„Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają.” (Jan 10,14 BT).
1. Jak Bóg nazywał Swój lud?
Ps 77,21; 79,13; por. Ps 23,1-6
„Prowadziłeś Twój lud, jakby trzodę, ręką Mojżesza i Ahrona.” (Ps 77,21 NBG);
„Prowadziłeś lud twój, jako stado owiec, przez rękę Mojżesza i Aarona.” (Ps 77,21 BG);
„A my, Twój lud i trzoda Twojego pastwiska, będziemy Cię wysławiać na wieki, od pokolenia do pokolenia będziemy opowiadać Twoją chwałę.” (Ps 79,13 BP);
„My zaś, lud Twój i owce z Twej trzody, będziemy Tobie dziękować na wieki i z pokolenia na pokolenie głosić Twoją chwałę.” (Ps 79,13 BT);
„Psalm Dawidowy. Pan jest pasterzem moim, Niczego mi nie braknie. Na niwach zielonych pasie mnie. Nad wody spokojne prowadzi mnie. Duszę moją pokrzepia. Wiedzie mnie ścieżkami sprawiedliwości Ze względu na imię swoje. Choćbym nawet szedł ciemną doliną, Zła się nie ulęknę, boś Ty ze mną, Laska twoja i kij twój mnie pocieszają. Zastawiasz przede mną stół wobec nieprzyjaciół moich, Namaszczasz oliwą głowę moją, kielich mój przelewa się. Dobroć i łaska towarzyszyć mi będą Przez wszystkie dni życia mego. I zamieszkam w domu Pana przez długie dni.” (Ps 23,1-6 BW);
„Psalm Dawida. Jahwe jest moim Pasterzem: nie zbraknie mi niczego. Umieścił mnie na zielonych pastwiskach, prowadzi mnie do wód, przy których mogę odpocząć, i pokrzepia mnie. Wiedzie mnie prawymi drogami przez wzgląd na swe Imię. Choćby mi przyszło kroczyć w mrocznej dolinie, nie będę się lękał zła, bo Ty jesteś ze mną; Twoja laska i Twój kij pasterski dodają mi otuchy. Zastawiasz dla mnie stół na oczach moich ciemięzców; namaszczasz głowę moją olejkiem, a puchar mój napełniony jest po brzegi. Zaprawdę, dobroć i łaskawość towarzyszą mi przez wszystkie dni mojego życia; i będę mieszkał w Domu Jahwe po kres moich dni.” (Ps 23,1-6 BP).
2. Jaki był stosunek Jezusa do Izraelitów?
Mt 9,35-38
„I obchodził Jezus wszystkie miasta i wioski, nauczał w ich synagogach, głosił ewangelię Królestwa i uzdrawiał wszelką chorobę oraz wszelkie niedomaganie. A gdy zobaczył tłumy zlitował się nad nimi, gdyż były udręczone i porzucone jak owce nie mające pasterza. Wtedy zwrócił się do swoich uczniów: Żniwo wprawdzie wielkie, lecz robotników mało. Poproście zatem Pana żniwa, aby wygnał robotników na swoje żniwo.” (Mt 9,35-38 BPD).
3. Jakie polecenie dał On uczniom, gdy wysyłał ich z poselstwem Ewangelii do miast i wiosek izraelskich?
Mt 10,5.6; por. Mt 15,21-28
„Tych dwunastu posłał Jezus, rozkazując im i mówiąc: Na drogę pogan nie wkraczajcie i do miasta Samarytan nie wchodźcie. Ale raczej idźcie do owiec, które zginęły z domu Izraela.” (Mt 10,5.6 BW);
„Tych to dwunastu rozesłał Jezus dając im przedtem takie pouczenie: "Nie idźcie między pogan i nie wstępujcie do żadnego z miast samarytańskich; lecz idźcie najpierw do zaginionych owiec domu Izraelowego.” (Mt 10,5.6 Kow);
„Tych Dwunastu posłał Jezus na misję, dając im takie oto polecenie: Nie wchodźcie na drogę, która wiedzie do pogan, i nie wstępujcie do miasta Samarytan. Idźcie raczej do owiec, zagubionych spośród ludu izraelskiego.” (Mt 10,5.6 BR);
„I wyszedłszy stamtąd usunął się w okolice Tyru i Sydonu. A pochodząca z tamtejszych stron Chananejka wyszła i zawołała: Panie, Synu Dawida, zmiłuj się nade mną! Czart bardzo dręczy moją córkę! On zaś ani słowem nie odezwał się do niej. A uczniowie podszedłszy do Niego prosili: Odpraw ją, bo krzyczy za nami. Odpowiedział: Zostałem posłany tylko do tych owiec, które zginęły z domu Izraela. Ona zaś oddała Mu pokłon, mówiąc: Panie, pomóż mi. On zaś odpowiedział: Nie godzi się odejmować chleba od ust dzieciom, a rzucać go szczeniętom. Tak, Panie! - odpowiedziała - ale i szczenięta jadają resztki spadające ze stołu ich panów. Wtedy Jezus odpowiedział jej: Niewiasto, wielka jest twoja wiara, niech spełni się twoja prośba! I od tej chwili jej córka wyzdrowiała.” (Mt 15,21-28 BP).
4. Jakie znamienne słowa wypowiedział w owym czasie Pan Jezus?
Jan 10,15.16; por. Iz 66,19-21
„Jak Ojciec mnie zna i Ja znam Ojca, i życie swoje kładę za owce. Mam i inne owce, które nie są z tej owczarni; również i te muszę przyprowadzić, i głosu mojego słuchać będą, i będzie jedna owczarnia i jeden pasterz.” (Jan 10,15.16 BW);
„Podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce. Lecz mam także owce inne, nie znajdujące się w tej owczarni. I te muszę sprowadzić ku sobie, by słuchały mojego głosu i by nastała jedna owczarnia i jeden pasterz.” (Jan 10,15.16 BR);
„Jako mię zna Ojciec i ja znam Ojca, i duszę moję kładę za owce. A mam i drugie owce, które nie są z tej owczarni, i teć muszę przywieść; i głosu mego słuchać będą, a będzie jedna owczarnia i jeden pasterz.” (Jan 10,15.16 BG);
„Potem umieszczę na nich znaki tych, którzy spośród nich ocaleli, wyślę do narodów, do Tarszysz, Pul i Lud, do Mesech i Rosz, do Tubal i Jawan, do dalekich wysp, które nie słyszały żadnej wieści o mnie i nie widziały mojej chwały, i będą zwiastować moją chwałę wśród narodów. I przyprowadzą wszystkich waszych braci ze wszystkich narodów na koniach i wozach, w lektykach i na mułach, i na wielbłądach na moją świętą górę, do Jeruzalemu, jako dar dla Pana - mówi Pan - tak jak synowie izraelscy przynoszą do świątyni Pana ofiarę z pokarmów w czystym naczyniu. Także spośród nich wezmę sobie niektórych na kapłanów, na lewitów - mówi Pan.” (Iz 66,19-21 BW);
„Ustanowię wśród nich znak i wyślę ocalałych spośród nich do obcych ludów: do Tarszisz, Puf, Lud, Meszek, Rosz, Tubal i Jawan, do wysp dalekich, które nie słyszały nic o mnie i nie widziały mej chwały. I głosić będą chwałę moją wśród [obcych] narodów. I przywiodą oni wszystkich braci waszych spośród wszelkich narodów jako dar ofiarny dla Jahwe (na koniach i wozach, w lektykach, na mułach i wielbłądach) na moją Górę świętą, do Jeruzalem - mówi Jahwe - tak jak synowie Izraela przynoszą dar ofiarny w czystych naczyniach do Świątyni Jahwe. Także spośród nich wezmę sobie jako kapłanów i lewitów - mówi Jahwe.” (Iz 66,19-21 BP).
5. Jakie proroctwo o Mesjaszu wypowiedział kapłan, Kajfasz, na krótko przed śmiercią Pana Jezusa?
Jan 11,49-52; por. Iz 49,5.6
„Wówczas jeden z nich, Kajfasz, który w owym roku był najwyższym kapłanem, rzekł do nich: Wy nic nie rozumiecie i nie bierzecie tego pod rozwagę, że lepiej jest dla was, aby jeden człowiek umarł za lud, niżby miał zginąć cały naród. Tego jednak nie powiedział sam od siebie, ale jako najwyższy kapłan w owym roku wypowiedział proroctwo, że Jezus ma umrzeć za naród, i nie tylko za naród, ale także po to, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno.” (Jan 11,49-52 BT);
„Wtedy jeden z nich, Kajfasz, który tego roku był arcykapłanem, powiedział: Wy nic nie wiecie i nie bierzecie w rachubę tego, że korzystniej jest dla nas, aby jeden człowiek umarł za lud, niż aby cały naród zginął. Nie mówił tego jednak sam z siebie, ale jako arcykapłan tego roku wypowiedział proroctwo, że Jezus ma umrzeć za naród — i nie tylko za naród, ale także po to, aby zebrać w jedno rozproszone dzieci Boga.” (Jan 11,49-52 BPD);
„Teraz zaś mówi Pan, który mnie stworzył swoim sługą od poczęcia, aby nawrócić do niego Jakuba i zebrać dla niego Izraela, gdyż jestem uczczony w oczach Pana, a mój Bóg stał się moją mocą. Mówi: To za mało, że jesteś mi sługą, aby podźwignąć plemiona Jakuba i przywrócić oszczędzonych synów Izraela, więc ustanowiłem cię światłością pogan, aby moje zbawienie sięgało aż do krańców ziemi.” (Iz 49,5.6 BW);
„A teraz tak rzecze Jahwe, który uczynił mnie Sługą swym już w łonie matki, abym Jakuba do Niego sprowadził, a Izraela skupił wokół Niego. I w oczach Jahwe będę uczczony, a Bóg mój jest moją siłą. I rzekł mi: „To mało, że jesteś mi Sługą, by pokolenia Jakuba podźwignąć, by przywieść z powrotem Resztę Izraela; lecz ustanawiam cię Światłością narodów, by zbawienie moje się urzeczywistniło aż po krańce ziemi!” (Iz 49,5.6 BP).
6. W jakiej sytuacji znajdowali się wcześniej poganie, a jaka zmiana nastąpiła dzięki Ofierze Pana Jezusa?
Ef 2,11-18
„Przeto pamiętajcie o tym, że wy, niegdyś poganie w ciele, nazywani nieobrzezanymi przez tych, których nazywają obrzezanymi na skutek obrzezki, dokonanej ręką na ciele, byliście w tym czasie bez Chrystusa, dalecy od społeczności izraelskiej i obcy przymierzom, zawierającym obietnicę, nie mający nadziei i bez Boga na świecie. Ale teraz wy, którzy niegdyś byliście dalecy, staliście się w Chrystusie Jezusie bliscy przez krew Chrystusową. Albowiem On jest pokojem naszym, On sprawił, że z dwojga jedność powstała, i zburzył w ciele swoim stojącą pośrodku przegrodę z muru nieprzyjaźni, On zniósł zakon przykazań i przepisów, aby czyniąc pokój, stworzyć w sobie samym z dwóch jednego nowego człowieka i pojednać obydwóch z Bogiem w jednym ciele przez krzyż, zniweczywszy na nim nieprzyjaźń; i przyszedłszy, zwiastował pokój wam, którzyście daleko, i pokój tym, którzy są blisko. Albowiem przez niego mamy dostęp do Ojca, jedni i drudzy w jednym Duchu.” (Ef 2,11-18 BW);
„Pamiętajcie zatem, że ci, którzy uważają się za obrzezanych na skutek znaku wykonywanego ręką na ciele, nazywali niegdyś nie obrzezanymi was, którzy z urodzenia byliście poganami. W tym czasie bowiem żyliście bez Chrystusa, wykluczeni ze społeczności Izraela, bez udziału w przymierzach obietnicy, bez nadziei i bez Boga w świecie. Ale wy [chociaż] kiedyś byliście daleko, teraz jesteście blisko przez łączność z Chrystusem Jezusem i dzięki Jego Krwi. On jest naszym pokojem. On wyprowadził jedność w rozdartą ludzkość, ponieważ usunął mur, który ją odgradzał i dzielił. On w swoim ciele pozbawił mocy Prawo [z jego] przepisami i nakazami. Przywrócił pokój, tworząc w swojej osobie z dwóch [nieprzyjaznych] stron jednego nowego człowieka. Obydwie strony, złączywszy w jedno ciało, przez krzyż pojednał z Bogiem i w sobie położył kres wrogości. A przyszedłszy ogłosił ewangelię pokoju wam, będącym daleko, oraz pokój tym, co są blisko. Przez Niego mamy jedni i drudzy dostęp do Ojca w jednym Duchu.” (Ef 2,11-18 BP);
„A przetoż pamiętajcie, że wy niekiedy będąc pogany w ciele, którzyście byli zwani nieobrzezaniem od onego, które jest zwano obrzezaniem w ciele i które rękoma bywa sprawowane. Iżeście byli na on czas bez Krystusa, oddaleni od rzeczy pospolitej izraelskiej i obcemi od umów, w których się zamykały obietnice, nadzieje nie mając i przez Boga będąc na świecie. Ale teraz w Krystusie Jezusie wy, którzyście niekiedy byli daleko, zstaliście się blisko przez krew Krystusowę. Abowiem on jest pokojem naszym, który oboje jednym uczynił i zepsował przegrodzenie śrzedniej ściany. Zgładziwszy przez ciało swoje nieprzyjaźni, to jest, zakon przykazania, który się zamyka w ceremoniach, aby dwu stworzył w samym sobie w jednego nowego człowieka, czyniąc pokój. Aby też pojednał z Bogiem oboje w jednym ciele przez krzyż, zburzywszy nieprzyjaźń przezeń. A przyszedszy opowiedział pokój wam, którzyście daleko i którzy blisko byli. Abowiem przezeń mamy przystęp oboj w jednym duchu do Ojca.” (Ef 2,11-18 BB).
7. W jaki sposób realizuje się idea „jednej owczarni”, którą opiekuje się Dobry Pasterz – Jezus?
Ef 2,19-22; Gal 3,26-29; 1 Ptr 2,25
„Tak więc już nie jesteście obcymi i przychodniami, lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga, zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus, na którym cała budowa mocno spojona rośnie w przybytek święty w Panu, na którym i wy się wespół budujecie na mieszkanie Boże w Duchu.” (Ef 2,19-22 BW);
„Zatem wy również [ongiś poganie] nie jesteście już cudzoziemcami i przychodniami z daleka lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga. [Wy również] jesteście budowlą wzniesioną na fundamencie, który tworzą apostołowie i prorocy, wsparci o ten kamień węgielny, którym jest sam Jezus Chrystus. To dzięki Niemu cała budowla zespolona wznosi się coraz bardziej ku górze jako wspaniała świątynia w Panu. Stanowiąc jedność z Nim, wy również razem z innymi jesteście częścią budowli mającej stać się domem, w którym zamieszka przez Ducha swojego sam Bóg.” (Ef 2,19-22 BR);
„Zatem więc, już nie jesteście obcymi i mieszkającymi obok, ale współobywatelami świętych oraz domownikami Boga, wybudowanymi na fundamencie apostołów i proroków, a jego kamieniem narożnym jest Jezus Chrystus. W nim cała, składana razem budowla, wzrasta na czystą świątynię w Panu, w którym wspólnie jesteście budowani na siedzibę Boga w Duchu.” (Ef 2,19-22 BGN);
„Albowiem wszyscy jesteście synami Bożymi przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Bo wszyscy, którzy zostaliście w Chrystusie ochrzczeni, przyoblekliście się w Chrystusa. Nie masz Żyda ani Greka, nie masz niewolnika ani wolnego, nie masz mężczyzny ani kobiety; albowiem wy wszyscy jedno jesteście w Jezusie Chrystusie. A jeśli jesteście Chrystusowi, tedy jesteście potomkami Abrahama, dziedzicami według obietnicy.” (Gal 3,26-29 BW);
„Wszyscy bowiem dzięki wierze jesteście synami Boga - w Chrystusie Jezusie. Wy bowiem, którzyście przez chrzest zanurzyli się w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa. Nie istnieje odtąd Żyd ani Grek, nie istnieje niewolnik ani wolny, nie istnieje mężczyzna i kobieta - wy wszyscy bowiem stanowicie jedność w Chrystusie Jezusie. A jeżeli należycie do Chrystusa, to jesteście potomstwem Abrahama i - zgodnie z daną obietnicą – spadkobiercami.” (Gal 3,26-29 BP);
„Byliście bowiem kiedyś jak owce zbłąkane, ale teraz wróciliście znów do Tego, który jest Pasterzem i Stróżem dusz waszych.” (1 Ptr 2,25 BR);
„Byliście bowiem zbłąkani jak owce, lecz teraz nawróciliście się do pasterza i stróża dusz waszych.” (1 Ptr 2,25 BW).