Konieczny wzrost

Tekst przewodni: 1 Kor 14,20

„Bracia, nie bądźcie dziećmi w myśleniu, ale bądźcie w złem jak niemowlęta, natomiast w myśleniu bądźcie dojrzali.” (1 Kor 14,20 BW);

„Bracia! Nie bądźcie dziecinni! Owszem, wobec zła bądźcie jak niemowlęta, ale w myśleniu bądźcie jak ludzie dojrzali.” (1 Kor 14,20 Pau).

1. Jaki  proces  rozpoczyna  się w człowieku,  który przyjmuje zbawienie okupione krwią Syna Człowieczego?
    Jan 8,31.32; 1 Ptr 2,1.2; por. Przyp.Sal. 4,18.19

„Mówił więc Jezus do Żydów, którzy uwierzyli w Niego: Jeżeli wytrwacie w słowie moim, prawdziwie uczniami moimi będziecie i poznacie prawdę, a prawda was wyswobodzi.” (Jan 8,31.32 BW);

„A do Judejczyków, którzy Mu uwierzyli, Jezus mówił: Jeżeli trwacie przy mojej nauce, jesteście naprawdę moimi uczniami. I poznacie prawdę, a prawda was wyzwoli.” (Jan 8,31.32 BP);

„Mówił tedy Jezus do tych Żydów, którzy weń uwierzyli: "Jeżeli wytrwacie w nauce mojej, będziecie prawdziwie uczniami moimi Poznacie prawdę, a prawda uczyni was wolnymi.” (Jan 8,31.32 Kow);

„Złożywszy więc wszelką złość i wszelką zdradę i obłudę i zazdrości i wszystkie obmowy, jak dopiero co narodzone niemowlęta, pragnijcie duchownego, szczerego mleka, abyście na mm wzrastali ku zbawieniu.” (1 Ptr 2,1.2 JW);

„Odrzuciwszy więc wszelkie zło, wszelki podstęp i udawanie, zazdrość i wszelkie obmowy, jak niedawno narodzone niemowlęta pragnijcie duchowego, nie sfałszowanego mleka, abyście dzięki niemu wzrastali ku zbawieniu.” (1 Ptr 2,1.2 BT5);

„A więc precz z wszelką złością i zdradą wszelką, z obłudą, zazdrością i wszelkim rodzajem obmowy! Staliście się podobni do nowo narodzonych dzieci. Pożądajcie zatem mleka duchowego, niefałszowanego, abyście dzięki niemu rośli i zbawili się.” (1 Ptr 2,1.2 Kow);

„Ale droga sprawiedliwych jest jak blask zorzy porannej, która coraz jaśniej świeci aż do białego dnia. Droga bezbożnych jest jak ciemna noc; nie wiedzą, na czym mogą się potknąć.” (Przt.Sal. 4,18.19 BW);

„Ścieżka sprawiedliwych jest jak światłość poranka, blask jej coraz bardziej jaśnieje aż do białego dnia. Droga bezbożnych jest jak ciemność [nocy], nie wiedzą, o co się potkną.” (Przyp.Sal. 4,18.19 BP).    

2. W jakim celu Jezus Chrystus udzielił Kościołowi duchowych darów,  i jakie znaczenie ma to dla każdego wierzącego?
    Ef 4,11-16

„I On ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami dla przysposobienia świętych do wykonywania posługi, celem budowania Ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego, do miary wielkości według Pełni Chrystusa. [Chodzi o to], abyśmy już nie byli dziećmi, którymi miotają fale i porusza każdy powiew nauki, na skutek oszustwa ze strony ludzi i przebiegłości w sprowadzaniu na manowce fałszu. Natomiast żyjąc prawdziwie w miłości sprawmy, by wszystko rosło ku Temu, który jest Głową - ku Chrystusowi. Z Niego całe Ciało - zespalane i utrzymywane w łączności dzięki całej więzi umacniającej każdy z członków stosownie do jego miary - przyczynia sobie wzrostu dla budowania siebie w miłości.” (Ef 4,11-16 BT2);

„I on dał jednych wprawdzie jako apostołów, niektórych zaś jako proroków, innych znów jako ewangelistów, a innych jako pasterzy i nauczycieli dla przysposobienia świętych do dzieła posługiwania, do budowania ciała Chrystusowego; aż wszyscy zejdziemy się w jedności wiary i poznania Syna Bożego, jako mąż doskonały na miarę wieku pełności Chrystusowej; abyśmy już nie byli dziatkami chwiejącymi się i nie byli unoszeni od każdego podmuchu nauki przez złość ludzką, przez podstęp, wiodący do błędu. Lecz czyniąc prawdę w miłości, żebyśmy rośli we wszystkim w nim, który jest głową, Chrystus; a z niego całe ciało, złożone i złączone przez wszystkie spojenia wzajemnej usługi, według działalności stosownej do natury każdego członka, otrzymuje swój wzrost i buduje się w miłości.” (Ef 4,11-16 JW).

3. Jaką  postawę  zauważył  u  wierzących  autor  Listu  do  Hebrajczyków,  i  co  stało się z ich duchowym życiem?
    Hbr 5,11.12

„O tym mamy wiele do powiedzenia, lecz trudno wam to wyłożyć, skoro staliście się ociężałymi w słuchaniu. Biorąc pod uwagę czas, powinniście być nauczycielami, tymczasem znowu potrzebujecie kogoś, kto by was nauczał pierwszych zasad nauki Bożej; staliście się takimi, iż wam potrzeba mleka, a nie pokarmu stałego.” (Hbr 5,11.12 BW);

„Na ten temat trzeba będzie wam dużo powiedzieć i włożyć wiele trudu w wyjaśnienie, bo niechętni z was słuchacze. A chociaż byłby już czas na to, żebyście [innych] nauczali, trzeba was na nowo pouczać o najprostszych zasadach nauki Bożej, czyli dawać mleko zamiast stałego pokarmu.” (Hbr 5,11.12 BP);

„O tym mam wiele rzeczy do powiedzenia i trudne do wyjaśnienia, bo staliście się niepodatnymi do słuchania. Gdy bowiem ze względu na czas powinniście być nauczycielami, znowu potrzebujecie, aby was uczono, jakie są początkowe zasady nauki bożej i staliście się jak ci, co potrzebują mleka, a nie stałego pokarmu.” (Hbr 5,11.12 JW).

4. Do  jakiego  duchowego  poziomu  powracają  wierzący,   którzy  zaniedbali  swój  duchowy wzrost?
    Hbr 5,13; por. 1 Kor 14,20

„Każdy bowiem niewprawny w nauce sprawiedliwości jest jak niemowlę ssące mleko.” (Hbr 5,13 Pau);

„Każdy bowiem, który się karmi mlekiem, nie pojmuje jeszcze nauki o sprawiedliwości, bo jest niemowlęciem.” (Hbr 5,13 BW);

„Wszelki bowiem, co ssie mleko, nie zna nauki sprawiedliwości, bo jest dzieciątkiem.” (Hbr 5,13 JW);

„Bracia! Nie rozumujcie jak dzieci. Wobec zła zachowujcie się jak dzieci, ale wasz sposób rozumowania niech będzie dojrzały.” (1 Kor 14,20 BP);

„Bracia, nie bądźcie dziećmi w swoim myśleniu, lecz bądźcie jak niemowlęta, gdy chodzi o rzeczy złe. W myślach waszych bądźcie dojrzali.” (1 Kor 14,20 BT2).

5. W jaki sposób można wyjść z wieku dziecinnego i stać się dorosłym?
    Hbr 5,14; DzAp 17,11; por. Flp 1,9-11 

„Dorośli natomiast, ci mianowicie, którzy przez ćwiczenie wyrobili w sobie łatwość rozróżniania dobra od zła, potrzebują stałego pokarmu.” (Hbr 5,14 BP);

„Przeciwnie, stały pokarm jest właściwy dla dorosłych, którzy przez ćwiczenie mają władze umysłu udoskonalone do rozróżniania dobra i zła.” (Hbr 5,14 BT2);

„Natomiast stałym pokarmem żywią się ludzie dorośli, którzy wskutek posiadanego doświadczenia mają umysł dostatecznie wyszkolony i potrafią odróżnić dobro od zła.” (Hbr 5,14 BR);

„Ci byli szlachetniejsi od tych w Tesalonice, gdyż przyjęli słowo [Boże] z całą gotowością i codziennie badali Pisma, czy tak się sprawy mają.” (DzAp 17,11 BUG);

„Ci szlachetnością przewyższali mieszkańców Tesaloniki, z całą gotowością przyjęli naukę i codziennie zastanawiali się na podstawie Pisma, czy to tak istotnie jest.” (DzAp 17,11 BP);

„Tamtejsi Żydzi byli bardziej otwarci niż Tesaloniczanie. Bardzo życzliwie przyjęli słowo Boże i szukali dla niego potwierdzenia w Pismach, które codziennie rozważali.” (DzAp 17,11 Pau);

„A modlę się o to, aby miłość wasza doskonaliła się coraz bardziej i bardziej w głębszym poznaniu i wszelkim wyczuciu dla oceny tego, co lepsze, abyście byli czyści i bez zarzutu na dzień Chrystusa, napełnieni plonem sprawiedliwości, [nabytym] przez Jezusa Chrystusa ku chwale i czci Boga.” (Flp 1,9-11 BT2);

„I o to modlę się, aby wasza miłość coraz bardziej i bardziej obfitowała w (pełnym) poznaniu i wszelkim postrzeganiu, po to, byście umieli rozpoznawać rzeczy ważne, abyście byli szczerzy i bez zarzutu na dzień Chrystusa, napełnieni owocem sprawiedliwości, tym przez Jezusa Chrystusa, dla chwale i wywyższenia Boga.” (Flp 1,9-11 BPD);

„Modlę się zaś o to, aby miłość wasza była coraz większa, żeby jej towarzyszyła prawdziwa mądrość i zrozumienie; byście mogli dostrzegać to, co lepsze; abyście byli czyści i bez zarzutu w dzień przyjścia Chrystusa; byście obfitowali w uczynki sprawiedliwości nabytej przez Jezusa Chrystusa ku chwale i czci Boga.” (Flp 1,9-11 BR).

6. Do czego wzywa Słowo Boże?
    Hbr 6,1-3 

„Dlatego pominąwszy początki nauki o Chrystusie, zwróćmy się ku rzeczom wyższym, nie powracając ponownie do podstaw nauki o odwróceniu się od martwych uczynków i o wierze w Boga, nauki o obmywaniach, o wkładaniu rąk, o zmartwychwstaniu i o sądzie wiecznym. To właśnie uczynimy, jeśli Bóg pozwoli.” (Hbr 6,1-3 BW);

„Przeto pomijając początki nauki Chrystusowej, zwróćmy się do rzeczy doskonalszych, nie zakładając ponownie fundamentu: od pokuty za uczynki martwe i od wiary w Boga, od nauki o chrzcie, o wkładaniu rąk i o powstaniu umarłych, o sądzie wiecznym. I to uczynimy, jeśli oczywiście Bóg pozwoli.” (Hbr 6,1-3 JW).

7. Co na ten sam temat napisał ap. Juda? 
    Judy 3; por 2 Ptr 1,5-11

„Umiłowani! Zabierając się z całą gorliwością do pisania do was o naszym wspólnym zbawieniu, uznałem za konieczne napisać do was i napomnieć was, abyście podjęli walkę o wiarę, która raz na zawsze została przekazana świętym.” (Judy 3 BW);

„Ukochani! Podejmując wszelkie staranie, aby pisać wam o naszym wspólnym zbawieniu, miałem potrzebę wezwać was do podjęcia poważnej walki o raz na zawsze przekazaną świętym wiarę.” (Judy 3 BPD);

„Umiłowani, czyniąc wszelką gorliwość, by wam pisać o wspólnym zbawieniu, miałem przymus aby wam napisać list oraz zachęcić, by walczyć raz przekazaną świętym wiarą.” (Judy 3 NBG);

„I właśnie dlatego dołóżcie wszelkich starań i uzupełniajcie waszą wiarę cnotą, cnotę poznaniem, poznanie powściągliwością, powściągliwość wytrwaniem, wytrwanie pobożnością, pobożność braterstwem, braterstwo miłością. Jeśli je bowiem posiadacie i one się pomnażają, to nie dopuszczą do tego, abyście byli bezczynni i bezużyteczni w poznaniu Pana naszego Jezusa Chrystusa. Kto zaś ich nie ma, ten jest ślepy, krótkowzroczny i zapomniał, że został oczyszczony z dawniejszych swoich grzechów. Dlatego, bracia, tym bardziej dołóżcie starań, aby swoje powołanie i wybranie umocnić; czyniąc to bowiem, nigdy się nie potkniecie. W ten sposób będziecie mieli szeroko otwarte wejście do wiekuistego Królestwa Pana naszego i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa.” (2 Ptr 1,5-11 BW);

„Dlatego właśnie, dokładając wszelkich starań, łączcie z wiarą dzielność, z dzielnością poznanie, z poznaniem zaś umiarkowanie, a z umiarkowaniem wytrwałość, z wytrwałością – pobożność, z pobożnością - przyjaźń braterską, a z braterską przyjaźnią – miłość! Gdy je bowiem w pełni osiągniecie, wasze dążenie do poznania Pana naszego Jezusa Chrystusa nie będzie próżne ani bezowocne. Bo ten, komu ich brak, jest ślepy, krótkowzroczny; zapomniał o oczyszczeniu się z dawnych swych grzechów. Dlatego, bracia, tym więcej starajcie się umocnić wasze powołanie i wybranie! To bowiem czyniąc, nigdy nie upadniecie. W ten sposób zapewni wam to w pełni wejście do wiecznego królestwa Pana i Zbawiciela naszego Jezusa Chrystusa.” (2 Ptr 1,5-11 BP).    

Jezus Chrystus - Arcykapłan według porządku Melchisedeka

Tekst przewodni: Hbr 8,1.2

„Główną zaś rzeczą w tym, co mówimy, jest to, że mamy takiego arcykapłana, który usiadł po prawicy tronu Majestatu w niebie, jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku, który zbudował Pan, a nie człowiek.” (Hbr 8,1.2 BW).


1. Jaką szczególną służbę pełnili arcykapłani usługujący w ziemskiej świątyni?
    Hbr 5,1

„Albowiem każdy arcykapłan, wzięty spośród ludzi, bywa ustanawiany z ramienia ludzi w sprawach odnoszących się do Boga, aby składał dary i ofiary za grzechy.” (Hbr 5,1 BW);

„Każdy arcykapłan, wzięty spomiędzy ludzi, ustanowiony jest, aby w ich imieniu pełnić służbę Bożą. Zadaniem jego jest składać ofiary i dary za ich grzechy.” (Hbr 5,1 Kow).

2. Jak przebiegał ceremoniał oczyszczenia grzesznika z jego przestępstwa?
    3 Mjż 5,17-19

„Jeżeli kto zgrzeszy, czyniąc coś przeciwnego przykazaniom Jahwe, nie będąc tego świadomy, i stanie się winny, i popełni przestępstwo, to przyniesie do kapłana baranka bez skazy, wziętego spośród drobnego bydła, według twojego oszacowania, jako ofiarę zadośćuczynienia. Wtedy kapłan dokona przebłagania za jego winę, którą tamten zaciągnął przez nieuwagę, nieświadomie, i będzie mu grzech odpuszczony. To jest ofiara zadośćuczynienia, bo naprawdę zawinił wobec Jahwe.” (3 Mjż 5,17-19 BT2);

„A jeśli ktoś zgrzeszył, bo wykroczył przeciw jakiemuś ze wszystkich przykazań WIEKUISTEGO, zabraniających tak czynić a nie wiedział i stał się winnym, i tak poniósł na sobie swoją winę; niech na ofiarę pokutną przyprowadzi do kapłana zdrowego barana z trzody według twojego oszacowania. A kapłan go rozgrzeszy z uchybienia, którego w niewiedzy, niebacznie się dopuścił; zatem będzie mu odpuszczone. To jest ofiara pokutna za winę, bowiem zawinił WIEKUISTEMU.” (3 Mjż 5,17-19 NBG).

3. Do czego następnie byli powołani (i zobowiązani) arcykapłani?
    Hbr 5,2.3; por. Hbr 2,18

„Potrafi on współczuć tym, którzy błądzą nieświadomie, gdyż i sam podlega słabości. Z tego też powodu musi składać ofiary za grzechy zarówno w imieniu ludu, jak i własnym.” (Hbr 5,2.3 Pau);

„Jako zdolny zrozumieć nieświadomych i błądzących, gdyż sam podlega słabości i ze względu na nią musi tak za lud, jak i za samego siebie składać ofiary za grzechy.” (Hbr 5,2.3 BPD);

„Może on być wyrozumiałym względem tych, co błądzą oraz prowadzą na manowce, gdyż sam jest także nosicielem słabości. Więc z jej powodu musi złożyć ofiary za grzechy za lud, jak i za siebie.” (Hbr 5,2.3 NBG);

„Właśnie dlatego, że On sam doznał, czym jest pokusa, może wspomagać kuszonych.” (Hbr 2,18 BP);

„W czym bowiem sam cierpiał będąc doświadczany, w tym może przyjść z pomocą tym, którzy są poddani próbom.” (Hbr 2,18 BT2);

„A że sam przeszedł przez cierpienie i próby, może dopomóc tym, którzy przez próby przechodzą.” (Hbr 2,18 BW).  

4. Kto zastrzegł sobie prawo powoływania arcykapłanów w Izraelu? Kto powołał Arcykapłana według porządku Melchisedeka?
    Hbr 5,4-7; por. 2 Mjż 28,1; 4 Mjż 17,1-5

„A nikt samego siebie nie podnosi do tej godności, tylko zostaje na nią powołany przez Boga, jak Aaron.
Tak i Chrystus nie sam sobie nadał godność arcykapłana, lecz uczynił to Ten, który do niego powiedział: Jesteś moim Synem, dzisiaj zrodziłem ciebie; jak i na innym miejscu mówi: Tyś kapłanem na wieki według porządku Melchisedeka. Za dni swego życia w ciele zanosił On z wielkim wołaniem i ze łzami modlitwy i błagania do tego, który go mógł wybawić od śmierci, i dla bogobojności został wysłuchany.” (Hbr 5,4-7 BW);

„Nikt też sam sobie tej godności nie przyznaje, lecz jest — podobnie jak Aaron — powoływany (do niej) przez Boga. Stąd i Chrystus nie sam siebie wywyższył, stając się Arcykapłanem, lecz (uczynił to) Ten, który do Niego powiedział: [Jesteś moim Synem, Ja Cię dziś zrodziłem]. Podobnie mówi w innym (miejscu): [Ty jesteś kapłanem na wieki według porządku Melchisedeka]. W dniach swego życia w ciele z wielkim wołaniem i ze łzami zanosił On błagania oraz usilne prośby do Tego, który mógł Go wybawić od śmierci, i ze względu na pobożność został wysłuchany.” (Hbr 5,4-7 BPD);

„Spośród Izraelitów przywołaj do siebie Aarona, twojego brata, a wraz z nim jego synów, Nadaba, Abihu, Eleazara i Itamara, aby Mi służyli jako kapłani.” (2 Mjż 28,1 Pau);

„Ty zaś rozkaż bratu twemu Aaronowi i jego synom, wybranym spośród synów Izraela, zbliżyć się do ciebie, aby Mi służyli jako kapłani: Aaron i Nadab, Abihu, Eleazar i Itamar, synowie Aarona.” (2 Mjż 28,1 BT2);

„I przemówił Jahwe do Mojżesza: powiedz Eleazarowi, synowi kapłana Aarona, ażeby pozbierał kadzielnice z pogorzeliska. Ogień zaś odrzuć daleko. Ponieważ zostały poświęcone kadzielnice tych, co grzechy przypłacili swym życiem, należy z nich zrobić kute blachy na pokrycie ołtarza. Przyniesiono je przed oblicze Jahwe i poświęcono, niechże więc będą znakiem [ostrzegawczym] dla synów Izraela. Wtedy kapłan Eleazar zebrał te miedziane kadzielnice, które przynieśli byli mężowie zabici ogniem. Przekuto je na pokrycie ołtarza, na przypomnienie synom Izraela, ażeby do palenia kadzidła przed Jahwe nie przystępował nikt niepowołany, nie pochodzący z rodu Aarona, i żeby nie podzielił losu Koracha i jego gromady - co mu zapowiedział Jahwe za pośrednictwem Mojżesza.” (4 Mjż 17,1-5 BP);

Rzekł Pan do Mojżesza tymi słowami: Powiedz Eleazarowi, synowi kapłana Aarona, niech zbierze kadzielnice z pogorzeliska, a ogień niech rozrzuci w pewnym oddaleniu. Ponieważ zostały poświęcone kadzielnice tych mężów, którzy życiem przypłacili swoje występki, należy je przekuć na cienkie blachy - na pokrywę ołtarza. Skoro złożono je w ofierze dla Pana, są poświęcone. Teraz niech będą dla Izraela znakiem [ostrzeżenia]. Pozbierał więc kapłan Eleazar miedziane kadzielnice, które przynieśli ci, co zostali spaleni, i ukuto z nich pokrywę na ołtarz. [Jest to] przypomnienie dla Izraelitów, by nikt niepowołany, kto nie należy do potomstwa Aarona, nie ważył się zbliżać celem spalenia kadzidła przed Panem, aby nie stało się z nim to, co stało się z Korachem i jego zgrają, a co mu oznajmił Pan przez Mojżesza.” (4 mjż 17,1-5 BT4).

5. W jakich okolicznościach Jezus Chrystus dokonał pojednania ludzkości z Bogiem?
    Hbr 5,7-10 

„To on, w dniach jego cielesnej natury, wśród wielkiego wołania i łez, przyniósł prośby oraz błagania przed Tego, co może go zachować od śmierci, i został wysłuchany z powodu pobożności. Więc nawet będąc Synem miał zwyczaj posłuszeństwa we wszystkich sprawach, z powodu których wycierpiał. A kiedy został doskonałym, stał się przyczyną wiecznego zbawienia dla wszystkich, którzy mu są posłuszni; zaś przez Boga został nazwany Arcykapłanem według porządku Melchicedeka.” (Hbr 5,7-10 NBG);

„Za dni swego życia w ciele zanosił On z wielkim wołaniem i ze łzami modlitwy i błagania do tego, który go mógł wybawić od śmierci, i dla bogobojności został wysłuchany; i chociaż był Synem, nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał, a osiągnąwszy pełnię doskonałości, stał się dla wszystkich, którzy mu są posłuszni, sprawcą zbawienia wiecznego i został obwieszczony przez Boga jako arcykapłan według porządku Melchisedeka.” (Hbr 5,7-10 BW);

„W dniach swego ziemskiego żywota zanosił, wołając mocnym głosem i łzy przelewając, modlitwy i błagania do tego, który wybawić go mógł od śmierci; toteż został wysłuchany i uwolniony od strachu śmiertelnego. A chociaż był Synem [Bożym], nauczyły się w szkole cierpienia, na czym posłuszeństwo polega. Doszedłszy tym sposobem do szczytu doskonałości, stał się dla wszystkim, którzy go posłuchem darzą, źródłem wiecznego zbawienia - on, którego Bóg nazwał „arcykapłanem wedle obrządku Melchizedeka”.” (Hbr 5,7-10 Kow).

6. W jaki sposób Pan Jezus Chrystus opiekuje się Kościołem?
    Hbr 8,1.2; 7,24.25; Mt 11,28-30; 28,20 

„Sedno zaś wywodów stanowi prawda: takiego mamy arcykapłana, który zasiadł po prawicy tronu Majestatu w niebiosach, jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku zbudowanego przez Pana, a nie przez człowieka.” (Hbr 8,1.2 BT2);

„Główną zaś myślą (naszych) wywodów, (jest to), że mamy takiego Arcykapłana, który zasiadł po prawicy tronu Majestatu na niebiosach jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku, który wzniósł Pan, a nie człowiek.” (Hbr 8,1.2 BPD);

„Ale suma tego, co się mówi, ta jest: Iż takiego mamy najwyższego kapłana, który usiadł na prawicy stolicy wielmożności na niebiesiech; Sługą będąc świątnicy, a prawdziwego onego przybytku, który Pan zbudował, a nie człowiek.” (Hbr 8,1.2 BG);

„Ten zaś, ponieważ trwa na wieki, ma kapłaństwo nieprzemijające. Dlatego też całkowicie może zbawić tych, którzy przez niego przychodzą do Boga, bo zawsze żyje, aby wstawiać się za nimi.” (Hbr 7,24.25 BUG);

„On natomiast, ponieważ trwa na wieki, posiada kapłaństwo nieprzemijające. Przeto i zbawiać może w sposób doskonały tych, którzy przez Niego przychodzą do Boga, bo zawsze żyje, aby wstawiać się za nimi.” (Hbr 7,24.25 BP);

„Tu zaś mamy do czynienia z kapłaństwem nieprzemijającym, ponieważ dzierży je ten, który trwa na wieki. Dlatego mocen jest całkowicie zbawić tych, którzy przed Bogiem stawają za jego pośrednictwem. Bo żyje wiecznie i może wstawiać się za nami.” (Hbr 7,24.25 Kow);

„Pójdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest miłe, a brzemię moje lekkie.” (Mt 11,28-30 BW);

„Pójdźcie do Mnie wszyscy utrudzeni i uginający się pod ciężarem, a Ja wam dam wytchnienie. Weźcie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie, bo jestem łagodny i pokornego serca, a znajdziecie odpoczynek dla dusz waszych. Albowiem moje jarzmo jest słodkie, a brzemię lekkie.” (Mt 11,28-30 BP);

„Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata. ” (Mt 28,20 BT2);

„Ucząc je przestrzegać wszystkiego, com wam przykazał. A oto Jam jest z wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata. Amen.” (Mt 28,20 BG);

„Nauczajcie ich, aby zachowywali wszystko, co wam nakazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do końca świata”. (Mt 28,20 Pau).

Przystąpić do „Tronu Łaski”

Tekst przewodni: Hbr 2,18

„A że sam przeszedł przez cierpienie i próby, może dopomóc tym, którzy przez próby przechodzą.” (Hbr 2,18 BW). 

1. Jakie cechy posiada i jak skuteczne w działaniu jest Słowo Boże?
    Ps 33,6.9; por. Mt 8,1-3; Jan 11,39.43.44; Hbr 4,12; por. Jer 23,29

„Przez słowo Jahwe zostały stworzone niebiosa, przez tchnienie ust Jego - wszystkie ich zastępy. (…) Bowiem rzekł - i stało się, rozkazał - i powstało.” (Ps 33,6.9 BP);

„Przez słowo Jahwe powstały niebiosa i wszystkie ich zastępy przez tchnienie ust Jego. (…) Bo sam przemówił, a wszystko powstało; On sam rozkazał, a zaczęło istnieć.”  (Ps 33,6.9 BT2);

„A gdy zstępował z góry, szedł za nim wielki lud; A oto trędowaty przyszedłszy, pokłonił mu się, mówiąc: Panie! jeźli chcesz, możesz mnie oczyścić. I wyciągnąwszy Jezus rękę, dotknął się go, mówiąc: Chcę, bądź oczyszczony; i zaraz oczyszczony jest trąd jego.” (Mt 8,1-3 BG);

„A gdy zstąpił z góry, poszło za nim wielkie mnóstwo ludu. I oto trędowaty, przystąpiwszy, złożył mu pokłon, mówiąc: Panie, jeśli chcesz, możesz mię oczyścić. I wyciągnąwszy rękę, dotknął się go, mówiąc: Chcę, bądź oczyszczony! I natychmiast został oczyszczony z trądu.” (Mt 8,1-3 BW);

„Jezus rzekł: Usuńcie kamień. Siostra zmarłego, Marta, rzekła do Niego: Panie, już cuchnie. Leży bowiem od czterech dni w grobie. (…) To powiedziawszy zawołał donośnym głosem: Łazarzu, wyjdź na zewnątrz! I wyszedł zmarły, mając nogi i ręce powiązane opaskami, a twarz jego była zawinięta chustą. Rzekł do nich Jezus: Rozwiążcie go i pozwólcie mu chodzić.” (Jan 11,39.43.44 BT2);

„Bo Słowo Boże jest żywe i skuteczne, ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić zamiary i myśli serca.” (Hbr 4,12 BW);

„Żywe bowiem jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca.” (Hbr 4,12 BT2);

„Czy moje słowo nie jest jak ogień - mówi Pan - i jak młot, który kruszy skałę?” (Jer 23,29 BW);

„Czyż słowo moje nie jest jak ogień trawiący - głosi Jahwe - i jak młot, który kruszy skałę?” (Jer 23,29 BP).

2. Czy przed Bogiem można cokolwiek ukryć?
    Hbr 4,13; Ps 139,7-18        

„Żadne stworzenie nie ukryje się przed Nim, lecz wszystko jest obnażone i odsłonięte dla oczu Tego, przed którym mamy zdać sprawę.” (Hbr 4,13 BP);

„I nie ma stworzenia zdolnego skryć się przed Jego obliczem, przeciwnie, wszystko jest obnażone i odsłonięte przed oczami Tego, przed którym przyjdzie nam zdać sprawę.” (Hbr 4,13 BPD);

„Gdzież będę mógł ujść przed duchem Twoim, dokądże uciec przed Twoim obliczem? Jeśli wstąpię na niebiosa - tam jesteś, jeśli spocznę w otchłani - Tyś też tam. Gdybym wziął skrzydła jutrzenki i osiadł na krańcach morza, nawet tam mnie prowadzi Twoja ręka i tam mnie dosięgnie Twoja prawica. Choćbym rzekł: „Niech mnie przykryje ciemność i światło wokół mnie niech nocą się stanie”, nawet ciemność nie jest ciemnością dla Ciebie, a noc jaśnieje jak dzień. Tyś bowiem ukształtował nerki moje, utkałeś mnie w łonie mej matki. Sławię Cię, że przedziwnie zostałem stworzony, że przedziwne są dzieła rąk Twoich, a duszę moją znasz dogłębnie Moje kości nie były zakryte przed Tobą, choć byłem stworzony w ukryciu, ukształtowany w głębokościach ziemi. Twoje oczy widziały moje uczynki, wszystkie były zapisane w Twej księdze, dni moje były wpisane i zliczone, gdy jeszcze żaden z nich nie istniał. Jak trudne do pojęcia są, o Boże, Twoje myśli, jak nieprzebrana ich liczba. Chcę je zliczyć, liczniejsze są nad piasek morski, gdy kończę, są jeszcze u Ciebie.” (Ps 139,7-18);

„Dokąd ujdę przed Twoim Duchem; dokąd się schronię przed Twym obliczem? Gdybym się wzniósł ku niebu Ty tam jesteś; gdybym sobie usłał w Krainie Umarłych jesteś tuż . Gdybym wziął skrzydła jutrzenki i spoczął na krańcu morza nawet tam zaprowadzi mnie Twoja ręka i ujmie Twoja prawica. A gdybym powiedział: Przecież ukryje mnie ciemność – i nocą stanie się światło wokół mnie. Bo ciemność nie zaciemnia przed Tobą, a noc jaśnieje jak dzień; ciemność jest dla Ciebie jak światło. Ty ukształtowałeś moje nerki, uformowałeś mnie w łonie mej matki. Sławię Cię, bo jestem dziwnie cudowny; cudowne są Twoje twory, a moja dusza dobrze to poznaje. Moja istota nie była tajna przed Tobą, kiedy się tworzyłem w skrytości, zawiązywałem się w dolnej ziemi. Twoje oczy widziały mój zarodek ; a w Twej księdze, gdzie są zapisane wszystkie przyszłe przeznaczenia, i dla niego było jedno wśród nich. Jak cenne były dla mnie Twe zamysły, Boże, i jak potężna ich liczba. Gdybym je zliczył byłyby liczniejsze od piasku; powstałem oraz wciąż jestem z Tobą.” (Ps 139,7-18 NBG).  

3. O czym ciągle powinniśmy pamiętać, zwłaszcza gdy jesteśmy kuszeni?
    Łk 12,1-3; por. 2 Krl 5,20-27

„A gdy się zgromadziły niezliczone rzesze ludu, tak iż nawzajem się deptali, zaczął mówić najpierw do uczniów swoich: Strzeżcie się kwasu faryzeuszów, to jest obłudy. Bo nie ma nic ukrytego, co by nie wyszło na jaw, ani tajnego, co by nie stało się wiadome. Dlatego, co mówicie w ciemności, będzie słyszane w świetle dziennym, a co w komorach na ucho szeptaliście, będzie rozgłaszane na dachach.” (Łk 12,1-3 BW);

„Gdy zgromadziły się wielotysięczne tłumy i było tak ciasno, że jedni drugich deptali, On zwrócił się najpierw do uczniów: „Strzeżcie się zakwasu faryzeuszów, którym jest obłuda. Bo wszystko, co jest zakryte, będzie ujawnione, a o tym, co tajemne, wszyscy się dowiedzą. Dlatego wszystko, co mówiliście w ciemności, będzie słyszane w świetle; a co w domu szeptaliście na ucho, będzie rozgłaszane publicznie.” (Łk 12,1-3 Pau);

„Gechazi, sługa Elizeusza, męża Bożego, powiedział sobie: Oto mój pan oszczędził tego Syryjczyka, Naamana, nie przyjmując od niego rzeczy, które przyniósł. Na życie Jahwe - pobiegnę za nim i wezmę od niego cośkolwiek. I pobiegł Gechazi za Naamanem. Kiedy Naaman ujrzał, że biegnie za nim, wyskoczył z wozu na jego spotkanie i powiedział: Czy [wszystko] jest dobrze? Odpowiedział: Dobrze. Pan mój polecił mi powiedzieć: W tej oto chwili przyszli do mnie dwaj młodzieńcy z góry Efraima, uczniowie proroków. Daj mi - proszę - jeden talent srebra i dwa ubrania zamienne. Odpowiedział Naaman: Racz przyjąć dwa talenty. Nalegał na niego, zawiązał dwa talenty srebra w dwóch workach, do tego dwa ubrania zamienne; wręczył dwom swoim sługom, którzy je nieśli przed nim. Kiedy przyszedł do Ofelu, Gechazi odebrał te rzeczy z ich rąk i ułożył w domu. Następnie odprawił mężów, którzy odeszli. Sam zaś poszedł i stawił się przed swoim panem, a Elizeusz zapytał go: Skąd ty idziesz, Gechazi? Odparł: Sługa twój nigdzie nie chodził. Lecz on powiedział do niego: Nie, serce moje ci towarzyszyło, kiedy ktoś odwrócił się na wozie swoim na twoje spotkanie. Czy teraz jest czas brać srebro, aby nabywać ubrania, drzewa oliwne, winnice, drobne i duże bydło, niewolników i niewolnice? A trąd Naamana przylgnie do ciebie i do twojego potomstwa na zawsze. Gechazi więc oddalił się od niego biały od trądu jak śnieg.” (2 Krl 5,20-27 BT2).

4. Do   czego   upoważnia   nas   wiara   w   Jezusa  Chrystusa,   jako  Arcykapłana  i  jedynego Pośrednika między Bogiem a ludźmi (1 Tym 2,5.6)?
    Hbr 4,14; 10,19-23

(„Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus, który siebie samego złożył jako okup za wszystkich, aby o tym świadczono we właściwym czasie.” - 1 Tym 2,5.6 BW.)

„Mając więc wielkiego arcykapłana, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trzymajmy się mocno wyznania.” (Hbr 4,14 BW);

„Mając zatem wielkiego arcykapłana, który wszedł do nieba, Jezusa, Syna Bożego, mocno trwajmy przy wierze.” (Hbr 4,14 BP);

„Mając więc wielkiego Arcykapłana, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trzymajmy się mocno tego, co wyznajemy.” (Hbr 4,14 BPD);

„Mamy więc, bracia, pewność, iż wejdziemy do Miejsca Świętego przez krew Jezusa. On nam zapoczątkował drogę nową i żywą przez zasłonę, to jest przez ciało swoje. Mając zaś kapłana wielkiego, który jest nad domem Bożym, przystąpmy z sercem prawym, z wiarą pełną, oczyszczeni na duszy od wszelkiego zła świadomego i obmyci na ciele wodą czystą. Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo godny jest zaufania Ten, który dał obietnicę.” (Hbr 10,19-23 BT2);

„Mając więc, bracia, śmiałość, aby przez krew Jezusa wejść do Najświętszego Miejsca; Drogą nową i żywą, którą zapoczątkował dla nas przez zasłonę, to jest przez swoje ciało; I [mając] wielkiego kapłana nad domem Bożym; Zbliżmy się ze szczerym sercem, w pełni wiary, mając serca oczyszczone od złego sumienia i ciało obmyte czystą wodą. Trzymajmy wyznanie nadziei niechwiejące się, bo wierny jest ten, który obiecał.” (Hbr 10,19-23 BUG).

5. Jakie doświadczenia Jezusa sprawiły,  że możemy  u Niego znaleźć pomoc w każdej sytuacji życia?
    Hbr 4,14-16; 2,17.18

„Mając więc wielkiego Arcykapłana, który przeszedł przez niebiosa, Jezusa, Syna Bożego, trzymajmy się mocno tego, co wyznajemy. Nie mamy bowiem takiego Arcykapłana, który by nie mógł współczuć naszym słabościom, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu. Zbliżajmy się zatem z ufną odwagą do tronu łaski, abyśmy dostąpili miłosierdzia i znaleźli łaskę zapewniającą pomoc w stosownej porze.” (Hbr 4,14-16 BPD);

„Mając zatem wielkiego arcykapłana, który wszedł do nieba, Jezusa, Syna Bożego, mocno trwajmy przy wierze. Nie mamy przecież arcykapłana, który nie potrafiłby współczuć w naszych słabościach, ale takiego, który podobnie jak my doznał tego wszystkiego, czego my doznajemy z wyjątkiem grzechu. Przystąpmy więc z ufnością do tronu łaski, abyśmy otrzymali zmiłowanie i znaleźli pomocną łaskę w potrzebie.” (Hbr 4,14-16 BP);

„Stąd powinien był we wszystkim upodobnić się do braci, aby się stać miłosiernym i wiernym kapłanem wobec Boga, aby przebłagać za grzechy ludu. W czym bowiem sam cierpiał i był kuszony, ma moc dopomóc tym, co są kuszeni.” (Hbr 2,17.18 JW);

„Dlatego musiał się upodobnić pod każdym względem do braci, aby stał się miłosiernym i wiernym arcykapłanem wobec Boga dla przebłagania za grzechy ludu. W czym bowiem sam cierpiał będąc doświadczany, w tym może przyjść z pomocą tym, którzy są poddani próbom.” (Hbr 2,17.18 BT2);

„Stąd też we wszystkim miał zostać upodobniony do braci, aby stał się miłosiernym oraz wiernym arcykapłanem tych z Boga, w celu zmazania grzechów ludu. Gdyż w czym sam cierpiał i został doświadczonym może pomagać doświadczanym.” (Hbr 2,17.18 NBG).

6. Jak Pan Jezus wzmacniał i utwierdzał swoich uczniów?
    Jan 16,33; por. Jan 10,27-29

„To powiedziałem wam, abyście we mnie pokój mieli. Na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie, Ja zwyciężyłem świat.” (Jan 16,33 BW);

„To wam powiedziałem, abyście pokój we Mnie mieli. Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat.” (Jan 16,33 BT2);

„To wam powiedziałem, abyście we Mnie mieli pokój. Na świecie będziecie mieć ucisk, ale — odwagi — Ja zwyciężyłem już świat.” (Jan 16,33 BPD);

„Owce moje głosu mojego słuchają i Ja znam je, a one idą za mną. I Ja daję im żywot wieczny, i nie giną na wieki, i nikt nie wydrze ich z ręki mojej. Ojciec mój, który mi je dał, jest większy nad wszystkich i nikt nie może wydrzeć ich z ręki Ojca.” (Jan 10,27-29 BW);

„Owce moje słuchają głosu mego; znam je, a one idą za mną. Daję im życie wieczne; nie zginą nigdy i nikt nie wyrwie ich z rąk moich. Ojciec mój, który mi je dał, jest potężniejszy od wszystkich; i nikt nie może ich wyrwać z rąk Ojca mego.” (Jan 10,27-29 Kow).

Boże odpocznienie

Tekst przewodni: Ef 5,15.16

„Baczcie więc pilnie, jak macie postępować, nie jako niemądrzy, lecz jako mądrzy, wykorzystując czas, gdyż dni są złe.” (Ef 5,15.16 BW);

„Baczcie zatem uważnie, jak postępujecie. Nie postępujcie nierozsądnie, lecz mądrze. Wykorzystujcie każdą sposobną chwilę, bo nadeszły złe dni.” (Ef 5,15.16 BP);

„Badajcie więc sami wasze postępowanie, żyjcie jak ludzie rozsądni, a nie jak głupi.
Wykorzystujcie każdą sposobność [by dobrze czynić], bo dni są złe.” (Ef 5,15.16 BR).

1. Do jakiego odpocznienia prowadził Mojżesz (a potem Jozue) Izraelitów,  i z jakiego powodu wielu z nich do tego odpocznienia nie weszło?
    Hbr 3,17-19

„A na kogo gniewał się przez czterdzieści lat? Czy nie na tych, którzy zgrzeszyli, a których ciała legły na pustyni? A którym przysiągł, że nie wejdą do jego odpoczynku, jeśli nie tym, którzy byli nieposłuszni? Widzimy więc, że nie mogli wejść z powodu niewiary.” (Hbr 3,17-19 BUG);

„Do kogo to miał wstręt przez czterdzieści lat? Czy nie do tych, którzy zgrzeszyli, a których ciała legły na pustyni? A komu to przysiągł, że nie wejdą do odpocznienia jego, jeśli nie tym, którzy byli nieposłuszni? Widzimy więc, że nie mogli wejść z powodu niewiary.” (Hbr 3,17-19 BW);

„Na których zaś „gniewał się przez czterdzieści lat?” Czy nie na tych, co zgrzeszyli, których trupy legły na puszczy? Którym zaś „poprzysiągł, że nie wejdą do odpocznienia jego,”  jeśli nie tym, co byli niewierni? I widzimy, że nie mogli wejść z powodu niedowiarstwa.” (Hbr 3,17-19 JW).

2. Z  jakich słów wynika,  że  Ziemia  Obiecana,  nie  była ostatecznym  celem, do którego  Bóg zamierzał wprowadzić wierzących?
    Hbr 4,8; por. Ps 95,7-11

„Gdyby bowiem Jozue wprowadził ich był do odpocznienia, nie mówiłby Bóg później o innym dniu.” (Hbr 4,8 BW);

„Bo gdyby był Jozue ich już wyprowadził do tego spoczynku, nie byłby Bóg później wspominał o innym dniu.” (Hbr 4,8 Kow);

„Albowiem On jest naszym Bogiem, a my ludem Jego pastwiska i owcami w Jego ręku. Obyście usłyszeli dzisiaj głos Jego: Nie zatwardzajcie serc waszych jak w Meriba, jak na pustyni w dniu Massa, gdzie Mnie wasi przodkowie wystawiali na próbę i doświadczali Mię, choć dzieło moje widzieli. Tamto pokolenie budziło we Mnie wstręt przez lat czterdzieści, i powiedziałem: Są oni ludem o sercu zbłąkanym i moich dróg nie znają. Przeto przysiągłem w moim gniewie: Nie wejdą do [miejsca] mego odpoczynku.” (Ps 95,7-11 BT2);

„On bowiem jest Bogiem naszym, A my ludem pastwiska jego i trzodą ręki jego. Obyście dziś głos jego usłyszeli: Nie zatwardzajcie serca waszego, jak w Meriba, Jak w dniu pobytu w Massa na pustyni, Gdzie kusili mnie ojcowie wasi, Doświadczali mnie, chociaż widzieli dzieło moje. Przez czterdzieści lat czułem odrazę do tego rodu I rzekłem: Lud ten błądzi sercem i nie zna dróg moich. Dlatego przysiągłem w gniewie swoim: Nie wejdą do odpocznienia mego.” (Ps 95,7-11 BW).

3. Jakie odpocznienie dał Bóg Swoim dzieciom zaraz na początku dziejów Ziemi?
    1 Mjż 2,1-3

„W ten sposób zostały ukończone niebo i ziemia oraz wszystkie ich zastępy [stworzeń]. A gdy Bóg ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął. Wtedy pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym; w tym bowiem dniu odpoczął po całej swej pracy, którą wykonał stwarzając.” (1 Mjż 2,1-3 BT2);

„W ten sposób zostało dokonane dzieło stworzenia nieba i ziemi, i wszystkiego, co je wypełnia. Dopełniwszy w dniu szóstym dzieła, nad którym się trudził, dnia siódmego odpoczywał Bóg po wszystkim, czego dokonał. Pobłogosławił też Bóg dzień siódmy i ustanowił go świętym na pamiątkę swojego odpoczynku po całym trudzie stwarzania.” (1 Mjż 2,1-3 BR);

„Dokończone zostały tedy niebiosa i ziemia, i wszystka ich ozdoba. I dokonał Bóg w dzień siódmy dzieła swego, które uczynił ; i odpoczął w dzień siódmy od wszelkiego dzieła, które sprawił. I błogosławił dniowi siódmemu, i uświęcił go, bo weń odpoczął od wszelkiego dzieła swego, które stworzył Bóg i wykonał.” (1 Mjż 2,1-3 JW).

4. Do jakiego odpocznienia powinni wejść wszyscy, którzy pragną zbawienia?
    Hbr 4,1-7; Mt 11,28-30  

„Lękajmy się przeto, gdy jeszcze trwa obietnica wejścia do Jego odpoczynku, aby ktoś z was nie mniemał, iż jest jej pozbawiony. Albowiem i myśmy otrzymali dobrą nowinę, jak i tamci, lecz tamtym słowo usłyszane nie było pomocne, gdyż nie łączyli się przez wiarę z tymi, którzy je usłyszeli. Wchodzimy istotnie do odpoczynku my, którzy uwierzyliśmy, jak to powiedział: Toteż przysiągłem w gniewie moim: Nie wejdą do mego odpoczynku, aczkolwiek dzieła były dokonane od stworzenia świata. Powiedział bowiem [Bóg] na pewnym miejscu o siódmym dniu w ten sposób: I odpoczął Bóg w siódmym dniu po wszystkich dziełach swoich. I znowu na tym [miejscu]: Nie wejdą do mego odpoczynku. Wynika więc z tego, że wejdą tam niektórzy, gdyż ci, którzy wcześniej otrzymali dobrą nowinę, nie weszli z powodu [swego] nieposłuszeństwa, dlatego Bóg na nowo wyznacza pewien dzień - „dzisiaj” - po upływie dłuższego czasu, mówiąc przez Dawida, jak to przedtem zostało powiedziane: Dziś, jeśli głos Jego usłyszycie, nie zatwardzajcie serc waszych!” (Hbr 4,1-7 BT4);

„Gdy tedy obietnica wejścia do odpocznienia jego jest jeszcze ważna, miejmy się na baczności, aby się nie okazało, że ktoś z was pozostał w tyle. I nam bowiem była zwiastowana dobra nowina, jak i tamtym; lecz tamtym słowo usłyszane nie przydało się na nic, gdyż nie zostało powiązane z wiarą tych, którzy je słyszeli. Albowiem do odpocznienia wchodzimy my, którzy uwierzyliśmy, zgodnie z tym, jak powiedział: Jak przysiągłem w gniewie moim: Nie wejdą do mego odpocznienia, chociaż dzieła jego od założenia świata były dokonane. O siódmym dniu bowiem powiedział gdzieś tak: I odpoczął Bóg dnia siódmego od wszystkich dzieł swoich. A na tym miejscu znowu: Nie wejdą do odpocznienia mego. Skoro więc jest tak, że niektórzy do niego wejdą, a ci, którym najpierw była zwiastowana dobra nowina, z powodu nieposłuszeństwa nie weszli, przeto znowu wyznacza pewien dzień, „dzisiaj”, mówiąc przez Dawida po tak długim czasie, jak to przedtem zostało powiedziane: Dziś, jeśli głos jego usłyszycie, nie zatwardzajcie serc waszych.” (Hbr 4,1-7 BW);

„Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy jesteście spracowani i obciążeni, a ja wam dam odpoczynek. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, że jestem cichy i pokornego serca, a znajdziecie odpoczynek dla waszych dusz. Moje jarzmo bowiem jest przyjemne, a moje brzemię lekkie.” (Mt 11,28-30 BUG);

„Przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie.” (Mt 11,28-30 BT2);

„Pójdźcie do Mnie wszyscy utrudzeni i uginający się pod ciężarem, a Ja wam dam wytchnienie. Weźcie moje jarzmo i uczcie się ode Mnie, bo jestem łagodny i pokornego serca, a znajdziecie odpoczynek dla dusz waszych. Albowiem moje jarzmo jest słodkie, a brzemię lekkie.” (Mt 11,28-30 BP).

5. W   jakich   słowach   autor    Listu   do   Hebrajczyków   podkreśla   potrzebę   odpoczynku sobotniego, oraz błogosławieństwo duchowego odpocznienia w Chrystusie? 
    Hbr 4,9.10; 2 Mjż 20,11

„Pozostaje więc odpoczynek sobotni dla ludu Bożego. Ten bowiem, kto wszedł do Jego odpoczynku, podobnie jak Bóg odpoczął od swoich dzieł.” (Hbr 4,9.10 Pau);

„A zatem pozostaje odpocznienie sabatowe dla ludu Bożego; kto bowiem wszedł do Jego odpocznienia, ten też odpoczął od swoich dzieł, jak Bóg od swoich.” (Hbr 4,9.10 BPD);

„Tak więc lud Boży cieszy się posiadaniem odpoczynku szabatniego [na wzór owego pierwotnego odpocznienia Boga]. I tak kto wejdzie tam, gdzie odpoczywa się z Bogiem, znajdzie wytchnienie po trudach swego życia, tak jak Bóg odpoczął po swoich dziełach.” (Hbr 4,9.10 BR);

„Gdyż w sześciu dniach uczynił Pan niebo i ziemię, morze i wszystko, co w nich jest, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego Pan pobłogosławił dzień sabatu i poświęcił go.” (2 Mjż 20,11 BW);

„Jahwe bowiem uczynił w sześciu dniach niebo i ziemię, morze i to wszystko, co jest w nich, a odpoczął w siódmym dniu. Dlatego pobłogosławił Jahwe dzień szabatu i uczynił go świętym).” (2 Mjż 20,11 BP);

„Przez sześć dni bowiem czynił Pan niebo i ziemię, i morze, i wszystko, co w nich jest, a odpoczął dnia siódmego; i dlatego pobłogosławił Pan dniowi sobotniemu i po święcił go.” (2 Mjż 20,11 JW).

6. Ile radości daje wierzącemu święty dzień Sabatu?
    Iz 58,13.14; por. Iz 56,6.7

„Jeśli powściągniesz twe nogi od przekraczania szabatu, żeby w dzień mój święty spraw swych nie załatwiać, jeśli nazwiesz szabat rozkoszą, a dzień święty Jahwe - czcigodnym, jeśli go uszanujesz przez unikanie podróży, tak by nie przeprowadzać swej woli ani nie omawiać spraw swoich, wtedy znajdziesz twą rozkosz w Jahwe. Ja cię powiodę w triumfie przez wyżyny kraju, karmić cię będę dziedzictwem Jakuba, twojego ojca. Albowiem usta Jahwe to wyrzekły.” (Iz 58,13.14 BT2);

„Jeżeli powstrzymasz swoją nogę od bezczeszczenia sabatu, aby załatwić swoje sprawy w moim świętym dniu, i będziesz nazywał sabat rozkoszą, a dzień poświęcony Panu godnym czci, i uczcisz go nie odbywając w nim podróży, nie załatwiając swoich spraw i nie prowadząc pustej rozmowy, wtedy będziesz się rozkoszował Panem, a Ja sprawię, że wzniesiesz się ponad wyżyny ziemi, i nakarmię cię dziedzictwem twojego ojca, Jakuba, bo usta Pana to przyrzekły.” (Iz 58,13.14 BW);

„A cudzoziemców, którzy się przyłączyli do Jahwe, aby Mu służyć, Imię Jahwe miłować i być Jego sługami, wszystkich, którzy zachowują szabat, nie znieważając go, i trwających mocno przy moim Przymierzu, przywiodę na moją Górę świętą i radością napełnię w mym Domu modlitwy! Ich całopalenia i krwawe ofiary miłe mi będą na moim ołtarzu. Bo Dom mój „Domem modlitwy dla wszystkich narodów" będzie nazywany!” (Iz 56,6.7 BP);

„Także cudzoziemcom, którzy się przygarną do WIEKUISTEGO, aby Mu służyć, by miłować Imię WIEKUISTEGO i być Mu sługami; wszystkim, którzy by przestrzegali szabatu, aby go nie znieważać i trzymali się Mojego przymierza. Przyprowadzę ich do Mojej świętej góry i rozraduję ich w Moim Domu Modlitwy; ich całopalenia oraz bite ofiary będą przyjemne na Mojej ofiarnicy; bowiem Mój Dom ma być nazwany Domem Modlitwy dla wszystkich narodów.” (Iz 56,6.7 NBG).

7. Jak wielkie jest błogosławieństwo pełnego ufności, duchowego odpocznienia w Chrystusie?
    Flp 4,4-9; por. Jan 14,27; 16,33

„Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się! Niech będzie znana wszystkim ludziom wasza wyrozumiała łagodność: Pan jest blisko! O nic się już zbytnio nie troskajcie, ale w każdej sprawie wasze prośby przedstawiajcie Bogu w modlitwie i błaganiu z dziękczynieniem! A pokój Boży, który przewyższa wszelki umysł, będzie strzegł waszych serc i myśli w Chrystusie Jezusie. W końcu, bracia, wszystko, co jest prawdziwe, co godne, co sprawiedliwe, co czyste, co miłe, co zasługuje na uznanie: jeśli jest jakąś cnotą i czynem chwalebnym - to miejcie na myśli! Czyńcie to, czego się nauczyliście, co przejęliście, co usłyszeliście i co zobaczyliście u mnie, a Bóg pokoju będzie z wami.” (Flp 4,4-9 BT4);

„Radujcie się zawsze w Panu. Powtarzam raz jeszcze: radujcie się. Skromność wasza niech będzie znana wszystkim ludziom. Pan jest blisko! O nic przesadnie się nie troskajcie, lecz wszystkie wasze potrzeby polecajcie Bogu w modlitwie błagalnej [połączonej] z dziękczynieniem. A pokój Boży, który przewyższa wszelki umysł, niech strzeże w Chrystusie Jezusie serc i myśli waszych. Wreszcie, bracia, niech myśli wasze zwracają się ku temu wszystkiemu, co prawdziwe, godne, sprawiedliwe, czyste, miłe i chlubne, co cnotliwe i zasługujące na pochwałę. Czyńcie to, czegoście się nauczyli, co przyjęliście, coście usłyszeli i zobaczyli u mnie, a Bóg pokoju będzie z wami.” (Flp 4,4-9 BP);

„Cieszcie się zawsze w Panu. Jeszcze raz powiem: Cieszcie się. Wasza uczciwość niech się da poznać wszystkim ludziom. Pan jest blisko. Ani jeden niech się nie troszczy, ale w każdej modlitwie i prośbie z dziękczynieniem, niechaj wasze żądania będą poznane w obecności Boga. A pokój Boga, który przewyższa każdy sposób myślenia, będzie stał na straży waszych serc oraz waszych zamiarów w Jezusie Chrystusie. Ponadto, bracia, cokolwiek jest prawdziwe, cokolwiek przestrzega Praw, cokolwiek jest sprawiedliwe, cokolwiek czyste, cokolwiek drogie, cokolwiek łagodne; jeśli coś jest zaletą i jeśli coś uznaniem to niech jest rozważane. Czego się nauczyliście, przyjęliście, usłyszeliście oraz zobaczyliście przy mnie to czyńcie; a Bóg pokoju będzie z wami.”  (Flp 4,4-9 NBG);

„Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam; nie jak świat daje, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze i niech się nie lęka.” (Jan 14,27 BW);

„Pokój zostawiam wam, mój pokój daję wam; nie tak jak świat daje, Ja wam daję. Niech się nie trwoży wasze serce i niech się nie kuli ze strachu.” (Jan 14,27 BPD);

„ Pozostawiam wam pokój, obdarzam was moim pokojem. Ale Ja nie obdarzam was w taki sposób, jak czyni to świat. Nie pozwólcie, aby wasze serca były wstrząśnięte i nie lękajcie się.” (Jan 14,27 Pau);

„To powiedziałem wam, abyście we mnie pokój mieli. Na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie, Ja zwyciężyłem świat.” (Jan 16,33 BW);

„To wam powiedziałem, abyście mieli we mnie pokój. Na świecie macie ucisk; ale bądźcie dobrej myśli ja zwyciężyłem świat.” (Jan 16,33 NBG);

„To wam powiedziałem, abyście pokój we Mnie mieli. Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat.” (Jan 16,33 BT4).

Budowniczy prawdziwego Domu

Tekst przewodni: Hbr 3,6

„Lecz Chrystus jako syn był ponad domem jego; a domem jego my jesteśmy, jeśli tylko aż do końca zachowamy niewzruszenie ufność i chwalebną nadzieję.” (Hbr 3,6 BW).

1. Kim dla wierzących jest Jezus Chrystus?
    Hbr 3,1; por. Hbr 8,1-2

„Dlatego, bracia święci, uczestnicy powołania niebieskiego, zwróćcie uwagę na Apostoła i Arcykapłana naszego wyznania, Jezusa.” (Hbr 3,1 BT2);

„Przeto, bracia święci, współuczestnicy powołania niebieskiego, zważcie na Jezusa, posłańca i arcykapłana naszego wyznania.” (Hbr 3,1 BW);

„Główną zaś rzeczą w tym, co mówimy, jest to, że mamy takiego arcykapłana, który usiadł po prawicy tronu Majestatu w niebie, jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku, który zbudował Pan, a nie człowiek.” (Hbr 8,1-2 BW);

„Zasadniczą prawdą, zawartą w dotychczasowych wywodach, jest stwierdzenie, że mamy arcykapłana, który zasiadł po prawicy tronu Majestatu w niebiosach; spełnia świętą służbę w świątyni, w prawdziwym przybytku, który Pan zbudował, a nie człowiek.” (Hbr 8,1-2 Kow).  

2. Z kim został porównany nasz Zbawiciel i jaki jest wynik tego porównania?
    Hbr 3,2-5

„Wierny jest Temu, który Go ustanowił, jak „Mojżesz w całym Jego domu”. On przy tym godzien jest o tyle większej chwały niż Mojżesz, o ile większą czcią cieszy się budowniczy niż jego dom. Każdy bowiem dom bywa przez kogoś zbudowany, a tym, który wszystko zbudował, jest Bóg. I Mojżesz wprawdzie był wierny w całym Jego domu, zarządzając i przekazując to, co miało być głoszone.” (Hbr 3,2-5 BP);

„Wiernego temu, który go postanowił, jako i Mojżesz był we wszystkim domu jego. Albowiem tem większej chwały ten nad Mojżesza godzien, im większą cześć ma budownik domu, niżeli sam dom. Bo każdy dom bywa budowany od kogo; ale który wszystkie rzeczy zbudował, Bóg jest. A byłci Mojżesz wiernym we wszystkim domu jego, jako sługa, na świadectwo tego, co potem miało być mówione.” (Hbr 3,2-5 BG).

3. Jakiego domu Jezus Chrystus jest Panem?
    Hbr 3,6; 1 Tym 3,15 

„Ale Chrystus jako Syn jest nad całym Jego domem! Tym domem my jesteśmy, jeśli tylko zachowamy pełną ufność i chlubną nadzieję.” (Hbr 3,6 Pau);

„Lecz Chrystus jako syn panuje nad swoim domem. Jego domem my jesteśmy, jeśli tylko ufność i chwalebną nadzieję aż do końca niewzruszenie zachowamy.” (Hbr 3,6 BUG);

„Chrystus zaś jako syn w domu swoim; a tym domem my jesteśmy, jeśli ufność i chlubę nadziei zachowamy mocną aż do końca.” (Hbr 3,6 JW);

„Gdyby jednak przyjście moje się odwlokło, to masz wiedzieć, jak należy postępować w domu Bożym, który jest Kościołem Boga żywego, filarem i podwaliną prawdy.” (1 Tym 3,15 BW);

„Gdybym zaś się opóźniał, [piszę], byś wiedział, jak należy postępować w domu Bożym, który jest Kościołem Boga żywego, filarem i podporą prawdy.” (1 Tym 3,15 BT4).

4. Jak konsekwentnym jest Bóg w swoim postępowaniu?
    Hbr 3,7-11.16-18; por. 4 Mjż 14,21-23; 1 Kor 10,1-12 

„Dlatego, jak mówi Duch Święty: Dziś, jeśli głos jego usłyszycie, nie zatwardzajcie serc waszych, jak podczas buntu, w dniu kuszenia na pustyni, gdzie kusili mnie ojcowie wasi i wystawiali na próbę, chociaż oglądali dzieła moje przez czterdzieści lat. Dlatego miałem wstręt do tego pokolenia i powiedziałem: Zawsze ich zwodzi serce; nie poznali też oni dróg moich, tak iż przysiągłem w gniewie moim: Nie wejdą do odpocznienia mego. (…) kto to byli ci, którzy usłyszeli, a zbuntowali się? Czy nie ci wszyscy, którzy wyszli z Egiptu pod wodzą Mojżesza? Do kogo to miał wstręt przez czterdzieści lat? Czy nie do tych, którzy zgrzeszyli, a których ciała legły na pustyni? A komu to przysiągł, że nie wejdą do odpocznienia jego, jeśli nie tym, którzy byli nieposłuszni? ” (Hbr 3,7-11.16-18 BW);

„Dlatego [postępujcie], jak mówi Duch Święty: Dziś, jeśli głos Jego usłyszycie, nie zatwardzajcie serc waszych jak w buncie, jak w dzień kuszenia na pustyni, gdzie kusili Mię ojcowie wasi przez wystawianie na próbę, chociaż widzieli dzieła moje przez czterdzieści lat. Gniewałem się przeto na to pokolenie i powiedziałem: Zawsze błądzą w sercu. Oni zaś nie poznali dróg moich, toteż przysiągłem w gniewie moim: Nie wejdą do mego odpoczynku. (…) Kim rzeczywiście są ci, którzy, gdy usłyszeli, zbuntowali się? Czyż to nie wszyscy ci, którzy wyszli z Egiptu pod wodzą Mojżesza? Na kogo to gniewał się przez czterdzieści lat? Czy nie na tych, którzy zgrzeszyli, a których trupy porozrzucał po pustyni? Którym to zaś złożył przysięgę, że nie wejdą do Jego odpoczynku, jeśli nie tym, którzy nie byli posłuszni? (Hbr 3,7-11.16-18 BT2);

„Lecz - na moje życie - napełni się chwałą Jahwe cała ziemia. Wszyscy, którzy widzieli moją chwałę i moje znaki, które działałem w Egipcie i na pustyni, a wystawiali Mnie na próbę już dziesięciokrotnie i nie słuchali mego głosu, ci nie zobaczą kraju, który obiecałem pod przysięgą ich ojcom. Żaden z tych, którzy Mną wzgardzili, nie zobaczy go.” (4 Mjż 14,21-23 BT2);

„Wszakże jak prawdą jest, że Ja żyję, i że cała ziemia pełna jest chwały Jahwe, tak ci wszyscy ludzie, którzy widzieli moją chwałę i moje znaki - których dokonałem w Egipcie i na pustyni - a narażali się [na mój gniew] już po dziesięćkroć, i głosu mego nie słuchali, nie ujrzą tej ziemi, którą uroczyście obiecałem ich ojcom. Nie ujrzy jej żaden z tych, co okazali mi lekceważenie.” (4 Mjż 14,21-23 BP);

„A chcę, bracia, abyście dobrze wiedzieli, że ojcowie nasi wszyscy byli pod obłokiem i wszyscy przez morze przeszli. I wszyscy w Mojżesza ochrzczeni zostali w obłoku i w morzu, i wszyscy ten sam pokarm duchowy jedli, i wszyscy ten sam napój duchowy pili; pili bowiem z duchowej skały, która im towarzyszyła, a skałą tą był Chrystus. Lecz większości z nich nie upodobał sobie Bóg; ciała ich bowiem zasłały pustynię. A to stało się dla nas wzorem, ostrzegającym nas, abyśmy złych rzeczy nie pożądali, jak tamci pożądali. Nie bądźcie też bałwochwalcami, jak niektórzy z nich; jak napisano: Usiadł lud, aby jeść i pić, i wstali, aby się bawić. Nie oddawajmy się też wszeteczeństwu, jak niektórzy z nich oddawali się wszeteczeństwu, i padło ich jednego dnia dwadzieścia trzy tysiące, ani nie kuśmy Pana, jak niektórzy z nich kusili i od wężów poginęli, ani nie szemrajcie, jak niektórzy z nich szemrali, i poginęli z ręki Niszczyciela. A to wszystko na tamtych przyszło dla przykładu i jest napisane ku przestrodze dla nas, którzy znaleźliśmy się u kresu wieków. A tak, kto mniema, że stoi, niech baczy, aby nie upadł.” (1 Kor 10,1-12 BW).

5. Jakie napomnienie zostało skierowane do wszystkich, którzy przyjęli Jezusa Chrystusa jako Zbawcę i Pana swego życia?
    Hbr 3,12-14

„Uważajcie, bracia, żeby nie było czasem w kimś z was przewrotnego serca niewiary, które by odstępowało od Boga żywego; Lecz zachęcajcie się wzajemnie każdego dnia, dopóki nazywa się „Dzisiaj”, aby nikt z was nie popadł w zatwardziałość przez oszustwo grzechu. Staliśmy się bowiem uczestnikami Chrystusa, jeśli tylko nasze pierwotne przeświadczenie aż do końca niewzruszenie zachowamy.” (Hbr 3,12-14 BUG);

„Baczcie, bracia, żeby nie było czasem w kimś z was złego, niewierzącego serca, które by odpadło od Boga żywego, ale napominajcie jedni drugich każdego dnia, dopóki trwa to, co się nazywa 'dzisiaj', aby nikt z was nie popadł w zatwardziałość przez oszustwo grzechu. Staliśmy się bowiem współuczestnikami Chrystusa, jeśli tylko aż do końca zachowamy niewzruszenie ufność, jaką mieliśmy na początku.” (Hbr 3,12-14 BW);

„Baczcie, bracia, żeby przypadkiem kto z was nie miał złej ochoty do niedowiarstwa ku odstąpieniu od Boga żywego; ale napominajcie się wzajemnie w każdy dzień, póki trwa tak ·zwane „dziś,” żeby kogo z was nie zatwardziło oszukaństwo grzechu. Staliśmy się bowiem uczestnikami Chrystusowymi, jeśli tylko początek istności w nim zachowamy mocny aż do końca.” (Hbr 3,12-14 JW).

6. Co było głównym powodem nieposłuszeństwa i odrzucenia wielu Izraelitów?
    Hbr 3,19

„Widzimy więc, że nie mogli wejść z powodu niewiary.” (Hbr 3,19 Pau);

„Widzimy zatem, iż nie mogli wejść z powodu niedowiarstwa.” (Hbr 3,19 BT5);

„Tak więc widzimy, że nie mogli wejść do owego odpocznienia z powodu swego niedowiarstwa.” (Hbr 3,19 BR).