,20 BP).

7. Jakie wymierne korzyści dla Ciebie przynosi praca dla Pana, czy staje się ona okazją do nowych przyjaźni, wzajemnego poświęcenia? 

Zwiastowanie Ewangelii

Lekcja 19 ------- 13.05.2017 r.

Tekst pamięciowy: Rz 1,16

„Albowiem nie wstydzę się Ewangelii Chrystusowej, jest ona bowiem mocą Bożą ku zbawieniu każdego, kto wierzy, najpierw Żyda, potem Greka.” (Rz 1,16 BW). 

1. Jakie zadanie wyznaczył  Jezus Chrystus swoim  uczniom przed odejściem z tego świata?  O co się modlił? Czy także czujesz się współodpowiedzialny za to zadanie?
    Mt 28,18-20; Jan 17,18-23

„Wtedy Jezus podszedł do nich i przemówił tymi słowami: Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.” (Mt 28,18-20 BT4);

„Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie. A nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili jedno w Nas, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś.” (Jan 17,18-23 BT2).

2. Co jest istotą przesłania, z którym powinniśmy dzielić się z innymi ludźmi, tak jak to czynili apostołowie?
    2 Kor 5,18-21; Iz 55,6.7; Ez 18,32; Rz 3,21-26; Ef 2,8-10; Tyt 2,11-15; DzAp 2,38-41; 3.19

„Wszystko to jest z Boga, który przez Chrystusa pojednał nas ze sobą i zlecił nam posługę pojednania. To właśnie Bóg w Chrystusie pojednał świat ze sobą. On nie poczytał ludziom ich grzechów i w nas złożył słowo pojednania. Jesteśmy więc posłani w zastępstwie Chrystusa jako przedstawiciele Boga, który przez nas zachęca. W zastępstwie Chrystusa prosimy więc: Pojednajcie się z Bogiem! On Tego, który nie znał grzechu, za nas uczynił grzechem, abyśmy stali się w Nim sprawiedliwością Bożą.” (2 Kor 5,18-21 Pau);

„Szukajcie Jahwe, gdy się pozwala znaleźć, wzywajcie Go. dopóki jest blisko! Niechaj bezbożny porzuci swą drogę i człowiek nieprawy swoje knowania. Niech się nawróci do Jahwe, a ten się nad nim zmiłuje, i do Boga naszego, gdyż hojny jest w przebaczaniu.” (Iz 55,6.7 BT2);

„Nie mam bowiem żadnego upodobania w śmierci umierającego, mówi Pan BÓG. Odwróćcie się więc, a będziecie żyć.” (Ez 18,32 UBG);

„Teraz zaś poza Prawem objawiła się sprawiedliwość Boga, o której świadectwo dają Prawo i Prorocy. A sprawiedliwość Boża spełnia się we wszystkich wierzących dzięki przyjęciu wiary w Jezusa Chrystusa. Nie ma bowiem różnicy: wszyscy zgrzeszyli i utracili chwałę Boga, darmo natomiast dostąpili usprawiedliwienia dzięki Jego darowi, dzięki odkupieniu dokonanemu przez Chrystusa Jezusa. Jego to Bóg ustanowił ofiarą przebłagalną przez wiarę i przelanie Jego krwi, chcąc okazać w ten sposób swoją sprawiedliwość, dzięki której odpuszcza dawniej popełnione grzechy. Sprawiła to cierpliwość Boga, który chce okazać swoją sprawiedliwość w obecnym czasie i jako sprawiedliwy udziela usprawiedliwienia każdemu, kto przyjmuje wiarę w Jezusa.” (Rz 3,21-26 BP);

„Albowiem łaską jesteście zbawieni przez wiarę, i to nie jest z was, dar to Boży jest; Nie z uczynków, aby się kto nie chlubił. Albowiem czynem jego jesteśmy stworzeni w Chrystusie Jezusie ku uczynkom dobrym, które przedtem Bóg zgotował, abyśmy w nich chodzili.” (Ef 2,8-10 BG);

„Albowiem objawiła się łaska Boża, zbawienna dla wszystkich ludzi, nauczając nas, abyśmy wyrzekli się bezbożności i światowych pożądliwości i na tym doczesnym świecie wstrzemięźliwie, sprawiedliwie i pobożnie żyli, oczekując błogosławionej nadziei i objawienia chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Chrystusa Jezusa, który dał samego siebie za nas, aby nas wykupić od wszelkiej nieprawości i oczyścić sobie lud na własność, gorliwy w dobrych uczynkach. To mów i tak napominaj, i tak strofuj z całą powagą. Niechaj cię nikt nie lekceważy.” (Tyt 2,11-15 BW);

„I rzekł do nich Piotr: Nawróćcie się i niech każdy z was przyjmie chrzest w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych. Wtedy też otrzymacie w darze Ducha Świętego. Bo obietnica Boża dotyczy was, waszych dzieci i tych wszystkich, którzy są daleko, lecz zostali powołani przez Boga. Potem mówił im Piotr jeszcze wiele innych rzeczy i tak ich upominał: Starajcie się wyrwać spośród tych przewrotnych ludzi. W ten sposób ci, którzy przyjęli jego naukę, zostali ochrzczeni. I przyłączyło się do nich tego dnia około trzech tysięcy ludzi.” (DzAp 2,38-41 BR);

„Dlatego opamiętajcie się i nawróćcie, aby były zmazane wasze grzechy.” (DzAp 3,19 BPD).

3. Dlaczego zwiastowanie ewangelii powinno być dla każdego z nas tak ważnym zadaniem?  O co toczy się gra i jak wysoka jest stawka?
    Rz 6,23; DzAp 4,12; 1 Jan 5,11.12; 3,16.18; Rz 1,16-18

„Bo zapłatą za grzech jest śmierć, a darem Bożym jest życie wieczne w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.” (Rz 6,23 Kow);

„I nie ma w nikim innym zbawienia; albowiem nie ma żadnego innego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które moglibyśmy być zbawieni.” (DzAp 4,12 BW);

„A to jest świadectwo, iż żywot wieczny dał nam Bóg. A ten żywot jest w Synie jego. Kto ma Syna, ma żywot: kto nie ma Syna, żywo­ta nie ma.” (1 Jan 5,11.12 JW);

„Po tym poznaliśmy miłość, że On oddał za nas swe życie. My również powinniśmy życie dawać za braci. (…) Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą.” (1 Jan 3,16.18 BP);

„Bo ja nie wstydzę się Ewangelii, jest bowiem ona mocą Bożą ku zbawieniu dla każdego wierzącego, najpierw dla Żyda, potem dla Greka. W niej bowiem objawia się sprawiedliwość Boża, która od wiary wychodzi i ku wierze prowadzi, jak jest napisane: a sprawiedliwy z wiary żyć będzie. Albowiem gniew Boży ujawnia się z nieba na wszelką bezbożność i nieprawość tych ludzi, którzy przez nieprawość nakładają prawdzie pęta.” (Rz 1,16-18 BT4).

4. Jakie słowa Boże powinny  dać nam wiele  do myślenia na temat  naszego  zaangażowania w głoszenie ewangelii? Jak tę powinność traktował apostoł Paweł? 
    Ez 3,18.19; 1 Kor 9,16; DzAp 20,18-25 

„Jeżeli powiem do bezbożnego: Na pewno umrzesz, a ty go nie ostrzeżesz i nic nie powiesz, aby bezbożnego ostrzec przed jego bezbożną drogą tak, abyś uratował jego życie, wtedy ten bezbożny umrze z powodu swojej winy, ale Ja uczynię cię odpowiedzialnym za jego krew. Lecz jeżeli ty ostrzeżesz bezbożnego, a on nie odwróci się od swojej bezbożności i od swojej bezbożnej drogi, wtedy on umrze z powodu swojej winy, a ty uratujesz swoją duszę." (Ez 3,18.19 BW);

„Nie jest dla mnie powodem do chluby to, że głoszę Ewangelię. Świadom jestem ciążącego na mnie obowiązku. Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii!” (1 Kor 9,16 BR);

„A gdy przybyli, tak do nich przemówił: Wiadomo wam, jak żyłem będąc wśród was od pierwszych dni mojego pobytu w Azji; jak służyłem Panu z całą pokorą wśród łez i doświadczeń, które mnie wszędzie spotykały z powodu zasadzek żydowskich. Wiecie, że nie uchylałem się tchórzliwie od niczego, co mogło się okazać pożyteczne; przemawiałem, nauczałem was tak publicznie, jak i prywatnie po domach, wzywając zarówno Żydów, jak i Greków, by nawrócili się do Boga i uwierzyli w Pana naszego Jezusa. Teraz zaś, ulegając natchnieniom Ducha Świętego, udaję się do Jerozolimy, gdzie nawet nie wiem, co może mnie spotkać. Jedno wiem na pewno: czeka mnie tam nowe uwięzienie i liczne utrapienia, co zapowiada mi Duch Święty w każdym mieście. Nie chodzi mi przy tym o moje życie, zależy mi jedynie na dokończeniu mojego biegu i posługiwania, do którego zostałem powołany przez Pana Jezusa, i na tym, bym mógł dać świadectwo o Ewangelii zwiastującej łaskę Bożą. Jestem pewien, że nie ujrzycie mnie już wy wszyscy, wśród których głosiłem wam po drodze naukę o Królestwie.” (DzAp 20,18-25 BR).

5. Co  jeszcze  o  składaniu  świadectwa w naszym życiu możemy przeczytać w Słowie Bożym? Czy  ta  kwestia  dotyczy  tylko  niektórych  wierzących?  Jak  ważne  i  mocne  jest osobiste świadectwo?  Jakie jest Twoje świadectwo?  Czy jest ono widoczne dla innych?  Czy dzielisz się nim? 
    1 Ptr 2,9-10; DzAp 1,8; Mk 5,18-20

„Ale wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, świętym narodem, ludem do ocalenia, abyście obwieścili cnoty Tego, co was powołał z ciemności do wspaniałej Jego światłości. Niegdyś nie byliście Jego ludem ale teraz jesteście ludem Boga; nie będąc litościwymi ale teraz dostąpiwszy litości.” (1 Ptr 2,9-10 NBG);

„ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi.” (DzAp 1,8 BT4);

„Gdy więc wsiadał do łodzi, prosił go człowiek, który był przedtem opętany przez diabła, żeby mu wolno było przyłączyć się do niego. Jezus jednak nie zezwolił mu na to, lecz rzekł: Wracaj do domu, między swoich, i opowiedz im, jak wielkie rzeczy uczynił ci Bóg w swym miłosierdziu. Poszedł więc i głosił w Dekapolu, jak wielkie rzeczy uczynił mu Jezus. A wszyscy zdumiewali się.” (Mk 5,18-20 Kow).

6. Jakie jeszcze elementy są bardzo istotne  w temacie  zwiastowania  innym  o Bogu  i  Jezusie Chrystusie?
    Mt 28,20 cz. 1.; DzAp 17,2; 18,26; 2 Tym 3,16.17; Gal 1,6-9; 1 Ptr 3,15.16; 4,11; 2 Tym 4,1-5

„Nauczajcie ich, aby zachowywali wszystko, co wam nakazałem.” (Mt 28,20 cz.1 Pau);

„Paweł zaś, według zwyczaju swego, poszedł do nich i przez trzy sabaty rozprawiał z nimi na podstawie Pism.” (DzAp 17,2 BW);

„Zaczął on z ufną odwagą przemawiać w synagodze. A gdy Pryscylla i Akwila go usłyszeli, zajęli się nim i wyłożyli mu dokładniej drogę Bożą." (DzAp 18,26 BPD);

„Całe Pismo przez Boga jest natchnione i pożyteczne do nauki, do wykrywania błędów, do poprawy, do wychowywania w sprawiedliwości, aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła przygotowany.” (2 Tym 3,16.17 BW);

„Nadziwić się nie mogę, że od Tego, który was łaską Chrystusa powołał, tak szybko chcecie przejść do innej Ewangelii. Innej jednak Ewangelii nie ma: są tylko jacyś ludzie, którzy sieją wśród was zamęt i którzy chcieliby przekręcić Ewangelię Chrystusową. Ale gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy - niech będzie przeklęty! Już to przedtem powiedzieliśmy, a teraz jeszcze mówię: Gdyby wam kto głosił Ewangelię różną od tej, którą [od nas] otrzymaliście - niech będzie przeklęty!” (Gal 1,6-9  BT4);

„Chrystusa Pana czcijcie w waszych sercach jako świętego i bądźcie zawsze gotowi odpowiedzieć każdemu, kto zażąda uzasadnienia waszej nadziei. Bądźcie jednak delikatni i pełni respektu. Zachowujcie czyste sumienie, aby zawstydzić tych, którzy was oczerniają i urągają waszemu chrześcijańskiemu postępowaniu.” (1 Ptr 3,15.16 Pau);

„Jeżeli ktoś przemawia, niech będą to jakby słowa Boże! Jeśli kto usługuje, niech to [czyni] mocą, jakiej Bóg udziela, aby we wszystkim wielbiony był Bóg przez Jezusa Chrystusa. Jemu chwała i moc na całą wieczność! Amen. ” (1 Ptr 4,11 BP);

„Zaklinam cię wobec Boga i Chrystusa Jezusa, który będzie sądził żywych i umarłych, i na Jego pojawienie się, i na Jego królestwo: głoś naukę, nastawaj w porę, nie w porę, [w razie potrzeby] wykaż błąd, poucz, podnieś na duchu z całą cierpliwością, ilekroć nauczasz. Przyjdzie bowiem chwila, kiedy zdrowej nauki nie będą znosili, ale według własnych pożądań - ponieważ ich uszy świerzbią - będą sobie mnożyli nauczycieli. Będą się odwracali od słuchania prawdy, a obrócą się ku zmyślonym opowiadaniom. Ty zaś czuwaj we wszystkim, znoś trudy, wykonaj dzieło ewangelisty, spełnij swe posługiwanie!” (2 Tym 4,1-5 BT4).

7. Jak istotne w zwiastowaniu  ewangelii  może  być  „świadectwo bez słów”?  Czy takie Twoje świadectwo zbliża ludzi do Boga, czy przynosi zgorszenie?
    1 Ptr 2,12; 3,1.2; Flp 2,12-16; 1 Kor 10,31-33; 2 Kor 6,3

„Wśród pogan zachowujcie się nienagannie, aby ci, którzy was oczerniają jako złoczyńców, patrząc na wasze dobre czyny, mogli chwalić Boga w dniu nawiedzenia.” (1 Ptr 2,12 Pau);

„Podobnie wy, żony, bądźcie uległe mężom swoim, aby, jeśli nawet niektórzy nie są posłuszni Słowu, dzięki postępowaniu kobiet, bez słowa zostali pozyskani, ujrzawszy wasze czyste, bogobojne życie.” (1 Ptr 3,1.2 BW);

„Umiłowani moi, ponieważ zawsze byliście posłuszni, nie tylko wtedy, kiedy byłem z wami, ale jeszcze bardziej teraz pod moją nieobecność, zabiegajcie usilnie z lękiem i drżeniem o własne zbawienie. Bóg bowiem jest sprawcą waszych pragnień i czynów wedle [swego] upodobania. Czyńcie wszystko bez szemrania czy wahania, abyście będąc bez zarzutu i winy, stali się nienagannymi dziećmi Bożymi wśród zepsutego i przewrotnego ludu, dla którego jesteście tym, czym światło w świecie. Trzymajcie się mocno Słowa Życia, abym mógł chlubić się w dniu Chrystusa, że nie biegałem na próżno i nie na darmo się trudziłem.” (Flp 2,12-16 BP);

„Przeto czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, wszystko na chwałę Bożą czyńcie. Nie bądźcie zgorszeniem ani dla Żydów, ani dla Greków, ani dla Kościoła Bożego. Podobnie jak ja, który się staram przypodobać wszystkim, nie szukając własnej korzyści, lecz dobra wielu, aby byli zbawieni.” (1 Kor 10,31-33 BR);

„Nikomu w niczym nie dajemy powodu do zgorszenia, aby nie wyszydzono naszego posługiwania.” 92 Kor 6,3 BP).  

Święty Duch Świętego Boga

Lekcja 18 ------- 06.05.2017 r.

Tekst przewodni: 1 Kor 2,11

„Bo któż z ludzi wie, kim jest człowiek, prócz ducha ludzkiego, który w nim jest? Tak samo kim jest Bóg, nikt nie poznał, tylko Duch Boży.” (1 Kor 2,11 BW);

„Bo kto z ludzi wie, co jest w człowieku oprócz ducha ludzkiego, który w nim jest? Tak samo i tego, co jest w Bogu, nikt nie zna, oprócz Ducha Bożego.” (1 Kor 2,11 UBG);

„Któż bowiem wie, co kryje się w człowieku, jeśli nie duch człowieka, który w nim jest? Tak i Boga nikt by nie poznał, gdyby nie Duch Boży.” (1 Kor 2,11 Pau).

1. Jaką ważną prawdę o Bogu objawił Pan Jezus w rozmowie z Samarytanką?
    Jan 4,24; por. 2 Kor 3,17.18

„Bóg jest duchem; ci, którzy mu cześć oddają, winni oddawać cześć w duchu i w prawdzie.” (Jan 4,24 Kow);

„Pan zaś jest Duchem, a gdzie jest Duch Pański - tam wolność. My wszyscy z odsłoniętą twarzą wpatrujemy się w jasność Pańską jakby w zwierciadle; za sprawą Ducha Pańskiego, coraz bardziej jaśniejąc, upodabniamy się do Jego obrazu.” (2 Kor 3,17.18 BT2).

2. Do jakiego przykładu odwołał się ap. Paweł,  byśmy mogli lepiej zrozumieć biblijną naukę o Duchu Świętego Boga?
    1 Kor 2,9-13

„My głosimy mądrość, o której napisano: „Czego oko nie widziało ani ucho nie słyszało, czego serce człowieka nie zdołało pojąć, to przygotował Bóg tym, którzy Go miłują". Nam zaś objawił to Bóg przez Ducha. Duch bowiem wszystko przenika, nawet głębię samego Boga. Kto spośród ludzi wie, co jest w człowieku, jeśli nie duch człowieka, który w nim jest? Podobnie i tego, co w Bogu jest, nikt nie zna, oprócz Ducha Bożego. Otóż my nie otrzymaliśmy ducha, którym świat się kieruje, lecz Ducha, który od Boga pochodzi. Otrzymaliśmy go zaś w tym celu, aby poznać dary, którymi Bóg nas obdarzył. Nie głosimy tego słowami wypływającymi z ludzkiej mądrości, lecz słowami, których uczy Duch. Objaśniamy sprawy duchowe ludziom, którzy poddają się działaniu Ducha.” (1 Kor 2,9-13 BP).

Uwaga: Jako ludzie, zostaliśmy stworzeni „na obraz Boga” (1 Mjż 1,27) i każdy z nas, podobnie jak On, posiada swego ducha. Nie jest to jednak jakaś inna, odrębna istota, którą nosimy w sobie.

3. Jaka  prawda  została ukryta  w tekstach biblijnych,  mówiących,  że serca  dzieci Bożych są mieszkaniem Ducha Świętego?
    1 Kor 3,16; 6,19; Jan 14,23

„Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? ” (1 Kor 3,16 BT2);

„Albo czy nie wiecie, że ciało wasze jest świątynią Ducha Świętego, który jest w was i którego macie od Boga, i że nie należycie też do siebie samych?” (1 Kor 6,19 BW);

„Jezus odpowiedział: Jeśli ktoś Mnie miłuje, będzie przestrzegał mojego Słowa, i mój Ojciec będzie go miłował — i do niego przyjdziemy, i u niego urządzimy mieszkanie.” (Jan 14,23 BPD);

„Odpowiedział mu Jezus: Jeśli ktoś Mnie miłuje, zachowuje moją naukę. Dlatego Ojciec mój również go umiłuje; przyjdziemy do niego i będziemy w nim przebywać.” (Jan 14,23 BR).

Uwaga: Pytanie brzmi: Kto zatem mieszka w wierzących – Bóg Ojciec i Syn Boży, jak to wynika ze słów Jezusa (Jan 14,23), czy też Duch Święty – jak o tym świadczy ap. Paweł (1 Kor 3,16; 6,19)?
- Gdyby Duch Święty był osobą, pojawia się poważny problem. Skoro jednak odrzucamy naukę o Trójcy, problem znika, gdyż Duch Święty jest Obecnością Ojca i Syna w nas! Jako Osoby, Ojciec i Syn są w Niebiosach, ale równocześnie Swoją Obecnością i Wpływem są w każdym wierzącym!

4. W jakim sensie Duch Święty jest „innym Pocieszycielem, który jest z nami na wieki”?
    Jan 14,16-20

„Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze - Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie. Nie zostawię was sierotami: Przyjdę do was. Jeszcze chwila, a świat nie będzie już Mnie oglądał. Ale wy Mnie widzicie, ponieważ Ja żyję i wy żyć będziecie. W owym dniu poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was.” (Jan 14,16-20 BT4);

„Ja natomiast będę prosił Ojca, a (On) da wam innego Opiekuna, aby był z wami na wieki — Ducha prawdy, którego świat nie może przyjąć, gdyż Go nie widzi ani nie zna; wy Go znacie, ponieważ trwa przy was i będzie w was. Nie zostawię was sierotami, przyjdę do was. Jeszcze chwila, a świat nie będzie Mnie już oglądał; lecz wy Mnie będziecie oglądać, bo Ja żyję i wy żyć będziecie. W tym dniu wy (sami) poznacie, że Ja jestem w moim Ojcu i wy we Mnie, a Ja w was.” (Jan 14,16-20 BPD);

„A Ja poproszę Ojca, i da wam innego obrońcę, aby był z wami na zawsze, Ducha prawdy, którego świat przyjąć nie może, bo go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, bo mieszka i jest w was. Nie zostawię was sierotami. Powrócę do was. Już niedługo, a świat nie będzie Mnie oglądał, lecz wy zobaczycie Mnie, bo Ja żyję i wy żyć będziecie. Owego dnia poznacie, że Ja jestem w moim Ojcu i wy we Mnie, i Ja w was." (Jan 14,16-20 BP).

Uwaga: Pan Jezus mówi tutaj o Swoim odejściu z Ziemi. Zapowiada, ze Jego cielesna Obecność wśród uczniów, zakończy się i nastanie czas Jego duchowej obecności w uczniach: „Nie zostawię was sierotami, przyjdę do was” (w. 18) – i w słowach tych nie chodzi o Jego powtórne przyjście, na które oczekujemy, lecz o Jego przyjście w Duchu i przebywanie w wierzących: „Jeszcze tylko krótki czas i świat mnie oglądać nie będzie; lecz wy mnie oglądać będziecie, bo Ja żyję i wy żyć będziecie. Owego dnia poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim i wy we Mnie, a Ja w was” (w. 19.20)! Określenie „inny Pocieszycie” nie odnosi się więc do innej Osoby, lecz duchowej formy przebywania Chrystusa w wierzących (Jan 14,23); „A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata”  (Mt 28,20)!

5. W jakich słowach o Duchu Świętym mówił Pan Jezus na innym miejscu?
    Łk 24,49

„A oto Ja zsyłam na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż zostaniecie przyobleczeni mocą z wysokości.” (Łk 24,49 BW);

„I ześlę na was dar obiecany przez mojego Ojca. Wy zaś zostańcie w mieście, aż nie otrzymacie mocy z wysokości.” (Łk 24,49 BP).

Uwaga: Użyty tutaj przez Pana Jezusa termin „moc z wysokości”, czy podobny „moc Ducha Świętego” (DzAp 1,8), nie może być traktowane jako dowód, że Ducha Świętego powinniśmy pojmować jedynie jako Moc. Moc jest bowiem, jak czytamy u proroka Izajasza, jedną z cech Ducha Świętego (Iz 11,1.2). Gdybyśmy mieli określić cechy Ducha Świętego, wówczas najbardziej stosownymi byłyby słowa: Wpływ i Obecność (por. Duch Boży stworzył mnie, a tchnienie Wszechmocnego ożywiło mnie” - Job 33,4).

(do Uwagi: „A wyrośnie różdżka z pnia Jessego , wypuści się odrośl z jego korzenia. I spocznie na niej Duch Jahwe, duch mądrości i rozumu, duch rady i męstwa, duch wiedzy i bojaźni Jahwe.” - Iz 11,1.2 BT2).

6. Czy biblijne określenia: „Duch Boży”,  „Duch Chrystusowy”,  „Duch Boży Święty”,  „Duch Święty”, „Duch Ojca”... określają tego samego Ducha Świętego?
    Rz 8,9-11; Ef 4,30; 1 Jan 4,12.13; Mt 10,20

„Ale wy nie jesteście w ciele, lecz w Duchu, jeśli tylko Duch Boży mieszka w was. Jeśli zaś kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten nie jest jego. Jeśli jednak Chrystus jest w was, to chociaż ciało jest martwe z powodu grzechu, jednak duch jest żywy przez usprawiedliwienie. A jeśli Duch tego, który Jezusa wzbudził z martwych, mieszka w was, tedy Ten, który Jezusa Chrystusa z martwych wzbudził, ożywi i wasze śmiertelne ciała przez Ducha swego, który mieszka w was.” (Rz 8,9-11 BW);

„A nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym jesteście zapieczętowani na dzień odkupienia.” (Ef 4,30 BW);

„Boga nikt nigdy nie widział; ale jeśli miłujemy jedni drugich Bóg w nas mieszka i Jego miłość jest w nas doskonała. Przez to poznajemy, że w Nim mieszkamy, a On w nas, że dał nam ze swego Ducha.” (1 Jan 4,12.13 NBG);

„Gdyż nie wy będziecie mówili, lecz Duch Ojca waszego będzie mówił przez was.” (Mt 10,20 BT2).

7. Dlaczego,  mówiąc  o Duchu  Świętym,  Pismo  używa  formy osobowej;  stwierdza,  że Duch „słyszy”, „naucza”, przypomina”, „składa świadectwo”, że można Go „zasmucić”, itp.?
    Jan 16,13-15; 14,26; 15,26; Ef 4,30

„Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. On Mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi. Wszystko, co ma Ojciec, jest moje. Dlatego powiedziałem, że z mojego weźmie i wam objawi.” (Jan 16,13-15 BT4);

„A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec ześle wam w imię moje, On nauczy was wszystkiego i przypomni wam wszystko, co tylko wam powiedziałem.” (Jan 14,26 BR);

„A Wspomożyciel - Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, pouczy was o wszystkim oraz przypomni wszystko, co wam powiedziałem.” (Jan 14,26 Pau);

„Natomiast Opiekun, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem.” (Jan 14,26 BPD);

„Gdy jednak przyjdzie Pocieszyciel, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On będzie świadczył o Mnie.” (Jan 15,26 BT4);

„Kiedy przyjdzie Obrońca, którego wam poślę od Ojca, Duch prawdy, który pochodzi od Ojca, da o Mnie świadectwo.” (Jan 15,26 BP);

„Gdy przyjdzie Opiekun, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca wychodzi, ten zaświadczy o Mnie.” (Jan 15,26 BPD);

„I nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym jesteście zapieczętowani na dzień odkupienia.” (Ef 4,30 UBG).

Uwaga: Jeśli pamiętamy, że Duch Święty jest Obecnością Boga w nas, to konsekwentnie rozumiemy, że występujące w tekstach biblijnych i odnoszone do Ducha Świętego przymioty osobowe, w rzeczywistości odnoszą się do Boga jako Osoby. - To On nas naucza, pociesza, i udziela darów duchowych (1 Kor 12,11), to Jego możemy zasmucić.
Należy także pamiętać, ze w niektórych tekstach biblijnych występują tzw. antropomorfizmy, gdzie przedmiotom lub pojęciom abstrakcyjnym nadaje się cechy osobowe. Przykładami mogą być: krew, która „woła z ziemi” (1 Mjż 4,10), Duch, woda i krew „wydają świadectwo” (1 Jana 5,7.8), „świadkiem” jest także... kamień (Joz 24,26.27), itp.