„Dlatego opadłe ręce i omdlałe kolana znowu wyprostujcie.” (Hbr 12,12 BW);
„Przeto „podnieście opuszczone ręce i wyprostujcie drżące kolana”.” (Hbr 12,12 Kow).
1. W jakich okolicznościach, i w jakiej scenerii, Bóg oficjalnie przyjął Izraela za Swój lud i nadał mu Zakon?
Hbr 12,18-21; por. 2 Mjż 19,16-20; 5 Mjż 5,23-27
„Nie przystąpiliście bowiem do góry, której można dotknąć, i do ognia, który płonie, do ciemności, chmury, burzy, [nie słyszeliście] brzmienia trąby i dźwięku słów. Ci, którzy to słyszeli, prosili, aby [Bóg] więcej do nich nie przemawiał. Nie mogli bowiem znieść tego, co było nakazane: „Nawet jeśliby zwierzę dotknęło góry, ma być ukamienowane”. A tak straszliwe było to widowisko, że Mojżesz rzekł: „Przerażony jestem” i drżę z bojaźni.” (Hbr 12,18-21 BP);
„Bo nie przyszliście do góry, której dotknąć nie można i która w ogniu płonie; nie do czarnych chmur, do ciemności i burzy; nie przyszliście do grzmiących trąb i głosu tak potężnego, że ci, którzy go słyszeli, błagali, aby się więcej do nich nie odzywał. Bo nie mieli sił unieść brzemienia zakazu: „Ktokolwiek dotknąłby się góry, a choćby to było tylko zwierzę, ma być ukamienowany”. A tak straszne było to zjawisko, że Mojżesz zawołał: „Drżę cały z przerażenia”.” (Hbr 12,18-21 Kow);
„Trzeciego dnia rano rozległy się grzmoty z błyskawicami, a gęsty obłok rozpostarł się nad górą i rozległ się głos potężnej trąby, tak że cały lud przebywający w obozie drżał ze strachu. Mojżesz wyprowadził lud z obozu naprzeciw Boga i ustawił u stóp góry. Góra zaś Synaj była cała spowita dymem, gdyż Jahwe zstąpił na nią w ogniu, i uniósł się dym z niej jakby z pieca, i cała góra bardzo się trzęsła. Głos trąby się przeciągał i stawał się coraz donioślejszy. Mojżesz mówił, a Bóg odpowiadał mu wśród grzmotów. Jahwe zstąpił na górę Synaj, na jej szczyt. I wezwał Mojżesza na szczyt góry, a Mojżesz wstąpił.” (2 Mjż 19,16-20 BT2);
„A trzeciego dnia, z nastaniem poranku się wydarzyło, że pojawiły się gromy, błyskawice i gęsty obłok nad górą oraz bardzo potężny głos trąby; więc zadrżał cały lud, który był w obozie. Zaś Mojżesz wyprowadził lud z obozu naprzeciw Boga, zatem stanęli u stóp góry. A cała góra Synai się dymiła; dlatego, że w ogniu zszedł na nią WIEKUISTY. Wznosił się z niej dym, jakby dym z topieli i cała góra bardzo się trzęsła. A głos trąby wzmagał się coraz silniej. Mojżesz mówił, a Bóg mu odpowiadał gromem. I WIEKUISTY zszedł na górę Synai, na szczyt góry. WIEKUISTY zawezwał Mojżesza na szczyt góry i Mojżesz tam wszedł.” (2 Mjż 19,16-20 NBG);
„Skoro usłyszeliście głos spośród ciemności, podczas gdy góra płonęła ogniem, przystąpiliście do mnie - wszyscy wasi naczelnicy pokoleń i starszyzna - i powiedzieliście: „Oto Jahwe, nasz Bóg, ukazał nam oto swoją chwałę i wielkość. I słyszeliśmy Jego głos spośród ognia. Dziś więc widzieliśmy, że Bóg przemawia do człowieka, a ten pozostaje przy życiu. Czemuż więc mielibyśmy teraz umierać? Wszak strawi nas ten wielki ogień; jeżeli nadal słyszeć będziemy głos Jahwe, naszego Boga, pomrzemy! Bo któryż to ze śmiertelnych słyszał - jak my - głos Boga żywego przemawiającego spośród ognia, a pozostał żywy? Ty [zatem] zbliż się i wysłuchaj wszystkiego, co powie nasz Bóg Jahwe. Potem powtórzysz nam to wszystko, co ci oznajmi nasz Bóg Jahwe; a my wysłuchamy tego i będziemy [to] wypełniali”.” (5 Mjż 5,23-27 BP);
„Kiedy usłyszeliście głos wydobywający się z obłoków, podczas gdy cała Góra stała w płomieniach, przyszliście do mnie, wy wszyscy przywódcy poszczególnych pokoleń oraz starsi ludu, i powiedzieliście tak: Oto jak Jahwe, nasz Bóg, okazał nam swoją chwałę i wielkość. Słyszeliśmy także Jego głos wydobywający się spośród płomieni ognistych. Byliśmy dziś świadkami, że Bóg przemawiał do człowieka, a człowiek [mimo to] pozostał przy życiu. Czemuż więc teraz mamy wyginąć? Strawi nas bowiem ten straszny ogień. Słysząc w dalszym ciągu głos Jahwe, będziemy umierać. Któż spośród żyjących, kto słyszałby, tak jak my, głos Boży wydobywający się spośród płomieni ognistych, ostałby się przy życiu? Ty zatem przybliż się tu i wsłuchaj się dokładnie w to, co ci powie Jahwe. Powtórzysz nam potem wszystkie słowa Jahwe, naszego Boga. Wysłuchamy ich i będziemy je wprowadzali w życie.” (5 Mjż 5,23-27 BR).
2. Do jakiej wspaniałej RZECZYWISTOŚCI przystępują duchowo wierzący Nowego Przymierza, dzięki zasługom Jezusa Chrystusa?
Hbr 12,22.23
„Ale przystąpiliście do góry Syjon i do miasta Boga żyjącego, do Jeruzalem niebieskiego i do rzeszy wielu tysięcy aniołów i do kościoła pierworodnych, co są zapisani w niebie i do Boga sędziego wszystkich i do duchów sprawiedliwych, doskonałych.” (Hbr 12,22.23 JW);
„Wy natomiast przystąpiliście do góry Syjon5, do miasta Boga żyjącego, Jeruzalem niebieskiego, do niezliczonej liczby aniołów, na uroczyste zebranie, do Kościoła pierworodnych, którzy są zapisani w niebiosach, do Boga, który sądzi wszystkich, do duchów sprawiedliwych, które już doszły do celu.” (Hbr 12,22.23 BT2).
3. Z kim przede wszystkim łączy nas głęboka duchowa więź, i jakie dobrodziejstwa dzięki temu spływają na nas?
Hbr 12,24; por. Hbr 9,13.14
„Do Jezusa, pośrednika Nowego Przymierza; do pokropienia krwią, która przemawia mocniej niż krew Abla.” (Hbr 12,24 Pau);
„I do Jezusa pośrednika Nowego Przymierza, i do pokropienia krwią wołającą głośniej niż Abel.” (Hbr 12,24 BP);
„Do Jezusa, pośrednika Nowego Zakonu, i do krwi oczyszczającej, która wymowniej przemawia niż krew Abla.” (Hbr 12,24 Kow);
„Bo jeśli krew kozłów i wołów oraz popiół z jałowicy przez pokropienie uświęcają skalanych i przywracają cielesną czystość, o ileż bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego ofiarował samego siebie bez skazy Bogu, oczyści sumienie nasze od martwych uczynków, abyśmy mogli służyć Bogu żywemu.” (Hbr 9,13.14 BW);
„Jeśli bowiem krew kozłów i cielców oraz popiół z krowy, którymi skrapia się zanieczyszczonych, sprawiają oczyszczenie ciała, to o ile bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego złożył Bogu samego siebie jako nieskalaną ofiarę, oczyści wasze sumienia z martwych uczynków, abyście służyć mogli Bogu żywemu.” (Hbr 9,13.14 BT4).
4. Jakiej przestrogi udzielił nam autor Listu do Hebrajczyków?
Hbr 12,25; por. Hbr 2,1-4
„Strzeżcie się, żebyście nie odtrącili Przemawiającego do was. Jeśli bowiem oni nie uszli kary, odtrąciwszy tego, który mówił do nich na ziemi, to tym bardziej my nie ujdziemy kary, wzgardziwszy Przemawiającym do nas z nieba.” (Hbr 12,25 BP);
„Uważajcie, żebyście czasem nie odtrącili Tego, który do was przemawia. Jeżeli bowiem tamci za to, że odwrócili się od przemawiającego do nich na ziemi, nie uniknęli surowej kary, to o ileż bardziej surowa kara spotka nas, jeśli zlekceważymy Tego, który przemawia z nieba.” (Hbr 12,25 BR);
„Dlatego musimy tym baczniejszą zwracać uwagę na to, co słyszeliśmy, abyśmy czasem nie zboczyli z drogi. Bo jeśli słowo wypowiedziane przez aniołów było nienaruszalne, a wszelkie przestępstwo i nieposłuszeństwo spotkało się ze słuszną odpłatą, to jakże my ujdziemy cało, jeżeli zlekceważymy tak wielkie zbawienie? Najpierw było ono zwiastowane przez Pana, potem potwierdzone nam przez tych, którzy słyszeli, a Bóg poręczył je również znakami i cudami, i różnorodnymi niezwykłymi czynami oraz darami Ducha Świętego według swojej woli.” (Hbr 2,1-4 BW);
„Dlatego jest konieczne, abyśmy z jak największą pilnością zwracali uwagę na to, cośmy słyszeli, abyśmy przypadkiem nie zeszli na bezdroża. Jeśli bowiem objawiona przez aniołów mowa była mocna, a wszelkie przekroczenie i nieposłuszeństwo otrzymało słuszną zapłatę, jakże my unikniemy [kary], jeśli nie będziemy się troszczyć o tak wielkie zbawienie? Było ono głoszone na początku przez Pana, a umocnione u nas przez tych, którzy je słyszeli. Bóg zaś uwierzytelnił je cudami, znakami przedziwnymi, różnorakimi mocami i udzielaniem Ducha Świętego według swej woli.” (Hbr 2,1-4 BT2).
5. Jaki fizyczny skutek miał Głos Boga, który rozległ się z góry Synaj, a co Stwórca zapowiedział odnośnie Swego przyszłego działania?
Hbr 12,26.27; Ag 2,6.7
„Którego głos wstrząsnął wówczas ziemią, a teraz obiecuje, mówiąc: Jeszcze raz wstrząsnę nie tylko ziemią, ale i niebem. A słowa „jeszcze raz” ukazują usunięcie tego, co się chwieje, jako tego, co stworzone, aby pozostało to, co się nie chwieje.” (Hbr 12,26.27 BUG);
„Głos Jego wstrząsnął wówczas ziemią, a teraz obiecuje mówiąc: Jeszcze raz wstrząsnę nie tylko ziemią, ale i niebem Te zaś słowa jeszcze raz wskazują, że nastąpi zniszczenie tego, co zniszczalne, a więc tego, co zostało stworzone, aby pozostało to, co jest niewzruszone.” (Hbr 12,26.27 BT2);
„Głos Jego wstrząsnął kiedyś całą ziemią, teraz zaś zwraca się do nas z takim oto ostrzeżeniem: Jeszcze raz poruszę nie tylko ziemię, ale i niebo. Wyrażenie: jeszcze raz każe się domyślać, że ulegnie całkowitej zagładzie wszystko, co zostało stworzone i jest zniszczalne, pozostanie zaś nienaruszone to, co jest rzeczywiście niezniszczalne.” (Hbr 12,26.27 BR);
„Tak bowiem mówi Jahwe Zastępów: Jeszcze raz (niezadługo) poruszę niebo i ziemię, morze i ląd. Poruszę wszystkie narody, a napłyną kosztowności od wszystkich ludów, i napełnię ten Dom chwałą - mówi Jahwe Zastępów.” (Ag 2,6.7 BP);
„Bowiem tak mówi WIEKUISTY: Jeszcze tylko jedna krótka chwila, a poruszę niebiosami i ziemią, morzem i lądem. Poruszę wszystkie narody, i przyjdą najszlachetniejsi z wszystkich ludów oraz napełnią chwałą ten Przybytek – mówi WIEKUISTY Zastępów.” (Ag 2,6.7 NBG).
6. Jaki los oczekuje Ziemię bezpośrednio po Sądzie Ostatecznym?
Obj 20,11-15; 2 Ptr 3,9.10; Hbr 12,29; por. Hbr 1,11-12
„I widziałem wielki, biały tron i tego, który na nim siedzi, przed którego obliczem pierzchła ziemia i niebo, i miejsca dla nich nie było. I widziałem umarłych, wielkich i małych, stojących przed tronem; i księgi zostały otwarte; również inna księga, księga żywota została otwarta; i osądzeni zostali umarli na podstawie tego, co zgodnie z ich uczynkami było napisane w księgach. I wydało morze umarłych, którzy w nim się znajdowali, również śmierć i piekło wydały umarłych, którzy w nich się znajdowali, i byli osądzeni, każdy według uczynków swoich. I śmierć, i piekło zostały wrzucone do jeziora ognistego; owo jezioro ogniste, to druga śmierć. I jeżeli ktoś nie był zapisany w księdze żywota, został wrzucony do jeziora ognistego.” (Obj 20,11-15 BW);
„Potem ujrzałem wielki biały tron i na nim Zasiadającego. Sprzed Jego oblicza uciekła ziemia i niebo, i zniknęły bez śladu. I ujrzałem umarłych - wielkich i małych - stojących przed tronem. I otwarto księgi. Inną też księgę otwarto, która jest księgą życia. Zatem osądzono umarłych według tego, co w księgach zapisano - według ich czynów. Morze wydało umarłych, co w nim byli, i Śmierć, i Otchłań wydały umarłych, co w nich byli, i osądzono każdego według jego czynów. A Śmierć i Otchłań wrzucono do jeziora ognia. To jest śmierć druga - jezioro ognia. Kogo zaś nie znaleziono wpisanego do księgi życia, wrzucono do jeziora ognia.” (Obj 20,11-15 BP);
„Pan wcale nie zwleka z dotrzymaniem obietnicy, jak niektórzy sądzą. Jest tylko wobec was cierpliwy i nie chce, aby ktokolwiek zginął. Pragnie, by wszyscy się nawrócili. Dzień Pana przyjdzie nagle jak złodziej. Niebo z hukiem przeminie, ciała niebieskie spalą się doszczętnie, a także ziemia i wszystko, co jest na niej zostanie spalone.” (2 Ptr 3,9.10 Pau);
„Pan nie zwleka z wypełnieniem tego, co przyobiecał, mimo iż niektórzy myślą inaczej. On tylko jest cierpliwy względem was. Nie chce bowiem niczyjej zagłady, lecz pragnie, żeby się wszyscy nawrócili. Dzień Pański zaś przyjdzie jak złodziej. Niebo i ziemia znikną wtedy w okamgnieniu, gwiazdy rozsypią się pod działaniem ognia, a po ziemi i tym, co ją wypełnia, nie pozostanie nawet ślad najmniejszy.” (2 Ptr 3,9.10 BR);
„Albowiem Bóg nasz jest ogniem trawiącym.” (Hbr 12,29 BW);
„Gdyż Bóg nasz jest ogniem wszystko pochłaniającym.” (Hbr 12,29 BR);
„Nasz Bóg jest przecież ogniem pożerającym!” (Hbr 12,29 Pau);
„One przeminą, ale Ty zostaniesz i wszystko jak szata się zestarzeje, i jak płaszcz je zwiniesz, jak odzienie, i odmienia się. Ty zaś jesteś ten sam, a Twoje lata się nie skończą.” (Hbr 1,11-12 BT2);
„One przeminą, a ty trwać będziesz. Wszystko zniszczeje, jak szaty stare; jako płaszcz, tak je zwiniesz, tak jak odzienie; i przemienią się. Lecz ty zawsze jesteś ten sam, a lata twe nie mają końca” (Hbr 1,11-12 Kow).
7. Czym napełnione są serca dzieci Bożych – dziedziców wiecznego Królestwa Chwały?
Hbr 12,28; por. Kol 3,15
„Dlatego przyjmując niezachwiane królestwo, obyśmy posiadali łaskę, przez którą służymy Bogu w miły sposób, pośród godności i pobożności.” (Hbr 12,28 NBG);
„Dlatego otrzymując trwałe królestwo, bądźmy wdzięczni. Tak najlepiej służyć będziemy Bogu z czcią i bojaźnią Boga.” (Hbr 12,28 BP);
„Dlatego też otrzymując niewzruszone królestwo, trwajmy w łasce, a przez nią służmy Bogu ze czcią i bojaźnią!” (Hbr 12,28 BT4);
„Otóż my powinniśmy być wdzięczni za to, że otrzymujemy w posiadanie królestwo niezniszczalne; powinniśmy też służyć Bogu ze czcią i bojaźnią.” (Hbr 12,28 BR);
„A w sercach waszych niech rządzi pokój Chrystusowy, do którego też powołani jesteście w jednym ciele; a bądźcie wdzięczni.” (Kol 3,15 BW);
„Niech w sercach waszych panuje pokój Chrystusowy, do którego zostaliście powołani, by tworzyć jedno Ciało. I składajcie dziękczynienie.” (Kol 3,15 BP);
„A pokój, który pochodzi od Chrystusa, niech kieruje sercami waszymi, bo właśnie do owego pokoju w jednym ciele zostaliście wezwani. Bądźcie też pełni wdzięczności.” (Kol 3,15 BR).