Moc z wysokości

Tekst przewodni: DzAp 2,21

„Każdy, kto wzywać będzie imienia Pańskiego, będzie zbawiony.” (DzAp 2,21 BT);

„I stanie się: Wszelki, który by wzywał imienia Pańskiego, zbawiony będzie.” (DzAp 2,21 JW);

„[I wówczas każdy, kto sobie wezwie imienia Pana, będzie zbawiony].” (DzAp 2,21 BPD).

1. Co wydarzyło się w dniu Zielonych Świąt?

DzAp 2,1-4

„A gdy nadszedł dzień Zielonych Świąt, byli wszyscy razem na jednym miejscu. I powstał nagle z nieba szum, jakby wiejącego gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, gdzie siedzieli. I ukazały się im języki jakby z ognia, które się rozdzieliły i usiadły na każdym z nich. I napełnieni zostali wszyscy Duchem Świętym, i zaczęli mówić innymi językami, tak jak im Duch poddawał.” (DzAp 2.1-4 BW);

„Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też jakby języki ognia, które się rozdzielały, i na każdym z nich spoczął [jeden]. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.” (DzAp 2,1-4 BT);

„Tymczasem nadszedł dzień Zielonych Świątek i wszyscy byli zebrani w jednym miejscu. Nagle dał się słyszeć wysoko z nieba szum jakby silnego wichru i napełnił cały dom, w którym przebywali. Równocześnie ukazały się im języki, jakby z ognia, które rozdzieliły się i na każdym z nich z osobna osiadł jeden. Wszyscy napełnieni zostali Duchem Świętym i poczęli mówić w obcych językach tak, jak im Duch [Święty] kładł w usta.” (DzAp 2,1-4 Kow).

2. Czy zjawiska, które miały miejsce, były słyszane wyłącznie przez uczniów?

DzAp 2,5-6

„A przebywali w Jerozolimie Żydzi, mężowie nabożni, spośród wszystkich ludów, jakie są pod niebem; gdy więc powstał ten szum, zgromadził się tłum i zatrwożył się, bo każdy słyszał ich mówiących w swoim języku.” (DzAp 2,5-6 BW);

„A przebywali w Jerozolimie Żydzi, oddani Bogu ludzie ze wszystkich narodów pod niebem. Gdy więc powstał ten głos, zgromadził się tłum i wpadł w zdumienie, że słyszeli, każdy jeden, jak mówili ich własnym dialektem.” (DzAp 2,5-6 BPD);

„Przebywali wtedy w Jeruzalem pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak [tamci] przemawiali w jego własnym języku.” (DzAp 2,5-6 BT).

3. Jakie reakcje zebranych wywołało zesłanie Ducha Świętego?

DzAp 2,7.12.13

„Zaskoczeni ze zdziwieniem pytali: „Czyż ci wszyscy, którzy rozprawiają, nie są Galilejczykami?” (DzAp 2,7 BP);

„Zaskoczeni ze zdziwieniem pytali: "Czyż ci wszyscy, którzy rozprawiają, nie są Galilejczykami?” (DzAp 2,7 BW);

„Zdumiewali się zaś wszyscy, i dziwili się, mówiąc: Czyż oto ci wszyscy, co mówią, nie są Galilejczykami?” (DzAp 2,7 JW);

„Zdumieli się wtedy wszyscy i będąc w niepewności, mówili jeden do drugiego: Cóż to może znaczyć? Inni zaś drwiąc, mówili: Młodym winem się upili.” (DzAp 2,12.13 BW);

„Pełni zdumienia, nie wiedząc, co o tym sądzić, pytali jedni drugich: Co to ma znaczyć? A inni wyśmiewali się mówiąc: Upili się młodym winem.” (DzAp 2,12.13 BR);

„Zatem wszyscy byli oszołomieni i w kłopocie, mówiąc jeden do drugiego: Co by tu miało się zdarzyć? Zaś drudzy mówili, drwiąc: Młodym winem są napełnieni.” (DzAp 2,12-13 NBG).

4. Jakimi językami mówili uczniowie Pana Jezusa?

DzAp 2,8-11

„Jak to się dzieje, że każdy z nas słyszy swoją rodzimą mowę? My Partowie, Medowie, Elamici, mieszkańcy Mezopotamii, Judei i Kapadocji, Pontu, Azji, Frygii i Pamfilii, Egiptu, części Libii położonej koło Cyreny i pielgrzymi z Rzymu, Żydzi i prozelici, mieszkańcy Krety i Arabowie, słyszymy, jak oni mówią w naszych językach o niezwykłych dziełach Bożych” (DzAp 2,8-11 BP);

„I jakże usłyszeliśmy każdy z nas swój język, w którym urodziliśmy się? Partowie i Medowie, i Elamici i mieszkający w Mezopotamii, w Judei i w Kapadocji, w Poncie i w Azji, we Frygii i w Pamfilii, w Egipcie i w stronach Libii, które leżą koło Cyreny, i przybysze z Rzymu, żydzi też i prozelici, Kreteńczycy i Arabowie, słyszeliśmy ich głoszących językami naszymi wielmożne sprawy Boże.” (DzAp 2,8-11 JW).

5. Do kogo zwrócił się bezpo0średnio Piotr? Jak myślisz w jakim języku przemawiał?

DzAp 2,14.22.23

„Na to powstał Piotr wraz z jedenastoma, podniósł swój głos i przemówił do nich: Mężowie judzcy i wy wszyscy, którzy mieszkacie w Jerozolimie! Niechże wam to będzie wiadome, dajcie też posłuch słowom moim.” (DzAp 2,14 BW);

„Wówczas powstał Piotr wraz z jedenastoma, podniósł swój głos i wyraźnie do nich przemówił: Mężowie judzcy i wy wszyscy, którzy mieszkacie w Jerozolimie! Niech to będzie wam wiadome i z uwagą wysłuchajcie moich słów.” (DzAp 2,14 BPD);

„Izraelici, słuchajcie: Ukrzyżowaliście Jezusa z Nazaretu, Człowieka, którego posłannictwo Bóg nam potwierdził nadziemską mocą i zdumiewającymi znakami, o czym doskonale wiecie, chociaż został On wydany w ręce niesprawiedliwych z wyraźnej woli i wyroku Bożego.” (DzAp 2,22.23 BP);

„Mężowie izraelscy! Słuchajcie tych słów: Jezusa Nazareńskiego, męża, poleconego wam od Boga przez moce i cuda i znaki, które czynił Bóg przezeń pośród was, jak to sami wiecie, tego to, wydanego według postanowionego planu i przejrzenia Bożego, umęczywszy rękoma niezbożnych, zgładziliście.” (DzAp 2,22.23 JW);

„Mężowie izraelscy! Posłuchajcie tych słów: Jezusa Nazareńskiego, męża, którego Bóg wśród was uwierzytelnił przez czyny niezwykłe, cuda i znaki, jakie Bóg przez niego między wami uczynił, jak to sami wiecie, gdy według powziętego z góry Bożego postanowienia i planu został wydany, tego wyście rękami bezbożnych ukrzyżowali i zabili.” (DzAp 2,22.23 BW).

6. Do czego odwoływał się Piotr w swoim kazaniu?

DzAp 2,16.25.29.34

„Ale tutaj jest to, co było zapowiedziane przez proroka Joela. (…) Dawid bowiem mówi o nim: Miałem Pana zawsze przed oczami mymi, Gdyż jest po prawicy mojej, abym się nie zachwiał. (…) Mężowie bracia, wolno mi otwarcie mówić do was o patriarsze Dawidzie, że umarł i został pogrzebany, a jego grób jest u nas aż po dzień dzisiejszy. (…) Albowiem nie Dawid wstąpił do nieba, powiada bowiem sam: Rzekł Pan Panu memu: Siądź po prawicy mojej” (DzAp 2,16.25.29.34 BW);

„Ale to się właśnie spełnia przepowiednia proroka Joela: (…) Powiedział bowiem o Nim Dawid: „Zawsze blisko widziałem Pana, Nie zachwieję się, bo jest po prawicy mojej. (...) Bracia! Niech mi wolno będzie wyraźnie powiedzieć, że patriarcha Dawid, który umarł i został pochowany, a grób jego u nas dotychczas się znajduje, (…) Nie Dawid przecież wstąpił do nieba, sam bowiem mówi: „Powiedział Pan do mego Pana: Usiądź po prawicy mojej,” (DzAp 2,16.25.29.34 BP).

7. Ile osób postanowiło zmienić swoje życie pod wpływem słów Piotra? W jaki sposób mamy dziś zwiastować Ewangelię?

DzAp 2,41; 1 Ptr 4,10.11

„Ci więc, którzy przyjęli słowo jego, zostali ochrzczeni i pozyskanych zostało owego dnia około trzech tysięcy dusz.” (DzAp 2,41 BW);

„Zatem zostali ochrzczeni ci, którzy chętnie przyjmowali jego słowo; i w tym dniu zostało przyłączonych blisko trzy tysiące osób.” (DzAp 2,41 NBG);

„Świadczcie sobie wzajemnie usługi, stosownie do łaski, jaką każdy odebrał: wówczas okaże się, że jesteście dobrymi włodarzami wielorakiej łaski Bożej. Kto posiada dar słowa, niech głosi słowo Boże. Kto sprawuje urząd, niech go wykonuje w mocy, w jaką go Bóg wyposażył. Niechaj we wszystkim uwielbiony będzie Bóg przez Jezusa Chrystusa; jemu należy się chwała i moc na wieki wieków. Amen.” (1 Ptr 4,10.11 Kow);

„Jaką każdy otrzymał łaskę, taką niech usługuje jeden drugiemu jak dobrzy szafarze różnorodnej łaski bożej. Jeśli kto mówi jako mowy boże; jeśli kto posługuje - jako z mocy, której dostarcza Bóg, aby we wszystkim Bóg był chwalony przez Jezusa Chrystusa, jemu chwała i panowanie na wieki wieków. Amen.” (1 Ptr 1,10.11 JW);

„Każdy tak jak otrzymał dar łaski, niech drugim nim usługuje, jak dobrzy zarządcy różnorodnej łaski Boga. Kto mówi, niech to będzie jak słowa Boga. Kto usługuje, niech czyni to w sile, której udziela Bóg, aby we wszystkim uwielbiony był Bóg przez Jezusa Chrystusa. Jego jest chwała i moc na wieki wieków. Amen.”' (1 Ptr 4,10.11 BPD).  

Oczekiwanie na Jezusa

Tekst przewodni: 2 Ptr 1,10

„Dlatego, bracia, tym bardziej dołóżcie starań, aby swoje powołanie i wybranie umocnić; czyniąc to bowiem, nigdy się nie potkniecie.” (2 Ptr 1,10 BW);

„Dlatego, bracia, tym bardziej postarajcie się uczynić swoje powołanie i wybranie pewnym; te bowiem czyniąc, nigdy się nie potkniecie,” (2 Ptr 1,10 BPD);

„Dlatego, bracia, tym więcej starajcie się umocnić wasze powołanie i wybranie! To bowiem czyniąc, nigdy nie upadniecie.” (2 Ptr 1,10 BP);

„Dlatego, bracia, tym bardziej się starajcie, żebyście przez dobre uczynki pewnym uczynili wezwanie i wybranie wasze, albowiem to czyniąc, nigdy nie zgrzeszycie.” (2 Ptr 1,10 JW).

1. Kto jest autorem, a kto adresatem Dziejów Apostolskich?

DzAp 1,1; Łk 1,1-4

„Pierwszą Księgę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus czynił i czego nauczał od początku.” (DzAp 1,1 BT);

„Pierwszy traktat, Teofilu, napisałem w rzeczy samej o wszystkim, co Jezus zaczął czynić i (czego rozpoczął) uczyć.” (DzAp 1,1 BPD);

„Ponieważ wielu już starało się ułożyć opowiadanie o wydarzeniach, które wśród nas się dokonały, tak jak przekazali nam ci, którzy od początku byli naocznymi świadkami i sługami Słowa, uznałem i ja za stosowne, po zbadaniu wszystkiego od początku, opisać ci to po kolei, dostojny Teofilu, abyś przekonał się o prawdziwości tego, czego cię ustnie nauczono.” (Łk 1,1-4 BP);

„Ponieważ naprawdę wielu przyłożyło już rękę do ułożenia opowiadania o dziełach dopełnionych wśród nas, tak jak nam to przekazali ci, którzy od początku byli ich naocznymi świadkami oraz którzy poświęcili się służbie Słowa, także ja — po uprzednim uważnym zbadaniu wszystkich od początku — pomyślałem, żeby ci to, dostojny Teofilu, po kolei, opisać, tak byś mógł się przekonać o wiarygodności wyłożonych ci słów.” (Łk 1,1-4 BPD);

„Ponieważ wielu starało się ułożyć opowiadanie o rzeczach, które się wśród nas dokonały, jak nam podali ci, którzy się im od początku sami przypatrywali, i byli sługami słowa; postanowiłem i ja, zbadawszy wszystko dokładnie od początku, spisać ci po kolei, dostojny Teofilu, abyś poznał prawdę tych słów, których cię nauczono.” (Łk 1,1-4 JW);

„Wielu podjęło się snuć nić wspomnień o tych rzeczach, które się wśród nas dokonały. Przy tym przedsięwzięciu trzymali się oni podania tych, którzy byli pierwszymi naocznymi świadkami oraz sługami Ewangelii. To jest powodem, dla którego ja także postanowiłem teraz odszukać starannie od samego początku ślady wszystkich wydarzeń i w należytym porządku spisać je dla ciebie, szlachetny Teofilu. Bo tym sposobem będziesz mógł przekonać się, jak godna wiary jest nauka, którą odebrałeś.” (Łk 1,1-4 Kow).

Teofil jest znany jedynie z dedykacji trzeciej Ewangelii i Dziejów Apostolskich. Niektórzy przypuszczają, że jest to jedynie imię symboliczne, wyrażające myśl, że Łukasz dedykował swoje księgi każdemu, kto chce poznać Dobrą Nowinę o Jezusie. Możliwe jednak również, że Teofil jest postacią historyczną, choć nic więcej o niej nie wiemy.

2. W jakich okolicznościach Pan Jezus po zmartwychwstaniu udzielił Apostołom ostatnich wskazówek?

DzAp 1,1-5; por. Łk 22,14-18

„Pierwszą księgę, Teofilu, napisałem o tym wszystkim, co Jezus czynił i czego nauczał od początku aż do dnia, gdy udzieliwszy przez Ducha Świętego poleceń apostołom, których wybrał, wzięty został w górę; im też po swojej męce objawił się jako żyjący i dał liczne tego dowody, ukazując się im przez czterdzieści dni i mówiąc o Królestwie Bożym. A spożywając z nimi posiłek, nakazał im: Nie oddalajcie się z Jerozolimy, lecz oczekujcie obietnicy Ojca, o której słyszeliście ode mnie; Jan bowiem chrzcił wodą, ale wy po niewielu dniach będziecie ochrzczeni Duchem Świętym.” (DzAp 1,1-5 BW);

„Pierwszą Księgę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus czynił i czego nauczał od początku aż do dnia, w którym dał polecenia Apostołom, których sobie wybrał przez Ducha Świętego, a potem został wzięty do nieba. Im też po swojej męce dał wiele dowodów, że żyje: ukazywał się im przez czterdzieści dni i mówił o królestwie Bożym. A podczas wspólnego posiłku przykazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca: Słyszeliście o niej ode Mnie – [mówił] – Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym.” (DzAp 1,1-5 BT);

„Pierwszy traktat, Teofilu, napisałem w rzeczy samej o wszystkim, co Jezus zaczął czynić i (czego rozpoczął) uczyć aż do dnia, gdy po wydaniu — przez Ducha Świętego — poleceń apostołom, których sobie wybrał, został wzięty w górę; im także po swojej męce, w wielu przekonywających dowodach przedstawił się jako żyjący: ukazywał im się przez czterdzieści dni i mówił o Królestwie Bożym. A w czasie wspólnego spotkania, przykazał im: Nie oddalajcie się od Jerozolimy, ale oczekujcie obietnicy Ojca, o której słyszeliście ode Mnie, że Jan wprawdzie chrzcił w wodzie, wy jednak po niewielu tych dniach będziecie ochrzczeni w Duchu Świętym.” (DzAp 1,1-5 BPD);

„A gdy nadeszła pora, zajął miejsce przy stole i apostołowie z Nim. I rzekł do nich: Bardzo pragnąłem spożyć razem z wami tę właśnie paschę, zanim będą cierpiał. Bo powiadam wam: Nie będę jej więcej spożywał, aż wypełni się w królestwie Bożym. A kiedy wziął kielich i dzięki czynił, powiedział: Weźcie to i rozdzielcie między siebie. Powiadam wam bowiem: Odtąd nie będę pił z owocu winnego krzewu, aż nie nadejdzie królestwo Boże.” (Łk 22,14-18 BP);

„A gdy nastała godzina, zajął miejsce przy stole, a z Nim apostołowie. Wtedy powiedział do nich: Gorąco pragnąłem spożyć tę Paschę z wami, zanim będę cierpiał; mówię wam bowiem, że na pewno nie będę jej spożywał, aż zostanie ona dopełniona w Królestwie Bożym. Następnie wziął kielich, podziękował i polecił: Weźcie go i rozdzielcie między sobą; mówię wam bowiem, że już odtąd na pewno nie wypiję z owocu winorośli, aż przyjdzie Królestwo Boże.” (Łk 22,14-18 BPD).

3. Co było pragnieniem uczniów i z jakim pytaniem zwrócili się oni do Jezusa?

DzAp 1,6

„Gdy oni tedy się zeszli, pytali go, mówiąc: Panie, czy w tym czasie odbudujesz królestwo Izraelowi?” (DzAp 1,6 BW);

„Gdy więc byli zgromadzeni, dopytywali Go: Panie, czy w tym okresie przywrócisz Izraelowi królestwo do dawnej (świetności)?” (DzAp 1,6 BPD).

4. Jakiej odpowiedzi udzielił im Pan Jezus i co wydarzyło się później?

DzAp 1,7-11

„Rzekł do nich: Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec w mocy swojej ustanowił, ale weźmiecie moc Ducha Świętego, kiedy zstąpi na was, i będziecie mi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi. I gdy to powiedział, a oni patrzyli, został uniesiony w górę i obłok wziął go sprzed ich oczu. I gdy tak patrzyli uważnie, jak On się oddalał ku niebu, oto dwaj mężowie w białych szatach stanęli przy nich i rzekli: Mężowie galilejscy, czemu stoicie, patrząc w niebo? Ten Jezus, który od was został wzięty w górę do nieba, tak przyjdzie, jak go widzieliście idącego do nieba.” (DzAp 1,7-11 BW);

„Odpowiedział im: „Nie wasza to rzecz znać czas i godzinę, którą Ojciec ustanowił powagą swej najwyższej władzy. Ale kiedy zstąpi na was Duch Święty, otrzymacie jego moc i świadczyć będziecie o mnie w Jerozolimie, w całej Judei oraz Samarii, a nawet aż po krańce świata”. Po tych słowach został w ich oczach uniesiony i obłok zasłonił go przed ich wzrokiem. Kiedy z uwagą spoglądali w niebo, a on odchodził, oto dwaj mężowie w lśniących szatach stanęli przy nich i tak się odezwali: „Mężowie galilejscy, po cóż stoicie spoglądając w niebo? Ten Jezus, który został spośród was wzięty do nieba, powróci tak samo, jak widzieliście go wstępującego do nieba”.” (DzAp 1,7-11 Kow);

„Odpowiedział im: „Nie potrzebujecie znać czasu, a zwłaszcza tej chwili, którą Ojciec zastrzegł dla siebie. Otrzymacie moc Ducha Świętego, który na was zstąpi, i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie, w całej Judei, w Samarii i na całym świecie”. Po tych słowach na ich oczach uniósł się do góry i widzieli Go, dopóki obłok im Go nie zakrył. A gdy za odchodzącym uporczywie patrzyli w niebo, wtedy stanęło przy nich dwóch ludzi na biało ubranych, którzy powiedzieli: „Galilejczycy, czemu stoicie patrząc w niebo? Ten Jezus wzięty spośród was do nieba przyjdzie w taki sam sposób, jak Go widzieliście odchodzącego”.” (DzAp 1,7-11 BP).

5. Co uczynili uczniowie po wniebowstąpieniu Pana Jezusa? Jak sądzisz, o czym myśleli i o co się modlili?

DzAp 1,12-14

„Wtedy powrócili do Jerozolimy z Góry, zwanej Oliwną, która leży w pobliżu Jerozolimy w odległości drogi na jeden sabat. A gdy tam przybyli, udali się na piętro, gdzie się zatrzymali Piotr i Jan, i Jakub, i Andrzej, Filip i Tomasz, Bartłomiej i Mateusz, Jakub Alfeuszowy i Szymon Zelota, i Juda Jakubowy. Ci wszyscy trwali jednomyślnie w modlitwie wraz z niewiastami i z Marią, matką Jezusa, i z braćmi jego.” (DzAp 1,12-14 BW);

„Wtedy powrócili do Jerozolimy z Góry, zwanej Oliwną, która leży w pobliżu Jerozolimy, w odległości drogi szabatniej. Gdy weszli do (miasta), udali się do sali na piętrze, w której zatrzymali się: Piotr i Jan, i Jakub, i Andrzej, Filip i Tomasz, Bartłomiej i Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Szymon Zelota, i Juda, syn Jakuba. Ci wszyscy trwali jednomyślnie w modlitwie wraz z kobietami i z Marią, Matką Jezusa oraz z Jego braćmi.” (DzAp 1,12-14 BPD).

6. Co wydarzyło się wkrótce i kto był tego inicjatorem?

DzAp 1,15-26

„Wtedy Piotr w obecności braci, a zebrało się razem około stu dwudziestu osób, tak przemówił: Bracia, musiało wypełnić się słowo Pisma, które Duch Święty zapowiedział przez usta Dawida o Judaszu. On to wskazał drogę tym, którzy pojmali Jezusa, bo on zaliczał się do nas i miał udział w naszym posługiwaniu. Za pieniądze, niegodziwie zdobyte, nabył ziemię i spadłszy głową na dół, pękł na pół, i wypłynęły wszystkie jego wnętrzności. Rozniosło się to wśród wszystkich mieszkańców Jeruzalem, tak że nazwano ową rolę w ich języku Hakeldamach, to znaczy: Pole Krwi. Napisano bowiem w Księdze Psalmów: Niech opustoszeje dom jego i niech nikt w nim nie mieszka! A urząd jego niech inny obejmie! Trzeba więc, aby jeden z tych, którzy towarzyszyli nam przez cały czas, kiedy Pan Jezus przebywał z nami, począwszy od chrztu Janowego aż do dnia, w którym został wzięty od nas do nieba, stał się razem z nami świadkiem Jego zmartwychwstania. Postawiono dwóch: Józefa, zwanego Barsabą, z przydomkiem Justus, i Macieja. I taką odmówili modlitwę: Ty, Panie, znasz serca wszystkich, wskaż z tych dwóch jednego, którego sobie wybrałeś, by zajął miejsce w tym posługiwaniu i w apostolstwie, któremu sprzeniewierzył się Judasz, aby pójść swoją drogą. I dali im losy, a los padł na Macieja. I został dołączony do jedenastu Apostołów.” (DzAp 1,15-26 BT);

„W tych też dniach Piotr powstał pośród braci — a był tam razem tłum (liczący) około stu dwudziestu imion — i powiedział: Mężowie bracia! Musiało zostać spełnione Pismo, w którym Duch Święty ustami Dawida, przepowiedział Judasza, który stał się przewodnikiem tych, którzy schwytali Jezusa — gdyż został zaliczony do nas i otrzymał udział w tym posługiwaniu. On to za zapłatę niesprawiedliwości nabył pole, a gdy padł na twarz, pękł przez środek i wypłynęły wszystkie jego wnętrzności. I stało się to wiadome wszystkim mieszkańcom Jerozolimy, tak że nazwano to pole w ich własnym dialekcie Akeldamah, to jest Pole Krwi. Napisane jest bowiem w zwoju Psalmów: [Niech jego mieszkanie stanie się puste I niech nie będzie, kto by w nim mieszkał]. oraz: [Niech inny weźmie jego pasterski urząd]. rzeba więc, aby spośród mężczyzn, którzy schodzili się z nami przez cały czas, gdy do nas przyszedł i odszedł Pan Jezus, począwszy od chrztu Jana, aż do dnia, w którym został od nas wzięty w gorę, aby jeden z tych stał się wraz z nami świadkiem Jego zmartwychwstania. I postawili dwóch: Józefa, zwanego Barsabbą, którego też nazywano Justusem, oraz Mattiasza. I pomodlili się tymi słowy: Ty, Panie, który znasz serca wszystkich, wskaż z tych dwóch jednego, którego wybrałeś, aby zajął miejsce w tej posłudze i apostolstwie, od którego odwrócił się Judasz, aby pójść na swe własne miejsce. I dali im losy; a los padł na Mattiasza; on też został zaliczony wraz z jedenastoma apostołami.” (Dzap 1,15-26 BPD).

7. Czego Cię uczy i do czego zachęca postawa Piotra i apostołów?

Jezus Chrystus przyjdzie znowu!

Tekst przewodni: DzAp 1,11

„I rzekli: Mężowie galilejscy, czemu stoicie, patrząc w niebo? Ten Jezus, który od was został wzięty w górę do nieba, tak przyjdzie, jak go widzieliście idącego do nieba.” (DzAp 1,11 BW);

„Powiedzieli oni: Mężowie z Galilei, dlaczego tak stanęliście i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, który został od was wzięty w górę do nieba, przyjdzie w taki sposób, w jaki zobaczyliście Go wstępującego do nieba.” (DzAp 1,11 BPD);

„Którzy też rzekli: Mężowie galilejscy, czemu stoicie, patrząc w niebo? Ten Jezus, który wzięty jest od was do nieba, tak przyjdzie, jak widzieliście go idącego do nieba.” (DzAp 1,11 JW).

1. Jaka obietnica Jezusa Chrystusa jest źródłem pociechy, ufności i duchowej mocy?

Jan 14,1-3

„Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie! W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem.” Jan 14,1-3 BT);

„Niechaj się nie trwoży serce wasze; wierzycie w Boga i w mię wierzycie. W domu Ojca mego wiele jest mieszkania; a jeźli nie, wżdybymci wam powiedział. Idę, abym wam zgotował miejsce; a gdy odejdę i zgotuję wam miejsce, przyjdę zasię i wezmę was do siebie, żebyście, gdziem ja jest, i wy byli.” (Jan 14,1-3 BG).

2. Kto i w jakich okolicznościach potwierdził tę obietnicę?

DzAp 1,9-11

„Po tych słowach na ich oczach uniósł się do góry i widzieli Go, dopóki obłok im Go nie zakrył. A gdy za odchodzącym uporczywie patrzyli w niebo, wtedy stanęło przy nich dwóch ludzi na biało ubranych, którzy powiedzieli: „Galilejczycy, czemu stoicie patrząc w niebo? Ten Jezus wzięty spośród was do nieba przyjdzie w taki sam sposób, jak Go widzieliście odchodzącego”.” (DzAp 1,9-11 BP);

„Kiedy to powiedział, a oni patrzyli, został uniesiony w górę i obłok zabrał go sprzed ich oczu. A gdy się wpatrywali w niebo, jak wstępował, oto stanęli przy nich dwaj mężowie w białych szatach; I powiedzieli: Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie, wpatrując się w niebo? Ten Jezus, który został od was wzięty w górę do nieba, przyjdzie tak samo, jak go widzieliście wstępującego do nieba.” (DzAp 1,9-11 BUG).

3. Jaką zapłatę przyniesie wszystkim przychodzący Pan?

Obj 22,12; Rz 2,6-9

„Oto przychodzę wkrótce, a moja zapłata ze Mną, by oddać każdemu zgodnie z jego czynem.” (Obj 22,12 BPD);

„Oto już wkrótce przyjdę, a ze mną przyjdzie moja zapłata. Każdemu oddam według jego uczynków.” (Obj 22,12 BPD);

„Bóg właśnie odpłaci każdemu zgodnie z jego uczynkami. Tym, którzy wytrwale czynią dobro i w ten sposób szukają chwały, czci i nieśmiertelności, da życie wieczne, tym zaś, którzy, powodowani chciwością, nie są posłuszni prawdzie, lecz okazują posłuszeństwo nieprawości, grozi straszny gniew. Ucisk i udręka będzie udziałem każdego, kto popełnia zło - najpierw Żyda, potem Greka.” (Rz 2,6-9 BP);

„A odda on każdemu wedle uczynków jego: tym, którzy przez cierpliwe spełnianie dobrych uczynków szukają chwały, czci i nieśmiertelności - da życie wieczne; tym zaś, którzy szerzą niezgodę, buntują się przeciw prawdzie i służą nieprawości - gniew i pomstę. Tak, ucisk i utrapienie wszelkiej duszy ludzkiej oddanej złu: najpierw Żydowi, potem Greczynowi!” (Rz 2,6-9 Kow);

„Który "odda każdemu według uczynków jego"; tym mianowicie, co cierpliwie w dobrym uczynku szukają sławy i czci i nieskazitelności - życie wieczne; tym zaś, co się sprzeciwiają i co nie przyjmują prawdy, ale wierzą niesprawiedliwości - gniew i zapalczywość. Utrapienie i ucisk na każdego człowieka, złe czyniącego, Żyda najpierw i Greka.”. (Rz 2,6-9 JW).

4. Z jaką radością powitają swego Króla wszyscy zbawieni, a dokąd Pan zabierze Swój lud?

Iz 25,8.9; Flp 3,20.21

„Raz na zawsze zniszczy śmierć. Wtedy Pan Bóg otrze łzy z każdego oblicza, zdejmie hańbę ze swego ludu na całej ziemi, bo Pan przyrzekł. I powiedzą w owym dniu: Oto nasz Bóg, Ten, któremu zaufaliśmy, że nas wybawi; oto Pan, w którym złożyliśmy naszą ufność; cieszmy się i radujmy z Jego zbawienia!” (Iz 25,8.9 BT);

„Unicestwi On śmierć na wieki! I otrze Pan, Jahwe, łzę z każdego oblicza, i zdejmie hańbę ludu swojego z całej ziemi. - Tak rzekł Jahwe. W tym dniu mówić się będzie: - Oto jest Bóg nasz; Jemu zaufaliśmy, że On nas wybawi! To jest Jahwe; w Nim położyliśmy nadzieję! Radujmy się i weselmy z Jego wybawienia!” (Iz 25,8.9 BP);

„Odrzuci śmierć na wieli; i odejmie Pan Bóg łzę z każdego oblicza, i pohańbienie ludu swego zdejmie ze wszystkiej ziemi, bo Pan wyrzekł. I powie się dnia owego: „Oto Bóg nasz, czekaliśmy nań, i zbawił nas; to Pan, oczekiwaliśmy go, rozradujemy się i rozweselimy się zbawieniem jego.” (Iz 25,8.9 JW);

„Nasza bowiem ojczyzna jest w niebiosach, skąd też Zbawcy oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa, który przekształci ciało naszego poniżenia w postać podobną ciału Jego chwały, według działania, w którym jest On także w stanie poddać sobie wszystko.” (Flp 3,20.21 BPD);

„Nasza zaś ojczyzna jest w niebie, skąd też Zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa, który przemieni znikome ciało nasze w postać, podobną do uwielbionego ciała swego, tą mocą, którą też wszystko poddać sobie może.” (Flp 3,20.21 BW);

„Aleć nasza rzeczpospolita jest w niebiesiech, skąd też zbawiciela oczekujemy, Pana Jezusa Chrystusa. Który przemieni ciało nasze podłe, aby się podobne stało chwalebnemu ciału jego, według skutecznej mocy, którą też wszystkie rzeczy sobie podbić może.” (Flp 3,20.21 BG).

5. Co tego dnia spotka ludzi, którzy nie chcieli znać Boga i żyć według zasad Ewangelii Chrystusowej?

2 Tes 1,6-10; por. Sof 1,14.15

„Będzie to sprawiedliwe, że Bóg odpłaci uciskiem tym, którzy was uciskają, a wam, uciśnionym, da odpoczynek razem z nami w dniu objawienia, gdy Pan Jezus zstąpi z nieba w płomieniach ognia, z aniołami, zwiastunami swej mocy. Wymierzy On zapłatę tym, którzy nie chcą uznać Boga i nie są posłuszni ewangelii Pana naszego Jezusa. Poniosą oni karę wiecznego odrzucenia od oblicza Pana i od Jego potężnego majestatu w dniu, w którym przyjdzie, aby być uwielbiony w swoich świętych i podziwiany przez wszystkich wierzących w Niego.” (2 Tes 1,6-10 BP);

„Bo przecież jest rzeczą słuszną u Boga odpłacić uciskiem tym, którzy was uciskają, a wam, uciśnionym, dać odpoczynek z nami, gdy z nieba objawi się Pan Jezus z aniołami swojej potęgi w płomieniach ognia, wymierzając karę tym, którzy Boga nie uznają i nie są posłuszni Ewangelii Pana naszego, Jezusa. Poniosą oni karę wiecznej zagłady [z dala] od oblicza Pańskiego i od potężnego majestatu Jego w owym dniu, kiedy przyjdzie, aby być uwielbionym w świętych swoich i okazać się godnym podziwu tych wszystkich, którzy uwierzyli, bo wy daliście wiarę naszemu świadectwu.” (2 Tes 1,6-10 BT);

„Bliski jest wielki dzień Jahwe, bliski jest i nadciąga wielkimi krokami; szybki jest dzień Jahwe, straszny i szybszy niż dzielny bojownik. Dzień ten będzie dniem gniewu, dniem trwogi i udręki, dniem spustoszenia i zniszczenia, dniem ciemności i mroku, dniem gęstych, ciemnych chmur.” (Sof 1,14.15 BP);

„Bliski jest wielki dzień Pana, bliski i bardzo szybko nadchodzi. Słuchaj! Dzień Pana jest gorzki! Wtedy nawet i bohater będzie krzyczał. Dzień ów jest dniem gniewu, dniem ucisku i utrapienia, dniem huku i hałasu, dniem ciemności i mroku, dniem obłoków i gęstych chmur.” (Sof 1,14.15 BW);

„Bliski jest dzień WIEKUISTEGO; bliski i nader szybki jest odgłos dnia WIEKUISTEGO! Wtedy mocarze będą gorzko wołać. Ten dzień będzie dniem gniewu, dniem niedoli i ucisku, dniem grozy i spustoszenia,dniem ciemności i mroku, dniem chmury i mgły.” (Sof 1,14.15 NBG);

„Blisko jest dzień Pański wielki, bliski jest i szybki bardzo ; głos dnia Pańskiego gorzki, będzie tam utrapiony mocny. Dniem gniewu będzie ów dzień, dniem utrapienia i ucisku, dniem nieszczęścia i nędzy,dniem ciemności i mroku, dniem chmury i wichru.” (Sof 1,14.15 JW).

6. Jaką przestrogę skierował Pan Jezus do wszystkich Swoich naśladowców?

Łk 21,33-36

„Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa na pewno nie przeminą. Strzeżcie się natomiast, aby wasze serca nie były obciążone obżarstwem, pijaństwem oraz troskami dnia codziennego, aby ten dzień nie spadł na was znienacka niby sidło; bo zaskoczy wszystkich mieszkających na obliczu całej ziemi. Czuwajcie zatem w każdym czasie i módlcie się, abyście byli w stanie uciec przed tym wszystkim, co ma się stać i stanąć przed Synem Człowieczym.” (Łk 21,33-36 BPD);

„Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą. Baczcie na siebie, aby serca wasze nie były ociężałe wskutek obżarstwa i opilstwa oraz troski o byt i aby ów dzień was nie zaskoczył niby sidło; przyjdzie bowiem znienacka na wszystkich, którzy mieszkają na całej ziemi. Czuwajcie więc, modląc się cały czas, abyście mogli ujść przed tym wszystkim, co nastanie, i stanąć przed Synem Człowieczym.” (Łk 21,33-36 BW);

„Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą. A miejcie się na baczności, aby kiedy serca wasze nie były obciążone obżarstwem i opilstwem i troskami tego życia, żeby na was z nagła ten dzień nie przyszedł. Albowiem spadnie on jak potrzask na wszystkich, którzy mieszkają po całej ziemi. A przeto czuwajcie modląc się na każdy czas, abyście byli godni uniknąć tego wszystkiego, co przyjść ma, i stanąć przed Synem Człowieczym.” (Łk 21,33-36 JW).

7. Do czego wezwał i zachęcił nas wszystkich?

Łk 12,35-40

„Niechaj biodra wasze będą przepasane i świece zapalone. Wy zaś bądźcie podobni do ludzi oczekujących pana swego, aby mu zaraz otworzyć, kiedy powróci z wesela, przyjdzie i zapuka. Błogosławieni owi słudzy, których pan, gdy przyjdzie, zastanie czuwających. Zaprawdę, powiadam wam, iż się przepasze i posadzi ich przy stole, i przystąpiwszy, będzie im usługiwał. Czy przyjdzie o drugiej, czy o trzeciej straży, a zastanie ich tak, błogosławieni oni! To wiedzcie, że gdyby wiedział gospodarz, o której godzinie złodziej przyjdzie, nie dopuściłby do tego, by podkopano dom jego. I wy bądźcie gotowi, gdyż Syn Człowieczy przyjdzie o takiej godzinie, której się nie spodziewacie.” (Łk 12,35-40 BW);

„Niech wasze biodra będą przepasane i lampy zapalone. Wy zaś (bądźcie) podobni do ludzi oczekujących swego pana aż wróci z wesela, abyście gdy przyjdzie i zakołacze, natychmiast mu otworzyli. Szczęśliwi ci słudzy, których pan po przyjściu zastanie czuwających. Zapewniam was, że się przepasze, ułoży ich przy stole, po czym podejdzie i będzie im usługiwał. Czy przyjdzie o drugiej, czy o trzeciej straży — szczęśliwi oni, jeśli ich tak zastanie! To zaś wiedzcie, że gdyby gospodarz wiedział, o której godzinie przyjdzie złodziej, nie pozwoliłby się włamać do swojego domu. I wy bądźcie gotowi, gdyż Syn Człowieczy przyjdzie o godzinie, której się nie domyślacie.”

Spotkanie Marii i Marty z Jezusem po śmierci Łazarza

Tekst przewodni: Jan 11,39-40

„ Rzekł Jezus: Usuńcie ten kamień. Rzekła mu Marta, siostra umarłego: Panie! Już cuchnie, bo już jest czwarty dzień w grobie. Rzekł jej Jezus: Czyż ci nie powiedziałem, że, jeśli uwierzysz, oglądać będziesz chwałę Bożą?” (Jan 11,39-40 BW);

„I rzekł Jezus: Odejmijcie ten kamień. Rzekła mu Marta, siostra onego umarłego: Panie! jużci cuchnie; bo już cztery dni w grobie. Powiedział jej Jezus: Azażem ci nie rzekł, iż jeźli uwierzysz, oglądasz chwałę Bożą?” (Jan 11,39-40 BG).

1. W jakich okolicznościach siostry przekazały Jezusowi informację o chorobie ich brata Łazarza?

Jan 11,1-3

„A chorował pewien Łazarz z Betanii, z miasteczka Marii oraz jej siostry Marty. Zaś Maria, której brat Łazarz chorował, była tą, która namaściła Pana wonnym olejkiem oraz wytarła jego stopy swoimi włosami. Zatem siostry wysłały do niego, mówiąc: Panie, oto choruje ten, którego kochasz.” (Jan 11,1-3 NBG);

„A zachorował niejaki Łazarz z Betanii, miasteczka Marii i Marty, jej siostry. A była to ta Maria, która namaściła Pana maścią i otarła nogi włosami swymi, i jej to brat chorował. Posłały więc siostry do niego, mówiąc: Panie, oto choruje ten, którego miłujesz.” (Jan 11,1-3 BW).

2. Jak zachował się Pan Jezus?

Jan 11,4.6.11-14

„Usłyszawszy to Jezus powiedział: Ta choroba nie skończy się śmiercią, ale przyniesie chwałę Bogu. Dzięki niej Syn Boży będzie uwielbiony. (…) Ale chociaż usłyszał, że Łazarz choruje, pozostał dwa dni tam, gdzie był. (…) To rzekł. A potem mówi im: Nasz przyjaciel Łazarz zasnął, ale idę go obudzić. Powiedzieli Mu uczniowie: Panie, jeżeli zasnął, wyzdrowieje. Jezus mówił o jego śmierci, im zaś się wydawało, że mówił o zwykłym zaśnięciu. Wtedy więc Jezus powiedział im otwarcie: Łazarz umarł. ” (Jan 11,4.6.11-14 BP);

„A usłyszawszy Jezus, rzekł im: Ta choroba nie jest na śmierć, ale dla chwały Bożej, żeby Syn Boży uwielbiony był przez nią. (…) Gdy więc usłyszał, że choruj e, wtedy pozostał wprawdzie przez dwa dni na tym samym miejscu. (…) To powiedział, a potem rzekł im: Łazarz, przyjaciel nasz, śpi; ale idę, abym go ze snu obudził. Rzekli więc uczniowie jego: Panie! Jeśli śpi, zdrów będzie. Lecz Jezus mówił o śmierci jego; a oni sądzili, że o zaśnięciu snem mówił. Wtedy więc Jezus powiedział im otwarcie: Łazarz umarł. ” (Jan 11,4.6.11-14 JW).

3. Która z sióstr pierwsza wybiegła na spotkanie Pana i co powiedziała?

Jan 11,20-22

„Kiedy więc Marta usłyszała, że Jezus nadchodzi, wyszła Mu naprzeciw. A Maria siedziała w domu. Marta więc rzekła do Jezusa: Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł, ale nawet teraz wiem, że Bóg da Ci wszystko, o co Go poprosisz.” (Jan 11,20-22 BP);

„Gdy zaś Marta dowiedziała się, że nadchodzi także Jezus, wybiegła Mu na spotkanie. A Maria pozostała w domu. Rzekła tedy Marta do Jezusa: Panie, gdybyś tu był, nie umarłby mój brat. Wiem jednak i teraz, że Bóg sprawi wszystko, o co tylko Go poprosisz.” (Jan 11,20-22 BR).

4. Jaką odpowiedź otrzymała?

Jan 11,23

„Jezus zapewnił: Zmartwychwstanie twój brat.” (Jan 11,23 BPD);

„Mówi jej Jezus: Twój brat wstanie.” (Jan 11,23 BGN).

5. Jaką silną wiarę zaprezentowała Maria?

Jan 11,24

„Mówi Mu Marta: Wiem, że powstanie z martwych przy zmartwychwstaniu w dniu ostatecznym.” (Jan 11,24 BP);

„Rzecze mu Marta: Wiem, że zmartwychwstanie w zmartwychwstaniu w dzień ostatni.” (Jan 11,24 JW);

„Marta Mu odrzekła: Wiem, że powstanie z martwych w czasie zmartwychwstania w dniu ostatecznym.” (Jan 11,24 BT).

6. Co powiedziała druga z sióstr, gdy wyszła do Jezusa?

Jan 11,32

„Maria tymczasem, gdy przyszła tam, gdzie był Jezus i zobaczyła Go, upadła Mu do stop ze słowami: Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł.” (Jan 11,32 BPD);

„Lecz gdy Maria przyszła tam, gdzie był Jezus i ujrzała go, padła mu do nóg, mówiąc do niego: Panie, gdybyś tu był, nie byłby umarł mój brat.” (Jan 11,32 BW).

7. Jak oceniasz wiarę i nadzieję sióstr Łazarza?

8. Jakim przykładem są dla ciebie Marta oraz Maria?